Afl. 265 Wat ik te vieren heb. Reflecties op 2024

Deze week geen tips of oplossingen, maar mijn persoonlijke reflecties op dit jaar. Ik deel een aantal dingen die voor mij van betekenis zijn geweest. Er komt van alles voorbij, van hormoonsuppletie tot het oplossen van trauma en leuke dingen om te doen. Het zijn er vijf uit een lijst die te lang was om volledig met je te delen. Indirect hangen ze alle vijf samen met mijn relatie met eten en misschien ook met die van jou. Hier is een greep uit wat ik te vieren heb.

---

Wat je ontdekt:

• Vijf dingen waar ik blij mee ben en dit jaar van betekenis zijn geweest.

---

 

Transcript Afl. 265 Wat ik te vieren heb. Reflecties op 2024

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll. En dit is aflevering 265, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten.

Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? Hoe is dit dan? Zo anders om je nu ook aan te kijken. Dat is natuurlijk altijd fictief geweest in die microfoon tegen je praten. En nu kijk ik je ook aan. En het is best een bijzondere gelegenheid om dat te doen, omdat de les, voor zover het een les is, die ik deze week met je wil delen. Mijn reflecties zijn, mijn reflecties op dit jaar.

December is altijd de maand van het jaar waarin ik reflecteer omdat het de laatste maand van het jaar is.

Dus dan blik ik terug. Wat heb ik te vieren? Die feestdagen zitten natuurlijk ook in deze maand. Wat heb ik te vieren? Waar ben ik blij mee? En waar ben ik dankbaar voor? Waar ben ik trots op? Wat zijn de overwinningen geweest? Welke groeipijn heb ik gevoeld? Dat is altijd in december, omdat het de laatste kalendermaand is. Maar het is ook mijn verjaardagsmaand.

En misschien is dat ook de aanleiding geweest voor mij om deze traditie, eigenlijk is het meer een behoefte die ik voel om in die decembermaand naar binnen te keren en te reflecteren en terug te kijken op het afgelopen levensjaar en het nieuwe levensjaar wat ik inga en wat ik daarin wil koesteren, wil houden, wil veranderen, welke richting wil ik opgroeien. En wat ik ook vind van die decembermaand, ik weet niet of jij dat ook herkent, maar december is altijd die maand ook waarin de natuur helemaal vertraagt en verstilt. Die herfstbladeren zijn gevallen. De natuur is aan het rusten. Alles vertraagt. En die feestdagen, die vrije tijd, als je die hebt of neemt, die valt daar ook mee samen met die verstilling. Wat vaak haak staat op dat elkaar opzoeken voor feestjes en borrels en samen zijn en drukte en gezelligheid is wat ik vaak lichamelijk heel duidelijk voel in die periode is de behoefte om te verstillen, te vertragen, me terug te trekken en te reflecteren.

En dat wilde ik nu samen met je doen.

Doe ik nu ook samen met je. En ik wil daar in een aantal mooie momenten met je delen. Inzichten, groeipijn waar ik doorheen ben gegaan, waar ik levenslessen uit heb gehaald. Maar ook een aantal kleine weetjes, dingen die ik gewoon waardeer, waar ik ontzettend blij mee ben. Dus luister en geniet. En ik bespreek de dingen die ik noem in compleet willekeurige volgorde. Dus het is geen top 10. Het is een willekeurige volgorde van bijzondere inzichten of weetjes, dingen waar ik dankbaar voor ben dit jaar.

Het eerste wat ik daarin ga noemen gaat specifiek over vrouw zijn.

En dan in het bijzonder over HRT, Hormone Replacement Therapy. Ik vind het bijzonder om met mijn leeftijd, ik word 57 dit jaar, om als vijftiger die vrijheid waar de vrouwen voor mij voor gevochten hebben, vrijheid om aan geboortebeperking te kunnen doen, om de pil te kunnen slikken, om nu in deze nieuwe tijd te leren wat de nadelen zijn van de pil en welke invloed het op je heeft als je hormonen worden beïnvloed, als je natuurlijke hormoonhuishouding wordt beïnvloed. En nu, voor mij is die pil niet meer relevant, ik ben al een aantal jaren in de menopauze. Maar waar ik nu heel veel plezier van heb in het leren kennen van hé hoe werkt dat vrouwenlichaam en hoe kan ik mijn vrouwen, mijn specifiek vrouwelijke lichaam, ondersteunen in gezondheid en vitaliteit.

