Afl. 159 Slanker dan ooit zonder perfectionisme. Gesprek met Lotte.

Afvallen op wilskracht leert je niets over de oorzaak van overeten, waardoor je die oorzaak niet kan opruimen en je gewicht een probleem blijft. Lotte heeft dit zelf ervaren. Zij vertelt in deze aflevering hoe zij zich van die aanpak losmaakte en ontdekte dat perfectionisme voor haar een belangrijke oorzaak van overeten was. Zij creëerde een ontspannen relatie met eten en werd slanker dan ooit.

Haar verhaal zal je inspireren en maakt het verschil duidelijk tussen afvallen op wilskracht en het veranderen van je relatie met eten.

---

Wat je ontdekt:

• De ervaring van Lotte met afvallen op wilskracht.
• Hoe zij gewicht verloor zonder perfectionisme.
• Waarom zij dit gewicht niet meer verliest.

---

 

Transcript Afl. 159

He hallo, hoe gaat het? Geniet je van de herfst? Ik wel. Ik vind die natte geur van natte bladeren zo lekker, die modderige lucht. Ik maakte gister een prachtige wandeling met Ramon en ik dacht na over Etenslessen. Ik heb nu tien jaar dit programma, tien jaar Etenslessen en het is zo mooi uitgekristalliseerd. En hoe langer ik dit programma evolueer en hier les in geef, hoe duidelijker voor mij wordt waar die transformatie die je doormaakt, in mijn programma over gaat. De vrouw of man die jij wordt zonder overeten in je leven overstijgt dat gewicht wat je verliest. Overstijgt die strijd met eten die je oplost. Overeten laat zich precies daar zien waar jij jezelf klein houdt. De stem die je jezelf niet geeft. De zelfcensuur. Daar waar jij jezelf structureel overvraagt. In perfectionisme zit. In verwaarlozing zit. Daar waar je bang bent voor conflict, onvoldoende durft te vertrouwen op je eigen ideeën. Durf te staan voor waar je in gelooft en je zelf nog onvoldoende kan dragen in alles wat je voelt bij je dromen en onvervulde verlangens. Dat komt allemaal in beweging, in transformatie, in mijn proces, binnen mijn formule van stoppen met overeten en je krijgt dat andere gewicht. Je krijgt die kleinere kledingmaat. En in dat proces gaat jouw emotionele en persoonlijke groei een vlucht krijgen. Precies daar waar die nu nog geremd is. Precies daar waar je jezelf nu nog klein houdt. En het lastige van overeten is dat het overeten zelf, jouw feedback geeft. Een feedback loop creëert. Precies op die plek waar je jezelf klein houdt en zegt: ja, zie je wel, want kijk nou wat je eet, kijkt naar hoe je eruit ziet. Kijk nou welke troep je in je lijf stopt. Dus na dat overeten bevestig je nog een keer dat je inderdaad niet kan staan voor waar je in gelooft. Inderdaad, jezelf die stem niet kan geven, inderdaad niet kan vertrouwen op je eigen gevoel of het bewaken van je grenzen. En dat maakt het zo essentieel en waardevol om dit werk te doen.

Eten is de ingang. Dit probleem uit je leven krijgen is de ingang. Het afvallen is de ingang. Maar het gewichtsverlies is nog maar het begin en het is fenomenaal om te zien wat het je brengt als je dat werk doet en het is zo boeiend ook en leuk. We hebben zo’n plezier in dit programma omdat iedere keer die breakthroughs die er in elke les zijn, daarin zie je iemand groeien. Daar landt iets wat er nooit meer uit gaat. Het is fantastisch om te zien.

9 november gaan we van start. Ga luisteren naar mijn gesprek met Lotte. Zij kwam in haar groeiproces perfectionisme tegen. Dat was wat haar klein hield en dat zat ook in haar relatie met eten. En ze heeft dat losgelaten. En ze is nu juist slanker dan ooit. Geniet van haar, geniet van ons gesprek. Op 9 november gaan de deuren van Etenslessen open. En kom halen wat op je wacht. Jouw toekomstige zelf. Met die fantastische relatie met eten. Enjoy.

Marjena: Hey Lotte. Hi!

Lotte: Hallo!

Marjena: Wat ontzettend leuk om je te spreken over jouw ervaring met Etenslessen, maar ook over jouw relatie met eten en mijn intentie voor dit gesprek is, om voor iedereen die hier naar luistert, ze vooral de link te kunnen laten leggen ook naar hun eigen relatie met eten en misschien iets in jouw verhaal te kunnen herkennen en iets van jou te kunnen leren daarin. Welke verandering jij hebt doorgemaakt want je hebt nogal een verandering doorgemaakt. En misschien wil je me eerst vertellen over hoe jouw relatie met eten er uitzag voordat je bij Etenslessen kwam.

Lotte: Aan mijn relatie met eten zag er niet, ik denk toen op dat moment dat ik er in zat niet heel erg spannend en heel erg stressvol. Ik heb periodes met eiwitshakes gehad dat ik dacht: nou dat is een quick fix, dan gaan we even doen. Ik heb de laatste afval periode die ik heb gehad bij de sportschool geweest en op het moment zelf toen ik in het proces zat dacht: ik dit is het helemaal. Maar toen ik eenmaal in zeer korte tijd, in zeven maanden tijd was ik bijna vijftien kilo kwijt, en mijn hoofd ging niet met mijn lichaam mee, dus mijn lichaam was zoveel sneller dan dat mijn hoofd eigenlijk wilde en nodig had, waardoor ik heel veel stappen in mijn mindset toen heb overgeslagen. En ja, toen was het: nu moet ik het vasthouden en dan begint het al met moeten vasthouden en dat zorgde dat het eigenlijk mislukte en zoetjes aan beetje weer aankwam. Gelukkig niet waar ik ooit begonnen was, maar wel dat ik dacht: he maar dit is niet fijn en dit voelt niet lekker. Ik voelde me met die mindere kilo’s veel prettiger en dit is niet wat ik wil. En ik was op gegeven moment ook zo bezig met: dit mag ik wel, dit mag ik niet. Oh, als ik hier nog een schepje extra doen, dan heb ik wel weer vijftig calorieën meer. En dat was zo, zo vermoeiend. En vooral daar wilde ik van af. Die constante gesprek met mezelf wat wel en niet mag en wat wel goed is en wat niet goed is, daar was ik zo moe van.

