Afl. 148 Plezier zonder eten

Hoeveel plezier maak je zonder eten? Kies je daar voldoende voor of mag dit pas als al je werk af is? Meer plezier, betekent minder overeten. Maar beperkende rollen, zoals die van verwende prinses en Assepoester, luxepaarden en werkpaarden, kunnen je onbewust in overwerken stimuleren en daarmee ook in overeten.

Je kan het advies krijgen om voldoende pauzes te nemen, maar zolang je onbewust gelooft, dat pauzeren en rusten je tot een slecht mens maakt, werk je door.

In deze aflevering maak ik je bewust van nieuwe mogelijkheden, waarmee overeten uit vermoeidheid uit je systeem kan verdwijnen.
Afvallen omdat je iets leukers te doen hebt dan eten? Graag!

---

Wat je ontdekt:

• De redenen waarom je minder plezier maakt dan je wilt.
• De beperkende rollen die overwerken en overeten stimuleren.
• De gezondheidsvoordelen van plezier.

---

 

Transcript Afl. 148

Hoe is het? Hoe gaat het met je? Mijn moederhart huilt. Mijn zoon Camille van 22, die is voor een halfjaar naar Zuid-Korea. Om te studeren. Hij studeert politicologie en hij heeft dit avontuur voor zichzelf bedacht. En hij studeert het komend halfjaar in Seoul. En ik vind het fantastisch. Ik ben ontzettend trots op hem. Ik weet hoe hem dit gaat verrijken. Ik ben op mijn negentiende zelf het huis uit gegaan en ben in Parijs gaan wonen en werken. En het heeft me enorm verrijkt om dat te doen. Voortdurend in een andere cultuur zijn, alleen zijn zonder je netwerk, opent je geest en je kijkt ineens naar je eigen cultuur. Je wordt je bewust van de cultuur die je hebt als je je helemaal onderdompelt in een andere cultuur. En dat brengt nieuwe perspectieven en opent je geest en is heel verrijkend. En je groeit ervan. En al die mooie dingen. En ik vind het fantastisch dat ie het gaat doen en ik ben ontzettend trots op hem, maar ik ga hem ook heel erg missen. Ik ga me ook heel erg missen en dat idee, dat stuk van: joh, als er wat is, ben ik zo bij je. Voelen dat dat er dan even niet kan zijn. En daar ben ik me erg van bewust. En de momenten dat ik in contact ben met dat gemis, dat idee dat die dan zo ver weg is, maakt dat ik op het idee kwam om de komende tijd, in aanloop naar zijn vertrek een aantal leuke uitjes met elkaar te plannen om bij elkaar te zijn en mooie herinneringen te creëren, om te koesteren, als hij straks weg is en tegen de tijd dat deze aflevering online komt is ie ook al weg. En nu zitten we daar nog middenin in. In het doen van al die leuke dingen. En ik heb zulke leuke dingen bedacht. We hebben zo’n plezier met elkaar. Het is helemaal ook hoe ik het had voorzien. We zijn naar het strand geweest en hadden de frisbee meegenomen en een badminton spel meegenomen. En we zijn heerlijk aan zee gaan eten met elkaar en daarna zijn we op het harde deel van het zand met blote voeten lekker gaan spelen met elkaar. En we hadden Ramon bij ons, onze kleinste hond en die vond die frisbee fantastisch en die holde d’r de hele tijd erachteraan en probeerde m te vangen en liep te blaffen. En we hadden gewoon echt pret met elkaar. En het hebben van grote kinderen is zo ontzettend leuk en we voer mooie gesprekken met elkaar. En ik heb gewoon enorm van ze genoten. Als je maar volgt op social media, dan kan je daar ook een paar foto’s van zien van die avond aan zee. We zijn gaan varen op de grachten van Amsterdam. Ik heb een fluister boot gehuurd, een Mokum boot en op die fluister boot zijn we gaan varen met een mooie picknick aan boord. Ik had een heerlijke tabouleh salade gemaakt en vanaf het water vind ik die historische panden zo mooi. Ik heb vroeger als gids gewerkt op de rondvaartboot. T Is een van mijn eerste baantjes geweest in Amsterdam en ik heb dat iets van vier jaar gedaan en ik had er altijd zo’n plezier in. Het verveelde nooit. Ik vond het altijd mooi en vanaf t water voelden die grachtenpanden anders. Misschien omdat je niet in het verkeer bent en aldoor afgeleid bent, maar vanaf t water kan je gewoon langer genieten van die panden. En je vaart er ook langzaam natuurlijk aan voorbij. En het was heel gezellig. Ik heb er enorm van genoten en in het organiseren van al deze leuke uitjes merkte ik ook dat er een filter aanging in m’n hoofd en de ideeën bleven maar komen. Het blijft maar stromen in mijn hoofd. Het Amsterdamse Bos theater. Hoe leuk is dat? Naar een concert gaan onder de sterren in het bos of het zien van een voorstelling, het zien van een film in de openlucht in het bos. We kunnen naar het Filmmuseum gaan, waar ze films draaien die net even anders zijn en niet zo mainstream, waardoor dat ook weer stof tot nadenken geeft en gespreksstof geeft.