En wat ik daarin heb geleerd dit jaar over HRT, Hormone Replacement Therapy, het suppleren van de sekshormonen die je niet meer hebt, hoe waardevol dat is voor je algehele gezondheid. HRT, en daarin ben ik het internet zo dankbaar. Het is een van de dingen die ik zo positief vind aan dat internet wat we hebben, is dat je nu zo gemakkelijk bij de nieuwste kennis kan over alles.

En met name als het gaat om het vrouwenlichaam en het ouder wordende vrouwenlichaam, en hoe je dat kan ondersteunen met het suppleren van de hormonen die het niet meer heeft, daarin is echt een wereld voor me open gegaan.

HRT heeft een hele slechte reputatie gehad, omdat dat in verband werd gebracht met een onderzoek naar een verband met het ontwikkelen van borstkanker, waarvan nu duidelijk wordt gezegd dat het onderzoek waar dat aan is afgemeten, een waardeloos onderzoek is. In ieder geval niet het onderzoek wat nu relevant is in het maken van de afweging of je HRT wil gebruiken of niet.

En vanaf het moment dat ik leerde dat oestrogenen, en ik weet niet of je moet zeggen oestrogenen of oestrogenen, maar ik zeg best wel oestrogenen. Oestrogenen helpen al je organen in je lichaam, ook je brein, het orgaan wat je brein is, je hart, je organen worden ondersteund, onder andere door de werking van oestrogenen. En voor mij is de aanleiding geweest om me te verdiepen in HRT… Het feit dat ik zo slecht sliep vanaf het moment dat ik die sekshormonen niet meer had. Ik sliep niet goed meer door, lag vaak vanaf drie uur, vier uur ‘s ochtend al wakker en kon dan niet meer slapen.

En in mijn werkende leven, met mijn ambities en alle rollen die ik nog wilde vervullen, het plezier ook, sowieso los van mijn ambities en mijn rollen. Wat ik wil hebben in mijn leven werd verstoord door een gebrek aan slaap. En het is dankzij een deelnemer uit mijn programma die zelf verpleegkundige is, die zei… Marjena, sorry, ik kan de verpleegkundige in mij niet uitzetten. Ik zie aan je dat je moe bent. Gebruik je HRT? Heb je HRT wel eens overwogen?

En door haar, dank je wel Carolien, dikke zoen, nog steeds daarvoor. Door haar ben ik me gaan verdiepen in HRT en dat is inmiddels een aantal jaren geleden dat ze me daarop wees. Dat was nog voor ChatGTP, maar ook voordat ik de podcast vond waar ik nu naar heb geluisterd, waarin zo goed wordt uitgelegd. En het staat nog in de kinderschoenen, deze kennis, omdat er zo weinig onderzoek is gedaan naar het vrouwelijk lichaam en wat het vrouwelijk lichaam kan ondersteunen. De meeste onderzoeken zijn op mannen georiënteerd en er is gewoon nog niet heel veel data beschikbaar om de effectiviteit van haar HRT te meten. Maar ik kan zeggen dat ik in die jaren dat ik de hele tijd artikelen tegenkwam die benadrukten hoe belangrijk het is dat je goed slaapt, hoe belangrijk het is dat je genoeg uren slaapt. En dan lag ik naar het plafond te staren en dacht ik wil wel. Ik wil slapen maar kan niet afdwingen. En HRT heeft dat helemaal voor mij op orde gekregen. Ik gebruik zowel testosteron als progesteron als estradiol, oestrogeensuppletie. En ik ben er heel erg blij mee. Vooral vanwege die slaap. Ik word echt wakker, ‘s ochtends, met een volle batterij. Ik ben jaren geleden al gestopt met het zetten van een wekker… …Omdat ik zo bitter weinig sliep…

…Dat ik op een gegeven moment besloot de uren dat ik slaap… …Die wil ik absoluut niet onderbreken met een wekker. Ik word wakker wanneer ik wakker word… …En ik heb ook geen wekker nodig, want ik word altijd heel vroeg wakker. Dus die wekker heb ik al jaren niet meer. Maar nu, als ik dan wakker word, heb ik echt zeven uur geslapen. Acht uur komt zelden voor, maar zeven uur is echt al een walhalla. Dat is echt goud.

