Afl. 187 De Etenslessen van Sabine. Aldoor bijhouden wat je eet.

Het verhaal van Sabine is bijzonder en voor jou herkenbaar als je altijd bijhoudt wat je eet. Het veroorzaakte veel onrust en werkte niet. Ze bleef overeten, afvallen en weer aankomen. Hoe ze daar verandering in bracht met de hongerbalans, zeven kilo verloor en nu geen last meer heeft van dieet gedachten, vertelt ze tijdens ons gesprek.

Ze deelt haar meest waardevolle inzichten en aangrijpende verhaal. Als moeder van drie kleine kinderen werd ze onverwacht ernstig ziek. Ik bewonder deze stralende vrouw die na een niertransplantatie zowel geestelijk als lichamelijk haar weg terugvond en besloot om te creëren waar ze naar verlangde.

---

Wat je ontdekt: 

• De Etenslessen van Sabine.
• De inzichten die haar hielpen om dieetgedachten los te laten.
• Waarom ze weet dat haar gewichtsverlies blijvend is.

---

 

Transcript Afl. 187

Hallo hoe gaat het met je? Ik heb een bijzonder gesprek voor je. Een gesprek met Sabine, iemand uit mijn programma die haar bijzondere verhaal met mij en jou deelt. Ik wist het merendeel van dat verhaal wist ik niet, kende ik niet en dat realiseer ik me terwijl ik dit voor jou al voorbereiden: het maakt dus ook niet uit. Ik hoef niet alles van jou te weten om je te kunnen coachen in het oplossen van overeten en het creëren van jouw fantastische relatie met eten. Ik zeg tegen iedereen die in mijn programma’s stapt: jullie verhalen verschillen, maar wat je nodig hebt om te kunnen stoppen met overeten, een fijne relatie met eten te creëren en blijvend gewichtsverlies is voor iedereen hetzelfde. En daarin kunnen je doelen zelfs ook nog verschillen. De één wil wel gewicht verliezen, de ander niet. De één wil de Hongerbalans volgen, de ander niet. Het creëren van die geweldige relatie met eten is voor iedereen hetzelfde. De vaardigheden die je daar voor ontwikkelt, de principes die je daarvoor begrijpt. En in mijn gesprek met Sabine hoorde ik dingen uit haar leven, over haar leven en haar geschiedenis, uit haar geschiedenis die ik allemaal nog niet kende. Maar wat zij voor zichzelf heeft gecreëerd is echt fenomenaal. En ik gaat het hier niet vertellen aan je. Ga er maar naar luisteren. Laat je erdoor inspireren. Gebruik alleen haar verhaal, alsjeblieft niet tegen jezelf om jezelf op een negatieve manier mee te vergelijken, maar trek je aan haar op.

Sabine was iemand die altijd bijhield wat ze eet en als dat specifiek iets is wat ook in jouw hoofd gebeurt, dan zal je veel in haar herkennen, in de relatie zoals ze die met eten had kunnen herkennen en veel hebben aan de dingen die ze met je deelt over hoe ze dat voor zichzelf heeft opgelost. Hier is mijn gesprek met Sabine.

Sabine: Hoi Marjena.

Marjena: Hoi, wat ontzettend leuk om je te zien.

Sabine: Jazeker, hartstikke leuk!

Marjena: En ik vind het heel speciaal om jou te spreken vandaag omdat jij een heel bijzonder verhaal hebt, een bijzondere geschiedenis hebt die die niet gemakkelijk zal zijn geweest en van invloed was op jouw relatie met eten en ik vind het heel boeiend en bijzonder hoe jij daar jou weg in hebt gevonden en je weg ook nog steeds verder in aan het vinden bent. Dus, laten we daarin duiken. Zou je mij iets willen vertellen over, de niertransplantatie die je hebt gehad en welke invloed dat heeft gehad op jouw relatie met eten? En misschien ook nog iets over jouw relatie met eten daarvoor?

Sabine: Ja, ik heb voor zo lang ik me eigenlijk al kan herinneren een niet zo’n fijne relatie met eten. Dus altijd erg obsessief en het zat bij mij in het alles of niks. Ik heb verschillende diëten geprobeerd en dat lukte dan even en dat, naja dat zakte daarna eigenlijk altijd wel weer weg. Nadat ik drie kinderen heb gekregen ben ik ook aangekomen. En daarna, nou ja, wel weer acht of negen kilo afgevallen en dan was ik daar weer heel blij mee. En dan, nou ja, gedurende het jaar kwamen er altijd wel weer wat kilo’s aan. En die laatste kilo’s dat ik echt het gevoel had van nou dat doorzetten, dat lukte me nooit. En toen ben ik in 2018 ben ik uit het niets ziek geworden. Ik heb een auto immuunziekte gekregen die mijn nierfilters aangevallen heeft allebei, allebei mijn nierfilters waardoor ik drie weken in t ziekenhuis heb gelegen en toen te horen heb gekregen van: je nieren werken niet meer, je moet per direct naar de dialyse. Dus ja, toen stond alles even helemaal op z’n kop. Mijn jongste was 2,5 en ik was gewend te werken. En nou ja, we draaiden gewoon zeg maar he, we leefden ons leven. En toen ben ik bijna een jaar lang drie keer in de week naar het ziekenhuis geweest om te dialyseren. En ik had in die tijd een vocht beperking, dus zelfs een appel mocht ik al bijna niet omdat er vocht in zat en alles wat ik te veel aan vocht binnen kreeg, ja dat moest, dat kon ik niet zelf kwijtraken. Mijn lichaam kon dat niet meer, dus dan moest ik naar de dialyse toe. Echt aan het apparaat. Dus ik moest opletten. Ik kon geen kwark eten, geen yoghurt, ik kon bijna niet drinken, dus dat was met eten was dat heel erg lastig.

