Afl. 239 Opgeven of doorgaan? Als de weg uit overeten lang is.

Het is een vraag die ik mezelf regelmatig stelde: kan ik niet beter opgeven?  De weg uit overeten leek soms oneindig lang. Als je dit herkent is deze aflevering “Opgeven of doorgaan? Als de weg uit overeten lang is voor jou.” De vraag die je hier stelt kan een uiting van emotie zijn, maar ook een oprechte onderzoeksvraag.

Ik bespreek beide mogelijkheden vanuit een opbouwend perspectief. Waarmee je daadwerkelijk verder komt en ontdekt wat je wilt en nodig hebt. Met de inzichten uit deze les komt de vraag of je niet beter kan opgeven niet steeds bij je terug en kan je een besluit nemen waar je energie van krijgt.

---

Wat je ontdekt:

• Het verschil tussen een daadwerkelijke vraag of uiting van emotie.
• Hoe je een krachtig besluit neemt waar je energie van krijgt.
• De kracht van opgeven.
• De kracht van doorgaan.

---

 

Transcript Afl. 239 Met liefde aan tafel, de soft skill voor gewichtsverlies

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 239. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet. En een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Wat te doen als de weg uit overeten lang is?

Lang, lang. Kan je dan niet beter opgeven of moet je doorgaan? Deze vraag ga ik voor je bespreken en ik doe dat vanuit herkenning. Ik heb mezelf deze vraag regelmatig gesteld. Voor mij was de weg lang en ik kwam van ver. Dus als je hier last van hebt, weet dan dat ik weet wat je daarbij voelt.

En ik wil op twee manieren gaan kijken naar deze vraag. Het kan namelijk een oprechte onderzoeksvraag zijn, die je zelf stelt, of een uiting van emotie. En als het een uiting van emotie is, dan kan het een gewoonte worden waarbij je iedere keer als je in deze emotie belandt, deze vraag ook weer in je opkomt. Wat je dan beleeft is drama. En dat is niet erg, dat zeg ik zonder oordeel, omdat drama ook bij onze menselijke ervaring hoort. Daarom kijken we daar ook naar in films en in verhalen. En voel je dat ook. Soms maak je drama.

En dat is niet slecht.

Het is wel heel waardevol om het te kunnen herkennen. Om te kunnen weten, is dit een expressie van een gevoel, een uiting van een gevoel. Als ik aan mezelf vraag kan ik niet beter opgeven of moet ik doorgaan? Of stel ik hier een daadwerkelijke onderzoeksvraag? En wat is dan wat? Laten we beginnen bij dat drama.

Als de weg voor jou lang is, en als je in het opruimen van overeten in dat modderige midden bent, dat stuk waarvan je gewoon nog echt niet kan zien, werkt het nou wat ik nu aan het doen ben? Ik verlies nog geen gewicht, ik overeet nog, Ik heb nog zo weinig grip op wat ik aan het doen ben, wat ik aan het ontwikkelen ben. Ik kan gewoon niet herkennen of het werkt. In dat modderige midden, en dat stuk hoort erbij, je komt dat tegen, zal je soms gevoelens hebben van hopeloosheid, moedeloosheid, verdriet, somberheid of zelfs wanhoop.

En als je dan aan jezelf vraagt, kan ik niet beter opgeven of moet ik doorgaan en je kan herkennen dat het een uiting is van de gevoelens waar je last van hebt, dan weet je dat je niet op die vraag hoeft in te gaan, maar dat je door een moeilijk moment gaat.

Omdat dat modderige midden onderdeel is van het opruimen van overeten, vind ik coaching hierin zo waardevol.

Omdat je coach kan herkennen hé jij kan het nog niet zien, maar met behulp van de vragen die ik je nu ga stellen, kan je wel gaan zien dat je wel degelijk in ontwikkeling bent. Dat je wel degelijk in de richting op beweegt die je wilt. Binnen Etenslessen word je daarin ondersteund door mijn methodiek en de tools. En het pad wat ik als het ware al voor je heb uitgestippeld wat je bewandelt, waardoor je kan herkennen, als ik dit pad blijf volgen hier binnen dit programma, dan bewandel ik dat pad in de richting die ik op wil. Mijn coach helpt me steeds om te zien waar mijn ontwikkeling zich laat zien. Dus dat is één aspect ervan.