Het is zo fijn als je goed kan slapen. En ik had een fantastische slaaphygiëne. ‘s Ochtends vroeg bij de dageraad buiten wandelen, zodat je de fotonen die dan in de lucht hangen in je opneemt, zodat je bioritme goed wordt ingesteld, je slaap- wakeritme. ‘s Avonds ook nog weer een keer naar buiten gaan en wandelen bij de schemer, zodat mijn lichaam weet, oh ja, nu is de avond. Op tijd stoppen met schermen en beelden die heel stimulerend zijn of het luisteren naar dingen waar je veel van leert of die je erg aanzetten. Daar ben ik mee gestopt. Ik dimde mijn lichten. En ik sliep in een koele kamer.

Ik deed alle dingen, alle dingen. En toch kon ik niet slapen. Dat had hiermee te maken. En HRT heeft dat voor me opgelost. Dus dat is één van de dingen waar ik ontzettend dankbaar voor ben.

En die ik in 2024 echt kan vieren. Ik slaap weer goed en het is een feest.

Dus als je hier naar luistert en een partner hebt die slecht slaapt en in de overgang is, of jij bent dat zelf. Als je je hierin gaat verdiepen en HRT wilt overwegen, dan kan er een wereld voor je opengaan en kun je met de juiste suppletie misschien weer echt, echt, echt die heerlijke diepe lange slaap beleven die dan ook helemaal weer voorspelbaar wordt. Ja, en als je goed geslapen hebt, je kan je goed concentreren. Je voelt je optimistisch. En je hebt zin in de dag. Je bent veel weerbaarder voor tegenslag, voor moeilijke momenten. Als de dingen niet gaan zoals je wilt. Dus ik zweer erbij.

Ik ben er ontzettend blij mee. En ja, dat is echt iets om te vieren. Iets anders wat ik vier, en daarin kan ik ook zeker het internet enorm voor bedanken, is dat ik een goed begrip heb gekregen van een terminologie, een concept en dat heet fawning. Naar het Nederlands vertaald reekalf. En fawning is een trauma-response waarin je, om te voorkomen dat iemand getriggerd raakt, gedrag vertoont waarmee je denkt dat je die ander blij maakt, kalm houdt, gereguleerd houdt. En je past jezelf helemaal aan om te vleien. Je vleit de ander. Je probeert in het gevlei te komen om op die manier te zorgen dat je veilig bent.

En ik heb hier mee rondgelopen, ik heb hier heel veel last van gehad, maar het begrip bestond niet of kon mij niet bereiken. Ik wist niet wat het was. En wat zo lastig is van fawning, is dat je ja zegt tegen dingen waar je eigenlijk nee tegen wilt zeggen. Je voelt misschien van binnen een nee, maar je zegt met een glimlach ja. En ik vertel dit aan je omdat als je niet weet dat het een trauma-response is, kom je in situaties terecht waarvan je later zegt, ja, dat is dus je eigen schuld. Je had gewoon nee moeten zeggen en dat deed je niet. Waarom ben je meegegaan? En waarom heb je ja gezegd tegen dat drankje? Waarom heb je niet gezegd, leg die arm niet om me heen? Of dit voelt onprettig. Of, hé, ik merk dat ik nu gespannen raak, of als je je zo gedraagt ga ik de kamer uit.

Ik had die vrijheid niet. Tot vrij recent kan ik zeggen. En wat er gebeurde als mijn lichaam angstig werd is dat ik een glimlach op mijn gezicht kreeg. Dus ik vertoonde het tegenovergestelde van wat ik voelde. Ik kreeg een bevroren glimlach op mijn gezicht en ik werd alleen maar heel angstig omdat het verschil tussen wat ik aan de buitenkant liet zien en aan de binnenkant voelde, verwarrend was. En het nare wat mij pijn heeft gedaan keer op keer op keer, is dat ik achteraf steeds dacht, je bent gewoon laf, je bent zwak, je komt niet voor jezelf op, wat is er toch mis met jou? Dus dan maakte ik niet alleen dingen mee die ik niet wilde, die pijnlijk waren, die niet goed voor me waren omdat ik mijn eigen grenzen niet bewaakte, maar daarbovenop kwam achteraf nog het zelfverwijt dat ik niet voor mezelf op had durven komen, dat ik me niet uitsprak. En een van de dingen zoals ik het later leerde verwoorden is ik verloor mijn stem. In die trauma-response was er niet alleen die bevroren glimlach en het ja zeggen, het vlijen om de ander niet te triggeren in woede of agressie.

