Afl. 276 Te mooi om waar te zijn?

Als je niet overeet, zoek je soms onbewust naar het moment waarop je dat opnieuw zal doen. Niet omdat je dat graag wil, maar omdat je gewend bent dat dit moment altijd komt. Je brein zoekt naar signalen die erop wijzen dat het allemaal te mooi is om waar te zijn. Als je dit patroon niet herkent kom je daar moeilijk aan voorbij. Zodra je een steek laat vallen, tuimel je in de gedachten, gevoelens en het gedrag waarmee je in overeten beland. In deze les Afl. 276 Te mooi om waar te zijn bespreek ik deze blinde vlek en hoe je tot een ander resultaat komt.

---

Wat je ontdekt:

• Hoe je uit de verwachting van overeten blijft
• Het Zeigarnik effect
• Reserveer hier jouw exemplaar van het boek Etenslessen

---

 

Transcript Afl. 276 Te mooi om waar te zijn?

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll. En dit is aflevering 276, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten.

Wat als je een gedachtenpatroon niet afmaakt? Een handeling niet afmaakt, maar open laat? Je zoekt naar bewijs dat het allemaal te mooi is om waar te zijn. Laten we het daarover hebben. Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? Ik kreeg een verrassing van Bob en het was zo ontzettend lief. Ik wil je erover vertellen voordat we de les in gaan.

Mijn boek is af.

Zoals je weet, ik heb echt maanden, maanden, maanden heel intensief gewerkt aan het boek Etenslessen. Je kunt het nu in de presale bestellen via bol.com. Ben benieuwd wat je van de cover vindt. Laat het me weten. En als je het boek in de presale bestelt, geeft dat een prachtige boost aan de zichtbaarheid van het boek. Dus als je al nieuwsgierig bent naar het boek, als je interesse hebt in het boek, ik deel allemaal verhalen die ik nog nooit in de podcast heb verteld, die ik ook nog nooit in mijn programma heb gedeeld. Het is een heel rijk materiaal en allemaal, allemaal, allemaal in dienst van het veranderen van jouw relatie met eten.

Heel erg waardevol en de moeite waard. Dus ga dat boek checken en bestel het alvast. Etenslessen van Marjena Moll. Wat was nou die verrassing? Mijn boek is af en ik heb heel veel gewerkt, heel intensiever aangewerkt.

Bob zei je hebt een hobby nodig en ik heb een verrassing voor je. En hij nam me mee naar een plek in Amsterdam. Ik had geen idee waar we naartoe gingen. En we liepen een straat in die ik niet kende. Ik dacht, wat zou hier kunnen zijn? Ik was een beetje aan het raden. Is het iets wat permanent is? Hint, hint, want ik wil geen tattoo. Nee, dat was het niet. Het was niks permanent. Op een gegeven moment moest ik naar beneden kijken, naar de grond kijken, zodat ik niet kon zien waar we heen liepen. Dus ik zei, ik doe het, ik doe het, ik kijk alleen maar naar je hielen. Ik kijk alleen maar naar je hielen. En we komen een winkel binnen. Hij zegt, doe je ogen maar open. En we staan in een gitaarwinkel. Een gitaarwinkel.

En ik was direct ontroerd.

Bob weet namelijk dat ik als kind heel graag gitaar wilde spelen, maar zoals dat was in de jaren zeventig, dan werd je eerst op blokfluitles gezet. Misschien was het in de middelste jaren 80. Blokfluitles, laat nou maar eerst zien dat je wat discipline in je hebt, dat je het echt graag genoeg wil.

Heel leuk, vooral als je ADD hebt. En dan zien we wel verder. En ik heb me daar doorheen gebeten, een vol jaar op die blokfluit geblazen. Maar toen besloten mijn ouders toch dat het pianoles moest worden. Want we hadden al een piano staan, een piano in huis. En ze wilden graag dat ik dan piano ging spelen en klassieke muziek leerde spelen. Want dat, zo heette dat dan, was de zure appel waar je eerst doorheen moest bijten, zodat je daarna echt de muziek kon gaan spelen die je wilde. En dan had je veel meer, ik weet het niet, bagage ofzo om dat mee te doen.

Terwijl ik natuurlijk een kind was en de liedjes wilde spelen die ik leuk vond. En ik had helemaal niets met preludes en etudes en barok en you name it. Ik heb het zeven jaar gedaan.

Zeven jaar piano gespeeld! Ik wilde het niet eens. En ik ben ook nog rekenblind. Als je rekenblind bent en je moet noten lezen en je moet uitrekenen wat je linkerhand moet doen en wat je rechterhand moet doen en ondertussen ook nog tellen, dan ben je iets heel ingewikkelds aan het proberen. En het was zo niet leuk.

