Afl.246 Een datum prikken voor je streefgewicht

Kan je een datum prikken voor het bereiken van je streefgewicht? Kan dat werken en is het een goed plan? Ik beantwoord die vraag vanuit verschillende perspectieven. Dat het kan is zeker en het is je in het verleden misschien ook al meerdere keren gelukt.

Wat je doet is prestatiegericht afvallen. Je kiest een methode die je daarin ondersteunt, zoals een dieet of tracker die voorschrijft wat je moet eten en rekent uit hoeveel weken je dat moet volhouden.

De verleiding van deze aanpak is groot. Je weet duidelijk waar je aan toe bent en kan je verheugen op de reden waar je het voor doet. Maar er kleven ook een aantal nadelen aan, die de voordelen misschien niet waard zijn. Luister naar de inzichten die je helpen bij het maken van je keuze.

---

Wat je ontdekt:

• Het verschil tussen prestatiegericht afvallen en ontwikkelingsgericht afvallen
• Wat prestatiegericht afvallen aantrekkelijk maakt.
• Waarom je goed bent in prestatiegericht afvallen
• Wat ontwikkelingsgericht afvallen aantrekkelijk maakt.

---

 

Transcript Afl.246 Een datum prikken voor je streefgewicht

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 246. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet. En een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Kan je een datum prikken voor je streefgewicht? Is dat een goed plan? Ik ga antwoord geven op die vraag. En ik ben benieuwd hoe het met je gaat. Hoe is het? Hoe zit je in je vel? Wat ben je aan het doen? Is dit wat je nu moet doen? Met mij gaat het goed. Ik heb een heerlijke ochtend.

Ik vind dit zo’n fijne zomer. Mijn tuin is zo mooi. Echt een klein paradijs. Ik geniet er enorm van. All right.

Een datum prikken voor je streefgewicht. Is het een goed plan?

Meestal als je dit doet, is het omdat er op die datum iets gebeurt waar je naar uitkijkt. Je hebt een bruiloft. Die van jezelf of die van een ander. Je gaat op vakantie. Je hebt een groot feest. Misschien een familiereünie. Je gaat veel mensen zien die jou een tijd niet hebben gezien. En je wilt graag op die datum een bepaald gewicht hebben bereikt en een aantal kilo’s kwijt zijn. De gedachte dat je dat voor elkaar kan krijgen, wordt je blij van. En geeft je kracht en motivatie.

Je denkt ja dit is wat ik wil, hier doe ik het voor. Dit is mijn punt op de horizon. En je vraagt aan mij, kan dat voor me werken? Is dit haalbaar? Het korte antwoord is ja. Het kan als je prestatiegericht gaat afvallen.

En prestatiegericht afvallen betekent dat je al je verlangen naar overeten onderdrukt, of dat verlangen probeert te vermijden.

Of dat verlangen overschreeuwt met je opwinding.

Dus je blijft dat punt op de horizon waar je dat afvallen voor doet, al door aanzwengelen om jezelf op gefixeerd te houden en enthousiast over te houden. Dus het is een opgeklopte energie die je aanzwengelt en aanzet in jezelf. Ik ben zelf vaak genoeg op die manier afgevallen en daarna ook altijd weer aangekomen. Maar het is me wel gelukt. Dus als we alleen maar dit isoleren en een ja-nee antwoord geven, dan zeg ik ja het kan. Het kan. 

Prestatiegericht afvallen betekent dat je uitrekent hoeveel kilo moet ik dan in theorie verliezen om op die datum dat gewicht te hebben en welk eten krijgt me daar.

Wat eet ik dan niet, wat eet ik dan wel. En als je daar een goed plan voor hebt, en het barst van dat soort plannen, barst van dat soort diëten die je daarin kunt ondersteunen en als je berekening klopt en je kan je ook echt heel goed aan dat plan houden, dan zal het je wel lukken. Ja, dus het kan. Dat fixeren, je vasthouden aan dat plan en het plan uitvoeren op wilskracht, prestatie gericht afvallen, betekent alleen voor de meeste mensen, ik zou willen zeggen voor iedereen die ik ken die dit heeft gedaan, inclusief mezelf, dat je dat resultaat daarna weer verliest.