Marjena: Ja ja. Oké. Ik ben even nieuwsgierig, want hoe was het daarvoor? Voordat je ging sportvasten of die shakes wat je deed? Hoe waren die 25 kilo daar aangekomen?

Lotte: Geen idee, maar ik denk dat het daar in zit. Dat ik echt geen idee van heb hoe dat is gegaan. Heel onbewust, heel sluipend. Ik was nooit echt een groot persoon maar altijd wel mijn probleemgebieden waar ik moeite mee had. Dus het was heel sluipend, heel, heel sneaky, heel onbewust. Dat denk ik vooral.

Marjena: Okay, ja, ja, okay. En toen was je op een gegeven moment op een punt dat je dacht: wat is er gebeurd? Er kwam een moment van bewustzijn en toen heb je dus voor die oplossing gekozen van sporten en shakes?

Lotte: En ja, ik ben ik er klaar mee. Ik keek in de spiegel en ik dacht nee dit is niet. Dit is niet hoe ik wil zijn. Ik voelde me gewoon echt niet prettig. En toen was het ook echt zo, de knop van…ik weet op dit moment nog. Zondagavond aan het strand bij Rotterdam. Toen zei ik tegen mijn toenmalige vriend: nu mag ik die hamburger nog pakken met frietjes. Kan het mij nog helemaal voor de geest halen. Want morgen! Dan is het klaar en dan mag het niet meer. En dan ga ik starten en dan ga ik er vol voor. En dan kan ik toch, want ik ben heel perfect en ik kan dat heel goed dan ook ergens aan houden. En ik weet nog de momenten van: als ik dan daar tien kilo ben afgevallen en ben drie maanden verder, ga ik daar in de stad, bij dat restaurantje ga ik de chocolademousse met cheesecake halen, want dat heb ik dan verdiend. En die gedachtes gingen zo gedurende die zeven maanden en gingen zo dan door en dat was deels te krampachtig. En toen was ik heel blij. Ik ben bijna 25 kilo kwijt. En ja, toen dacht ik na ja, ja, nou ben ik vijftien kilo kwijt en ik ben nog steeds niet happy. En dan, ja, toen kwamen er momenten dat het stukje bij beetje weer aankwam. En toen denk ik dat het vorig jaar november, december was toen ik echt..toen dat dacht ik: nu voel ik me weer zo rot in mijn lichaam en ik was zo alsmaar mee bezig dat het bijna zelfs op dat punt van dat mijn vriend dacht ik ga het uitmaken, want ik zie dat jij ongelukkig bent en ik word er ongelukkig van en ik wil dat jij gelukkig bent. En toen dacht ik: dit is klaar.

Marjena: Hij vond het moeilijk om er getuige van te zijn dat jij zo ongelukkig was hierin?

Lotte: En mezelf zo naar beneden haalde en zo, zo intens en zo vaak en heel de dag door bezig was dat ik me zo ongelukkig voelde in mijn lichaam en dat was echt het gesprek van de dag, iedere dag door en hij kon dat niet aanzien. Hij kon dat niet zien. Dat zo’n mooie vrouw zichzelf zo naar beneden kon halen en dat ik dat niet zag. En toen, ja, als ik nu niet iets doe, dan ben ik niet blij mee met mezelf. En ik ben die persoon kwijt die juist in het alle donkers kan zien hoe mooi ik ben. En dat wilde ik niet.

Marjena: Oke. En toen?

Lotte: Etenslessen kwam wel zo nu en dan steeds op mijn tijdlijn al voorbij. Ik dacht iedere keer nee, daar ben ik niet te erg genoeg voor. Nee, dat, dat doe ik niet. Dat heb ik niet nodig. En ja, uiteindelijk toch maar gedacht van ik moet het gewoon doen. Je koopt een dure tv. Daar kun je je geld aan uitgeven. Daar wil je €1000 à € 2.000 voor neerleggen. Maar waarom kan ik dat bedrag niet aan mezelf uitgeven? En ik heb dat moment eerder gehad met andere dingen om aan mezelf te werken. Mindfulness bijvoorbeeld. En dat was hetzelfde gesprek. Toen dacht ik: ja, dit heb ik toen mezelf ook cadeau gedaan. Ik ga dit mezelf ook cadeau doen, want hoe mooi kan het zijn als ik gelukkig daarvan ben en fijn in mijn vel zit. Dat is het mooiste cadeau dat je jezelf kan geven en dat vandaag voelt het zo ook ja.

Marjena: Dus je geloofde op voorhand dat het een mooi cadeau zou zijn?

Lotte: Ja, ik geloofde dat dat de uitkomst heel mooi en heel waardevol kan zijn, want ik had niks te verliezen. Ik kon slechter en vervelender en naar voelen dan dat ik op dat moment voelde, dat kon toch niet. Het kon alleen maar beter worden. Daar geloofde ik in.

Marjena: Ja oké. En kan je mij meenemen of ons meenemen in de lessen die je leerde? Wat begon je te ontdekken in dit programma?

Lotte: Wat ik begon te ontdekken is, de momenten, de onbewuste momenten dat je eet, dat dat zoveel vaker is dan dat je bewust altijd dacht.

Marjena: Ah! Ok.

Lotte: In mijn geval in mijn werk, het onregelmatig wat ik heb. Het altijd in dienst moeten staan voor andere mensen en dat je dan een telefoontje krijgt, een heel simpel telefoontje: ik wil dat je nu een echo gaat maken, want ik maak mij zorgen. En dat ik echt denk: dat wil ik helemaal niet. Dat is niet nodig. En dat je dan frustratie door je lichaam voelt en dat je dan denkt ik kan die frustratie nu oplossen door te eten, terwijl je dat in eerste instantie helemaal niet mee bezig was. Dan liep je naar de koelkast en dan had je al, weet ik veel wat al in je mond gestopt.

Marjena: Ja oké, echo wat? Wat voor werk doe je dan?