Het was inderdaad een zure appel.

Zeven jaar heb ik dat gedaan, totdat ik uiteindelijk het zo druk kreeg met school en andere dingen dat ik ermee stopte en daarna nooit meer muziek heb gespeeld. En die droom om gitaar te spelen, die is nooit uitgekomen. En ik had al bedacht, joh, met mijn rekenblindheid, als ik ooit nog een instrument ga spelen, dan wil ik het leren zonder bladmuziek. Dat moet toch kunnen? Dus ik heb nu een gitaar. Het was leuk, want die verkoper vroeg aan mij, wat wil je spelen?

Ik zeg grunge. akoestische grunge, jaren negentig grunge, Nirvana, Unplugged, MTV, Let’s Go, Stone Temple Pilots en hij vond het meteen leuk.

Dus hij liet me allerlei gitaren uitproberen en dan moest ik een akoestische gitaar hebben met metalen snaren en die heb ik nu. Dus wie weet? Wie weet? Ik ga nu nog iemand zoeken die mij kan leren hoe ik daarop speel, zonder dat ik meteen noten hoef te gaan lezen. Als jij dat bent, laat het me weten. Oké. Hé, misschien hangt het samen met dat overeten wat ik toen deed. Die zure appel waar ik doorheen moest bijten. Die pianolessen die ik niet wilde volgen.

Ik wil het met je hebben over iets heel interessants. En dat gaat over het niet sluiten van een loop. Een loep van een patroon waar je in zit. Een van de dingen waar ik veel op coach, je hebt het me vaker horen zeggen, in mijn programma is succes. En je zou denken waarom? Als het goed gaat, gaat het toch goed?

Dat is toch geen probleem?

Het is iets waar je coaching bij nodig hebt, omdat je brein negatieve overtuigingen niet graag opgeeft en negatieve patronen graag afmaakt voor de voldoening van het afmaken van een patroon. En dit vind ik zo fascinerend aan mens zijn en het hebben van dat brein wat niet bezig is met je geluk, maar alleen bezig is met overleven. En je kans op overleven is groter als bekende patronen worden herhaald. Dus je brein pikt gewoon een cue op, een signaal op, een prikkel wat lijkt op, klinkt als een herkenbaar patroon.

En dan wil het graag dat paadje voor je aflopen, omdat het een voorspelbaar paadje is. Een voorspelbaar paadje kost ook minder energie om af te lopen. En een van de dingen die je tegenkomt in het opruimen van overeten, in het oplossen van een probleem, is dat je brein zo graag het loepje van het probleem steeds opnieuw volledig wil sluiten. Zodra er iets gebeurt, zodra je iets denkt, iets voelt, iets ziet, iets tegenkomt, wat lijkt op dat probleem. En dan wil je brein gewoon in dat spoor stappen en zeggen, oh ja, dit ken ik. En dan doen we nu dit en dan denken we dat en dan voel je dat en dan kom je weer uit bij zie je wel, dit lukt mij niet. Herkenbaar? Zo belangrijk dat je dit ziet. Het is alsof je brein een bot heeft wat het niet graag wil opgeven.

Want dit is nou helemaal bekend, dit is vertrouwd, dit helpt jou overleven.

En de laatste keer dat ik dit tegenkwam was met iemand in mijn programma die heel mooi in ontwikkeling is. Ze weet wie ze is. Ik vind het zo fantastisch welke stappen ze aan het zetten is en ik ben extra, extra, extra trots op haar en blij voor haar, omdat ze echt de positie heeft gekozen van de aanhouder wint. Ze heeft een lange weg afgelegd, maar die begint nu echt zijn vruchten af te werpen. En ze heeft steeds meer vertrouwen in wat ze doet. Haar ontwikkeling is echt fantastisch. En dan heb ik het niet alleen over het opruimen van het overeten, maar ook wie ze nu aan het worden is.

Dat zelfleiderschap wat ze ontwikkelt, dat zelfvertrouwen wat ze ontwikkelt, precies met wie ze is en hoe ze is. Dat vind ik zo bijzonder. Werkbaar maken, wie jij bent en hoe jij bent. En zij is dat aan het doen. En ze kwam daarin iets tegen. Wat leek op, klonk als, lijkt op. Oh, dit gaat niet goed. Gaat dit wel goed? Ik twijfel.