Maar weet dat je ook dan momenten tegenkomt waarin je niet weet, ga ik nu de goede kant op?

En kunnen herkennen wanneer je daar een onderzoeksvraag over stelt of expressie geeft. Je emoties uiten is belangrijk. Het uiten van de emotie van hopeloosheid, het even niet meer zien zitten, is ook oké. Heeft bestaansrecht. En het is fijn om dan te weten ik ga nu door een moeilijk moment. Dat mag. En daar denk ik deze vraag bij, maar het is niet echt een vraag. Dus ik hoef er niet op in te gaan. Ja, het is belangrijk om dat voor jezelf te kunnen herkennen.

Als het nou wel een echte vraag is, een onderzoeksvraag is, dan is het belangrijk om te kunnen herkennen. Op het moment dat ik die vraag aan mezelf stel, wil ik bij mezelf checken. Welke emotie voel ik nu, in wat voor stemming ben ik? Want als je die vraag stelt en je meent het ook echt als vraag, maar je zit op dat moment in drama, in de negatieve gevoelens van wanhoop, moedeloosheid en de negatieve gedachten die dat in je oproept, dan zal je deze vraag niet gebruiken voor onderzoek, maar eigenlijk alleen beantwoorden vanuit de angsten die je voelt, vanuit de negatieve gedachten waar je last van hebt en jouw negatieve voorspellingen die je van daaruit doet.

Als je vanuit negatieve emotie de vraag beantwoordt kan ik niet beter opgeven of moet ik doorgaan, dan zal je antwoord op angst gebaseerd zijn.

En daarmee jou geen energie geven. Als je de vraag daadwerkelijk beantwoord wilt krijgen, kan ik beter opgeven of moet ik doorgaan? Dan is het belangrijk dat het antwoord wat je daarop vindt jouw energie geeft, zodat je ook gevolg geeft aan de beslissing die je neemt. Je besluit om op te geven en je zorgt dat je daar een heel goed gevoel over hebt, zodat je er energie van krijgt en ook gevolgen wilt geven aan die beslissing. Of je krijgt energie van de redenen die je vindt om door te gaan.

Dus laten we naar beide kijken. Laten we dat verschil helder krijgen.

Als je vanuit drama je afvraagt kan ik niet beter opgeven of moet ik doorgaan, dan zal het antwoord wat je vindt op angst gebaseerd zijn. En in enige geval is dat misschien de angst dat het je toch nooit gaat lukken. Dat gewicht ga je niet verliezen. Dat stoppen met overeten gaat je niet lukken. En dus kan je maar beter opgeven om jezelf de pijn die je nu toch al voelt verder te besparen. Hoe langer je het blijft proberen, hoe langer je ook alleen maar pijn blijft voelen. Dus je kan maar beter nu opgeven en daarmee jezelf meer lijden besparen. Want dat gaat je toch niet lukken.

Als je besluit om door te gaan, doe je dat ook vanuit een negatieve emotie. En dat is dan omdat het idee van opgeven nog ondraaglijker voelt dan doorgaan met de worsteling waar je nu in zit. Dus in dat geval heb je er ook geen vertrouwen in, voel je ook geen hoop, maar het idee van opgeven is nog ondraaglijker dan de pijn van doorgaan.

Je ziet dat je dan dus in beide gevallen, het gaat me toch nooit lukken, ik kan maar beter opgeven om pijn te voorkomen, meer pijn te voorkomen, of ik ga maar door, want het idee van opgeven voelt nog ondraaglijker en pijnlijker dan de worsteling waar ik nu in zit.

In beide gevallen is het een lose-lose situatie.

Je krijgt van beide antwoorden, van beide opties geen energie. En wat er dan gebeurt als je die vraag dus beantwoordt vanuit deze negatieve gevoelens, is dat je passief wordt. Je wordt passief en je doet niets. Je blijft hangen in de stemming waar je op dat moment al in bent. En je krijgt geen energie van het antwoord wat je hebt gevonden. Het gaat me toch nooit lukken. Ik kan maar beter nu stoppen en opgeven om meer pijn te voorkomen. Het is geen krachtig besluit. Je doet niets en je blijft hangen in deze stemming. Ik ga maar door, want het idee van opgeven voelt nog ondraaglijker dan doorgaan, maar je gaat eigenlijk niet echt door. Je blijft hangen in je stemming.