Er was niet alleen dat gevlij, maar er was ook het verlies van mijn eigen stem. Het vermogen om te durven zeggen vanuit verbinding met mijn eigen lichaam, dit wil ik wel, dit wil ik niet. Dit vind ik oké, dit vind ik niet oké. En het is heel pijnlijk geweest om zo rond te lopen, want je bent natuurlijk een hele gemakkelijke prooi voor mensen die niet het beste met je voorhebben. Want er wordt heel snel opgepikt dat je je grenzen niet aangeeft. Er wordt heel snel opgepikt dat je een soort van ongemak uitstraalt, namelijk dat je eigenlijk nee wil zeggen, dat je je eigenlijk ongemakkelijk voelt, maar je zegt het niet. En daar wordt misbruik van gemaakt. En ik deel het met je, omdat als je hier iets van herkent, als jou dit ook nu pas bereikt, dit, deze, deze omschrijving van je gedrag en je denkt, dat ben ik, dit herken ik.

Verdiep jezelf hierin. En ik heb zelf wat traumabehandeling nodig gehad, wat EMDR nodig gehad, om tot de kern te kunnen komen van het omleggen van mijn neurologische reactie op die stressresponse, Die angstresponse, die angst voor agressie. Maar ik ben nu weer terug in verbinding met mijn lichaam. En ik heb nog steeds een stem. Dus als er nu dingen gebeuren waarbij ik me onveilig voel, of die ik niet oké vind, heb ik weer een stem en kan ik dat zeggen. En voor mij is dat zo helend, zo mooi, zo bijzonder.

Ja, en dat is de reden dat ik het een beetje deel. Omdat ik het graag door wil geven.

Als iets wat je kan helen. Als iets wat oplosbaar is. Wat opgelost kan worden. En wat je kan met wat hulp kan ontgroeien. En wat kan helen zodat jij weer heel bent en in staat om voor jezelf op te komen. Zo mooi! Oké, dat is iets waar ik heel erg dankbaar voor ben. En het verlengde daarvan, wat ik ook als een enorme rijkdom in mijn leven herken, is dat ik ook daarmee, de fawning is ook echt een trauma-response, people-pleasing is daar een iets lichtere vorm van, maar hangt daar wel mee samen. People pleasen gaat alleen meer over jezelf verantwoordelijk maken voor de gevoelens van een ander. Dus als die ander teleurgesteld is en jij had het kunnen voorkomen door te doen wat die ander wil, is dat jouw tekortkoming en niet goed. Als iemand iets anders wil dan jij en je kan de ander blij maken door te doen wat zij willen, wees dan de grotere persoon en maak ze blij. People-pleasing is één van de dingen die de mensen in mijn programma vaak met zich meebrengen, wat ze willen oplossen, waar ze last van hebben, omdat het samenhangt met overeten.

En voor mij was dat zeker zo. Doen, mezelf verantwoordelijk maken voor de gevoelens van anderen en dan nee zeggen tegen mezelf omdat ik de ander belangrijker maakte, was iets wat ik heel veel met eten heb gecompenseerd. Heel veel. En vervolgens, en dat is natuurlijk weer het pijnlijke van het overeten wat je dan doet, ben je weer boos op jezelf omdat je bent gaan eten. Boos op jezelf dat je de ander belangrijker maakte dan jezelf. Boos dat je niet je eigen grenzen kan aangeven, niet meer in integriteit blijft en leeft in de lijn van wie je wilt zijn en wat jouw belangen zijn en voor jezelf opkomen. En ook dit is iets wat ik in dit jaar en het afgelopen jaar ook. Het was absoluut vooral iets van 2023.

Maar in 2024 heb ik daar echt een strik omheen kunnen doen. En kan ik zeggen, jee, dit is het jaar geweest waarin ik dat echt, echt tot in de finesse, met een strik eromheen heb kunnen loslaten en daar ben ik ook echt heel erg dankbaar voor. Dan zijn er nog de relaties met mijn kinderen. Als er iets is wat ik als een heel groot succes in mijn leven kan aanwijzen, dan zijn het mijn relaties. De relatie met Bob, met mijn man, de relaties met mijn kinderen. En wat ik daarover wil delen met je, gaat niet over, want kijk eens hoe happy ze zijn. Het gaat niet over, want kijk eens hoe blij ze altijd zijn.