Lotte: Ik ben verloskundige. En ik zeg altijd het is het allermooiste beroep wat er is. Doe het met heel veel passie. Het is nog wel steeds meer werk en je staat altijd wel in dienst van anderen. En dat kan soms heel erg vermoeiend zijn. Het is het mooiste als je nieuw leven op de wereld mag zetten. Daar doe je het voor. Maar je staat altijd aan voor een ander.

Marjena: Ik kan me dat helemaal voorstellen. Zoals in theater geldt the show must go on. Zo is het natuurlijk met een zwangere vrouw die haar kostbaarste bezit in haar buik heeft en waarvan ze natuurlijk wil dat dat allemaal goed gaat en dat die bevalling goed gaat. Dan voel je ook van alles draait om moeder en kind en dat ontdekte jij in het programma: er zat veel onbewust eten in reactie op de plek die jij jezelf gaf in je werk.

Lotte: Ja. En het grappige is dat je dan door dat proces heen gaat en dat je dan jezelf nu ook ziet lopen naar de koelkast. En dat je tijdens de wandeling naar de koelkast het gesprek met jezelf aangaat. En dat is alsof je de bovenhand en je jezelf zie je daar naartoe lopen en dat je denkt: waar ik sta, ik heb een keuze en kies ik ervoor om het te doen? Dan kun je spijt daarna hebben. Je kunt een vol gevoel hebben. Als je daar voor kiest, prima. Maar je kunt er ook voor kiezen om de andere kant op te gaan. En dat is zo mooi dat ik daarin niet kan kiezen en dat het niet meer, niet altijd meer, want het is niet perfect en dat moet ik ook niet willen. Wil ik soms wel, maar kan niet. Heb ook geleerd! Dat je die keuze hebt en dat je dan op dat kruispunt staat en dat je kan zeggen: ja, ik kan twee kanten op en wat voelt het fijnst? Heel soms is dat toch nog overeten, maar vaak is dat dan toch niet.

Marjena: En dat maakt ook niet uit omdat, juist met ‘meestal’, creëer je het mooiste succes. Je vertelde me.. toen dacht ik van: oké, ik wil met je praten, ik wil hier alles over horen. Je vertelde: ik zit onder het gewicht wat ik als droomgewicht had?

Lotte: Ja, ik had in februari, weet ik nog. Toen hadden we de vraag gekregen van: schrijf het gewicht op waar je naar toe zou willen. En toen weet ik nog dat je erbij zei van: Wees brutaal, schrijf op wat je echt wilt en dat ik opschreef: 78 – 79 kg. Zo van ja, ik durf eigenlijk niet. Die 78, eigenlijk wil ik minder, maar als ik hem nu met een streepje opschrijf dan kan ik het mezelf ja verkopen. En ook dat gewicht, omdat ik daarom eerder onder op dat punt zat en dat mensen mij er heel slecht uit vonden zien. Die dachten echt dat ik ziek was. Tijdens die periode dat ik op de sportschool zat, dus bijna vijftien kilo kwijt was. Mensen vonden mij er echt heel slecht uitzien. En nu zit ik dus onder dat gewicht. En mensen vinden mij er heel goed uitzien omdat ik ook meerdere dingen heb aangepakt. Ik zit veel fijner in mijn vel, dus mensen zien dat en zagen toen een ongelukkig persoon die 25 kilo lichter was. En als ik naar die foto’s ook kijk zie ik ook zo’n groot verschil. Ik zie de Lotte die twee jaar geleden op het laagste gewicht zat, ziet er heel echt heel ongelukkig uit. Gewoon niet fijn in haar vel en bijna ook dat ik denk o ja, daar was ik ook dun. Nu zit ik onder dat gewicht en heb ik dat gevoel totaal niet en zie ik ook aan de foto’s dat ik veel meer straal en dat ik veel zelfverzekerder ben en veel echt, oprecht veel blijer blij ben met mezelf.

Marjena: En hoe heb je dat gecreëerd? Blij zijn met jezelf? Je lichaam heeft het niet voor je kunnen doen. Dat is één van de dingen die je in deze zelfcoaching ontwikkeld is dat het gras is niet groener als ik 25 kilo lichter ben en daarom komen we ook nooit op die plek zolang we dat geloven. Het is alleen op de plek waar je nu bent dat je dat geluk kan creëren. En hoe is je dat gelukt?

Lotte: Vind ik een hele lastige vraag. Ik denk toch mezelf iedere dag in de spiegel bekijken en tegen mezelf zeggen: ik mag er zijn. En ik denk dat het ook een heel onbewust proces is geweest. Tuurlijk als je afvalt en je ziet dat kleding mooi past, maar het is een combinatie geweest van alles bij elkaar, dus ik kan niet precies zeggen wat dan hetgeen is geweest van: okay op dat punt.

Marjena: Maar dat is het ook nooit. Dat is vaak wat de dieetindustrie ons heeft verkocht. Er gaat een knop om en er is een klik en dan valt het allemaal op zijn plaats en heb je er geen omkijken meer naar. Het is iets wat je bouwt. Een fijne relatie is iets wat je bouwt, zoals je dat ook in die mooie relatie met je vriend hebt. Zo heb je dat nu ook met jezelf. En als gevoelens bij gedachten vandaan komen. Dus wat de dieetindustrie ons leert is sleutelen aan je gewicht, dan ga je je beter voelen en dan word je happy. In Etenslessen draaien we het helemaal om en zeggen we gevoelens komen bij gedachten vandaan, niet bij je lichaam. Je lichaam kan je geen gevoel geven, je gedachten activeren gevoelens. Dus om jezelf happy te maken, om te zorgen dat je verlangen naar overeten kleiner wordt, want gedrag zoals overeten komt weer bij gevoelens vandaan. Als we gaan werken aan de bron, namelijk de gedachten die we hebben, de gedachte die we kiezen, dan gaan we ons anders voelen. En vanuit dat gevoel is dat verlangen naar overeten kleiner. En overeet je dus minder vaak. Dus het verlangen naar overeten wordt kleiner, het overeten wordt minder en dat komt allemaal bij je gedachten vandaan. En je moet maar zeggen als ik je iets vraag waarvan je denkt van: oh dat is te persoonlijk, dat is dan helemaal prima. Wat je eerder vertelde aan het begin van dit gesprek klinkt een beetje alsof je een vrij onbewuste relatie met jezelf had, omdat dat gewicht er ook zo onbewust ingeslopen was. Dus als ik het vertaal naar hoe we daar in Etenslessen vaak over praten, dan zouden we misschien kunnen zeggen dat de relatie met jou in verwaarlozing zat. Je was niet gewend misschien, maar dat ga ik aan je vragen om met jou zelf te praten over: wat denk je nu? Wat voel je nu? Waarom wil je nu eten? Dus er zat niet zoveel, er was daar niet zoveel gaande of misschien was er erg veel kritiek gaande. He, Helpt het je als ik het op deze manier zeg? Wat komt er in je op nu?

