Afl. 3 Oordeelvrij observeren

Oordeelvrij observeren is een van de belangrijkste vaardigheden die je nodig hebt om je relatie met eten te kunnen veranderen. Door oordeelvrij te kijken naar je huidige gedrag ontstaat er ruimte voor onderzoek naar je onderliggende overtuigingen en drijfveren. Op dit niveau vind je de oorzaak van je strijd met eten en kan je deze oplossen.

Door oordeelvrij te kijken verlies je jezelf niet drama over eten en je gewicht, maar neem je de perfectie positie in om je strijd met eten bij de oorzaak aan te pakken en op te lossen. Luister naar de aflevering en ontdek hoe je deze vaardigheid ontwikkelt en toepast.  

Wat je ontdekt:

• Waarom oordeelvrij observeren zo belangrijk is. 
• Hoe je de oordelen die in je opkomen kan managen. 
• Hoe je een overtuiging herkent. 
• Waarom het belangrijk is om je overtuigingen te onderzoeken.

Transcript Afl. 3 Oordeelvrij observeren

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll. En dit is aflevering 3, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Laten we beginnen.

Hallo, hallo. Wat ontzettend leuk dat je hier bent en luistert naar deze derde aflevering van Etenslessen, de podcast. En waar ik het vandaag met je over wil hebben en je wil uitnodigen om deze week onderzoek naar te doen, is het concept van oordeelvrij observeren. Oordeelvrij observeren is veruit 1 van de meest belangrijke en waardevolle vaardigheden die je nodig hebt om je strijd met eten te kunnen oplossen.

En van daaruit een fantastische relatie met eten creëren en afvallen zonder dieet. Kortom om te komen waar je wilt zijn. En ik ga in deze aflevering dit concept voor je uitpakken. Zorgen dat je een helder beeld krijgt van wat ik precies bedoel met oordeelvrij observeren. En de stappen geven waarmee je dit toepast. Om te beginnen wil ik deze term, oordeelvrij observeren, even uit elkaar halen voor je. We beginnen bij observeren op zich. Waarom wil je gaan observeren? Pas als je weet wat je nou eigenlijk precies doet met eten en waar de keuzes die je daarin maakt vandaan komen, kun je naar de diepere laag, en daarmee bedoel ik kun je contact maken met de oorzaak van je strijd met eten. Pas als je weet waarom je doet wat je doet en dat begrip heb je echt nodig, kun je de onderliggende redenen, de overtuigingen en de drijfveren die daar allemaal onder zitten, opnieuw tegen het licht houden en je afvragen, hey, brengt dit mij waar ik wil zijn? En wat ik in de eerdere afleveringen heb aangestipt, is dat je brein continu zoveel mogelijk van al je gedachtenpatronen wil automatiseren en daarmee delegeren naar het laagje vlak onder het oppervlak van je bewustzijn. Dus als je je erop concentreert, kun je wel degelijk zien wat zich daar afspeelt en dat in beeld krijgen.

Alleen als je het niet bewust observeert, ontsnapt het aan je aandacht. Het is net alsof… Ik vergelijk het zelf altijd, dat dunne laagje onder het bewustzijn, met een nachts ijs. Als het heel helder weer is geweest, en er geen sneeuw ligt, maar het net die eerste nacht heeft gevroren, en het ijs heel transparant is, dan kun je er doorheen kijken en dan zie je daaronder de luchtbelletjes en de waterplantjes of de modder en dan kun je waarnemen wat er onder het ijs zit. Maar je moet daarvoor even je best doen om er doorheen te kijken en onder dat laagje te gaan zitten met je aandacht. Zo is het ook met heel veel van de gedachten die je hebt. Het is maar een klein laagje van alle gedachten die je hebt op een dag… Waar je je echt daadwerkelijk bewust van bent en actief mee bezig bent.