En het gaat niet over, we hebben het altijd alleen maar leuk. Het gaat over de gezonde positie die ik inneem in mijn ouderschap, waarmee hun pad, het pad wat zij moeten gaan, wat zij uit te zoeken hebben om zichzelf, om hun weg te vinden in hun mooiste, meest waarachtige leven. Zo van hun kan zijn… Dat ik niet de behoefte voel om ze te fixen, om ze te redden… Om de dingen direct beter te maken. Als ze mij iets vertellen over moeilijkheden die ze meemaken… En elk kind, elk jong mens heeft dingen te overwinnen… Dat blijf je een leven lang doen.

Als zij hun moeilijkheden tegenkomen… En ik kan voelen in mijn moederhart dat ik daar een stressrespons op heb, want dat is de natuurlijke reactie die je hebt op de pijn van je kind, is dat je daar een stressrespons op voelt. Is dat ik die zo goed kan reguleren in mezelf, waardoor ik niet probeer hun pijn direct beter te maken. Niet direct probeer te brainstormen over een oplossing. Ze niet stimuleer om te rationaliseren wat ze nu denken en wat ze nu voelen, om een ander perspectief te vinden waardoor de pijn verdwijnt. Mijn kinderen kunnen echt door groeipijn gaan, hun groeipijn, zonder dat ik daar in reactie op mijn natuurlijke stressrespons met mijn handen aan wil zitten. En die vrijheid, om ze die vrijheid te kunnen geven in hun ouderschap, dat is echt nieuw geweest als ik kijk in de generationele lijn van de generaties voor mij. Mijn ouders hadden geen emotioneel vocabulair.

Mijn ouders werden niet ondersteund in hun gevoelsleven en konden dat dus ook niet doorgeven of voorleven aan mij en mij leren hoe ik dat dan weer met mijn kinderen kan doen. Dus ik heb echt een schakel moeten maken in wat mij was geleerd over gevoelens en pijn, namelijk rationaliseer het weg, verdoof het, blijf erbij uit de buurt of probeer je omstandigheden te controleren zodat jij niks vervelends tegenkomt, heb ik allemaal kunnen overwinnen en loslaten en daardoor kan ik nu als compassievolle getuigen er zijn voor mijn kinderen. En daarin kunnen zij tegenkomen wat ze tegenkomen in hun leven. Zo mooi, zo rijk. Ik ben zo blij dat ik dat heb geleerd. En dat had ik niet kunnen leren als ik overeten niet was gaan opruimen. Want het opruimen van overeten dwong mij om iemand te worden die kan voelen wat er te voelen valt. Die elke emotie kan toelaten en in zichzelf reguleren, kan zijn met het ongemak van elke emotie zonder dat die weg hoeft.

Als je dat voor elkaar krijgt in relatie met jezelf, dan geeft je dat een basis om jezelf te kunnen reguleren in de relatie met je kind. En kun je in onvoorwaardelijke liefde een compassievolle getuige zijn van wat je kind ook voelt, denkt, meemaakt, zonder dat je dat wil fixen of je daarmee wil bemoeien om het beter te maken voor het kind zodat jij je beter kan voelen. En kijk naar jezelf om eens te checken of je dat herkent. Die stress response, van in theorie wel weten dit is het pad van mijn kind, maar in reactie op je stress response je daar toch mee willen bemoeien en het beter willen maken. Deze vrijheid, ik denk dat elke ouder het liefst wil dat je kind geen vluchtgedrag hoeft te ontwikkelen van hun eigen gevoelens. En wanneer hoeven ze geen vluchtgedrag te ontwikkelen van hun eigen gevoelens. Als jij kan voorleven hoe je een compassievolle getuige bent van hun gevoel zonder dat gevoel weg te willen nemen of te willen manipuleren en veranderen. En kan voorleven hoe je kunt zijn met je eigen ongemak, met je eigen gevoelens.

En ik geloof met alle literatuur die ik inmiddels heb gelezen over ouders en relaties van ouders en kinderen en omgang met generationeel trauma, omgang met gevoelens, dat elke generatie hierin het net even wat verder kan ontwikkelen dan de generatie hiervoor. Dus ik weet dat ik daar niet alleen in ben. Ik weet dat heel veel mensen de neiging hebben om het beter te willen maken voor hun kind. Wat denk ik heel natuurlijk en menselijk is. Hoe fijn, hoe fijn als je kind kan leren om te voelen wat er te voelen valt, zonder dat het meteen beter hoeft te worden. Ik denk dat dat één van de mooiste levensvaardigheden is die je kan doorgeven als ouder aan je kind. Het opruimen van overeten en het kunnen voelen, mijn eigen emotionele flexibiliteit ontwikkelen en kunnen voelen wat er te voelen valt, heeft me die vrijheid gebracht. En daarmee is het geschenk wat ik daarmee kan voorleven en doorgeven aan mijn kinderen een van de mooiste, een van de mooiste successen in mijn leven.

