Afl. 62 Verwaarlozing loslaten

Verwaarlozing loslaten en de zorg voor jezelf belangrijker maken betekent meestal ook vaker nee zeggen tegen je omgeving. Maar doe je de mensen om je heen daarmee niet te kort?

Ik geloof van niet. Door te zorgen dat het goed gaat met jou, kan je een lichtend voorbeeld zijn voor anderen en geef je ze toestemming om hetzelfde te mogen doen.

Hier is wel moed voor nodig. Je zal soms niet begrepen worden en alleen staan in de keuzes die je maakt. Toch is dit het helemaal waard. Zowel voor jouzelf als je omgeving. Een vrouw die goed voor haar lichaam en geest zorgt is stressbestendig, optimistisch en creatief. Ze straalt iets uit wat aanstekelijk werkt en iedereen van profiteert: levenslust.

---

Wat je ontdekt:

• Waarom voor jezelf kiezen niet betekent dat je anderen in de steek laat.
• Hoe zelfzorg ook jouw omgeving ten goede komt.
• Waarom het zo lastig kan zijn als een ander je keuzes niet begrijpt.

---

 

Transcript Afl. 64

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 62.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik doe niets liever dan al mijn Etenslessen met je delen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een vrouw wordt met een fantastische relatie met eten. Laten we beginnen.

Hallo hallo, hoe gaat het? Hoe gaat het met jou? In deze periode van het jaar in real time dan, in de laatste maand van het kalenderjaar. Voor mij is dit altijd de maand waarin ik terugblik. Kijk hoe het afgelopen kalenderjaar is gegaan, wat ik heb geleerd, hoe ik ben gegroeid. Wat ik heb overwonnen. Waar ik dankbaar voor ben. En er is altijd zoveel om dankbaar voor te zijn als je erop gaat letten, als je daarnaar gaat zoeken. Dan is er altijd zoveel en voelt het ook altijd zo goed. En ik gebruik deze kalendermaand altijd om aan om daar echt uitgebreid de tijd voor te nemen. Ook omdat het de maand is waarin ik jarig ben. Dus ik rond daarin ook altijd een levensjaar af en een kalenderjaar af. En dat alles is voor mij echt een uitnodiging voor introspectie en bezinning. En ik geniet daar ook van, ook omdat de in deze tijd van het jaar de natuur zo mooi stil is en dat sluit zo mooi op elkaar aan. Dus ik ben dat aan het doen en ik kan niet anders zeggen dan dat dit echt een fantastisch jaar is geweest. Zo mooi. Ik heb mijn kinderen zoveel zien overwinnen in zichzelf en zulke mooie stappen zien zetten en zien genieten van wat ze daarin hebben geleerd en ontdekt en overwonnen in zichzelf.

Ik heb zelf hele grote stappen gezet en veel overwonnen, wat echt niet makkelijk was. Maar man, wat was het het waard en ik geniet op dit moment enorm. Etenslessen is flink aan het groeien. Al mijn programma’s zitten vol. Mijn meesterschap programma, wat dit jaar een pilot draaide, bleek heel erg groot succes en is nu ook nagenoeg uitverkocht. En dat is ook het mooiste compliment wat je kan krijgen van je cliënten als ze zoveel leren en het zo waardevol vinden wat ze allemaal ontdekken en ontwikkelen dat ze alleen maar meer willen en willen blijven leren en ik geniet daar natuurlijk enorm van, want er is niets zo leuk alsnog wat langer getuigen mogen zijn van iemands ontwikkeling en groei. Dus ik ben meer dan tevreden. Ik ben gewoon ongelooflijk dankbaar en vervuld en kijkt met heel veel plezier uit naar alles wat het komend jaar gaat brengen en wat ik ga maken voor ze. En dan nu jij.

In deze les wil ik het met je hebben over verwaarlozing. Ik heb al mijn cliënten eigenlijk op het hele spectrum zitten als het gaat om een strijd met eten. Ik heb cliënten die heel erg in restrictie zitten, in een continue spanning met eten. Maar ik heb ook cliënten die helemaal op het andere uiterste zitten en dat is de kant van verwaarlozing. Uit contact zijn met jezelf, niet weten wat je voelt, jezelf zorgen niet in beeld hebben, niet op de rit krijgen en gewoon ook eigenlijk niet weten waar je moet beginnen daarin. Echt echt van jezelf verwijderd zijn.