En de rest gaat allemaal volautomatisch en nagenoeg aan je aandacht voorbij. Terwijl het wel van invloed op je is. Het is van invloed, al die geautomatiseerde gedachten zijn van invloed op je gevoel en van invloed op je gedrag. Dus je wilt absoluut een hele goede ijskijker worden en heel goed door gaan krijgen wat er nou eigenlijk allemaal door je hoofd gaat op een dag en wat daarvan, welk gedeelte daarvan, van invloed is op de keuzes die je maakt met eten. Dus bewustzijn heb je nodig. En heel vaak als het om eten gaat willen we helemaal niet bewust zijn. We willen liever niet weten wat we nou eigenlijk allemaal doen, want we worden zo moe van onszelf, we zijn zo ontevreden over dat wat we doen. Of, en dat is ook een heel belangrijk aspect hiervan, of we vinden het zo fijn om even gedachteloos te eten. Gedachteloos eten is Heerlijk, absoluut. Daarom eten we vaak ook zo graag terwijl we ondertussen televisie kijken, een lekkere Netflix-serie kijken. Je wordt compleet geëntertaind, dus je hoeft even niet over jezelf na te denken, over je leven na te denken, over de taken die je misschien niet hebt afgekregen… Of waarvan je vindt dat je het niet helemaal goed hebt gedaan. Je zorgen verdwijnen naar de achtergrond… En je wordt meegenomen met je aandacht in een andere wereld, een fictieve wereld.

En als je daarbij ondertussen ook nog heerlijk kan kauwen, proeven, slikken. Ja, dat is gewoon een hele fijne bezigheid. Dus als ik je uitnodig om bewust te gaan observeren, trek ik je ook eigenlijk uit dat heerlijke onbewuste gedrag. En daar ga je weerstand bij voelen. Je wil juist even uitstaan terwijl je eet. Een paar weken geleden gaf ik een retreat voor etenslessen. En toen we bij elkaar kwamen op de allereerste dag daarvan, zei ik ook tegen de deelnemers, dus ik zei, joh, Bij alle andere seminars en programma’s die je volgt, span je je in tijdens de cursus, tijdens de lessen die je wordt gegeven. Maar tijdens de maaltijden, dan laten we allemaal even helemaal los en gaan we lekker kletsen met elkaar en eten we zonder er verder bij na te denken, want dit is nu net juist de pauze.

En die pauze gebruik je om even niet met jezelf in contact te zijn, even niet je bewust met jezelf bezig te houden. En ik zei tegen ze dat is hier nu juist andersom.

Wij gaan de maaltijden juist gebruiken om in te checken, juist gebruiken om bewust met jezelf in contact te zijn en om te onderzoeken waarom je eet en te onderzoeken of je verzadigd bent of nog honger hebt. Hier binnen dat oordeelvrij observeren, help ik je om in de eerste plaats even die 2 uit elkaar te trekken. Dat oordeelvrij ga ik op in voor je en wat over toelichten en dat observeren. Dus je hebt bewustzijn nodig om te kunnen zien wat je nou eigenlijk doet. En dat roept weerstand op, dat ga je niet fijn vinden, omdat je nou juist graag even uit wil staan terwijl je eet. Maar dat wil niet zeggen dat je nooit onbewust kan eten in je relatie met eten. Dat kun je absoluut als je dat wil en fijn vindt, een plek gaan geven in jouw relatie met eten. En in het ontwerp van jouw fantastische relatie met eten, daar kan je prima ruimte voor inruimen om onbewust te eten en gewoon een zak van het een of ander open te trekken of een afgebakken pizza te eten, terwijl je ondertussen naar een Netflix-serie kijkt.

Ik zeg niet dat je altijd met je volle aandacht moet eten. Je zal dat alleen wel willen doen, daar waar je je gedrag wil veranderen. Dus, als je nu niet tevreden bent over de manier waarop je met eten omgaat, dan is met aandacht gaan observeren wat je doet absoluut een hele belangrijke vaardigheid. En daarbij ga je dus die weerstand tegenkomen van… Nee, ik wil nou juist even met rust gelaten worden… En gedachteloos kunnen eten.

Dus maak hier een bewuste keuze in. En zeg tegen jezelf, hé, ik kies hier nu voor… Omdat het me iets gaat opleveren. Omdat ik naar een fijne relatie met eten verlang. Omdat ik wil afvallen zonder dieet. En om een fijne relatie met eten te kunnen creëren heb ik aandacht nodig. Oké, dus dat is het bewustzijn waar je naar op zoek wil en waarin je de weerstand gaat overwinnen die je daar nu misschien nog bij voelt. En dan komen we uit bij de oordelen.

