Afl. 29 Het label eetstoornis

Ik nodig je uit om stil te staan bij de betekenis die je aan het label eetstoornis geeft. Misschien denk je (soms) dat je een eetstoornis hebt. Of dat ook zo is kan ik niet beoordelen. Het gaat mij om het effect dat dit label mogelijk op je heeft en wat je daarmee kan.

Ik neem je mee in mijn eigen ervaring en in die van een van mijn cliënten. Door jezelf vragen stellen over het label stoornis kan je interessante ontdekkingen doen die een positief verschil maken in het oplossen van je strijd met eten.

---

Wat je ontdekt:

• Waarom het belangrijk is om jouw betekenis van het label stoornis te onderzoeken.
• Welke kracht in je vrijkomt zodra je vertrouwen voelt in je eigen kunnen.
• Hoe je met een kleine aanpassing in je gedachten een compleet ander resultaat creëert.

---

 

Transcript Afl. 29

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 29.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, Ik ben je coach en ik doe niets liever dan al mijn Etenslessen met je delen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een vrouw wordt met een fantastische relatie met eten. Laten we beginnen.

INTRODUCTIE

Hallo, hallo, hoe gaat het met je? Ik hoop dat het heel erg goed met je gaat en dat je net zo van de lente aan het genieten bent als ik. Als ik hier naar buiten kijk, dan kijk ik tegen een buitenmuur van mijn huis en zie ik een waterval van prachtige lila bloemetjes, mijn blauwe regen staat vol in bloei en wow: het ziet er echt schitterend uit. Het is inderdaad echt net een waterval. Prachtig. Heerlijk. En de pioenrozen staan op knappen. Een paar zijn er al open gesprongen en ook dat ziet er echt zo verrukkelijk uit. Die bloemen zeggen: kom hier en geniet van mij. Fantastisch. Daarbij is het nu bij het uitlaten van de hond, warm genoeg om lekker mijn jas uit te kunnen trekken. En ik ben de laatste tijd weer aan het spelen. Echt spelen, op het grasveld met de hond e zijn balletje en ik trek sprintjes over het grasveld. En dat had ik al heel lang niet meer gedaan. En als je heel lang niet hebt gesprint, dan word je wat voorzichtig met je lichaam. Dan ben je bang om te struikelen of plotseling misschien kramp in je kuit te krijgen. En dan heb je wat herstel van vertrouwen nodig in je lichaam. En wat ik zo fascinerend vind, zo mooi altijd vindt om te ontdekken, is dat je lichaam echt een motorisch geheugen heeft. En als het eenmaal weer voelt: oh dit is wat we doen. Dit weten we nog. We weten nog hoe dit moet, dan ineens schiet het er weer in en merk je dat het gewoon helemaal bij je terugkomt. En één van de dingen waar ik intens van genoot als klein kind, lang voordat ik mijn lichaam begon te objectiveren en er iets van vond, was dat ik, als ik aan het sprinten was, aan het racen was over het schoolplein, dat het altijd voelde alsof ik kon vliegen. Ik vond het een magisch gevoel en je had in mijn tijd, ik weet niet of het nog steeds zo is, had je een spel en dat heette de jongens, de meisjes. En dat was niets anders dan dat eerst alle jongens gingen proberen alle meisjes te vangen. En als iedereen gevangen was, dan was het spel voorbij, dan was die ronde voorbij en dan werden de rollen omgedraaid. En daarna probeerden alle meisjes de jongens te vangen. En dat was natuurlijk superspannend. En ik vond mezelf dan altijd echt zo behendig en snel. En ik gilde het uit, want ik vond het ook een heel spannend spel. Kijken of je zo’n jongen kon vangen. Natuurlijk altijd achter die ene leuke jongen aan wie je dan leuk vond. En als het spel andersom was proberen niet gevangen te worden en zorgen dat je als laatste overblijft.

En ik vond het heerlijk om mijn lichaam op die manier te gebruiken. Snel, wendbaar, net wegduiken of net wat meer vaart maken zodat die ernaast grijpt en je nog steeds vrij bent. Ziet dat je iemand eruit hebt gerend die gewoon moe is en moet bijkomen. En dan heb je echt zo’n grijns van triomf op je gezicht, want: he, mij krijg je niet te pakken. Ik vond het fantastisch en de pauze vloog om als we dat aan het spelen waren.