En laten we eens kijken waarom dat is. Want waarschijnlijk hoop je, en dat deed ik wel iedere keer als ik dit deed, hoop je dat omdat het je zo blij maakt, het idee dat je er dan uitziet zoals dat plaatje in je hoofd, met die kleding die je daar dan bij vindt passen en ook de projectie op de gevoelens waarvan je denkt dat je dat zal geven.

Dus je ziet het helemaal voor je.

Jij daar op het strand of jij daar op dat feest of jij daar tussen je familie. Helemaal met dat lijf wat je wilt en de kleding die daar mooi bij staat. En je ziet jezelf in die situatie genieten. Je denkt dat je jezelf verzekerd voelt en ontspannen voelt en blij voelt en dit is wat je wilt. En natuurlijk is de hoop dat je daarna, omdat het zo fantastisch zal voelen, is de hoop dat je daarna dat resultaat gewoon zal kunnen vasthouden.

Omdat je kan teren op dat lekkere gevoel, op dat blije gevoel, op dat trots ook zijn op jezelf. Want hey, je hebt dit zoveel weken volgehouden, zoveel maanden gedaan. En hier ben je nu. Die weegschaal laat het aan je zien. Het is je gelukt. Die kledingmaat waar je om moet vragen in de winkel als je zegt heb je nog een maat kleiner want deze zit nog te wijd. En je denkt, ik kan bijna niet geloven, dit heb ik voor elkaar gekregen. Zo knap.

Natuurlijk, natuurlijk hoop je, verwacht je misschien ook, dat je vanuit die trots en die voldoening, vanuit de euforie over die prestatie, dat resultaat zal kunnen vasthouden.

Maar wat gebeurt er? Wat gebeurt er nou daarna? Als je dat beter kan begrijpen, dan is het ook denk ik gemakkelijker voor je om hier een keuze in te maken. Ik zie er twee nadelen aan kleven. De eerste gaat over wie je bent geworden in dit proces.

Als je jouw verlangen naar overeten onderdrukt, is dat wat je hebt gevoeld, is dat wat je hebt geoefend. Nee, niet doen. Nee, niet doen. Weg, niet kopen, niet halen, niet eten.

Nee, niet doen. Dat is wat je hebt geoefend.

Dat is de vaardigheid die je hebt versterkt. Wat je ook hebt versterkt is de vaardigheid van het overschreeuwen van je verlangen naar eten met de opwinding van het resultaat waar je naartoe werkt. Niet doen, niet doen. Kijk niet naar die aardappelsalade, die huzarensalade of die appeltaart. Denk aan die broek, denk aan die jurk, denk aan dat feest, denk aan dat moment, die bikini, die bikini. Ja, je overschreeuwt de verleiding van het een met de verleiding van het ander.

Ik heb hier geen oordeel over, overigens. Ik heb het zelf vaak genoeg gedaan.

En dit was hoe ik dat dan deed. Dus je overschreeuwt het ene verlangen met het ander. De energie waarmee je dit doet, en dat hoor je ook een beetje aan de manier waarop ik erover praat, die is gefixeerd en wat jachtig. Je moet volhouden. En dat komt omdat je zelf van binnenuit niet verandert. Jij bent helemaal wie je bent, maar je bent bezig om iets te presteren wat je over jou zelf heen plakt.

Over jouw relatie met eten heen plakt. En mensen die zich heel lekker voelen bij deze prestatie gerichte aanpak, daarvan zie ik dat ze gewend zijn om op deze manier met zichzelf om te gaan. Deze stressvolle manier van gefixeerd zijn, een beetje monomaan ergens op gericht zijn, is meestal een stressrespons die terug te voeren is op hun jeugd en hun opvoeding. Niet voelen, maar doen. Niet denken, maar doen.

Bij jezelf uit de buurt blijven en voor jezelf een manier van overleven hebben ontwikkeld waarbij je als dat paard van de schillenboer van die oogkleppen op hebt, of zo’n bierpaard die door de stad gaat, oogkleppen op hebt, om vooral maar niet geraakt te worden en in verbinding te zijn met jezelf en je omgeving. Monomanie is dan de manier waarop je voor jezelf een vorm van overleven creëert en dit is wat je kent. Dit is al wat je van kinds af aan kent.