Marjena: Ik weet daar echt helemaal niks van. Dus een vochtbeperking betekent jouw nieren kunnen het niet aan als je vocht binnenkrijgt. Water drinken kan dan wel.

Sabine: Nee, helemaal niet. Bijna niet Nee. Omdat mijn nieren niet meer werkten, kon ik niet zelf meer naar de wc, dus ik kon niet meer plassen. Dus mijn lichaam hoopte dat vocht op en om de dag werd het door dialyse apparaat eruit gehaald, maar je kan dan niet eindeloos vocht drinken want dat apparaat kan niet eindeloos wat uit je lichaam halen. Ze vergelijken het ook wel eens met de marathon die je loopt. Is gewoon heel zwaar voor je lichaam omdat je alles in je lichaam is weer aan het spoelen, maar ze krijgen nooit al die afvalstoffen er mee uit als wat je normaal op de wc kwijtraakt. Dus dat betekende dat ik ‘s ochtends voor de dialyse, dan at ik weleens yoghurt en tijdens de dialyse dronk ik juist koffie omdat uh, nou ja, daar ook weer stoffen in zaten die mijn lichaam niet goed aankon. En tijdens de dialyse kon dat eruit gespoeld worden.

Marjena: Heb je wel, als je lichaam dan dat vocht dat vocht niet kan loslaten, heb je daardoor ook minder dorst.

Sabine: Nee, ik had echt heel veel dorst. Ik had een hele vieze smaak in mijn mond, dus ik zat constant snoepjes te eten om maar een beetje wat speeksel te kunnen hebben. Maar dat was het gekken, dat dat was het ook niet. Mijn lichaam was gewoon van slag en die ziekte moest er eerst uit. Ik heb daardoor een lichte chemo gekregen, maar ik kon ook niets doen. Gezonder leven had bijvoorbeeld geen zin. Ik moest echt wachten totdat die ziekte uitgedoofd was voordat ik getransplanteerd kon worden. En die zomer van 2018 is het bloedheet geweest. En ik, ja, ik kon gewoon bijna niks drinken. Dit is nu niet meer te bedenken. Ik drink nu dit soort bekers de hele dag. En dat, dat kon toen niet. Ik kon er maximaal één van dit drinken.

Marjena: Ongelooflijk. Ja, en je was dus. Je werkte. Je had drie kleine kinderen en ineens stond je leven gewoon echt helemaal op zijn kop. Ik kan me voorstellen dat dit niet alleen fysiek heel erg zwaar is geweest, maar geestelijk en emotioneel ook.

Sabine: Ja.

Marjena: Ik kan me bijna niet voorstellen hoe het is voor een jong gezin en voor jou als moeder, maar ook gewoon voor jezelf. De relatie die je hebt met je lichaam weet je wel, van een lichaam wat het gewoon altijd doet, naar ineens een lichaam wat van binnenuit wordt aangevallen en dan tot en met chemo aan toe en drie keer in de week aan de dialyse ineens alles wat je dacht dat je kon voorspellen over je leven kwijt zijn.

Sabine: Ja dat dat is heel zwaar geweest en dat dat is, als ik er op terugdenk denk ik: hoe heb ik dat gedaan? Maar ja, je doet het met elkaar en het alle zwaarst was inderdaad dat heel je vertrouwen weg was in je lichaam en dat je niet meer wist waar je op kon bouwen en waar je op kon rekenen en heel je toekomstbeeld gewoon aan een simpele vakantie. Ik kon niet eens zwemmen met de kinderen omdat ik een lijn in m’n borst had die niet nat mocht worden. Dus het had gewoon op ons leven een behoorlijke impact.

Marjena: Ja. Hoe oud was je toen?

Sabine: 34.

Marjena: Goh, ja En toen kwam er een niertransplantatie? Een nier kom je volgens mij ook niet zomaar aan.

Sabine: Nee. Nou ja, dat. Dat is dus heel mooi geweest. Iedereen in mijn omgeving was zo ontzettend geschrokken en mijn zus en mijn man die zijn toen een berichtje gaan sturen aan iedereen van: we hebben een nier nodig. Maar ja, ik voelde me daar natuurlijk ontzettend bezwaard door. Want ja, het is niet alsof je vraagt van willen jullie even koken voor mij en m’n gezin? Maar ja, ik. Ik heb gewoon meteen vijf geweldige mensen gehad die naar t ziekenhuis zijn gegaan om zich te laten testen. En ik had nog een soort van reservebank, want er waren zoveel mensen die zeiden van nou: ik wil jou wel een nier geven. Dat was echt geweldig Ja was ontzettend mooi en emotioneel en ik ben d’r nog steeds ontzettend van onder de indruk. Ja.

