Afl. 137 Er vol voor gaan

Wat betekent het om ergens vol voor te gaan? En wanneer ga je dit liever uit de weg?
Ik vertel je over het gesprek dat ik met mijn dochter had, die graag haar rijbewijs wil halen, maar dit uitstelt.

We keken samen naar de gedachten die het uitstellen veroorzaakten en de vragen die zij zichzelf daarover kon stellen.

Langs dit compleet andere onderwerp laat ik zien wat het van je vraagt om ergens vol voor te kunnen gaan. Hoe je opspoort wat je tegenhoudt en aan de andere kant daarvan komt.

Als je wilt stoppen met overeten maar dit uitstelt of niet vol voor gaat, helpt deze aflevering je daar verandering in brengen.

Ik laat zien hoe je aan je eigen kant komt staan en jezelf coacht. De grote winst van deze vaardigheid is dat je die in elk ander gebied van je leven kan toepassen. Het maakt het opruimen van je strijd met eten tot een geschenk, waarvan de winst oneindig is.

Mis deze aflevering niet en luister nu.

---

Wat je ontdekt:

• Wat het van je vraagt om ergens vol voor te kunnen gaan
• Hoe je de oorzaak van vermijden of uitstellen opspoort
• Hoe je jezelf coacht op de gedachten die je passiviteit veroorzaken en aan de andere kant daarvan komt

---

 

Transcript Afl. 137

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 137. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hoe is het? Hoe gaat het met je? Ik heb zo’n fantastisch gesprek met mijn dochter gehad. Het was zo leuk en ik mocht haar coachen. En als je mag coachen, wat je het allerliefste doet en je kan daarbij je kind helpen, dan valt er iets samen wat echt zo veel voldoening geeft. Het is zo’n lekker gevoel omdat al die liefde die je voelt voor je kind samenvalt met al die liefde die je voelt voor je vak. Ik kan er bijna geen woorden aan geven hoeveel vervulling en en plezier dat geeft. En ja, hoeveel liefde ik daarbij voel, dus dat was een fantastische ervaring. En het mooie is dat het gesprek wat ik met haar had voor jou van waarde is. En ik vroeg aan haar of ik het met je mocht delen en ze stak haar duim omhoog en zei: doen. Helemaal prima. Dus dat ga ik doen. Ik ga hier met je praten over ergens helemaal voor gaan en wat het betekent om ergens helemaal voor te gaan.

Wat betekent het voor jou om er helemaal voor te gaan als je wilt stoppen met overeten en wilt afvallen? Of als je jouw obsessie met de weegschaal en eten en jezelf controleren, die kramp waar je in zit, als je besluit dat je die wilt loslaten? Of besluit dat je de verwaarlozing waar je inzit wilt loslaten en in plaats daarvan in verbinding met jezelf wilt gaan en zelfzorg, emotionele, mentale en fysieke zelfzorg tot ontwikkeling wil brengen en daar helemaal vol voor gaan. Wat betekent dat als we ergens vol voor willen gaan en waarom willen we dat soms liever vermijden?

In het gesprek met mijn dochter ging het om iets wat ze aan het vermijden was en wat ze aan het vermijden was, is het halen van haar rijbewijs. Ze is dat aan het uitstellen. Ze wil niet beginnen aan dat autorijden en dat had ze vroeger niet voorzien. Ze dacht toen ze jaren jonger was: Oh, ik kan niet wachten om later mijn rijbewijs te halen, maar nu ze dat mag, is ze het aan het uitstellen. En wat ik hier voor haar interessant vond en waarom mijn coach-handen jeukt, is dit: ik weet dat hoe we één ding doen, is hoe we alles doen. En als ze hier aan het vermijden is, als ze ergens tegen aanloopt, is de kans groot dat ze dat ook in andere gebieden van haar leven aan het doen is.

