Afl. 134 Gevangen tussen de weegschaal, voeding en sport. Gesprek met Corrinne

Corrinne zat jarenlang gevangen in een driehoek tussen kennis over voeding, de weegschaal en hardlopen om te compenseren wat de weegschaal aangaf. Ze dreef zichzelf daarin zo tot het uiterste dat ze last kreeg van peesontstekingen en het rennen moest opgeven.

Ze deelt in deze aflevering haar verhaal en vertelt hoe ze in Etenslessen niet alleen gewicht verloor, maar ook gezond zelfleiderschap ontwikkelde en vertrouwen kreeg in haar relatie met eten. Hoe ze aan de andere kant van obsessie eindelijk de mentale rust vond waar ze naar verlangde en nu zelfs kan sporten voor haar plezier.

Als je last hebt van een obsessie met eten en de weegschaal helpt Corrinne je met haar ervaring.

---

Wat je ontdekt:

• Corrinne’s ervaring met obsessie rond eten, afvallen en sport.
• Hoe gezond zelfleiderschap er nu voor haar uitziet.
• Wat voor haar een geweldige relatie met eten betekent.

---

 

Transcript Afl. 134

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 134. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hoe gaat het met jou? Deze week praat ik met iemand die mij opnieuw ook enorm heeft geïnspireerd. Dit is Corrinne. En, wat bijzonder is, zij deelt haar verhaal met jou in ons gesprek en wat bijzonder is, is dat ze zo mooi omschrijft hoe zij altijd gevangen heeft gezeten, tussen heel veel kennis hebben over gezonde voeding en die kennis dan tegen jezelf gebruiken. Altijd belast worden door commentaar op wat je eet en die kennis combineren met een stramien van checken en controleren. Hoe goed heb ik het gedaan via de weegschaal? Dus tussen haar kennis over gezonde voeding en het continu controleren hoe goed ze het heeft gedaan met de weegschaal en moeten compenseren via streng sporten. Dat was zo’n beetje de drie eenheid waar haar strijd met eten uit bestond. Veel weten over gezonde voeding. Dat tegen jezelf gebruiken als je niet aan je eigen verwachtingen hebt voldaan. Dat vervolgens moeten compenseren met heel streng sporten en trainen en voortdurend op die weegschaal stappen om te controleren of je aan je eigen verwachtingen hebt kunnen voldaan en hoeveel pijn dat doet, hoeveel last je daarvan kan hebben en dat het bovendien niet resulteert in dat wat je voor jezelf wilt creëren. En dat gewicht niet hebben wat je wilt. Even goed nog niet. Ondanks al die controle en obsessie en bovendien ook last hebben van een relatie met eten waar je gewoon echt niet blij mee bent. Dat is het verhaal. De ervaring waar Corinne mee in Etenslessen binnenstapte en wat er daarna is gebeurd, vertelt ze hier in deze aflevering. Geniet van dit gesprek en gebruik haar ervaring om je door te laten inspireren als jij je herkent in een obsessieve relatie met eten. Obsessief met eten bezig zijn. Steeds op die weegschaal stappen. Compenseren met sporten. Als je jezelf daar in herkent, gaat dit gesprek met Corinne je enorm helpen. Maak gebruik van haar ervaring.

Voor ik ons gesprek start: van 25 tot 31 mei is Etenslessen open. Kan je instappen en gaan we vanaf 1 juni jouw geweldige relatie met eten creëren. Die obsessie d’r helemaal uit halen. Mijn formule geeft je daar de exacte stappen voor. Je hoeft dat wiel niet zelf uit te vinden. En die angst die je voelt om die weegschaal los te laten of die controle op wat je eet los te laten, die ondervangen we met een fantastisch vangnet. Met de formule die ik je geef, de stappen waarmee je jezelf leert begeleiden, waarmee je een hele andere ervaring gaat opdoen in jouw relatie met eten. Vanuit gezond zelfleiderschap, wat ontspannen voelt en kalm en betrouwbaar. Waardoor eten niet meer continu op de voorgrond hoeft te staan in je leven. En dat gaat je zo ontzettend blij maken. En als je dan ook nog, zoals Corinne hier deelt, straks met jou, uiteindelijk dat gewicht krijgt wat je hebben wilt. Beter dan dat het je ooit lukte toen je nog zo in die spanning zat, in die kramp. Dan is dit iets wat jezelf niet wilt ontzeggen. Dus meld je aan voor mijn wachtlijst. Als dit jouw verhaal is, luister eerst naar Corinne. Laat haar jou helpen hierin en je vindt mijn wachtlijst via etenslessen.com. Hier is Corrinne.

Marjena: Hi Corrinne! Hallo. Wat leuk om je te spreken. En, ik ben heel erg benieuwd naar al je ervaringen met Etenslessen natuurlijk, maar ook met jouw relatie met eten vóór Etenslessen. En juist ook omdat dat zo persoonlijk is en dat wat we een strijd met eten noemen natuurlijk ook voor iedereen er heel anders uit kan zien. En ik ben benieuwd hoe dat voor jou was. Hoe zag jouw relatie met eten er uit en waarom wilde je daar iets aan veranderen?

