Afl. 78 Afvallen zonder drama

Als er iets is wat je relatie met eten verder in ontwikkeling brengt, is dat het loslaten van je drama rond overeten. Zoals de negatieve gedachten waardoor je de dag als verloren beschouwt. Deze zijn het resultaat van een spanning die je zelf (ongemerkt) hebt opgebouwd.

Omdat gedachten zo vluchtig kunnen zijn, spreek ik ze in deze aflevering hardop voor je uit waardoor je jouw drama beter kan leren herkennen en oplossen.

Ik benoem meerdere varianten van drama, die je zeker zal herkennen en geef je een van de meest krachtige manieren waarmee je een compleet andere positie inneemt. Juist als je net iets hebt gegeten waar je spijt van hebt, want daar ligt een geweldige kans.

---

Wat je ontdekt:

• Hoe je drama klinkt
• Hoe je zelf de spanning opbouwt waardoor het ‘mis’ gaat.
• Welke kans er voor je ligt als je iets hebt gegeten waar je spijt van hebt.
• Hoe je de meest krachtige positie voor verandering inneemt

---

 

Transcript Afl. 78

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll. En dit is aflevering achtenzeventig. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik doe niets liever dan al mijn Etenslessen met je delen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een vrouw wordt met een fantastische relatie met eten. Laten we beginnen.

Hallo, hoe gaat het. Gaat het goed met je. Vanmorgen klapte ik eruit in mijn Facebook Live. Het was zo zonde! Het was een mooie les, kreeg prachtige vragen maar ineens hield het allemaal op. Het was niet anders. Ik vind in ieder geval geweldig als je er steeds bij bent en mij fantastische vragen stelt.

Ik wil het met je hebben in deze les, deze Etensles, de zweep gaat erover haha, over het loslaten van drama, nee er gaat niet echt een zweep over. Alles is met liefde. Ik heb alleen maar liefde voor je.

Luister, dit is het ding. Een van de Etenslessen die je zal moeten leren om je strijd met eten op te kunnen lossen, is het herkennen van je eigen drama in je relatie met eten. En ik zal je een paar voorbeelden geven van hoe het klinkt. Hoe het eruit kan zien. Ik heb vroeger heel veel in drama gezeten en toen ik het eenmaal kon herkennen en wist, waarmee ik het kon vervangen, kwam het oplossen van mijn strijd met eten in een stroomversnelling. Dus laten we hier eens naar kijken.

Drama is spanning die je zelf opvoert, die jezelf opwekt, in jezelf, met je gedachten. En dan uiteraard met betrekking tot eten en bijvoorbeeld je gewicht. Drama kan er uitzien als het spannend maken van de dag door bijvoorbeeld tegen jezelf te zeggen: ach, het is al half één en ik heb nog niet overeten. Als ik vandaag mij aan mijn plan houd, dan wordt dit de eerste dag van deze week waarop ik niet overeet.

Tik Tok, Tik Tok, voel je wat hier gebeurt?

Je maakt het spannend, je maakt het gewoon spannend. Je zegt tegen jezelf: oh, het is al half éen, als het me lukt om de rest van de dag niet overeten, dan is dit de eerste dag waarop het goed gaat.

En we zitten op het puntje van onze stoel. Gaat het haar lukken?

Ik heb dit heel veel gedaan terwijl ik op dat moment helemaal niet in de gaten had wat ik daarmee creëerde. En wat er natuurlijk gebeurd is dat ik een intens verlangen voel om het goed te laten gaan. Maar het is wel een spannend verlangen. En vanuit dat idee van: oh jee, zou dit dan de eerste dag worden waarop ik de negatieve spiraal doorbreek?

Door dat alleen al te denken komt natuurlijk die vervolg gedachten: als ik dan straks ga eten, wat zal ik dan eten? Wat kan ik dan eten om te zorgen dat het goed gaat? Nou ja, dan kan ik misschien het beste….vul maar in: dit eten, dat eten. Maar ik heb wel cruesli in huis. Eigenlijk heb ik meer zin in cruesli, maar als ik die cruesli nou eet met Griekse yoghurt…la la la la la.

En hier, je hoort het al begint er al een soort van onderhandeling van wat is dan de definitie van het goed doen vandaag. Want dit wordt mogelijk de eerste dag waarop het goed gaat. En dan wil ik wel zeker weten dat ik niet iets eet wat ik straks zal bestempelen als het fout hebben gedaan.