Jaren geleden hoorde ik dit concept voor het eerst. Hoe je één ding doet is hoe je elk ding doet en ik kon dat binnen het kader van mijn relatie met eten echt totaal niet plaatsen, want daar hoorde ik het voor het eerst. Hoe je één ding doet is hoe je elk ding doet. En ik dacht ja, sorry, maar het enige probleem wat ik heb is met eten en met mijn gewicht. En voor de rest heb ik geen probleem. En als ik dit op orde krijg dan is daarmee alles klaar. Dus ik zie niet hoe dit probleem zich ook op andere manieren laat zien. Nu kan ik heel goed zien hoe ik met eten omging precies was hoe ik met alles omging. En hoe ik met eten omging was zonder tolerantie voor falen. Ik legde de lat voor mezelf enorm hoog en daar waar ik het met eten had verpest, nam ik dat mezelf dat zo kwalijk. Daar was gewoon geen ruimte voor mij om te kunnen falen. En dat zat wel degelijk in alles wat ik deed. En de lat lag overal erg hoog voor mezelf. En omdat de lat overal erg hoog voor mezelf lag, had ik dat overeten ook nodig om uit te kunnen checken en de spanning die zich opbouwde in die hoge lat in alles, te kunnen ontladen. Dus voor mij klopte het als een bus. Hoe ik één ding doe, is hoe ik alles doe.

En ik zie het ook terug bij mijn klanten, bij de mensen die ik coach. En voor mijn dochter, voor Bodine vond ik het interessant om hier te kunnen kijken naar hey, waarom stel ik dat halen van mijn rijbewijs uit? Waarom kies ik voor vermijden? Wat gebeurt daar? En ik zei tegen haar: we kunnen het materiaal van hier, in dit geval het halen van je rijbewijs en het uitstellen van dat halen van je rijbewijs gebruiken, om te kunnen zien hoe je jezelf daar beter in kan leren kennen. Wat je daaraan kan hebben. Wat belemmert je om er vol voor te gaan? En toen ze mij toestemming gaf om haar te mogen coachen werd ik zo blij dus ik beken: er kwam een whiteboard aan te pas…haha…Zo’n flip-over op een poot met wieltjes en ik trok een grote streep van boven naar beneden met aan de ene kant een plus en aan de andere kant een min. En ik zei: ok, laten we gaan kijken. Want als je iets voor elkaar wilt krijgen, als je iets wilt gaan doen, wat maakt dan dat je de stap zet, wat maakt dat je er vol voor gaat? En dat zit m altijd in het feit dat de gedachten, gedachten drijven je gevoel en gevoel drijft je actie. Dat wat je doet en gevoel drijft ook je inactie. Iets niet doen.

Dus als je niet in beweging komt, begint dat ergens bij je gedachte. Als je er niet vol voor gaat, als je geen stappen zet, komt dat bij je gedachten vandaan. En wat maakt nou dat we wel in beweging komen? Als de gedachten die we ergens over hebben positief zijn. Als de beloning die we voor ons zien, de plussen, aan de plus-kant groter zijn en opwegen tegen de minnen aan de min-kant. Dus daar waar het zwaargewicht ligt, daar beweeg je naartoe of blijf je bij uit de buurt. Ik wilde haar helpen om te zien, wat zijn voor jou de voors en tegens? Wat zijn die gedachten die er zitten? Want waar zij last van had, was dat de mensen aan wie ze had verteld, ik wist het niet, ik hoorde het nu voor het eerst, maar de mensen aan wie ze had verteld dat ze er tegenop zag om haar rijbewijs te halen, die diskwalificeerde dat. Die zeiden: joh, da’s niks om je zorgen om te maken. Is hartstikke leuk, gewoon doen. Je hebt niks om bang voor te zijn. En als je de boodschappen krijgt dat wat je voelt onterecht is, niet klopt. Dan heb je de neiging om er ook niet naar te kijken als je dat gelooft. Als je dus gelooft wat de ander zegt. Blijkbaar is wat ik voel hier verkeerd of onnodig. Nou, dan moet ik daar ook geen aandacht aan besteden.