Marjena: Dat komt bij mij ook binnen als je dit vertelt. Wat bijzonder en ook wat je zegt van het is niet dat ik iemand vraag van goh kan je een potje voor me koken, even een avondje voor mijn invallen. En vaak kunnen we het al zo moeilijk vinden om hulp te vragen. Laat staan inderdaad om aan iemand te vragen: wil je me een stukje van je lichaam geven?

Sabine: Ja, ja, ja, dat hebben we zo sowieso ervaren. Toen ik ziek was, die drie weken in t ziekenhuis, dan kwam mijn man terug uit t ziekenhuis en hing er weleens eten aan de deur van gewoon mensen. nou ja, uit onverwachte hoek dat je denkt van t zo bijzonder om dat mee te maken.

Marjena: Ongelooflijk. Hoe heeft je dit veranderd en wat was, in de periode daarna in je herstel? Wat deed het met je en wat deed het met jou in je relatie met eten?

Sabine: Nou, ik heb het wel na de transplantatie heel moeilijk gehad. Het ging eigenlijk meteen heel goed met mijn lichaam. Ik heb een nier gekregen van mijn oom. Echt ontzettend bijzonder en in eerste instantie zou mijn vader donor worden, maar helaas ging dat niet lukken, want je moet hele zware onderzoeken ondergaan en daaruit bleek dat hij toch geen nier kon geven. Dat heb ik van mijn oom nier ontvangen. Nou dat was ontzettend bijzonder. Alleen ja, toen begon het voor mijn gevoel en toen begon de rollercoaster eigenlijk een beetje tot stilstand te komen. En het ziekenhuis is erg gericht op van nou als het medisch allemaal maar goed met je gaat. Maar ja, het psychische stukje, dat is dan toch ook wel lastig. Waar ik vooral mee zat was het stukje dat ik zo erg ziek ben geworden dat ik meteen de transplantatie moest ondergaan. Zware medicijnen die ik mijn leven lang moet slikken, dus ik had daar heel veel zorgen over. Aan de andere kant ook die ontzettende dankbaarheid die niet in woorden is te vatten. En ook het stukje van ja, ik leef nog hè, mensen die krijgen een vreselijke diagnose en die overlijden en ik leef nog. Dus dat is heel dubbel geweest en een hele zoektocht. 

Marjena: Ongelooflijk. Ja, ongelofelijk. Dus je bent zeg maar de dood in de ogen kijken naar oké ik ben er nog en het ziekenhuis zegt: alle lichten staan op groen, hier heb je je leven terug. Mocht je toen ook weer naast die zware medicatie alles eten en drinken?

Sabine: Nou ik heb wel nog steeds beperkingen en dat zitten met name in rauw vlees, rauwe vis, eieren moeten goed doorgekookt worden. In het begin waren er wel meer restricties, maar zoiets als lever, leverworst, dat soort dingen, dat mag ik allemaal niet. En in het begin zeiden ze: doe ook voorzichtig met softijs en milkshakes vanwege bacteriën die er dan in de apparaten kunnen zitten. En ik moet er gewoon goed voor zorgen dat mijn eten vers is en goed doorgekookt, dus daar moet ik wel op letten.

Marjena: Hoe kwam je hier? Precies wat je zegt en daarna van oke, het ziekenhuis zegt je bent oké. Maar dan inderdaad. Hoe vind je daarna? Hoe pak je je leven weer op? Hoe begeleid je jezelf daarin?

Sabine: Ja, dat vond ik ook wel heel lastig. En ik ben daar wel een tijdje in zoekende geweest. Verschillende coaches ook wel gehad, maar ik merkte dat ik ook wel gewoon last bleef hebben van het feit dat ik zo ziek ben geweest En mensen zeggen ook al heel snel: je hebt toch je medicijnen en je leeft nog. Het stukje dat je het niet heel erg kunt delen met anderen omdat ze toch nooit zo goed snappen waar je doorheen gegaan bent. Dat voelde wel eens eenzaam en met name als ik dan andere ouders zag op school, of nou ja, waar dan ook, vrienden waar ik mee omga, dat ik dan dacht oh dat hele onbezorgde, dat is weg. En dat deed me met name heel veel pijn.

Marjena: Ja. 

Sabine: En dan is de relatie met eten er ook altijd wel eentje geweest die ik dan lastig vond. En dan dacht ik van nou ja, dan wilde ik wel eens wat nemen om het te verdoven en het voelde dan ook wel weer als een soort van ja maar ja, nu heb je een gezonde nier en nu mag t niet of dit is niet slim om te doen.

