Afl. 36 Jezelf een stem geven

Afvallen zonder dieet betekent de oorzaak van overeten opruimen. In deze aflevering bespreek ik een oorzaak die vaak overgewicht kost: jezelf geen stem geven.

Waar spreek jij je niet uit? Waar wil je niemand tot last zijn, de sfeer niet verpesten of riskeren dat je iemand teleurstelt?

Het is confronterend om te ontdekken welke prijs je hiervoor betaald. Je eet om te compenseren wat je niet mag uiten en je persoonlijke ontwikkeling stagneert.

Jezelf negeren geeft je de boodschap dat je er niet toe doet. Vervolgens creëer je situaties in je leven waarin je hier bewijs voor vindt.

Ik geef je de stappen waarmee je dit patroon doorbreekt.

---

Wat je ontdekt:

• Wat de consequenties zijn van people pleasen.
• Wat je remt om je uit te spreken.
• De stappen waarmee je dit patroon loslaat.

---

 

Transcript Afl. 36

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 36.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, ik ben je coach en ik doe niets liever dan al mijn Etenslessen met je delen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een vrouw wordt met een fantastische relatie met eten. Laten we beginnen.

INTRODUCTIE

Hallo, hallo, lieve vrienden, lieverds, hoe gaat het met jullie? Ik ben ontzettend blij dat ik hier weer mag zijn. Met mij gaat het geweldig goed. Ik ben ongelooflijk veel aan het leren op het moment en aan het groeien. Aan het groeien in wie ik wil zijn, nog meer mezelf aan het worden. En dat doet soms pijn, maar het is ook fantastisch. Ik ben er heel erg blij mee en dankbaar voor al het werk wat ik daarin doe.

Een van de dingen waar ik de laatste tijd veel over na heb gedacht is racisme. De Zwarte Pieten discussie en het Black Lives Matter onderwerp, deze beweging. En ik heb een hele duidelijke mening hierover die gelinkt is aan mijn eigen afkomst, mijn eigen roots. Mijn vader was een Surinamer, geboren in Paramaribo en hij was geen blanke man in Suriname. Hij was een carib-indiaan, een mix van Creools bloed, Afrikaans bloed, Europees bloed en Indianen bloed. Omdat ik mij altijd half Surinaams heb gevoeld en er altijd heel erg trots op ben geweest, was ik als kind heel verbaasd toen ik voor het eerst leerde wat racisme inhield. Omdat het voor mij zo duidelijk was hoe ridicuul dit hele idee is. Dit hele concept, want ik ben donker, je ziet het alleen niet. En daarmee lag voor mij het bewijs altijd kristalhelder op tafel. Het slaat nergens op, racisme slaat nergens op, want je weet helemaal niet waar je naar kijkt. Je weet helemaal niet wat je ziet. Je weet niet wat je waarneemt en dus kun je het hele idee dat je een aanname kan doen over wat je ziet achterwege laten. Het heeft daarna nog jaren geduurd voordat ik meer als volwassenen, als adolescent de complexiteit van het concept van racisme begon te begrijpen.

Het heeft heel lang geduurd voordat ik kon begrijpen dat mijn vader ons bewust de Surinaamse taal niet leerde. In zijn beleving had dat voor ons absoluut geen toegevoegde waarde. En hij was ook blij dat ik blank was en ik vond dat een belediging. Ik schrok ervan. Totdat ik veel en veel later begon in te zien hoeveel racisme er in Suriname zelf aanwezig is en hoe die koloniale erfenis, met de blanke man boven aan de top en daaronder al die etniciteiten, al die rassen die allemaal weer een andere plek innemen in de rangorde en hoe ze elkaar het moeilijk maken. En dit is een onderwerp wat zo zwaar is en zo een lastig helemaal uit te pakken, dat het hier niet voor mij in de podcast mijn bedoeling is om dat voor je te doen. Maar ik neem het wel, ik gebruik het wel als opmaat in de introductie voor de les die ik met je ga bespreken.

Wat ik namelijk regelmatig heb meegemaakt zelf, is dat mensen niet natuurlijk omdat ik geen kleur heb en er blank uitziet geen idee hadden dat ik half Surinaams ben. En ik kan mij nog zo goed herinneren dat ik in het jaar dat ik rechten studeerde een vriendinnetje had, een studiegenootje die mij heel spontaan, heel spontaan tegen me zei:’ Ja ik had je nog gebeld, maar je was niet thuis. De schoonmaker nam op.’ ‘De schoonmaker? Wij hebben geen schoonmaker. Wat bedoel je?’ Ja, een Surinaamse man die nam de telefoon op en ik zei: ‘oh, dat was mijn vader.’ Als je haar gezicht op dat moment had kunnen zien, zij ontplofte als een maïskorrel in de pan. Pof..popcorn in één seconde, in een flits was haar gezicht knalrood. Ze schrok zo van zichzelf. En ik moest erom lachen omdat ik daar alleen maar onschuld in zag.