Corrinne: Het was een relatie die kenmerkend was in een haat liefde verhouding met suiker, een altijd een idee van: oh die suiker, die triggert me enorm en ik vind het heel erg lekker. En ik verdien t ook eigenlijk wel en ik heb hard gewerkt. En, d’r was altijd wel een reden om suiker te eten terwijl ik weet: dat suiker helemaal niet zo goed voor mij is omdat ik daar moe van wordt, maar toch kon ik t niet laten… Daarnaast had ik ook echt een mega strijd met de weegschaal. Dat gold voor mij als een hele grote vijand. Het was een soort afrekenmoment of ik iets goed of niet goed gedaan had, of ik me gehouden had aan mijn dieet of wat dan ook. Dus vooral die haat liefdeverhouding met suiker. En die strijd met die weegschaal was echt wel een rode draad eigenlijk. En als ik terugkijk is dat toch echt al 25 jaar dat zo is. In meer of mindere mate. Laat ik het zo zeggen, het hoorde wel een beetje bij mij.

Marjena: Ja. Ja, Kan jij je herinneren, ik weet nog wel dat ik als kind dat mij opviel, ik heb er ook nog een foto van in een album. Toen hebben we voor het eerst, en misschien was het ook de enige keer, kregen we een heel groot chocolade paasei cadeau met Pasen. En ik had dat enorme ding voor mij staan. En er is ook een foto genomen van mij, mijn zusje, allebei in onze kamerjasjes met dat ei voor ons neus, ieder een eigen ei. En daar zat geloof ik zo’n klein suiker bloemetje bovenop. Ik kan mij nog herinneren, natuurlijk ook omdat ik die foto heb, dat ik veel meer gefascineerd en geïnteresseerd was in mijn ei dan mijn zusje, die had die enorme aantrekkingskracht tot zoetigheid helemaal niet. Die kon er echt een paar happen van nemen en daarna dat hele ding vergeten. En dan gingen mijn broer en ik vechten om wat zij liet liggen. Heb jij broers of zussen? Kan jij iets herinneren? Van jouw eigen jeugd rondom suiker?

Corrinne: Ik herken het. Ik heb één broer en die is ook wel een beetje een zoetekauw. Maar mijn vader bijvoorbeeld die geeft niets om suiker. En mijn moeder is ook echt een zoetekauw. We vinden dat met elkaar normaal. En we gingen dan bijvoorbeeld op vakantie en dan hadden we een soort van afspraak dat we om de dag of zo gingen we een ijsje halen. Nou dan kon ik maar over kneuteren als het bewijs van spreken het ijsje op was dat over twee dagen was het weer zo. Rondom croissantjes in de vakantie, maar ook rondom verjaardagen. Ja, het feest van iets zoets. Als er werd gevraagd bijvoorbeeld: wil je nog een stukje? Dan was ik altijd aan. Dan ging ik mee en dan deed ik mee. Dus dat is wel een rode draad in mijn leven die er is. En ook heel erg de relatie met wel met gezelligheid. Familie aangelegenheden ingekleurd met iets lekkers, iets lekkers gebakken, chocola of dat soort dingen. En ja, dat is wel kenmerkend. Klopt.

Marjena: Ja ja. En als je het hebt over beloning, kan je een voorbeeld noemen van iets waarvan je zegt: dit is typisch zo’n voorbeeld waar ik zo’n beloningssysteem op had zitten?

Corrinne: Op verschillende plekken. Als je vraagt wanneer was je eetgedrag het meest groot? Ik heb ontdekt in de Etenslessen dat ik echt voor alles een reden had om te eten. En dat belonen is er dus één van. En als je dan kijkt naar dat belonen zat heel erg op: ik heb hard gewerkt. Even zitten en ik heb het verdiend, ik kom thuis en dan zit het verdienen in iets eten. Een koek of een hand met nootjes. En dan niet een handje. Want daar zat moeilijk een rem op omdat ik dan ja, misschien komen we daarstraks toch nog wel op wat ik daarin ontdekt heb, maar die beloning zit echt in dat: je hebt goed gewerkt, je hebt hard gewerkt, je hebt weer van alles geregeld voor iedereen. En nu is het even jouw tijd. Dat ging eigenlijk wel hand in hand met eten en met name zoet. Daar gaat mijn brein enorm op aan.

Corrinne: En in de loop der jaren, voordat je bij Etenslessen kwam, hoe probeerde je dat te controleren of te veranderen? Wat voor dingen probeerde je uit daarmee?

Corrinne: Ook dat proces is best wel grillig. Dat kenmerkt zich eigenlijk aan de ene kant van: oké schouders eronder. Weer proberen. Iets nieuws gelezen, geïnteresseerd geraakt door bijvoorbeeld hoe we de werking van hormonen. Ik ben 48, dus daar is ook wel wat aan de hand rondom die hormonen. Nou, dan ging ik weer helemaal mijn best doen. Ik ging periodes van ‘ik laat ook maar helemaal los, want dit vind ik verschrikkelijk. Ik kan toch niet mijn hele leven zo moeten vechten om niet te snoepen?’ Dus dat varieerde echt van heel, bijna dwangmatig een soort van systeem ontwikkelen wat ik dan wel en niet mocht eten tot laat maar gaan. En dit is wat het is. Ik heb wel altijd ook, dacht ik in elk geval, en in Etenslessen is dat wel veranderd, wel een goeie relatie met mijzelf gehad. Ik vond mezelf wel oké. Ik kleedde mezelf netjes. Of ik nou zwaar was of wat lichter. Daar gaf ik echt wel om. Daar besteedde ik echt aandacht aan. Daarin verwaarloosde ik mij niet. Alleen in het andere stuk verwaarloosde ik mezelf wel degelijk. En ik was me dat totaal niet bewust maar dat overeten in of loslaten of juist helemaal vastzetten. In beiden ontdekte ik wel dat ook verwaarlozing is. M’n eigen stem daarin die was ver te zoeken.