En nu op dat grasveld. Ik ben 52, maar ik voel mij vanbinnen nog steeds verbonden met dat stukje in mijzelf.

Ik kan dat in mezelf activeren, dat vrije gevoel waarbij ik merk dat als ik dan voluit ga, ik voel ook dat vertrouwen weer als ik voluit ga en mijn ellebogen gebruik om vaart te maken. In mijn romp, zodat mijn benen nog sneller en harder kunnen gaan. Wauw, heerlijk.

Een heerlijke sensatie in mijn lichaam en ik ben dan dus niet bezig met afvallen of mijn uiterlijk. Het is puur een cadeautje wat ik aan mezelf geef, want dit is het huis waarin ik leef. Dit is dat lichaam waarin ik leef en ik vind het zo heerlijk om het te gebruiken. En die sensatie erin op te wekken die ik ook als kind had. Dat vliegen over een veld en ja, speelsheid. Dat is het eigenlijk. Spelen met wat je lichaam kan en daarvan genieten. En mijn hond vindt het heel erg leuk als ik achter hem aanren, en dan die bal voor mij uitgooi, probeer het zo ver mogelijk te gooien. Gaat hij dat balletje weer halen, het kan me niet schelen wie het ziet of er wat van vindt. Ik doe dit puur voor mezelf. Lekker in de zon, in die lentezon. En ik geniet dat mijn jas uit kan. En ik geniet dat mijn lichaam dit kan. En ik geniet dat ik deze vaart kan maken en deze vrijheid kan beleven.

Wauw. Dus heel veel om van te genieten en dat het zo goed met mij gaat, dat ik me zo heerlijk voel, verrukkelijk voel. Komt allemaal omdat ik voor mijn gedachte zorg. Daar begint het altijd. Ik doe mijn gedachtenwerk. Ik gebruik mijn brein zodat het mij niet gebruikt.

En ik besteed daar aandacht aan en daarmee houd ik mijn kwaliteit van leven hoog. Door de kwaliteit van mijn gedachten hoog te houden, en dat is er heus niet continu, en dat hoeft ook helemaal niet, want ook daar zit geen spanning op, in de relatie met mezelf, maar door er aandacht aan te besteden, voel ik altijd de ruimte om gedachten te kunnen kiezen die mij helpen, om gedachten te kunnen kiezen die alles wat er is altijd oké maken, om altijd voor acceptatie te kunnen kiezen en mogelijkheden te zien. En dat is iets waar ik verantwoordelijkheid voor neem. En daardoor is de kwaliteit van mijn leven hoog. Het helpt mij om met de juiste filters naar mijn omgeving te kijken en interpretaties te kiezen van wat ik waarneem, die mij helpen, die mijn vreugde brengen, die het beste in mij naar boven halen. En dat is fantastisch werk om te doen. Het is een van de dingen die je in mijn programma leert en die het grootste geschenk zijn van wat je ook uit mijn programma haalt.

DANK JULLIE WEL VOOR ALLE POSITIEVE REACTIES

Deze aflevering waar ik het nu met je, oh wacht even, ik wil nog even iemand bedanken. Ik zie soms geweldige post voorbijkomen op Instagram waarin mensen laten weten dat ze zo van de podcast genieten en hem aanraden aan iedereen die hem volgt.

Dank je wel daarvoor. Ik ben altijd echt weer blij en dankbaar en geraakt als ik zie, als ik die feedback krijg op de podcast en zie dat je er zo blij mee bent en er zo veel aan hebt. Daar maak ik hem tenslotte voor. Dus dank je wel allemaal voor het delen van die podcast. En ik wil in het bijzonder lieve Jerrold bedanken. Jij stuurde mij een e-mail en je wilde mij betalen, als dank voor de podcast en ik was helemaal verrast en ik antwoordde je: ‘geef dit geld aan een goed doel. Geef het aan een goed doel, zoals Varkens in Nood.’ En diezelfde dag nog stuurde je mij een e-mail met een screenshot van je bankafschrift waarin je die overboeking had gedaan. Nou, ik vond dat zo gaaf. Ik vond dat zo cool dat je dat deed. De moeite die je ervoor moet doen, opzoeken waar die stichting zit, dat geld overboeken. Jij hebt dat gedaan. Dank je wel namens de varkens, dank je wel namens mij en ja, ik vind je geweldig.