Die hele complexiteit waar we over praten, die zit in ons allemaal. En die zat ook in haar. En dit was een moment van confrontatie daarmee. En natuurlijk schaamde ze zich intens tegenover mij. En ze dacht misschien ook dat ik heel erg kwaad op haar zou worden, maar dat werd ik niet. Ik moest er alleen maar om lachen. Later heb ik nog regelmatig situaties meegemaakt waarin mensen licht racistische opmerkingen maakten en waarin ik mijn mond niet opendeed. En dat is iets wat ik wel vaker heb gedaan. Ook bijvoorbeeld als het gaat om seksistische opmerkingen. En dan was het eigenlijk altijd in een setting waarin ik voelde dat ik een risico op conflict riskeerde als ik mijn mond open zou doen. Waarna ik buiten de situatie om mezelf voor mijn kop sloeg altijd en zo boos was op mezelf. Omdat ik dan zei: ‘Jij lafaard. Waarom heb je je mond niet opengedaan? Waarom heb je..’ En dan oefende ik wat ik dan gezegd had willen hebben? In iets in, in de lijn van: ‘Stop! Wat je nu zegt, voelt voor mij helemaal niet oké. Ik wil me niet associëren met wat je nu vertelt en ik vind het ook absoluut niet grappig, want het ging dan eigenlijk altijd om grapjes en dat waren dan situaties waarin ik de klant was, niet de klant was, bedoel ik, waarin zij de klant waren en ik de klant dus niet in verlegenheid wilde brengen want ik voelde mij representatief voor het bedrijf waar ik voor werkte. En dat keurslijf he, die norm die ik mezelf dan had opgelegd, weerhield mij ervan om trouw te zijn aan mezelf.

Hetzelfde is regelmatig gebeurd met seksistische grapjes. Ik heb ooit in een groepje gestaan van mannen die het ongelooflijk grappig vonden om commentaar te geven op de banaan die ik in de pauze aan het eten was. En dan het zeiden van: ‘Is die banaan lekker?’ En haha haha, zo grappig. Waarop ik ook alleen maar schaapachtig dan mee lachte. Zo van: ik ben sportief, ik ga, weet je wel, ik kan dit grapje wel waarderen, terwijl ik dan later tegen mezelf zei: ‘Waarom heb je hem niet gewoon op z’n nummer gezet? Het was helemaal niet grappig en die man kon best een beetje opvoeding gebruiken. Het was respectloos wat hij deed en hij plaatste mij in een positie van nou, laat maar zien dat jij het ook leuk vindt en ga hier sportief mee om.’

Nu, nog weer veel jaren later heb ik heel veel begrip voor dat wat ik toen niet durfde.

Ik begrijp het heel erg goed als je voor jezelf een krachtige norm hebt, dat je de spelbreker niet wilt zijn, dat je de harmonie wilt bewaken, dat je niet dwars wilt liggen, dat je aardig gevonden wilt worden. En als je daarbij ook de emotionele bagage niet hebt om confrontaties en spanning te kunnen dragen in jezelf, dan kun je niet anders dan meelachen. Dan het over je kant laten gaan, dan doen alsof je het niet gehoord hebt. En ondanks dat ik zo boos op mezelf werd hielp mij dat niet om het een volgende keer anders te doen. Er lag gewoon nog werk voor mij, waarvan ik niet precies wist hoe ik het aan kon pakken, hoe het eruitzag en hoe ik het werkbaar kon maken voor mezelf.

Inmiddels ben ik op een andere plek in mijn leven en kan ik die spanning veel beter dragen en ik heb daar zeker nog stappen in aan het zetten. Ik ben die ook aan het zetten. Ik haal dat werk naar me toe, maar ik ben niet meer zo bang voor confrontatie als dat ik was toen in de twintig en dertig was.