Marjena: Ja, en daar was je je daarvoor niet zo bewust van?

Corrinne: Totaal niet. Ik had echt dat idee van ik zorg goed voor mezelf. Ik maak ook tijd voor mezelf. En dat eten is een beloning voor mezelf en dat mag. En het mag toch ook? Het leven mag toch ook een beetje leuk zijn, in die categorie zat ik? En daar zit dan ook wel ergens een kantelpunt in van hoe deed ik dat eerder? Dat heb ik op een bepaald moment ontdekt. Ik ontdekte: dit gaat hem gewoon niet worden zo. Dit is gewoon niet fijn. En, ik had ook wel ontzettend de neiging om stiekem te doen. En zeker als ik dan in die beloning zat en in zo’n periode zat van weer streng voor mezelf zijn en dan ging ik het stiekem doen. Ik zat keurig salades te eten. Drie keer per dag groenten. Voor de buitenwereld was dat echt, nou keurig.

Marjena: Ja.

Corrinne: Alleen ja, die la Marjena…haha…

Marjena: Ja? Haha…

Corrinne: Een ramp, want er wordt altijd wel een reden om daar even naartoe te gaan, na het eten, vlak voor het eten. Het moment van zo rond een uur of vier thuiskomen was echt…Ook geen idee hoe ik daarmee moest gaan.

Marjena: Ja ja.

Corrinne: De enige oplossing was dat ik dacht: ik heb een laag suikerspiegel. Ik heb hard gewerkt, dus ik mag dat eten, met als gevolg natuurlijk dat ik al hartstikke vol zat. En het avondeten? Nou ja, voor de show eigenlijk meedeed.

Marjena: Ja, ja ja. En ik ben ook benieuwd of als we stiekem gaan eten, dan is t vaak omdat we die vragen van de omgeving willen vermijden, die dan zeggen: maar je had toch je plan en je was toch zo goed bezig? Dat willen we vermijden. Maar het is vaak ook en ik ben benieuwd of jij dat herkent omdat we er zelf een enorm oordeel over hebben dat we eerst het één aan het doen waren en wilde en vervolgens het tegenovergestelde willen en doen en dat in onszelf gewoon helemaal niet kunnen rijmen. En ik ben heel benieuwd welke betekenis jij het gaf of welk oordeel jij daarover had?

Corrinne: Ja, dat zijn niet zulke mooie woorden hoor. Dat zou ik niet tegen mijn beste vriendin, mijn partner, mijn kinderen zou ik het niet eens zeggen. En wat sta je hier nu weer te doen? Zie je wel dat je t niet kan? Mijn leven is t gewoon fijn. Ik heb het gewoon goed, alleen ik kreeg dit niet voor elkaar. Dat ging zo in een split second. Die gedachte was er al eerder dan dat ik maar kon denken: ach, het is oké. Die reflex. En ook in de Etenslessen heb ik dat wel ontdekt, want ik was me totaal niet bewust dat ik zo streng eigenlijk en hoge eisen aan mezelf stelde en daar continu een oordeel op had.

Marjena: Ja, ja en die zien, als je dan zegt: wat sta je hier nou weer te doen? Er zitten geen scheldwoorden in waardoor het bijna lijkt alsof er alleen maar een vraag wordt gesteld. Maar de lading die daar op zit, de afkeuring, het cynisme. Waar ben jij nou helemaal mee bezig? Wat sta jij nou te doen? Ja, dat kan zo diep snijden, zo’n pijn doen. Maar omdat het zo’n geautomatiseerde gedachte is, heb je bijna niet in de gaten dat je jezelf zo ondermijnt en naar beneden haalt.

Corrinne: En in dat ondermijnende gedrag ontdekt ik ook wel als ik in de spiegel keek, dan dacht ik altijd dat ik echt vriendelijk tegen mezelf was. Maar ik had altijd in die split second dat ik vond dat mijn heupen te breed waren, buik te dik. Ik ging altijd even zo precies zo staan dat ik kon checken hoe de status van mijn buik is. Dat is gelukkig wel nu anders. En ik hoop dat ik straks daar wat over mag vertellen, maar was dus niet bewust van die negatief gedachte over mezelf. En dat heeft wel Etenslessen echt gebracht van: maar kom, dat is helemaal niet nodig.

Corrinne: Heb je diëten gevolgd? Je leerde al over hormonen, dus je zocht naar goeie kennis en dan paste je die kennis toe op wilskracht?

