Afl. 214 Het gevecht met eten doorbreken.

Hoe stap je uit een gevecht met eten? Ik wilde niets liever. Gedachten over eten, aankomen en afvallen domineerden mijn dagen. Er stond zoveel spanning op mijn relatie met eten. Ik wilde die spanning doorbreken en een opening creëren naar iets nieuws. Ik vertel je hoe ik dat deed in deze aflevering ‘het gevecht met eten doorbreken.’ en jij dat vandaag ook kan doen. Het is het perfecte seizoen voor deze interventie. Pak een schrift of je dagboek en doe mee. Waarschuwing: deze interventie is verslavend, maar van de goede soort. Enjoy!

---

Wat je ontdekt:

• Een fijne en krachtige interventie voor een strijd met eten.
• Waarom deze interventie zo goed werkt.
• Hoe deze interventie niet alleen jouw relatie met eten verandert, maar ook die met jezelf.

---

 

Transcript Afl. 214 Het gevecht met eten doorbreken. Dit is wat ik deed.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 214. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? Ik ben op huizenjacht. Wat is dat leuk! Ik ben helemaal verslaafd aan Funda. en ik vind het heerlijk. Ik ga ‘s avonds op de bank zitten met Bob en dan heb ik het over de catch of the day. We kijken samen naar de catch of the day en dan laat ik hem zien welke huizen ik heb bewaard en hij laat zien welke huizen hij heeft bewaard. En het is heerlijk! Zo leuk om te doen!

En wat me opvalt daarin is dat ik niet meer zo perfectionistisch ben als dat ik vroeger was. Vroeger zou ik al mijn onzekerheden over op een andere plek gaan wonen helemaal afwentelen op het moet allemaal kloppen. Alles moet perfect zijn. Dit moet hét droomhuis zijn. Dat heb ik niet meer. Zo interessant. Het hoeft niet meer perfect. Er mogen dingen zijn waarvan ik denk: ha, oké, zo leuk! Ik sta veel lichter in mijn eigen leven. Het is leuker daardoor, speelser en ik kan gemakkelijker beslissingen nemen.

Ik kan gemakkelijker mezelf verkopen aan de potentie van iets.

Het plezier van iets. En misschien is het ook naarmate ik ouder word dat ik zoveel beter zie dat: waar je ook heen gaat, daar ben je. Je neemt jezelf mee. Er is niks wat je kan fixen. Je gewicht kan je niet fixen, je uiterlijk kan je niet fixen, je werk kan je niet fixen. Diploma’s kunnen je niet fixen, je kinderen kunnen je niet fixen. Succes kan je niet fixen en een droomhuis kan je niet fixen.

En als je dat echt helemaal geïnternaliseerd hebt, dan wordt je leven anders. Het wordt meer ontspannen en dat extreme streven van alles moet kloppen en ‘als het nou maar’, dat verdwijnt. En ik vind het een heerlijk gevoel. En wat ik ook zo leuk vind van huizenjacht, je kan kijken zonder kopen. Het is eigenlijk net als shoppen. Gewoon een middag heerlijk ideeën opdoen, combinaties kijken, onderzoeken wat je leuk vindt, waarom je het leuk vindt of mooi vindt, waarom niet.

En een leuke tijd hebben terwijl je dat doet. En dat merk ik nu ook met huizenjacht. Je kan op huizenjacht zijn en kijken zonder kopen en een leuke tijd hebben en daarin dan dus ook een proces doormaken: waarom zou ik in een hartje van een stad willen wonen of juist helemaal op het platteland? Of toch liever in suburbia, in zo’n buitenwijk van een stad? Allemaal leuk.

Ik zit vol in het proces en hier en daar valt mijn oog soms op iets waarvan ik al denk: oh, ik geloof het een beetje deze kant op gaat.

Het is heel leuk, dus ik laat het je weten.

Ik laat het je weten als ik mijn huis heb gevonden. Verder ga ik volgende week, niet volgende week, volgende maand naar Amerika. Camille opzoeken, mijn zoon die daar studeert en we gaan daar met elkaar kerst vieren, met zijn vriendin, vind ik het ontzettend leuk om ze mee uit eten te nemen en te trakteren. En als we dan terugkomen, dat is halverwege kerst, dan doe ik het nog een keer over met mijn dochter die hier blijft, met haar vriend op het huis blijft passen en de honden. Dus ik verheug me heel erg op de decembermaand en de feestdagen in Amerika en hier thuis.

En nu voor jou! Voor deze week heb ik iets leuks. Er was een klant en die vroeg aan mij: wat is jouw ontwerp? Hoe eet jij nu? Hoe vaak eet je per dag? En kan je me iets vertellen over wat jouw keuzes zijn die je daarin maakt? En mijn antwoord was voor haar niet zo interessant of relevant. Ik heb het er ook eigenlijk nooit over, omdat hoe ik nu eet en voor mezelf zorg er heel anders uitziet dan toen ik aan het prille begin stond van het loslaten van mijn gevecht met eten en het opruimen van overeten. Daarin heb ik een ontwikkeling doorgemaakt die echt een evolutie laat zien waarin de dingen die ik toen nodig had om die strijd los te laten er heel anders uitziet dan waar ik nu sta en hoe ik nu voor mezelf zorg.