Lotte: Ik denk verwaarlozing, maar ook heel veel perfectionisme. Heel veel vanuit kritiek en mezelf beoordelen en denken van ik ben het niet waard, want er zijn zoveel meer mensen die mooier, beter, succesvoller, vrouwelijker. Dat. En ik dacht altijd er is altijd wel iemand beter, altijd wel iemand en daar moet ik naartoe.

Marjena: Aha, dus jouw lichaam was een verbeterproject, maar jijzelf was ook een verbeterproject. Lotte die steeds net niet voldoet maar beter moet presteren in van alles en nog wat. En kan je nu achteraf zien dat dat een van de redenen was waarom de relatie met jezelf onder spanning stond en dat eten daar een uitlaatklep in was?

Lotte: Absoluut. Ja, doordat je dingen juist heel perfect en heel goed wil doen, creëer je gewoon de constante spanning. Omdat je weet als ik nu iets pak, als ik nu iets doe, dan doe ik het niet goed genoeg. Ik moet het volgende keer beter doen. Nog harder werken. En dan kon er soms periodes zijn van: dan eet ik niet over. Maar dan wist ik al er komt dadelijk een moment dat die boog zo gespannen is, dat ik zo erg het perfect heb gedaan. En ik ben al zo lang bezig dat het goed gaat en ineens dan kapot en dan ging ik.

Marjena: Barst de bom. Ja, en daarmee kunnen we natuurlijk heel duidelijk zien dat dat moment wat jij omschrijft daar met die hamburger en die patat waarvan jij op een gegeven moment zei oké, dit is het laatste wat ik nu nog mag. Hierna is het klaar. Waarna jij op wilskracht vanuit commitment 25 kg afviel. Maar jouw relatie met eten veranderde niet en de relatie met jezelf veranderde niet. Het was alleen maar aan de gedragskant, iets wat je aanpaste op wilskracht en 25 kilo verder toen je op een punt was waarvan je dacht: ja nu ben ik slank, nou wat nu? Toen kwam je weer terug als het waren bij jezelf. Gewoon bij die vrouw die gewoon vindt dat ze nooit voldoet, het niet goed genoeg doet, een verbeterproject. Zo behandelde ik mezelf vroeger ook ooit en dat is geen fijne relatie om in te staan en dan sluipt overeten daar als compensatie in. Is dat ook hoe jij daar nu achteraf terugkijkt?

Lotte: Ja, absoluut, Want dat overeten is, in ieder geval dat aankomen, dat is ook in een periode geweest van bijna een jaar, dus het was niet ineens dat ik weer 13/ 14 kilo er weer aanzat. Het ging echt weer, zoetje bij beetje. Het sloop er weer bij in en zonder er bij na te denken. Zonder er bij na te denken is wat je letterlijk in je mond stopt. Dus het was dat onbewuste proces wat zich weer ging afspelen, dat heel erg onder de oppervlakte bij mij zat.

Marjena: En daarmee kunnen we altijd weer zien dat op wilskracht gewicht verliezen, wat het ook zo extreem pijnlijk maakt om er weer aan te komen he. Ik ben zelf vaak genoeg op die plek geweest. Als je eenmaal zoveel gewicht hebt verloren dat het aan je te zien is en je krijgt complimenten en mensen bewonderen je en ze willen weten hoe heb je het gedaan? Want ik wil zelf ook zo graag afvallen. Wat is je geheim of wat dan ook? En je hebt dat die bewondering gekregen en mensen willen weten hoe je het voor elkaar hebt gekregen. Op het moment dat je dan merkt dat je weer begint aan te komen, voelt dat zo beschamend en pijnlijk.

Lotte: Het voelt voor een perfectionist voelt dat het echt als falen. Nou heb ik het niet goed gedaan, nu ben ik weer aangekomen. Zie je wel. Nou gaan mensen dadelijk ook weer iets van mij vinden. Die zien dat ze is aangekomen. Het is van oh ze doet het weer niet goed. En dat is helemaal niet zo, maar dat zijn de stemmetjes in je hoofd, die gedachtes die je hebt. En met Etenslessen ga je met die gedachtes aan de gang. Juist die gedachtes ook echt een stem geven en dan kijken wat je daarmee mee wilt en dat je dus echt je brein ook echt kan trainen om andere dingen te denken. Dat is heel gek, maar ik schrijf nu iedere dag. Begon ooit met een paar minuten inmiddels zit ik al 10 à 15 minuten te schrijven en ik schrijf iedere dag, zeg ik tegen mezelf: ik vertrouw op je, vertrouw op je lichaam, vertrouw op je proces. Ik vertrouw je keuzes. Je bent mooi, je bent mooi, je bent het waard en geniet van de dag. En dat is iets wat ik standaard tegen mezelf iedere dag zeg en dat helpt. En als ik dan de dag daarna, als ik dat nodig heb, teer ik op dag daarvoor van hoe is het gegaan en dan jezelf gewoon liefdevol toespreken als er een keer iets mis gegaan en dat ik dan vaak ook kan zien van hé, er is iets voorgevallen en daarom ben je gaan eten en dat is gewoon heel leuk om dat en heel bijzonder om dat te zien, dat je dat dan ineens bewust wordt.

Marjena: En werk je dan zo’n voorval ook uit om er achter te komen wat geloof ik daar? Is het waar wat ik daar dacht?