Dit dus dit kunnen herkennen, drama kunnen herkennen en zeggen, hey, ik ga nu niet echt daadwerkelijk op deze vraag in, want ik kan er geen energie van krijgen, ik heb mezelf nu op dit moment daarin niets te bieden. En laat ik dan liever zuiver mezelf helpen met het doorvoelen van de wanhoop, het verdriet of de somberheid die ik nu ervaar.

Als je jezelf wel wilt helpen, dan is het verschil tussen de passiviteit die je oproept in drama vanuit negatieve gevoelens of energie krijgen, daadwerkelijk een beslissing nemen waar je je goed bij voelt, afhankelijk van de redenen waarmee je die beslissing onderbouwd.

Hier in drama vond je alleen maar negatieve argumenten en die wekte negatieve gevoelens op die je passief maakte.

Maar neem je een besluit wat je zo weet op te bouwen en op te tuigen dat je er energie van krijgt, dan kan je ook niet wachten om gevolg te geven, op te volgen, de beslissing die je hebt genomen, op te volgen. Dat is de zin die ik probeerde te zeggen. Daar kan je gewoon niet mee wachten. Daar heb je dan ontzettend veel zin in.

En hoe ziet dat eruit? Wat doe je dan? Als je kan herkennen dat je jezelf daadwerkelijk een onderzoeksvraag stelt, dan kan je op zoek gaan naar opbouwende redenen om voor het één opgeven, of voor het ander doorgaan te kiezen.

En hoe kan dat eruitzien?

Laten we beginnen met opgeven. Hoe kan opgeven iets zijn waar je energie van krijgt en waarvan je echt zegt, hé, dit besluit is genomen, ik kan nu door. Want wat zo fijn is, als je echt daadwerkelijk die vraag als onderzoeksvraag gebruikt en dan het antwoord vindt wat echt bij je past, dan blijft die vraag ook niet bij je terugkomen. En dat is fijn. Het is een van de dingen waar ik last van had, dat die vraag steeds bij me terugkwam en dat ik als het ware weer op hetzelfde punt uitkwam, bij diezelfde vork in de weg. Kan ik nou niet beter opgeven? Of moet ik doorgaan en dan werd ik opnieuw passief en dan bleef ik daar hangen en gebeurde er niets.

Maar vanaf het moment dat ik hem daadwerkelijk als onderzoeksvraag beantwoord kreeg en redenen vond die me energie gaven, kwam daarna die vraag ook niet meer bij me terug. En dat is misschien wat jij ook wilt, dat die vraag niet bij je terug blijft komen. Dus hoe kan je voor het idee van opgeven redenen vinden waarvan je echt zegt, ik heb mijn antwoord gevonden, dit is wat ik wil.

Stel dat je besluit om op te geven. Waar zeg je dan volmondig ja tegen?

Waar je ja tegen zegt, is het idee dat overeten iets is wat bij jou mag horen, wat niet weg hoeft en waarvan je ook niet meer wilt dat het weg gaat. Het mag onderdeel uitmaken van hoe je leeft en van wie je bent. En iedereen mag het van je weten. Ja? Kan je voelen dat daar heel veel kracht in schuilt? Dat je zegt ja, ik overeet. Ja, ik check soms uit met eten. En dan wil ik niet voelen wat er te voelen valt. Ik wil me even terugtrekken, bij mezelf vandaan gaan en alleen maar opgaan in eten. En dat is oké. Dat is hoe ik leef. En dat is wie ik mag zijn. Het mag onderdeel uitmaken van mijn functioneren. Ik schaam me nergens voor. Iedereen mag het zien. Iedereen mag het weten. Ik zit midden in een eetbui.

Als je mee wilt doen ben je welkom. Pak wat lekkers.

