Afl. 261 De Etenslessen van Liza. Eten was mijn bescherming

Als tiener zorgde problemen met haar cyclus voor het begin van een strijd met eten. Liza vertelt over haar Etenslessen, waarin eten een vorm van bescherming was, die ze als een veilige haven omschrijft. Na de geboorte van haar eerste kind kreeg een postnatale depressie die pas laat werd gediagnostiseerd. Deze ervaring opende de weg naar haar persoonlijke ontwikkeling. Ze schreef een boek over haar depressie, volgde een opleiding tot coach en kwam uit bij haar relatie met eten.

Wie zou ze zijn zonder veilige haven van overeten? Wat zou er naar boven komen? Ze wilde haar Etenslessen ontdekken. Ze vertelt haar inspirerende verhaal, wat laat zien dat tegenslag niet je eindbestemming is. Er is altijd een opening te vinden naar iets nieuws en moois, wat het zoeken waard is.

---

Wat je ontdekt:

• De functie die overeten voor Liza had.
• Hoe haar postnatale depressie samenhing met perfectionisme.
• Wat ze deed om overeten los te kunnen laten en welke lessen ze daarin leerde

---

 

Transcript Afl. 261 De Etenslessen van Liza. Eten was mijn bescherming

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll. En dit is aflevering 261, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten.

Hey hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? Ik heb een prachtig gesprek voor je met Lisa, een deelnemster uit mijn programma, die een bijzonder verhaal heeft. Zij raakte op jonge leeftijd door problemen met haar cyclus in een strijd met eten en ontwikkelde jaren later, toen ze voor het eerst moeder werd, een postnatale depressie. Desondanks heeft ze haar relatie met eten kunnen veranderen en ze vertelt aan je hoe ze dat heeft gedaan, welke lessen ze daarin tegenkwam en die gaan je allemaal inspireren. Dus ga lekker luisteren.

Voordat je dat doet, nodig ik je uit om op mijn lijst te komen als je daar nog niet opstaat. Want binnenkort stuur ik een uitnodiging voor een gratis training. Als je daarbij wilt zijn, ontvang je die uitnodiging. En daarin vertel ik precies hoe je net als Lisa jouw relatie met eten kan veranderen. De problemen die zich daarin laten zien voor goed oplossen. Zodat je ook blijvend gewicht kan verliezen. En iets bouwen waar je echt blij mee bent. Waarvan je echt zegt, ha, eten heeft nu echt zijn plek gevonden.
En ik ben er zo blij mee, want het zorgt voor zoveel rust en stabiliteit en tevredenheid over mijn zelfzorg. Dus, meld je aan voor mijn lijst. Die vind je in mijn socials en via etenslessen.com en geniet van de etenslessen van Lisa.

Hey Lisa, hallo.

Liza:
Hallo. Goedemiddag.

Marjena:
Wat ontzettend leuk om jou te spreken en om je weer te zien, want we hebben elkaar eventjes niet gezien. Maar ik vind het ontzettend leuk dat je met mij in gesprek wilt over jouw relatie met eten, over jouw eigen etenslessen die je tegenkwam in het veranderen van die relatie. En ik zou zeggen, laten we erin duiken. Is goed. Kan je me iets vertellen over jouw geschiedenis met eten en gewicht en waar je tegenaan liep daarin?

Liza:
Ja, Ja, dan moeten we denk ik terug naar begin tienerjaren. Ik weet wel, jij zegt vaak van er is zo’n bepaalde leeftijd. Ik was altijd een beetje aan het zoeken van wat is voor mij dan die leeftijd waarop het voor mij is begonnen. En ik weet niet of ik hem exact kan pinpointen, Maar ik denk ergens tussen mijn elfde en mijn veertiende dat mijn relatie met eten in ieder geval begon te veranderen. Laat ik het zo zeggen. Ik heb een moeder die altijd heel veel gedieëerd heeft. Een voorbeeld gekregen ook met veel shakes en geen gewoon voedsel eten. En ik denk dat ik dat veel gezien heb, maar daarnaast ook.

Liza:
Ik ben op mijn elfde voor het eerst ongesteld geworden en Vanaf dat moment had ik maandelijks heel veel last daarvan. Echt vijf dagen hartstikke ziek, overgeven op de bank met enorme buikpijn, rugpijn, ziek zijn van school elke maand. En daardoor ben ik al heel vroeg begonnen met de pil in de hoop dat dat wat zou stabiliseren. Ja, en ik kom zo op het punt met hoe mijn strijd met eten is begonnen, want het hangt samen namelijk. Maar ik denk dat ik vanaf dat moment elk half jaar, op een gegeven moment zelfs elke twee, drie maanden nieuwe pil heb gekregen en met elke nieuwe pil, omdat dan werkt het een tijdje en dan op een gegeven moment kreeg ik weer doorbraakbloedingen en dan begon het hele geouwehoer altijd weer van vooraf aan. Dan werd ik weer heel veel ziek. Dus ik heb heel veel hormonen eigenlijk gehad vanaf vrij jonge leeftijd altijd in mijn lichaam. Maar dat maakte ook dat ik met elke verandering van de pil, of in ieder geval zo zit het in mijn hoofd, steeds weer een stukje meer aankwam.

Liza:
En dat daar denk ik mijn dieetmentaliteit is geboren. Dat ik dat ook heel erg niet wilde, maar elke keer door die humanale veranderingen was ik weer opnieuw op zoek naar wat ik kon eten, wat ik wilde eten. Had ik in één keer weer heel erg honger of dan weer helemaal geen honger in combinatie dus met nou ja, een moeder die veel gedieet heeft. En ben ik, ik denk ergens zo rond mijn dertiende, veertiende zelf ook echt gestart met die eten, want ik kwam, denk ik vanaf mijn elfde, twaalfde in een paar jaar tijd echt wel 10, 15 kilo aan. En ook, ik weet niet precies hoe zwaar ik ben geweest, maar als ik foto’s terugkijk van bijvoorbeeld dat ik 16 was, volgens mij zat ik echt bijna tegen de 90, 100 kilo aan die tijd. Ik moest broeken kopen bij de miseten, wat ik echt super verschut ging. Want iedereen ging naar de coolcabine enzo. Maar toen, nou ja, begon ik mijn lichaam steeds minder mooi te vinden.

Liza:
En zag ik ook heel veel klasgenootjes die wel heel slank waren. En ben ik langzaamaan steeds meer op dieet gegaan. En is mijn strijd met eten ontstaan in die periode.

Marjena:
Wat pijnlijk zeg, dat die cyclus dat dat zo je zo onderuit haalde en dat het zo’n zoektocht voor je is geweest. Gewoon, werkte dat wel, die pil?

Liza:
Nee, uiteindelijk niet meer. En dan krijg je ook meteen alle persoonlijke details. Maar ik heb met mijn 17 uiteindelijk naar de HBOV in Nijmegen, de opleiding tot verpleegkundige. En toen had ik een klasgenootje en die vertelde over dat ze een spiraal had. En iets in mij zei dat moet ik ook gaan doen. Dus ik ben naar de huisarts geweest en op mijn 17e heb ik een spiraaltje gekregen, omdat het dus eigenlijk nooit echt goed werkte voor mij de pil. En vanaf dat moment kwam er rust in mijn lijf. Maar ja, toen zaten alle kilo’s er inmiddels al aan.

Liza:
Dus die strijd was inmiddels wel ontstaan, maar qua cyclus is het toen gelukkig nog steeds een spiraaltje.