Wat zijn eigenlijk onze oordelen? Als je de definitie opzoekt van oordelen, dan kom je uit bij ons vermogen om te redeneren. En wat ik er nu even aan vastplak, jouw redenatie, jij interpreteert en beredeneert of je iets positief beoordeelt of negatief beoordeelt. En alle positieve beoordelingen in je relatie met eten, daar hoef je niet zoveel mee te doen. Het zijn de negatieve oordelen die je aandacht nodig hebben. Want het negatieve beoordelen van wat je jezelf ziet doen, roept vaak drama op en spanning. Als je misschien al jaren met eten overhoop ligt en al jaren met eten in gevecht bent, dan heb je zo’n behoefte aan controle, maar je hebt ook enorm veel last van teleurstelling richting jezelf. Je hebt misschien heel veel mislukte dieet achter de rug en allerlei overtuigingen dat je het niet kan, dat je hier nooit uit zal komen, dat eten altijd een strijd voor je zal blijven en je gewicht altijd een gevecht voor je zal blijven. En daar zit dus heel veel negativiteit in.

En als jij ochtends bent opgestaan met het idee, hé vandaag ga ik goed voor mezelf zorgen, vandaag wil ik gezond eten, genoeg water drinken en ik wil geen rotzooi eten. En je doet het dan ergens in de loop van de dag toch, dan ligt drama al heel snel op de loer. En dat is die maalstroom aan negatieve gedachten over dat je het weer verknalt en dat je er een buinoop van maakt en dat het weer is misgegaan en dat je niet genoeg discipline hebt en niet genoeg wilskracht en je wordt boos op jezelf. En dat geeft spanning. En met die spanning gaan we vaak maar 2 richtingen op. Of het mondt uit in een eetbui, omdat je zoveel druk voelt op het idee dat je hebt gefaald. En omdat je het nu toch al hebt verpest en je je ellendig voelt omdat je in je eigen ogen faalt, zoeken we vaak nog meer eten op om dat tijdelijk te verzachten en om even aan die negativiteit te kunnen ontsnappen. Dus je vlucht in nog meer eten en daarbij zeg je waarschijnlijk tegen jezelf…

Ik heb het nu toch al verpest. En als ik dan toch zo’n loser ben die hier niet uit kan komen… Die blijkbaar zo’n slappe hap is en blijkbaar zo weinig discipline heeft… En wilskracht, nou, dan ga ik liever etend ten onder, dan heb ik in ieder geval dat nog. En ik weet dat als ik dit nu zo tegen je zeg, dat je misschien of zegt van… Oh, dit herken ik zo. Of dat je er wat om moet lachen, omdat je denkt van… Ja, maar daarbij schiet je jezelf toch in je eigen voet.

Want nu ga je alleen maar nog meer eten. Wat heb je daar nou aan? Maar dan ben je dus gewend om eten te gebruiken… Om even te ontsnappen aan je eigen zelfkritiek. En even te ontsnappen aan de pijn van het gevoel van falen. Dat is vaak de ene reactie die we geven, dus schieten, wegschieten in spanning en van daaruit gaan overeten. Een andere reactie die we geven is nog meer uitchecken. Je nog minder bezig willen houden met wat je nou eigenlijk doet in je relatie met eten. Er gewoon echt niet over na willen denken.

Om daarmee ruimte te creëren om door jezelf met rust te worden gelaten. Als je geen ambitie hebt, als je niet weet wat je doet, als je niet kijkt naar wat je doet, daar niet bij stilstaat en jezelf daar geen vragen over stelt, dan geef je jezelf natuurlijk rust en ruimte. Wat alleen jammer is daaraan, is dat het een vorm van verwaarlozing is. Want je luistert natuurlijk niet voor niets naar deze podcast. Ergens in je zou je het liefst ander gedrag willen laten zien. Je bent niet tevreden over de manier waarop je met eten omgaat en je zou heel erg graag een ander resultaat willen creëren. Alleen zodra je een beetje de dag ingaat, merk je dat je eigenlijk al heel snel dat idee… Van iets veranderen in je relatie met eten wegwuift.