En één van mijn cliënten zit op deze kant van het spectrum op die kant van verwaarlozing. En ze wil daar heel erg graag uit. Heel erg graag vandaan. En we hadden zo’n mooi gesprek vandaag tijdens de sessie, omdat het haar niet was gelukt om de reflectie vragen te beantwoorden die bij het huiswerk zaten van deze week. En ze verwachtte eigenlijk van mij dat ik dat jammer zou vinden. Of dat ik met haar zou hebben over hoe we dat gingen compenseren of inhalen. Maar ze had geen idee dat ik juist blij was met wat er gebeurde, omdat dit natuurlijk juist haar patroon is. Dit is natuurlijk juist waar het over moet gaan. En toen we zochten naar de aanleiding, de casus gingen bekijken van: he, waar kwam het nou doordat het niet lukte?

Toen zagen we heel duidelijk dat het te maken had met wie ze denkt voor anderen te moeten zijn. En wie ze moet zijn voor anderen, daarbij komt zij altijd automatisch op de laatste plaats en dat is natuurlijk ook onderdeel van een patroon van verwaarlozing. Je hebt jezelf niet op de agenda staan. Jij komt onderaan de lijst en anderen gaan voor.

En het mooie was toen je hier naar keken was dat in haar eigen overtuigingssysteem ruimte innemen voor jezelf en anderen dan op jou laten wachten, zelfzuchtig is en onvoldoende reden om een grens te mogen stellen. Ze kan wel zeggen: hé, ik moet weg, want ik heb een afspraak. Hé, ik moet er nu een eind aan bereiden, want ik spreek dadelijk mijn coach. Maar een lege agenda hebben en dan toch zeggen: hé, ik heb geen tijd, omdat je die tijd aan jezelf wilt besteden, dat is nu nog voor haar taboe.

En toen we gingen kijken naar wat daarbij te winnen valt en hoe ze eventueel voor zichzelf zou kunnen onderbouwen dat het wel degelijk ook ten dienste is van de mensen om haar heen en van meerwaarde is voor de mensen om haar heen als ze zichzelf belangrijker maakt, toen werd het interessant. Want hoe kun je dat onderbouwen? Hoe werkt dat? Hoe maak je jezelf belangrijk zonder het gevoel te hebben dat je dan zelfzuchtig bent en andere mensen tekort doet? Andere mensen in de steek laat? Dat waren haar woorden: ik heb het gevoel dat ik ze dan in de steek laat.

Maar is dat eigenlijk wel waar? Wat win je ermee op het moment dat je jezelf belangrijk maakt en aandacht aan jezelf besteedt? En ik schetste voor haar het plaatje van zelfzorg vervlechten met dat wat je aan anderen geeft. En dit was een optie die ze nog niet eerder in gedachten had gehad. Ze had altijd het idee dat je of kiest voor jezelf of kiest voor de ander.

Maar dat beide te vervlechten zijn en, daarbij, dat ze elkaar zelfs juist kunnen versterken, dat was een nieuw concept en het leek haar eigenlijk te mooi om waar te zijn. Hoe kan het een het ander nou, niet alleen maar niet bijten, maar zelfs versterken?

En daar hadden we het over, want hoe zou dat kunnen? Hoe zou het één zelfs juist het ander kunnen versterken? Hoe zou die zorg voor jezelf juist dat wat je aan anderen geeft kunnen versterken? En als ik het zou zeggen klinkt het voor jou misschien als een open deur. Maar als je zelf op dat stuk van verwaarlozing zit en ooit hebt geleerd dat voor jezelf kiezen zelfzuchtig is of egoïstisch en dat je anderen dan in de steek laat, is het heel belangrijk en waardevol om dit te gaan onderzoeken.