Marjena:
Ja, ja, ja. Wat voor soort dieten volgde je? Weet je dat nog een beetje?

Liza:
Ja, ik weet vooral Atkins. Daar heb ik heel veel gedaan. Eiwitrepen, maar dus ook de shakes. Ik heb ook een tijd heel weinig gegeten. Ik weet niet of ik… Sonja Bakker heb ik ook nog gedaan. Heel veel echt specifieke diëten, maar ik denk vooral heel veel geprobeerd… Om maar gewoon te kijken wat werkte om af te vallen.

Liza:
En ik had ook periodes waarin ik heel goed was in afvallen. Ik heb ook foto’s waar ik wel een stuk slanger ben. Het zat er alleen al veel sneller weer aan dan dat ik afgevallen was.

Marjena:
Ja, ja. En kan je je nog herinneren welke betekenis je dat gaf? Dat steeds weer opnieuw aankomen en het niet kunnen vasthouden van het resultaat?

Liza:
Ja, Ik denk vooral een heel sterk gevoel van falen. Waarom lukt het anderen wel en waarom lukt het mij niet? En op een gegeven moment lukte het dieet ook niet meer. En dan was het echt van, ja zie je wel, ik kan het niet. Ik zal altijd dik blijven. De mooie kleren, Het raakt me nog steeds dat ik dat zeg. Dat is niet voor mij weggelegd. Dat zat er denk ik vooral heel erg in. Ja,

Marjena:
ja. Mij raakt dat ook altijd omdat ik zoveel compassie voel voor al die meisjes, al die jongere versies van onszelf. En zeker naarmate je ouder wordt kan je zo terug… Ik spreek bijna niemand die zegt ik wou dat ik weer veertien was. Ook los van je relatie met EET omdat puberzijn gewoon niet makkelijk is. Je bent zo aan het uitzoeken wie je bent, wat je wil, wat je nodig hebt. Ondertussen hangen daar die grote vragen aan de horizon van wat wil je later worden? En hoe je in de groep ligt, ligt zo gevoelig. Precies wat je zegt, als iedereen om je heen kleding van de cool cat draagt en jij dat niet kan, dat is iets wat je alleen als puber je zo waanzinnig aantrekt.

Marjena:
Dat doe je als volwassene niet meer. Je hebt je eigen kledingstijl en mensen kunnen het leuk vinden, niet leuk vinden, maar je bent daar niet meer op die manier zo mee bezig. Nee, en ik weet nog

Liza:
hoe verschrikkelijk ik het vond dat ik dan in de winkel waar ons mam kleding, Ik kom uit Brabant, dus ik zeg ons mam. Waar ons mam kleding kocht, dat ik daar dan kleding moest gaan kopen, terwijl ik eigenlijk wel ook zo’n leuk kort rokje wilde dragen. Maar dan kreeg ik ook weer de opmerking, ja, maar dat kan je echt niet dragen. Dat staat je echt niet. Of bijvoorbeeld, Ik heb op een gegeven moment BH’s moeten kopen, volgens mij cup F of H. En dan moest je echt naar zo’n hele dure lingerie winkel waar ik dus 100 euro kwijt was. Ik weet niet of het toen gulden of euro’s was, maar ik had zoveel geld kwijt als voor 1 BH. En dat ik ook gewoon een leuk setje bij de H&M wilde halen, maar dat kon gewoon niet.

Liza:
En ik denk dat ik dat nogal het meest frustrerend vond.

Marjena:
Nou, ja. Kan jij ook zien of dat, als je het probeert terug te halen, invloed had op je zelfbeeld in het algemeen, als het ook om andere dingen ging? Van geloven in je eigen capaciteiten en je eigen kracht?

Liza:
Ja, ik denk dat het. Ik denk dat met alles wat ik ook nu geleerd heb eten eigenlijk een heel groot symptoom is geweest van nou ja, mijn zelfbeeld vooral. Ik heb heel lang geloofd dat ik niks waard was, dat ik niet goed genoeg was, dat ik er niet bij hoorde. En dat het eten was een troost daarin en tegelijkertijd het dik zijn versterkte dat beeld wel alleen nog maar meer.

Marjena:
Oké. Er zaten al onzekerheden voor dat eten uit het spoor raakte.

Liza:
Ja, ik denk dat het gewicht is, denk ik, voor een heel groot deel te maken heeft met mijn cyclus, dat het daardoor destijds beïnvloed is. Ik ben bijvoorbeeld op de basisschool best wel veel gepest. Dat heeft zich op de middelbare school ook voortgezet. En dat heeft me wel heel onzeker gemaakt. Dus daarin was eten, denk ik, eerder al wel een troost. En heeft een soort van die cyclus die op zijn kop stond, dat nog veel meer versterkt.

Marjena:
Ja, ja, oké, ja. En die trouwens, daar was dat vooral iets wat dan thuis gebeurde als je thuis kwam uit school of ook op school?

Liza:
Ik denk op de basisschool vooral toen ik thuis kwam uit school, maar Toen was het ook nog niet echt een probleem. Maar op de middelbare school, ik zat op de middelbare school 15 kilometer vanaf huis, om de hoek van de supermarkt. Mochten we ook in de pauzes naar de supermarkt. Ik kan me nog heel goed herinneren dat we met zakken chips op de fiets naar huis fietsten. Hele chocoladerepen in een minuut achterover duwde. Dus ja, zeker op de middelbare school was dat ook echt wel op school. Ja, ja. En was het ook veel meer sociaal geaccepteerd? Iedereen deed wat.

Marjena:
Ja, zo bunkeren. Ja, Ongezond eten en gewoon ja. En toen, wat gebeurde er daarna in die periode?

Liza:
Qua eten of qua onzekerheden?

Marjena:
Nou, wat je uiteindelijk zag en je probeerde meerdere diëten uit. En je merkte, oh het werkt steeds maar tijdelijk. Dat ligt waarschijnlijk aan mij. Maar er kwam ook een punt waarop je dacht, dit is misschien ook niet de route die voor me werkt. Is dat moment er geweest?

Liza:
Ja, ik ben vooral denk ik in eerste instantie heel lang bezig geweest met diëten op en af. Maar op een gegeven moment heb ik een soort van, denk ik, de handdoek ook in de ring gegooid. Van ja, het werkt toch niet. Dus het heeft geen zin. Dan maar liever dik dan altijd maar op dieet. En ik weet niet exact wanneer de verschuiving is gekomen, maar ik denk ergens rond eind middelbare school begin van mijn studieperiode rond die tijd. Wat ook niet mee heeft geholpen is dat in mijn studie het ook niet altijd vlekkenloos verliep. Maar goed, dat is een heel ander verhaal.

Liza:
Door stages die niet fijn waren. Maar dat ik dan dacht van ja, dan maar gewoon liever eten en dan ben ik liever gewoon veel te zwaar dan dat ik altijd op dieet moet. Want dat was elke keer zo’n strijd en moest ik mezelf helemaal bij elkaar rapen. Daar had ik op een gegeven moment echt geen zin meer in.

Marjena:
Ja, ja, ja. Maar dat gaf onvoldoende rust en vrede.

