Afl. 230 Twee problemen met je weegschaal

Het is een van de principes in mijn programma: eten is iets tussen jou en je lichaam. Je hebt een relatie met eten en niemand is in die relatie uitgenodigd. Zelfs je coach niet. Waarom is deze begrenzing zo belangrijk? Zodra je andere mensen toelaat wordt het opruimen van overeten moeilijker en dit kan zo subtiel gebeuren dat je het niet merkt. Hoe dat eruit kan zien bespreek ik in deze les “Twee problemen met je weegschaal”, die je helpt om de grenzen van je relatie met eten goed te herkennen en bewaken.

---

Wat je ontdekt:

• Hoe je de grenzen van je relatie met eten herkent en bewaakt.
• Waarom je overeet als je andere mensen toelaat in jouw relatie met eten.
• Hoe het begrenzen van je relatie met eten afvallen gemakkelijker maakt en onvoorwaardelijke zelfliefde stimuleert.

---

 

Transcript Afl. 230 Twee problemen met je weegschaal

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 230. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet. En een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo lieve vrienden. Hoe gaat het? Met mij gaat het goed. Ik heb net een fantastische workshop gegeven over het werken met je toekomstige zelf. Dat was in mijn programma in Etenslessen. Het is zo effectief dat het brein van jou en van mij niet bezig is met je geluk, maar met je veiligheid. En daarom wil het zo graag doen wat het altijd al deed, want dat is vertrouwd en bekend. En die veiligheid is natuurlijk een fantastische agenda, een hele belangrijke agenda. Maar die zit je in de weg als je gewoontes wilt veranderen, als je je gedrag wilt veranderen en als je niet tevreden bent over de manier waarop je met eten omgaat en niet tevreden bent over je gewicht, dan zal je gewoontes moeten veranderen en nieuwe ideeën adopteren.

27 Maart gaat Etenslessen open

En een van de manieren waarop we dat doen in Etenslessen is door gebruik te maken van het concept van je toekomstige zelf. Dus kom erbij. Dan kan je die workshop ook volgen. Op 27 maart gaat mijn programma open en leer ik je alles over blijvend gewichtsverlies. Ik begeleid je daar ook in. Je gaat een fantastische tijd tegemoet omdat je overeten echt opruimt. In deze les wil ik het met je hebben over de problemen die je kan ondervinden als je afhankelijk bent van de weegschaal, omdat je nog niet weet hoe blijvend gewichtsverlies werkt. Ik wil twee problemen voor je bespreken die je misschien herkent en die je vandaag gaan helpen.

Als je niet weet hoe blijvend gewichtsverlies werkt, dan voel je geen houvast. Dus afvallen is kwetsbaar, want je weet niet goed hoe je dat vasthoudt, hoe je bij dat streefgewicht komt en als je daar bent, hoe je zorgt dat dat je nieuwe normaal wordt. En aankomen is ook spannend, want je hebt zo weinig controle over je gedrag. Je bent bang dat het helemaal misgaat, dat je een terugval krijgt, dat het steeds erger wordt en dat je niet weet hoe je dit stopt. En ook dat is natuurlijk een heel kwetsbaar gevoel, een heel vervelend gevoel. En daarom ga je steeds op die weegschaal staan, alsof je angstvallig naar buiten kijkt om te zien of de zon schijnt of dat het regent. Daarmee ontstaat er snel zwart-wit denken. Dat is het eerste probleem van het abstract maken van dit proces van gewichtsverlies.

Gaat het goed of gaat het fout? Is er wat af of is er wat bij?

En zwart-wit denken is een probleem.

Als je ziet dat er wat af is, dan ben je eventjes blij, maar tegelijkertijd ook weer bang om dat succes wat je nu hebt te verliezen. En als er wat bij is, wil je dat dit stopt. Omdat je daar zo weinig controle over hebt, is dat weegmoment spannend. Of Je voelt hoop, je anticipeert op succes of je bent bang voor wat je gaat zien, omdat je denkend aan het eten wat je hebt gegeten, bang bent dat je bent aangekomen. En die spanning die je hierbij voelt, een gespannen afwachting van wat die weegschaal gaat zeggen, dat is een probleem. Omdat voedsel een primaire behoefte is, verdraagt voedsel geen spanning. Spanning, voedselgerelateerde spanning, wordt door je oerbrein geïnterpreteerd als schaarste.

Met andere woorden, als jij gespannen raakt bij dat wegen, dan houdt dat ergens verband natuurlijk met eten. En als je dus iets bent afgevallen, dan wil je dat succes vasthouden. Dat is een krampachtigheid, een spanning. En als je bent aangekomen, wil je dat dat stopt. Dat is ook een vorm van spanning. En beide zijn voedsel gerelateerd. En zoek eens naar dat verband. Kan je zien, als je hier naar op zoek gaat, dat de spanning die je zochtens hebt gevoeld op de weegschaal in verband staat met het overeten wat je later die dag hebt gedaan.