Dus deze vorm van jezelf onder druk zetten en gestrest iets najagen past goed bij je.

Ik heb dat soms ook wel eens gezien bij mensen die in de horeca werken of misschien in een kapperszaak staan. Als je werk hebt waarbij je veel in de benen moet zijn en aldoor moet reageren op de volgende taak, de volgende klus. Ergens nog even een doekje overheen halen, snel nog even ergens een wasje in gooien, snel nog even naar die mensen toe bestelling opnemen, teruglopen, doen, doen, doen, doen, doen.

En je weet dat ik het tegen jou heb als je dit herkent. Je weet precies dat ik nu iets tegen je zeg waarvan je denkt, oh ja, dat is waar. Dat is inderdaad wat ik doe. En als je, hoeft niet altijd werk te zijn waarbij je in de benen bent, maar wel die jachtige manier van zijn.

Als je jezelf daarin herkent, dan is dit een vorm van afvallen die je goed ligt omdat het ook de manier is waarop je gewend bent om met jezelf om te gaan.

Dit is dan ook wat je hebt geoefend tegen de tijd dat je dat streefgewicht hebt bereikt. Maar wat er daarna gebeurt, valt je tegen. Wat je namelijk hebt getraind in die week of in die maanden dat je dit prestatiegerichte afvallen hebt gedaan, is meer van de jachtigheid die je al kent, meer van het vermijden van jezelf wat je al kent. En jij bent niet veranderd en jouw relatie met eten die eronder zit is ook niet veranderd. En wat gebeurt er nu? In eerste plaats heb je nu je doel bereikt. Daar ben jij, op dat feest, in die bikini, in die situatie waar je het voor deed. En je oogst inderdaad de bewondering van je omgeving, de bewondering van jezelf.

Oh wauw, wat zie je er goed uit. En die outfit heb je helemaal zorgvuldig uitgezocht, want daar heb je al die maanden naartoe kunnen leven. Die staat je fantastisch. En het is een highlight. 

Maar daarna val je in een gat.

Daarna val je in een gat, want dat jagen op die prooi van het streefgewicht is je gelukt, maar nu ben je een jager zonder doel. Dus je hebt je pijl en boog maar niks meer om op te schieten. En juist omdat je zo gewend bent altijd uit contact te blijven van jezelf, jezelf af te leiden door naar één ding al door te staren, val je nu in zo’n gat van teleurstelling.

En je voelt je heel onrustig. Wat je had verwacht van die highlight en hoe je had verwacht dat dat je een vervulling zou brengen die bij je blijft, dat is er niet. En het gekke is dat je merkt dat je ineens weer zin hebt in iets waarvan je zegt nou ik kan het prima hebben dit gewicht ga ik toch niet meer verliezen want ik ben hier heel blij mee, dus ik neem het nu. Ik wil ook een beetje vieren dat het me is gelukt.

Waarna je wel denkt, maar ik wil niet weer aankomen, dus ik moet nu wel weer terug naar wat ik deed. Alleen die highlight is geweest. En je merkt dat die motivatie die je voelde, jij met je pijl en boog jagen naar dat getal op de weegschaal, ah, dat weet je nou wel. En je voelt niet meer het plezier, het anticiperen op die highlight, want die highlight is geweest, dat moment is geweest.

Dus jezelf nu nog heel erg blij maken en elke ochtend opstaan en denken, ik ben er bijna. Nee, je bent er. Je bent er. De highlight is geweest. En nu is de dag weer gewoon de dag.

En het enige wat er is gebeurd eigenlijk, in aanloop naar dit mooie moment toe, is dat je je verlangen naar eten hebt onderdrukt, jezelf hebt overschreeuwd en dat is waar je nu goed in bent geworden. Wat je nog beter kan. Je verlangen onderdrukken en jezelf overschreeuwen en bij jezelf uit de buurt blijven.