Corrinne: Ja, honderd procent op wilskracht. Ik heb denk ik ook in de categorie alles gedaan. Zonder namen te noemen. Apps gebruikt en tellen, de eiwitten tellen en koolhydraten tellen. En aanvankelijk vind ik dat heel fijn, want dat geeft controle. Van mijzelf vond ik dat ik die controle niet had. En dan hielp me dat. Tot een jaar of vier geleden viel ik ook dan echt nog wel af. En de laatste vier jaar was het echt zo van ‘het t gaat niet meer, het lukte niet meer.’ Ik ging ook geloven van als je zo na de 45 bent, blijkbaar kan je ook gewoon niet meer afvallen. Blijkbaar is het dan voorbij. En dat wordt ook versterkt door boeken die je over de overgang leest. En ik dacht nou oké, dan zit ik dus nu in deze fase en dan is het blijkbaar maar zo. Er was ook een stukje in dat bozige, dat verwijtende naar mezelf, was er ook een stukje berusting van nou ja, ok, weet je, dan is dit wat het is.

Corrinne: Totdat…haha…

Marjena: Ja, en toen?

Corrinne: Ja, oud. En toen? Nou weet je, ik heb natuurlijk best al wel met vriendinnen alles over gehad van: het zit me niet lekker dat ik gewoon in het alles eigenlijk gewoon lekker ga. Maar dat eten krijg ik niet voor mekaar. En toen we met z’n tweetjes zaten te kletsen. Toen zei ik van ja, maar een eetkliniek of zo, nee, dat is echt veel te veel. Maar ik weet wel dat ik wat te doen heb, want ik krijg het gewoon niet zelf voor elkaar. Ik ben geïnspireerd geraakt door een boek van Vivian Reijs. Help, ik val niet af, voor mij echte fantastische titel. Want ja, daar ging ik natuurlijk weer lezen en ging ik weer kennis vergaren. En in haar voorwoord of eerste hoofdstuk weet ik niet meer exact stond iets van: er zijn dingen in je leven die maken dat je niet komt tot dingen loslaten, ook in je gewicht. En dat zinnetje dat is eigenlijk heel de tijd zo’n beetje blijven hangen. En toen dacht ik: nee hoor, ik ga niet naar een psycholoog. Nee en Ik ga echt niet de kliniek of weet ik veel wat. Nou ja, hoe zwaar ben ik nou? En ik ben toch oké? Zo.

Corrinne: En, in maart vorig jaar ben ik een sparkle spring, vanuit yoga docente ben ik gaan doen. En dat was al heel fijn. En dat bracht ook al veel meer momenten om voor mezelf te creëren. Dus vanaf toen ben ik eerder naar bed gegaan. De powernap heb ik geïntroduceerd. Rustiger, een minder vol weekend en op die manier zo. En ergens in november appt de yoga docent van: hoe is t nou eigenlijk met je? En ik had toen wel wat verteld over die strijd met die weegschaal. En dat ik in die sparkle spring eigenlijk niet afviel en dat had ik wel gehoopt en we hadden daar al een gesprek over gehad. En toen zei ze: ken je Marjena Moll? Toen dacht ik: nee, nooit van gehoord. Ze zei: nou, je moet eens luisteren, want ik denk dat die podcast van Marjena dat die misschien wel een stukje antwoord zouden kunnen zijn op jouw zoektocht. Dus al die ingrediënten bij elkaar, maakte dat ik je podcast ben gaan luisteren en dacht: nou ja, best wel interessant, want dit is wel iets heel anders. Het gaat dus blijkbaar over iets heel anders dan wat ik allemaal weet vanuit de diëten, vanuit leefstijl, vanuit goed voor jezelf zorgen. Toen was die oproep voor de groep van januari en toen dacht ik: zal ik wel, zal ik niet? Getwijfeld en lang getwijfeld ook. En mijn omgeving zei: Corrinne, je bent gewoon goed zoals je bent, ook al vanuit een stukje bescherming om niet weer teleurgesteld te raken of af te vallen en dan weer terug. En dus heel lief bedoeld. En toen dacht ik: ja, maar ik ben er echt wel klaar mee. Ik ben klaar met dat gevoel van een BMI en dan ga ik toch even naar dat meten. Die was gewoon te hoog. Ik was gewoon qua gewicht niet gezond. Ik was blij met mezelf en ik was gewoon qua gewicht niet gezond.

Marjena: Ja.

Corrinne: Nou ja, 12 januari geloof ik zijn we gestart en ja, ben ik heel nieuwsgierig maar ook was ik wel een beetje cynisch hoor, want ik dacht: mmm, leuk verhaal, Marjena.

Marjena: Ja ja ja, je brengt het leuk…haha!

Corrinne: En zo heb ik er al wel eens vaker koekjes gegeten die echt bergen beloofde. Maar wel zo dusdanig nieuwsgierig dat ik dacht: ja, maar ik ga d’r wel voor ik. Dat is een wel een heel groot cadeau eigenlijk voor mezelf. Wat ik sinds half januari ervaar in wat ik al deed, maar ook echt wel dingen ontdekken die zo waardevol zijn en die maken dat ik ook gewoon anders in het leven sta en anders naar mezelf kijken. Dat is echt wel veranderd.

Marjena: Ik ben heel benieuwd, want in die verandering van okay, ik ben een zoete kauw en zien ik gebruik eten om te belonen. Veel kennis hebben over gezonde voeding. Heel vaak geprobeerd hebben op wilskracht met behulp van die kennis je schouders te onder te zetten. Wat zijn voor jou de inzichten geweest of ontdekkingen of stappen in het programma waarvan je merkte: oh zo, zo kan het ook. Nu gebeurt er iets heel anders.