Want wat gebeurt er op het moment dat je ruimte voor jezelf inneemt en zorgt dat het goed gaat met jou? Wat kan er dan veranderen? Wat kan er veranderen op het moment dat je leert om jezelf eerst te voeden, te zorgen dat je binnenkrijgt wat je nodig hebt. Om te zitten en te reflecteren en de gedachten te kiezen die het beste in jou naar boven halen? Wat kan er dan voor je veranderen? Ik weet uit ervaring dat je dan begint te stralen. Ik weet dat je dan meer energie in je lichaam krijgt. Dat je je beter gaat voelen over jezelf, want je voelt je door jezelf gezien, letterlijk en figuurlijk in het reflectie werk wat je doet, in het schrijfwerk wat je doet, in de aandacht en de zorg waar je jezelf mee omringt. En dat voed je en bouwt je op. En dat ga je voelen. Je krijgt meer energie. Je begint te stralen. Je begint gewicht te verliezen en dat valt anderen op.

En ze denken: hé, wat is met haar aan de hand? Wat is ze aan het doen? Ik weet niet wat er is, maar ze is zo vrolijk, ze is zo energiek en volgens mij is ze ook afgevallen? Waar is ze mee bezig?

En als het dan aan je vragen en je kunt er om vertellen dat je de relatie met jezelf hebt veranderd, dat je jouw relatie met eten aan het veranderen bent. Dat je op een andere manier met jezelf omgaat, op een andere manier met je gedachten omgaat, op een andere manier met je gevoelens omgaat en dat je de keuzes die je maakt alleen nog maar maakt, met inbegrip van zorg voor jezelf. Wat leef je dan voor aan je omgeving? Ik denk dat je dan letterlijk en figuurlijk een lichtend voorbeeld bent. Jij geeft licht.

Je straalt.

En als er iets is wat woest aantrekkelijke is, dan is het dat. En je geeft daarmee aan anderen de boodschap dat zij toestemming hebben om hetzelfde te mogen doen. Om zichzelf belangrijker te mogen maken. En wat gebeurt er op het moment dat je je zo voelt? Vervuld, gezien, verzorgt, gevoed, het maakte je stressbestendiger. Het maakt je weerbaarder. Je begint een relatie met jezelf te creëren die je zo’n stevig, liefdevol fundament heeft. Waarin jij zo kon rekenen op je eigen zorg, op de zorgvuldigheid waarmee je met jezelf omgaat, dat je kracht opbouwt, je recht je rug. Hier ben ik. En dat is aantrekkelijk en het versterkt je immuunsysteem. Het maakt je weerbaarder. Stress, cortisol, jezelf uitputten continu, maakt je zwak.

En zelfzorg, zelfliefde, zelfverzekerd zijn, verzekerd van de aandacht en zorg voor jezelf door jezelf, dat versterkt je immuunsysteem en je gaat ervan stralen en je hebt zoveel meer te bieden en te geven aan je omgeving.

En iedereen profiteert daarvan. Dat lichtend voorbeeld wat jij bent, dat is aanstekelijk en het gaat als een olievlek in je omgeving zitten. Mensen willen daar navolging aan geven. Ze willen daar ook wat van hebben. En jij hebt meer te bieden. Een geest die ontspannen is en zich geborgen voelt, die is creatiever. Dus je bent niet alleen stressbestendiger, maar je kan ook gemakkelijker schakelen in situaties en tot betere oplossingen komen. En ook daar profiteert je omgeving van.

Dus wat zelfzuchtig lijkt omdat je op de korte termijn zegt: nee, dan ga ik naar huis. Of: nee, ik kom niet. Of: nee, op dat tijdstip kan ik niet afspreken. Het lijkt alsof je daar jouw omgeving op de korte termijn mee benadeelt. En misschien ervaren ze dat ook zo op dat moment. Maar op de lange termijn heb je per saldo veel meer te bieden. Veel meer te geven.

En een van de heldendaden die dit van je vraagt, uit die verwaarlozing stappen en die zelfzorg belangrijk maken, vraagt van jou de moed om alleen te kunnen staan op het moment dat de ander je keuze niet begrijpt. Jouw nee, jouw grens niet begrijpt. En inderdaad, misschien interpreteert als zelfzuchtigheid, als egoïsme.

Ik speel vaak ook de negatieve reactie even voor zodat mijn cliënt kan voelen van : oh ja, dit is precies waar ik zo bang voor ben, dat moment dat die vriendin of die zus of collega tegen je zegt: ik wil toch even gezegd hebben, ik vind je veranderd en ik kende jou niet anders dan als iemand die echt altijd super betrokken is en lief en nou ja, gewoon die altijd heel klaarstaat. Heel collegiaal, heel vriendschappelijk. Maar ik weet niet wat het is, maar ik vind je verandert.

