Afl. 213 De Etenslessen van Karen. 15 Kilo lichter. Dit is voor altijd.

De Etenslessen van Karen. Ze identificeerde zich niet met een eetprobleem. En ze was alleen niet tevreden over haar gewicht en zocht naar een oplossing waarin haar liefde voor koken en plezier in eten kon samengaan met blijvend gewichtsverlies. Ze is nu 15 kilo en twee kledingmaten lichter. Dat gewicht komt niet meer terug, dat weet ze zeker en ze vertelt ook waarom. Haar ervaring zal je inspireren als je op zoek bent naar een relatie met eten waarin je blijvend gewicht verliest, zonder volhouden op wilskracht.

---

Wat je ontdekt:

• Hoe Karen plezier in eten combineert met blijvend gewichtsverlies.
• Haar belangrijkste inzichten in Etenslessen.
• Waarom ze zeker weet dat haar verloren gewicht niet terugkomt.

---

 

Transcript Afl. 213 De Etenslessen van Karen. 15 Kilo lichter. Dit is voor altijd.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 213. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? En als je nieuw bent welkom! Welkom in de podcast van Etenslessen over het opruimen van overeten, blijvend gewichtsverlies en het creëren van een fantastische relatie met eten.

Ik heb deze week een mooi gesprek voor je. De Etenslessen van Karen.

Die is net klaar met haar programma van Etenslessen. En wat ik leuk vind en interessant vind voor jou en haar verhaal is dat zij zich niet identificeert met een eetprobleem. Zij voelde duidelijk dat ze te zwaar was en daar wilde ze wat aan doen. Maar, zei ze, mijn hobby is koken. Ik ben dol op bezig zijn met eten. Eten klaarmaken, mooie recepten maken.

Ik was op zoek naar een oplossing. Ik was op zoek naar een programma waarin ik mijn liefde voor eten, mijn hobby eten klaarmaken kon combineren met blijvend gewichtsverlies en daar, voor dat creëren van blijvend gewichtsverlies geen plezier hoefde in te leveren op dat koken en het klaarmaken van eten. Nou, dat is haar gelukt. En in ons gesprek vertelt ze je daarover hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen. En het is voor jou denk ik een interessante aflevering als je dat ook herkent. Heel erg kunnen genieten van eten, dol zijn op eten en dat niet willen verliezen. Maar ook tegelijkertijd wel jouw relatie met eten zo willen inrichten dat je kan afvallen en dat gewicht ook niet meer terugkomt.

Ik denk zelf nu veel na over eten nu die decembermaand eraan komt. Meestal is het zo rond Sint Maarten dat bij mij de herinneringen terugkomen aan hoe dat was voor mij die feestmaand toen ik nog echt verstrikt zat in een strijd met eten. Meestal begon het met Sint Maarten. Zeker toen ik kleine kinderen had. Dan was ik weer bezig met pepernoten en al dat snoep wat in huis kwam. Snoep wat overal werd aangeboden. Het hoorde een beetje bij elkaar. En waar ik dan last van had in die decembermaand was dat idee van ja maar nu mag het.

Het enige probleem was dat mijn ‘nu mag het altijd’ uitmonden in overdaad. In er geen controle over hebben.

Uiteindelijk na die feestdagen tegen de tijd dat het 1 januari was, echt zo moe zijn van continu eten, te veel eten, te uitgebreid eten en waar andere mensen op een gegeven moment klaar waren met de chocolade hulstblaadjes misschien hadden ze brunch en dan dachten nee, ik heb geen trek want ik zit nog vol, liep ik nog heen en weer naar de keuken om weer gedachteloos iets in mijn mond te stoppen.

En er waren altijd of jaren waarin ik dat probeerde te voorkomen en me een soort van schrap zetten en dacht het gebeurt me dit jaar niet. En meestal ging dat goed tot ergens tussen Sint Maarten en Sinterklaas in en dan liep dat toch alweer uit de hand en moest ik me een soort van gewonnen geven en zeggen: ja, wie houd ik hier nou voor de gek? Het lukt me niet, ik kan het niet, het is te moeilijk. En dan liet ik dat eten weer gaan.

Of ik besloot van te voren ik ga het mezelf niet moeilijk maken. Nu mag het inderdaad. Ik ga gewoon lekker genieten van eten. Maar dan merkte ik evengoed dat gewoon lekker genieten bij mij altijd uitliep op niet meer kunnen stoppen. Altijd meer eten dan goed voelt in mijn lichaam. En toen ik eenmaal besloot ik wil mijn relatie met eten veranderen, kon ik hier mijn weg in vinden. Die feestdagen kregen een andere invulling, een andere lading, een andere betekenis. Waarin ik precies zoals Karen ook beschrijft in dat gesprek de mate waarin ik wil genieten van eten, de plek die ik het wil geven zo is ingericht dat het niet zijn eigen leven gaat leiden en ik mijn verlangen naar eten moet zien te onderdrukken, bevechten, gespannen mee omgaan.

Bang zijn dat het mis gaat.

Bang zijn dat ik afglijd, terugzak in overeten, aankom. Niets van dat alles speelt in die feestdagen. Of het nou december is of februari. Die relatie die ik met eten heb, die voelt zo stabiel, die is zo betrouwbaar, dat feestdagen daarin kunnen komen en gaan. Ik weet precies wat ik daarmee wil. Ik weet precies hoe ik mezelf daarin begeleid en voor mezelf zorg. En ik hoef daar niet over te piekeren en het geeft geen spanning. En dat is zo fijn.