Corrinne: Eigenlijk zou je een onderscheid kunnen maken tussen inzicht rondom een gewicht in mijn lijf. Een stukje lichamelijk maar ook gedrag. Misschien is het fijn om dat ook een beetje zo uit te splitsen als ik kijk naar hoe ik in mijn leven sta met anderen, in mijn werk ben ik altijd gericht op groei en op ontwikkeling. Ik zie kansen voor iedereen. Positief, soms bijna een beetje naïef. Maar, nou altijd die mogelijkheden zien. Dus dat ik dacht dat ik dat voor mezelf ook deed. En in die split second was het er niet. En die confrontatie dat ik dacht: oké, mijn brein doet dus andere dingen dan dat ik denk ook dat die doet. Dus dat is een hele belangrijke. Wat ik net al noemde, van wat ik zo die spiegel. Altijd even die check van die buik en die heupen. En ik heb nu wel geleerd om mijn lijf gewoon meer te veel meer te waarderen. Ik ben gestart met gewoon heel simpel en toen ik nog helemaal niet afgevallen was en dat soort dingen door maar tegen mezelf te gaan zeggen: hé, mooi mens, gewoon iedere dag.

Corrinne: Als je dat misschien nu hoort denk je: ok, wat is dat nou weer voor gek iets, maar dat heeft mij wel heel erg geholpen om ook een andere perspectief eigenlijk, ik noem maar even die buik en die heupen. En ik riep dat altijd al wel van: ja, maar ik heb drie kinderen gehad en dat is cadeautje van mijn kinderen. Maar nu voel ik ook echt van: weet je, in die buik hebben gewoon drie kinderen gezeten. Hoe mooi is dat? En ja, er zit een bolletje. Klopt. En het is zo in die heupen. Ja, die zijn okay. Die zijn echt helemaal prima zo. En ja, dat is echt wel heel anders als dat ik deed. Ik was me dus niet bewust dat ik zoals jij dat zo mooi zegt, mijn lichaam slank haten.

Corrinne: Dat ging natuurlijk helemaal niet. En ik wist het niet van mezelf. En daar heb ik denk ik wel goede en hele fijne stappen ingezet. En daar heb ik veel over moeten schrijven in m’n gedachtenwerk over die weegschaal. Ik heb wel een vast weegmoment nog en ik vind dat voor nu ook nog echt prettig. Maar ik kon soms dinsdag al een beetje onrustig worden van: oeh ik moet vrijdag gaan wegen. Alleen dat woord moeten al. En dan was vooral altijd de link heb ik het wel goed gedaan. Dus dat cijfertje op de weegschaal was altijd de invulling die ik daaraan gaf als altijd de check: heb ik het goed gedaan of heb ik het niet goed gedaan? En als ik t niet goed gedaan had, was ik gefrustreerd, was ik verdrietig, was niet verdrietig in tranen, maar gewoon: getsie, het lukt me niet. Zie je wel. Ik ben ook 48 jaar. Het kan ook niet meer. Met als gevolg dat ik die dag echt meer momenten had van overeten. Want ja, het maakt het toch niet meer uit. En ook die gedachte van het maakt toch niet meer uit is in zo’n ander perspectief komen te staan. Want, het feit dat je invloed heeft op je eigen denken en dat je brein af en toe met jezelf aan de loop gaat.

Marjena: Juist ja!

Corrinne: Is zo’n ongelooflijk waardevol inzicht. Dan hoef ik niet meer mezelf af te rekenen, te straffen. En weet je hoe ik naar mezelf kijkt? Nou, ik weet het wel hoor, want dat zit in dat straffen. Dat zit in het streng voor mezelf zijn. Maar uiteindelijk dus verwaarlozen, want ik eigenlijk blijft doen wat ik deed.

Marjena: Ik vind zo mooi wat je zegt omdat het zo het licht schijnt op bewustwording. Je kan al twintig jaar weten ik blijf vechten met mijn gewicht of ik blijf vechten met suiker. Ik blijf vechten met mijn gedrag en ik wil het toch zo graag. En pas op het moment dat je aan je eigen kant komt staan en ruimte creëert voor die hele relatie met eten. Niet alleen maar heb ik vandaag me aan m’n plan gehouden of niet maar wat heb ik vandaag gedacht? Wat heb ik vandaag gevoeld in relatie tot eten, in relatie tot mijn lichaam, zoals jij nu vertelt, in relatie tot mijzelf? En wat kwam daar in allemaal voorbij? En dan ineens word je bewust van wat de temperatuur van die relatie met jezelf is. En dat vond ik ook zo mooi wat je zei ‘hoe ik het interpreteerde is, ik ben heel optimistisch. Ik zie altijd kansen en mogelijkheden voor anderen. En ik had niet in de gaten dat binnen mijn relatie met eten, die ruimte er helemaal niet was en dat optimisme daar helemaal niet was.’