Liza:
Ja, nou ja, daar hadden we het net al heel even kort over in ons voorgesprekje, maar ik denk dat dat een aantal jaar geleden is veranderd. Ik ben zes en een half jaar geleden, nou, bijna zeven inmiddels, ben ik moeder geworden, van onze oudste zoon Jens, En ik heb nog een kindje Gijs. Maar een half jaar na zijn geboorte werd ik gediagnosticeerd met een postnatale depressie. En dat was voor mij, als ik erop terugkrijg, een soort van het Explosie moment van al mijn onzekerheden, van die gedachte dat ik niet goed genoeg was en niks waard was. Dat is in het eerste halfjaar van mijn moederschap in combinatie met enorme controledrang als gevolg van die onzekerheid en perfectionisme is dat heel erg versterkt. En na die depressie, In eerste instantie ben ik hulp gaan zoeken voor die depressie zelf, maar daarna ben ik heel erg bezig geweest met persoonlijke ontwikkeling. En op een gegeven moment, nou ja, dus ik denk nu ongeveer anderhalf jaar geleden wel zo’n punt dat ik dacht oké ik heb nu heel veel ook gewerkt aan mezelf aan die onzekerheden maar er is nog altijd een stukje wat ik heel lastig vind om aan te kijken en dat is het stuk rondom eten dus toen ben ik daar meer over na gaan denken van wat wil ik daarmee. En nou ja, ontdekte ik uiteindelijk jouw podcast en zo ben ik uiteindelijk bij etische lessen terechtgekomen.

Liza:
Maar dat is wel een keerpunt geweest waarbij eten voor mij nog een lastiger onderwerp was en nog steeds misschien wel een beetje is om over te praten dan bijvoorbeeld die depressie van een aantal jaar terug.

Marjena:
Hoe komt dat denk je? Waar ligt dat aan? Dat we daar zo veel schaamte op hebben zitten?

Liza:
Ik denk, ik kan niet voor iedereen spreken, maar voor mezelf spreek, dan is eten een heel persoonlijk iets geworden in de afgelopen jaren. En tegelijkertijd ook iets waar, ik word er gewoon emotioneel van, waar heel veel schaamte op zit, vooral omdat ik heel veel stiekem heb gegeten en nu bijna niet meer doe. Maar ik zal niet zeggen dat ik het niet meer doe, want het komt nog wel eens voor. En vooral, kijk, er zijn best wel heel veel oordelen over overgewicht in onze maatschappij. En er wordt dan heel makkelijk gezegd, elk pontje gaat door het mondje en je doet het zelf. En iedereen die overgewicht heeft, heeft niet genoeg discipline of zo. Terwijl voor mij mijn overgewicht echt letterlijk, daar hebben we het in de coaching ook wel eens over gehad, echt een soort van bescherming was of is, steeds minder is. Maar ik zie het echt als, ik heb het er aan gegeten om mezelf te beschermen tegen alle pijn die ik voelde.

Liza:
En niet omdat ik geen discipline had. Want ik heb heel veel discipline. Alleen op een gegeven moment is die ook uitgeput, omdat ik gewoon niet weet hoe of zo. Het is heel simpel gezegd, je moet gewoon minder eten, maar zo werkt het niet.

Marjena:
Ja, Ja. En dat onbegrip, dat roept schaamte op, waardoor je misschien denkt van oké, als iedereen om me heen denkt dat het gewoon een kwestie van discipline is en het lukt me niet, dan is er dus iets mis met mij. Ja. Dan wil ik het liever verbergen voor de buitenwereld.

Liza:
Ja, vooral, dan lijkt het in mijn ogen alsof je zwak bent ofzo, als je overgewicht hebt. Terwijl voor mij was het niet, ja het had wel te maken met zwak zijn, maar meer het eten was een pijn om sterk te blijven, denk ik, in de buitenwereld. Om te kunnen dealen met de dingen waar ik wel mee te dealen had. In plaats van, ja, maar gewoon omdat het lekker was.

Marjena:
Ja, ja. Wist je toen al, misschien wil je daar ook iets over vertellen, ik heb er zelf geen ervaring mee, in de periode van die postnatale depressie, En je zegt perfectionisme speelde daar een rol in.

Liza:
Ja, heel erg.

Marjena:
Kan je er iets over vertellen, wat het voor jou, hoe dat er voor jou uitzag, een postnatale depressie?

Liza:
Ja, mijn postnatale depressie was gediagnosticeerd vijf en een halve maand nadat ik moeder ben geworden, wat best wel laat is eigenlijk. En als ik er voor mezelf op terugkijk, zijn er eigenlijk twee dingen die daar een hele grote rol in hebben gespeeld. Eén, mijn persoonlijkheidsstructuur, zoals we dat dan zo mooi noemen, waarbij dus inderdaad heel erg dat perfectionisme en die controledrang er al jaren was vanuit al die onzekerheid. En tegelijkertijd heb ik allesbehalve makkelijke bevalling gehad, waarbij ook een stuk trauma is komen kijken. En als gevolg van de bevalling en de nasleep daarvan is mijn controledrang heel erg versterkt, waardoor ik eigenlijk de hele tijd het gevoel had dat ik voor Jens er moest zijn en voor hem moest zorgen. En ik durfde hem bijvoorbeeld ook niet uit de handen te geven. Ik durfde hem niet goed weg te leggen. Op de momenten dat hij sliep, stond ik constant aan.

Liza:
En nam ik bijvoorbeeld geen rust. Destijds hadden we nog twee dagen vaderschapsverlof, dus mijn man ging weer aan het werk. En ik gaf borstvoeding, dus ik ging er altijd uit. Ik had zoiets van hij moet doorslapen, hij moet werken. Met als gevolg dat ik vannacht eigenlijk niet sliep, maar overdag ook niet sliep, want dan stond ik aan. Ik vond dat ik wel nuttigere dingen kon doen dan slapen. En ik was een soort van helemaal gefocust op Jens en zijn welzijn en anderzijds ook tegelijkertijd alles voor de buitenwereld helemaal perfect willen doen. De ideale moeder willen zijn.

Liza:
Alles volgens de boekjes helemaal precies willen toepassen. Ik weet niet hoeveel boeken versleten heb destijds. Maar dat resulteerde onder andere in ook een heel groot slaap tekort en heel weinig. Nou, er eigenlijk niks delen over hoe het werkelijk met me ging, want ik voelde me denk ik in de loop van die periode al wel steeds somberder worden, maar ja ook dat vind ik heel lastig. Dat gaat tegenwoordig wel goed, maar vond ik toen heel lastig om te delen als het niet goed met me ging. En ik kreeg na een maand of drie, vier kreeg ik heel veel intrusies. Dus ik kreeg heel veel beelden, heel veel gedachten. Dat ik mijn zoontje iets aan wilde doen.

Liza:
Dat ik een kussen op zijn hoofd drukte. Dat ik hem van de trap gooide, hem uit het raam gooide. Maar dat was vervolgens weer zo beangstigend dat ik dacht, als ik dat met iemand deel, dan halen ze mijn kind bij me weg. Dus daarin heb ik, denk ik, vijf en een halve maand eigenlijk alles wat ik voelde opgekropt tot ik uiteindelijk suïcidaal werd en de aap uit de mouw kwam en ik naar de huisarts ben gegaan. En toen de diagnose kwam. Ja. Tjee. Sorry, heel verhaal.