Etenslessen is op dit moment open voor deelname en als jij nu zelf voelt o, dat herken ik. Het is altijd een alles of niets, die feestmaand. Ik zie er nu alweer tegenop of ik kijk er nu al naar uit. Maar ik weet ook dat het altijd weer teveel van alles is. Dan is dit een prachtig moment voor je om in te stappen. En kennis te maken met een andere manier van omgaan met eten. En het begint allemaal in hoe je erover denkt, hoe je ernaar kijkt, wat je erover gelooft, hoe je daarin samenwerkt met je lichaam en je bent uitgenodigd.

We zijn open tot 15 november. Gaan we van start of gaat het 15 november open? Hier komt mijn rekenblindheid weer. Het is altijd hetzelfde. Maar goed, we zijn dus nu open voor deelname. Ik nodig je van harte uit. Kijk op mijn website op etenslessen.com, dan zie je precies hoe en wat, wat het aanbod is wanneer we van start gaan en dan gaan we jouw fantastische relatie met eten creëren en blijvend gewichtsverlies.

Hier zijn de Etenslessen van Karen.

Marjena: Hey Karen,

Karen: Hai!

Marjena: Wat ontzettend leuk om je te spreken. In de eerste plaats ook omdat je echt een fantastisch resultaat hebt behaald met dit programma voor jezelf. Vijftien kilo en twee kledingmaten.

Karen: Tot nu toe.

Marjena: Tot nu toe precies! Ja, tot nu toe. Waar ik uit opmaakt dat je zegt want ik ben er nog niet, ik wil nog meer. Ik ben nog volop in dat proces.

Karen: Ja, volop in ontwikkeling. Eigenlijk nog steeds wel. Dat is wel eigenlijk mijn hele benadering tijdens het hele traject geweest. Met heel veel nieuwsgierigheid ben ik het aangegaan. En ik ben nog steeds nieuwsgierig naar wat er verder nog komt. Ook omdat ik het vanaf nu zeg maar op eigen benen ga doen.

Marjena: Ja, want je bent net klaar en laten we beginnen bij het begin. Ik ben er inmiddels achter wat we te leren hebben om onze relatie met eten te veranderen. Dat is voor iedereen hetzelfde. Maar hoe die relatie eruit ziet, is voor iedereen anders. En daarin brengt iedereen zijn eigen unieke verhaal mee. En nou, jij vertelde me dat jij jezelf niet herkende in de verhalen van anderen en ik ben heel benieuwd naar wat jouw verhaal is en jouw geschiedenis met eten.Wat kan je me daarover vertellen?

Karen: Wat ik al zei, ik herken me niet echt in de verhalen van de andere deelnemers aan Etenslessen waarmee ik gelijk op ben gegaan, zeg maar in dezelfde groep. Heel veel mensen hoorde ik dus in de coaching al echt vanaf hele jonge leeftijd al een strijd met eten hebben ontwikkeld. Jong op dieet gingen, obsessief gedrag ontwikkelden eigenlijk rondom eten.

En dat heb ik allemaal niet eigenlijk.

Ik was eigenlijk als kind een meisje wat eigenlijk niet wilde eten, dus ik lustte eigenlijk niks. Mijn moeder was echt soms wanhopig van wat moet ik er nou toch weer voorzetten? Want ja, als ik het echt niet wilde, dan ging gewoon die mond op slot. Of ik spuugde het tegen de witte keuken tegeltjes omhoog. En pas toen ik ging studeren…

Marjena: Omdat je misselijk werd of uit verzet?

Karen: Ik vond het gewoon vies. Ik was drie of zo. Maar mijn moeder heeft dus wel altijd heel lief allerlei manieren gezocht om het toch aantrekkelijk voor me te maken, dat eten. Maar ja, op de een of andere manier was ik er niet zo mee bezig. Het interesseerde me niet zo. Ik. Ja, vond het eigenlijk allemaal wel prima.

Karen: Totdat ik, wat zal ik zijn geweest, een jaar of zeventien, denk ik toen ik het huis uit ging, voor het eerst om te studeren. Ik kreeg ook vriendjes. Of op dat moment een vriendje. Ik ging me vleugels uitslaan en toen kon ik het allemaal zelf meer regelen. Weet niet precies wat daar achter zat, maar toen ging eten mij fascineren. Ook tijdens die studie werd echt koken ook wel een hobby. Dus ik heb eigenlijk nooit een strijd met eten gehad, zoals ik heel veel hoorde van andere vrouwen tijdens het traject. Ik heb nooit een obsessie of een suikerverslaving ontwikkeld. Dat allemaal niet.

Maar ik heb wel door het programma geleerd dat er bepaalde patronen ingeslopen waren door de jaren heen eigenlijk, met het programma en met de tools en vaardigheden die jij ons dan leert ben gaan herkennen.

Marjena: Dat maakt me heel nieuwsgierig. Want als je zegt, ik had geen strijd met eten. Ik herkende mezelf niet in obsessie, wat was voor jou aanleiding dan om in het programma te stappen? Want voor jou ging het dan dus over iets anders. Wat kwam je zoeken?