Ik ben zo onthecht van dieetdenken, zo onthecht van angst voor overeten.

Die heb ik niet meer. Ik heb echt een hele fijne relatie met eten. En dat ziet er nu heel anders uit dan aan het prille begin daarvan, toen ik nog echt diep in de strijd met eten zat en daar een opening in moest zien te creëren. En wat ik daarom ook met haar deelde in mijn community was: hey, dit is hoe ik het nu doe, maar dit is waar ik vandaan kom en dit is hoe mijn eerste ontwerp er uit zag. Dit waren de dingen die ik deed die mij toen hielpen. En dit was wat ik daarna ben gaan doen. Dit is wat daarna kwam.

Was allemaal maatwerk. Het waren de dingen die voor mij werkten, maar ik vond het interessant om aan haar te laten zien hoe die evolutie er in grote lijnen uit heeft gezien en hoe ik daarin uiteindelijk ben uitgekomen op de plek waar ik nu ben.

En door het formuleren van dat antwoord voor haar vond ik het interessant voor jou om iets te delen over dat prille begin.

En ik heb daarin wat leuks voor je.

Een van de dingen die mij toen heel erg heeft geholpen om dat gevecht met eten te doorbreken. En met gevecht bedoel ik dan wakker worden, elke ochtend met een snelle calculatie over hoe het de dag ervoor was gegaan. Wat dat voor vandaag betekende en dan weer mijn schouders eronder zetten en het weer een poging geven.

En in de spanning die ik daarin had opgebouwd omdat ik zo weinig controle had over de keuzes die ik maakte, zo weinig controle had over mijn relatie met eten, was dat de urgentie die ik kon voelen om een beslissing te nemen: doe ik het wel? Doe ik het niet? Als ik het niet doe, dan laat me dit niet los en dan wil ik het nog steeds. Dan word ik er gek van. Als ik het wel doe, heb ik het vandaag weer verpest. Die urgentie, die wilde ik doorbreken. Die moest ik zien te doorbreken om uit die strijd met eten te stappen.

En wat ik je vandaag wil geven is iets fijns om te kunnen doen voor jezelf waarmee je daarin een opening creëert. Wat je voelt is dus de urgentie om snel te beslissen. Je herkent dat waarschijnlijk ook als iemand je ineens iets te eten aanbiedt, onverwacht. En dan voel je direct die spanning tussen oh dit past me nu eigenlijk niet, maar ik wil het hebben. En soms hoor je jezelf dan ook automatisch zeggen: ja lekker! Ondertussen in je hoofd de discussie nog gaande is van nou: Ik weet niet of dit een goed idee is. Het is geen goed idee, maar ik heb al ja gezegd.

Die urgentie, die doorbreek je door jezelf mee uit eten te nemen.

Dat was een van de dingen die ik deed waarmee ik die urgentie eruit haalde. En dit is zo’n fijn seizoen om hiermee te oefenen. In real time is het nu herfst en het wordt knus en de kaarsjes gaan aan. En het is echt dat fijne seizoen waarin het al wat vroeger donker wordt, waarin je jezelf mee kan nemen op een date. En doe dat dan voor de lunch. Zodat je gemakkelijk alleen kan gaan. Plan een lunch voor jezelf alleen buiten de deur. Maak er een uitje van. Neem jezelf mee op een date. Ik kijk altijd graag op het platform van Your Little Black Book. Of het platform van Bart Boekje. Kijk en zoek iets uit een plek bij jou in de buurt of wat verder weg waar je weet dat je alleen bent en jij het er gezellig uit vind zien neem jezelf mee.

Neem ook een schrift mee. Of je dagboek en een pen en creëer daar voor jezelf een situatie waarin je alle aandacht hebt voor het vertragen van dat beslismoment. Want dat is de kracht ervan. Dat is de kracht van die date met jezelf. Je vertraagt die urgentie. En verzacht die urgentie. Waardoor dat keuzemoment breder wordt, ruimer woord. En jij de observant kan zijn van wat er allemaal valt op te merken.

Een van de dingen die ik wilde ontdekken was: hey, wanneer raak ik nou eigenlijk verzadigd?

Hoe snel gebeurt dat? En hoe langzaam eet ik dan? Hoe snel eet ik dan? Wat eet ik dan? Hoe ziet die samenwerking met mijn lichaam eruit? En wat gebeurt er op het moment dat ik merk dat ik verzadigd begint te raken? Ga ik dan ineens twee keer zo snel eten omdat ik het eten niet wil inleveren, niet wil stoppen met eten? Hoe zou het zijn als ik wel stop met eten? En misschien vragen of ze het voor me willen inpakken zodat ik het mee kan nemen. Dat.