Lotte: Er was een situatie op mijn werk en dat was een cliënt die bij mij op controle kwam en daar had ik een echo bij gemaakt. Allereerste echo en die echo was niet goed. Ze was minder ver dan dat ze eigenlijk zou moeten zijn. En ik had haar ook naar het ziekenhuis gestuurd. Ze was ook nog toevallig verpleegkundige op de verloskamers, dus dan nog een extra druk dat ik denkt: oh help, nu moet ik het helemaal goed doen. Die was bij de gynaecoloog teruggekomen. Gynaecoloog zei ja, het kan nog twee kanten op en het zou nog een prille zwangerschap kunnen zijn. Maar het kan ook zijn dat het toch wel een miskraam is. En toen ze mij dat vertelde aan de telefoon, toen baalde ik zo hard van mezelf en dat ik dacht van: nu heb ik het niet goed gedaan. Ik heb nu een verkeerde diagnose gesteld. Bij iemand die op de verloskamers werkt, daar moet ik het juist voor goed doen, want dat zijn ook mijn collega’s. Daar werk ik mee samen. Ik zat mezelf heel groots te maken. Het was zo heftig, maar ik kon toch op dat moment. Ik heb het niet uitgeschreven, maar ik kon zo de stapjes in mijn hoofd nagaan dat ik wist: ik ga nu overeten. Ik kies er nu voor om te overeten en ik zat op een krukje bij de koelkast chocolaatjes naar binnen te werken. Maar ik heb het niet opgeschreven, maar ik kon het zo analyseren waar het vandaan kwam en dat ik op dat moment wist dit was de situatie waarin ik overeet en ik heb er bewust voor gekozen en daarna toch nog wel even opgeschreven van het is niet erg wat je nu hebt gedaan. Want ik kon tegelijk uithalen de angel. Ik wist gelijk dit is het. En dat kon ik negen maanden geleden echt niet. Dan dacht ik: wat is er gebeurd? Waarom heb nou gegeten?

Marjena: Ja. Waarmee je dus een ontwikkeling hebt doorgemaakt in de relatie met jezelf. In het bewustzijn van wat je denkt en wat je voelt. En jezelf daar in ondersteunen. En zie je daarmee dat er steeds vaker situaties zijn waarvan je kan herkennen: nu was ik normaal gesproken gaan eten, alleen nu hoeft het dus niet meer.

Lotte: Absoluut. Ja. Ja, zeker weten. Die momenten die pik er steeds vaker uit.

Marjena: Oké, we hadden het ook nog even, toen in de coaching over, dat was een onderwerp wat jij inbracht waarvan je zei: nu ik dit probleem niet meer heb, val ik eigenlijk best wel een beetje in een gat.

Lotte: Ja klopt ja. Wie ben ik nu eigenlijk zonder heel de dag malen en piekeren over eten? Een rust in je hoofd, maar soms ook niet wetende wat je dan moet doen. En dat is heel gek, want je was altijd bezig met: oh dan ga ik dadelijk om 12.00u ga ik eten en ga dit en dit en dit pakken. Tuurlijk is dat er nog wel eens, maar dat ik die gesprekken niet meer heb en dat ik dan niet zo goed weet: wat moet ik dan doen? Wie ben ik dan? En dat het dus blijkt dat als je afgevallen bent, dat het eigenlijk maar de kledingmaat is en dat het niet uitmaakt wat dan het cijfertje op de weegschaal is en dat je dan wel een soort van nieuwe identiteit moet zoeken.

Marjena: Het is zo mooi als ik kijk naar wie ik zelf ooit was en kijk naar de meeste mensen in Etenslessen, in dat proces van bewustwording met de tools en de stappen die je zet in dat proces wordt je relatie met jezelf heel zichtbaar. En dan ga je zien dat als het bijvoorbeeld gaat over perfectionisme, als je merkt dat dat een belangrijke rol speelt in een strijd met eten. En voor heel veel mensen in Etenslessen is dat zo. Dan zien ze: oh, ik heb mijn brein aangeleerd om continu de conversatie te voeren over wat heb ik niet goed gedaan en wat had ik beter moeten doen. En daarin ontstaat er een continue opletten, kijken naar jezelf. Je wordt door jezelf aldoor in de gaten gehouden en er wordt direct veel aandacht aan besteed als je ergens een steekje hebt laten vallen. En dat maakt de relatie met jezelf onveilig. Het maakt het gespannen, want je kan alleen maar trots op jezelf zijn en enthousiast over jezelf zijn. Als je aan alles hebt voldaan. Je huis is netjes opgeruimd. Al je klanten zijn tevreden. Je hebt je dossiers allemaal op orde. Je bent niet te laat. Je hebt helemaal gegeten volgens het boekje, zoals je het in je hoofd hebt, noem al die dingen maar op waar je ooit voorwaardes aan hebt verbonden. En daarvan begin je dan te zien hoe vermoeiend het is om continu onder je eigen vergrootglas te liggen en in de gaten gehouden te worden. En dan kun je op die diepere laag gaan onderzoeken: waarom doe ik dit? Waarom heb ik deze relatie met mezelf gecreëerd? En dan kom je een laagje dieper en dan zie je omdat ik eigenlijk alleen maar voorwaardelijk van mezelf hou en direct kritisch wordt en mezelf afwijs als ik ergens een steekje laat vallen, als ik niet aan mijn eigen verwachtingen voldoe, ja. En is dat een relatie waar ik oud mee wil worden? Is dat hoe ik met mezelf wil omgaan? En wat denk ik te riskeren als ik daarmee ophoud? Toevallig hadden we vanmorgen een workshop, een workshop over onvoorwaardelijke zelfliefde. Hoe je die bouwt, hoe je daar in leeft. Kan je daar misschien iets over vertellen wat daarin voor jou, wat je daar in herkent en wat er is veranderd?

Lotte: En dan op het gebied van de laag dieper?

Marjena: Ja, het zeg maar. Dat perfectionisme en begrijpen waar dat perfectionisme over ging en de relatie met jezelf op dat diepere laagje nu veranderd is.