Karen: Nou ja, in eerste instantie. Ik was altijd wel grondig. Nou ja, dat is ook niet helemaal waar. Mijn gewicht heeft wel door de jaren heen geschommeld, maar een raar patroon wat ik bij de andere mensen ook niet herkende is dat als het met mij niet goed gaat, dus op de momenten van mijn scheiding. Ik heb een burn-out gehad in 2011, dan stopte ik dus ook gewoon met eten en dan viel ik ook heel veel af. En als het dan weer beter met me ging dan ging ik weer gewoon normaal eten en dan kwam ik ook wel weer aan. Dus ik zei altijd heel gekscherend van nou laat mij maar lekker rond zijn, want dan ben ik in ieder geval gezond en dan gaat het goed met me.

Karen: Maar ik vond daar helemaal niks van. Ik was daar eigenlijk niet zo mee bezig. Ik was er tevreden mee. Alleen een paar jaar geleden begon voor mij de overgang. Ik was de laatste zeg maar sinds ik samenwoon met mijn huidige partner. Altijd gewoon stabiel in de zin van wel stevig rond. Wel te zwaar, denk ik achteraf gezien.

Maar ik voelde dat op dat moment eigenlijk niet zo. Maar met de overgang begon ik echt te groeien.

Het stopte gewoon niet.

Marjena: Oké, ja..

Karen: Toen was ik echt een soort van ja, sorry, maar dit wil ik eigenlijk niet. Mijn lievelingskleren werden te klein. En ik herkende me uiteindelijk niet meer. Als ik dan bijvoorbeeld voor mijn werk teams vergadering had. Of als ik foto’s zag van mezelf. Ondanks het feit dat ik nog steeds, want ik ben heel fel op mijn persoonlijke verzorging en ik wil altijd leuke kleren, haren leuk, make up. En ik krijg daar ook heel vaak complimentjes van. Want je straalt en dat was allemaal nog steeds zo. Alleen ik had zelf het idee van nou sorry maar er zit een of andere moeke.Ik zag mezelf een beetje in mijn oma veranderen. Mijn oma was een hele lieve vrouw, maar die heeft wel heel haar leven een strijd gehad met met d’r gewicht.

Karen: We zijn in onze familie allemaal niet zo heel groot, dus als er dan wat bijkomt…Toen ik startte met Etenslessen had ik zoiets van: straks word ik net zo breed als dat ik hoog ben en daar heb ik geen zin in. Dat was mijn trigger. En het is een soort van karma geweest, denk ik. Want precies op het moment dat ik dat dacht, las ik ergens iets over jouw programma. En toen werd ik dus nieuwsgierig en ging ik de podcast luisteren. En van het één kwam het ander en toen heb ik me in april heb ik me ingeschreven.

Marjena: Oké, dus het was het aankomen in de overgang en het idee van dit gaat gewoon echt helemaal niet de kant op die ik wil.

Karen: De verkeerde kant op.

Marjena: Ja, ik wil daar wat aan doen en dat was voor jou de aanleiding om in het programma te stappen.

Karen:

Omdat ik onder invloed van die hormonen leek ik wel gewoon te kunnen blijven eten.

En dat herkende ik helemaal niet van vroeger. Ik ben gewoon altijd wel een lekkerbek geweest. En ja, wat ik zei, koken is ook wel echt een hobby. Ik heb ook een tijdje zelf kooklessen gegeven. Dus ja, eten was voor mij eigenlijk altijd iets leuks. Maar ik had nu soms dat ik gewoon dacht: nou ik heb nou echt heel veel gegeten en ik kan niet stoppen met eten en dan ‘s avonds in bed liggen van oh oh, ik voel me vol, ik voel me vies, misselijk.

Marjena: Kon je daarvoor gemakkelijker verzadiging voelen?

Karen: Ja,

Marjena: Interessant. Echt die overgang. Het is zo persoonlijk. Ieder lichaam is voor iedereen anders.

Karen: Ja, want ik heb eigenlijk van de andere standaard overgangsklachten wat je dan hoort heb ik niet zo heel veel last. Geen opvliegers eigenlijk nagenoeg niet. Stemmingswisselingen kan ik ook niet echt zeggen. Maar dit was wel echt iets wat ik dacht van nee, dit willen we echt niet. Dit moet stoppen. 

Marjena: Wat veranderde er daarna? Wat ontdekte je? Wat leerde je?

Karen:

Wat voor mij echt een eyeopener was, is dat je hoeft alleen eigenlijk maar moet eten als je honger hebt.

Zo simpel dat ik dacht: waarom ben ik daar zelf niet opgekomen? Ik zeg het nu een beetje een beetje lacherig, maar dat was voor mij wel echt een game changer. Dat ik dacht van oh. Want wat jij ook wel in het programma en in de podcast regelmatig aangegeven hebt van: cultureel zijn ons een aantal dingen geleerd. Je bord leeg eten. Dat was natuurlijk bij mij als kind wel een strijd, maar ze hebben me gelukkig nooit laten zitten met mijn bord voor mijn neus dat ik pas van tafel mocht als het op was. Dat was niet aan de orde bij ons thuis, dus ze zijn daar altijd wel redelijk coulant mee omgegaan. Dus daar heb ik ook niet echt een trauma van.

Karen: Maar het is wel iets wat de generatie voor ons die natuurlijk wel echt gebrek gekend. Er werd altijd over de oorlog gepraat over vroeger dat er zo weinig te eten was en dat limonade alleen op zondag was en dat soort verhalen. Dus werd wel echt geleerd van bord leegeten en weggooien is zonde. Dus dat is wel iets wat ik ontdekt heb, dat dat patroon er heel diep ingesleten zat. Alles moet op. En ook die standaard volgens de schijf van vijf, die drie maaltijden per dag en twee tussendoortjes. En dat blijkt gewoon voor mij qua hoeveelheid veel en veel te veel te zijn.