Marjena: Oké, dus. Om dat nog wat beter te begrijpen. Ik kan me voorstellen dat het gevaar is geweken of zo hè. Maar je onbezorgde relatie met je lichaam en met je leven zoals je die had, die was er niet meer en je voelde wat isolement naar de buitenwereld toe omdat mensen zoiets hadden van misschien dacht je dat ze die verwachting van je hadden van nou nu is alles weer goed. Dus we verwachten nu niet van je dat je misschien last hebt van bepaalde stemmingen of emoties. Welke gevoelens kwam jij tegen in die ‘nou het is nu voorbij’, maar toch is dit wel wat ik nu voel. Ik ben niet aldoor blij en opgelucht en dankbaar. Wat voelde je?

Sabine: Met name heel veel onrust in het begin, onrust en onzekerheid en twijfel over mijn lichaam of het wel goed ging. Ik keek bijna elke keer in de wc of mijn urine er wel goed genoeg uitzag en als ik iets voelde, moet ik dan nu het ziekenhuis bellen of niet? Wat zijn tekenen van afstoting en heel veel zorgen, met name voor de toekomst. En toen kwam corona, dus dat was ook lastig, want toen was ik een kwetsbare als toen 35 jarige. Maar dan hoor je ineens bij de groep die eerder gevaccineerd moet worden, die eigenlijk binnen moet blijven. Maar ja, met drie kinderen, doe dat maar is. Die eerste maanden met Corona zijn ook echt heel lastig geweest omdat er was heel veel nog niet bekend en later is daar wel meer rust in gekomen hoor. Toen kon ik gevaccineerd worden en maar ja, heel die vaccinatie plicht wel of niet heb ik ook heel lastig gevonden. En toen dacht ik: had ik jou toen maar ontmoeten al omdat ik jou toen met de podcast zal re horen tijdens Corona dat je tuurlijk zelf heel veel invloed hebt op je denken. Ik denk dat ik toen nog niet zo ver was, maar op een gegeven moment heb ik wel een punt bereikt van nou ik wil dit niet meer. Ik wil niet mijn leven lang langs de zijkant zeg maar me leven voorbij zien gaan en anderen zien genieten. Ik wil dat dat stopt. Ik wil uit die slachtofferrol.

Marjena: En met slachtofferrol bedoel je die gevoelens van: ik kan niet vertrouwen op mijn veiligheid. Ik kan niet vertrouwen op mijn toekomst, kan niet vertrouwen op mijn lichaam en dat remt me eigenlijk zo in mijn levensgeluk. Ik wil daar iets in veranderen. En waar je dus ook last van had, was je schuldig voelen als je niet heel verstandige keuzes maakte met eten. Terwijl je tegelijkertijd ook merkte dat je een relatie met eten had waarin je eten soms gebruikte om even al die lastige emoties van je af te kunnen duwen.

Sabine: Ja, ja, dat is het. Dat is het.

Marjena: Ja en je zei tegen mij: Etenslessen kwam net op het goede moment. Is dat dat moment geweest, dat punt geweest?

Sabine: Ja, ik ben hiervoor door een vriendin van mij bij een coach terecht gekomen en ik heb van haar al heel veel geleerd over denken en hoe je zelf over situaties na kunt denken en daar heb ik heel veel van geleerd. Alleen wat ik in Etenslessen…Ik ben op een gegeven moment bij jouw podcast terechtgekomen en toen ben ik daarnaar gaan luisteren. En toen hoorde ik zoveel herkenning, ook van de andere luisteraars. En toen had ik zoiets van: dit is echt het laatste stukje wat ik nodig heb. Hier kan ik zo veel meer mee verder omdat ik het gewoon zelf niet voor elkaar kreeg. En ik werd daar gewoon ook bozer en verdrietiger om naar mezelf omdat ik dacht van: ja maar waarom lukt het nou niet en waarom krijg je het nou niet voor elkaar? En aan de andere kant dan het goedpraten van nou er is zoveel gebeurd en met wat mensen vaak ook zeggen: nou je hebt kinderen gekregen en je ziet er toch goed uit. Maar van binnen voelde dat niet zo omdat ik gewoon die strijd altijd in mijn hoofd had.

Marjena: Oke, dus waar je last van had was een strijd met eten in je hoofd. Bedoel je daarmee verlangen naar eten en dat op wilskracht moeten zien te onderdrukken?

Sabine: Nou ook wel, maar dat dat lukte al vaak wel heel erg goed omdat ik echt ook gewoon hele goede dagen altijd heb gehad. Het was meer gewoon de strijd in mijn hoofd van geen rust. Dat ik altijd met eten bezig was en niet zozeer dat ik dan verlang naar eten of wilde eten, maar wel bedacht: ooh, ik heb dit nu al op, dan moet ik hier aan denken. Oké, we gaan dit nog doen. dan dat. En op momenten dat het mocht dan inderdaad alles of niks. Dus de zaterdag dan wilde ik ook alles eten. En ook al zat ik vol, dan nog wilde ik s avonds chips eten, want dat was zaterdag.

Marjena: Ja precies. En ging dat dan ook een beetje samen met in je hoofd dat idee hebben van: dan ga ik t vanaf maandag weer gezond en goed voor mijn lichaam doen. Maar nu vandaag geef ik mezelf een soort van vrij af of zo. 