Als je dat verband kan zien, dan kun je je afvragen, ben ik er aan toe om mezelf te wegen? Is mijn weegmoment van toegevoegde waarde? Of zoek ik naar houvast waar ik die niet kan vinden? Is het eigenlijk inderdaad zoals ik naar buiten kijk, naar het weer kijken? Regent het of schijnt de zon? Het weer heb je geen controle over.

En als je niet weet hoe blijvend gewichtsverlies werkt, lijkt wat je doet, dat afvallen op wilskracht, steeds weer een ander dieet proberen, een beetje op kijken naar het weer.

Je doet iets wat je meestal al op verschillende manieren eerder hebt geprobeerd. De methodiek is hetzelfde, een ander dieet, maar dezelfde aanpak. En omdat je eerder steeds opnieuw bent aangekomen, is het als het ware alsof je weer probeert. En als je alleen maar probeert, dan is dat natuurlijk spannend. Want waarom zou het dit keer wel lukken? Waarom zou het dit keer anders zijn? Misschien vertel je jezelf, oké maar dit keer moet ik het gewoon beter volhouden, meer discipline laten zien, strenger voor mezelf zijn, er nog meer aandacht aan geven, die focus houden, die focus houden. Ja? Ook al is het al ontelbare keren op deze manier niet gelukt, Als je denkt dat het een kwestie is van wilskracht, dan is dat wat je ermee doet.

Nog meer fixeren, nog harder je best doen, nog krampachtiger mee omgaan. En dat is helaas nou net wat niet werkt. De spanning die je voelt, vertaalt zich voor je oerbrein naar het opschroeven van je verlangen naar eten. Dus deze cirkel, Het zwart-wit denken, de krampachtigheid, het voelen van spanning is precies een van de redenen waarom je blijft overeten. En waarom dat gewicht wat je kwijtraakt er ook weer aankomt. Omdat je verlangen naar eten steeds groter wordt En dat eindeloos moeten volhouden van het onderdrukken van dat verlangen, dat krijg je gewoon niet voor elkaar. Het is geen aanpak voor de lange termijn. Het is geen duurzame aanpak.

Dus dit is één van de problemen met je weegschaal.

Een ander probleem met je weegschaal is het zoeken naar dopamine. Omdat je niet weet hoe blijvend gewichtsverlies werkt, doe je dit puur op wilskracht en dat is natuurlijk vermoeiend. En daardoor kijk je ongeduldig uit naar dat weegmoment. Ik kan het nog terughalen, dat gevoel. Schiet het al op. Werkt het al. Toch? Als je iets aan het doen bent wat voelt als afzien, als volhouden, dan kan het je niet snel genoeg gaan.

Werkt het al. En als je dan ziet dat er wat af is, dan maak je wat dopamine aan. Dan krijg je een lekker gevoel. Yes, succes! En dat gevoel, dat zoek je daarna opnieuw op diezelfde plek. Zo werkt het beloningssysteem in je brein. Als je ergens een goed gevoel iets hebt gedaan waar je succes mee had, dan zoek je dat een volgende keer op diezelfde plek opnieuw. En zo ontstaat er een link tussen de beloning van dopamine en op de weegschaal staan. En afvallen wordt daarmee jagen op een lekker gevoel.

Als de weegschaal nou niet naar beneden gaat, voel je een onvrede, want je krijgt die hit van succes niet. En die onvrede maakt je korselig, je voelt een dopaminetekort en je bent een beetje rauw als een junk die zijn viks niet krijgt. Alles wordt ineens niet fijn, grauw, in de min. En het probleem daarmee is zelfs dat als het je lukt om zo te blijven jagen op dopamine en ik heb mensen die in mijn programma komen die ook zeggen ik kan dat heel goed. Ik ben heel goed in afvallen en dan praat ik hierover met ze en dan herkennen ze dat jagen op die kilo’s, dat jagen op dat succes en ze kunnen heel goed op die trip gaan zitten.

En als jij die trip herkent, dan weet je precies wat ik daarmee bedoel.

Dus dat afvallen is jagen op een lekker gevoel en je valt in een enorm gat als je streefgewicht eenmaal is bereikt. Want waar je goed in bent geworden is op het jagen op succes, maar niet op het hebben van succes.