Corrinne: Mooi geduid. Wat ook een mooi voorbeeld is, is bijvoorbeeld sporten. Sporten blijkt in deze periode een voor mij niet een manier geweest te zijn om goed voor mijzelf te zorgen, maar om te zorgen dat die weegschaal mij niet zou teleurstellen. En nu kan ik het sporten zo gebruiken om op te laden om los te koppelen van die weegschaal, want het is niet waar. Het is een misverstand dat mijn bewegingsactiviteiten rechtstreeks effecten hebben op die weegschaal. En het is ook niet meer belangrijk in die zin belangrijk van ik moet nog een vijf kilometer lopen, want ik moet morgen wegen, want zo was het. En dat keurslijf, dat gevecht ook. Dat is zoveel minder. Ik heb wel t idee ook gewoon dat ik echt veel minder stress heb. En, dat is denk ik de link naar of de volgende stap, als ik dan kijk naar mijn gedrag, ik creëer nog meer rustmomenten. Ik ervaar minder stress. Ik kan beter in het moment zijn. Ik doe dingen met meer aandacht. Ik ben gezelliger thuis. De verwachtingen die ik heb in een context uitspreken maar ook uitspreken als ik verdrietig ben of dat dingen me raken. En ja, dat was anders. Nou ja, een reden om te eten. Om het maar weg te knabbelen of te knagen. En dat is voorbij en dat voel ik ook dat dat voorbij is. En dat is zo lekker.

Corrinne: Wat ook nog wel een hele mooie is en die was eigenlijk nooit zo besproken wordt maar wat ik hier toch wel wil noemen is de hoeveelheid…ik had heel vaak peesontsteking, achillespees-ontstekingen en die zijn echt gereduceerd met als gevolg dat ik weer kan hardlopen. Nou, dat had ik ook al lang afgeschreven. Want ik was te zwaar, ik was te oud. Ik kon dus niet meer hardlopen. Ik geloof dat ook echt niet meer. En nu kan ik gewoon weer vijf kilometer achter elkaar hardlopen. Nou, dat is zo’n. Ik kan het fysiek. Ik kan het mentaal en het geeft me zoveel meer ruimte in m’n hoofd, maar ook andere klachten zijn zoveel minder. En de periodes van, misschien herkennen mensen dat wel dat je in een maand één goeie week hebt en de rest het liefst onder een deken wil kruipen. Zo ernstig was het bij mij niet. Maar dat is voorbij. En ja dat allemaal dus zowel lichamelijk als mentaal, maar ook gewoon in eten en gewicht zijn dat wel grote cadeaus die ik dan nu…Let op, ik ben nog maar drie en een halve maand bezig.

Marjena: Ja. Ja. Ja, echt fantastisch. Echt fantastisch. Op het moment dat je aan je eigen kant komt staan en je bewust wordt van wat er allemaal gebeurt in die relatie en de tools hebt om het werkbaar te maken. Het lijkt zo simpel gezegd van ‘nou, ik ben milder naar mezelf, ik neem meer rust.’ Maar reken maar dat je daar een hele batterij overtuigingen voor naar je bewustzijn hebt moeten halen. Evalueren. Kijken, waar komen ze vandaan? Welk verhaal koppel ik er aan? Wil ik dat verhaal blijven geloven? Waar maak ik me zorgen om als ik dat niet meer doe? En wat komt er dan dus voor in de plaats? Dat kan ik van mezelf ook nog herinneren. Als je eenmaal aan de andere kant van dat probleem staat, kan je bijna niet meer voorstellen dat het er was. Als je eenmaal bepaalde inzichten hebt verworven, kan je je bijna niet meer herinneren hoe het was om die inzichten niet te hebben. En lijkt het wat je nu hebt staan en hebt gecreëerd voor jezelf zo vanzelfsprekend. Maar reken maar dat je daar echt diep contact over hebt gemaakt met jezelf, in dat gedachtenwerk wat je hebt gedaan. En waar ik heel nieuwsgierig naar ben ook is, hoe ga je nu om met die aantrekkingskracht van suiker? Als je zegt: nou ik herken dat zo in de familielijn. Ik ben gewoon een zoete kauw en daardoor is het altijd een gevecht geweest. Welke plek heeft dat nu voor?

Corrinne: Ik ben het nog wel aan het ontdekken. Ik had een onderwerp gemaakt waarin suiker in het weekend helemaal okay was. En ik merkte dat als ik op mijn Hongerbalans eet en dan kom ik misschien zo nog wel eventjes op terug wat me dat nog gebracht heeft. Maar, dat die behoefte aan suiker gewoon vele malen minder is. Maar mijn brein is nog wel echt verzot op suiker. Wat resulteerde in een soort, nou ja, eetbui dan omdat ik suiker mocht en ik had het nog niet gedaan en dat resulteerde dat een suikerfeest was aan t eind van de dag.…haha. Maar ik weet ook dat als ik veel suiker aan het einde van de dag eet, dan slaap ik gewoon niet fijn. En dus ik had een eigenlijk een nare ervaring in een Etensles zoals je dat in je programma noemen. Dus ik ben aan t ontdekken hoe het is en ik vind dat een spannende nog. Dat suiker in principe altijd mag.

Corrinne: En ik heb daar nog gedachtes over die daar nog niet zo in geloven. Ja, maar je weet toch dat je dat niet kan. En, daar is t al zo vaak fout op gegaan. Dus dat ben ik aan t ontdekken. En zoals het nu is heb ik bijvoorbeeld vandaag heb ik een heerlijke yoghurt gemaakt met zaden en dergelijke. En ik hou heel erg van gebrande noten en ik had dan op een bordje had ik die gebrande noten erbij gelegd. En, nou dat was dan mijn maaltijd. Dus ik ben aan het onderzoeken hoe die suiker mag maar dat het niet een explosie wordt omdat het in mijn ontwerp staat.