Sabine: Ja, ja. En als er dan op zondag weleens iets tussendoor kwam, dan dacht ik: o jee, kan dat nu? En daar was ik met de jaren was ik wel milder geworden daarin, maar die uh, die onrust, dat heb ik altijd ontzettend ervaren. En dan zag ik andere slanke mensen, dacht ik hoe doen zij dat dan? En dan zeg ik andere mensen ook dan wat eten of drinken en dan denk ik hebben zij dan geen probleem daarmee? Of ja, ik ben er altijd heel erg mee bezig geweest in mijn hoofd.

Marjena: Dus je had last van gedachten die aldoor bijhielden wat je had gegeten, nog ging eten, hoeveel je mocht eten, wat je eigenlijk niet had mogen eten, hoe je dat dan misschien ging compenseren en wanneer je dat ging compenseren. Dat was de onrust waar je last van had. Maar je had ook overgewicht?

Sabine: Ja, ik ben altijd wel zwaarder geweest. Niet dat ik echt 30, 40 kilo te zwaar was, maar ik ben altijd wel wat kilo’s zwaarder geweest dan dat ik wilde.

Marjena: Nou weet ik dat als we last hebben van een dieetmentaliteit, dieetdenken zal ik maar zeggen hè. In dieetdenken, simpel gezegd gaat altijd overeten indelen in goed en fout. Dit is gezond, dit is ongezond. Hier kom ik van aan of hier val ik van af en daarmee eten heel zwart wit maken en kan me voorstellen, maar dat ga ik aan je vragen nu dat als je al last hebt van dieetdenken met o dit is ongezond of hier kom ik van aan, als je daarbovenop dan ook nog denkt en dit is niet goed voor mijn lijf en met mijn verzwakte nou, na mijn transplantatie moet ik extra voorzichtig met mijn lichaam zijn, dat je je daardoor dubbel schuldig ook voelt, misschien, als je iets eet uit de foutlijst. Had je daar ook last van?

Sabine: Ja, dat klopt. Dat vond ik dan extra lastig. En uh, toen ik ouder werd en op mezelf ging wonen, op een gegeven moment ging ook wel makkelijker. Maar ik weet wel van vroeger ook al als klein meisje dat als we een verjaardag was dan stond ik altijd wel aan de tafel waarbij andere kinderen dan aan het spelen waren. Ik ben altijd wel bezig geweest met eten en ik kon vroeger al moeilijk maat houden en dat vond ik altijd wel lastig, dus dan was het inderdaad, ik heb ook een periode gehad dat ik net op mezelf woon dat ik wel elke middag een pak speculaasjes bijvoorbeeld at bij de thee en daarna deed ik dat nooit meer. En dan was ik inderdaad zo obsessief bezig met hoe doen andere mensen dat dan? En mag ik dan nooit een koekje? En dat was dat hele alles of niks wat ik altijd als heel lastig heb ervaren. En dat ging me steeds meer dwars zitten.

Marjena: En wat veranderde daarin voor je toen je in het programma stapte en kennismaakte met de formule en de tools?

Sabine: Nou dat gaf eigenlijk gelijk al heel veel rust. Ik ben meteen met dag één begonnen met de Hongerbalans. Wat voor mij heel duidelijk voelde. En dan met name de Hongerbalans in de ochtend niet eten dus echt wachten totdat je trek hebt. Dat vond ik en vind ik nog steeds een uitkomst. Maar ook gewoon het hele stukje rust wat je voor jezelf kunt creëren met: oke als het een keer fout gaat, daar leer je van. En schrijf het uit en kijk wat er is gebeurd. Elk moment is nieuw en fris, dus je kunt het daarna ook gelijk weer oppakken. En niet iemand die een soort van met een zweep langs de kant staat van nou je hebt het hartstikke fout gedaan. Vanaf het begin af aan, ja heb ik jou als een warm bad ervaren, maar ook in de coaching. De andere mensen die ik hoorde waar ik veel erkenning en herkenning in voelde. Dat ik ook heel erg dacht van oh, ik ben niet de enige, t ligt niet alleen maar aan mij. En daarbij dus ook het stukje theorie wat je brein doet en hoe je brein met je aan de wandel kan gaan eigenlijk. En dat soort dingetjes vielen allemaal op hun plek waardoor er eigenlijk gelijk heel veel meer rust kwam en ik dacht: ja dit is allemaal een keuze en ik ben zelf degene die bepaalt en als ik het niet wil of als ik het wel wil kan ik dat ook bepalen. En het klinkt kinderlijk simpel, maar het was gewoon echt: ineens was het daar dat ik dacht ja, dit is het.

Marjena: Ik vind dat zo interessant hè? Als een strijd met eten eenmaal voorbij is, kunnen we bijna niet meer navertellen hoe we nou die verandering hebben doorgemaakt. Het is bijna alsof het er nooit is geweest. Dat is zo bizar daaraan. En wat ik jou nu hoor vertellen is: ik had altijd een hoofd wat eten heel erg indeelde in goed en fout, wat heel onrustig was en wat continu dat onderwerp aanhaalde. En wat je merkte was dat de Hongerbalans al een heel groot deel van die onrust wegnam omdat dat eten ineens een stuk simpeler werd. Ik geef me lichaam de leiding en eten is pas aan de orde als ik merk dat ik honger begin te krijgen. 