Marjena: En hoe ga je daarmee om als je zegt ik ben altijd een lekkerbek geweest? Ik hou van koken, ik heb kookles gegeven, koken is echt mijn hobby. En dan merk je ineens dat je dol bent op eten klaarmaken en eten, maar je lichaam vertelt je wat anders. Hoe heb je daar je weg in gevonden?

Karen:

Van de dingen die ik wel vooropgesteld heb toen ik eraan begon, was wel dat ik mijn Bourgondische zelf niet wilde kwijtraken.

Maar ik ben er ook achter gekomen dat heel veel mensen noemen zich Bourgondiër, maar die stoppen eigenlijk gewoon alles in hun mond wat ze voor de neus zetten. Dus ik ben kritischer geworden in wat ik koop en kook. En ik ben heel erg gaan experimenteren met andersoortige maaltijden. Wat op zich natuurlijk ook heel leuk is voor je creativiteit in de keuken, dat je ook gewoon met meer groenten en fruit en wat lichtere magerdere ingrediënten kunt experimenteren zonder dat het meteen voelt als restrictie.

Karen: En een heel mooi voorbeeld vind ik hüttenkäse. Ik heb echt een tijd lang daar een soort van beeld bij gehad van nou dat is echt voor mensen die alleen maar sla eten. Maar ik heb dus ontdekt dat je met hüttenkäse ook heel veel andere leuke dingen kunt doen en dat het ook heel lekker is als een topping op een maïswafel met dan plakjes kiwi erop en kaneel overheen strooit.

Marjena: Wat hüttenkäse met kiwi en kaneel!?

Karen: Ja. Superlekker!

Marjena: Oh, dat klinkt interessant!

Karen: Interessante combinatie, maar wat je hier zegt is heel wezenlijk. Want je zei ‘ik neem mijn Bourgondische zelf mee en ik wil niet in restrictie gaan.’ Als je zegt ik ben kritischer geworden, bedoel je denk ik niet zozeer kritisch op jezelf maar kritisch naar hey, hoe kan ik mijn liefde voor goed klaargemaakte eten zo inzetten dat ik er nog steeds heel veel plezier aan beleef, maar het resultaat beter bij mijn lichaam past en beter aansluit bij wat mijn lichaam nu in de overgang van mij nodig heeft. Was dat je uitgangspunt?

Karen: Zo kun je het inderdaad goed samenvatten. En met name ook kritisch op ingrediënten en op de bereiding.

Meer toch zelf klaarmaken, minder makkelijk grijpen naar kant en klare oplossingen die in de supermarkt worden aangeboden.

Ook in de vorm van allerlei snelle oplossingen voor roomsausjes. En ik eet nog steeds slagroom, alleen ik verwerk dat sowieso minder en op een andere manier. Waar ik vroeger misschien slagroom op mijn chocolademelk zou hebben genomen, of in de koffie, of op een puntje taart of weet ik veel wat, doe ik nu gewoon een paar lepeltjes door een sausje en dan is een sausje nog steeds wel gezond. Maar dan zit er gewoon alleen een heel klein drupje room in om het net wat te verrijken. Maar ook gewoon kritisch: wat voor soort groenten koop ik in?

Marjena: Dus kunnen we daarmee zeggen dat er een verschil zit tussen kritisch….Ik denk dat je kritisch interpreteert als kieskeurig.

Je bent kieskeuriger geworden naar wat je in je lichaam stopt en waar je jouw prachtige maaltijden mee klaarmaakt.

En dus niet vanuit een denkkader van wat mag ik nog hebben of wat kan ik nog hebben? Want anders kom ik er van aan. Die vraag stel je jezelf niet.

Karen: Helemaal niet.

Kieskeuriger geworden en daardoor voel je geen restrictie, denk ik. Want anders was dit resultaat je niet gelukt.

Karen: Nee, want ik mis eigenlijk niks van wat ik vroeger allemaal wel naar binnen werkte en waarvan ik dacht dat ik niet zonder kon. Dat is ook een misverstand natuurlijk.

Marjena: Vertel, leg uit. Want iemand die hiernaar luistert en zegt: nu praat je tegen mij. Nu heb je het inderdaad over iets waarvan ik denk: ik kan niet zonder dit of dat. Dus hoe heb jij dat dan voor elkaar gekregen?

Karen: Ik had heel vaak als ik ging eten met vriendinnen. Spreken we vaak af voor een lunch. En heel vaak staan er dan bijvoorbeeld garnalenkroketjes op het menu. Ik ga eigenlijk één keer in de maand al heel lang met mezelf naar de sauna. We hebben hier een hele fijne in de buurt. Hebben ze ook een heel fijn restaurant. En ik kon echt me al tijden van tevoren verheugen op die garnalenkroketjes die ze daar hebben.

Alleen niet heel handig om dat heel vaak te doen.

Dus ik ben gaan denken van: wat komt daar dan dicht bij in de buurt als ik ga lunchen om dan toch datzelfde bevredigde gevoel te hebben? En bijvoorbeeld in die sauna hebben ze een hele lekkere salade met op het menu staan. Dat soort switches ben ik mee gaan maken en ik heb die garnalenkroketjes nog steeds wel soms, maar echt veel minder. Als we bijvoorbeeld ‘s avonds uit eten gaan met vrienden.

