Afl. 133 Er moest toch een oplossing zijn. Gesprek met Wilma.

In deze aflevering praat ik met Wilma die als peuter van drie al op dieet is gezet. Haar gewicht bleef vijftig jaar lang een gevecht. Vijftig jaar! Ze heeft zichzelf nooit zonder strijd met eten gekend maar bleef altijd geloven dat er een oplossing moest bestaan.

Zelfs toen ze in de overgang kwam en afvallen helemaal niet meer lukte, hield ze vast aan dit idee. Etenslessen was het laatste wat ze nog ging proberen.

Wilma’s verhaal inspireert omdat ze niet alleen bewijst dat het nooit te laat is voor het creëren van een geweldige relatie met eten, maar ook bewijst dat je creëert wat je gelooft.
Luister naar ons gesprek en haar bijzondere verhaal.

---

Wat je ontdekt:

• Wilma’s geschiedenis met overeten, diëten en afvallen.
• Hoe haar geloof in een oplossing haar resultaat creëerde.

---

 

Transcript Afl. 133

Marjena: Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 133. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Marjena: Hallo, hoe is het? Deze week heb ik zo’n geweldige aflevering voor je. Ik ben in gesprek geweest met Wilma en zij volgt nu sinds drie maanden Etenslessen. Ze is in de vijftig en was op haar derde, drie jaar oud als peutertje, al op dieet gezet. En ze heeft zichzelf haar hele leven niet zonder strijd met eten gekend. Dat gevecht is er altijd geweest, zo jong als zij zich kan heugen. Haar gewicht was altijd een issue. Eten was een probleem. En wat ik zo bijzonder vond aan ons gesprek is dat ze zei dat zolang ze dit probleem ook al had, altijd was blijven geloven dat er een oplossing moest bestaan. Pas toen ze in de overgang kwam en merkte dat afvallen echt helemaal niet meer lukte, het enige wat ze voor elkaar kreeg was om niet nog verder aan te komen, maar afvallen lukte gewoon echt helemaal niet meer. Pas toen dacht ze voor het eerst ‘okay, ik geloof dat dit het hoogst haalbare misschien is, niet verder aankomen’ en toen vond ze Etenslessen. En toen zei ze tegen zichzelf: dit is het laatste wat ik nog probeer. Dit is het laatste wat ik nog probeer en haar verhaal is zo inspirerend. Ik weet dat het je gaat helpen als jij iemand bent die ook een verhaal in je hoofd heeft over hoe lang je die strijd met eten al hebt en daar je toekomst mee voorspelt. Jouw eigen toekomst voorspeld vanuit dat verhaal van ‘joh, ik heb dit al zo lang. Ik ken mezelf niet zonder strijd met eten. Ik ben al zo jong aan de lijn gegaan, al zo jong op dieet gezet. Ik denk niet dat het voor mij in dit leven is weggelegd om ooit nog af te kunnen vallen, laat staan een fijne relatie met eten te creëren.’

Marjena: En Wilma is het bewijs dat het kan. Wat zij in drie maanden voor zichzelf heeft gecreëerd, wat in vijftig jaar niet lukte. Ik vind dat zo indrukwekkend. Gebruik het, gebruik het, gebruik het om in het geloof te kunnen stappen wat Wilma je hier aanreikt. Ze moest zo lachen toen ze tegen me zei: ‘het is gewoon nooit te laat’. Het is nooit te laat en ze heeft helemaal gelijk. Het is nooit te laat. Die fantastische relatie met eten is nog steeds voor je weggelegd.

Marjena: En voordat ik je naar ons gesprek laat luisteren, weet dat op 25 mei de deuren van Etenslessen weer opengaan. Van 25 tot 30 mei kun je instromen en gaan we op 1 juni jouw geweldige relatie met eten creëren en het gewicht waar je blij mee bent. Dus zorg dat je op die wachtlijst komt. Je kan je daarvoor aanmelden via etenslessen.com. Regel dat vandaag nog als je na het luisteren naar Wilma’s verhaal denkt: stik, dit is inderdaad precies wat ik zoek, wat zij daarvoor zichzelf heeft gecreëerd. Als zij het kan moet ik het dus ook kunnen. En om haar woorden te gebruiken, het is inderdaad nooit te laat. Geniet van ons gesprek. Hier is Wilma.

Marjena: Hey Wilma! Welkom! Wat ontzettend leuk. We gaan met elkaar praten over jouw ervaringen met Etenslessen en hoe jouw relatie met eten eruitziet. Wat er voor je is veranderd. En ik zat te denken dat het voor iedereen vooral heel interessant is om te beginnen bij hoe het voor jou was voordat je bij Etenslessen kwam. Want wat voor de één een strijd met eten is, hoeft het voor een ander helemaal niet te zijn. Dat is zo persoonlijk. Kan je daar iets over vertellen? Hoe zag het er voor jou uit?