Sabine: Ja, Ik merk dat ik het af en toe nog wel een beetje heb en vaak op momenten dat ik gewoon thuis ben en dat ik geen bijzondere dingen heb. Dan is het goed. Maar ik denk ook ik ben nu vanaf december bezig en ja, je hebt toch ook momenten dat je weer even met vrienden bent. Want ik ging dat in het begin wel een beetje uit de weg. Dat vond ik al even lastig. En nu kom ik mezelf er af en toe wel in tegen, maar daar leer ik dan ook weer van dat ik dan zoveel meer zelfliefde nu heb en zoveel relaxter naar mezelf ben van: Sabine, je doet het al zo ontzettend goed en wat maak je een sprong eigenlijk. Geen stappen, maar wat maak je een sprongen en daardoor voelt alles al zoveel minder beladen. En dat is al echt, nou ja, een wereld van verschil. Echt een wereld van verschil. Ja.

Marjena: Kan je daardoor merken dat je, want dat vind ik echt heel bijzonder aan je verhaal. Dat als je zo bent geschrokken eigenlijk van wat zich af kan spelen in je lichaam, terwijl je daar daarvóór nooit mee bezig bent geweest. En dan overeten gaan opruimen en aan je eigen kant staan daarin. En daarmee kiezen voor zelfliefde. Kiezen voor compassie, maar ook heel hard kiezen voor je menselijkheid. Compassie kunnen voelen voor een verlangen om gevoelens soms te verdoven met eten en dat niet meer zwart wit te maken zoals je dat doet met diëtiek waarin je zegt: je hebt het verpest of je hebt het goed gedaan. Vandaag was een goede dag, vink, maar gisteren was een slechte dag, dan heb je het niet goed gedaan. En hier het klinkt en zeker als ik ook naar je kijk zie ik het ook aan je ogen dat er zoveel warmte in is gekomen in die relatie met eten en daarmee waarschijnlijk ook in de relatie met jezelf. 

Sabine: Ja, vooral heel erg het stukje menselijkheid. Want ik denk dat ik me vaak ook wel schaamde. En dat hoorde ik heel veel terug, ook in de coaching. En als jij er dan op zo’n manier mee omgaat en ons zo’n inzicht geeft. Ik had al veel meer zelfliefde, maar bijvoorbeeld dat hele stukje menselijkheid, ja, dan denk je ja tuurlijk, we zijn mens en er gebeuren heel veel dingen op een dag. En als ik dan kijk met hoe, hoe goed ik het dan daarna ook weer doe, dan, dan is dat stukje menselijkheid ook wat juist dan heel veel rust geeft.

Marjena: Ja ja, ik wil het al graag nog iets meer over van je weten. Kan je een voorbeeld noemen waarin jij zegt: dit is nou typisch een situatie waarin ik voorheen zou zijn gaan eten, maar dat nu niet meer doe. En dit is een situatie waarin dat nog in ontwikkeling is en ik dat soms wel doe, terwijl ik weet dat ik dan geen honger heb. Kan je dat onderscheid maken of daar voorbeelden van geven.

Sabine: Ja, ik merk dat als ik niet zo over dingen nadenk en ik heb met de Pasen een paar wat moeilijkere dagen gehad. Dan viel ik weer een beetje in het oude van: nou maar even niet nadenken en dan nam ik s avonds toch nog dat wijntje en dan at ik iets erbij. Dat is een moment dat ik dan denk van daar wil ik dan ook wel weer meer in groeien. Of dat moet dan zitten in een ontwerp. Of toch gewoon tegen mezelf zeggen van nou dan neem je één of twee wijntjes en dan neem je iets erbij en daar stop je dan mee. Dat zijn momenten dat, dat vind ik dan nog wel lastig. Maar heel veel momenten waarbij ik normaal zou denken van nou ik zou nu wel door willen eten dat kan gewoon s middags tijdens de lunch zal zijn dat ik denk het is nu genoeg. Ik zit nog niet heel vol, maar ik heb genoeg gehad. Ik heb er van genoten. Of als ik bijvoorbeeld s avonds op de bank zit en ik ben moe. En nou ja, de kinderen zijn niet lekker naar bed gegaan. Dat ik dan denk ik nou, dan neem ik even lekker een theetje en ik neem misschien nog wat kwark, op momenten dat ik voorheen ook wel eens dacht van nou laat nu maar. Laatst zijn we midweekje weggeweest en toen heb ik ook wel wat meer gegeten dan wat ik dan de weken daarvoor deed. Maar op sommige momenten dacht ik ook nou, nu dit even niet. En dat ik denk: dan hoeft dus ook niet altijd alles. En dat, dat is inderdaad ook dat ik ook merk aan mezelf dat het er soms nog wel in zit, maar ook heel vaak dat ik toch ook al wel goede keuzes maak.