Door mezelf mee te nemen op een date kreeg dat wat ik at ook een kop en een staart.

Je bestelt iets en je lunch heeft een kop en een staart. Iets wat ik thuis heel moeilijk kon vinden. Het drie keer teruglopen naar de keuken om nog wat meer te pakken was heel makkelijk gedaan. Als je een lunch bestelt, voel je echt omdat het mooi wordt opgediend, dat het een kop en een staart heeft.

En wat ik daarin ook oefende was keuze vrij eten, alles op die kaart is voor mij. Ik mag kiezen wat ik wil en het maakt niet uit wat het is.

Mezelf zo meenemen, er een date van maken, een uitje van maken, een speciale tijd van maken, repareerde mijn relatie met eten.

Het was helend om dat te doen.

De urgentie ging eraf en alles wat ik voelde, alles wat ik dacht, belandde op papier. Dus in die zin was ik niet helemaal alleen. Ik had iemand bij me die het allemaal van me ontving. Ikzelf op papier. En ook dat hielp me om die urgentie eruit te halen. Ah oké. Oh kijk, daar is weer die gedachte. Als ik dit nu neem, dan kom ik daarvan aan. Dit is ongezond. Of ja, maar als ik dit nu eet, dan wil ik daar meer van. Het ontvangen van al die gedachten en al die gevoelens liet mij zien welke laagjes daar allemaal in zaten.

Mijn dieetmentaliteit. Het moet gezond zijn, het mag niet ongezond zijn, maar als het eigenlijk niet mag, dan wil ik het juist. Dit is niet genoeg of is het wel genoeg? Dit is te veel. Waar heb ik nou eigenlijk echt trek in?

Al die vragen en de gevoelens die dat met zich meebracht, belandde op papier.

En doordat ik er zo de tijd voor nam en het inkleden als quality time voor mezelf, quality time voor mijn relatie met eten, voelde ik een een vriendelijkheid en een openheid en nieuwsgierigheid die inderdaad die urgentie eraf haalde, maar ook erkenning gaf aan het feit dat daar zoveel in zat wat ik lastig kon vinden. En nu was er gelukkig even helemaal niemand die tegen me sprak, die iets aan me vroeg. Die wilde weten wat ik nam, die misschien iets anders nam, wat een trigger voor mij kon zijn. Dat was er allemaal niet.

Het was ik. Mijn schrift. Die menukaart en die quality time.

En dat heeft echt iets voor mij gedaan. Het was heel helend en het gaf erkenning aan alles wat ik moeilijk vond. Ik vond het fijn om zo vriendelijk met mezelf om te gaan. Want wat er ook in die relatie met eten was geslopen, omdat die strijd met eten zo intens was en ik daar zo vaak boos om was geworden op mezelf. Teleurgesteld in mezelf was dat ik bij wijze van straf, zou je kunnen zeggen, mezelf ook die vriendelijkheid heel vaak onthield.

Dus ik verdiende het niet om meegenomen te worden op zo’n date. Ik moest eerst maar eens laten zien dat ik normaal met eten kon omgaan. Of een aantal dagen niet overeten en dan misschien een keer. Dat. Die voorwaardelijke vriendelijkheid, die voorwaardelijke acceptatie van laat nou eerst maar eens zien dat je dit verdiend of dat je dat waard bent, dat haalde ik eruit. Ik verdiende nu vriendelijkheid. en ik verdiende nu erkenning. Ik verdiende nu aandacht voor alles wat ik moeilijk vond. En ik wilde die investering in mezelf doen en die handreiking doen, die vriendelijkheid laten zien, die erkenning, die warmte, die liefde geven zonder dat ik al iets had bewezen voor mezelf. En dat werkte.

Die liefde werkte.

En die vriendelijkheid en die aandacht werkte. Het haalde inderdaad een deel van die urgentie, in ieder geval in die situatie eraf.

En wat zo mooi is daarin als je dat soort corrigerende ervaringen opdoet van oh, zo kan het ook zijn. Ik kan dit vertragen, dit beslismoment vertragen. Ik kan mezelf daar in ontvangen en helpen en observeren. Wat minder in die urgentie zitten en wat meer achterover leunen en mijn tijd nemen om te zien wat ik daar allemaal in tegenkom. Dat maakte dat ik daarna dat steeds gemakkelijker ook thuis kon doen en op een gegeven moment ook in gezelschap kon doen.

Dus dit was een eerste stap, een opening.

En als jij merkt: oh ik zit zo vaak in die urgentie van dat beslismoment, dan kan jou dit ook misschien heel erg goed helpen. En hoe dan ook is het fijn om jezelf iets leuks te gunnen en jezelf mee uit te nemen. Je verdient dit! Dus pak een schrift, pak je dagboek, ga googlen, zoek een leuke plek op en neem jezelf mee uit. Wens je een mooie dag en ik ben er volgende week weer.