En mijn aanname, wat ik vermoed, is dat je dat doet… Omdat je aan de ene kant gewoon eten ontzettend lekker vindt en op dat moment altijd kiest voor je korte termijn verlangen. Namelijk, ik vind het nu lekker, het ruikt nu lekker, het ziet er nu lekker uit en ik wil het nu hebben. En mijn lange termijn verlangen van afvallen of een fijne relatie met eten hebben. Ja, toedeloe, even niet nu. En ik zie dat als verwaarlozing, in elk geval verwaarlozing van jouw diepere verlangens. En je laat je korte termijn impulsen daarmee de show runnen. En dat mag als je daar gewoon helemaal happy mee bent en tevreden over bent.

Wat je mij heel vaak zal horen zeggen in deze podcast is dat jij de eigenaar bent van jouw relatie met eten. En dat alleen jij invulling kan geven aan jouw definitie van een geweldige relatie met eten. Dus als voor jou onbewust eten, altijd onbewust eten en op elke impuls ingaan die er in je opkomt om te eten. Als jij daar happy mee bent, wie ben ik dan om te zeggen dat jij geen goede relatie met eten hebt? Het is helemaal van jou. En ik juich alles toe waarvan jij zegt ik ben daar blij mee. Dit is hoe ik het hebben wil. Want jij bent eigenaar van die relatie, het is jouw lichaam. En als jij dan kiest voor zwaarder zijn…

Of misschien je niet zo fit voelen als je zou willen… Maar je zegt, ja, maar toch als ik het in de weegschaal leg, als ik de balans opmaak, dan voel ik me gewoon vrij en blij door te eten zodra het in me opkomt. En ik heb het ervoor over dat ik dan zwaarder ben, dat ik dan meer energie tot me neem dan ik misschien verbrand. Ik vind dat helemaal prima. Dan is het ook goed. Laat je niet domineren door het schoonheidsideaal. Laat je niet domineren door wat andere mensen misschien denken dat goed is voor jou. Het is jouw relatie met eten.

Jij bent daarin autonoom en je hoeft aan niemand iets uit te leggen hierover. Het is van jou. Oké? Dus ik heb wat dat betreft geen agenda. Ik heb wel een agenda. Mijn agenda is om jou te helpen definiëren waar jij blij van wordt en wat jij wil. Wat voor jou een fantastische relatie met eten is, daar ben ik fan van. Dat juich ik toe, dat support ik. Oké, dus we denken nu na over negatieve oordelen en negatieve oordelen over wat je jezelf met eten ziet doen, dat roept vaak drama op.

Ik heb het weer verpest, ik heb weer gefaald. Waarom lukt me dit nou niet? Waarom eet ik altijd te veel? Je zal zien dat ik ben aangekomen. Dat geeft spanning. En vanuit die spanning, dat willen ontsnappen aan dat gevoel van falen en de frustratie en de zelfkritiek gaan we vaak of nog meer eten of we glijden af in verwaarlozingen en zeggen te moeilijk, te ingewikkeld allemaal, ik wil nu gewoon lekker eten en laat me met rust. Nou, dit zijn de 2 kanten die je opgaat als je een negatief oordeel hebt over wat je jezelf ziet doen. En met geen van beide kom je waar je wilt zijn. Met het over eten en jezelf dus negatieve oordelen… Kom je niet waar je wilt zijn.

En met het verwaarlozen en niet willen weten wat je doet… Kom je niet waar je wilt zijn. Als je iets wilt veranderen aan je relatie met eten, dan wil je dus wel dat bewustzijn hebben en dus kijken naar wat je jezelf ziet doen, maar zonder negatief oordeel. En dat is een vaardigheid die wat training nodig heeft. Want dat drama waar ik het net over had, dat boos worden op jezelf, dat is een compleet geautomatiseerd programma. Dat is 1 van die dingen die inmiddels reflexmatig in je opkomen. Je eet iets wat je niet van plan was, je wijkt af van je voornemen… Wat je in de ochtend had toen je opstond.