Ik heb heel vaak dat ik voor, een hoofd en nagerecht. Veel te veel. Dan lig ik dus weer in bed dat ik denk van nee, dit was het niet. Dus wat ik nu doe is als voorgerecht bijvoorbeeld dan iets van een caprese salade of een andere salade. En dan die kroketjes. Die zijn dan voorgerecht. Maar die neem ik dan als hoofdgerecht. En dan heb je twee van die minuscule kroketjes. Ik eet een paar van die frietjes erbij en veel meer hoef ik eigenlijk dan niet meer. En dan neem ik nog een lekkere koffie toe en dan is het klaar.

Marjena: Nou is het voor veel mensen zo dat er buiten het switchen van het één naar het ander en kieskeuriger worden er vaak ook wel een component in die relatie met eten zit die gaat over eten om te vergeten, eten om te vieren, eten om uit contact te gaan van jezelf.

Want jij zegt als het met mij goed ging, dan kom ik aan, want dan voel ik me lekker.

En als ik onder stress ben, wat je zei in scheiding of in een burn-out, dan gaat er gewicht af want alles slaat op slot, slaat je lichaam op slot.

Maar gelukkig gebeurt dat niet vaak. Kom je dat soort crisissen niet veel tegen in je leven. Want wat er bij jou gebeurde is dat als je je lekker voelt, dat je de neiging hebt om meer te eten dan je lichaam gebruiken kan. En wat is er overgebleven van die diepere laag in de relatie met jezelf? Heb je daar nog iets over ontdekt in het programma? Kwam je daar iets tegen?

Karen: Ja, want wat ik wel herkende en dat herkende ik dus in eerste instantie niet als zodanig, dat heb ik echt door het programma geleerd, jezelf belonen na een zware werkdag of een zware werkweek, Dat je thuiskomt of in mijn geval dan beneden komt en denkt van nou is het echt weekend, nou heb ik wel een wijntje verdiend. Dat was wel echt een standaard bij mij.

Heel veel dingen worden bij ons in de familie gevierd met eten.

En dat zal denk ik niet zo heel gauw veranderen. Omdat ik heel vaak ook kook bij dat soort gelegenheden, ben ik nu ook in staat om daar zelf een andere draai aan te geven. Dus ik maak nu ook zelf salades en dat soort dingen.

Karen: Maar vermoeidheid was bij mij ook wel echt een trigger. Heb ik ook ontdekt door het programma. Bijvoorbeeld als ik dan om 9.00u, als je dan alles gedaan hebt en dan eindelijk gaat zitten op de bank en dan standaard toch nog weer een wijntje en wat toastjes met kaas of thee met chocola. Dat zijn allemaal wel dingen door het programma heb leren herkennen, ook als gewoontes. Want de ene keer lukt dat nog beter dan de andere keer, maar ze staan gewoon in mijn ontwerp. Een aantal keer per week mag dat van mezelf. Staat het in mijn ontwerp. En andere keren heb ik het eigenlijk helemaal niet nodig. En het wordt steeds minder.

Dat is de winst.

Marjena: Er komt een natuurlijke ontwikkeling in die relatie met eten. En naarmate je bewuster wordt van de redenen waarom je wil eten en dat vieren, vieren van je weekend, vieren van je vrije avond, vieren dat je hard hebt gewerkt, dat begint een andere betekenis te krijgen. Merk je dat dat voor jou steeds minder over eten gaat?

Karen: Ik denk wel dat het nooit helemaal weg gaat bij mij. Dat is nu een beetje hoe ik het in mijn hoofd heb dat ik het wil. Wil later worden als ik 80% van de tijd, zeg maar Hongerbalans kan volgen. En stoppen als ik verzadigd ben. Dat was ook iets wat ik heel moeilijk vond in het begin om te voelen: wanneer heb ik nou genoeg? Ja, vooral omdat ik ook wat ik dan noem een beetje een soort van kliko mentaliteit had. Dus alles wat overbleef wat zonde is om weg te gooien. Wat je dan eigenlijk niet meer wil eten, maar wat dan in de koelkast beland.

En dat staart je dan elke keer aan als je de koelkastdeur open doet. Weg ermee, alles weg. Gaat niet altijd even gemakkelijk, maar dat is wel winst vind ik zelf.

Dat ik dat niet meer doe.

Maar als ik 80% van de tijd gewoon de Hongerbalans kan volgen, voelen wanneer ik genoeg heb. En dan die 20%, dat wil ik echt reserveren voor de momenten waarop ik het wel leuk vind om met geliefden dan samen te zijn en inderdaad wat uitgebreider te koken. Maar ik laat het niet meer zover komen dat ik echt zoveel eet dat ik er naar van wordt en in mijn bed spijt lig te hebben, want dat is het me gewoon niet waard.

Marjena: Je zei aan het begin van ons gesprek dat dit proces van gewichtsverlies, het veranderen van je relatie met eten, dat je het zo interessant vindt en dat het nog steeds doorgaat. Wat maakt dat je, als je jezelf niet herkent in obsessie en jagen op afvallen en een dopamine kick krijgen van meer, meer, meer. Daar heb je duidelijk helemaal geen last van. Maar er is iets anders hierin wat jou boeit en wat maakt dat je het koestert als het ware? Waar gaat dat voor jou over?

Karen: Persoonlijke groei. Heel duidelijk. Ik heb het studiemateriaal voor het lesmateriaal nog niet allemaal doorlopen. In mijn eigen tempo. En ik moet er ook echt voor in the mood zijn. En op een bepaald moment kwam ik bij mijn definiëren van mijn onweerstaanbare reden. Ik denk dat ik daar ook langer over heb gedaan dan de andere deelnemers, omdat ik zie dat mensen beginnen en ze willen dan al heel gauw resultaat zien. En ja, ik heb het gewoon eigenlijk vanaf het begin meer als een soort fluïde proces benaderd.

Ik had jou ook echt horen zeggen in een podcast of in een webinar, plak er geen agenda op qua tijd.

Heb ik ook echt bewust niet gedaan, dus alles wat ik kwijtgeraakt ben ging op een hele natuurlijke manier eigenlijk.

Karen: En toen was ik over mijn onweerstaanbare reden aan het nadenken. En toen dacht ik van ja eigenlijk wat ik nu los heb gelaten aan gewicht, dat heb ik al gewonnen aan persoonlijke groei. Dus bepaalde inzichten die ik heb opgedaan, de vaardigheden die ik heb geleerd, die kun je ook toepassen op heel veel andere dingen in het leven.

Marjena: Kan je een voorbeeld noemen?

Ik ben tijdens het traject mijn baan kwijtgeraakt waar ik elf jaar met heel veel plezier. En daar heb ik doorheen genavigeerd zonder eigenlijk de Etenslessen los te laten. Er zijn wat episodes geweest waarin het met mensen in mijn omgeving niet zo goed ging.

Dat heb ik ook allemaal kunnen navigeren zonder te overeten.

Marjena: Dat is heel bijzonder. 

Karen: Dat is echt winst. Ik denk dat dat voor Etenslessen zou ik dat minder makkelijk hebben gedaan. En dan zou het voor mij niet eens zozeer in het eten hebben gezeten, maar toch ook in een extra wijntje pakken. Zo van nou, het is nou zo moeilijk, Nou heb ik een borrel nodig. Dat.

Marjena: Verwijs je nu naar het gedachtewerk en het gevoelswerk wat in het programma zit?

Karen: Ja. En ook in de coaching. De lessen met name over aan je eigen kant komen staan. Zelfleiderschap pakken. Wat jij altijd zegt je brein kan de toekomst niet voorspellen. Elk moment is nieuw en fris. Dat is een soort mantra geworden nu. Want ik heb de neiging wat jij weleens verteld over dat rumaniseren. Dat heb ik heel sterk altijd gehad. Ik kan echt piekeren over van alles en nog wat en ik heb dan s nachts in mijn hoofd alle scenario’s al afgespeeld. En dan een nacht niet geslapen. Ja, daar kon ik me helemaal in verliezen. En ik merk dat het steeds beter lukt om dan op zulke momenten tegen mezelf te zeggen van stop! Je brein kan de toekomst niet voorspellen en elk moment is nieuw en fris…haha.

Marjena:

Het is een van de principes die in het programma zitten omdat mijn uitgangspunt is dat je overeten opruimt.

En je kan het alleen opruimen door het tegen te komen. Als je een dieet volgt, dan begin je op maandag en is het de bedoeling dat je als een streep naar je streefgewicht gaat en niet overeet. Maar daarmee worden de redenen waarom je overeet niet opgelost.

En als je echt blijvend gewichtsverlies wilt, dan is het oplossen van die redenen waarom je overeet cruciaal. Daar, daar leunt dat succes op. Dus het is juist de bedoeling dat je dat overeten nog kan tegenkomen, daar tolerant naar kan kijken, kan onderzoeken. Waar kwam dit gedrag vandaan? En om te zorgen dat je tolerant bent en niet in drama schiet, leer je in Etenslessen om aan je eigen kant te komen staan, je te realiseren dat elk moment fris en nieuw is.

Marjena: Want zodra we denken, oh, nu is alles verpest. Oh, nu heb ik een terugval, ontstaat er blikvernauwing en stress en willen we zo gauw mogelijk vergeten wat er is gebeurd en blijven we vaak heel lang in het overeten hangen. Maar als je je realiseert dat in het huidige moment en dat is dat concept van fris en nieuw, in het huidige moment is het enige het enige wat er nog toe doet, het overeten kan je niet meer terugdraaien, maar waar je wel alle ruimte in hebt, is in de betekenis die je het geeft.

En als je het een betekenis geeft die het beste in je naar boven haalt en die maakt dat je nieuwsgierig wordt en kan gaan onderzoeken, waar kwam dit vandaan?

Dan kun je ervan leren en doorontwikkelen.

En dat zie jij jezelf nu dus ook in de andere gebieden van je leven toepassen?

Karen: Ja, maar op die manier ben ik er dus achter gekomen van dat belonen na een zware werkweek, dat vieren, die vermoeidheid, maar alles wat overblijft, dat zijn allemaal dingen die ik met gedachtenwerk echt heb blootgelegd. Dat ik dan voelde van ja, waarom sta ik hier nu aan het aanrecht eigenlijk ‘s avonds laat nog kaasjes en chocolaatjes naar binnen te werken? En dat was dan puur terug te voeren van ik ben gewoon kapot, ik moet naar bed. Laat alles gewoon uit je handen vallen en raap jezelf op en ga naar boven.

Marjena: Als je zegt ik heb ooit een burn-out gehad en als we onszelf structureel te moe laten worden, elke dag opnieuw, dan is dat meestal omdat we een patroon hebben van onszelf overvragen. En dat kan gaan over people pleasen omdat we de mensen om ons heen niet teleur willen stellen of omdat we conflictvermijdend zijn, niet zouden willen dat iemand ons ergens op aanspreekt. 