Zo. En de consequentie van het overeten wat je doet, ben je ook oké mee. Dus het gewicht wat je bij je draagt als gevolg van emotie-eten, als gevolg van impulsief eten, omdat het er is, omdat het er lekker uitziet, omdat het je wordt aangeboden, omdat je direct verleiding voelt zodra je het ziet, ruikt of hoort. Omdat het de gewoonte is om als je uit je werk komt meteen iets te eten te pakken, ook als je geen honger hebt. Al dat eten wat zich vertaalt naar gewicht op je lichaam, ben je oké mee. Zeg je ja tegen. Volmondig ja.

Dan is er geen pijn voor de spiegel. Geen pijn in je zwemkleding. Het is oké. Dit is waar je voor kiest. En het voelt goed om die keuze gemaakt te hebben.

Hierin kan je soms een moeilijk moment tegenkomen als je omgeving niet in diezelfde acceptatie zit. Als je omgeving zich wil bemoeien met wat je eet en hoe je eet. Als je omgeving zich ongevraagd bemoeit met je gewicht en daar wat van vindt en opmerkingen maakt over je uiterlijk. En dat zal waarschijnlijk de rest van je leven iets zijn waar je wat bij voelt, wat je lastig vindt. Want we zijn als mens een sociale soort en acceptatie van de groep vinden we belangrijk.

Dat zit diep in je DNA en dat gaat er ook niet uit.

Maar, en hier zit dan weer de kracht van de beslissing die je hebt genomen, als het dan zeer doet dat iemand een opmerking maakt over hoe je met eten omgaat of een opmerking maakt over je lichaamsgewicht en je uiterlijk. En het doet zeer. Dan kan je jezelf daar heel goed in opvangen, omdat je weet, hé, dit is dat lastige stukje, die lastige kant van dat besluit wat ik heb genomen. Hier kom ik dat weer even tegen.

De pijn die ik nu voel herinnert mij aan dat besluit en het is een moment om die beslissing te herijken en weer tegen mezelf te zeggen, hé, weet je nog, jij hebt besloten dat dit er mag zijn, punt. En daarmee aan je eigen kant komen staan, jezelf opvangen in het dragen van dat lastige moment, dat die sociale acceptatie er op dat moment niet is, maar jezelf daar zodanig mee kunnen voeden dat je daaraan voorbij komt en nog steviger staat in je besluit. En een volgende keer als iemand iets hint, als iemand iets zegt, je dat makkelijker van je af kan laten glijden, makkelijker daarvan kan terugveren. Bam. Dit is wie jij bent, dit is wie jij mag zijn, dit is waar je voor staat. Klaar.

Voel je dat? Voel je de kracht die daarin zit?

Ik hoor het aan mijn stem als ik daarin stap en contact meemaak terwijl ik dit aan je vertel. Hier, dit zijn mijn grenzen, dit is mijn besluit en ik krijg er energie van. Ja? Dat is het één.

En ik noem het dan ook niet zozeer opgeven, als wel loslaten en een andere keuze nemen. Je laat het oplossen van overeten, het opruimen van overeten als verlangen los. En je zegt ik heb nu een ander verlangen en dat is staan voor het claimen van dit gedrag als onderdeel van wie ik mag zijn, als onderdeel van mijn functioneren. Dat is nu mijn verlangen, Dat is waar ik voor kies.

Een heel krachtig besluit. Een heel krachtig besluit.

En, zeg ik er meteen bij, sowieso als je besluit om door te gaan, ben ik er een groot voorstander van en als je coach in mijn programma, stimuleer ik je daar ook in om hierin daadwerkelijk ook altijd aan je eigen kant te staan. Hoe dan ook. Ook terwijl je er wel aan werkt en een ontwikkeling doormaakt om het overeten op te ruimen, het overeten wat zich nog laten zien, mag er zijn. En hoe meer het er mag zijn, hoe minder pijn het doet en des te gemakkelijker je het kan opruimen en oplossen. Dus dat.

Maar dan nog steeds kan je dus besluiten dat je tot een andere keuze komt en oké bent met de consequentie van die keuze en het gewicht wat je daarmee bij je draagt.

Wanneer besluit je nou om door te gaan?