Lotte: Ik denk dat het perfectionisme is gekomen omdat ik altijd bij de groep wilde horen. Ik was nooit het knapste meisje van de klas qua cijfers, gemiddeld of altijd een beetje gemiddeld. En door het perfect te doen, door hard te werken, door het echt zo goed mogelijk te doen, dan hoorde ik bij de groep en dan hoorde ik er wel bij. En dat is eigenlijk gedurende de basisschooltijd, middelbare schooltijd, mijn opleiding, altijd zo geweest van als ik maar hard genoeg werk, dan hoor ik bij de groep en dan zien ze: Lotte, die kan dat heel erg goed. Want nee, ik was niet een held als ze moesten rennen zwaaien tijdens de gymles. Was altijd de laatste die nog een cijfer kreeg en dan het laagste cijfer ooit. Mijn wiskunde cijfers? Ja, nee, die waren niet hoog. Mijn middelbare schooldiploma heb ik net aan gehaald met hard werken en ik denk dat dat bij mij de basis van mijn perfectionisme ergens in groep drie of groep vier is ontstaan bij één bepaalde specifieke situatie die ik nu op mijn dertigste niet helemaal terug kan halen, maar toen niet en ik denk dat het daar is begonnen en dat zich dus op alle vlakken is gaan uitgaan vloeien. Dat ik op ieder vlak, als ik maar hard werk en als ik maar aan mijn norm en zelfs overheen. Als ik me daar aan voldoen dan ja, dan hoor ik erbij.

Marjena: En nu hoor je bij jezelf in de eerste plaats.

Lotte: Dus ja, nu hoor ik bij mezelf. Kan ik ook tegen mezelf zeggen, wat altijd héél mooi is als je in een relatie dat je partner dan tegen je iedere dag zegt: wat zie je er toch fantastisch, wat zie je er mooi uit. En dat ik nou kan zeggen: dankjewel! Zo voel ik me ook. En zonder dat het overdreven of dat ik denk het is nep wat ik zeg. Omdat ik echt denk: ja, ik, ik ben goed genoeg, ik ben het waard. En tuurlijk heb ik mijn momenten dat ik in de spiegel kijk en ik denk: mijn heupen zijn vandaag iets breder, maar dan denk ik weer ach, in welke periode van de maand zitten we? Die periode en kan ik het weer relativeren. Dan denk ik: ik hoef niet perfect te zijn, dat kan niet, want dan heb ik geen leven en dat is niet menselijk. En dat is niet wat ik wil.

Marjena: Mooi. Ik vind het ongelooflijk knap dat je niet alleen dat overeten steeds verder hebt kunnen loslaten, maar dat je al deze inzichten hebt verworven in het werk wat je hebt gedaan in het programma. Het is iets wat je zelf doet in mijn programma en er wordt gecoacht en je observeert de coaching van anderen. Hoe vaak heb ik jou gecoacht? Heb ik je gecoacht?

Lotte: Ja, in het eerste stuk drie maanden traject, één keer en vaak dan in de community. Wat voor mij dan ook het heel veilig is voor een perfectionist. Ja, afgelopen week maar heel vaak dan in de community vragen stellen. En ook gewoon het geloof hebben dat de oplossing bij jezelf ligt en dat daar vanuit Etenslessen super fijne tools voor worden aangeboden. Maar dat het geloven is, dat het echt vanuit jezelf kan komen. En dat is iets voor het leven. Dat je weet dat het antwoord bij jezelf en in jezelf ligt en niet bij de ander of in dat dieet. Of in dat plan wat er dan bij de diëtist ligt.

Marjena: Juist ja. Ik ben zo blij dat je dit zegt omdat als je de neiging hebt tot perfectionisme, dan heb je een geloofssysteem, vaak onbewust, een geloofssysteem waarvan je denkt: als ik nou maar hier aan kan voldoen, dan gaat er iets in mij klikken en op zijn plaats vallen en ga ik me heel erg goed voelen, ga ik me vervuld voelen en happy voelen. Maar omdat je nooit perfect gedrag kan laten zien en zeker niet over een langere periode en ook nog eens in alle gebieden van je leven, is er een continu. Ik ben er nog niet, ik ben er nog niet, ik ben er nog niet, ik voldoe nog niet en je leeft daarmee in een continue spanning, in een schaduw van het geluk wat voor je mogelijk is, maar waarvan je steeds gelooft dat het nog net buiten je bereik ligt. En iedere keer als je dan weer iets doet waar je teleurgesteld over bent omdat het niet perfect was, dan voel je weer: grr, ik moet beter mijn best doen en je leeft dan in een continu ‘Ik moet beter mijn best doen en er komt een dag dat’. En wat ik zo ongelooflijk knap van je vindt is het dat het je is gelukt om dat allemaal te kunnen gaan zien en herkennen in de zelfcoaching die je hebt gedaan, in de vragen die je mij in dat proces hebt gesteld, in de coaching die je hebt geobserveerd, in het benutten van de tools die je hebt gekregen om dit in een korte tijd zichtbaar, ik vind het een relatief korte tijd zichtbaar hebt gekregen voor jezelf en in staat bent geweest om dit geloofssysteem te ontmantelen en te veranderen en te kiezen voor wat ik dan nu voor jou benoem als onvoorwaardelijke liefde. Van ik wil van je houden zonder dat je eerst hebt moeten bewijzen. Dat! Je voldoet al. Je voldoet al. En alles wat je vanuit die veiligheid van in je eigen ogen voldoen creëert voelt zo vrij. Omdat het bonus is. Alles is bonus. Je hoeft het niet te verdienen, je bent al. Je wordt al geliefd en gezien en gewaardeerd. En dat maakt vaak juist dat we alleen maar beter functioneren.

Lotte: Ja, en het hele grappige nu ook van deze situatie, die podcast opnemen. Dit is heel erg. Dit is een heel erg leuke oefening voor een perfectionist, want dit geeft weer druk dat je denkt ja, nou heb ik me hier op de podcast laten horen en nu mag ik dus niet falen, want het staat nu op hè, op geluid. Nu moet ik het goed blijven doen. Maar ik herken dit nu. Als ik denk: ach, daar heb je er weer hoor. Ik weet dit is geen reden om dadelijk te gaan overeten, want het gaat goed, het blijft goed gaan en al zou dit wel gebeuren dan vang ik mezelf op en dan weet ik wat oorzaak daarvan is geweest. Dat het nu dus een moment is, dat denk je en dit is het eindpunt en nu mag het niet meer misgaan. Dat herken ik nu, dus dat kan ook. En dat had ik met deze lessen vanuit Etenslessen nooit begrepen. Want als ik overeet, waar komt dat dan vandaan? En nu zit ik hier denk ik. Nou weet ik het.