En dan hoor je in dat toontje van verandert dat geen compliment is…hahaha… Dit is precies waar we bang voor zijn, toch? En dat ze dan misschien ook nog zegt van: ja, ik weet het niet. Nou, ik heb het idee dat je dat je erg erg met jezelf bezig bent. En ja, nou ja, je moet het ook zelf weten hoor. Als jij jezelf op de eerste plaats wil zetten dan moet je dat vooral doen. Maar realiseer je wel dat dat consequenties heeft voor de mensen om je heen. En ik weet niet of ik dat als positief zie…haha…echt heldenwerk hier.

Hier is natuurlijk dat jij accepteert dat een ander over jou zal denken wat ze over je denken. Niet iedereen hoeft je te begrijpen

Niet iedereen zal jou kunnen begrijpen. Als je door iedereen begrepen wil worden en geaccepteerd wil worden altijd, kan je niet doen wat je nodig hebt, kan je niet je eigen koers varen. Kan je niet in zelf leiderschap gaan staan en daarmee uiteindelijk niet dat lichtend voorbeeld zijn. En soms is het makkelijker om in verwaarlozing te zijn, die martelaar, waarvan iedereen zeg: jee, je bent altijd zo, oh joh wat werk je er toch hard. Nou weet je, pas op hoor dat je niet overspannen raakt. Ja, ik bewonder jou. Ik vind het echt geweldig. We kunnen altijd op je rekenen. Je zegt nooit nee, het is echt fantastisch wat jij allemaal doet, maar past wel goed op je grenzen. En ondertussen hoor je daar in het met die beloning die je krijgt. Die waardering die je krijgt, word je bijna ook nog beloond in je martelaarschap. Van die verwaarlozing, je verwaarloost jezelf. En we zien het en we vinden je fantastisch.

Voel je het landen?

En ik denk dat je daarmee niet in je grootsheid stapt en ook niet voortleeft wat je een ander gunt. Want wat je hiervoor leeft is dat je eigenlijk zegt: ik verwaarloos mezelf en jij prijst me daarom. En dat is wat we hier met elkaar uitwisselen. Dat is de cultuur die we hier met elkaar creëren, waarin we zeggen verwaarloos jezelf en veronachtzaam jezelf. En dan word je geprezen en word je gewaardeerd en mag je er zijn. En degenen die dat hier het meeste doen, die winnen de eerste prijs, die bewonderen we het meest. Alleen gaan staan in zelfzorg en daarin misschien niet door je omgeving begrepen worden. Zo kunnen misverstanden over jou bestaan het kan geïnterpreteerd worden als zelfzuchtig of egocentrisch of egoïstisch. Prima. Dat is dan zo, zodat jij in jouw grootsheid kan staan en voor zelfzorg kan kiezen. Wetende, en dat hoeven zij niet te begrijpen op dat moment, dat dat bij de ander terugkomt en dat iedereen daar alleen maar van profiteert.

Dat is je heldenwerk.

En daarin alleen staan en jezelf in zien en voelen hoe moeilijk je het vindt om niet begrepen te worden, voelen hoe moeilijk je het vindt om je oude gedrag los te laten en iets nieuws voor jezelf te creëren en jezelf daarin waarderen en belonen is ook onderdeel van je heldenwerk.

Want het was altijd zoveel makkelijker om alleen maar die martelaar te zijn die zichzelf verwaarloost. En dan uit te checken natuurlijk met eten, want je bent te moe, te overprikkelt om nog iets anders te kunnen verzinnen voor jezelf. Dus je zit en eet, verdoofd, een beetje verdwaasd, beetje uitgewrongen. Totdat je naar je bed gaat. Maar je kunt wel tegen jezelf zeggen: ik heb het alles gegeven vandaag.

En ik zeg: nee, je hebt het niet alles gegeven vandaag, want je hebt niets aan jou gegeven vandaag en alles is bij het oude gebleven. En op den duur natuurlijk, op de lange termijn, dat is natuurlijk ook het lastige van verwaarlozing, betaal je daar ook nog weer een prijs voor. En als je nou al je hele leven die vrouw was die niemand tot last wil zijn? Wat gebeurt er op het moment dat je zo’n welvaartsziekten ontwikkelt na veertig jaar, Vijftig jaar verwaarlozing?