En wat de Zwarte Pieten discussie betreft, daar heb ik een hele uitgesproken mening over. Vroeger als kind had ik een boekje, een kinderboekje en dat heette Tien kleine negertjes. En in dat boekje. Het was een vers en rijm, en ik geloof dat het gebaseerd is op een roman van Agatha Christie. Een thriller. Maar in dit in dit rijmboekje verdwijnt er steeds één negertje en uiteindelijk is er nog maar één negertje over, heel moederziel alleen. Dat boekje is niet meer te krijgen. Je kunt het nog wel tweedehands bestellen. Ik heb het net nog even opgezocht. En terecht. Terecht! Wie wil er nog een boekje lezen en aan zijn kinderen voorlezen wat gaat over tien kleine negertjes waarvan er steeds eentje verdwijnt? Het is niet leuk. Het is niet grappig en het klopt van geen kanten. Ik zie dat als een evolutie. Het klopt, je zou geen slaven in je huis willen hebben en het klopt ook, in het licht van deze evolutie dat wij geen kinderfeest meer willen vieren waar kleine kinderen aan deelnemen die kleur hebben en die zich afvragen: hoe zit dat met die Zwarte Piet?

Want ik kan mij nog goed herinneren, ook als klein kind dat ik natuurlijk vragen had over die schoorsteen waar die dan doorheen zou moeten passen terwijl wij, toen ik nog heel klein was, in een flatje woonde waar geen schoorsteen was. Maar ook nadat ik weer de film van Mary Poppins had gezien. Nee, het was niet Mary Poppins, het is die andere film. Ben even vergeten welke film. Het is een hele oude Disneyfilm waarin schoorsteenvegers voorkomen. En die schoorsteenvegers hebben een bruine zwarte vegen op hun wangen en houden een bezem vast en hebben een pet schuin op hun hoofd en zij vegen de schoorsteen.

Zwarte Piet had een hagelwitte, hagelwitte kraag om zijn hals en droeg gouden oorbellen en had knalrode lippen en had geen vegen op zijn gezicht, maar was helemaal zwart en droeg zwarte handschoenen. En dat klopte natuurlijk helemaal niet. Alleen als klein kind was Zwarte Piet en Sinterklaas gewoon een mythische figuur. Het is een sprookje waar je in gelooft en waarvan je pas gaandeweg steeds meer vragen over gaat stellen. Ik vind dat als er kinderen op dat feestje zijn, die dat beeld van Zwarte Piet die de knecht is van Sinterklaas en de boeman is die jou in de zak kan stoppen, als je dat gaat relateren aan je eigen huidskleur is dat niet oké. En ik denk dat het een prachtige ontwikkeling is dat we ons daarvan willen distantiëren en zeggen: dit klopt niet meer. Zo doen we het niet langer. Het is leuk. Niemand wil de kinderen dat kinderfeest ontnemen maar we willen meegaan met de tijd en zorgen dat dat wat we doen en dat wat we voor leven steeds gericht is op de toekomst en daarmee dynamisch en flexibel.

Om gericht te kunnen zijn op de toekomst, om te kunnen evolueren in onze normen en waarden willen we dynamisch zijn en flexibel. Statisch vasthouden aan een: zo is het nu eenmaal, want zo hebben we het altijd gedaan, zou betekenen dat je ook nog steeds slaven in je huis zou willen hebben en mensen niet eerlijk betalen voor het werk wat ze doen en het recht op scholing onthouden. En natuurlijk wil je dat niet. Je wilt alleen dat kinderfeest kunnen vieren en dat kan voor kinderen in elke vorm. Als dat is met eenhorens en elfjes. Dat maakt ze niet uit als jij er een spannend verhaal omheen vertelt. Er is snoep en er zijn cadeautjes. Dan zijn we er al.

En dat is waar ik voor sta. En dat is waar ik in geloof. Evolutie en ontwikkeling.

En steeds kijken naar de toekomst en ons steeds opnieuw afvragen: wie willen we zijn? Wat willen we voorleven? Welke waarden en normen streven we daarin na en er dan uitgaan, uitgaan van de gedachte dat dat wat je wilt creëren zich altijd kan laten plooien naar die normen en waarden.

En dat betekent dus ook dat er altijd een vorm voor te vinden is waarin iedereen plezier kan beleven en waarin de vorm van het feest een afspiegeling is van wie we willen zijn en wat we willen voorleven.

DE LES: GEEF JEZELF EEN STEM

Ik maak hiermee een doorsteek naar de les van deze week en deze Etensles sluit hier prachtig op aan en heet: Geef jezelf een stem.