Corrinne: Ik heb een hele mooie ervaring afgelopen week. Toen was het ook Koningsdag. En met een tompouce. Nou, vroeger, at ik het niet, want ik at geen tompouces. En nee, want ik was altijd goed extreem voor mezelf en ik zocht naar een goed voor mezelf. En ik heb ingeplant op mijn Hongerbalans. Ik heb genoten van die tompouce als een eetmoment. En even was die angst van ‘ oe, nou ben ik vast aangekomen.’ Nou, niets van dat al. Dus ja, ik werd ook daarin nog wel beloond van zo kan het. Zo kan het dus. Dus ik ben aan het zoeken van hoe dat eruitziet.

Marjena: Ja, en dat is ook helemaal in lijn met waar ik in geloof. Als we op een gegeven moment hebben ontdekt ‘ik ga wel heel erg aan van suiker.’ Dan zou de oude dieetmentaliteit zeggen: nou ja, dan kan je d’r dus blijkbaar niet mee omgaan en dan is het voor jou gewoon niet weggelegd en kan het maar beter niet meer eten. En ik zeg: nee, da’s veel te kort door de bocht. Want we hebben ook een emotionele relatie met eten en een mentale relatie met eten. En als we het onszelf afpakken vanuit ‘ja, maar jij bent daar nou eenmaal te gevoelig voor, dus dat gaat niet.’ dan zijn we niet onthecht van suiker maar hebben we het onszelf alleen maar ontnomen.

Marjena: Dat maakt een wereld van verschil onthechten of ontnemen.

Marjena: En jij bent nu precies op die plek waarvan jij ziet ‘ja, omdat ik daar zo gevoelig voor ben, is het nog geen reden om het mezelf nu te ontnemen. Ik neem mijn tijd om te onderzoeken hoe waar mijn sweet spot ligt. Letterlijk en figuurlijk. Hoe ik suiker werkbaar maak, welke plek ik dat wil geven. Maar dat kan alleen maar van binnenuit komen vanuit een vrijwilligheid, waarbij ik zelf misschien uiteindelijk zo onthecht daarvan, dat ik denk: maar weet je, het zal altijd fantastisch blijven smaken. Maar het aantal keren dat ik daar voor kies is heel incidenteel of heel selectief. Want de moeite die ik ervoor moet doen om het in goede banen te leiden, ja, dat is het me eigenlijk niet waard. Maar dat kan alleen van binnenuit komen.’.

Corrinne: Ja. Dus daar zit ik nu. Het fijne nu ook is dat je in jouw programma als onderzoeker, als leerling in charge wordt gezet En dat zoeken dus, daarin, op mijn gezicht gaan, weer opstaan, weer schrijven, dat mag en dat eigenlijk voorwaardelijk is om volgende stappen te zetten.

Corrinne: 100%! Ja. En dat is met diëtiek waarbij je gericht bent op presteren, elke dag je opnieuw aan dat plan houden en dat presteren laten zien versus ontwikkelen waarbij je die Etensles steeds uithaalt, schrijft, reflecteert onderzoekt en dus de autoriteit blijft en autonoom blijft in dat proces dat maakt dat voelt, dat het echt van jou is en niet Corinne die ergens aan moet zien te voldoen. Klopt ja.

Marjena: Nou en nou weet ik dat iedereen die dit belangrijk vindt, nieuwsgierig is: Ja, wordt allemaal heel leuk verteld, maar valt ze ook af?

Corrinne: Ja, het is natuurlijk wel een grote gewetensvraag. Ja ik ben zeker afgevallen en ik ga ook vertellen hoeveel want ik weet dat ik een andere podcast van je luisterde en toen zat ik ook echt een half uur ongeveer te wachten. Maar ik wil nu weten hoeveel deze mensen zijn afgevallen.

De eerste zes kilo zijn eigenlijk vorig jaar, voordat ik startte met Etenslessen en beter voor mezelf ging zorgen zijn gestart? Toen ben ik 12 januari gestart en vandaag is het 30 april. En ja, d’r zijn er nu nog tien af. En dat is echt mega. Ik ben er heel blij mee en dat is ook voor mijn omgeving wel eens een beetje schrikken. Gaat het goed met je? Is het de bedoeling? ‘Het is nu toch wel genoeg’ en heel lief is. Ik heb gewoon een heel fijn gewicht. En daar ben ik ook heel blij mee. Ik heb heel veel gehad aan jouw idee over dat streefgewicht. Ik had ook inderdaad heel voorzichtig ingeschat, want ik dacht ik ga mezelf niet weer pijn doen en ik ga iets instellen wat realistisch is. En nou ja, jij nodigt dan uit om daar ver onder te gaan zitten en dat heb ik gedaan en daar ben ik nu bijna. En. Maar ik weet dat dit niet het eind is. Ja, ik moet wel wat op lossen. En wat ontdekken? En als dit wel het eind is is t ook prima.

Marjena: Ja!

Corrinne: En want met die zestien kilo meer even gek gezicht dacht ik: oké, en nu is t zoveel fijner.