Ik heb dat spel Kubb gekocht, een Zweeds spel waarbij je twee teams vormt en dan met houten stokken de paaltjes van het andere team omver probeert te gooien. Allemaal leuke dingen om te doen. En terwijl we dat nu allemaal doen, heb ik me afgevraagd: waarom nu pas? Waarom doen we dit niet al veel langer? En ik ben daarover gaan nadenken. Niet vanuit een FOMO perspectief. The fear of missing out. Maar meer vanuit een nieuwsgierigheid. Wat maakt dat dit er nu is waar het er eerder niet was. Want ik ben altijd diegene geweest die er pas achter kwam dat er iets leuks te doen was als het al voorbij was. Je hebt van die mensen die hebben altijd ergens al kaartjes voor besteld, toch? En misschien ben jij zo iemand, geweldig als jij dat bent, maar ik was dat nooit. Ik hoorde altijd dat de parade er was. Dat theaterfestival, dat de parade er was als de parade al was geweest. Ik hoorde dat een waanzinnige goede artiest in het land was geweest, als dat al voorbij was. Als ik de foto’s zag van dat leuke evenement.

En ik weet ook waarom. Ik heb tientallen jaren enorm met mijn geestelijke gezondheid gekampt. Mijn compulsie om te overeten. Continu verlangen naar eten en niet weten hoe ik dat verlangen kon oplossen. En ik heb daarbij heel veel last gehad van stemmingswisselingen.

En met stemmingswisselingen bedoel ik dat ik het ene moment nog in euforie kon zijn, helemaal aanstaan, geïnspireerd zijn, blij zijn, uitgelaten. Dansen door de kamer, dat niveau. Om het andere moment te tuimelen in een neerslachtigheid en een somberheid waar dan ook geen houden aan was. En waarin het bijna voelde alsof het zwart voor mijn ogen zag. Zo intens somber was ik dan. En ik bewoog heen en weer tussen die twee, zonder dat ik daar enige grip op kon krijgen.

Ik weet nog dat ik ooit bij een therapeut in de ruimte zat en ik zei: het lijkt alsof ik in een lift zit die geen begane grond kent. Ik ben of op weg omhoog, in de richting van die euforie. Of ik ben in die euforie. Ik ben zo blij. Ik ben zo uitgelaten, voel me zo fantastisch. Of het keldert en ik passeer de begane grond en de begane grond is dan wat ik omschrijf als stabiel. Gewoon. De dingen zijn fijn, het gaat lekker. Ik ben niet aan het pieken, maar ik zit ook niet in een dip. Die, die begane grond, die zag ik mezelf altijd alleen maar passeren. Dus of ik was op weg naar de kelder en ik zat op die hele donkere plek waarin ik zo intens somber was dat ik me het liefst wilde isoleren en terugtrekken. Of ik was in euforie. En als je daar totaal geen grip op hebt, niet weet hoe je dat kan beïnvloeden, dan is het natuurlijk ook spannend om de bal vooruit te gooien en te zeggen: hé, dan en dan op die en die datum ga ik naar leuk festival, ga ik naar een leuk concert, ga ik naar het Filmmuseum. Want als je je dan zo somber voelt dat het bijna zwart voor je ogen ziet, dan moet je iets forceren in jezelf. Als je daar je gezelschap niet mee wilt confronteren. En dat kost heel veel energie. Dat poppenkast spelen, gezellig meedoen kost heel veel energie, als je die gezelligheid niet te geven hebt. En omdat ik dat niet wilde forceren is dat een van de redenen waarom ik ook heel voorzichtig was in het vooruit plannen van leuke dingen. En tel daarbij op dat ik een brein heb wat geen voorkeur geeft aan de executieve functies. Ik heb een heel creatief brein, maar het op abstractie niveau plannen, organiseren, structureren is iets wat mij wat moeizamer af kan gaan. Ik moet daar een grotere inspanning voor leveren dan voor m’n creativiteit en ik ben introvert. Ik krijg energie, ik laat op door alleen te zijn daar waar mensen die meer extravert zijn energie krijgen en opladen door samen te zijn.