Ik heb ongelooflijk veel eetbuien gehad en overeten omdat ik mezelf geen stem gaf. De situaties die ik nu net omschreef, die gingen dan over racisme en seksisme. Maar de overkoepelende paraplu hier is gewoon mijn mond niet opendoen. En er zijn nog veel meer situaties geweest waarin ik mijn mond niet open heb gedaan. Ik heb een heel veel conflicten vermeden en ik heb ook heel vaak mensen niet tot last willen zijn. En dat kunnen hele kleine dingen zijn. Niet zeggen dat je het koud hebt en vragen of het raam dicht mag omdat je denkt dat andere mensen dat misschien niet prettig vinden en liever die ventilatie in de ruimte willen voelen.

Ik heb mijn mond gehouden terwijl ik eigenlijk naar huis wilde en moe was, omdat ik dacht dat ik een ander dan misschien teleurstelde. En zo zijn er legio voorbeelden die niets met racisme of seksisme te maken hebben, maar waarin ik mezelf geen stem gaf. En als ik mezelf forceerde om iemand anders te zijn dan ik was en de binnenkant, wat ik aan de binnenkant voelde absoluut niet overeenkwam met wat ik aan de buitenkant liet zien, als daar veel ruimte tussen was, veel ruimte tussen zat, dan scheurde het en dat compenseerde ik dan met eten.

Ik verbeet mijn boosheid. Ik verbeet me frustratie letterlijk. Ik verbeet mijn angst voor conflict. Ik verbeet mijn angst om een ander af te wijzen of teleur te stellen en de consequenties die dit mogelijk kon hebben. En daarmee at ik meer dan ik nodig had. En wie nam ik dat uiteindelijk kwalijk? Mezelf. Als ik mezelf forceerde om naar een feestje te gaan terwijl ik daar geen energie voor had, omdat ik niet durfde af te bellen, omdat ik dacht dan vindt die ander me geen goeie vriendin, dan is ze teleurgesteld. Of we hebben deze afspraak al een keer verzet.

En ik ga dus toch. Overprikkelt, oververmoeid. En ik speel poppenkast daar op dat feestje. Wie staat er dan uiteindelijk bij dat buffet zich staande te houden met eten? Ik. En wie gaat er naar huis met een kater omdat ze heeft overeten? Ik.

En wie is de enige persoon die ik daar verantwoordelijk voor kan houden? Dat ben ik. Niet die vriendin tegen wie ik niet heb gezegd: ik kom een andere keer. Ik wil heel graag gefeest met je vieren. Ik heb er alleen nu de energie niet voor. En als ik jouw feestje wil vieren, dan wil ik daar ook echt alle energie voor hebben en alle aandacht voor hebben en het niet op deze manier doen. En dan accepteren dat die ander daar teleurgesteld over mag zijn, dat die ander daar ook gedachten over mag hebben die niet van mij zijn. Ze kan besluiten dat ze mij geen goeie vriendin vindt. Mijn vriendschap en hoe ik die interpreteer is van mij en hoe zij die interpreteert is van haar. En misschien mag ze daar nog ontdekkingen in doen. Mag ze nog ontdekken dat als een ander niet naar je feest komt, dat niet meteen hoeft te betekenen dat ze niet van jou houden, dat ze niet in je feestje geïnteresseerd zijn en die les is van hun.

Jezelf een stem geven betekent leren luisteren naar wat je wilt en soms de waarheid zeggen en nee zeggen. Het betekent je dromen en verlangens goed leren kennen en voor jezelf leren zorgen op de lange termijn, in jezelf investeren.

People pleasen doet pijn omdat het enorm veel energie kost. Je houdt je voortdurend bezig met wat je denkt dat andere mensen van je vinden en je probeert hun goedkeuring te krijgen door te doen wat je denkt dat zij willen. En je doet dit natuurlijk ten koste van jezelf. En wat jij werkelijk wilt. En vervolgens raak je gefrustreerd en koester je wrok. Als ze de offers die je brengt niet waarderen of hetzelfde niet voor jou terugdoen, daar had ik ook enorm een handje van vroeger. Ik negeer mezelf mijn eigen wensen om met jou naar de zin te maken. En in ruil daarvoor negeer jij dan jouw wens om het mij naar de zin te maken. Dus als ik mezelf opzijzet om jou te pleasen en jij zet jou zelf opzij om mij te pleasen, dan komen we uiteindelijk allebei er happy uit. En dat werkt natuurlijk absoluut niet. Maar dat is wel mijn modus operandi geweest. Echt tientallen jarenlang. En het heeft me heel veel kilo’s gekost en eten gekost.