Wilma: Zolang als ik me kan herinneren ben ik altijd bezig geweest met diëten, met lijnen. Ik ben al heel jong op dieet gezet. Ik was drie jaar. Ik was gewoon een mollig peutertje. Niet eens extreem. Helemaal niet. Maar dokter vond het nodig. En later, de arts vond het juist weer niet nodig. Dus werd ik weer afgehaald. Maar daardoor kwam denk ik al die schaarste in mij, fixeerde niet. Maar vanaf dat moment heb ik alleen maar gelijnd. En weer aangekomen, weer afgevallen, weer aangekomen, obsessief. Tot ik op een gegeven moment zestien jaar was. Toen had ik een appel op een dag en daar deed ik het mee en ik viel amper af. Je wilt het niet geloven, maar heel raar, maar het lukte gewoon niet meer. En ik ben ook daarvoor naar psycholoog geweest uiteindelijk. Ook ik had bij haar niet het gevoel dat zij begreep wat ik doormaakte. Nou ja, een zo ben ik eigenlijk strijdend doorgegaan tot begin dit jaar.

Marjena: Als je daar wat meer over kan vertellen? Zag jij jezelf altijd als dik, ook als je het niet was?

Wilma: Ja, altijd ja. Het was gewoon nooit goed. En als ik al afgevallen was, dan zag ik mezelf toch nog als dik, ook al kon ik een normale maat aan, maat 38. En dan was ik wel zo blij dat ik afgevallen was, dat ik al ineens alles paste. Dat vond ik dan wel fijn, dus ging ik heel veel kleding kopen. Dat ging op aantrekken en een paar weken zakte ik weer helemaal terug en kwam alles weer langzaamaan. Ik heb ook alle maten kleding in de kast hangen.

Marjena: Ja, ja ja. Ik ben wel benieuwd vanuit je kindertijd want ik hoor wel eens over al heel jong op dieet gaan, maar zo jong als jij me nu vertelt, dat heb ik nog niet eerder gehoord. En toch misschien één of twee keer. Maar ik ben benieuwd, was jij dan bijvoorbeeld al, meestal zal rondom de zesde, zevende worden ons een beetje bewust van onszelf. Kan jij je herinneren dat je zo jong al aan het soort van opletten was of kijken naar ‘mag ik dit wel hebben of mag ik het niet hebben’ Moet ik het me zo voor me zien?

Wilma: Ik denk dat ik daarvoor te jong was, om dat echt te beseffen toen ik een jaar of vijf of zes was, maar wel dat ik ben te dik. Ik voldoe niet aan het plaatje. Ik. Ik was heel onzeker. Ik wilde niet op de foto. Ik kon niet naar mezelf kijken en dan ben je zes, zeven jaar. Dus echt heel jong. En pas toen ik een jaar of 10, 11, 12 werd, toen een beetje het laatste jaar van de lagere school. Toen ging ik echt bewust op dieet weer. En toen mocht ik helemaal niks van mezelf. En ik kan me nog herinneren dat ik met een vriendinnetje een ijsje ging halen en dacht’ maar dat mag ik helemaal niet. Ik mag dat ijsje helemaal niet eten!’ Heel erg raar. Vanaf dat moment alleen maar gelijnd en altijd heel erg bewust van mijn uiterlijk. Het was het gewoon nooit goed. Nee.

Marjena: Oké, dat je uhm. Je keek naar jezelf van buitenaf zeg maar, dat checken van wat vind ik van mijn lichaam en er was heel erg dat letten op eten en verzon je soms ook zelf diëten?

Wilma: Oh jawel, ik heb van alles…haha…Dus ik ging steeds minder eten op een gegeven moment. Het moest er gewoon af. En toen kwam ik op een moment bij die ene appel per dag, maar dat heb ik dan echt maar anderhalve maand volgehouden. Dat ik bibberend in m’n bed lag ‘s avonds en mijn moeder huilend naast me zat van: eet alsjeblieft, eet alsjeblieft. En daarnaast gewoon alle diëten die er zijn. Als je mijn kast opentrekt rollen de dieetboeken er bijna uit. Allemaal wegdoen.

Marjena: Heeft dit effect gehad, ook op je zelfbeeld en je zelfvertrouwen in andere gebieden van je leven? Dat je gewoon merkt in het algemeen dat je door dit probleem sowieso jezelf anders zag?

Wilma: Ja, ik denk het wel. Ik denk dat ik daar altijd het idee had dat ik tien stappen harder moest zetten om mezelf te bewijzen. Want ikzelf, als persoon was niet genoeg. Heel onzeker altijd. Ja.

Marjena: Ja, dat is echt wel wat. Zo jong. En toen?