En hup, daar ga je. Die gevoelens van frustratie, van wanhoop, moedeloosheid… Van het wegwuiven, niet meer willen weten, kop in het zand, is allemaal geautomatiseerd gedrag. En de vraag is natuurlijk, hoe laat je dat los? Hoe kom je daarvan los? Omdat het een reflex is, omdat het een patroon is, een geautomatiseerd patroon, heeft je daartegen verzetten geen zin. Dus zodra je voelt dat je gedachten hebt van zelfkritiek, gedachten hebt van ach, laat maar zitten ook, is het belangrijk dat je daar dat bewustzijn bij pakt, dat bewustzijn bij gebruikt en tegen jezelf zegt, oh ja, natuurlijk denk ik dit nu. Natuurlijk denk ik nu dat ik het weer verpest heb. Natuurlijk komt weer die vraag in me op, waarom lukt me dit nou niet? En we weten allebei dat die vraag, waarom lukt me dit nou niet… Niet een hele positieve nieuwsgierige onderzoeksvraag is zoals je hem hier stelt…

Maar een vraag die eigenlijk de verpakking is van een zelfverwijt. Waarom lukt me dit nou niet? Ah, jij, ik ben zo klaar met jou. Dat is eigenlijk wat eronder zit. Dus je kan niet voorkomen dat die gedachten en die gevoelens in je opkomen. Je wilt alleen opnieuw dat bewustzijn gebruiken om ze te kunnen herkennen en deze programmering te kunnen herkennen. Dus je hebt iets gegeten wat je niet van plan was en onmiddellijk komen deze gedachten in je op en komen die gevoelens van frustratie of moedeloosheid ook in je op. En daar wil je naar kunnen kijken en kunnen zeggen… O ja, natuurlijk denk ik dit nu. O ja, natuurlijk voel ik dit nu. Dit is mijn geautomatiseerde programma. Dit is mijn geautomatiseerde gedachte.

Het is oké, ik laat dat allemaal voorbijgaan… Zonder erin mee te gaan en op door te blijven denken. Want daar zit je sfeer van invloed. Je kan niet voorkomen dat die gedachten en gevoelens worden geactiveerd, want het is nu nog een vol geautomatiseerd reflex. Maar je kunt het wel, zodra je het herkent, ervan distantiëren… Door er vol compassie naar te kijken, niet boos om te worden… Maar te zeggen, oh ja, natuurlijk. En het daarmee los te laten.

En zeg het ook tegen jezelf, ik ga er niet in mee. Ik laat deze gedachten in me opkomen en ook weer gaan. En wat ik ga doen, in plaats van er in meegaan en er op doordenken en op door blijven, zeg maar als je aanhaakt, als je je laat meenemen, dan blijf je inderdaad redenen opsommen. Wanneer je het nog meer hebt verpest, hoe lang je het al hebt verpest… En dat je alles al hebt geprobeerd, et cetera. Dat is erin meegaan. Maar wat je nu doet, is zeggen… Dit hoort ook bij dit patroon, dit hoort ook bij dit reflex.

En wat ik nu ga doen, is mijn bewustzijn gebruiken om wat onderzoek te doen. En dan kom je bij het volgende onderdeel aan. En dan ga je jezelf vragen stellen over de keuze die je maakte. Wat ik mezelf daarnet zag doen, dat eten wat ik pakte bij het aanrecht met mijn jas nog aan. Waarom deed ik dat eigenlijk? En als je eerste antwoord is, ja het zag er lekker uit, is dat ook waardevolle informatie, maar er zit vaak nog meer onder. Het is de prikkel van het zien en het willen hebben, maar er zit vaak nog iets meer onder. En ga als het ware als een adelaar wat boven die situatie circuleren en verkennen een beetje. Spoel de film terug.

Toen je net thuis kwam met je jas nog aan, hoe voelde je je toen? Hoe was het met je? Was je vrolijk of was je moe? Zag je op tegen het koken of opruimen of wat je ook te doen stond. Welke gedachten had je eigenlijk? Hoe voelde je je? Zat er spanning in je lijf? En door je bewustzijn te gebruiken en die film wat terug te spoelen, leer je jezelf iets beter kennen. Ga je mogelijk wat ontdekkingen doen over dat moment dat je dat eten van het aanrecht pakte. En dat kan echt van alles zijn. In etenslessen help ik je ook om hier… Over een wat langere periode data over te verzamelen. Maar je kan dat hier ook zelf doen. Dus stel jezelf dit soort vragen en wees geduldig en laat niet te snel los.