En het is de bijvangst van het opruimen van overeten. Dus als je nou zegt, ik wil dat blijvend gewichtsverlies, omdat ik vind dat dat mooi staat. Ik vind mijn eigen lijf mooier als ik mijn overgewicht kwijt ben of ik voel me lekkerder, vitaler, gezonder. Prachtige redenen om te willen stoppen met overeten. En of ik ze prachtig vind, doet er niet eens toe. Die relatie met eten is van jou en jouw lijf is van jou. En het doet er niet toe wat jouw motieven zijn. Als je wilt stoppen met overeten, als je overeten wilt opruimen, als je blijvend gewichtsverlies wilt creëren.

Maar voor mij is dit, dat ontwikkelen van emotionele flexibiliteit, kunnen voelen wat er te voelen valt. En wat ik altijd zeg in de Etenslessen, goed worden in je rot voelen. Dat is iets waar je goed in kan worden. Dat kunnen voorleven en doorgeven op de momenten dat het er toe doet. Het is het mooiste, een van de mooiste dingen in mijn ouderschap. Echt een kroon op het werk wat ik heb gedaan om te kunnen stoppen met overeten. Dat ik die vaardigheid kan voorleven en doorgeven. En dan, er zijn er nog veel meer.

Is er nog mijn community in Etenslessen. Dat is ook echt, en als je in mijn community zit, kan ik je nu aankijken en zeggen ik ben zo, zo blij met jouw deelname. Zo dankbaar voor alles wat je daar deelt. Zo dankbaar voor die veilige, vertrouwelijke, opbouwende community die Etenslessen is. En dat is die community dankzij jou. Dat komt door jou, door jouw aanwezigheid. En ik lees zo vaak, eigenlijk dagelijks, prachtige coachvragen waarvan ik weet, ah, dan ben ik blij dat je dit vraagt, want het antwoord is niet alleen voor jou een inzicht, maar voor iedereen die dit leest. En de vraag die je stelt, daarvan weet ik dat veel mensen zullen zeggen, ah, precies dit, dit.

Ik kon het nog niet op die manier onder woorden brengen. Maar nu ik jou die vraag hoor stellen, hang ik aan je lippen Marjena, om het antwoord te horen, want dit is ook mijn vraag. En hoe kan het nou dat die community deze kwaliteit heeft? Omdat jij als deelnemer in die community en ik in hoe ik voorleef in die community, hoe we met elkaar omgaan, er geen schaamte is op overeten. Al die schaamte die lost op en je verdampt in mijn community, omdat in Etenslessen overeten niet wordt benaderd als een probleem identiteit, als een tekortkoming of een falen, maar een volkomen natuurlijk verschijnsel van een brein, jouw brein, wat een afslag heeft genomen, wat binnen de context van onze consumptiecultuur en overvloed met een brein wat evolutionair nog is ingesteld op hey suiker is geweldig en geraffineerde snelle suikers zijn fantastisch en een brein wat daar gevoelig op reageert, is het zo voorstelbaar. En dan ook nog met de context van het schoonheidsideaal van deze westerse cultuur, dat het bijna knap is als je weet te ontsnappen aan overeten. Het is eerder knap en uitzonderlijk als je niet overeet. En die humanisering, die normalisering van dit verschijnsel, die wordt door iedereen gedragen in die community. En dat maakt het zo’n helende ruimte, waarin voortdurend alleen maar onderzoeksvragen worden gesteld. Interessante, waardevolle, fascinerende onderzoeksvragen en inzichten.

