Afl. 243 Oogsten. Als het afvallen is gelukt

Hoe ziet het eruit als het oplossen van overeten is gelukt? En je eindelijk op die plek bent waar je zo hard je best voor deed? Wat is de oogst? Luister naar ‘Afl. 243 Oogsten. Als het afvallen is gelukt.’ Als je nog veel te overwinnen hebt in je relatie met eten is het behulpzaam om een indruk te krijgen van de uitkomst waar je het allemaal voor doet. Je herkent positieve ontwikkeling gemakkelijker als je daar een beeld bij hebt. En kan zien waar je op door wilt bouwen. In deze les vertel ik hoe mijn eigen oogst eruitziet en vooral waarom die zo goed voelt!

---

Wat je ontdekt:

• Het verschil tussen Eros en Agape
• Agape in de relatie met jezelf
• Leven zonder groot probleem

---

 

Transcript Afl. 243 Oogsten. Als het afvallen is gelukt

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 243. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet. En een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hoe is het met je?

Ik stel me soms voor dat jij en ik gewoon lekker samen zitten met een kopje thee of een kopje koffie. Of dat we samen een boswandeling maken, want dat hoor ik ook weleens. Dat je naar de podcast luistert terwijl je lekker met je hond wandelt. En ik ken dat gevoel. Ik kan daar ook zelf van genieten als ik naar een goede podcast luister. Ondertussen de was vouw of op de fiets zit, lekker de stad in. En dan zo genieten van die intimiteit, van iemand die inzichten, ideeën, kennis deelt. En voor mij, hoe persoonlijker, hoe liever. Terwijl ik het zelf soms moeilijk kan vinden om over die drempel te gaan en het heel persoonlijk te maken, omdat ik je niet kon zien. Maar als ik me verbonden voel met het idee van die veiligheid en die intimiteit en wederzijdse liefde, dan geef ik dat graag.

Dan vind ik het heerlijk om mezelf met je te delen.

En vandaag wil ik dat graag doen omdat ik een mooi gesprek voerde met een van mijn vriendinnen, Julia. En we kwamen samen in ons gesprek uit op een hele fijne golflengte. Waarin we helemaal vanzelf zagen, jee, wat komen we van ver en wat doen we het goed. Wat hebben we veel voor elkaar. En wat zijn we in balans, wat zijn we aan het genieten. Wat zijn we aan het oogsten en wat voelt het lekker om zo te kunnen landen in alles is goed. Een gevoel van alles is goed, geen urgentie. Dit moet beter, hier moet ik naartoe, dat wil ik voor elkaar krijgen. Maar geland zijn in alles is goed. En nadat we hadden opgehangen en elkaar dus eigenlijk heel erg hadden zitten, nou ophemel is niet het woord, maar getuigen waren geweest van elkaars. Jee!

Getuigen van elkaars. Jee! Wat hebben we veel onblij mee te zijn. Dat was een heerlijk gesprek. We hadden gefacetimed met elkaar. Zij woont in Berlijn en ze zat ergens heerlijk in een park. Ik zag haar op mijn telefoonscherm alleen maar achter een hele grote zwarte zonnebril. Stralend van oor tot oor. Ik zat ook te stralen van oor tot oor.

En dat gesprek daarna, toen voelde ik zo…Dat besef, dat bleef nog heel lang bij me, van jee, jee, wat heb ik het goed? Wat heb ik het goed? Wat ben ik blij dat ik heb gedaan wat ervoor nodig was om deze capaciteit voor, landen in alles is goed, te ontwikkelen? En Daar dacht ik later nog over na en toen besloot ik om dat met je te delen.

En waar ik me aan deed denken is het concept van Eros en Agape.

Heel, heel lang geleden toen ik, ik denk een jaar of 19 was, zo rond de 19, toen kwam ik erachter dat ik steeds viel op jongens die je eigenlijk geen interesse in je tonen.

En ik was oud genoeg, ik begon oud genoeg te worden om dat te kunnen herkennen. Van waarom voel ik me de hele tijd aangetrokken tot die ene jongen op dat feestje. Die gewoon geen belangstelling voor me heeft, die geen oogcontact maakt, die niet ingaat op mijn glimlach. Die niet ingaat op mijn grapjes, die niet ingaat op mijn geflirt, maar net genoeg blijk geeft van interesse, waardoor ik daar heel hard voor ga werken. Dat, dat waren de jongens waar ik achteraan liep. En in die tijd was de wereld nog niet online, jongens en meisjes.