En ik wilde er juist naartoe met haar. Laten we gaan kijken, wat zit daar? Wat belemmert je? Welke gedachten veroorzaken hier je inactie? Het niet in beweging komen en dus zijn we gaan kijken naar die plussen en minnen. Aan de plus-kant was het eerste wat ze zei: het is leuk. Het lijkt haar leuk om auto te kunnen rijden. En wat ze zich daarbij voorstelde, is een roadtrip kunnen maken met vriendinnen. En dus dacht ik laten we dat verder inkleuren en naar kijken. En ik deelde een verhaal met haar van een roadtrip die ik ooit zelf had gemaakt, toen een buurmeisje van mij, via mij au pair was geworden bij een zus van mij in Amerika. En zij werkte daar en woonde daar en ik zocht die zus op in Los Angeles waar ze woonde. En heb toen met dat buurmeisje een roadtrip gemaakt in een goedkope Volkswagen Kever. De oude, de oude Volkswagen Kever, het oude model. En die auto, die kon niet hard. Die auto had geen airco, dus we moesten met de ramen open rijden. En d’r zat ook geen goeie stereo installatie in, maar gewoon een radiootje. Misschien met cassetterecorder. Dus je kan je voorstellen wat de geluidskwaliteit daarvan was. Maar we zijn met dat autootje, met die lichtblauwe kever van Los Angeles naar San Francisco gereden. En het is één van mijn allerleukste herinneringen uit die jaren, uit die tijd. Die roadtrip die ik met haar maakten van Los Angeles naar San Francisco.

En ik vertelde mijn dochter erover en ik vertelde over hoe we aldoor met die ramen open reden. Het waaide aldoor. Er Blies aldoor warme wind door die auto heen. En dan hadden we de muziek op staan. En ik vertelde dat er een moment was waarop wij heel langzaam werden ingehaald. Want die auto van ons, die kon niet snel. Maar wij werden langzaam ingehaald door drie trucks met aan de last kant van de vrachtwagen, allemaal soldaten. Die soldaten, die stonden dus in de open lucht onder een soort van metalen raster, een huifkar als het ware, waar normaal gesproken zeil overheen gespannen zou zijn. En d’r was geen zeil overheen gespannen en zij stonden daar in de wind met alleen hun groene leger broek aan en bloot bovenlijf. Al die jonge mannen opeen gestapeld op drie trucks en wij werden heel langzaam door zijn ingehaald. En we waren super melig en vrolijk en uitgelaten en de wereld was nog niet online en je had geen mobiele telefoon. En ik weet ook dat ik t zei: hebben we pen en papier, hebben we pen en papier? We hadden blijkbaar pen en papier en ik heb zitten krassen en ik weet niet meer wat ik op me op m’n A4’tjes heb geschreven in dat schrift, maar het zal waarschijnlijk iets zijn geweest van call me, you look hot! Het was echt meidenlol en we hebben zo gelachen en ik hield dat papier voor het raam of uit het raam. En ik zei tegen d’r: plankgas plankgas, want ik wilde bij die truck blijven en die jongens aan t lachen maken en ze m’n teksten laten lezen. En ik zal het nooit vergeten, de stops die we hebben gemaakt onderweg, de leuke plekken waar we zijn geweest en de foto’s die we hebben genomen met Harvey, dat was de naam die we de auto hadden gegeven en ik vertelde t allemaal aan m’n dochter omdat ik wist hoe meer ik dit voor haar aanzet, hoe meer zij het aanzet in haar hoofd, hoe meer die plussen helder worden. Die krijgen meer gewicht. Die krijgen meer energie.