Dus als je zegt, het lag er gewoon en het zag er lekker uit, ja, dat wil je direct van jezelf aannemen, maar daar wil je het nog niet bij laten. Je wil ook even iets meer weten over hoe het met je ging vlak voordat je daar stond. En dan kom je er misschien achter dat je inderdaad tegen een taak opzag die op je wacht, maar dat je tegen jezelf zei, ik heb daar eigenlijk niet zo’n zin in, wat ik zo meteen moet gaan doen. En ik heb al zoveel gedaan vandaag. En je ziet dat eten liggen en je vindt dat je beloning hebt verdiend. Ja hoor, ik heb de hele dag hard gewerkt, ik heb hartstikke mijn best gedaan, er zijn een aantal dingen niet helemaal gelukt, eigenlijk is het niet zo’n fantastische dag. En ik heb dit nu gewoon even nodig. En ik heb het ook verdiend.

En dan, als je dat soort gedachten naar je bewustzijn kan halen, dan heb je beet. Dan zie je iets meer van jezelf dan alleen maar het idee dat wat je daar zag liggen, dat eten, dat er lekker uit zag. En als je weet dat je het label gaf van een beloning, dan kun je daarop door gaan bouwen en zeggen, hé, dat is interessant. Ik zie dat eten dus als een beloning. Maar is het eigenlijk wel een beloning als ik er achteraf spijt van heb?

Ik hoop dat je hiermee aan het denken zit, want dat is natuurlijk best interessant. Je noemt het een beloning, maar is iets waar je achteraf spijt van hebt en van baalt. Is dat wel een goede beloning? En als je er direct daarna geen spijt van hebt, maar eigenlijk wel op de lange termijn het niet fijn vindt om meer te wegen dan je nu doet, Dan kun je je natuurlijk afvragen of iets wat maakt dat je niet kan afvallen en meer kilo’s met je meedraagt dan je fijn vindt, of je dat eigenlijk wel in de categorie beloning vindt vallen. Waarmee ik nog niet zeg dat je het niet meer eten mag. Laat dat duidelijk zijn. Ik kom nooit aan je eten. Ik help jou alleen om je bewust te worden van de kwaliteit van de keuzes die je maakt. En ik ben ervan overtuigd dat daar waar jij wil eten zonder dat je honger hebt, dat je dat prima een plek kan geven in je leven.

Je wilt alleen als je structureel meer eet dan je wilt, wil je gaan onderzoeken waar voor jou precies die middenweg zit waarin je zegt… …Hé, ik ga nu niet meer in op elke impuls die ik voel, om elke prikkel die ik voel om te eten, om die te belonen. Want dan weeg ik gewoon meer dan ik wil. En ik wil precies onderzoeken hoe ik en slank kan zijn, en mezelf ook ruimte kan geven om te eten zonder dat ik honger heb. En gewoon te eten alleen maar puur omdat ik dat voor mijn plezier doe als entertainment. En ik wil ook niet altijd alleen maar gezond eten en verstandig doen. Dus dat is hier de uitdaging om op onderzoek uit te gaan en uiteindelijk erachter te komen waar zit nou voor jou de sweet spot, wat is voor jou die fijne relatie met eten. Oordeelvrij kijken, Ik pak hem weer even voor je terug. Oordeelvrij kijken is een beslissing die je neemt en dat is dan ook de eerste stap.

Als je nu niet tevreden bent over de manier waarop je met eten omgaat, wil je met jezelf de afspraak maken dat je bewust gaat observeren wat je jezelf ziet doen in jouw relatie met eten. Zonder dat bewustzijn, en zonder oordeelvrij met dat bewustzijn om te gaan, kan je niet komen waar je wilt zijn. Want met heel veel negatieve oordelen doe je jezelf zo’n pijn dat je uiteindelijk kiest voor verwaarlozingen en het allemaal niet weten wil. Of je creëert zoveel spanning steeds, iedere keer als je ontevreden bent over wat je zelf ziet doen, dat je er eetbuien door krijgt. Dus oordeelvrij gaan kijken door de oordelen die in je opkomen ook weer los te laten, is hier de tweede stap. Dus stap 1 is besluiten dat je dat bewustzijn wilt gaan cultiveren. Dat je bewust wilt gaan observeren wat je jezelf ziet doen en daar vragen over wilt gaan stellen. Stap 2, ik herformuleer hem even, stap 1 is dat je dus bewust wilt gaan observeren.