Marjena: Geweldig, geweldig! Want zo is het. Zo is het. En dan op het moment dat je zo publiekelijk zegt: ik weeg nu minder dan zelfs toen en minder dan ik op in durfde te zetten. En je weet in Etenslessen praten waar nooit over kilo’s. Je hoort het niet in de community, niemand post daar: oh er is nu dit af of dat. Iedereen is gewoon steeds minder aan het overeten omdat het verlangen naar overeten kleiner wordt gemaakt. En dat gewicht volgt vanzelf. Het is eigenlijk niet van toegevoegde waarde om daar aandacht aan te besteden, want het is gewoon een natuurlijk gevolg van het veranderen van die relatie met jezelf. En het is jou gelukt om in een korte tijd die relatie met jezelf te veranderen. Zelfs zodanig dat je nu zo onvoorwaardelijk voor jezelf kiest dat je zegt: en al zou ik in die podcast zeggen dit is waar ik nu ben en daarna overeten ben ik nog steeds volledig in 100% support en liefde naar mijzelf. En ik geef dat geen ondermijnende betekenis en ik geef het zeker geen betekenis over mijn waarde.

Lotte: Nee, dat is gewoon weg omdat ik iedere dag tegen mezelf zeg: ik vertrouw mezelf zodat ik mezelf kan opvangen. Trouw in mijn keuzes, vertrouwen in het proces. En dat gaat je brein echt geloven dat het ook zo is.

Marjena: En dan is er ook ruimte voor imperfectie. Dan leidt dat niet meteen tot paniek. En waarom verpest je het nou weer? En waarom heb je nou toch weer? En o, ik wil dat dit nu stopt, dit moet nu stoppen, weet je wel. Die paniek, die ken je waarschijnlijk ook hè. Dat gevoel van dit gaat verkeerd, dit gaat verkeerd. Ik moet er nu uit waardoor je er juist in blijft hangen. Deze relatie die je nu met jezelf hebt, die heeft een ruimte voor jou gecreëerd die ruimte biedt aan je menselijkheid en imperfectie. En juist daardoor weeg je nu minder dan je ooit durfde dromen.

Lotte: Ja, absoluut waar! Ja.

Marjena: Ontzettend mooi, ontzettend mooi.

Lotte: En een fijne plek. En ik heb er paar keer in m’n ochtend schrift geschreven. Ik denk dat ik nu op de plek ben waar ik heel erg graag wil zijn en dat heb ik nog nooit opgeschreven. Dus dat als je dat beseft hebt. Ehm ja, dat dat is heel, heel gek dat het dan soort van toch tastbaar wordt. Maar wel heel ja. Wel heel mooi en wel heel fijn. Ja.

Marjena: Ik weet zo goed hoe die plek voelt. Ik omschrijf het soms als nou een splinter die in je voet heeft gezeten, waar je twintig jaar pijn van hebt en al twintig jaar over piekert en een oplossing voor zoekt. En het lukt steeds maar niet en je komt er niet uit. En dan ineens heb je daadwerkelijk die oorzaak opgelost. En die splinter is uit je voet en je brein is even…Aan de ene kant is er een ongelooflijke blijdschap van het is me gewoon gelukt. Ik heb geen strijd met eten meer, ik ben zo slank als ik wilde zijn en ik heb een relatie met eten waar ik van hou. En ik hou van mezelf. Ik heb het nu allemaal. Daar is een ongelooflijke blijdschap over. Maar er is ook een ontregeling omdat je al zoveel jaren gewend bent, gepreoccupeerd te zijn door een probleem en het eeuwige zoeken naar de oplossing voor dat probleem, maar ook gepreoccupeerd te zijn door dat perfectionisme waar je steeds in zat van ik ben er bijna, maar ik ben er nog niet. Ik ben er bijna, ik ben er nog niet..En nu voel je: ik sta op dat gras. Als er groener gras zou zijn, dan sta ik daar nu op. En dat voelt aan de ene kant als waanzinnig fijn en het maakt je ongelofelijk blij en trots. En nou ja, er is gewoon een heel groot probleem uit je leven. Een fantastisch gevoel. Tegelijkertijd laat het verdwijnen van dat probleem ook een soort van vacuüm achter in je cognitie omdat het brein denkt: maar we hadden toch elke dag de taak om bezig te zijn met een probleem en het zoeken naar de oplossing voor dat probleem. Wat moet ik nu?

Lotte: Ja, wat moet ik nu gaan bedenken? Ja, dat is nu weg. Dat is heel gek en ook leuk en ook wel weer spannend en ook wel weer nieuwsgierigheid, want ja dat ben ik. Ik denk nou wat gaat me nou meer brengen? En ja, het kan alleen maar leuker en beter. Natuurlijk zullen er ook momenten zijn dat je ineens van hebt potverdorie, is dit mijn leven nou? Is dit nu moet het nou zo leuk zijn, maar dat mag er ook zijn en dat is ook okay. En dat is niet ineens weg als je 20, 25 kilo minder weegt en in maatje noem maar op past. En dat mag en dat is mooi en dat is fijn, want dat is het leven.

Marjena: Ik was toen omdat we natuurlijk door die dieetindustrie zo geleerd hebben dat het iets gaat fiksen voor ons. En ik begrijp het ook echt. In bladen waarin een perfect lichaam, het lichaam waarvan vaak wordt geportretteerd dat het je zo gelukkig gaat maken. Het wordt ook altijd afgebeeld als vrolijk en sprankelend of als heel sensueel chill van oeh, ik voel me zo lekker in dit lichaam. En als je dat lichaam dan hebt, dan merk je o, de dag is gewoon nog steeds de dag.