Om jezelf een fijn leven te kunnen geven, moet je jezelf kunnen zijn. En als je jezelf negeert, geef je jezelf daarmee de boodschap dat je er niet toe doet. En vervolgens creëer je situaties in je leven waar waarin je hier bewijs voor vindt. En dat is natuurlijk ongelooflijk pijnlijk.

Wat je kan doen om dit op te lossen is heel goed gaan luisteren naar wat je denkt en onderzoeken wat je werkelijk wilt. En de angst die we daarbij voelen is altijd dat het ons egoïstisch zal maken en dat we daarmee als een olifant door de porseleinkast gaan stampen. Over de gevoelens van anderen heen. En ik beloof je: ga op zoek naar het bewijs dat dat niet waar is. Jezelf op de eerste plaats zetten maakt je niet egoïstisch, omdat we allemaal van nature de intrinsieke behoefte hebben en het verlangen voelen om te geven.

In de eerste plaats aan jezelf en doordat in de eerste plaats aan jezelf te doen, neem daarmee jouw vermogen toe om te kunnen geven vanuit je hart en niet vanuit het motief om aardig gevonden te worden.

En daarmee ben je zoveel effectiever omdat het geen repercussies heeft. Het bijt je niet in de billen. Voor jezelf zorgen en daarna dat verlangen om te kunnen geven, gehoor geven, werkt zoveel beter als het goed gaat met jou, als jij dus ook een stem hebt. Als je weet waar je naar verlangt en jezelf goed kent. Ik heb het mezelf vergeven dat ik al die jaren zo in people pleasen gevangen zat en dat ik zo vaak mijn mond hield als ik achteraf dacht: waarom zou ik er nou niks van? Waarom kwam ik niet? Waarom stond ik niet voor mijn eigen normen? Waarom gaf ik mijn grens niet aan? Waarom was i.…waarom had ik niet gewoon meer ballen? Klaar! Haha..ik heb mezelf daarvoor vergeven.

Die vrouw die ik was, ik hou van haar. Het jonge meisje wat ik was: ik hou van haar en ik begrijp heel erg goed dat de angst die zij voelde groter was dan de kracht om voor haar eigen ideeën en normen te kunnen staan. Ik had nog zoveel werk te doen wat ik nog niet had gedaan en ik begrijp het volledig

En ik wil graag dat jij hetzelfde ook aan jezelf geeft. Ga op zoek naar al die plekken in je leven waarin jij jezelf geen stem geeft. Onderzoek waarom je dat nu nog niet doet en benader dat vanuit compassie. Zoek naar die waarheid, die pure waarheid waarom je dat niet doet. Nu nog niet doet, nu nog niet kan. En vergeef jezelf daarvoor.

Een volgende stap die je hierin kan zetten is het idee loslaten, het idee van controle over het beeld dat anderen van je hebben, loslaten. Je gaat daar namelijk nooit controle over krijgen. En zolang je dat probeert kan je niet vrij zijn.

Je kan alleen oprecht jezelf zijn als een ander het niet leuk mag vinden.

Als een ander teleurgesteld mag zijn, zich afgewezen mag voelen en oordelen over je mag hebben die gewoon helemaal niet kloppen. Je inderdaad misschien egoïstisch vinden of zelfzuchtig vinden. Laat ze, dat is van hun. Dat is hun goed recht. Je gaat er namelijk toch nooit controle over krijgen. Als je alleen al ondervindt hoe moeilijk het is om je eigen ideeën over jezelf te beïnvloeden, je eigen zelfbeeld te veranderen in je eigen brein, hoeveel kans denk je dat gemaakt om invloed te hebben op het brein van een ander? Jezelf veranderen is al een hele kluif, is al een prachtige uitdaging. Een ander veranderen is echt kansloos en je moet het ook niet eens willen. Want het is van hun het is niet van jou.

En de laatste stap die je hier natuurlijk in te zetten hebt, is het stoppen met compenseren met eten. Op het moment dat je dat doet, en het is een van de belangrijkste Etenslessen die ik zelf heb geleerd. Op het moment dat je voor de keuze staat: of, en dan pak maar even weer dat voorbeeld van niet naar een afspraak gaan, omdat ik weet dat ik er te moe voor ben en anders enorm ga overeten om wakker te blijven. Als ik weet dat ik echt niet wil overeten, sta ik dus voor de keuze, sta ik voor die vork in de weg. Letterlijk en figuurlijk een vork in de weg..haha..leuke woordspeling