Karen: Allebei heel herkenbaar.

Marjena: Of omdat we perfectionistisch zijn. Alles tot achter de komma helemaal perfect willen doen. En dan wordt het vaak elke dag opnieuw dringen.

Dringen met te veel dingen in een dag proppen en dan elke dag opnieuw te moe zijn en dan weer bij dat aanrecht belanden.

Karen: Ja, en dat had ik niet ontdekt als ik inderdaad een of ander dieet was gaan volgen. Dat heb ik eigenlijk ook nooit gedaan. Ik heb ooit één keer een tijdje wel een beetje opgelet omdat ik toen in een trouwjurk wilde passen. En die was redelijk nauwsluitend. Dat was of aankomen of afvallen was allebei een no go. Maar dat is eigenlijk het enige serieuze wat ik daarvoor ooit gedaan had. Maar ik heb het wel mensen in mijn omgeving zien doen en dan dacht ik altijd van: nou daar word ik niet zo heel gelukkig van denk ik als het zo moet. Dus ja wat ik zeg, het was een soort van toeval , of het heeft zo moeten zijn, maar ik ben jou precies op tijd tegengekomen.

Marjena: Nou, wat heel positief is en in ieder geval jouw verhaal getuigt ervan dat de overgang geen vonnis is.

Karen: Nee! Ik hoop dat ik daar andere vrouwen mee inspireer. Ik heb wel een beetje last van zendingsdrang gekregen ook. Alleen ik vind het heel lastig. Ik merk toch bij heel veel mensen dat ze nog niet zo heel goed begrijpen waar het dan over gaat eigenlijk.

Dus ik hoop dat ik door mee te werken aan de podcast, dat ik toch ook meer vrouwen van mijn leeftijd ook bereik en inspireer om het ook een kans te geven. 

Marjena: Wat is jouw leeftijd?

Karen: Ik ben 52.

Marjena: Ik word 56 volgende maand. Nou, het is een prachtig verhaal, Karen. Ik ben ontzettend blij voor je. Wat uniek is aan jouw verhaal. Dat je echt zegt ik ben die bourgondiër voor wie koken een hobby is, voor wie eten en genieten, en zeker als ik me lekker voel, lekker in mijn vel zit, is dat een groot plezier in mijn leven. Wat jij hebt laten zien met jouw verhaal is dat je niet op dat plezier hebt hoeven inleveren. En dat als je het hebt over, ik werd kritischer dat dat betekent kieskeuriger. Dat je dat kieskeurige alleen maar als heel positief ervaart. En dus is er niets mis. Er is je niks afgepakt, je hebt niks hoeven inleveren.

Je relatie met eten heeft verdieping gekregen.

Je bent meer gaan zien in door het gedachtewerk wat je hebt gedaan, hoe de manier waarop je kijkt naar je relatie met eten, je ook kunt kijken naar de relatie met jezelf en je relatie met werk, de wereld, andere mensen en daar diezelfde tools en principes op toepassen. Is er nog iets wat we hebben overgeslagen waarvan je zegt: dit wil ik graag nog kwijt.

Karen: Nou, als ik het jou zo hoor samenvatten, dan heb ik eigenlijk de keuze gemaakt van toch wel veel kwantiteit naar kwaliteit. Misschien is dat ook een goede omschrijving. Inderdaad minder, maar wel lekkerdere, betere, andere nieuwe dingen. En ook nieuwe bereidingswijzen. Dus veel meer salades. Rauw groenten. Maar dan toch met een heel spannend sausje die dan toch zo aantrekkelijk kunnen maken. Dat kan mijn dag echt goed maken als ik zoiets ontdek. Dan ben ik zo blij als een kind.

Marjena: Het is misschien wel leuk om als laatste vraag nog aan je te stellen. In Etenslessen leg wel iets uit over het functioneren van ons lichaam, maar ik vertel je nergens wat je moet eten of niet moet eten of minder van moet eten of meer van moet eten.

A: omdat in de eerste plaats vrijwel iedereen die bij mij komt dat al lang weet. B: omdat ik enorm wil stimuleren dat jij zelf de autoriteit bent in jouw relatie met eten.

En zodra het uit mijn mond komt, hoe goed ik het ook bedoel, wordt het negen van de tien keer toch opgepikt als de juf zegt dat. En dan is het ineens een ongeschreven regel. Niet bedoeld als regel, maar het wordt gebruikt als regel. Dat wil ik voorkomen. En daarom ga ik niet op die plek zitten. En iedereen kan googlen en zoeken naar kennis over voeding. Heeft het voor jou een rol gespeeld dat ik dat juist niet doe? Heb je het gemist?

Karen: Nee. Ik vind juist een van de voordelen van het programma dat je daar zelf vorm aan kunt geven. Dat vind ik een van de sterke punten eraan. Ik merk wel inderdaad of ik heb aan andere deelnemers soms gemerkt dat ze dat wat eng vinden. Dat ze daar een beetje wiebelig in staan en dan toch een soort van bevestiging zoeken. Maar ik heb het persoonlijk eigenlijk juist een pluspunt gevonden, omdat het me juist dan in staat stelt om te zoeken naar mijn eigen manier.

En het klopt ook inderdaad wat je altijd zegt als je echt honger hebt, dan weet je ook wat je op dat moment moet gaan maken.

Marjena:

Ja, je lichaam praat tegen je.