Dat, lieverd wil ik tegen je zeggen, dat voelt zo teleurstellend daarna. En je begrijpt niet waarom je ineens weer dingen begint te pakken, dingen begint te eten, waarvan je dan later denkt, hé, doe dat nou niet, want nou moet ik het weer terugpakken. En je probeert het weer terug te pakken en je wil weer afvallen. Je wil dat mooie getal vasthouden, maar ergens heb je geen zin. Ergens voel je een soort van somberheid die je niet helemaal kan plaatsen en waarvan je gefrustreerd raakt en boos wordt op jezelf. Van hou nou gewoon vol. Je hebt zo hard gewerkt om hier te komen. Waarom doe je dat dan niet gewoon?

En in de onvrede die je voelt, begin je al meer weer van de dingen te eten die je al die maanden hebt laten staan.

En ergens heb je ook zoiets van fuck it. Dat wil ik ook gewoon. En de volgende keer dat je vriendinnen vragen oh zullen we lekker wijntjes doen? Zeg je ja, doen we. En de ondertoon is, ben het weer aan het verpesten, nou ja, maandag pak ik het terug, maandag pak ik het terug. Maar je kan het niet meer terugpakken zoals je het voor die highlight kon pakken. En je begrijpt dat niet van jezelf. En hierin sluipt dan het scenario waarvan je later tegen mij zegt wat veel mensen zeggen die dit kunstje goed beheersen, die bij mij komen, die zeggen ik snap mezelf niet. Iedere keer als ik dit doe, dan denk ik, ja maar dit keer laat ik het niet door mijn vingers glippen.

Dit keer laat ik dat resultaat niet meer door mijn vingers glippen, want ik weet nog hoe hard ik ervoor moest werken om het te bereiken. En ik weet nog hoe blij ik was toen het me was gelukt. Maar wat er daarna gebeurde, dat zit bij je in de mist. Tegen de tijd dat je bij me komt, kan je dat niet meer zo goed herinneren. Dus je denkt, ik moet het gewoon weer terugpakken, want ik was er zo blij mee. Je was er ook heel erg blij mee, maar je kan je niet meer herinneren wat er daarna gebeurde. En wat er daarna gebeurde zijn die twee dingen.

Aan de ene kant had je dus niks meer om op te jagen.

En aan de andere kant ben je alleen maar beter geworden in jezelf vermijden en overschreeuwen.

Wat hier nou allemaal onder zit, is dat jij eigenlijk naar iets verlangt, een relatie met jezelf, die dat afvallen en deze manier van met jezelf omgaan je niet kan brengen. En je hoopt onbewust dat het hebben van dat streefgewicht en het hebben van dat lijf iets in jou laat landen waar je naar verlangt, maar waar je de vinger niet echt op kan leggen. En je denkt dat dat in dat gewicht zit. Je denkt dat het in je uiterlijk zit. Maar waar je eigenlijk naar verlangt, is een rust en een verbinding met jezelf die er nog nooit is geweest. Die je niet kent. Die je van huis uit niet hebt meegekregen en die niemand jou kon voorleven.

En daardoor weet je niet wat je mist. Maar je hebt dat allemaal op je gewicht geprojecteerd, op je uiterlijk geprojecteerd. En nu val je in een gat. En je denkt dat nadat je weer bent aangekomen, dat je gewoon jezelf moet herpakken en het nog een keer proberen en het dan dit keer vasthouden.

Maar het zit hem eigenlijk in die relatie met jou. Daarin ontbreekt iets.

Een ander nadeel van deze aanpak is dat je het voor een belangrijk deel voor de buitenwereld hebt gedaan. En ook dat werkt niet.

Die bikini, die jurk, die bruiloft, dat feest, het zien van die familie gaat over acceptatie, verlangen naar acceptatie van je omgeving. En zelfs als je het die dag hebt gekregen, zelfs als iedereen tegen je heeft gezegd wat zie je er goed uit, zelfs als je bent uitgehoord, vertel wat had je, hoe heb je dit gedaan? Fantastisch, ik wou dat ik jouw benen had, jouw buik, jou weet ik het wat. Zelfs als dat er allemaal is geweest, zit daar eigenlijk een verlangen onder van een connectie met jezelf, die alle bewondering van de wereld, van de buitenwereld, van al die mensen om je heen, niet voor je kan creëren. Sterker nog, dat je eerst wilde afvallen voordat je deze mensen zag, vertelt je iets over hoe jij over jezelf denkt.