Omdat je alleen op die manier iets kan gaan veranderen in je relatie met eten. Stap 2 is dat je volledig accepteert dat dit bewustzijn weerstand in je zal oproepen. En dat is oké. Dat kun je dragen. Dat kun je hebben. Er zullen nog genoeg momenten komen waarin je onbewust kan gaan eten en zegt, ja maar nu ga ik gewoon even eten om uit te checken. En dat is ook oké. Dat mag.

Ik bepaal wat voor mij een fantastische relatie met eten is. Alleen voor nu, om dit onderzoek te kunnen doen naar mijn relatie met eten, heb ik dat bewustzijn nodig en ga ik de komende tijd steeds vaker bewust observeren waar mijn keuzes vandaan komen. En de weerstand die dat in me oproept, die neem ik mee. Die accepteer ik, die laat ik toe, die laat ik er zijn. En ik zeg ja, ik voel die weerstand en tegelijkertijd doe ik het toch. Dus je besluit om bewust te gaan observeren. Je besluit om de weerstand die dat in je oproept, om die toe te laten en mee te nemen daarin. En dan is de derde stap, elke keer dat je iets eet wat je eigenlijk niet helemaal oké vindt, dan is de derde stap om de oordelen die daarbij automatisch in je opkomen, om die te herkennen als een geautomatiseerd patroon en ook weer los te laten.

Oja, oja, oja, wacht even, dat zou ik niet meer doen. Ik laat deze gedachte gaan. Ik ga er niet op doordenken en niet in mee. Wat ik nu ga doen, en dat is de vierde stap, ik ga navigeren als een adelaar boven de film. De film wat terugspoelen en kijken, kijken, kijken naar wat ik mezelf daar zag doen en er vragen over stellen. Wat dacht ik vlak voordat ik dat eten pakte? Wat voelde ik vlak voordat ik dat eten pakte? Was dat eten daar de schakel tussen 2 taken in? Noemde ik het een beloning? Of vond ik dat ik het eigenlijk niet hebben mag? Dat is ook een hele bekende, hele belangrijke die door alle diëten die we hebben gevolgd, die we hebben geleerd. Vond ik dat ik het eigenlijk niet hebben mag en wilde ik het daarom juist hebben en stopte ik het maar gauw in mijn mond. Daar gaan we het nog heel veel over hebben, maar ik wil vooral nu in deze aflevering aan je verkopen dat dit zo’n waardevolle positie is om in te nemen in je relatie met eten, om je relatie met eten te kunnen veranderen, om de oorzaak van je strijd met eten op te kunnen lossen.

Wil je dit navigeren boven alles wat je jezelf ziet doen zonder daar een oordeel over te hebben, wil je je eigen maken. En een van de teksten die ik daar zelf veel bij gebruik is door tegen mezelf dat ook te zeggen van, oh nee, wacht even, ik wil nu nieuwsgierig worden in plaats van boos. Ik wil nu gefascineerd zijn, in plaats van teleurgesteld. Dus help jezelf ook door er een label aan te geven. Door welke bril wil ik kijken naar wat ik mezelf daar zag doen. Oh ja, niet de bril van mislukt en gefaald. Niet de bril van ik kom hier nooit uit. Maar de bril van, hey, interessant.

Hey, wat fascinerend. Ik had toch net al wat gegeten? Ik had toch geen honger? Dus wat was het? Hoe kwam ik tot die keuze die ik daar maakte? Oké, ga hiermee aan de slag. Ik weet dat je door dit toe te gaan passen en ik weet ook dat je het lastig gaat vinden. Je gaat het lastig vinden om je bewust te willen zijn en je gaat het lastig vinden om dat patroon van die oordelen los te laten, maar geef jezelf daar ruimte in en blijf dat oefenen. Blijf jezelf uitnodigen om dat te doen. En ik garandeer je dat er dan een wereld voor je open gaat. Je gaat jezelf veel beter leren kennen. En niet alleen rondom eten en je gewicht, maar vooral ook in hoe jij functioneert in je dagelijks leven…

…En hoe je met jezelf omgaat in je dagelijks leven. En de relatie die we met eten hebben, die ligt dan ook helemaal in het verlengde van de relatie met onszelf. Dus je gaat jezelf en je relatie met eten veel beter leren kennen door oordeelvrij te gaan observeren. Oké, dit was het voor deze week. Ik bedank je voor het luisteren en ik spreek je gauw weer. Bye!