Welke betekenis moet ik hier nu aangeven? En ze vroeg aan mij, wat kan ik nu doen? Wat moet ik nu doen? En wat ik zag in de coaching is dat wat zich daar wilde uitleven, was dat haakje. Dat haakje van het patroon wat zegt, dit is dat punt waarop we meestal doorzakken in sabotage, doorzakken in een patroon wat leidt tot overeten, waarna je kan zeggen, zie je wel, dit lukt me niet, zie je wel, dit was te mooi om waar te zijn.

En wat ik zo fijn vond om aan te kunnen wijzen in de coaching, omdat ik natuurlijk zelf niet in het verhaal zat wat ze meebracht, was precies dit effect.

Dit af willen maken van een patroon dat brein wat herkent, oh dit is het punt waarop we altijd dit gaan denken, dit gaan voelen, dit gaan doen en dan uitkomen bij zie je wel dit lukt niet, zie je wel ik begrijp het nog niet, zie je wel dit was te mooi om waar te zijn.

Dit Zeigarnik effect, is het af willen maken van een patroon voor het gevoel van nu is het compleet. En zolang het nog niet compleet is, wil je brein er aandacht op blijven vestigen. Het blijft vragen aan je, wat doen we hiermee? Welke betekenis geven we hier aan? We gaan nu toch altijd door deze kant op.

En ik liet aan haar zien dat haar brein eigenlijk op dat plekje waarvan zij zegt, wat moet ik nu doen? Welke kant moet ik nu op? Hoe moet ik nu verder? Haar brein eigenlijk aan haar vraagt, ik wil nu óf een fantastisch inzicht van je krijgen, waardoor ik door kan schieten naar boven en kan obsederen over hoe goed het gaat en de dopamine die ik daarvan krijg en dan doorschieten in euforie, doorschieten in op wolkjes lopen en helemaal happy en hotel de botel zijn van ha dit gaat zo waanzinnig goed.

Of het wil door naar beneden, door naar sabotage, zorgen dat je overeet, uitkomen bij teleurstelling en zie je wel, dit was te mooi om waar te zijn. En die loep wil ingezet worden. Ofwel naar boven, ofwel naar beneden. Want beide kent ze goed. De dopamine van euforie en kunnen obsederen over wat er aan het lukken is en hoe goed dat gaat. Of de pijn en teleurstelling van, oh ja, dit wordt hem niet. Het was niks, het is niks en het wordt nooit wat.

En dan dat patroon van de somberheid en daarin kunnen blijven hangen en dan obsederen, rumineren, analyseren.

Hoe klim ik hier nou toch weer uit? En wat ik haar liet zien, is dat als je de vaardigheid ontwikkelt om een loep open te kunnen laten, wat heel ongemakkelijk voelt, maar hem open kunnen laten, niet doorgaan naar boven en niet doorgaan naar beneden, maar zijn met het ongemak van de open loep je een hele krachtige derde weg bewandeld. En ik heb wel vaker verteld aan je dat als het gaat om emotie eten is de emotie waar het meest om wordt gegeten die van twijfel, van niet weten, van onrust.

We verdragen het heel erg slecht om in niet weten te zijn.

En hier was er eigenlijk niet eens echt sprake van niet weten, behalve dan dat haar brein van haar wilde weten, gaan we nu door naar boven of gaan we nu door naar beneden? Maar een van deze twee heb ik nodig van je om de loep te kunnen sluiten die samenhangt met het onderwerp eten en jouw relatie met eten. En toen ik dit aan haar liet zien, ging er iets open waarvan ik nu weet het kan ze in haar zak steken. Ze herkent dit nu voortaan. Deze heeft ze te pakken. En dat zat in onze dialoog die we daarover hadden en de tools die ze heeft om zichzelf daarmee te kunnen helpen.

Maar het inzicht hier van, oh, dat is wat er gebeurt. Dat verlangen naar dat patroon wat door wil schieten in het een of door wil schieten in het ander, zodat het afgehecht kan worden. Dat is wat ik hier met je wilde delen, wat zo belangrijk is om te gaan herkennen in jouw eigen gedrag, in jouw eigen relatie met eten. Zo waardevol! Zoek dit op, sta hierbij stil, kijk waar je dat ongemak kan tegenkomen, waarin jij dan zelf kunt gaan bepalen. Hé, Wat als ik dit er nu laat zijn? Wat als ik dit openlaat? Wat als ik hier niets mee doe? Zo goed! Oké, ik ben er volgende week weer. Laat me weten wat je vindt van het boek.

En bestel het alvast als je het toch wil gaan lezen. Het gaat je waanzinnig helpen.

Ik ben er volgende week weer.