Marjena:
Nee, ik ben onder de indruk. Best wel blij dat je daar hulp voor hebt gezocht en dat je daarmee bent geholpen en daar uit bent gekomen. Als jonge moeder, last hebben van dat soort gedachten en jezelf somber zien worden, terwijl misschien de buitenwereld denkt dat je op een roze wolk zit. Andere moeders meestal niet, maar…

Liza:
Ja, maar ik dacht wel dat iedereen op een roze wolk zat destijds. En ik ben nog met andere moeders samengekomen, maar ook daar… Niemand die aan mij zag dat het niet goed met me ging hoor. Terwijl ik er nu, ik heb een boek geschreven vorig jaar over wat ik meegemaakt heb en nadat het boek is uitgekomen heeft iemand uit die moedergroep met wie ik afsprak, ook tijdens de zwangerschap, maar ook daarna, gezegd ik heb dit ook ervaren, maar we hebben het van elkaar nooit geweten terwijl we er dus allebei middenin zaten maar ook daar is je het hebt over schaamte zo’n schaamte opeersten dat dat dus ook niet gedeeld werd.

Marjena:
Alsof dat misschien ook onderdeel is van die verwachting die je van jezelf hebt. Oh, ik moet me nu heerlijk voelen. Ik moet me heel vervuld voelen. Ik mag misschien wel moe zijn, maar tegelijkertijd zeggen dit is zo’n kostbare tijd. En die verwachting dan bij jezelf neerleggen waardoor je je gewoon niet veilig voelt om open te zijn over wat je werkelijk meemaakt. Hoe heet je boek?

Liza:
Het heette Kind, ik hou niet van jou. Met het woordje niet op de kaf doorgestreept omdat ik na een jaar na zijn geboorte net iets daarvoor voor het eerst liefde voor hem kon voelen, maar het eerste jaar nog steeds niet van hem heb kunnen houden. Dus vandaar ook de titel.

Marjena:
Ja, ja, een krachtige titel ook.

Liza:
Als je

Marjena:
het hebt over open en eerlijk zijn, over je ervaring. Ah, poef. Ik ben blij dat je het hebt verteld, ik ben blij dat je het deelt. En ik weet zeker dat er ook hier mensen naar luisteren die zich misschien zowel herkennen in jouw relatie met eten, als in jouw eerste ervaringen met moederschap. Dus, oké, en je zegt daarna, was in het aankijken van hoe gaat het nu met mij, Het praten over die depressie en die periode van je leven nog makkelijker dan het eetstuk aankijken. En ergens daarin is er moment gekomen waarop je dat wilde en toen kwam je bij toeval denk ik dan misschien ergens etenslessen tegen, die podcast tegen. Kan je daar iets over vertellen wat je, wat misschien voor jou resoneerde of waardoor je dacht daar wil ik meer over weten?

Liza:
Ja, ik denk dat het, ik zei net van vanaf, ja, ergens eind middelbare school begin studieperiode heb ik gedacht van nou ja, dan dan maar liever overgewicht dan ooit nog op dieet, maar dat er wel als het nog in soort van achter ergens in mijn hoofd gezeten heeft. Het moet ook anders kunnen, maar ik heb gewoon nooit gezien hoe het ook anders kon. En nou ja, na mijn depressie uiteindelijk ben ik dus heel veel aan de slag gegaan met persoonlijke ontwikkeling. Er is een soort van enorme wereld daarin voor me open gegaan met dat dat het dus mogelijk was om ook jezelf beeld te veranderen zelfvertrouwen te veranderen anders naar jezelf te kijken en ben ik uiteindelijk ook een eigen bedrijf gestart ook als coach en daarin leerde ik ook dat het mogelijk is om dus anders met eten om te gaan. Ik zag heel veel coaches ook die bezig waren met eten in relatie met eten en ook mensen die dus afvielen zonder op dieet te zijn gegaan. Dus dat is eigenlijk het eerst dat mijn ogen open gingen, dat ik dacht, oh, maar het kan dus wel ook anders. Al heb ik daar een tijd lang nog niet voor open gestaan om daar zelf iets mee te doen. Omdat, wat ik net zei, eten voor mij, Het was een soort van, zo zie ik het een beetje, mijn laatste veilige haven die ik nog had.

Liza:
En dat ik dacht, maar als ik daar aan ga rammelen, wat komt er dan nog naar boven? Dus ik was daar best wel bang voor. Maar ik had een businesscoach en die noemde jou een aantal keer ook in haar podcast en die noemde jouw naam ook in haar traject af en toe en ik dacht oké ik ga toch eens naar jouw podcast luisteren dus toen ben ik in eerste instantie gaan luisteren en volgens mij is dat eind vorig jaar geweest dat ik voor het eerst wat afleveringen beluisterd heb en toen heb ik denk ik in drie maanden tijd ongeveer je half een podcast aflevering wat je toen had staan allemaal gebeached in hele korte tijd En toen kan ik me nog heel goed herinneren, we waren volgens mij was het februari eind januari, begin februari dat je programma weer open ging. En we waren toen op vakantie in Borger, gewoon even een weekendje weg En ik was ochtends buiten aan het lopen. Ik was om vier uur al wakker, of zo is het morgens. En ik had jouw podcast in mijn oren, in het pikdonker. En ik heb geloof ik twee, drie afleveringen geluisterd. En toen vertelde je ook dat Eeds Lessen weer open was. En het was volgens mij echt een van de laatste dagen van dat je programma open was.

Liza:
Dan gingen de deuren weer dicht en alles in mij. Zei ik kan het misschien wel alleen? Ik had je podcast al geluisterd en ik was al een klein beetje begonnen met oefenen, met voelen wanneer ik honger had en wanneer niet. En dat was al heel fijn. En toen dacht ik, ik kan het wel alleen, maar ik wil dit gewoon niet alleen aangaan. Maar ik wil er wel iets mee. En ik weet niet, maar wat je zei, ik weet het per god niet meer, maar dat er is wanneer er zo dat ik dacht en nu ga ik gewoon instappen. Maar ik had al zoveel coach trajecten gevolgd op andere vlakken dat ik het niet tegen mij nou heb verteld, maar gewoon die ochtend op de knop heb gedrukt en ben ingestapt en het uiteindelijk volgens mij pas twee, drie maanden later heb verteld dat ik ermee bezig was. Maar ja, op die manier zeg maar ben ik uiteindelijk bij jou terechtgekomen en Ingestapt tijdens een weekendje weg.

Marjena:
Ja, je ziet het voor me. Zo in de ochtend om vier uur s’nacht.

Liza:
Ja, ik ben wel van te vroeg opstaan. Ik ben elke ochtend om vijf uur wakker. Dus het was niet heel uitzonderlijk.

Marjena:
Oké, oké, ja. Je vertelde er al een klein beetje iets over. Wat waren voor jou de ontdekkingen, de etenslessen die je tegenkwam?

Liza:
Vanaf het moment dat ik ingestapt ben. Ja. Ik denk dat ik er heel veel geleerd heb. Het begon denk ik voor mij met in eerste instantie volgens mij is het ergens in module 2 ofzo van je programma, dan gaat het over oordelen die je hebt over emoties.

Marjena:
Dan

Liza:
ga je stilstaan bij verschillende emoties en redenen waarom je eet. En een van die redenen gaat over emoties. En het ging het over oordelen die je hebt over emoties. En ik was daar bezig met in het werkboek over te schrijven. En ik denk dat voor mij toen de eerste etensles kwam, dat ik dacht. Oké, ik heb blijkbaar, ondanks dat ik best wel wat gedaan heb, echt nog wel oordelen over een stukje schuld, over schaamte, over mijn boosheid. En dat dat het niet mag zijn. En wat voor mij ook heel erg naar boven kwam toen is een oordeel, en dat is niet zo’n emotie, maar over vermoeid zijn.