Inzichten, kwartjes die vallen, inzichten die landen van… Hé, ik gebruik nu deze tool, ik bestudeer nu deze module en dit is wat ik heb ontdekt. En dan die bijval die er is die zegt, ah bij mij is dat kwartje nu ook aan het vallen of net gevallen of dit is die tweak die ik daar aan heb gegeven. En ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik in een cultuur die diëtetiek verkondigt als een wilskrachtkwestie, wat heel schadelijk is voor je relatie met eten en schadelijk voor je relatie met jezelf, ik een community heb kunnen creëren die zegt dat was een misverstand. Dat idee dat klopt niet. Dat idee is achterhaald. Eten is een primaire behoefte en die kun je niet met restrictie benaderen zonder te riskeren dat je oerbrein gefrustreerd raakt en je verlangen naar eten opschroeft. Mijn werk lijkt te gaan over afvallen zonder dieet, want dat is de boodschap waar jij op Googled en opzoekt om het te kunnen vinden.

In werkelijkheid is dit de missie die mijn werk draagt. Namelijk dat hele paradigma op afvallen. Het idee dat afvallen gewoon een kwestie is van wilskracht, discipline. Combineren met het juiste dieet. En jezelf dan vertellen, hier, pondje gaat door het mondje. Dus als je het maar graag genoeg wilt, dan kun je het ook. Dat idee ontmantel ik in mijn werk, dat is mijn missie, om een bijdrage te kunnen leveren aan de tijdgeest en te kunnen zeggen dat idee is achterhaald. Ik noem dat idee het wilskrachtmodel.

Dieet plus wilskracht is streefgewicht. Ik zeg dat model is achterhaald, gebroken, het faalt. Het creëert meer problemen dan het oplost. In mijn community leef ik voor hoe het ook anders kan. En hele mensen hun relatie met eten, waardoor ze overeten kunnen opruimen, blijvend gewichtsverlies creëren. En de context waarin dat gebeurt, die is zo gezond, omdat dat hele wilskrachtmodel mijn community niet inkomt. Niemand in mijn community is aan het volhouden. Niemand in mijn community is aan het knallen en doorzetten en harder zijn best aan het doen en dan weer aan het falen en moet zichzelf weer overeind trekken.

Binnen mijn community komt dat wilskracht de drempel niet over en dat maakt hem zo gezond en inspirerend en helend. Het haalt het best in de mensen naar boven die in die community zijn. En dat maakt dat ze zich zo goed kunnen laten coachen, hun nek uitsteken en durven kijken naar hun brein en de manier waarop ze hun brein weer in het juiste spoor krijgen, waardoor ze een fijne relatie met eten kunnen creëren en overeten niet meer nodig hebben en het steeds verder kunnen loslaten, waardoor het gewicht wat ze verliezen ook niet meer terugkomt. En die community is ook echt een van de grootste successen in mijn leven. Dat ik die heb, dat die zo wordt gewaardeerd, dat mensen elkaar daar dagelijks bedanken voor de vragen die gesteld worden, voor de inzichten die ze delen. En ook dat is iets wat ik heel, heel, heel erg vier aan het eind van dit kalenderjaar. Man, wat een prachtige, prachtige ruimte, wat een prachtige plek. En jou voor bedank. En dan, misschien ga ik nu afronden en bewaar ik de andere punten voor een volgende keer.

Een van de dingen die ik ook vier dit jaar waar ik ontzettend dankbaar voor ben., is het plezier wat ik nu in mijn leven heb en de leuke dingen die ik nu doe. Als je leven lang in de overleefstand staat en mijn leven heeft lang in de overleefstand gestaan omdat dat compulsieve eten wat ik deed zo intens was en mijn verlangen naar eten zo uit proportie dat ik in reactie ook op dat compulsieve eten op die eetbuien die ik had ook heftige stemmingswisselingen had. Een heel laag zelfbeeld, omdat ik lang in dat wilskrachtmodel had geloofd. Waardoor ik als jong mens, als tiener al dagelijks faalervaringen had in relatie met mezelf. Dagelijks mezelf moest vertellen waarom deed je dat nou? Waarom hield je je niet in? Waarom kon je nou niet doorzetten? Je hebt het weer verpest. Als je al op jonge leeftijd, zoals ik, een relatie hebt met jezelf, waarin je er dagelijks van langs krijgt, van jezelf, niet begrijpt waarom je het een met jezelf afspreekt en het ander doet, dan kan je geen gezond zelfbeeld bouwen. Je kan niet zelfverzekerd worden, want je bent niet zeker van jezelf.