Dus je kon niet googelen. Wat ben ik hier aan het doen? De zelfhulpliteratuur moest nog van de grond komen. Die toegepaste psychologie die was, die stond echt nog in de kinderschoenen. En in Amerika stonden de boekhandels daar al vol mee, maar hier in Nederland nog nauwelijks. Maar, maar, maar, maar, ik vond een boek en dat heette Als hij maar gelukkig is. En dat was geschreven door Robin Norwood, een Amerikaanse psychotherapeute. En ik kocht dat boek en ik las het en het opende mijn ogen. Wow, dit was echt toegepaste psychologie van het eerste uur en van hoge kwaliteit. En wat ze daar liet zien was het volgende idee. Als je bent opgegroeid en dit boek was volledig heteronormatief geschreven, dus het ging over heteroseksuele geaardheid.

Als je als hetero meisje bent opgegroeid met een emotioneel onbereikbare vader, dan is dat je vroegste blauwdruk van liefde.

En dan ga je op zoek, word je verliefd op jongens, mannen die ook emotioneel onbereikbaar zijn. En wat je daarin uitleeft in die relatie is dat je probeert alsnog te krijgen wat je van je vader niet kreeg. Maar omdat je vader wel je eerste liefde was in je leven, herken je dat als liefde en zoek je al door naar dat wat er eerder niet kon zijn, maar waarvan je gelooft dat het liefde is en dat tot bloei zien te brengen.

Dus je wordt verliefd op de potentie van de relatie. Niet op de relatie zoals die is, maar op de potentie van de relatie.

En ze laardeerde dat boek met allerlei fictieve verhalen, of echte verhalen, maar dan aangepast zodat ze anoniem zijn, van haar cliënten met allerlei voorbeelden van emotionele onbereikbaarheid. En ik herkende ze.

Verliefd worden op iemand die een verslaving heeft en daardoor niet bereikbaar is. Verliefd worden op iemand die eigenlijk nog heel erg twijfelt. Of je niet terug zal gaan naar zijn ex en zich nu verscheurd voelt. Dus wil ik nou met jou verder of wil ik nou toch met haar verder? Ik weet het eigenlijk niet. Nou, daar ga je. Toch vecht het dan voor de potentie van die liefde. Kies die mij! Verliefd worden op iemand die op doorreis is. En maar tijdelijk in Amsterdam, in Nederland, maar die de wereld over aan het zeilen is. En misschien deze week of misschien over drie weken of over twee maanden weg zal gaan. Wow! Ook alle reden voor drama.

En wat ze uitlegde, wat ik heel mooi vond, was het concept van Eros en Agape waarbij ze zei, als je verliefd wordt op de potentie van een relatie, dan voelt die relatie als groots en meeslepend. Je bent ergens voor aan het vechten.

En omdat je aan het vechten bent, kenmerkt die relatie zich door hoge pieken en diepe dalen.

Er is veel aanleiding om jezelf te verliezen in romantische fantasieën waarbij je helemaal kan opgaan en je tijd vullen met de gevoelens die je in jezelf opwekt over hoe mooi het tussen jullie zal zijn als het allemaal op zijn plek valt en als het allemaal goed komt.

Waar natuurlijk ook veel films en boeken mee gevuld worden, want het is zeker entertaining. De andere kant ervan is steeds niet krijgen wat je hebben wilt. En daar de pijn van voelen en de teleurstelling van voelen. En je afvragen of je dit wel moet willen en of dit wel de ware is en waarom je toch zoveel van hem houdt. Dat. Ik herkende het allemaal. En de andere kant, zei ze, dat liefde waar je veel meer aan hebt, is niet de potentie van liefde, maar daadwerkelijke liefde.

Dat is Agape.