Voel je wat hier gebeurt? Er wordt gewoon drama gecreëerd en op het moment dat je dan hebt gegeten en je hebt misschien, ik weet het niet. Stel, je hebt cruesli gegeten en je hebt er een handje nootjes overheen gestrooid en zonnebloempitjes en pijnboompitjes.

En ineens zeg je tegen jezelf: dat was eigenlijk best wel veel. Die noten. Dat is nou zonde. Dat had ik nou niet moeten doen. En op dat moment voelt het ineens alsof je een tekening aan het maken was, maar je bent een beetje uitgeschoten. Ah. En nu. Nu is het dus verpest. Nu is het verpest. Dit was niet de bedoeling. Je wilde het graag goed doen, maar je hebt het verknald. En vanuit dat verknalde gevoel en die opgeklopte spanning die jezelf hebt gecreëerd is het ineens allemaal verloren. Wat jammer. Dit had die eerste dag kunnen zijn waarop je niet hebt overeten, maar nu heb je het toch gedaan.

Het was stom. Je had nooit die nootjes over je cruesli te doen. En vandaaruit klopte er ineens iets in je op waarvan je denkt: nou ja, als het dan toch al verpest is, dan neem ik lekker nog een cracker met…vul maar in.

En hoe vaak, ik weet niet of jij het herkent, maar het is mij zo vaak gebeurd dat ik daarna vanuit dat, het is nu toch al verpest, andere dingen ben gaan eten. Nog veel meer ben gaan eten om dan later ‘s avonds in mijn bed te bedenken: als ik het gewoon bij die cruesli met dat handje nootjes had gelaten, was er eigenlijk helemaal niks aan de hand geweest. Eigenlijk was dat het moment waarop ik oké had kunnen zijn met mezelf.

Zo vaak gedacht. Maar nee, deze hele spin-off kwam erachter aan, dat overeten kwam er allemaal achteraan. Om later tegen mezelf te zeggen: het was eigenlijk best oké. Zo fout was het helemaal niet. En dat betekent dat ik hier dus iets te leren had.

Ik verviel ogenblikkelijk in alles of niets gedrag, als ik geen perfect gedrag kon laten zien. Ik had totaal geen tolerantie voor imperfectie. Ik kon er niet mee omgaan. Het was of perfect, een geweldige dag of het was een verpeste dag. En dit was heel onvolwassen van mij. Maar dit was hoe ik met mezelf omging. Ik creëerde het allemaal zelf.

Ik creëerde al dat drama zelf

En een van de meest belangrijke dagen in het oplossen van mijn strijd met eten is geweest op de dag dat ik op weg was om nog een rondje naar de keuken te maken, zeg maar. En weer eten te gaan halen en eens mezelf betrapte op die gedachte: morgen doe ik het anders. En mij realiseerde: ho! Stop, ho, stop, stop, stop, stop, stop! Waarom wacht je tot morgen? Wat is er morgen anders dan vandaag? Wat gaat er morgen makkelijker zijn dan vandaag?

En ik realiseerde me ineens dat wat mij continu in overeten hield was mijn intolerantie voor imperfectie.

Zodra ik was uitgeschoten met het maken van mijn tekening, werd die hele tekening verkreukeld en liep ik boos weg. Dan maar geen tekening. En dan de volgende dag, dan zei ik dus tegen mezelf: morgen doe ik het over, morgen doe ik het goed. Morgen gebeurt het me niet.

Maar zodra ik uitschoot met tekenen, ging meteen die hele tekening weer weg. En wat ik dus te leren had in mijn relatie met eten en dus eigenlijk in relatie met mezelf, was tolerantie ontwikkelen voor imperfectie. Oké, ik heb daar iets gegeten wat ik niet helemaal van plan was. En ik word nu overvallen door een gevoel van teleurstelling. Van zelfverwijt. Van falen. Maar dat wat ik daarin te leren heb, in hoe ik daarvan terugveer, hoe ik daaraan voorbijkom zonder de hele dag af te schrijven. Dat is een les die ik alleen in het hier en nu kan leren.