Want het nieuwtje gaat er vanaf. En als je eenmaal alle o’s en a’s hebt gehad over je nieuwe gewicht en misschien de nieuwe kleding die je voor jezelf hebt gekocht, dan is de dag gewoon weer de dag. En als je een dieet hebt gevolgd, dan gaan die menus die je steeds hebt moeten maken, je tegenstaan, want daar staat geen dopaminehit meer tegenover. Dus dat afzien wat je deed, waar heel veel dopamine tegenover stond en de fix van succes, de fix van succes en het jagen op nog meer succes. Dat is er niet meer. En het enige wat nog staat is de prijs die je daarvoor moest betalen. Dit mag je niet eten, Dat mag je niet eten, dat mag je niet eten. Je moet zoveel bewegen, zoveel bewegen.

Dit mag je niet, dit mag je niet. Hier ging je niet naartoe, daar deed je niet aan mee. Je hebt jezelf heel veel ontzegd, maar jij zat op die trip van het jagen op die dopamine, op die hits. Dat was je trip. Maar die trip is er nu niet meer. Je hebt wat je wilde. En wat overblijft zijn alleen maar de dingen die je nu van jezelf moet om het te behouden. En dat geeft een kater. Je valt in een gat. En onbewust ga je nu weer op zoek naar dopamine. En waar vind je die? Opnieuw in eten. En zo blijf je eindeloos gevangen tussen afvallen en overeten.

En je weegschaal is onderdeel geworden van je beloningssysteem en de illusie van houvast.

Die jacht is op een gegeven moment voorbij, maar jij voelt je onrustig in een leegte waar je geen raad mee weet. Het is een leegte die je niet verdraagt. Je bent alleen maar gewend om te jagen en als er niks te jagen valt dan voel je een leegte waarin je heel onrustig wordt en je verdraagt niet wat je daar, die stilte waarin je bent.

Dus in beide gevallen, of je die weegschaal nou gebruikt zoals je naar het weer kijkt. Het is mooi weer als er wat af is, het is slecht weer als er wat bij is, maar je weet niet hoe je het hebt gecreëerd. Je doet het alleen angstvallig op volhouden en wilskracht. Dan maak je dat heel kwetsbaar. Je voelt spanning en die spanning vergroot je verlangen naar eten. Dus dat werkt niet. En de illusie van die weegschaal is dat die in ieder geval nog een soort van voor je bijhoudt hoe erg het is of dat het de goede kant op gaat. De angel is dat het je juist in overeten houdt.

En aan de andere kant, als je die weegschaal gebruikt om een dopaminehit te krijgen en steeds te jagen op het succes van gewichtsverlies, dan weet je niet wat je met jezelf aan moet als je op je streefgewicht bent en het nieuwtje daar vanaf is. Wat je moet leren, als je slank wilt worden om het ook te blijven, is hoe je jouw beloningssysteem verandert, Zodat je niet meer je dagen vult met het jagen of op de dopamine van afvallen of de dopamine van iets eten waar je een kick van krijgt. Snelle suikers, suikers want dat zijn steeds de twee standen waar je tussenheen in weer beweegt.

En je zal moeten leren hoe blijvend gewichtsverlies werkt.

Zodat je niet denkt dat de weegschaal de controlemeter voor je is waar je steeds zoveel spanning bij voelt. De spanning die je voelt is omdat je geen controle voelt, omdat je eigenlijk iets aan het doen bent wat alleen maar op volhouden is gebaseerd en daarvan heb je een rits aan ervaringen van mislukking. Dus je bent super kwetsbaar. Blijvend gewichtsverlies gaat over het veranderen van je beloningssysteem, niet meer zo dopamine gedreven zijn, maar vervulling zoeken in de intimiteit van de relatie met jezelf.

En weten hoe je gewichtsverlies zonder volhouden, proberen en leunen op een dieet wat jou vertelt wat je wel en niet mag eten. Duurzaam gewichtsverlies gaat over het veranderen van de manier waarop je omgaat met de dingen die je denkt. Gaat over het vergroten van je draagvlak voor negatieve emotie. Gaat over het begrijpen van een brein dat suikergevoelig is en hoe je dat brein begeleidt. Nergens komt daar een weegschaal in voor, nergens komt daar een dieet in voor. Je leert samenwerken met je lichaam. Ik geef je daar de stappen voor. Ik laat je precies zien hoe je samenwerkt met je lichaam.

Ontdekt welk eten goed bij je past, welk eten goed voor je werkt. Onthecht van eten wat minder goed bij je werkt. En niet vanuit een wanhoop. Nou, dat kan ik dus niet meer eten, want daar eet ik te veel van. Nee, suiker is iets wat je werkbaar maakt. En daarin is er geen 1 size fits all. En suiker in een impuls opgeven vanuit negatieve emotie, is alleen maar een verlangen om je snel beter te kunnen voelen, maar het is niet gedragen.

Je identiteit is niet veranderd.