Dus het is leuk. Je kan een roadtrip maken met vriendinnen. Het is handig, zei ze ook. Als ik ergens weg wil. En waar ik natuurlijk als moeder aan denk. En het is veilig. Het is veilig als degene die zou rijden te veel gedronken heeft. Of ziek wordt of te moe is om te rijden. Dan kun je van plek wisselen. En de timing is nu perfect. Ik vroeg aan haar. In welke fase van je leven heb je de meeste tijd om je rijbewijs te halen? En we kwamen allebei tot de conclusie dat ze die nu heeft of als ze de leeftijd van haar oma heeft. En toen zei ik in welke fase van je leven heb je het meeste plezier van een rijbewijs? Als je je kinderen moet halen brengen, mocht je die ooit willen hebben en krijgen. En als je je rijbewijs pas gaat halen als je alle tijd hebt zoals oma die nu heeft, dan heb je d’r niet zoveel meer aan. Dus, de timing konden we zien was perfect. Het is leuk, je kan leuke dingen mee doen. Het is veilig als je de bestuurder wilt afwisselen en de timing is perfect. Dat waren de plussen die ze vond.

Toen gingen we kijken naar de minnen. En daar ontdekten we dat, het eerste wat ze dacht was ik kan doodgaan. En toen kwamen er een paar excuses. Ik heb geen auto. En waarom heb ik dan een rijbewijs nodig? En een auto kost veel geld. Maar dit waren eigenlijk excuses, want daaronder zaten haar echte grote zorgen. Ze zei: wat als ik iemand doodrijd? Wat als ik een dier doodrijd? Dat waren voor haar de grote zorgen. En ik ben naast haar gaan zitten en ik zei: ja, wat als? Wat als? Die verantwoordelijkheid bij de ander laten die achter het stuur zit. Dat is de positie die je nu hebt. En wat je voelt. Wat je belemmerd is: maar als ik achter dat stuur ga zitten. Dan is dit wat er kan gebeuren. Ik kan iemand doodrijden, ik kan een dier doodrijden. En in mindere mate had ze ook last van de gedachte: wat als ik slinger of onverwacht onachtzaam rij en mensen om me heen irriteer? En hier stonden we bij stil om naar te kijken. Wat als? En ik vergeleek het met bijvoorbeeld het hebben van kinderen. Wat als? Je kind overlijdt onder jouw toezicht? Je bent bij het pierenbadje in het bos en je let even niet op omdat je met je andere kind bezig bent en die helpt plassen. Of je bent niet met je andere kind bezig, maar je je zit op je telefoon te kletsen met een vriendin en je hebt even niet opgelet. Wat als? Is dat een reden om te zeggen: ik begin er niet aan. Ik wil geen kinderen, doe het niet. Ik zeg: als je het niet doet, dan heb je zekerheid. Dan kan nooit onder jouw toezicht je kind iets overkomen en overlijden. Dan weet je zeker dat dat niet gebeurt door gewoon geen kinderen te krijgen. En zou dat een reden voor je kunnen zijn om te zeggen: ik doe het dan inderdaad liever niet. En hoe zit dat met die vrachtwagenchauffeurs die voor hun werk continu op de weg zitten? Of taxichauffeurs? En die vrachtwagenchauffeurs die te maken hebben met die dodehoek. Zij hebben een beroep waarbij ze continu dit risico lopen. Hoe doen ze dat? Hoe kunnen ze dat? Die verantwoordelijkheid, zich verhouden tot dat tot dit idee. Wat als ik iemand doodrij? Wat als ik een dier doodrij? Hoe draag je dat in jezelf?

En wat ik tegen d’r zei is: het vraagt dus van je dat je naar de plek gaat in jezelf, in de relatie met jezelf waarin je zegt: ik omarm mijn menselijkheid. Ik ben een mens. En niet perfect. Ik ben imperfect. En imperfect zijn, mens zijn betekent, dat dit onderdeel uit kan maken, zo’n traumatische ervaring als iemand doodrijden, kan onderdeel uitmaken van mijn menselijke ervaring. Dat kan inderdaad. En er zijn mensen die dit tegenkomen. Het is gewoon hartverscheurend trauma. Iedereen, alle betrokkenen zijn getraumatiseerd. Iedereen lijdt verlies. Iedereen heeft een grote pijn. Hartverscheurend. Hoe, hoe? Hoe zeg je daar ja tegen, tegen dat risico? Daar gaat dit over.

En we keken samen naar dit idee. Dit idee van menselijkheid. Kan je daar ja tegen zeggen en ik zei tegen haar: dit is dus de plek waar je nu op komt die jou dicht bij de relatie met jezelf brengt en die van jou vraagt: hou je nog steeds van mij? Support je mij ook als ik dit tegenkom? Ben je er voor mij, ook als ik dit tegenkom in mijn leven. Want voordat ik hier ja tegen zeg, tegen dit risico moet ik hier eerst mijn antwoord op hebben. Mag ik mens zijn? Mag ik imperfect zijn? Kan ik mij verhouden tot deze verantwoordelijkheid. En dan nog steeds ja zeggen tegen mij als ik dit zou meemaken? En daar keek ze naar. En ik zei: misschien heb je nu niet meteen het antwoord, maar nu weet je wel waar dit over gaat. Dit is je vraagstuk. Wat als? En kan ik dan nog steeds ja zeggen tegen mijn menselijkheid, tegen mijn menselijke ervaring en op het moment dat ik bij iemand anders in de auto stap, heb ik dan ja gezegd tegen hun menselijkheid? Want je stapt bij die ander in de auto. Heb je daarmee dus al voor jezelf besloten? Ik weet dat deze persoon niet perfect is. Ik weet dat deze persoon een mens is en dus zou dit ook fout kunnen gaan. De mensen om ons heen die autorijden zijn ook niet perfect. Zij kunnen ons aanrijden. Dus er wordt hier door iedereen risico genomen en heb ik dat geaccepteerd en een plek gegeven voor mezelf? Heb ik besloten dat die ander feilbaar is. En zeg ik daar ja tegen als ik in die auto stap. En waarschijnlijk heb je dat gedaan, want je doet dat en je hebt besloten om daar verder niet over na te denken. En dat is natuurlijk als kind ook heel makkelijk omdat als kind zijn je ouders je helden, degene die de wereld zijn en die je vertrouwt. En als je hun ziet autorijden accepteer je dus automatisch, ik ben veilig. Dat idee adopteer je. En pas veel later, nu, nu je zelf volwassen wordt en dit vraagstuk tegenkomt, realiseer: oh wacht even. Iedereen zit met zijn imperfectie achter het stuur. Iedereen moet zich dus zien te verhouden tot dit idee wat als ik iemand doodrij? Wat als ik een dier doodrij?

Het was zo mooi om haar daarnaar te laten kijken en bewust te maken van dit. Die keuze om je rijbewijs te gaan halen, nodigt je dus uit, brengt je in de relatie met je zelf. Op deze plek zeg je ja tegen Bodine in alles. Zelfs als ze dit mee zou maken. Want pas als je daar ja tegen kan zeggen, is het voor haar veilig om haar rijbewijs te gaan halen. Want dan weet ze wat ze aan zichzelf heeft. Weet ze wat ze aan je heeft. En weet ze dat je daarin haar support bent. Zo mooi als coach om haar te kunnen laten kijken naar de bezwaren. En dat laatste, dat laatste bezwaar wat ze had, wat als ik slinger of onachtzaam rijdt en mensen om me heen irriteer? Ik zei tegen haar: dat ga je doen. Je gaat mensen om je heen irriteren. En zei ik: je gaat mensen om je heen ook blij maken. Dat moment waarop jij geduldig wacht op die oude dame met haar., hoe heet dat nou? Dat dat dat karretje om jezelf wat steun op te geven. Kom even niet op het woord en en zij is aan t oversteken en ze probeert haast te maken voor je omdat ze denkt dat ze je misschien irriteert. En ze kijkt opzij en zoekt naar oogcontact en ze ziet jouw geduldige glimlach en ze voelt ik krijg hier een handreiking. Ik wek geen irritatie. Het is oké. Ik heb mijn tijd.

Of die moeder met haar kind. En haar kleutertje. En die kinderwagen die jij bewust, terwijl ze geen voorrang heeft, voorrang geeft om haar te willen helpen om met haar kroost te kunnen oversteken. Of die fietser die de bocht om komt zwieren en die denkt oh shoot, ik had geen voorrang. Ah, ik doe dit helemaal fout. En die aan jouw blik ziet: het is okay, ik heb je, ik rem en ik ben niet boos op je. Het zijn allemaal mooie momenten die je ook gaat beleven en je gaat mensen ook irriteren. Het zal waarschijnlijk fiftyfifty zijn. En door de tijd te nemen om haar te kunnen laten kijken naar haar eigen diepste bezwaren, kon ze dus ook kijken naar wil ik dit blijven vermijden? Of hier mijn antwoord op vinden, zodat ik vooruit kan bewegen.

Als je benieuwd bent naar wat ze heeft besloten. Ze gaat haar rijbewijs halen. Maar belangrijker nog dan dat rijbewijs halen is dat ze dus kon zien: als ik merk dat ik met iets niet in beweging kom, is het zo vruchtbaar om mezelf die grote vragen te stellen. De waarom vragen. De wat als vragen? En als je op het niveau van de wat als, er met jezelf uit kan komen, dan kan je in beweging komen. Dan ben je vrij. Dan kan je ergens vol voor gaan.

En dus voor jou. Als we komen bij de vraag wat betekent het om er vol voor te gaan als je besluit dat je wilt stoppen met overeten? Als je besluit dat je wilt afvallen en echt voor dat gewicht wilt gaan waarvan jij voelt dat je lichaam het heerlijk gaat vinden en het heel goed bij je past. Wat als je besluit dat je niet de rest van je leven gekooid in obsessie en controle langs de weegschaal en tellen en meten wil blijven leven in jouw relatie met eten. Als je die obsessie wilt loslaten wat dat voor jou betekent als je daar vol voor gaat. Wat het voor jou betekent als je besluit dat je er vol voor gaat om jouw verwaarlozing los te laten en echt iemand te worden die in verbinding leeft met wat je denkt en wat je voelt en wat je lichaam nodig heeft. Wat als je besluit om daar vol voor te gaan? Wat zijn dan jou wat als vragen? Waar maak jij je zorgen om als je merkt dat je dat nu nog aan het vermijden bent? En als je daar op die plek, op de plek waar je de antwoorden vindt op de wat als vragen, uitkomt bij de intolerantie voor falen, je intolerantie voor niet kunnen voldoen aan je eigen verwachtingen. Dan kun je net als Bodine hier kijken naar: oké, dus ik zal eerst naar mijn menselijkheid moeten kijken hierin en onderzoeken of ik de menselijkheid van een ander, zoals in haar geval de ander die achter het stuur vind of ik daar wel ja tegen kan zeggen, de feilbaarheid van de ander met vallen en opstaan, iets leren en ontwikkelen wat een ander doet en daar in aanmoedigen en oké mee zijn. Kan ik die mezelf ook bieden? Kan ik echt aan mijn eigen kant staan daarin en zeggen: jij mag dat ook zijn, die menselijkheid, die wil ik jou ook bieden en ik wil daarin er helemaal voor je zijn. En als je daar op dat niveau er met jezelf uitkomt op die plek van jou grote wat als vragen, dan ben je vrij om te bewegen en dan kun je er vol voor gaan. En ik denk dat dat iets moois is om over na te denken. Ik ben er volgende week weer en ik wens je een mooie dag. Tot dan.