Marjena: Ja en als je goede keuzes maakt, betekent dat dan ook in staat zijn om jezelf op te vangen zonder eten.

Sabine: Ja, want dat is dan gewoon oké, dan ben ik rustig en dan zit ik er niet mee. Dan van tevoren dacht ik altijd: maar hoe doe je dat dan in het weekend? Of hoe doe je dat dan als je daar naartoe gaat? En dat is nu veel minder een issue dat ik er niet zo mee bezig ben.

Marjena: Mmmmmmm fantastisch. Zijn er in ook jouw denkprocessen veranderd? Als ik zo jouw verhaal worden ben ik daar zo van onder indruk. Ik kan me voorstellen dat als je kleine kinderen hebt en een lichaam wat een transplantatie heeft meegemaakt, heb jij nu voor je gevoel, voor zover je dat überhaupt kan voelen of vergelijken, minder energie dan iemand die dat niet heeft meegemaakt, kan je merken dat jouw lichaam harder moet werken of meer energie kwijt is aan wat het heeft meegemaakt? Heb je daar gedachten over of is dat echt een afgesloten hoofdstuk?

Sabine: Nee, ik heb juist heel veel energie. Ik voel me ontzettend goed. Ja, eigenlijk na de transplantatie. Mijn medicijnen zijn meteen goed afgestemd en dat was ook het hele dubbele. Aan de ene kant voelde ik me zo goed en was ik zo dankbaar, aan de andere kant dat enorme verdriet. Het is wel grappig dat je dat zegt inderdaad, want soms hoor ik wel eens mensen en ik moet daar wel voor oppassen dat ik niet denk: joh, wat heb jij nou meegemaakt. Dat heb ik wel een tijdje gehad en iedereen heeft natuurlijk zijn eigen pad en iedereen heeft z’n eigen leed. Maar soms merkte ik dat ik daarin nog wel eens wilde schreeuwen van: joh, luister eens, het kan ook anders. Ja, dat is wel weg.

Marjena: Maar je hebt barst dus van de energie?

Sabine: Ik heb heel veel energie en ik voel me heel goed. En ik heb een stappenteller. Ik sta elke dag ontzettend veel te stappen en te bewegen en te sporten. Ik kan alles. En ik heb vorig jaar maanden niet geslapen dat ik denk hoe dan? Maar ik bruis van de energie. Dat is echt heel fijn.

Marjena: Heerlijk. Dus nu ben je een gewone moeder met jonge kinderen die soms s avonds op de bank gaan zitten en die kinderen zijn niet zo makkelijk naar bed gegaan. En dan kan jouw hoofd nog wel eens zeuren om iets te eten van nu ben ik aan de beurt of zo. Nu is mijn tijd, maar kan jij dat opvangen met een kopje thee en hoeft dat niet meer zo. En andere situaties kom je nog wel eens tegen waarin je zegt daar in wil ik nog wat verder ontwikkelen en ziet het er nog niet helemaal uit zoals ik wil. Maar onderaan de streep vertelde je me ben je wel zeven kilo afgevallen in dat proces en dat en dat bewijst weer dat er ruimte is voor menselijkheid in onze relatie met eten. Er is ruimte voor imperfectie in onze relatie met eten en ik kan me nog herinneren van onze coaching dat je in het begin die ruimte niet voelde, daar niet op vertrouwde, dat je t echt zo graag goed wilde doen. En dat was die enorme ontwikkelde dieetmentaliteit van geen fouten maken, geen fouten maken, het meteen willen begrijpen en goed willen doen. 

Sabine: Ja want dan was ik een les aan het doen en dan dacht ik: nee ik moet het nu uitstellen, ik moet niet luisteren naar dat stemmetje en dan was ik helemaal in de war en denk ik: maar als ik nu gewoon dan wel iets wil nemen, ben ik dan slap of moet ik dan naar het stemmetje luisteren? En toen coachte jij mij daarna inderdaad heel fijn. En dat is ook wel dat ik gewoon altijd heel snel onzeker ben en ook onzeker doe ik het wel goed en hoorde ik een ander verhaal En dan dacht ik oh nee, zie je toch niet. En toen zei jij later weer tegen iemand: soms werkt alleen de Hongerbalans en is iemand daar al mee geholpen en toen dacht ik later ook van ja maar zo is het ook. Ik weet echt wel wat ik doe en hoe het gaat. En zeker met die laatste coaching dat je toen zei: vind de sweetspot en vind voor jezelf wat fijn is en wat goed is en een stukje menselijkheid en was mind blowing.

Marjena: En dan praten we specifiek over dat vertrouwen wat je ontwikkelt in jouw eigen relatie met eten. In jouw zelfleiderschap. In de onvoorwaardelijke liefde waarmee je dat zelfleiderschap ruggensteun geeft of rugdekking geeft van: hey, ga maar onderzoeken wat bij jou past, wat voor jou werkt en wat niet werkt. En dat wordt jouw eigen unieke ontwerp. Jouw eigen lichaam is ook uniek. Jouw relatie met eten is uniek en door te onderzoeken wat erin voor je werkt en niet werkt vanuit onvoorwaardelijke liefde is er ruimte voor menselijkheid. En dan kan die spanning van het goed willen doen. En die dieetmentaliteit, die kan er af.