Jouw hang naar suiker, naar jezelf belonen met wat lekkers, is allemaal nog helemaal niet veranderd. En blijvend gewichtsverlies gaat over het veranderen van dit systeem van binnenuit. Het veranderen van jouw relatie met eten, alles wat je denkt en voelt in relatie tot voedsel. De rol die het voor je heeft, de functie die het voor je heeft, daar waar je eten gebruikt om jezelf op te vangen, om jezelf op te peppen, om negatieve emotie weg te duwen, of daar waar je het gebruikt om jezelf te belonen als je nog weinig relatie met jezelf hebt.

En als je herkent dat je niet zonder weegschaal durft, als je herkent dat je graag op die weegschaal staat omdat je die hit van dopamine wil hebben, dan is dat voor mij een indicatie dat je onvoldoende weet hoe blijvend gewichtsverlies werkt. En het is zo’n zonde, want je doet het natuurlijk omdat je dat goede gevoel waar je naar zoekt en die houvast waar je naar zoekt, natuurlijk eigenlijk wil kunnen dragen op een gegeven moment, zonder dat dat zo’n enorme inspanning van je vraagt. Want je mist nu nog zoveel stukken van jezelf. In beide gevallen, als je de weegschaal nou gebruikt om je van de hoofd vast te voorzien en daar veel spanning bij voelt, kleurt dat je dagen.

Het kleurt de kwaliteit van je dagen. Het was een goede dag of het was een slechte dag. En als het een goede dag is, maak je je zorgen dat het niet blijft. Als het een slechte dag was, maak je je zorgen dat het nog erger wordt. Je leeft niet voluit. En je leeft geen compleet leven. Je bent in een afhankelijke kleine positie, in een kwetsbare positie.

En dat kan echt anders.

En als je jaagt op dopamine en alleen maar die twee standen kent van fixeren op afvallen of overeten om je lekker te voelen, dan leef je ook een klein leven. Ben je ook afhankelijk. In beide gevallen van iets buiten jezelf. En dat is zo zonde, want het hele idee waar het je ooit om te doen was, was omdat je iets zoekt wat je allemaal op die plekken niet kan vinden. Een relatie met jezelf waarin je helemaal voelt, ah, er is iets geland, het klopt, ik hou van mij. En ik heb overeten niet meer nodig. Ik gebruik het niet meer voor de dingen die ik nu in mezelf kan oplossen. Ik ben slank en ik blijf het ook, Want alles wat ik daarvoor nodig heb, heb ik me eigen 

Dat. En dan staat je wegenschaal op een gegeven moment naar stof te happen. Want die heeft je toch niks nieuws meer te vertellen. Ja, slank. Nog steeds slank. En nog steeds slank. Nog steeds slank. Het is je nieuwe normaal.

Maar je zoekt ook niet meer zo naar dopamine. Want alles wat je moest leren in dat proces van blijvend gewichtsverlies… De verandering in je beloningssysteem en de verandering in die relatie met jezelf, die maakt dat het niet meer interessant voor je is. En je zoekt geen fix meer.

Je bent gefixt.

Je bent gefixt. En met gefixt bedoel ik niet…

Nu, voortaan, altijd op een plek van happy, lekker, sexy, in flow. Krachtig, geïnspireerd, stoer, trots, al die mooie gevoelens. Nee, je bent iemand geworden met dat complete pakket, ook aan negatieve emotie. En je hebt dat omarmd en in de relatie met jezelf leren begeleiden op een manier die zo goed voelt, zo thuis, zo stevig, zo liefdevol en in leiderschap, dat die weegschaal is niet meer interessant. Als je daar klaar voor bent, die volgende, ik zou willen zeggen die andere aanpak. Je gaat niet weer opnieuw iets proberen, je gaat echt je identiteit veranderen en je beloningssysteem veranderen. Als je daar klaar voor bent, dan nodig ik je uit. Op 27 maart gaat mijn programma open.

Ik leer je hoe blijvend gewichtsverlies werkt en dat gewicht wat je verliest komt dus niet meer terug. En je creëert een fantastische relatie met eten en jezelf. Meld je aan voor mijn wachtlijst via Etenslessen.com. 27 maart geef ik ook een les: Stop overeten in drie simpele stappen. Kom erbij. Je bent van harte welkom. En dan gaan we dit doen.

Je hoeft nooit meer op een trip te gaan zitten van de afvallen.

Je wordt slank voor altijd en je mist die trip niet meer, omdat daar iets voor in de plaats komt wat zoveel beter voelt.

Hey vond je deze aflevering waardevol? Dan is het downloaden van mijn gratis ebook etenslessen, de volgende stap in het oplossen van je strijd met eten. Ik geef je in dit boek een aantal onmisbare inzichten, maar ook een aantal praktische stappen waarmee je afvalt zonder dieet. Dus als je meer wilt dan alleen theoretische kennis opdoen, gaat mijn ebook je daar zeker bij helpen. Ga naar mijn website en vraag daar jouw gratis ebook aan. Je vind deze via etenslessen.com.