Het zit in relatie met jou.

En de bewondering uit je omgeving kan dit nooit voor je fiksen, kan dit nooit voor je oplossen, ook al blijven ze tegen je zeggen. Ik zag de foto’s en ik vond je echt fantastisch en je hebt me geïnspireerd. Ik wil dit ook, ik ben weer terug naar de sportschool.

Jij voelt het niet. Je kan het niet internaliseren, je kan het niet in je laten landen. En dat komt door dat stuk wat ontbreekt in de relatie met jou. Dus, lieverd, als jij dit bent, en je bent al vaker op die plek geweest van prestatiegericht afvallen, en je kan het ook goed, en je vraagt je af waarom verpest ik het iedere keer weer of waarom kom ik er niet, dat heeft hiermee te maken. 

En als jij dit niet bent, maar wel herkent dat je dit iedere keer probeert, maar nooit dat streefgewicht bereikt, omdat je er gewoon niet goed genoeg in bent, omdat jij deze stressmanier van afvallen, dat jachtige, monomane, prestatiegerichte afvallen nooit lang genoeg kan volhouden, dan is dat, net zoals voor degene tegen wie ik het net had, ook omdat het gaat over de relatie met jezelf. Je slaat die relatie over en je slaat jouw relatie met eten zoals die nu is over. Je probeert van buiten naar binnen te gaan in plaats van binnen naar buiten.

Wat is nou de oplossing als je dit niet wilt herhalen, als je jezelf deze pijn wil besparen en zegt ik wil wel gewicht verliezen, dat zou ik superfijn vinden, maar ik wil het ook kunnen behouden dat resultaat.

Wat je dan nodig hebt is niet prestatiegericht gewicht verliezen, maar ontwikkelingsgericht.

Dat is het verschil. Dat is het verschil van dag en nacht. En ontwikkelingsgericht afvallen, ontwikkelingsgericht kijken naar jouw relatie met eten, betekent dat je gaat onderzoeken waar komt mijn huidige gewicht vandaan? Wat is de dynamiek van mijn huidige gewoonte- en eetpatroon?

En dan zie je dat daarin de manier waarop je met je gevoelens omgaat een rol speelt. Er zijn gevoelens die je vermijdt, er zijn gevoelens waar je mee uit contact blijft, gevoelens die je niet verdraagt. Wat je ziet is dat de kwaliteit van je gedachten hier een rol in speelt. Nadenken over eten in goed of fout, dieetmentaliteit, maar ook de manier waarop je je eigen gedachten begeleidt en misschien voor jezelf in jouw gedachten onnodig lijden en stress veroorzaakt waar je weer eten bij nodig hebt. En misschien gebruik je eten deels als een beloning.

Daar waar je uit contact bent met jezelf gedurende de dag of jezelf overvraagt over je grenzen gaat en dan moet verdoven of belonen met eten. Dit zit allemaal in jouw relatie met eten.

En bij prestatiegericht afvallen overschreeuw je dat, overstem je dat, onderdruk je dat, stap je eroverheen. Bij ontwikkelingsgericht afvallen ligt de focus op de dynamiek van jouw relatie met eten.

En wat zo fijn is… En daarom ben ik zo blij dat ik je Etenslessen kan aanbieden. Wat zo fijn is, op het moment dat je de focus legt op het creëren van een fijne relatie met eten, waarbij je niet alleen kijkt naar je lichaam en wat je daar graag aan zou willen veranderen, maar de focus legt op de basis, namelijk de relatie met eten waar je huidige gewicht vandaan komt. Zodra je daar de focus op legt, verandert dit hele proces.