Liza:
Dat ik dat, nou ja, vermoeidheid, dat hield voor mij nog heel erg verband met zwak zijn

Marjena:
en

Liza:
dat ik dus niet vermoeid mag zijn, ik mag niet zwak zijn, ik mag het ook niet laten zien naar de buitenwereld En dat ik dat eigenlijk altijd gedempt heb met eten, om dat maar niet te voelen. Ja,

Marjena:
ja, oké. Had je ook misschien soms, en dat is een suggestieve vraag omdat ik daar zelf achterkwam. Ik mocht ook niet luieren en pauzeren. En hard werk is belangrijk en moe zijn betekent betekende voor mij ook een soort vorm van zwakte. Dus het paste niet bij het imago wat ik voor mezelf wilde ophouden. Maar als je eet, dat mag. Je mag pauzeren omdat je even moet eten. En dus begon ik eten te gebruiken om een pauze te legitimeren.

Marjena:
Herken je dat ook? Heb je dat ook gedaan?

Liza:
Ja, ik heb dat wel gedaan. En ik denk wel, voor mij was rustnemen wel iets wat ik in de jaren daarvoor al wel wat meer geleerd heb, maar vooral in de avond. Dat was de volgende etensles die daarna volgde. Dat dat s’avonds dan een soort van met vermoeidheid altijd soort gegeten werd. Ja, Dus overdag kon ik ook prima pauze houden al zondag te eten. Maar s’avonds als ik moe was, dan hield ik mezelf wakker met eten. Want eigenlijk moest ik gewoon naar bed. Maar dat was voor mij ook wel een hele belangrijke, die daarmee samenhielp.

Marjena:
Dus oordelen over vermoeidheid en de emotie van schaamte, zei je?

Liza:
Ja, schaamte, schuld, boosheid.

Marjena:
Schaamte, schuld en boosheid. Ja, en wat veranderde daarmee? Met dat zien van, hey, ik heb die gevoelens een betekenis gegeven, maar die kan ik herzien.

Liza:
Ja, nou in eerste instantie was het vooral vrij oncomfortabel, maar ik heb wel geleerd dat alle ethische lessen een soort van oncomfortabel waren om te leren. Het was verre van makkelijk, maar wel waardevol. Maar in het begin was ik vooral mezelf er heel erg bewust van als ik dan dus vermoeizheid voelde, schaamte voelde, schuld voelde, dat ik aan het eten was, want het lukte me niet om dat meteen zeg maar dan niet meer te doen. Ja, ja. Maar naarmate ik me er meer bewust van werd, werd het ook makkelijker om stil te staan bij oké, maar wat voel ik dan nu eigenlijk? Wat speelt er? En om terug te gaan naar die dag of eerder die week waardoor ik me zo voelde en om daar bijvoorbeeld over te schrijven waardoor het eten daar op dat vlak langzaam minder werd. Ja, ja, en ik het nou, dat heeft wel echt een paar weken geduurd. Het uiteindelijk dus wel een nieuwe betekenis kon geven En dat dat volgens mij begon ook met schaamte, maar dat dat er mocht zijn en dat het oké is om dat te voelen. En bijvoorbeeld eerst te experimenteren met als ik dus moe was, s’avonds gewoon meteen naar boven toe te gaan in plaats van standaard op die bank te belanden en voor de televisie te zitten en er automatisch iets te eten bij te pakken.

Liza:
Dat ik mezelf vanuit liefde naar boven toe ging sturen en gewoon naar bed toe ben gegaan. Ik ben toen heel veel avonden echt, ik denk wel drie vier weken lang om zeven uur s’avonds bijvoorbeeld naar bed toe gegaan, omdat ik dus echt gewoon zo moe was dat ik gewoon rust nodig had. Ja, en dan ook meteen in slaap viel.

Marjena:
Wat ik zo mooi vind van wat je beschrijft, is dat je aanvankelijk dacht ik ben zo bang dat als ik dat eten ga loslaten, dat ik dan mijn beschermlaagje kwijt ben, een beschermlaag kwijt ben. En wat je daarna beschrijft, is wat er onder die beschermlaag zat, waren gevoelens waar ik oordelen over had. En door die oordelen te veranderen, de betekenis van gevoelens te veranderen, te zijn met die gevoelens, Mag ik daardoor concluderen dat je daardoor ook de beschermlaag om die gevoelens eronder te houden of weg te duwen steeds minder nodig had?

Liza:
Ja en sterker nog ook lijfelijk steeds minder blijkbaar nodig had. Ik ben ook echt in vrij korte tijd, volgens mij in drie maanden nadat ik gestart ben met het programma, ben ik 10 kilo afgevallen, wat wel echt verbazingwekkend snel ging. Alleen vervolgens kwam daarna de volgende grote etensles. Maar het maakte wel dus in eerste instantie dat er heel veel bescherming eigenlijk bijna automatisch ook wegvloeide met dat ik die emoties aan ging kijken en daar ja wat je zegt een nieuwe betekenis aan ging geven

Marjena:
ja ah fantastisch ja ja prachtig En toen kwam er een volgende etensles.

Liza:
Ja, toen was ik dus tien keer de afgevallen. En toen hadden we een verjaardag. En op die verjaardag kreeg ik van iedereen heel veel complimenten over hoe ik eruit zag. Behalve van mijn vader. Ik merk dat ik het nog wel een lastige vind om te delen. Maar hij houdt van vollere vrouwen en hij maakte eigenlijk een opmerking over dat ik er slecht uit zag in zijn ogen. Ik weet niet meer wat hij letterlijk zei, maar dat was wel hoe het binnenkwam. En dat deed zo’n pijn dat ik echt in een hele korte tijd daarna heel veel ben gaan eten en ook een tijdje eigenlijk, ondanks dat ik echt, Ik zat heel lekker in de flow en ik was heel veel aan het schrijven.

Liza:
En ik was veel ook, ik vind de community van het programma ook heel fijn. Ik was daar heel erg aanwezig en toen me een soort van ineens helemaal terug trok en weer helemaal in het eten dook, omdat dat me dus zo gekwetst had. Wat hij zei en dat heeft denk ik wel zes tot acht weken geduurd voordat ik een soort van weer wilde laten zien van oh ja, ik ben er nog, maar daar zat ook heel veel schaamte op dat ik dus wel weer, ondanks dat ik zo lekker bezig was zo in het eten was

Marjena:
ja ja alsof dat jou te kortkoming was dan ja

Liza:
ja het was weer mijn schuld en zie je wel ik kan het niet en toen kwam dat stuk weer heel erg boven terwijl wat nou wat het de gelijke tijd ook was is je hebt ergens een podcast waarin jij zegt dat je de vaardigheden niet kwijt bent. Je hoofd heeft alleen een andere afslag genomen of je brein heeft een andere afslag genomen. Ik kon het wel zien, alleen het lukte me niet om er zelf uit te komen.