Zeker van jezelf ben je als je weet, hé, Ik weet wat ik aan mezelf heb. Ik kan op mij bouwen. Ik kon niet op mij bouwen. Want ik sprak steeds het een met mezelf af en ik deed het ander. En ik wist niet waarom ik dat deed. En omdat diëten zo goed aan me werden verkocht als… …Hé, als je maar graag genoeg wilt, dan lukt het je ook. Hé, wil je nog deze zomer 5 kilo kwijt? Hé, wil je deze winter dat leuke kerstjurkje aan? Heb ik het plan voor je.

Doe dit, eet dit, eet dat niet. En, nou, het is gewoon een kwestie van motivatie. En als kind trapte ik in die leugen. Ik zag ook alle volwassenen om me heen in die leugen trappen. Dus ik herkende het niet als een leugen, ik herkende het niet als een gebroken systeem. Daardoor belandde ik in een hele gespannen relatie met mezelf en kon ik geen stevig zelfbeeld bouwen. En nu, zoveel jaren later, in deze gezonde relatie met mezelf waarin ik echt zelfverzekerd ben, heel veel zelfvertrouwen heb, is er nu dus ook ruimte voor plezier. En ik ben nu echt in een seizoen van mijn leven waarin leuke dingen doen.

Ik ben vrij introvert, dus voor mij zijn meerdagse festivals. Ik ben ook hooggevoelig, dat is niet mijn ding, dat is een overstimulant. Maar er zijn genoeg dingen die ik echt heel erg leuk vind, waar ik veel plezier aan beleef, waar ik vroeger de ruimte niet voor had. Omdat ik altijd onderweg was naar het oplossen van een probleem in mijn leven. En mijn stress response stond zo aan dat ik de ruimte niet voelde om leuke dingen te plannen. De ruimte niet voelde om te genieten van de kwaliteit van mijn dag. Echt, echt, echt. Dat kopje koffie, zitten met een kopje koffie en dan alleen maar zijn met het moment van de dag waarop de dag nog voor je ligt en niet strak staan omdat je geen onrustige gedachten hebt die direct in de piekerstand staan van oké wat moet er vandaag gebeuren? Hoe ga ik het vandaag doen? Heb ik daar genoeg tijd voor? Of hoe zit dat met dat ene grote probleem in mijn leven? Of hoe voorkom ik dat ik vandaag overeet? Niets van dat alles.

Maar oprecht wakker kunnen worden. In gezelschap. Van iemand, ik, die zelfverzekerd is. Blij. Ontspannen. Kan genieten van alles wat ze heeft en een lichaam heeft wat kalm is. En uitgerust. Wauw. En dan leuke dingen doen. Ik heb dit jaar Fran Lebowitz gezien. Als je haar Netflix-serie hebt gezien, Pretend It’s a City. Gaat over New York. Een intellectueel met een hele scherpe humor. Ze was in Nederland in de Nieuwe Lamar. Ik was er bij haar lezing ontzettend leuk van genoten. Ik ben naar stand-up comedy geweest. Ook verschrikkelijk leuk. Ook van genoten. Ik heb een cacao ceremonie gedaan bij de hot yoga flow in de Jordaan en Amsterdam. Was ook ontzettend leuk. Zo kan ik nog wel meer dingen opnoemen. En het gaat niet zozeer om die leuke dingen, maar wat ze betekenen.

Vroeger had ik hier de ruimte niet voor. Ik had de kalmte niet of de capaciteit om echt ontspannen te kunnen genieten en van het creëren van fijne dagen. Dit is maar een handjevol van de dingen waar ik op terugkijk. Het zijn grote dingen, hele betekenisvolle dingen en ik geniet ervan om ze met hun volle gewicht in mijn hart te kunnen voelen van wauw, wauw wat een rijkdom wat veel om van te genieten wat mooi, wat mooi. En het opruimen van overeten heeft het me allemaal gebracht. Het is echt allemaal daar begonnen. Willen stoppen met overeten en overeten zien als een symptoom. Want dat is wat het is. Het is de rook, maar niet het vuur.

Ik ben er volgende week weer. Ik wens je een hele mooie dag. Tot dan. Waardevol? Dan is het downloaden van mijn gratis e-boek Etenslessen de volgende stap in het oplossen van je strijd met eten. Ik geef je in dit boek een aantal onmisbare inzichten, maar ook een aantal praktische stappen waarmee je afvalt zonder dieet. Dus als je meer wilt dan alleen theoretische kennis opdoen, gaat mijn boekje daar zeker bij helpen. Ga naar mijn website en vraag daar jouw gratis e-boek aan. Je vindt deze via Etenslessen.com.