Je bent in dat modderige midden. Je ziet nog geen resultaat. Er is geen gewicht af. Je overeet nog.En je hebt nog weinig tastbare bakens die je kan herkennen als progressie. Ik ben in ontwikkeling. Dan kom je dit soort moeilijke momenten tegen waarin je je afvraagt, moet ik dit wel willen? Moet ik hier wel mee doorgaan?

En het antwoord op die vraag, het vinden van de redenen waar jij het dan voordoet, die zijn heel persoonlijk. Voor mij lag de kracht, de energie die ik vond in het antwoord op die vraag in het willen leren kennen van mijn hele zelf. Omdat ik zag dat het emotie-eten wat ik deed compensatie was voor stukken van mezelf die ik niet kende, waar ik niet vertrouwd mee was. En die voelde als moeilijk toegankelijk of risicovol om naartoe te gaan. Ik wilde ze claimen, ik wilde ze leren kennen, alle delen van mezelf leren kennen en daarvoor openstaan en contact mee maken. En de bijvangst daarvan was dat ik wist dat als me dat zou lukken, ik mijn hele zelf kon leren kennen, ik kon ontdekken wie ik was zonder overeten in mijn leven en gewicht zou verliezen.

Dat alles bij elkaar was voor mij heel aantrekkelijk en maakte dat ik dat modderige midden, dat ik daar doorheen wilde bewegen.

En ik kom daar in absoluut van ver.

Absoluut van ver. Ik ben opgegroeid tussen mensen die hun emoties niet konden reguleren. Dat betekende dat het voor mij als kind niet veilig was in de kamer om bij mijn eigen gevoelens te blijven. Wat je nodig hebt als kind is om bij jezelf te kunnen zijn, om te ontdekken wie je bent, wat je wil, wat je niet wil, om jezelf te leren kennen, om jezelf te worden. Ik was meer bezig met de gevoelens van de mensen om me heen dan met mezelf. Ik ben ook opgegroeid met geheimhouding.

En het geheim wat ik moest bewaken was zo groot dat het niet in mijn bewustzijn kon blijven. En dus leerde ik leven in doen alsof. Doen alsof ik blij was. En oen alsof ik me veilig voelde. Doen alsof ik niets nodig had. En als je aan mij vroeg wat ik wilde, raakte ik direct gespannen, voelde ik direct een onveiligheid en draaide ik om het antwoord heen tot ik wist wat jij wilde en dat werd dan mijn antwoord. Dat is people please extraordinaire. En hierdoor ontwikkelde ik geen stem.

De stem die je grenzen bewaakt, conflict riskeert en eerlijk zegt wat je voelt. Zonder die stem liep ik onbeschermd rond, waar natuurlijk ook misbruik van werd gemaakt, want mensen die je willen manipuleren voelen heel snel aan dat je moeite hebt met nee zeggen.

En het was ongelooflijk vermoeiend, want ik speelde voortdurend een rolletje.

En als je ooit heel moe bent geweest omdat je bijvoorbeeld net van een sollicitatiegesprek komt of in de eerste weken zit van je nieuwe baan waarbij er heel veel nieuwe informatie op je afkomt, maar ook, en dat stuk zul je kunnen herkennen, je ook een beetje op je tenen loopt omdat je een goede eerste indruk wilt maken. Als je dat elke dag doet, elke dag, de hele dag, al door in een rolletje functioneren, dan is dat heel vermoeiend.

En omdat ik dat geheim bij me droeg en zo opgroeide in doen als of, met dingen die te groot, te zwaar en te moeilijk voor me waren, waardoor ze niet in mijn bewustzijn konden blijven, dan heb je geen idee waarom je voelt zoals je voelt. Je weet ook niet goed wat je voelt. En voor mij was eten een eiland waarop ik me even kon terugtrekken en ontspannen.

Eten ontspande me.

En dan was ik even niet in dat vermoeiende rolletje en kon ik alles om me heen vergeten. Maar tegelijkertijd, terwijl ik dat deed, zocht ik ook naar veiligheid in mijn uiterlijk En projecteerde ik gevoelens van geluk en zelfvertrouwen op slank zijn. Want dat is natuurlijk ook precies hoe de cosmetica-industrie en de dieetindustrie het aan je verkoopt. Het laat je voortdurend beelden zien van je lekker voelen, geïnspireerd, blij, happy, lekker in je vel of heel ontspannen en chill, weet je wel, zo’n fotomodel die als een cheetah in de avondzon op de serengeti naast een zwembad ligt in haar bikini. Je ziet als je daarnaar kijkt van oeh, dat moet lekker voelen. En als kind dacht ik, dat zit hem in dat slank zijn. Dus als ik nou maar slank genoeg wordt, dan ga ik me ook zo voelen.