Marjena:
Ja, wat ik daar… Wat zo pijnlijk is aan dietiek, wat dietiek ons leert, is presteren, volhouden op wilskracht. En op het moment dat je overeet, heb je het verpest, is het mislukt en heb je een terugval. En het verschil tussen presteren of je relatie met eten ontwikkelen, is dat in het ontwikkelen van die relatie je vaardigheden uiteindelijk echt in je rugzak kan steken die jouw verworvenheden zijn. En natuurlijk kwam ik in mijn eigen ontwikkeling soms momenten tegen waarop ik leek die vaardigheden even niet tot mijn beschikking te hebben. En ik moest me toen afvragen, betekent dat dat ik ze kwijt ben of betekent dat dat ik er alleen tijdelijk mee uit contact ben? En ik ontdekte dat het dat laatste was. Die verworfenheden, die zijn er, maar je kan soms, en ik noem het dan een nieuw vaardigheidsniveau, tegenkomen van omstandigheden, situaties die je nog niet eerder bent tegengekomen in je leven en die een dermate impact hebben dat je tijdelijk uit contact bent van jouw eigen vaardigheden en die dat contrast van de opmerking van je vader en wat natuurlijk in de vader dochter relatie ongetwijfeld gevoelig zal liggen. Zeker in contrast met alle complimenten die je kreeg, dat raakt je gewoon enorm.

Marjena:
En vervolgens heb je het over eten wat je deed binnen het programma een negatieve betekenis over jezelf gegeven, van dit had niet mogen gebeuren en nu doe ik het niet goed. Dat natuurlijk ook heel heel pijnlijk is als dat erbovenop komt. Hoe heb je daar je weg uitgevonden? Je zei dat lukte me niet alleen.

Liza:
Nee, nee, dat gebeurde eigenlijk vooral tijdens de zomervakantie. En in eerste instantie ben ik eigenlijk gewoon weer begonnen met zoals ik begonnen was, namelijk met podcast weer van jou luisteren en ook wat ik heel fijn vond in de besloten podcast coachessies van anderen ook gaan luisteren om daar zelf. Wat is dat zoveel schaamte op dat ik het nog niet durfde te delen om er in eerste instantie zelf mee aan de slag te gaan en uiteindelijk heb ik me toen ook door jou laten coachen en heb ik het besproken en wij hebben het eerder gehad ook over Een boek wat je met aangeraden ongezien opgegroeid en die opmerking. Al die complimenten deden er ook verder helemaal niet meer toe nadat ik die opmerking had gekregen. Trouwens, die waren echt gewoon helemaal in verwegging staan, zeg maar. Ja, die opmerking triggerde bij mij heel erg een oude pijn van niet gezien worden, niet geliefd worden, vooral het niet gezien worden, niet gezien voelen in ieder geval. Wat vanuit een kindstuk echt naar boven kwam. En ik ben heel veel ook al daarvoor wel in het programma, maar nog niet op dat level, maar ook met een stukje innerlijke kindpijn aan de slag geweest.

Liza:
En we hebben toen daar in de coachessie ook over gehad van wat daarin ook zou kunnen helpen. Ik weet niet eens exact meer wat ik, wat je toen gezegd hebt, wat je me aangeraden hebt of wat we gedaan hebben. Ik weet nog dat ik die coach sessie soort van half aanwezig was en het later terug geluisterd heb. En dingen ben gaan uitwerken. Maar Daarna vooral veel bezig geweest ook met bijna een stukje rouwverwerking ofzo over me niet gezien voelen van vroeger en dat dat nu dus weer zo getriggerd werd. En dat maakte dat daarna binnen hele korte tijd, ik ben er toen een paar dagen heel intensief mee bezig geweest. Een soort van acute switch, ook weer omging. En toen waren ineens al mijn vaardigheden weer terug.

Liza:
Ja. Die ik daarvoor ook had. En toen kwam je later wel nog een keer. Toen ging het over boosheid dus ook. Nee, daarom vergelijk ik het met de overwerking. Eerst was het verdriet. En volgens kwam in één keer dus een boosheid nog naar mijn vader. Toen heb ik ook weer uitgerekend naar jou.

Liza:
Toen gaf je ook een tip om dat fysiek los te laten. Dus kwamen steeds een soort van nieuwe pijntjes, maar ben ik daarna wel weer hulp gaan vragen. En telkens als ik dan weer een hobbeltje overwon, dan waren alle vaardigheden er weer en had ik weer iets nieuws in mijn rugzakje. Dus kwam ik eigenlijk gewoon steeds nieuwe etenlessen tegen in dat stuk vanaf dat moment.

Marjena:
Maar ja, me zo onder de indruk van alles wat je hebt gedaan, alles wat je hebt overwonnen, van kind af aan. En daarna in je moederschap, en nu in je relatie met eten, en de relatie met je vader, Het is echt heel indrukwekkend. En ik ben ontzettend blij dat je die ervaring ook hebt opgedaan, dat die vaardigheden er zijn. Het zijn verworvenheden en die kan je niet meer verliezen. Je kan er hooguit tijdelijk mee uit contact zijn. En als je ook weet hoe je dat contact weer herstelt, dan voel je je ach. Want het idee van een terugval voelt zo machteloos, alsof het je overkomt. Je tuimelt, je tuimelt, je tuimelt, je tuimelt en je weet niet waar dat zal stoppen.

Marjena:
Het overkomt je en dan ben je voor je gevoel soort van terug bij af. En als je een dieet volgt waarbij je niets doet met je relatie met eten, maar alleen maar aan de gedragskant probeert bepaald gedrag te laten zien En door dat gedrag verlies je gewicht. En dan komt er die terugval, waarna dat gewicht er weer aan komt. Dan heb je ook het gevoel dat je helemaal geen hou vast hebt. Want het enige wat je kan doen, is terug naar het volhouden van dat gedrag. En daar waar je dat niet lukt ben je dus nog aan het vallen, vallen, vallen, aan het tuimelen en weet je niet waar dat stopt. Je ervaart veel meer machteloosheid op het moment dat je weet, oh dit zijn de bouwstenen van mijn fijne relatie met eten. Dit zijn precies de vaardigheden waarop die relatie in bloei is, waarmee ik een fijne flow ervaar en me heel veilig voel in die relatie.

Marjena:
En zolang ik die bouwstenen onderhoud, kan ik nergens terugvallen, want wat ik hier heb gebouwd, kan ik niet meer verliezen. Nou, nou, is er nog work in progress waarvan je zegt hé, dit is voor mij nu iets wat wat mijn aandacht vraagt?

Liza:
Ja, ik denk wel. Kijk, ik ben nu volgens mij drie, vier weken klaar in ieder geval. Op het moment van deze opname met etenslessen, maar niet klaar mee. Ja, ik denk dat er is nog steeds work in progress. Ik zal niet. Ik overeed nog steeds wel eens. En het is niet helemaal weg. Ik ben na die drie maanden ben ik dus 10 kilo afgevallen.

Liza:
Nou, vervolgens heb ik dus heel veel er aan gegeten, wat ook in mijn gewichtswerken was. Ik denk dat ik nu, ik heb niet meer op de weegschaal gestaan, Dus ik weet het niet meer. Terwijl vanaf het begin van het programma zat ik echt elke maandage op de weegschaal. Dus ook dat heb ik losgelaten. Ik had jaren niet op de weegschaal daarvoor gestaan, omdat ik gewoon vooral niet wilde zien wat erop stond. En aan het begin van het programma dacht ik, nou ga ik erop staan. En toen werd het ook een soort van weer een obsessie om erop te staan. Nou, nu is dat, dat is echt mijn systeem.