Lotte: Ik sta nog steeds om 8.00u s ochtends op en ik ga nog steeds met mijn auto rijd ik naar het werk en ik doe nog steeds dezelfde dingen en ik loop daar niet als een of andere sensuele fantastische vrouw door het huis dat ik denk oh, kijk mij nou, ik kan die catwalk op. Nee, absoluut niet.

Marjena: Je loopt niet aldoor in sensualiteit of in een continue happy de peppie sprankeling. De dag is gewoon de dag. En dat is ook vaak de reden waarom als we het doen, omdat we denken dat het ons gaat fixen, terugvallen en weer gaan overeten omdat we op die plek merken: oh. Wat een ontluistering. Ik heb nu dit gewicht en nu? Ik voel me helemaal niet aldoor blij. Ik voel me niet helemaal aldoor sensueel en super sexy en vrouwelijk en super zelfverzekerd. Ik ben eigenlijk gewoon nog steeds wie ik ben en daarom kan dit ook alleen maar werken, zoveel gewicht verliezen als de relatie met jezelf veranderd is en je iemand bent geworden die al haar gevoelens kan voelen en die heel oké kan zijn met niet geïnspireerd zijn, met je even niet zelfverzekerd voelen, je niet stralend of sprankelend voelen, maar een verloskundige zijn die soms een beslissing moet nemen die ze heel erg spannend vindt of die soms heel erg moe is, maar dan nog drie mensen moet zien. In jouw werk heb je waarschijnlijk ook vaak te maken met vermoeidheid. Met slaapgebrek. En dat kan niet aldoor sexy voelen of bruisend.

Lotte: Nee, nee, dan lig ik gewoon hele dag te slapen. Dan voel ik me echt niet altijd sexy en fantastisch. En dan voel ik dat ik heel hard moet werken en dat als ik thuis kom, dat ik dan bewust tegen mezelf moet zeggen en nu is het Lotte tijd. En het klinkt heel zweverig, maar nu ben ik. Dan is het nog gewoon de dag.

Marjena: Wat ik trouwens overigens, en dat is een beetje een zijsprongetje, maar veel mensen die met wisseldiensten werken en nou bijvoorbeeld uh, vliegend personeel met nachtvluchten of zoals jij verloskundige. Mensen die om wat voor reden dan ook soms wakker moeten zijn terwijl hun bioritme daar niet mee of Circadiaans ritme niet mee correspondeert. Daarin laat overeten zich ook vaak zien wat dan te maken heeft met vermoeidheid. Ik vind het ongelooflijk knap van je dat jij daar dat dus niet met eten compenseert.

Lotte: Nee, doe ik niet meer en het is juist met Etenslessen ook heel fijn dat je ook de praktische tools, zoals de Hongerbalans en luister naar je lichaam is juist met dat soort werk heel fijn. Want dat je je brein anders leert denken, dat je eten pakt wanneer je dat nodig hebt. Want ik heb vaak dat ik dagen heb dat ik echt om 5.00u denk. Ik heb hele dag gewerkt, ben bezig geweest en dan ga ik pas eten. Maar dat is okay en dus bij mijn werk past het juist ook nog eens heel fantastisch omdat je totaal niet op gezette tijden kan eten en dat moet je ook niet willen. En dan is dit gewoon ook dat je je lichaam écht leert kennen en weet wanneer je het nodig hebt en wanneer je ook denkt ik heb het nodig, maar het kan op dit moment even niet. Maar dat is niet erg. Het is niet spannend om honger te hebben. Ik kan nog steeds functioneren. Ik kan nog steeds, vooral in mijn geval, voor die barende zijn en nog steeds de beslissingen maken die ik moet maken. En als ik wel vind dat ik op dat moment het nodig heb, dan mag ik ook tegen mensen zeggen: ik moet nu even eten, ik kies een moment voor mezelf en over 5 minuten ben ik bij jullie. Is lastig soms, maar het kan wel.

Marjena: Goed zo! Mooi mooi!

Marjena: Jee Lotte, ik ben ontzettend blij voor je en ik denk dat met wat je nu hebt verteld je het heel zichtbaar hebt gemaakt. Ook omdat je eerst al dat gewicht bent verloren puur alleen maar op wilskracht. En jouw verhaal laat zien wat je tegenkomt daarna als je je helemaal niet bewust bent van je relatie met eten en niets in die relatie hebt veranderd en niets in de relatie met jezelf hebt veranderd. Gedrag komt bij gevoelens vandaan. En als we overeten en wat jij vertelde er was veel onbewust eten waarvan je niet wist waar dat over ging en je valt dan op wilskracht 25 kilo af, dan sluipt het er daarna langzaamaan weer aan omdat jij niet van binnenuit veranderd bent. En dat ben je nu wel en dat maakt dat het resultaat wat je hier hebt gecreëerd voor het leven is. Het bestaat uit verworvenheden. Het was niet een trucje wat je toepaste. En je hebt iets gebouwd met jezelf waarin je niet afhankelijk bent van mij. Het is van jou. Jij hebt je relatie veranderd. Jij hebt dit gecreëerd voor jezelf en dat is ook altijd mijn intentie met dit programma om te zorgen dat jij die fijne relatie met eten creëert. Want als je die hebt staan is die voor het leven en voel je niet: oh, ik heb Marjena of ik heb die community nodig om omdat ik het anders niet zelf kan. Nee, jij hebt het gebouwd, Je hebt het bewijs, jij deed dit. Het is van jou en je kan het niet meer kwijtraken.

Lotte: Absoluut niet. Het komt altijd bij je terug, waar je op terug kunt vallen. Dus ik denk voor de mensen die in twijfel zijn van pas dit, heb ik dit nodig? Ben ik het wel waard? Zeg ik één ding: ja, je bent het waard. Het is het mooiste geschenk wat jij jezelf kan geven. Dus dat zou ik nog graag wel willen meegeven aan de mensen die nog twijfelen.

Marjena: Ah. Fantastisch! Dank je wel! Dank je wel voor het delen van je verhaal en ik denk dat het heel inspirerend is en verhelderend geweest om te horen hoe jouw relatie met eten zich heeft ontwikkeld.

Lotte: Graag gedaan

Marjena: Tot gauw!

Lotte: Tot gauw.