Karen: Heel fascinerend om mee te maken. Ik kan echt tot drie, vier uur denken van nou ik heb eigenlijk niks nodig. En dan ineens oh kopje soep lijkt me lekker en soms heb ik om 11.00u al zoiets van hmmm fruit. Ik heb een paar persoonlijke favorieten ontwikkeld die voor mij heel goed werken en die staan in mijn ontwerp. En daar heb ik een soort van voorraad van. 

Marjena: Ja. Je maakt een Etenslessen ontwerp waarin de samenwerking met je lichaam zijn afspiegeling vindt. Zodat je weet van oh ja, dit smaakt mij goed en dit past goed bij mijn lichaam. Hier voel ik me lekker bij. Dit verzadigt me goed. Ik vergeet nog één ding en dat is jouw waarom, je diepere waarom.

Ik zeg altijd als afvallen of je streefgewicht als dat zoveel betekenis had, dan zouden we wel, als we het eenmaal hadden, dat niet meer verliezen.

Maar dat is niet zo. Als je echt daadwerkelijk om je gedrag te veranderen altijd een diepere reden nodig. Een dieper waarom. Waarom wil je stoppen met overeten? Waar is het je werkelijk om te doen? En vaak koppel ik daar ook aan: wie word je in dat proces? En je zegt ik deed er wat langer over om mijn waarom te vinden. Waar ging het voor jou over?

Karen: Ik dacht dat ik tijdens de woelige periodes in mijn leven al best wel veel opgeruimd had. Want ik ben dus in eerste instantie wel ingestapt omdat ik echt gewicht wilde verliezen. Dus ik had echt zoiets van door die overgang, dat aankomen, dat moet stoppen. En omdat ik ook niet dat echte dieet verleden had of heb ik er denk ik wat langer over gedaan.

Karen: Dus ondanks wat ik in het verleden al had opgeruimd, ben ik toch weer door de Etenslessen tot allerlei diepere inzichten gekomen. En daar ben ik zo nieuwsgierig naar, naar wat ik verder allemaal nog ga ontdekken aan meer levenslessen eigenlijk door het gedachtenwerk. Vooral het gedachtenwerk. Als kind heb ik ook veel geschreven. Ik had hele dagboeken vol en dat ben ik op een bepaald moment kwijtgeraakt. Door studie, door reizen, door werk, door alles wat er in je leven gebeurt. En nu heb ik dat een soort van herontdekt en daar ben ik heel, heel blij en dankbaar voor.

En dat is echt wel de nieuwsgierigheid naar de levenslessen die ik daaruit haal, dat is een echte onweerstaanbare reden waarom ik ook denk en vertrouw dat ik het ook niet meer kwijt ga raken.

Omdat dit nu bij mij hoort deze manier van leven en eten.

Marjena: Juist als dat er eenmaal is. Het zijn verworvenheden.

Karen: Het is net als autorijden.

Marjena: Precies.

Je raakt dat niet meer kwijt en daar waar het dan goed voelt en als thuis voelt en intiem voelt, ben je niet aan het volhouden.

Je hoeft je best niet te doen op wilskracht om die connectie te maken, want die connectie voelt liefdevol en warm en je voelt je leiderschap en daarmee geef je richting aan je leven, richting aan wie je wilt zijn en de levenslessen die je in dat proces ontdekt, die zijn allemaal waardevol, waardoor je ook voelt dat het je leven verrijkt. En dat is dat diepere waarom waar dan dat gewichtsverlies alleen maar de kers op de taart is. Alleen maar die bonus is leuk voor erbij.

En fijn dat je ‘s avonds in je bed ligt en niet overvol, dan weer denkt mijn lichaam is hier niet blij mee. Natuurlijk, het is heerlijk als je lichaam ook straalt en zich lekker voelt bij de keuzes die je maakt. Maar dan nog, als die diepere waarom ontbreekt, dan redden we het daar vaak niet op.

En nee, ik denk dat met jou diepere waarom dat je inderdaad iets voor het voor het leven hebt.

En ik ben ontzettend blij dat je daar wat over wilde delen. Karen, geweldig. Mooi!

Karen: Ik kan me nog herinneren als kind was ik echt heel blij, van tevoren een soort van angstig om op school te gaan leren lezen. En toen ik dat eenmaal kon, toen ging er zo’n wereld voor me open. Daar heb ik de rest van mijn leven zoveel plezier van. Wat ik zeg: autorijden, fietsen, dat zijn allemaal van die dingen. Die leer je dan en daar heb je de rest van je leven plezier en profijt van. En dat is dit eigenlijk ook voor mij, dus daar ben ik ook heel blij mee.

Marjena: Dank je wel! Fantastisch, fantastisch! Ik ben ontzettend blij voor je.

Karen: Jij bedankt!

Marjena: Wij zien elkaar gauw weer. Ik. Ik bedank je voor je openheid, voor het delen van jouw mooie, unieke verhaal, Karen. Dank je wel.

Karen: Graag gedaan!

Vond je deze aflevering waardevol? Dan is het downloaden van mijn gratis e-book Etenslessen de volgende stap in het oplossen van je strijd met eten. Ik geef je in dit boek een aantal onmisbare inzichten, maar ook een aantal praktische stappen waarmee je afvalt zonder dieet. Dus als je meer wilt dan alleen theoretische kennis opdoen, gaat mijn boek je daar zeker bij helpen. Ga naar mijn website en vraag daar jouw gratis e-book aan. Je vindt deze via etenslessen.com. Etenslessen.com.