Liza:
Maar ik denk dat ik nou ongeveer nog op ergens tussen min 10 en min 8 kilo, afhankelijk van hoeveel ik precies aangegeten heb, balanceer. Maar ja, dus daarin, ik zou nog wel wat gewicht willen verliezen. Verliezen? Film willen verminderen, maar ik focus me nu denk ik vooral op dat gewoon mijn relatie met eten fijn is, dat ik naar mijn lichaam luister. Ik zei het al, het is nu herfst en ik merk dat mijn lijf het nodig heeft om warme voeding te eten, meer verzadigende voeding, geen lichte salades, maar gewoon pompoenen, pastiem maken, ruimen. Nou, dat. Dus daarin ligt nu niet de focus op het afvallen, maar meer dus op als ik overeed, oké, wat maakt het om dat ik dat doe en wat heb ik dan nu nodig? En daarin echt de liefde aan mezelf geven. En voor mij werkt het altijd heel goed om dat echt even, soort van echt bewust in mijn eigen coconnetje te doen. Juist als ik een traject heb gevolgd, weet ik inmiddels.

Liza:
Maar ik weet, tegelijkertijd weet ik ook dat als het echt even niet meer gaat, dat ik zo weer ergens aan kan haken. Dus

Marjena:
ja,

Liza:
die vind ik allebei heel fijn. Maar ja, er is zeker denk ik nog wel de komende tijd echt nog wel work in progress op dat vlak.

Marjena:
Zou je die schaamte die je ooit voelde om dit aan te kijken of om er open over te zijn, het feit dat je nu in de podcast zit, dat zegt natuurlijk al iets, maar hoe denk je daar nu over? Los van of dat stigma in de maatschappij van, oh het is toch gewoon een kwestie van wilskracht, of dat nog bestaat. Wat is daarin voor jezelf veranderd?

Liza:
Nou ik heb het zelfs op social media, heb ik het er een aantal keer over gehad, op mijn eigen Instagram, gewoon om daar meer openheid over te geven. Ik interesseerde me niet wat anderen ervan vonden, maar vooral voor mezelf om die schaamte te doorbreken. Nou ja, en inderdaad nu ook in de podcast, maar Ik ben er juist meer open over gaan zijn. Eigenlijk een beetje net als over mijn postnatale depressie, over dat dit speelt. En het fijne is dat er heel veel vrouwen dit herkennen. En op het moment dat je het gesprek daarin opent, alle schaamte eigenlijk wegvalt en er vooral heel veel openheid en liefde is. En dat vind ik zelf heel fijn. Dus die schaamte, ik zal niet zeggen helemaal weg, maar is wel voor een heel groot deel vervaard en maakt het me niet meer zoveel uit wat iemand ervan vindt.

Liza:
Ik ben ook, en dat is voor mij denk ik nog wel de belangrijkste wind, in mijn hoofd niet meer bezig met eten. Ook op een verjaardag niet van, oh wat vinden anderen nu van me met hoeveel ik eet of kan ik nu wel een stukje pakken of niet. Die rust daarin is zo lekker. Ja, dat is echt heel fijn.

Marjena:
Fantastisch. Hoe kijk je daarin naar de feestdagen? Is er verschil tussen hoe de feestdagen voor jou voorheen er altijd uitzagen, hoe dat verliep en hoe dat nu is in aanloop naar de feestdagen. Is daarin iets veranderd?

Liza:
Ja, ik heb er nog niet eens over nagedacht. Je zegt nu feestdagen, we hebben wel chocoladepepernoot al in huis, dat wel, maar verder… En boeken voor verlanglijstjes van de kindjes. Ben ik er nog niet echt mee bezig geweest. Vissage is voor mij altijd een periode geweest waarin ik heel veel aankwam. Vooral heel veel aan het eten was. Ook vanuit een soort van maar nu is het er dus nu moet ik er gebruik van maken. En dit jaar zijn we met de kerst in ieder geval zijn we naar Malta.

Liza:
Dus dan zijn we niet eens thuis. We hebben niet eens de druk van een familiediner voor het eerst in jaren, wat ik heel fijn vind. Maar daarin dus ook. Ja, nee, ik zie er helemaal niet tegen op. Of ik denk gewoon, nou dan voel ik gewoon weer wat mijn lichaam dan nodig heeft. En als ik zin heb in een zak pepernoten leeg eten, dan doe ik dat. Alleen ik weet ook wat de consequenties daarvan zijn. Want ik voel me dan echt gewoon heel bagger fysiek daarna.

Liza:
Ja, dus dat is meer de manier waarop ik er nu over nadenk. In plaats van, oh, maar dan is het er en dit vind ik het lekkerste. Nu moet ik het allemaal eten, want over een paar maanden ligt het niet meer in de winkels. En wat zullen ze? Wat moet ik allemaal dan klaarmaken? Het moet wel gezond zijn, maar iedereen moet het lekker vinden. Dat is weg.

Marjena:
Oh, wat heerlijk. Klinkt dat fijn.

Liza:
Ja, dat is

Marjena:
heel leuk. Oké, dus het houdt je eigenlijk niet eens meer zo bezig. Van, oh, die feestdagen komen eraan. En wat mag ik dan allemaal? Of wat wil ik dan allemaal? Nee.

Liza:
En ga ik dan dus juist heel gezond eten en ondertussen mezelf elke keer… Nou, ik zal niet vloeken in de podcast, maar me heel rot voelen. Ik wou een ander drie letter woord zeggen. Maar… Meestal is mijn strategie geweest altijd één van de twee. Of ik ga dus juist heel gezond eten, alleen ik voel me dan heel vervelend. Of ik ga gewoon helemaal los en dan eet ik echt alles wat los en vast zit en dan voel ik me vervolgens fysiek heel vervelend. En dan voel ik me daarna weer heel schuldig en dan begint het hele riedeltje weer met had je dat wel moeten doen.

Liza:
Nu denk ik ja, ik luister wel gewoon naar wat mijn lichaam nodig heeft. En als ik een keer wat te veel eet, nou, dat zie me dan wel weer. Dat los ik dan wel weer op.

Marjena:
Ja, ja. Dus je bent meer verbonden met met je lichaam en de samenwerking met je lichaam of de harmonie met je lichaam dan vanuit je hoofd denken al feestdagen dan mag dit of mag dat

Liza:
ja sterker nog ik denk die connectie zo hersteld dat ik nu ik je leert ook bij jou in het programma natuurlijk om te luisteren naar hoe je lichaam reageert op voedsel. Ik kan het niet meer negeren. Van de week had ik dus wel echt wat teveel suiker gegeten en ik had zo’n hoofdpijn daarna. En dat is dan, nou eerder zou ik dat genegeerd hebben. Nu denk ik, oké, ik moet het gewoon niet te veel eten, want ik krijg er gewoon echt hoog pijn van. Waarom heb ik het gedaan? Nou ja, en om het dan dus weer op te lossen. Dus dan pak ik hem op die manier op.

Marjena:
Ja, ja, ik mag het wel, maar ik wil het niet, want ik vind de ervaring gewoon niet fijn als ik daar te veel van eet. Nou, Dat klinkt heerlijk. Er schoot me nog iets binnen wat ik je wilde vragen en nu ben ik het kwijt. Ja, nog even over dat beschermlaagje, want ik hoor dat vaker en als hier iemand naar luistert die zegt, ik herken dat zo. Voor mijn gevoel is eten, als ik er heel eerlijk over ben, een soort van dekentje om me heen. Het voelt als een veiligheidslaagje en ik ben dus zo bang voor wat er gebeurt als ik dat zou loslaten of inleveren of wat er dan omhoog komt. Wat zou je tegen iemand die dat denkt willen zeggen?

Liza:
Nou, er komt heel veel in me op, maar ik denk dat zoals ik aan het programma zelf ben begonnen dat ik dat iedereen het meeste zou gunnen. Ik kan het misschien wel alleen, maar ik wil het niet alleen. Dat dat een hele helpende mindset is geweest om het dus niet alleen te willen doen. Want ik denk dat we al heel veel van onszelf vragen, zeker iedereen die dit herkent, die ook maar een stukje van mijn verhaal herkent, die zal dat misschien ook wel herkennen, dat je de lat voor jezelf al best wel hoog legt en dat het heel helpend is om dat niet alleen aan te gaan, omdat er dus, wat ik zei, al mijn ethisch lessen waren heel waardevol, maar ook echt wel groeipijnt, als je dat noemt, best wel confronterend was. En aan de andere kant heb ik echt ook mogen leren dat, je hebt het een keer in de schriftelijke coaching gezegd, dat Dat is de slechtste keuze die je zou kunnen maken. Dat eten je bescherming is en zelfliefde een zoveel fijnere bescherming is. Dat waren niet exact je woorden, maar daar kwam het zeg maar vaneer. In ieder geval in mijn interpretatie.

Liza:
En dat heeft me toen wel heel erg aan het denken gezet. Want Ik heb dat volgens mij letterlijk gedeeld. Dan neem ik mijn beschermlaag, geef ik af ofzo. En dan loop ik naakt rond. En dat jij zei van ik wil ook niet naakt zonder bescherming rondlopen. Maar daarin, ervoor je jezelf kunt zijn, jezelf kunnen opvangen en echt jezelf kunnen troosten, omhelzen, zoals in mijn geval ik soms echt wel naar verlang dat mijn ouders dat zouden doen of gedaan zouden hebben, maar dat voor mezelf kunnen doen. Dat dat een nieuwe beschermlaag is die ik gecreëerd heb, die al wel een beetje stond, maar die zoveel steviger is komen te staan tijdens het programma. Waardoor ik loop niet zonder bescherming rond.

Liza:
Nee, dat is er altijd. En ook daar ben ik soms even mee uit contact, maar daar kan ik altijd op terugvallen.

Marjena:
Prachtig, ja. Ja, ik was dat vergeten, maar dat herinner ik me nu weer nu je dit zegt. Inderdaad, ik wil ook niet naakt rondlopen. Het is ook helemaal niet de bedoeling dat we ons zo voelen. Daar komt iets voor in de plaats. En in het bouwen van die fijne relatie met de eten is dat wat ervoor in de plaats komt, wat je ontwikkelt in de relatie met jezelf.

Liza:
Ja, en heel praktisch. Ik heb bijvoorbeeld één vest, wat voor mij echt een soort van… Ja, mijn zelfliefde vestje is of zo. Dat voelt voor mij als een soort van moederlijke liefde… Die ik dan aan mezelf geef. En als ik me dan even zo voel… Ik hoef dat vest me aan te trekken. Als ik een dag me gewoon minder voel, dan trek ik dat vest aan, zodat ik me heel fijn voel en daarmee toch geborgen voel, zonder dan dus, nou ja, soms misschien een beetje eten, maar dan zoek ik dat uit.

Liza:
Maar zonder dus eten dan daarvoor nodig te hebben als bescherming. Ja, dat

Marjena:
me ook opvalt aan hoe je hierover praat en mijn complimenten daarover. Ik kan echt horen dat je helemaal aan je eigen kant staat hierin. En dat als je dus overeet, ik hoor aan de toon waarop je het zegt, daar zit geen lading op. Je bent dan echt oprecht vol compassie naar jezelf om te onderzoeken. Hé, wat naar voor je? Waar ging dat over? Ik help je. Ik ben er voor je. Ik leg dat erin nu omdat ik het, ik ben zo gewend om er naar te zoeken als het ware, om te luisteren. Van hé, hoe sta je in die relatie met eten? Hoe sta je daarin met jezelf? Sta je daarin aan je eigen kant? Omdat het echt een voorwaarde is om die relatie te kunnen ontwikkelen en zolang daar nog snoeiharde oordelen op zitten, staat er gewoon te veel spanning op om naar die etensles te kijken, om hem eruit te halen, op waarde te schatten, om ervan te leren.

Marjena:
Het is allemaal te, te, te pijnlijk. En ik hoor aan je dat het echt heel goed zit.

Liza:
Die oordelen zijn er echt af. Nou ja, ik ben vanochtend, ook dat vertelde ik net voordat we gestart hebben, maar ik ben vanochtend gaan floten. En dan lig je dus een uur lang in zo’n cabine, zeg maar echt zonder prikkels, in je eentje. En ik heb de laatste keer, niet vandaag, maar de laatste keer dat ik dat deed toen dacht ik nog om maar goed een paar jaar geleden had ik dit echt niet gekund ik was na vijf minuten helemaal stapelgek geworden alles wat door mijn hoofd heen was geschoten en ik had er eigenlijk al best wel stappen in gezet mijn oordelen waren echt al minder maar op dat vlak van eten waren ze echt nog snoeihard. En ik lig daar nu gewoon en dan lig ik… We gaan vanmiddag een huis bekijken en dan lig ik gewoon daar over te fantaseren en ik ben over leuke dingen aan het nadenken. En soms dan is er gewoon geen gedachte en dat is zo fijn, ook met eten. Ik kan gewoon…

Liza:
Ik heb laatst weer een kookboek gekocht en ik kan gewoon genieten van het eten klaarmaken zonder bezig te zijn met wat zit hier in, kan ik dat wel eten? Oh nee, dat zou ik niet moeten doen. Dat is zo lekker. Wat niet wegneemt dat, ja, Soms duurt het een paar dagen voordat ik erachter ben. O, ik ben meer aan het overeten. Dat het volledig weg is, maar… Ja, er is wel rust in. En dat is denk ik heel fijn.

Marjena:
Fantastisch. Ik zie het ook aan je straalt. Je coach zelf ook, voordat we afscheid nemen, vind ik het leuk om je even podium te geven en zeggen. Als mensen denken, hey die Lisa, ik ben benieuwd naar haar boek. Ik ben benieuwd wat ze doet als coach. Waar waar kunnen mensen jou vinden?

Liza:
Onder mijn eigen naam, Lisa van

Marjena:
de VV.

Liza:
En wie coach je? Ik coach vooral ambitieuze vrouwen die de last voor zichzelf heel erg hoog leggen. En last hebben van perfectionisme. Om dat los te laten en leven te creëren waar zij echt gelukkig van worden. Dus daar hou ik me voornamelijk mee bezig. En ik ben niet zo heel actief meer op social media, want daarin heb ik ook heel veel losgelaten en de druk van ik moet dat allemaal doen. Daar zaten ook heel veel oordelen op. Maar ze kunnen me vinden op mijn eigen naam. Ik ben op mijn DM altijd wel heel actief.

Liza:
En ik heb ook een podcast, Dus ik zou zeggen luister vooral als je daar meer over wil weten.

Marjena:
Super, ik zal zorgen dat een linkje daarnaar in de show notes komt zoals dat heet. En dan wil ik jou heel erg bedanken voor dit prachtige gesprek en je mooie verhaal. Ik ben echt enorm van je onder de indruk en geïnspireerd. Dank je wel. Ik vond het leuk je te spreken.

Liza:
Jij ook bedankt.