Wat dan?

Dan heb je niets anders geleerd dan je je schuldig voelen dat je een ander belast met de mantelzorg die je nodig hebt. En dan word je opnieuw boos op jezelf. Omdat je jezelf hebt verwaarloosd en vindt dat het ook nog je eigen schuld is.

En dat verdien je niet.

Ik hoop zo dat dit bij je binnenkomt, dat dit bij je landt. Je verdient het niet. En als je het al die tijd eigenlijk deed om niemand tot last te willen zijn, dan is dit dus wat je NU te leren hebt in deze fase. En dat ongemak leren dragen van nee zeggen en een ander teleurstellen als dat is wat het doet. Zodat jij dat lichtend voorbeeld kan zijn. En over vijfentwintig jaar nog steeds je eigen veters kan strikken. Ja? En een sprintje kan trekken als je dat wilt.

Als dat nodig is en dansen op muziek en alle heerlijke dingen doen die je met een lichaam kan doen wat nog helemaal mobiel is op hoge leeftijd. Mij lijkt dat fantastisch. Nog steeds mijn tenen aan kunnen raken. Er zijn op YouTube zulke fantastische filmpjes te vinden. Dat vind ik één van de leuke dingen van het internet. Van mensen die op hoge leeftijd nog prachtige prestaties leveren met hun lichaam en dat duidelijk niet doen om het schoonheidsideaal na te jagen. En ook niet om een eerste prijs te winnen, maar gewoon omdat ze genieten van wat hun lichaam dat nog kan. En mannen van in de zestig of zeventig die allemaal pullups op ze doen. Ik heb een filmpje gezien van een vrouw van 65 die paaldanseres is. Er is een gymnaste van in het tachtig geloof ik dat ze is. Er is een yogadocente van in de negentig die nog allerlei poses aanneemt en danst. En ik vind dat ze zo inspirerend en niet als een doel op zich, maar het gaat mij om de vrijheid die het met zich meebrengt. Dat kunnen genieten van je lichaam, dat je ermee kan dansen, dat het nog kan buigen, dat het kan draaien en wenden en vliegen en rennen en springen alles wat jij ermee wil.

Dat is iets waar iedereen om je heen van profiteert als jij dat op hoogbejaarde leeftijd zelf nog steeds kan en dan hang je misschien niet in een paal…hahaha…of ben je geen gymnaste, maar je begrijpt wat ik bedoel.

Die mobiele vrijheid die je dan hebt, dat die rollator optioneel is. En gezondheid vind ik vaak een beetje een zwaktebod, zo ver weg in de toekomst. Maar als je gaat kijken naar je eigen systeem van verwaarlozing. En ergens zit daar in: ik wil geen nee zeggen, want ik wil niemand tot last zijn, realiseer je dan dat als je nu zo doorgaat en tegen niemand nee zegt dat je uiteindelijk dat wat je ze wilt besparen juist bij hen op het bord legt.

Maar goed, dat is een negatief uitgangspunt en daar wil ik niet van uitgaan. Ik wil je alleen laten zien dat je rekensom niet klopt. Dat je systeem, als dat gestoeld is op ik wil niemand belasten, dan klopt het niet. Maar een lichtend voorbeeld zijn dat is het inspirerende, liefdevolle uitgangspunt waarmee je uitgaat van creëren en energie en het laten stromen en plezier creëren voor jezelf en daarmee voor anderen. Een lichtend voorbeeld zijn die stralende vrouw waarvan ze zeggen: wat is met haar gebeurd? Wat doet ze? Ik weet het niet, maar ze zegt tegenwoordig ook wat vaker nee. Volgens mij hangt dat samen met die glans in haar ogen en die stralende wangen. Die glimlach om mond en die verende tred die ze heeft. DAT.

Daar zit de sprankel in. Daar bruist het. Daar gebeurt het voor jou, in jou en daarna voor je omgeving. En dat is woest aantrekkelijk.

Oké. Dit wilde ik je meegeven ter inspiratie. En ik ben er volgende week weer.

Ik wens je een prachtige week. Tot gauw. Bye!