En Agape is onvoorwaardelijke liefde, betrouwbare liefde, kalme liefde. Die kalme liefde, die is wederkerig. En dat was een liefde die ik niet kon herkennen. Dus op dat feestje waar ik dan probeerde die aandacht te krijgen van de jongen die helemaal op slot zit en stuurs doet en afstandelijk doet. Daar was die andere jongen die misschien had gezegd, oh dit is mijn favoriete nummer, zullen we dansen? Of, hey wat leuk je te zien. En weet je, die echt contact maakt. Oh zo saai. Daar liep ik dan straal langs. Kon ik helemaal niet mee overweg. Dat kon een goede vriend zijn, maar niet iemand op wie je verliefd wordt. Ik kon dat niet aan. Ik kon dat niet herkennen als liefde.

Maar haar boek toen, ik denk trouwens dat ik ietsje ouder was, ik zal begin twintig zijn geweest, opende wel mijn ogen en liet allemaal kwartjes vallen.

Ik zag vanaf dat moment, oké, dit is dus weliswaar wat mijn aandacht trekt, maar niet wat gezond voor me is, niet wat goed voor me is. En die jongen die ik nu nog herken als saai of ja, je kan als een broer voor me zijn of een goede vriend voor me zijn, daarin, als zich daarin iets kan ontwikkelen waardoor ik die wederkerigheid wel aan kan, die emotionele intimiteit kan leren herkennen als interessant, aantrekkelijk, dan kan ik iets anders voor mezelf creëren op relatiegebied. Vanaf dat moment kon ik niet meteen een knop omdraaien, maar het heeft wel mijn pad veranderd.

En ik ben daarna nooit meer achter iemand gaan aanlopen die gewoon helemaal niet beschikbaar is.

Dat idee van groots en meeslepend, vechten voor iets, dat zat wel ook heel erg in mij en projecteerde ik ook op gewichtsverlies. Projecteerde ik ook op als ik nou maar eenmaal dit gewicht kwijt ben, dan gaat het gebeuren. En die projectie op mijn ideale lijf en het feit dat ik zo enorm met eten overhoop lag, al door maar verlangen naar eten en zo hard moest werken om niet te overeten, met het ene dieet na het andere dieet en elke ochtend de dag weer beginnen met project vandaag normaal eten of project vandaag afvallen, waarin ook de emoties grote hoogte en diepe dalen kenden.

Mijn leven was als Eros, al door vechten voor de potentie van.

En ik zeg het met heel veel compassie voor mezelf, omdat, zeker en dan plaats ik het wat meer in de tijdgeest, ik ben midden 50, geboren in de jaren 60, eind jaren 60, En als je in die tijdgeest kijkt, dan kan je zien dat veel mensen, veel mensen van mijn generatie, zijn opgegroeid met emotioneel onvolwassen ouders. En ik ben net tot in mijn adolescentie gekomen, in de tijd dat toegepaste psychologie beschikbaarder werd. Voor die tijd ging je pas in therapie als er iets ernstig mis was en dat had nog een beetje het stigma van dan zit er een draadje los, dan ben je van lotje getikt of dan is er iets heel ernstigs met je aan de hand en daar mag je niet naar vragen. Dat is ongepast.

Therapie was niet iets wat je associeerde met gewoon voor je geestelijke gezondheid zorgen zoals je ook voor je lichamelijke gezondheid kan zorgen. Voor je lichaam ga je dan naar de gym. En voor je geestelijke gezondheid ga je in therapie. En dat is alleen maar heel verantwoordelijk en gezond om te doen als er dingen zijn waar je last van hebt. Dat was in mijn tijd niet zo. In mijn adolescente jaren niet zo. Het kwam allemaal net op. En het idee om in therapie te gaan kwam daarmee ook niet in me op, terwijl ik het wel heel hard nodig had. Maar omdat ik opgroeide tussen emotioneel onvolwassen ouders, was ik ook zo hard op zoek naar waarom ik mij nou zo als ik me voel? Waarom voel ik me niet, en dat projecteerde ik dan op slank zijn, zelfverzekerd? Blij? Gelukkig? Waarom voel ik me niet lekker?

En waarom voel ik me zo vaak zoekende, hulpeloos, somber?

Waarom gaan mijn gevoelens zo alle kanten op? Waarom weet ik eigenlijk niet wie ik ben en wat ik leuk vind en waar ik van hou? Er was zoveel in mij wat niet goed kon wortelen, dat is eigenlijk nog het beste woord wat ik eraan kan geven, dat vinden, dat voelen van ha, ik ben thuis in dit lichaam. Ik ben thuis in de relatie met mezelf en ik weet hoe ik mezelf begeleid in de gevoelens die ik voel. Ik weet hoe ik mezelf begeleid in de dingen die ik aanwijs, als zorgen of problemen of onzekerheden, ik weet waar mijn grenzen liggen en ik weet wanneer iemand over die grenzen is gegaan. En ik heb dan een stem. Ik weet hoe ik mijn grenzen bewaak en zo beweeg ik voort op mijn levenspad en onderzoek ik wat ik later wil worden, welke vrienden bij me passen, enzovoort.

Dat had ik allemaal niet.

En omdat dat zo ontbrak, heb ik heel hard gewerkt, voordat ik in therapie kwam en in de jaren daarna ook heel lang in therapie, naar het creëren van die worteling, alsnog het creëren van die worteling. De pijn van overeten, niet kunnen stoppen met eten, al door willen eten of denken aan eten, niet kunnen stoppen met bezig zijn met mijn lichaam als een project, hing hiermee samen met die Eros van grote hoogte en diepe dalen. En eten was dat ook. Die weegschaal, dat weegmoment, voelen of mijn kleding los er zit, was al door een op weg zijn naar de potentie van hoe ik dacht dat ik me ging voelen als ik op die plek eenmaal was. En er uitzag als Brooke Shields in de Blue Lagoon.

Als je van mijn tijdperk bent, dan weet je dat zij een van de opkomende sterren was in die tijd, met absoluut een lichaam wat voldeed aan het schoonheidsideaal van die tijd. En ik projecteerde daar alles op. Alles. Al mijn zelfverzekerdheid, zelfvertrouwen, geluk, me lekker voelen. Dat. En ik denk dat ik in de jaren daarna heel hard ben gaan werken, niet alleen om dat opgelost te krijgen en te ontdekken waar ik die gevoelens waar ik zo naar verlangde op de juiste plek kon creëren, zoals ik dat nu doe in mijn cursus Body Empowerment, die overigens fantastisch is.

Als je er niet bij bent, kijk, ik weet niet wanneer je naar deze aflevering luistert, maar zorg dat je deze cursus niet mist.

Als je iets herkent van wat ik nu net heb verteld, dan gaat deze cursus je hierbij helpen. Body Empowerment gaat onder andere over de vraag, hé, waar, wat is nou de ware plek, de werkelijke plek waar je de gevoelens die je op je ideale lichaam projecteert, waar die werkelijk vandaan komt en waar je die werkelijk kan creëren en hoe je dat doet. En dat haalt de druk op dat jagen van die projectie op dat lijf eraf, waardoor er ontspanning komt en het oplossen van overeten mogelijk wordt.

In dat gesprek met Julia zag ik zo duidelijk dat ik nu aan het oogsten ben in dat alles is goed gevoel, dat besef. En daarin kan ik zien dat mijn capaciteit, het oplossen van de overeten is voor mij daarin de rode draad geweest, de zoektocht waarlangs ik die ontwikkeling heb doorgemaakt en waarvan ik nu zie dat mijn capaciteit voor tevredenheid zo groot is. Zoals ik in die jaren leefde dat mijn eten en mijn gewicht zo’n gevecht waren, die obsessie als ik aan de positieve kant zat en het gewichtsverlies lukte, dan was ik zo verliefd op de potentie van wat ik dacht wat me dat ging brengen.

En was ik weer aan het aankomen en zat ik in het overeten, dan zat ik in de pijn van die Eros, in de hopeloosheid, de wanhoop, het drama van het lukt me al door niet.

Kijk mij nou, kijk nou, ik ben gewoon gebroken. En het komt voor mij gewoon niet goed. En tussen die twee schoot ik heen en weer. Zoals ik dat voorheen deed in het achter jongens aanlopen met wie ik datzelfde patroon kon uitleven. Die Eros leefde ik uit in onbereikbare liefdes en in een onbereikbaar lichaamsideaal. Want waar ik op joeg, waar ik naar op zoek was, was een fantoom, was een illusie. Ik kon het nooit, je lichaam kan dit niet voor je creëren.

En de plek waar ik nu ben, is Agape.

Is een onvoorwaardelijke liefde voor mezelf. Ik leef in onvoorwaardelijke liefde voor mezelf. En dat is een hele kalme liefde, waarin de capaciteit voor voelen wat er te voelen valt, kunnen bespiegelen op je eigen denken, heel groot is. Die capaciteit is heel kalm, heel stabiel en er zit geen drama in. Die liefde, die onvoorwaardelijke liefde, als je zo geworteld eenmaal bent in jezelf, die is kalm en heel expansief en je bent dus niet meer op weg naar. Het is niet groots en meeslepend. Het ziet eruit als kalmte, tevredenheid en geluk. Geluk herken ik als een mindful moment.

Een mindful moment waarin je iets ziet, beseft, hoe mooi je het vindt, daarvan geniet, er plezier in hebt. Ik zie dan de vogeltjes in mijn tuin uit het vogelbadje drinken. Of ik kijk naar mijn hond, die ligt de zon op het terras, terwijl ik een slokje neem van mijn koffie. Of ik geniet van een mooie maaltijd of van een mooi gesprek. En in het mindful moment realiseer ik me hoe dankbaar ik daarvoor ben, hoe vervullend het is, hoe mooi het is en vang ik het moment. Ik vang het moment. En in dat vangen van dat moment ervaar ik dan geluk. Dat is niet groter en meeslepend en dramatisch.

Het is niet extatisch.

En dat hieperen van Eros, als het aan het lukken is, is een hyperen energie, een extatische energie die heel onrustig is. Maar het is de enige, het is de positieve kant van die balans die dus aldoor alleen maar kan doorslaan. Je slaat door in hyper en opgewonden over de potentie van het mooiste wat eraan zit te komen. Of je slaat door in de wanhoop en de hopeloosheid en de somberheid van je eigen gebrokenheid en dat wat er allemaal niet kan zijn en waarvan je op dat moment denkt dat dat er ook nooit meer gaat komen.

In Agape is die balans gevonden in het midden.

En daar zit dus dat extatische hyperen is er uit. Dat die hoge energie die niet sustainable is, die je niet kan handhaven, die alleen maar weer kan crashen, die is er niet.

Er is kalmte. En daarin vang je momenten van geluk, vang je tevredenheid en er is een grote capaciteit voor het zijn met wat is. En daarmee bedoel ik te zeggen dat het niet betekent, niet hoeft te betekenen, dat je je lekker voelt. Je kan in die Agape, in die kalmte, in die stabiliteit, zijn met pijn. De pijn van eenzaamheid, de pijn van onbegrip, de pijn van een relatie waarin iets er niet kan zijn waar je naar verlangt, de pijn van getuigen zijn, van je kind wat zoekende is in iets en waarvan je het zo gunt dat ze daar doorheen zijn, daar doorheen komen.

Daar kan je dan mee zijn. Zonder dat je dat drama voelt van dit moet nu anders en waar is de sleutel en hoe los ik dit op. Die hoge energie van er is hier nu een heel groot probleem, die is daar niet, maar er kunnen wel problemen zijn.

En dit vind ik de grote oogst, de grote rijkdom van het werk wat ik heb gedaan.

Dat ik in die Agape, die onvoorwaardelijke liefde voor mezelf en de liefde waarmee ik in dit leven ben, er ruimte is, capaciteit is, voor het zijn met een pijnlijke gedachte of het zijn met een pijnlijk gevoel zonder dat dat weg hoeft. Gefikst, opgelost, hard aan gewerkt. En ik denk dat in helingen, als je herkent dat je in systemisch trauma bent opgegroeid, in ontregeling, in chaos of in gemis, als je die worteling niet goed hebt kunnen doormaken en overeten een copingmechanisme is, als je geheeld bent, is dit hoe dat eruitziet. Dan land je in dat alles is goed.

En dan kan er zelfs kanker voorbij komen. Er kunnen zich ernstige dingen voordoen, maar er is een basis waarin je ook nog steeds gelijktijdig verbonden kan zijn met alles is goed. En dat is voor mij de grootste rijkdom. Dit vind ik zo mooi, hier heb ik zo ontzettend hard voor gewerkt, om dit te bouwen in mezelf.

En als ik dan zo’n moment heb dat ik geniet van een mooie maaltijd, dat ik mijn hond aai, dat ik op de fiets zit en lekker de stad in fiets. Als ik heb gewerkt en lang heb gezeten, dan kan ik het zo lekker vinden om met die trappers op mijn trappers de stad in te gaan en dan lekkere muziek te luisteren.

Muziek is me zo dierbaar. Muziek doet zoveel voor me.

Is vaak ook een moment van geluk in mijn dag, wat niet groot en meeslepend is. Maar wel hele fijne dagen voor mij creëert. Even dat dansje in de kamer. Soms doe ik dat ook met dumbbells, zodat ik lekker energie kan laten stromen door mijn lichaam. En dat is dan vijf minuten. Maar man, wat ben ik happy! Wat ben ik blij! En daar hoeft dus niet net iets heel groots voor te zijn overwonnen. Of iets ernstigs aan de hand te zijn waaraan wordt gewerkt.

Agape is die kalmte waarin de bandbreedte je capaciteit voor geluk zo groot is en uit kleine dingen bestaat. En je niet meer op weg bent naar die als dan, dat land van als dan, als je daar nou maar eenmaal bent, dan gaat het allemaal fantastisch worden. Hier en nu is alles al voor je beschikbaar en je bent daarmee verbonden.

Je hebt daar contact mee en dat voelt kalm.

En ik dacht ik deel dit met je als je zelf nog zo zoekende bent in dat overeten wat je eruit wil hebben. Of het obsederen over eten, als je nog zo’n last kan hebben van ontregeling, om je een perspectief te geven op, hé, dit is waar het naartoe gaat. Want weten waar het naartoe gaat, kan helpen om het te creëren. Kan helpen om het te kunnen herkennen als je het tegenkomt en te weten… Ah, hier meer van. Hier meer van.

Zoals ik, toen ik nog zo jong was, dat boek las van Robin Norwood… En kon zien, dit zijn de jongens die ik spannend vind… En dit zijn de jongens die ik spannend vind en dit zijn de jongens die ik herken als een goede vriend. Dat kan ik nu niet onmiddellijk omdraaien voor mezelf maar ik kan dus wel zien ah dit is waar dat naartoe gaat. En dat najagen van dat wat altijd onbereikbaar zal blijven en vechten voor de potentie van, daar zit het hem niet in.

Weet, weet, weet, weet, dat als jouw relatie met eten er nu nog uitziet als Eros, grote hoogte, diepe dalen, denken dat er een plek komt waarop het dan allemaal gaat landen, Agape is waar het is.

Die onvoorwaardelijke liefde, die worteling, die kalmte waarin jij jezelf kan ontvangen, met alles wat je denkt, met alles wat je voelt en dan overeten niet meer nodig hebt. Omdat je zo ontregeld bent, dat is waar het naartoe gaat. En het gewichtsverlies wat dat met zich meebrengt, is een leuke bonus. Omdat je zo lang hebt gewacht, gevochten, gehoopt dat je dan die kleding maakt, dat je die kleding van toen, of wat het ook was, aan kan. En als dat er is, dan voelt het ook als iets wat je blij maakt. Omdat dat ook in je omgeving wordt beloond, benoemd.

Oh, wat zie je er goed uit en wat heb je gedaan. Je bent ook trots op jezelf, want je weet wat ervoor nodig was om het te creëren. Maar je projecteert al die mooie dingen al lang niet meer op je lichaam. En daarom is het niet meer dan een leuk voor erbij. En in Etenslessen bouwen we dit. In Etenslessen bouw je die liefdevolle worteling in jezelf. Die stevige basis waarin je jezelf kan ontvangen met alles wat je voelt, met alles wat je denkt. En gaat dat grootse meeslepende eruit omdat je het niet meer nodig hebt. En dit is dan hoe dat eruit ziet.

Oké, Ik ben er volgende week weer en ik wens je een hele mooie dag. En ik hou van je en ik wil tegen je zeggen, je bent op weg. Dit is het. Als je tegenkomt, als je die Agape ziet, als je me kan herkennen, dat, daar, daar gebeurt het. Krijg je er meer van. En als je daar hulp bij wilt, dan ben ik hier.