Ik kan hem alleen hier en nu pakken. Morgen zit ik op een andere plek. Morgen zit ik weer op die plek van perfectie, die schone, frisse lei en tegen mezelf zeggen: dit wordt naar goeie dag. Maar als ik dan opnieuw uitschiet en iets eet wat ik niet van plan was, is het daar opnieuw de les die ik nu ook kan pakken.

En waarom zou ik dat uitstellen? Dat, dat moment van besef die realisatie is een game changer geweest in het oplossen van mijn strijd met eten. Ineens kon ik mijn eigen emotionele onvolwassenheid zien. Ineens kon ik zien dat ik daar in dat moment een prachtige kans voor me had liggen. Door dit patroon te doorbreken en te zeggen: hé, dat wat je nu wilt uitstellen tot morgen ligt hier nu voor je. En als je het nu doet en niet vanuit een schone frisse lei. Maar als je hier en nu gaat leren hoe het is om terug te veren van imperfectie en je te verhouden tot je eigen imperfectie, man, dan gaat er echt iets voor je veranderen. Dit is een prachtige kans. Dit is het mooiste moment van je dag.

Ineens kon ik dat zien. Dit was het mooiste moment van mijn dag, het moment waarop ik al had overeten en mezelf alle kaarten in handen gaf om te zeggen: het is nu toch of verpest. En nu mag je gewoon dat patroon uitleven van losgaan met eten.

En dat ik dat niet deed. Dat ik ineens mezelf kon doorzien en stoppen in dat patroon, terwijl ik al had overeten. Wow, dat was zo’n krachtig moment. Het was zo’n kans die ik daar zag en met beide handen aangreep. Ik stapte in zelfleiderschap. En ik heb de rest van de dag op wolkjes gelopen omdat ik ineens een opening had weten te creëren waar ik al jaren steeds aan voorbij liep. Die ik niet zag. Steeds weer morgen weer, morgen.

En het vervelende met die afspraak van morgen is dat je er een klein beetje dopamine van krijgt, want je hebt het dan weliswaar niet goed gedaan, maar je hebt met jezelf een afspraak gemaakt. Je neemt verantwoordelijkheid en je hebt met jezelf afgesproken dat je dit morgen niet nog een keer doet. En dat geeft een goed gevoel. Maar het is een instinker. Het is een valkuil, want dat goede gevoel is niks waard. Het is uitstel. Het is uitstel van een les die zich in het hier en nu afspeelt. En dat kunnen gaan zien is zo krachtig, zo knap. Als je dat kan doen.

Dus, terug naar drama. Drama ontstaat op het moment dat je de dag voor jezelf spannend maakt. Drama ontstaat ook als je op het moment dat je iets hebt gegeten wat je niet van plan was, dat gebruikt om te gaan stapelen. Oh, en dit is nou al de zevende dag dat het zo gaat. En morgen heb ik die en die afspraak. Ik weet zeker dat als ik daar kom dat ze dan dit en dat en dat voor me in huis hebben gehaald. Daar gaat het me zeker niet lukken. Eigenlijk is het dus een hopeloze zaak. Zie je wel. Ik kan dit helemaal niet. Zie je wel. Ik kom er ook niet uit. Volgens mij zit mijn broek strakker. Ik heb het idee dat ik ben aangekomen. Zal ik even naar boven gaan en mij wegen? Ik weet het bijna zeker, ik moet het weten. Ik wil nu weten hoeveel ik weeg.

Ik kan me niet met zoveel liefde zeggen, omdat ik er zoveel compassie voel voor deze worsteling waar ik jarenlang doorheen ging en iedereen die hiernaar luistert dit herkent, die weet waar ik het nu over heb.

Het is dat drama wat je creëert door die gedachtestroom gewoon helemaal zijn gang te laten gaan. En dan word je gewicht erbij gehaald en hoe lang je nu al dit gewicht hebt. Of dan ga je ineens uitrekenen hoeveel kilo’s erbij zijn gekomen sinds je eerste zwangerschap en je tweede zwangerschap of hoeveel jaar je nu al piekt boven dit gewicht. Of hoeveel jaar je nooit meer onder dat andere gewicht bent gekomen.

Allemaal drama, allemaal totaal niet van toegevoegde waarde.

Want hoe voel je je met al deze berekeningen? Wat zeg je hier tegen jezelf? Het is niks lang anders dan een lange onderbouwing van falen en hopeloosheid. Het helpt je totaal niet.