En dat alles bij elkaar. Dat continu verlangen naar overeten. En last hebben van stemmingswisselingen maakte dat ik gepreoccupeerd was door het mij staande houden. Geestelijk staande zien te houden. En ik durfde daardoor niet gemakkelijk vooruit te anticiperen op het maken van plezier waar ik daar gewoon echt geen invloed op had, van binnenuit in mezelf. En daarin kan ik heel duidelijk zien waarom ik nooit diegene ben geweest die ergens al kaartjes voor had.

Maar, en dit vind ik interessant, ook voor jou. Ik heb ook een diepere laag ontdekt, toen ik hier over nadacht, een diepere laag waar ik al wat langer naar kijk in het groeien van Etenslessen en het groeien van mijn ondernemerschap en mijn vurige wens om zo veel mogelijk mensen te kunnen helpen om te kunnen stoppen met overeten, nu ik daar zo veel vanaf weet. En dat, die diepere laag is een morele ondertoon.

Ik heb een morele ondertoon ontdekt rondom werken en hard werken en ik ben benieuwd of jij die herkent.

Als kind, in de jaren zeventig werden mij heel veel sprookjes voorgelezen en wat ik daarvan onbewust oppikte en leerde, is dat er voor meisjes twee rollen zijn. De rol van verwende prinses of de rol van de eerlijke, harde werker. Het meisje wat gebukt gaat onder het werk wat ze moet doen, Assepoester. Maar ze is wel eerbaar en eerlijk. De verwende prinses is lelijk. En houden wij niet van. Zij is in comfort, maar we wijzen haar af. Assepoester die gebukt gaat en lijdt, die juichen we toe. Die supporten we. Van haar houden we. En ik zie dat niet alleen terug in sprookjes, maar ook in de mores. Je hebt luxepaarden en werkpaarden. Herken je dit? Ik heb het zo vaak om me heen gehoord. Ja, je hebt luxepaarden en werkpaarden. En wat zeggen we daarmee tegen elkaar? Dat er dus maar twee rollen zijn. Je bent een luxepaard of je bent een werkpaard en een luxepaard is slecht. Daar wil je niet mee geassocieerd worden. Als je eerbaar bent, wil je een werkpaard zijn. En ledigheid is des duivels oorkussen.

Ik heb vaak genoeg gehoord en gezien, net als met kleding dat je jezelf kleiner kan maken. Wat een waanzinnige blouse! Oh ja, maar die is tweedehands hoor. Waarom? Waarom zeg je dat? Zo, wat ben jij aan het genieten! Wat heb je het goed voor elkaar? Ja, maar ik werk er ook heel hard voor. Waarom? Waarom zeg je dat? Wat zeg je daar? Maak je geen zorgen, ik ben eerbaar en ik werk hard en ik ga genoeg gebukt onder mijn werk. Dat is de morele ondertoon die ik daarin hoor. Genieten is niet legitiem als je niet gebukt gaat onder het harde werken wat je doet. En anders ben je in comfort en ben je die verwende prinses. En houden we niet van je en ben je slecht.

En ik denk dat deze morele ondertoon een erfenis is van eerdere generaties. De generaties die de welvaart hebben opgebouwd en deze generaties leefden in een tijd waarin er veel meer mindfulness in de dag zat.

Er was geen televisie, er waren geen computers, er was geen 24 uurs economie, er was veel meer ruimte naast die noeste arbeid, om te ontspannen, om je geest te ontspannen en jezelf niet over vragen. Het was stil op straat. Er was een hoorspel op de radio. Op zondag ging men naar de kerk en buiten dat was er veel meer ruimte en stilte. Nu in onze 24 uurs economie is deze mores juist ondermijnend. Ledigheid hebben we nodig. Het is noodzakelijk dat je afschakelt, uitschakelt, niet meer beschikbaar bent.