Corrinne: Voordat iedereen nu denkt. Nou, als je dus bij Marjena komt, dan zegt ze: je moet heel veel afvallen…haha…

Corrinne: Nee, want dat is niet zo. Dat zie ik ook in de community dat dat niet het geval is.

Marjena: Het gaat om het creëren waar je naar verlangt wat maakt dat we voorzichtig inzetten op wat we willen en dus niet zeggen wat we werkelijk willen, gaat eigenlijk over die relatie die we met onszelf hebben, omdat we zo gewend zijn om daar waar we niet aan onze eigen verwachtingen te kunnen voldoen, zeker op dat gebied van eten, we onszelf er zo altijd van langs hebben gegeven. En dus durven we bijna niet meer te willen wat we willen, omdat die pijn van teleurstelling en afwijzing van onszelf dan zo hard er aan toe gaat. En de enige reden waarom ik zeg: “het is helemaal oké om te willen wat je wilt”, is omdat het juist het materiaal is waarop je die relatie met jezelf herstelt en heelt.

Corrinne: Ja, herkenbaar.

Marjena: En als je dan uiteindelijk ook krijgt wat je hebben wilt. Ja, dan is dat natuurlijk super fijn, maar daar gaat het vaak allang niet meer om.

Corrinne: Nee, t zijn echt twee dingen. Ik ben blij met het gewicht dat ik nu heb en ik ben gewoon zo blij met de inzichten die ik heb over mezelf, maar ook richting andere. En in mijn werk kan ik weer heel veel tools die jij aanreikt weer gebruiken. Want ja, in het werk dat ik doe lopen ook mensen ergens tegenaan. En nou ja, het ligt aan iedereen en dat soort dingen. Dus het is zo’n meerwaarde.

Marjena: Ja, fantastisch. Is er nog iets wat we nu niet hebben besproken waarvan je denkt van: ach dit zo’n belangrijk inzicht geweest of waardevol geweest. Of is er iets wat je zou willen zeggen tegen mensen die twijfelen? Of voor hun dit wel kan werken?

Corrinne: Ja, twee dingen die ik daarover wil zeggen. Eén is dat het eten op je Hongerbalans echt de moeite waard is. Dat geeft zoveel rust. Want je lijf geeft het gewoon aan. Dat is echt zo’n wonder. Als je daar weer op gaat vertrouwen? Hoe ik dus ontdekte dat ik structureel veel te veel salade at, hoe ik structureel ongezonde dingen at en mijn angst voor tekorten. En dat, nou, dat is wel terug te leiden op diëtiek, was mega, dus ik at me daar een partij salades en soepen. En vooral echt wel natuurlijke producten. Dus dat is wat ik wil zeggen in als je denkt van oh, maar ik eet toch eigenlijk al heel gezond en het lukt nog niet om af te vallen. Nou, die Hongerbalans is echt een heel waardevolle tool. Je lijf gaat het je vertellen. En ja, als je dan nog twijfelt weet je, en ik spreek nu echt even tegen de luisteraars. Je bent echt geen hopeloos geval. Dat is punt 1 en tweede is, als je twijfelt, als je denkt is dit wel iets voor mij? Dan kan ik alleen maar zeggen: weet je, je bent het waard om dit onderzoek aan te gaan. En zie het als een cadeau voor jezelf en ga ervoor!

Marjena: Ja, prachtig, prachtig. Wat ik bijzonder vind aan jouw verhaal, en wat er voor mij echt uitspringt, is wat er gebeurt als je heel erg vanuit gezondheid, kennis over gezonde voeding enorm in je hoofd gaat zitten en daarmee die connectie met je lichaam kwijtraakt. En als ik naar je kijk terwijl je zo praat over de Hongerbalans. Hoe dat voor je voelt, je kan bijna voelen wat een anker het voor je is geworden van: hé, eten is weer echt iets tussen mij en mijn lichaam en niet tussen mij en mijn kennis over gezonde voeding. Maar mijn lichaam vertelt me wat bij mij past en wat voor me werkt en wanneer het tijd is om te eten en wanneer niet. En daarmee heeft het gewoon helemaal zijn weg gevonden. En dat is ontzettend fijn. Het haalt alle ruis van de lijn zeg maar. En als je echt heel veel weet over gezonde voeding, dan kun je op een gegeven moment bijna niet meer links of naar rechts, want bij alles wat je eet gaat er wel een laatje open met ‘oh, maar als je dit eet moet je wel oppassen dat je niet of dat’ of ‘dit werkt het best als je het combineert met dan’…haha…Om maar te voldoen hoe het hoort als je het goed wilt doen.

Corrinne: Klopt. En het mooie is om nu die combinatie te kunnen maken van en de kennis over met name leefstijl en de basis in de Etenslessen leggen. Ik gun het iedereen

Marjena: Mooi. Prachtig Corrinne. Ik vind het zo inspirerend om te horen en zo fijn dat je dit wilde delen.

Corrinne: Heel graag gedaan.

Marjena: Ja. Ja, geweldig. Precies wat je zegt. Je bent nog maar drieënhalve maand onderweg.

Corrinne: Ja, drieënhalve maand.

Marjena: Wow echt echt echt fantastisch. Nou, ik ben ontzettend blij voor je. En dank je wel voor dit leuke gesprek.

Corrinne: Dank je wel Marjena.