Dit is wat je kan doen: zeg tegen jezelf dat het overeten wat je doet jouw eigen keuze is.

Want ook dit is een van de elementen van drama dat je jezelf vertelt dat het groter is dan jij.

Het overkomt je steeds. En dan, als je dat gelooft, schrik je ook zodra je een verlangen naar eten voelt. Zodra je genotzucht voelt. O nee, niet alsjeblieft niet. Ik wil dit nu niet voelen. Straks hou ik het niet. Kan ik het niet. Ik kan dit niet dragen. Het is krachtiger dan ikzelf.

Die gedachte, dat spartelen is ook drama, maakt het nog spannender. Maakt het groter. Het is de muziek bij de horrorfilm.

Besluit dat het overeten wat jij doet jouw keuze is. Want dat is het.

Jij, jij eet, jij besluit om te stoppen en het te kopen. Jij besluit om naar de keuken te lopen en het te halen. Jij besluit om uit te pakken van het bord van een ander. Jij doet dat. Jij vindt dat dropje in je tas met pluisjes erop. Wat je afstoft en opeet. Jij doet dat.

En weet je, door tegen jezelf te zeggen dat het jouw keuze is. Dat jij dit doet, neem je eigenaarschap. En eigenaarschap geeft jouw macht.

Eigenaarschap laat zien dat je een sfeer van invloed hebt en wat je daar tegen jezelf kan zeggen is: hé, ik overeet. Ik doe dat zelf en ik doe het omdat ik op dat moment een sterk verlangen voel naar eten. En ik wil dat verlangen weghebben en ik lost het op door daaraan toe te geven.

Of: hé, ik voel een sterk verlangen naar eten en de gedachten die ik daarbij heb die verlekkeren mij zo, dat ik zo intens ga verlangen naar wat ik hebben wil, dat ik het ook daadwerkelijk pak en opeet. Ik doe dat. Ik luister naar die gedachte van verlangen.

Door eigenaarschap te nemen pak je een krachtige positie.

Zolang jij gelooft dat eten sterker is dan jijzelf, ben jij het slachtoffer ervan en moeten we maar afwachten wanneer het ooit beter gaat worden. Dat is ook drama.

Maar door te zeggen: ik doe dat. Ik heb daar nog van alles in te leren. Ik heb nog Etenslessen te leren. Ik wil beter gaan begrijpen hoe ik tot die keuze van overeten kom. En zolang ik nog niet precies weet hoe dat in elkaar steekt, wil ik op onderzoek uitgaan. En ik wil dat onderzoek kunnen doen zonder drama. Dus alles wat lijkt op, klinkt als, het was niks, is niks en wordt ook nooit wat, daar wil ik me van bewust worden. En ik wil dat soort gedachten stoppen en leren herkennen als waardeloze gedachten. Gedachten die mij niet verder helpen.

Dus spanning opbouwen door te zeggen: hé, het gaat nu al bijna de hele dag goed. En dan vandaaruit gaan onderhandelen over hoe het er dan de rest van de dag uit moet zien is drama. Dramatiseren dat je niet helemaal hebt gegeten volgens plan en dat opblazen en groot maken en dan zeggen: dan is het nu toch al verpest. Ook dat wil je niet langer toelaten.

En je wilt berekeningen over hoe lang het nu al slecht gaat, of over hoeveel je weegt en hoelang je dat al weegt en hoe lang je al niet meer onder getal x hebt gewogen. Dat is ook echt drama, doet jou alleen maar pijn en voegt niets toe.

In dit moment, dit soort gedachten leren, herkennen en corrigeren, onderbreken is stappen in zelfleiderschap, stappen in support. Stappen in leren ontwikkelen en gaan begrijpen in plaats van wanhopen.

En iedere keer als je dat doet, ontwikkelt jouw relatie met eten zich en ontwikkelt de relatie met jou zelf zich. Het is één van de meest krachtige dingen die je kan doen, die je voorwaarts helpen. Gaan herkennen wanneer je drama toelaat in jouw relatie met eten.

Oké. Ik leer hier heel graag nog veel meer over. Een eerste stap voor je kan mijn workshop zijn. 17 april geef ik er weer één. Ik wens je een prachtige dag. Tot volgende week. Bye