Zelfverzekerd, blij, sprankelend, krachtig, relaxed. Dat wilde ik hebben. En daarmee was het voor mij echt een onmogelijke opgave. Aan de ene kant was ik compleet afhankelijk van overeten. En aan de andere kant wilde ik niets liever dan gewicht verliezen. En dat gevecht, daar kwam ik niet uit, omdat ik geen idee had van wat er ontbrak in de relatie met mezelf. Ik had geen idee hoe ik kon wortelen in mezelf en daar de veiligheid creëren die me niet was geleerd. En dus had ik een lange weg te gaan.

En hoe pijnlijk ik overeten ook vond, kan ik heel duidelijk zien dat het ook in die lange weg mijn gids is geweest.

Overeten was steeds het rooksignaal als ik mezelf geen stem gaf en het was ook het rooksignaal als ik mezelf afwees. Want zolang ik aan mijn eigen verwachtingen kon voldoen, kon ik trots zijn. Maar zodra me dat niet lukte, liet ik mezelf direct vallen. En vooral als het om overeten ging. Een dieet wat ik niet kon volhouden. Ik had nog geen idee hoe ik onvoorwaardelijk van mezelf kon houden. En er werd wel regelmatig tegen mij gezegd, Marjena je zou wat meer van jezelf moeten houden.

En dan zei ik ook al, ja, dat ben ik een beetje eens, maar ik weet niet hoe. Hoe dan? Hoe hou je van jezelf? En dat heb ik nog moeten leren. Ik moest echt uitwerken, wat is liefde? Wat is onvoorwaardelijke liefde? Onvoorwaardelijke zelfliefde? En hoe maak ik die praktisch? Wat zijn daar de praktische stappen van?

Het zijn allemaal dingen die ik heb moeten leren en voor mij is het dat dubbel en dwars, drie dubbel dwars in het kwadraat elke eetbui waard geweest die me daarin steeds als een rookmelder liet zien hier doe je het weer, hier doe je het weer, hier wijs je jezelf af, hier geef je jezelf geen stem, hier negeer je je grenzen, Hier, hier zit een grens, je gaat er overheen. Hier, hier stap je weer in een rolletje. Elke keer speelde overeten op zodra ik dat deed. Maar ik kon niet direct herkennen dat dat was wat eronder zat. Ook als je niet onveilig bent opgegroeid, zoals ik, of met geheimhouding, zoals ik, is de kans groot dat ook jij hierin iets te leren hebt. In die relatie met jezelf

Iets te leren hebt over onvoorwaardelijk van jezelf houden.

En is het overeten wat je doet een rooksignaal. Dat rooksignaal kan je gebruiken als ingang naar de relatie met jezelf, als ingang naar jouw relatie met eten en daarmee ook het opruimen van overeten. En voor mij is dat heel duidelijk, onomstotelijk een stapel van redenen geweest waar ik energie van krijg. En waarvan ik echt zeg, dat modderige midden, dat moeilijke stuk waarin ik soms niet kon herkennen beweeg ik nou de goede kant op. Het voelt allemaal nog zo ongrijpbaar. Het is het allemaal waard geweest. Want dit aan mezelf kunnen geven en nu leven, met een stem, met grenzen die ik kan herkennen en bewaken en uitspreken, met het kunnen één op één in contact kunnen zijn met wat ik voel.

En het hebben, in het bezit zijn van onvoorwaardelijke zelfliefde, dat is voor mij fenomenaal. Fenomenaal. En dan is een leven zonder overeten en het gewicht hebben waar mijn lichaam zich lekker in voelt, waar ik me lekker bij voel, de bonus, de bijvangst. Dus wat is het voor jou? Ik zie het als een helend pad wat je bewandelt. Een pad van heling. Je heelt jouw relatie met eten en je heelt de relatie met jezelf. En overeten is steeds het rooksignaal wat loepzuiver afgaat zodra je een etensles tegenkomt. Iets waar iets van te leren valt.