Of, ik ga people pleasen, ik ben niet mezelf. Ik ben niet eerlijk. Ik geef mezelf geen stem en belandt in overeten. Of ik bescherm mezelf. Ik leef in integriteit met wie ik ben. En ik bel af. En ik laat weten wat ik werkelijk vind en werkelijk wil. En vervolgens mag een ander daar ook weer iets van vinden. En dat is oké. En het ongemak wat ik daarbij voel, de spanning, de spanning voor het oordeel van de ander of de pijn van de ander, of de woede van de ander, die wil ik in mezelf kunnen dragen. Dus eigenlijk is de keuze of de pijn en het ongemak van overeten of het ongemak van groeien. Het ongemak van de gevoelens leren dragen die je nu nog probeert te vermijden.

En dat laatste is natuurlijk mijn een aanbeveling. Daar ligt jouw groei met materiaal. Daar zit jouw evolutie. Daar word je de vrouw die je wilt zijn, die slank is en geen strijd met eten heeft omdat ze eten en people pleasen uit elkaar heeft gehaald.

Dat is de les die ik hier wil geven en ik kan niet tegen je zeggen dat dat makkelijk gaat en dat het goed zal voelen.

Soms proberen we onszelf enorm te overschreeuwen. Ik denk dat ik dat vroeger soms ook nog wel eens heb gedaan. Dan had ik ze ook pijn gehad van het feit dat ik mezelf geen stem had gegeven, dat ik me verbeet en voornam: en de eerstvolgende keer dat dan ga ik gewoon zeggen wat ik vind.

En gewoon zeggen wat je vindt vanuit een negatieve energie, vanuit een strijdlust, vanuit een boosheid, een woede. Die brengt je meestal niet het resultaat waar je naar verlangt omdat je het niet echt doet vanuit verbinding, vanuit de liefdevolle verbinding van mogen luisteren naar jezelf en een ander de ruimte geven om ook te mogen luisteren naar zichzelf. Wat je dan doet is jezelf overschreeuwen en eigenlijk ook meteen de ander willen overstemmen.

Dit is wat ik ervan vind. En daarmee geef je daar zo’n kracht aan dat een ander eigenlijk alleen maar of kan dichtklappen of enorm met je gaan vechten. En dat gaat je nooit brengen waar je naar verlangt.

Jouw groei en ontwikkeling zit in een liefdevolle verbinding met wie je wilt zijn. Begrip voor dat wat je nu nog niet kan, wat je te leren hebt en daarvoor gaan staan vanuit een positieve, kalme positie en het ongemak wat je dan vervolgens gaat voelen als je jezelf een stem geeft.

Daarin ga je oefenen, oefenen, oefenen, oefenen. En zal groeien en ontwikkel je. En het is iets prachtigs. Het is zo bevrijdend om een stem te hebben. Het is zo bevrijdend om jezelf te mogen zijn. Het brengt je zo’n fijn leven. Ga hiermee experimenteren. Ga dit onderzoeken en als je wilt ontdekken hoe je overeten en jezelf een stem geven uit elkaar wilt halen, dan is afvallen zonder dieet een prachtige aanpak om deze Etensles naar je toe te kunnen halen. Het maakt het veel gemakkelijker voor je en een eerste stap die je daarin kan zetten is gaan oefenen met De Hongerbalans. Ik heb daar een podcast over in deze serie, geloof aflevering 3 ofzo, ergens helemaal aan het begin. Die kun je beluisteren.

Je kunt ook deelnemen aan mijn workshop over De Hongerbalans. Die geef ik deze maand op de 27 juni en het is een fantastische workshop waarin ik een aantal goede coachvragen ga stellen die je helpen om hier stappen in te zetten en die jou een heel duidelijk beeld geven van de praktische kant van die hongerbalans. Hoe val ik nu af zonder dieet? Hoe geef ik vorm aan de manier waarop ik met eten omga? Als ik daar geen dieetregels bij heb, wat is dan mijn gids, mijn kompas? En hoe geef ik dan vorm aan mijn relatie met eten?

Dat pak ik helemaal voor je uit. In die workshop. En je bent van harte welkom. Hij is online. Dus je hoeft er de deur niet voor uit en…ik heet je van harte welkom. Ik heb er heel erg veel zin in. Bedankt weer voor het luisteren. Bedankt ook voor al jullie fantastische mooie reviews op deze podcast. Ik ben er heel erg blij mee. Het is altijd heerlijk om die feedback van jullie te krijgen, dus dankjewel daarvoor. Ik wens je prachtige week tot gauw weer. Bye.