Sabine: Ja. Plus daarbij dat ik dan inderdaad mezelf al die tijd al voor me heb gezien. Ik word dit jaar veertig en ik ga een feest geven en ik zie mezelf al heel lang voor me, daar op die plek met het lichaam hoe ik wil zijn en het sprankelende. En daar schrijf ik over en dat zie ik al heel lang voor me. Dus dat is mijn nieuwe zelfbeeld ook en dat helpt ook heel goed. Dat heb ik ook zo meegenomen uit zie voor je hoe het is er niet van: ik wil het, maar het is er al en schrijf er ook op die manier over. Dan heb je het al. Dan doe je al alsof het zo is en dat werkt ook hartstikke goed. Heb je meteen een andere energie, dan voel je meteen anders.

Marjena: Ja, in plaats van dat rijken naar dat onbereikbare met een kloof tussen jou en een bepaald ideaal. De relatie met eten zoals je wilt dat die eruitziet en hoe je lichaam zich daar in beweegt en er dan uitziet. Hoe dat voelt om dat te hebben. Dat maken we in de Etenslessen heel erg als iets wat je creëert in het hier en nu, met de gedachten die je nu kiest. En daar heb je wel degelijk een grote invloed op. Je sfeer van invloed zit in vandaag en in de gedachten die je daar in kiest. Kan je merken dat daar in de manier waarop je tegen jezelf praat ook is veranderd in de manier waarop je denkt?

Sabine: Ja, want ik zeg elke dag, ook al heb ik dan bijvoorbeeld even hoofdpijn of word ik niet helemaal happy wakker dan toch, elke dag zeg ik van: het gaat zo goed en ik heb een geweldige relatie met eten. En dat probeer ik al die dingen voor me te zien echt te visualiseren. En zo praat ik ook nu gewoon tegen mezelf, dus ik kan niet meer indenken hoe het is dat ik dat niet meer deed. En dan zit je daar ook in. Dan voel je je ook zo en ik ben op dit moment op de goede plek. Alles is goed. Dat zijn hele helpende gedachten. Want er zijn geen restricties meer en het is niet dat dingen niet mogen en daarom voelt het ook niet als volhouden. Het is echt een way of life nu. Terwijl ik voorheen nog wel eens kon denken: oh, daar moet alles op die zaterdag gebeuren. Maar wat doe ik dan die dagen daarvoor? Dat slaat helemaal nergens op, want dan had ik ook gewoon een prima leven, het is alleen omdat je jezelf dan zo die gedachte oplegt. Dan kan je alleen maar aan die zaterdag denken. En dat heb ik gewoon nu helemaal niet meer.

Marjena: En dat is die rust in je hoofd.

Sabine: Ja, absoluut. 100%

Marjena: Geweldig. Ja, het is echt fantastisch. Ik vond dit zo’n inspirerend verhaal. Hebben wij nog iets laten liggen? Is er iets nog niet besproken waarvan je denkt van oh…

Sabine: Oh ja, ik had ook een brooddag..haha…En die is ook weg! Haha

Marjena: Wat betekende dat? Brooddag? Bedoel je dat brood dieet uit die jaren tachtig of zo?

Sabine: Ja, en ik heb jou zo vaak ook in podcast dat horen zeggen. En toen dacht ik inderdaad: Sabien, wat doe je inderdaad?! Maandag was altijd mijn brooddag en het sloeg nergens op. En die is ook weg. Nou allemaal dat soort, allemaal, dat soort dingen. 

Marjena: Ja, ja, ik zeg altijd op dat brood dieet verloor je niet alleen gewicht, maar ook je verstand..haha..

Sabine: Nou dat, toen dacht ik inderdaad ook waar ben ik mee bezig? 

Marjena: Ja, dat is echt de waanzin. Ik denk dat het een hele mooie afsluiter is. Je hebt echt een einde gemaakt aan dieetdenken en daar rust in je hoofd voor terugkrijgen. Dat is fantastisch. Een ontspannen relatie met eten en zeven kilo eraf waarvan je ook echt weet dat het komt van binnenuit omdat mijn relatie met eten veranderd is. Dus die kilo’s komen er ook niet meer aan. Je hebt ze namelijk ook niet meer nodig, want je kan jezelf opvangen zonder eten. En daar waar je dat nog niet helemaal lukt en dat in ontwikkeling is, weet je met de tools die je hebt geleerd, met de formule zoals je die toepast, dat je die ontwikkeling verder gaande kan houden.

Sabine: Ja, absoluut. Ik ben er nog niet, maar ja, dat dat gaat zeker goed komen. Daar heb ik echt vertrouwen in.

Marjena: Nou ik vond het ontzettend bijzonder om je verhaal te horen. Dank je wel daarvoor. En wij zien mekaar weer.

Oké, ik vond t leuk om mee te doen. Dank je wel!

Marjena: Ja super hè? Tot gauw! 

Marjena: