Afl. 274 Als je teveel of te weinig beweegt

Beweeg je dwangmatig en kan je daar niet mee stoppen? Of beweeg je te weinig en ben je daar ontevreden over? In deze les “Als je teveel of te weinig beweegt” schijn ik het licht op je relatie met bewegen. Het is geen verrassing dat je relatie met eten vaak overeenkomt met je relatie met bewegen. In het oplossen van overeten krijg je dan ook twee voor de prijs van een.

Het is heerlijk als bewegen niet langer aanleiding is voor zelfkritiek, maar een fijn moment van de dag, waarop je helemaal aansluit bij je lichaam. Aansluit bij de manier van bewegen die je lichaam op dat moment heerlijk vindt en nodig heeft. Je hoeft jezelf daar nooit geweld voor aan te doen of iets te forceren. We halen de pijn eruit in deze les. Ik geef je een paar waardevolle eye-openers.

---

Wat je ontdekt:

• Hoe eten en bewegen op elkaar lijken
• Hoe je beter aansluit bij je lichaam
• wat ik daar zelf in heb veranderd

---

 

Transcript Afl. 274 Als je teveel of te weinig beweegt

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll. En dit is aflevering 274, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten.

Hallo lieve vrienden, hoe gaat het? Hoe is het met je? Ik heb hot flow yoga ontdekt en ik vind het heerlijk. Zo fijn. Vooral na maandenlang schrijven aan mijn boek, veel zitten en alleen tussendoor buiten komen om te wandelen, is het zo lekker om mijn lichaam helemaal uit te vouwen en te stretchen en te roteren. Ruimte te zoeken waar alles lang in dezelfde houding heeft gezeten en veel verkrampt is geweest. En het is heerlijk.

Ik geniet er enorm van. Vooral die warmte in die ruimte vind ik heel lekker. En ze hebben daar speciale lessen waar ze wat extra’s mee doen. Lessen zoals Candlelight, dus yoga bij kaarslicht. Ik word daar dus als hoogsensitief mens heel gelukkig van. Waar ik ook heel blij van word zijn de lessen die ze combineren met essentiële oliën. En dan hangt er zo’n heerlijke geur in de ruimte. Sowieso is de temperatuur daar, vind ik, heel aangenaam.

Het is niet een enorm zweethol, maar meer een soort van thuiskomen in een… …baarmoederlijke warmte. Heel fijn. En de yogastudio is heel smaakvol. Ik vind het een hele fijne plek. Het is de Yoga Flow in de Jordaan, als ik het goed zeg. Yoga Flow Studio in de Jordaan. Voor mij was dit aanleiding om het hier eens met je over te hebben.

Omdat mijn relatie met bewegen samen met mijn relatie met eten lang jarenlange strijdpunten zijn geweest.

Vooral toen ik nog diep, diep, diep in het overeten zat. En eten er altijd uitzag als alles of niets gedrag. Ik was of aan de lijn, aan het diëten, zat op een strak regime en dan wilde ik altijd zoveel mogelijke resultaten en ook zo snel mogelijk en dus combineerde ik dat dan ook met fanatiek bewegen. En als ik dat niet meer volhield, als het niet meer lukte, dan sloeg dat vaak door naar de andere kant en dan haakte ik uiteindelijk helemaal af. Zakte ik weg in overeten, in eetbuien, in het gevoel van het heeft allemaal geen zin. Het is weer mislukt. Ik heb het weer verpest.

En dan haakte ik ook af met bewegen, want bewegen werd dan gewoon te pijnlijk. Iedere confrontatie met een lichaam met het volle gevoel van een eetbui, wat dan ook zich vertaalde naar me dik voelen, loch voelen, zwaar voelen, dat nam ik mezelf dan zo kwalijk dat bewegen gewoon te pijnlijk was. De confrontatie daarmee was te pijnlijk. En dus ging ik niet meer. Deed ik het niet meer. En dat was natuurlijk zonde, want daarmee miste ik de kans om van mezelf te houden, met mijn lichaam te zijn, te genieten van het hebben van een lichaam. En het werd allemaal overschaduwd door de pijn van overeten. Dus of ik zat in obsessie of ik zat in verwaarlozing.

En mijn beweging ging daarin mee. Ik was aan het overbewegen of aan het onderbewegen. Daarnaast toen ik daar jaren later wat uit begon te klimmen, had ik nog steeds, Ook al zag het er niet meer zo uit als heftig alles of niets gedrag met of jagen op kilo’s verliezen of wegzakken in overeten en eetbuien en verwaarlozing.

Jaren daarna belandde ik nog steeds in een fase van onvrede.

Die hele grote uitschieters waren er niet meer, maar bewegen was nog steeds een pijnpunt en ik was nooit tevreden. Ik had last van perfectionisme en veel zelfkritiek. En als ik naar bewegen keek, dan vond ik dat ik het nooit vaak genoeg deed, niet lang genoeg deed, niet hard genoeg deed of niet regelmatig genoeg deed. Die ideeën die ik daarover had in mijn hoofd, die kwamen niet overeen met hoe ik me gedroeg.

En deze fase die ik nu beschrijf, lijkt nog erg op de fase die ik had in mijn relatie met eten waarin ik eten nog heel erg vanuit mijn hoofd benaderde. Ik was altijd bezig met hoe ik vond dat ik moest eten, wat ik vond dat goed voor me was. En alles wat daarvan afweek, raakte helemaal uitvergroot in mijn hoofd en hield ik nauwlettend in de gaten. Wanneer ik ongezond at, wanneer ik teveel at, hoe gezond ik at, of ik wel alles binnen kreeg wat ik at. En ik benaderde dat allemaal vanuit mijn hoofd. Hetzelfde deed ik met bewegen. En ik kan het het beste nog voor je samenvatten als de ervaring van een verbeterproject. Mijn leven en mijn relatie met mezelf was een continu project van verbetering.

En dat was heel vermoeiend en helemaal niet leuk.

Ik leefde niet in fijne dagen. Ik was elke dag opnieuw mijn best aan het doen om mezelf te verbeteren. Te verbeteren hoe ik at, te verbeteren hoe ik bewoog, te verbeteren hoe ik voor mijn huis zorgde, te verbeteren hoe ik de opvoeding van mijn kinderen deed, te verbeteren hoe ik werkte. En toen ik mijn relatie met eten heelde, langs mijn Etenslessen, langs mijn Etenslessen, toen ik echt ja zei tegen mijn Etenslessen en mijn relatie met eten ging veranderen door de oorzaak van overeten op te lossen, ontdekte ik dat ik uit mijn hoofd mocht gaan komen en meer aansluiten bij mijn ware aard.

Aansluiten bij mijn ware natuur, in plaats van mezelf voortdurend allerlei regels op te leggen over hoe ik vond dat het er allemaal uit moest zien.

Dit is zo interessant omdat het zo samenhangt met onze maatschappelijke structuur. Met die patriarchale maatschappelijke structuur die je voortdurend vertelt hoe het eruit zou moeten zien, hoe het zou moeten klinken, hoeveel je zou moeten produceren, hoeveel je zou moeten werken, hoe actief je zou moeten zijn.

En in het loskomen daarvan en meer naar jezelf toe bewegen, kan je ontdekken dat je overeten niet meer nodig hebt, overbewegen niet meer nodig hebt en onderbewegen niet meer nodig hebt, omdat je echt kan gaan aansluiten bij wie je bent en hoe je bent. En dat kan er natuurlijk voor iedereen anders uitzien. Hoe het er voor mij uitzag is dat ik ontdekte dat ik een ADD-profiel heb, waar in mijn jeugd geen diagnose voor bestond. Dus daar kwam ik pas later achter. En ik zie dat niet als een handicap, maar gewoon als een profiel. Iedereen heeft zijn eigen neurologische profiel, hoe jij bedraad bent. En die is uniek voor jou. Het is als je vingerafdruk.

Jij hebt jouw eigen profiel.

En dat is hoe jouw lichaam reageert op voedsel, hoe jouw brein reageert op voedsel, hoe jouw brein prikkels verwerkt, hoe jouw brein informatie verwerkt en hoe emoties verwerkt worden. Hoe je die beleefd en tegenkomt in jezelf. En de manier waarop ik dat doe lijkt op de beschrijving van een ADD-profiel. Daar herken ik heel erg veel van. En ik herken ook heel erg veel in alles wat wordt omschreven als hoogsensitief. Ik heb een heel gevoelig instrument met een hoge trillingsfrequentie, zal ik maar zeggen. Ik voel al snel veel bij alles wat ik waarneem.

En dat betekent bijvoorbeeld in mijn geval, om je een beetje een voorbeeld te geven, horrorfilms zijn niet voor mij. Horrorfilms zijn als je hooggevoelig bent veel te intens, veel te spannend, veel te heftig. Bob moet altijd op mij lachen want hij is niet hooggevoelig en als we samen naar een film kijken die iets te veel op het randje zit, wat daar tegenaan zit, Hij ziet mij gewoon van de bank opspringen in zo’n schrikmoment in een scène waarbij de donkere muziek en de heftigheid van een gebeurtenis, een onverwachte gebeurtenis in een scène, daar spring ik van omhoog en dan ontsnapt er een gil uit mijn keel en dan moet hij al ontzettend lachen. Maar dat is hoe het is als je hooggevoelig bent.

Als je hooggevoelig bent, ben je hooggevoelig voor elke waarneming.

Dus ook of er een merkje in je kleding ergens krast in je nek. Bij mij moeten die merkjes, die labeltjes van in een t-shirt er altijd uit, omdat ik daar echt een rode vlek van krijg op mijn huid, omdat mijn huid daar heel gevoelig op reageert. En dat is bij alles zo. Bij wat ik zie, wat ik hoor, wat ik ruik, wat ik proef. En dat hangt natuurlijk samen met overeten.

Want als je niet weet hoe je aansluit bij je ware natuur, als je je eigen ware natuur niet kan opmerken, dan benader je jezelf vanuit ideeën in je hoofd. En die ideeën in je hoofd zijn vaak heel standaard. Die zijn niet op maat, die zijn standaard. Dus je hebt een standaard in je gedachten over je productiviteit, over de manier waarop je zou moeten eten, bewegen, leven, actief zijn, samen zijn.

Als je introvert bent, is samen zijn voor jou een andere ervaring dan wanneer je meer extrovert bent. Dus jouw unieke profiel, die vingerafdruk van waar jij bij gedijt, waar jouw welbevinden zeg maar, het goedst op gaat, lekker op gaat en jij fijne dagen beleeft en fijne dagen ook voor jezelf kan creëren, is uniek voor jou. En langs mijn Etenslessen bewoog ik naar mijn eigen natuur toe en ontdekte ik, joh, Regelmatig bewegen, vaak genoeg bewegen, lang genoeg bewegen, hard genoeg bewegen, regelmatig genoeg bewegen… Is voor mij helemaal niet interessant. Is helemaal niet aan de orde.

Mijn ware natuur houdt van afwisseling.

En dus heb ik van die heerlijke vlagen. Ik heb een periode veel gebokst. Vond het heerlijk. Verrukkelijk. Echt lekker hard slaan en schoppen en combinaties leren en dan lekker op zo’n paal in de les me helemaal uitleven totdat ik drijfnat was. Ik vond het verrukkelijk.

Ik heb een fase gehad van road cycle, een soort van disco op de fiets in een zaal met muziek en klims die je maakt waarbij je de rotaties van de fiets steeds zwaarder maakt, zodat je harder moet trappen en sprintjes kan trekken waarbij je de rotaties lichter zet. Ongelooflijk leuk. Ik hou van wandelen. Echt dat hele trage alleen maar zijn in het nu, in het moment, zonder dat mijn lichaam een prestatie hoeft te leveren, maar ik een ritme vind wat helemaal aansluit bij wat mijn hoofd en lichaam nodig hebben om aan te sluiten bij waar ik ben, mijn energie van dat moment.

Ik kan genieten van hardlopen en soms is dat een sukkeldrafje, echt een lekker sukkeldrafje.

Soms voel ik dat er interval sprints in mij zitten en dan trek ik echt heerlijke vette sprints van boom naar boom waarbij ik van de ene boom naar de andere boom een sprint trek en dan naar de volgende boom toe uitloop en die sprint helemaal loslaat om daarna weer te versnellen en er weer een sprint in te gooien. En wat ik daar dan heel lekker vind, als mijn lichaam laat merken dat het daar behoefte aan heeft, is dat er een soort van bijna vrije val in zo’n sprint zit, waarbij je benen hele lange harde halen maken, snelle harde halen maken. En het lijkt, het voelt alsof iets in mijn lichaam zegt dit heb ik gemist.

Dit is hoe het was toen ik 16 was en keihard over dat hockeyveld raasde om een aanval van de tegenpartij te redden of de bal nog net binnen de lijn te houden en mijn lichaam herinnert zich dan hoe heerlijk die rotaties zijn van voluit gaan.

En nu op mijn 57ste vind ik het zo leuk, zo fijn om te merken dat mijn lichaam daar nog steeds enorm van kan genieten.

En dat nog steeds durft ook. Want als je veel onder beweegt, dan moet het vertrouwen in de vrijheid, lichamelijke vrijheid in je lichaam zoals je die als kind had, die moet herwonnen worden. Die is er niet meteen. En dan, als je lang hebt onderbewogen, niet hebt bewogen, zou zo’n sprint het risico kunnen betekenen op een blessure, zo’n plotseling een zweepslag in je kuit of in je enkel. Maar het is ook een aangename ervaring voor jou in het samenzijn met je lichaam, omdat je het gevoel hebt dat je ineens iets moet doen waar je lichaam helemaal niet aan toe is, waar jij je niet veilig bij voelt en wat jou compleet overvraagt op dat moment. Maar, en dan grijp ik weer terug even naar dat leven vanuit je hoofd.

Als je gewend bent om jezelf op die manier te behandelen, niet aan te sluiten bij je ware natuur, dan kan je zomaar denken, oké, nu gaat het er weer om, ik moet weer fit worden, ik moet gezond worden, het gaat niet goed met mijn gezondheid en dat is nu klaar. En dan stort je jezelf in een les in een of andere bootcamp die helemaal niet aan de orde is wat jouw lichaam betreft en wat jou betreft. Zo zonde! Aanleren sluiten bij je ware natuur en vertrouwen dat jij en je lichaam daarin fantastisch kunnen samenwerken en dat jouw lichaam hetzelfde wil als jij. Ik geloof dat je lichaam een aangeboren verlangen heeft naar vitaliteit.

Het is waar dat de natuur, om ons te helpen overleven, zo is ingericht dat je lichaam graag energie bespaart.

En het wil energie besparen voor als die tijger daadwerkelijk uit het bosje springt en jij ineens moet vluchten. Het wil energie besparen voor noodgevallen en het liefst energie dus conserveren. Maar je kan evenwel ook merken dat je lichaam je dankbaar is en blij is als het wordt gevitaliseerd, als het wordt opgeschud en wakker geschud en geactiveerd.

Je lichaam vindt dat lekker. De manier waarop je het doet, die doet er alleen toe. En ik heb nu genoemd boksen, rocycle, wandelen, yoga, hot yoga, hardlopen, sukkeldrafje, intervalsprints. Ik kan ook enorm genieten van een HIIT training in mijn eigen huis op een matje van 20 minuten met een app. Maar ik kan ook genieten van een dansje doen in de kamer, tussen twee taken in. Lekker even lekkere muziek opzetten die mij helpt om een stemming te verschuiven en mij te activeren. Te helpen, ik doe veel zittend werk, om mijn lichaam los te schudden, los te komen en mijn gemoed, want als je je lang hebt geconcentreerd, dan ben je een beetje inge… Hoe moet ik dat zeggen? Het is alsof er een klein beetje een kramp ontstaat, een kramp in je hele lichaam, in je denken.

En als je danst en je zet muziek op die je inspireert, die je blij maakt, die je wakker maakt of die aansluit bij een stemming die er is, die misschien pijnlijk is of somber of boos of gefrustreerd, dan merk je dat je lichaam dat heel erg fijn vindt.

Alsof het zegt, ah dankjewel, als een hond die even wordt uitgelaten van, ah, dit had ik even nodig, ik ben er weer. Deze vorm van zelfzorg, aansluiten bij je lichaam en kunnen voelen wil ik alleen bewegen, wil ik thuis bewegen, wil ik buiten bewegen, wil ik zacht bewegen, wil ik ruimte in mijn lichaam creëren en stretchen, wil ik energie produceren en heet worden, transpireren.

Dit vermogen om dit te kunnen doen, merkte ik, krijg je bij het oplossen van je Etenslessen cadeau.

Je krijgt twee voor de prijs van één. Het hele van je relatie met eten wordt ook het hele van je relatie met bewegen. En waar het om eten gaat, zie je dan dat je de aansluiting maakt met je lichaam als het gaat om het aansluiten bij je honger en je verzadiging, je hongerbalans noem, dat je echt subtiel leert luisteren naar hoeveel honger mijn lichaam graag wil ontwikkelen, voordat ik het meteen te eten geef? En wanneer kan ik voelen dat mijn lichaam eigenlijk al genoeg heeft gegeten, zonder dat ik automatisch eet wat er op mijn bord ligt, of mijn stress van de dag van me af eet door nog een tweede keer op te scheppen en in de ontspanning van eten dan mijn ontspanning in mezelf te vinden.

Wat zegt mijn lichaam hierover? Wat vind mijn lichaam fijn? Wanneer slaapt mijn lichaam lekker? Wanneer voelt het zich niet overbelast? En dit op deze manier omgaan met de manier waarop je beweegt, de manier waarop je eet.

Ook aftast welke nutriënten jouw lichaam lekker op gaat.

Wat dynamisch is, wat in de zomer anders is dan in de winter, wat in bepaalde fases van je leven ook verandert, de portiegrootte die dan verandert. Deze dynamiek, heb ik ontdekt, is de meest duurzame vorm van zelfzorg. Je hoeft nergens aan te voldoen. Je sluit aan bij jouw ware aard en bij de behoefte van je lichaam op elk moment van de dag. In elke periode van de maand, elke periode van het jaar en elke periode van je leven. En als je dit eenmaal voor jezelf hebt ontwikkeld en gevonden, is eten geen probleem en bewegen geen probleem. Het is iets kostbaars, wat je koestert, waar je van geniet, waar je graag aansluiting meemaakt. En voor mij ziet dat er dus uit als afwisseling, maar dat is niet een teken van zo zou het er dus uit moeten zien als een afwisseling.

Misschien rij jij één keer in de week paard en kijk je daar elke week opnieuw naar uit. Het past helemaal voor jou. Dit is jouw ideale, heerlijke zondagochtend met een uur paardrijden. Het gaat er niet om dat het eruit ziet als afwisseling. Voor mij is die afwisseling fijn omdat die zo goed aansluit bij mijn hooggevoeligheid. En zoals ik voor mijn hooggevoeligheid zorg. Als er veel emotie door je heen gaat, veel grote emoties door je heen gaat. En de dingen die je denkt veel impact op je hebben en de dingen die je waarneemt buiten je om, buiten jou, ook veel impact op je hebben, dan heb je die flexibiliteit nodig. Omdat dan sprints moeten trekken als je verdrietig bent, helemaal niet bij elkaar kan passen.

En dan kan het wel in je agenda staan dat je dat daar doet, maar het is niet het moment daarvoor.

Jouw vingerafdruk, jouw unieke natuur heeft hier misschien helemaal geen hinder van, helemaal geen last van. Het gaat erom dat je aansluiting maakt bij wie je bent en hoe je bent.

En langs jouw Etenslessen valt dit helemaal op zijn plek en krijg je twee voor de prijs van een. Krijg een mooie dag en ik ben er volgende week weer. Tot dan!