DE LES: HET LABEL EETSOORNIS

Deze week wil ik het met jullie hebben over een spannend onderwerp en dat is het label stoornis. Het label van een eetstoornis. En ik bespreek dit onderwerp met je om je te laten kijken naar wat het label in je oproept. Niet om tegen je te zeggen: laat je niet helpen of zoek geen klinische hulp. Ik wil voordat ik met je in de inhoud van dit onderwerp duik, eerst heel duidelijk zeggen dat ik absoluut toegevoegde waarde zie in klinische hulp. Dat ik absoluut jou niet wil vertellen wat jij wel of niet nodig hebt of wat jou wel of niet gaat helpen. Dat laat ik helemaal bij jou en ik vind het heel belangrijk dat je daar verantwoordelijkheid voor neemt. Het enige wat ik in deze aflevering met je wil doen, is onderzoeken wat jouw associaties zijn bij het label van een eetstoornis.

Oké? En als je daarin meegaat met mij, zul je zien dat je daar een keuze in hebt. En dat staat los van je keuze om wel of niet klinische hulp te zoeken. Bovendien hoeft het één het ander ook niet uit te sluiten. Er zijn meerdere wegen naar Rome en mijn visie op afvallen zonder dieet en het oplossen van een strijd met eten is dat je altijd wilt kiezen voor de weg die voor jou werkt en dat het jouw verantwoordelijkheid is en je kans, je ruimte, je opdracht om daar achteraan te gaan en te onderzoeken wat voor jou werkt. Ja? Dus laat ik daar heel duidelijk over zijn. Dit is wat ik hierin tegenkwam en ik bespreek dit onderwerp omdat ik het vorige week uitgebreid heb behandeld met een cliënt, heb onderzocht samen met een cliënt en het was zo’n indrukwekkende sessie. Het effect van die sessie was zo groot dat ik hier daarvan iets met je wil delen. En ik begin daarbij bij mijn eigen ervaring.

Toen ik op het punt was op het punt kwam waarop ik mij realiseerde dat mijn strijd met eten zo’n enorm groot probleem was, dat ik er niet aan ontkwam om het mijn volle aandacht te gaan geven, heb ik ook klinische hulp gezocht. Een ik dacht daarbij na over het woord stoornis. Dat plopte in mij op. Ben ik nou eetverslaafd? Heb ik een eetprobleem? Heb ik een verslaving? Heb ik een compulsie? Ben ik dwangmatig? Heb ik een eetstoornis? En ik dacht na over die terminologie en op een goed moment, jaren later, ben ik gaan onderzoeken wat vind ik eigenlijk van dat label? Wat vind ik van die term?

En ik kwam tot de ontdekking dat het waardevol was om mijzelf er vragen over te stellen, omdat de associaties heel veel invloed op mij hadden. En ik vroeg me af: ‘hé, zitten hier eigenlijk misschien plussen aan, en minnen aan. En als die er zijn, welke zijn dat dan? Welke plus zit er aan om tegen jezelf te zeggen dat je een stoornis hebt? En zit er misschien ook een min aan? En welke is dat dan?’ En ik begon bij de plus en ik kon heel duidelijk een plus identificeren: het voordeel van het labelen van mijn strijd met eten was dat het mij een gevoel van erkenning gaf. En dat hielp, dat luchtte mij op. Dat gaf mij wat troost en steun.

Ik kon daarmee tegen mezelf zeggen: ‘het is waar, het is waar. Je hebt gewoon echt last van een hele diepe, diepe pijn en een probleem wat heel erg groot en dominant aanwezig is in je leven. En daar mag je hulp voor zoeken.‘

En dat die erkenning die ik mijzelf daarvoor gaf, luchtte me op. Ik voelde me gezien. Ik voelde me gezien door mezelf. Ja, het is waar. Jij hebt hier echt heel erg last van. Enorm veel pijn van. En dat is ongelooflijk rot voor je. En je mag daar ruimte voor maken en aandacht voor vragen. Die heb je nodig. Het klopt. Die erkenning hielp mij en daardoor voelde ik me gezien door mezelf. Maar in datzelfde onderzoek, waarin ik zocht naar de min kant, kwamen een aantal ideeën voor mij aan het licht, associaties voor mij aan het licht die mij niet bleken te helpen. Mijn associatie met stoornis was: er is iets mis met mij. En er is iets mis met mij waar ik hulp bij nodig heb. En ik kan het dus niet zelf, want er is iets mis met mij. Ik kan dit niet zelf.

Er is iets mis met mij en de suggestie van stoornis gaf mij ook het idee: ik kan er zelf je niet helemaal in vertrouwen. Ik kan niet op mezelf bouwen, anderen moeten mij repareren. En mijn idee bij stoornis, de kleur, de klank van het woord en riep ook de associatie bij mij op: dit gaat heel lang duren. Hier kom je maar heel moeizaam van af. Als je er al vanaf komt.

En je kan je voorstellen dat als je dat denkt dat het je kleurt, het kleurtje vertrouwen, het kleurt je blik op de toekomst. Het kleurt je blik op jezelf en in mijn geval hielp dat niet.

Voor jou vind ik het belangrijk dat je jezelf ook deze vragen stelt. En al maakt het niet eens uit of je een stoornis hebt of niet. Het gaat erom hoe jij dat invult naar jezelf toe. Welke betekenis je dit geeft en het is belangrijk en je verantwoordelijkheid om daar zelf keuzes in te maken en je af te vragen helpt mij dit of helpt mij dit niet?

Vanaf het moment dat ik besloot dat het label niet van waarde voor mij was en ik op een andere manier wilde gaan kijken naar mijn strijd met eten, creëerde ik ruimte voor mezelf om te durven vertrouwen in het creëren van mijn oplossing.

In het gesprek, in de sessie met mijn cliënt vroeg ik aan haar: ‘welke gedachten over jouw relatie met eten doet jou het meest pijn? Zit jou het meest in de weg?’ En voor haar was dat de gedachte dat zolang zij zou willen afvallen, zij altijd een eetstoornis zou houden. En deze gedachten zijn we gaan uitpakken samen. En ik begon met het eerste deel van die zin en ik vroeg aan haar wat haar associaties waren bij het idee stoornis en of dit woord haar hielp of niet. En wat bleek was dat zij dezelfde ideeën en associaties had bij dat woord als ik indertijd. En we hielden het woord tegen het licht en ik vroeg aan haar of er ook een andere waarheid kon bestaan. En ik zei tegen haar: ‘stel nou dat je uitgaat van de gedachte dat jij heel bent en compleet, dat er niets mis is met jou. Jij bent heel, compleet en intact. En het deel van jou waarmee jij koos om deze coaching aan te gaan is nieuwsgierig, leergierig en levenslustig, positief, opbouwend. Want vanuit die positie heb je ja gezegd tegen deze coaching. En stel nu dat dit waar is en wat daarnaast waar is, is dat je ongelooflijk last hebt van storende gedachten.

Dus daarin kwam dat werkwoord terug, alleen nu had geen betrekking op haar persoon, op haar aard, op haar zijn, maar op een fenomeen in haar brein. En dat was natuurlijk een wereld van verschil. Deze positie, van patiënt, ik moet geholpen worden, anderen moeten mij repareren, ik kan dit niet zelf, verschoof nu naar: ik ben heel, ik ben intact. Ik ben intelligent. Ik ben levenslustig. Ik bezit persoonlijke kracht en ik heb last van storende gedachten. Hmmm…en ik zag het gebeuren. Ik zag die verschuiving in haar ontstaan en de opening die ze hiermee voor zichzelf creëerde. Want voor haar was het een waarheid die ze absoluut kon adopteren. En ja tegen wilden zeggen. JA, en vanuit die positie. Vanuit dat vertrekpunt voelde ze ook, het idee adopteren: ik wil ontdekken dat ik in staat ben om een fantastische relatie met eten te creëren.

Ik sta open voor het idee dat ik mijn strijd met eten kan oplossen en kan ontdekken hoe dit werkt.

En vanuit dat gevoel, ik ben heel en intact en levenslustig, voelde zij ineens: Ah! Ik hoef niet gerepareerd te worden. Het deel van mij wat heel en intact is en intelligent en nieuwsgierig en vol levenslust, gaat helemaal aan van deze gedachte, van de gedachte dat ik kan ontdekken en wil ontdekken hoe ik een geweldige relatie met eten creëer, hoe ik mijn strijd met eten oplost. Hoe ik deze storende gedachten, waar ik last van heb, die allemaal over eten gaan en over afvallen en hoeveel ik weeg en wat ik gisteren heb gegeten, hoe ik die storende gedachten kan loslaten en kan vervangen door gedachten die mij niet storen, maar mij opbouwen. Die mij helpen bij het creëren van een fijne relatie met eten.

En als je zou zien wat zij daarna is gaan doen in de coaching, hoe ze is gaan schrijven, onderzoeken en blij is nu omdat ze ineens voelt: ik heb hier zelf heel veel invloed op. Ik kan hier zelf mee aan de slag en mijn belofte aan haar was dat als ze alleen maar een kwart van de energie die ze ooit had gestoken in het vechten tegen haar zelf, met afvallen op wilskracht en dat verlangen naar eten onderdrukken en boos zijn op zichzelf, als ze een kwart van die energie ging steken in die nieuwsgierigheid, die leergierigheid, die levenslust en dat vertrouwen in haar vermogen om een fijne relatie met eten te creëren, dat ze zou krijgen wat ze hebben wil.

En zij is zo aangegaan van dit perspectief. Dat ze gewoon aan het creëren is wat ze wil. Uitgaand van een positief perspectief, uitgaand van dat alles in haar wat heel is en intact is, en intelligent en leergierig. En dit is precies wat er indertijd met mij gebeurde. En hulpverlening is voor mij absoluut van toegevoegde waarde geweest. Het is mij niet gelukt om mijn strijd met eten euh, in de hulpverlening op te lossen, maar ik heb daar wel andere dingen geleerd en opgeruimd en heel veel aan gehad. Maar dat is mijn persoonlijke verhaal en in die zin voor jou helemaal niet relevant. Dus ga niet uit van het idee dat wat mijn ervaring is geweest jouw ervaring zal zijn. Wat ik hier voor je wil neerzetten is het perspectief van: wat doet dat label met jou? Helpt dat je of ondermijnt dat je? En als het iets voor je doet wat je helpt, gebruik dat, hou het bij je. In mijn geval was dat erkenning en opluchting. Erkenning van mijn probleem en laat dat wat je wat je niet helpt, laat dat los en kies voor een ander perspectief, zoals de gedachte: ik heb last van storende gedachten. Wauw! Wat een eyeopener!

En zo kun je alles, wat je denkt over jouw relatie met eten gaan onderzoeken. En dat wat je niet helpt loslaten en gaan creëren wat je wél helpt. Het is één van de belangrijkste pijlers van mijn programma en de payoff daarvan is zoveel groter dan alleen maar afvallen. Zoveel groter dan het oplossen van je strijd met eten, omdat je door dit werk, door gedachtenwerk, die volgende versie van jezelf wordt.

Je kan je voorstellen dat als je jezelf ziet als intact en compleet en levenslustig en vertrouwen voelt in het creëren van je eigen waarheden en overtuigingen, dat the sky the limit is.

Je kunt zo’n geweldig zelfbeeld creëren door gedachtenwerk te doen. Je kunt zo’n fijne relatie met eten creëren door gedachtenwerk te doen. Je kunt je moederschap naar een hoger niveau tillen, je huwelijk naar een hoger niveau tillen, je kunt je zorgen en je angsten rondom de pandemie, corona, je financiën, alles ligt voor je open en kan geëvalueerd worden op werkbaarheid, helpend niet helpend en meegenomen worden in dat wat jij voor jezelf wilt creëren en daar ook vertrouwen in voelen dat je dat kan creëren.

Je brein is als een computer dat tot je beschikking staat. En als je het geen instructie geeft, dan doet het wat het altijd deed. Creëert het wat het altijd heeft gecreëerd en laat het alles op de automatische piloot staan wat je nu nog gelooft over jezelf en je leven en over eten en afvallen.

En het opereert dan op boodschappen uit het verleden. Het opereert op het primitieve brein, wat altijd zoekt naar zorgen, problemen en gevaar. Maar als je het gaat gebruiken zodat jij niet de slavin bent van je brein, maar dat het brein, jouw brein, jouw medewerker is, dan kun jij het zelfbeeld gaan creëren wat jou helpt en een blik op de wereld waar jij blij van wordt. En dan sprint je misschien ook over een grasveld en geniet je van de lente, ongeacht de omstandigheden in je leven, ongeacht de uitdagingen waar je misschien voor staat. En dat is een vrijheid. Voor mij was het grootste geschenk en de grootste ontdekking in mijn leven.

Denk hierover na. Ik hoop dat ik je hiermee inspireert. En ik wens je een prachtige week Tot gauw. Bye.