Je vermijdt alles wat jouw verlangen naar eten voortdurend kan triggeren in prestatiegericht afvallen, ben je zo gefixeerd op de weegschaal, zo gefixeerd op het presteren, lukken, mislukken, het goed doen, niet fout doen, opletten wat je eet, opletten, tellen, bijhouden, dat gaat er allemaal uit. Want een van de klachten die je overhoudt aan prestatiegericht afvallen is dat je zegt ik ben nou wel slank, maar ik ben niet blij met wat er in mijn hoofd gebeurt. Ik ben voortdurend met eten bezig. Voortdurend aan het tellen, wegen, meten, bijhouden. En daar wil ik niet oud mee worden. Die tracker ben ik nu afhankelijk van geworden. Ik ben er verslaafd aan. En ik kan niet meer zonder.

Ik track ook zonder te kijken. Dit is helemaal niet het brein wat ik hebben wil.

Dit is niet de relatie met eten die ik hebben wil. En voor ontwikkelingsgericht gewichtsverlies heb je dat ook niet nodig. Dus dat gaat er allemaal uit, waardoor je rust krijgt in je hoofd, een ontspannen relatie met eten en jouw lichaam gewicht voor je kan loslaten, naarmate jij de vaardigheden ontwikkelt die nodig zijn om je relatie met eten van binnenuit te kunnen veranderen. En als je dan nog niet dat gewicht hebt wat je graag had gewild voor die bruiloft, voor dat feest, voor dat moment. Dan sta je wel op een hele andere plek inmiddels in jouw relatie met eten. En die grote piek en daarna die dip, dat vallen in dat gat, gebeurt je niet.

Ook dat gefocussed zijn op hoe zien anderen mij, wat vinden ze van mijn lichaam, of dat nou is omdat je verlangt naar bewondering en acceptatie, of omdat het is omdat je zo bang bent voor afwijzing, zo bang bent voor het zien van oh, nou, ze heeft zich laten gaan of je kan wel zien dat hij zittend werk doet. Ik weet niet wat die projecties zijn die je hebt op die mensen om je heen, daar heb jij dan inmiddels je werk in gedaan. Je zoekt dat in de relatie bij jezelf om dat op te lossen.

En hoe andere mensen naar jou kijken en wat ze denken als ze jouw lichaam zien, ligt buiten jouw controle. En je probeert acceptatie van je omgeving niet via je lichaam en je uiterlijk te fixen.

Dus terugkomend op de vraag, kan het? Kan je een datum prikken voor je streefgewicht? Ja, het kan.

De vraag is alleen of je daarmee creëert waar je naar verlangt of dit is waar je op wilt intekenen in de relatie met jezelf en in jouw relatie met eten. En als je zegt, ik ben klaar met prestatiegericht afvallen. Ik heb het nu vaak genoeg gedaan in mijn leven en ik herken alles wat je hier vertelt en ik wil dit niet meer.

Dan is ontwikkelingsgericht gewichtsverlies zo fijn, zo’n verademing, zo anders dan je nu verwacht.

Omdat we je menselijkheid meenemen, omdat we die relatie met jezelf meenemen, omdat je daar in echt daadwerkelijk al die fijne gevoelens gaat creëren waar je nu naar verlangt en waarvan je denkt dat je lichaam je die gevoelens kan geven als je nou maar eenmaal dat streefgewicht hebt bereikt. Dus dit hele misverstand wordt opgeruimd en je gaat krijgen wat je hebben wilt. Voelen waar je naar verlangt. Het is zo fijn om daarvoor te kiezen. En je relatie met eten wordt ook zo veilig, want je hoeft niet meer perfect te zijn. Dat trekken, dat bijhouden, dat al door staren naar wat je doet.

Het gaat eruit en je krijgt rust in je hoofd. Meld je aan voor mijn wachtlijst. In september gaat Etenslessen open en ik verheug me erop om dit werk met je te doen. En dat ontwikkelingsgericht, kijken naar jouw relatie met eten en ontwikkelingsgericht gewichtsverlies, om je dat te leren met mijn methodiek op een manier waarvan je echt zegt, dit was waar ik naar verlangde. Dit was waar ik eigenlijk naar op zoek was. Ik kon er alleen de vinger niet op leggen en ik had het nog niet eerder ontdekt. Ik ben er volgende week weer en meld je aan voor de wachtlijst via Etenslessen.com.