En dus vind ik het voor jou interessant om te weten in welke mate jij ook onbewust hebt opgepikt dat je moest kiezen tussen een luxepaard zijn of een werkpaard. En als je kan zien dat je zegt: oh ja, ik heb er ooit voor gekozen om een werkpaard te zijn. Dan is het heel belangrijk dat je kan herkennen waar dat een rol speelt in overeten. Putte jezelf zo uit. Overvraag je jezelf in deze mate om niet dat luxepaard te zijn en dus een slecht mens te zijn? Dat je vaak te moe bent om nog iets anders te willen dan alleen maar eten en is jouw beloning en jouw manier om bij te komen als je zo moe bent en eerbaar bent geweest: eten. Het enige ook wat je kan bedenken als je brein zo uitgeput is.

In Etenslessen hebben we een module die alleen maar gaat over het leren sturen op je energie. En geef ik je een tool voor het creëren van laagdrempelige zelfzorg, waarbij je regelmatig pauzes inlast die je aangenaam maakt zonder dat je daar eten bij nodig hebt en die heel goed aansluiten bij dat waar je behoefte aan hebt in dat moment. En dat dan kan inlossen, die behoeftes, zonder dat je daar eten bij nodig hebt.

Het is absoluut iets wat je aandacht nodig heeft om te kunnen stoppen met overeten. Leren hoe je stuurt op je fysieke, mentale en emotionele energie. En daar heb ik een hele module voor. Maar dan nog kan ik je die module aanreiken en je alle tools daarvoor geven om te leren sturen op je energie, zolang deze morele ondertoon je in de weg zit, zal je d’r geen gebruik van maken. Als je weet dat gedachten gevoel drijft en gevoel gedrag, dan zie je hier in die gedachten in je onderbewuste het idee sluimeren dat als je rust, je slecht bent. Verwend. Een luxepaard. En dat we je afwijzen. En als je dit kan zien, kan herkennen, kan je die rollen teruggeven en zeggen: ik hoef niet te kiezen tussen het een of het ander. Er zijn meer smaken. Ik hoef niet te kiezen tussen een luxepaard of een werkpaard.

Wat ik wil, is mijn potentieel benutten. Ik wil helpen en als ik naar mezelf kijk, is dat wat ik wil. Ik wil zo veel mogelijk mensen kunnen helpen om te stoppen met overeten, omdat ik daar zelf zo gruwelijk onder heb geleden en weet hoe dat je kan remmen in alles. In de kwaliteit van je werk, in de kwaliteit van je ouderschap, in het kunnen uitleven van je dromen en je ambities. En in je levensplezier. Plezier maken. En plezier maken is zo gezond. Plezier maken vermindert je stress. Verbetert je immuunsysteem. Is goed voor je cardiovasculaire gezondheid. Het verhoogt je tolerantie voor pijn, wat ook nog weer van pas kon komen.

Plezier maken is gezond. En als jij ook kan zien dat het bij jou vaak van de periferie afvalt, de agenda niet haalt, plezier maken, de agenda niet haalt onderzoek, dan is op dit niveau of je last hebt van een morele ondertoon. Want het goede nieuws: er komt geen ploeterpolitie aan de deur…haha…Jij bepaalt dit. Jij mag hierin kiezen wat je wil en wat je belangrijk vindt.

Dus laat ik je daar wat vragen over stellen.

Weet je wat je leuk vindt? En dan heb ik het over dingen die je leuk vindt, waar eten geen rol in speelt of bijzaak in is. Dat varen wat wij deden over de grachten, ik had een heerlijke tabouleh salade gemaakt. Die hadden we bij ons, maar dat was bijzaak. Kan je spontaan tien leuke dingen opsommen die jij ervaart als plezier maken? Hoeveel plezier maak je? En staat dat in verhouding tot de hoeveelheid plezier in je leven die je wilt.

En als je meer plezier wilt maken in je leven, waarom is dat er nu dan nog niet? Voelen de redenen waarom, goed? En als het antwoord nu is: ik kom tijd tekort. Ik wil altijd eerst mijn werk af hebben, vraag je dan eens af waarom? Wat vertel je jezelf hierover? Ben je anders een luxepaard en slecht? Hier een verschuiving kunnen realiseren, kan je heel veel overeten schelen. Mijn gekozen woord nu, doordat afscheid van Camille, en al die leuke dingen die we zijn gaan doen is het woord plezier. Ik wil dit niet meer laten gaan en ik zie nu mijn brein dit filter voor me heeft aangezet en ik zou makkelijk op leuke ideeën kom om plezier te maken dat dit mijn gekozen woord is voor de tweede helft van het jaar. Plezier. Ik wil iemand zijn die plezier maakt. En ik ben benieuwd wat jij wil, want er komt geen ploeterpolitie aan de deur. Ik spreek je volgende week weer. Heb een mooie dag.