En het brengt je een grote vrijheid.

Een bevrijding in die heling die je vreugde geeft. Want jouw grenzen en verlangens doen ertoe. En de liefde voor jezelf doet ertoe. En eten kan het onmogelijk voor je compenseren. Dus denk hierover na. Opgeven of doorgaan. En als die vraag in je opkomt, is het dan een expressie van een stemming waar je in zit? Is het dramatisch? Is het drama? Dat mag, dat kan, maar dan is dat niet het moment om daadwerkelijk in te gaan op die vraag, want de antwoorden die je bedenkt zullen je niet helpen, maar alleen passief maken.

En op een ander moment kan je die onderzoeksvraag eens echt aan jezelf stellen en dan tot een beslissing komen die je energie geeft. Als je kiest voor dat doorgaan, dan kan mijn meditatie je daarbij helpen en dat rooksignaal wat afgaat, mijn gratis meditatie, dat rooksignaal wat afgaat onderzoeken. Download daarvoor die gratis meditatie op mijn website. Je vindt hem via Etenslessen.com. En als je zegt, maar ik wil meer dan dat. Ik wil meer dan alleen dat moment van bewustwording. Ik wil in dat proces en dan zeker weten in dat modderige midden dat ik een methodiek aan het volgen ben die dat pad voor me uitstippelt en ik wil een coach hebben die me daarin kan begeleiden en dat baken kan zijn en voor mij kan duiden en mij steeds bewust kan maken waar mijn lessen zitten en waar mijn ontwikkeling zit.

En die ontwikkeling voor me zichtbaar maken, als ik dat even heel hard nodig heb, dan nodig ik je uit voor Etenslessen.

Dit alles gezegd hebbende, Met daarin zware onderwerpen, opgroeien in onveiligheid, opgroeien in geheimhouding, weet dat ik een belangrijk deel van de heavy lifting hierin, in de jaren dat ik nog last had van depressie en suïcidale gevoelens, daarvoor heb ik therapie gehad. Coaching vraagt om een draagvlak in jezelf waarin je vragen kan stellen en de gevoelens die die vragen in je oproepen, kan dragen. Natuurlijk ben je daar nog niet in volleerd, anders zou je niet overeten. Maar er zit op dat spectrum van wat kan ik dragen, wat kan ik voelen, wat kan ik in de ogen kijken, een grens waarin je echt kan zien, hier is nog geen draagvlak voor. Daar heb ik echt hulpverlening bij nodig.

Ik heb eerst een ontwikkeling nodig, een hulp nodig in het ontwikkelen van een draagvlak van waaruit ik dan daarna voldoende in mezelf aanwezig kan blijven, kan voelen, voelen wat er te voelen valt en mezelf kan uitnodigen om daar een ontwikkeling verder in door te maken, waarin ik steeds meer in mijn kracht kom. En dat verschil tussen, hey vraag dit om therapie of ben ik klaar voor coaching en zelfcoaching, dat is iets wat je moet aftasten voor jezelf en als je daar niet uitkomt kan ik je daarbij helpen. Maar dat is wel een belangrijk stuk, dat je dat onderscheid kan maken.

Ik heb absoluut echt therapie nodig gehad en ook EMDR nodig gehad om mijn grote angst voor conflict los te kunnen krijgen en verder op te kunnen lossen.

Maar heel veel van het werk daaromheen, het merendeel van het werk, nadat die heavy lifting was gedaan en die suïcidale gevoelens afnamen, heb ik allemaal gedaan met de methodiek zoals ik je die leer in Etenslessen.

Dus als je voelt, hé, ik kan herkennen dat ik mijn heavy lifting heb gedaan, maar er is nog werk aan de winkel.

En ik wil met het draagvlak wat ik nu heb staan bouwen aan het oplossen van overeten en daarmee een ingang vinden naar de relatie met mezelf, dan zeg ik oef, oh, dan ga je zo blij zijn, zo blij zijn met de tools die ik je daarvoor geef. Dus, oké, opgeven of doorgaan?

Die vraag ligt bij jou.