Wilma: Uh, je bedoelt nu?

Marjena: Ja. Je bent eigenlijk dus zo doorgegaan met op dieet, niet op dieet, op dieet en niet op dieet. En je bent dus bij een psycholoog geweest.

Wilma: Ja, ook.

Marjena: Dat zijn de dingen die je probeerde. Zijn er nog andere dingen geweest die je probeerde om dit probleem op te lossen?

Wilma: Diëtisten. Dat deed ik dan gewoon op eigen initiatief. Alle diëten en eigenlijk maar gewoon zo doormodderen en op een moment, ik denk een jaar of twee, drie geleden kwam ik in de overgang. Lukte het me eigenlijk op een gegeven moment wel om af te vallen, maar bleef er niet af natuurlijk. Kwam altijd weer terug en toen kom ik in de overgang en toen lukte het afvallen ook niet meer. Het enige wat ik dan echt lukte was om het vast te houden.

Marjena: Ja, ja ja, niet verder aan te komen.

Wilma: Ja. En dat was helemaal frustrerend, want je doet zo je best. En het hoogst haalbare is gewoon vasthouden wat je hebt. En dus ik ben gaan zoeken. En toen op een gegeven moment stuitte ik op jouw programma en toen ben ik jouw podcast gaan luisteren en aantekeningen maken en nog een keer luisteren. En nog een keer. En ja, ik dacht van ja, ik kan het wel zelf gaan doen. Maar ik mis gewoon de tools dus heb mij ingeschreven.

Marjena: Ja…haha…ja! Wat was je verwachting toen je aan programma begon? Laat ik het zo zeggen, heb je een bepaalde verwachting gehad die toen je eenmaal in het programma zat anders bleek te zijn? Of inderdaad helemaal wat je in gedachten had?

Wilma: Niet helemaal. Ik kon het nog niet heel goed duiden, maar alles wat jij zei in de podcast was bij elke aflevering zo’n spot on. Het was gewoon mijn verhaal. Ja, ik heb dan niet enorme eetbuien gehad waar jij dan over verteld. Ik moest altijd in restrictie, zeg maar en dan eet je los. En maar dat duurde dan wel weken, waardoor ik toch te veel snoep en te veel at. Omdat jij zo goed wist waar het vandaan kwamen, hoe het voelde en dacht ik van nou, dit is toch anders dan al die andere dingen die alleen maar vertellen wat ik moet eten, wat ik moet doen wanneer dat ik dacht van. Dit is gewoon het laatste wat ik ga proberen…haha…En ik had eerst al eens iets ‘ik ga het alleen doen. Gaat alleen proberen’ maar ik mis gewoon die tools en ik wist nog niet precies wat we dan gingen doen in het programma. En daar was ik heel nieuwsgierig naar. En ik had wel het idee van ‘dit gaat wel anders zijn, dat voelde wel anders. Nou, vanaf eerste coachcall dacht ik ‘nou, ik ga er helemaal open in. Ik doe alles wat Marjena zegt en ik pak het helemaal op. En het werkte gewoon. De eerste week werd al tegen mij gezegd: wat zie je er goed uit. Er was nog niks gebeurd verder…haha…je straalt zo. Knop om en ben er gewoon in gegaan en nog steeds geen spijt van gehad.

Marjena: Ah, geweldig. En kan je iets beschrijven over wat er voor je is veranderd? Wat leerde je? Wat ontdekte je in dat programma waarvan je dacht ‘oh wacht even. Dit is die missing link. Of dit is dat stuk waar het steeds aan heeft ontbroken?

Wilma: Ja, dat zijn meerdere dingen zelfs. Ten eerste je gaat van bovenaf naar jezelf kijken. En dan kom je d’r ineens achter van wat ik kan aan het doen ben, dat heeft invloed op zoveel verschillende vlakken. Niet alleen maar eten, ook met hoe ik met mijn werk omga, hoe ik met een gezin omga, met moeilijke situaties. Alles eigenlijk. Ik at eigenlijk gewoon alles weg als ik het moeilijk had. Dat. Nou, ik dacht het niet eens bewust. Ik ging gewoon snoepen als een lastige taak op zat te wachten. Eerst even wat eten. Maar daardoor krijg je dan, ja meestal was natuurlijk geen goede dingen die ik dan ging eten. Dus echt ineens zo’n kick van de suiker. En dan kon ik er even tegenaan. Maar er kwam natuurlijk daarna weer terug. Moest ik weer wat eten. En daarna voelde je dan weer heel erg rot door al die suiker. En ik dacht ik voel me rot omdat ik niet heb gedaan wat ik wilde, maar het ging ook gewoon echt lichamelijk, in mijn lichaam, ging ik me rot voelen door al dat suiker. Mijn lichaam moest dat gewoon verwerken en dan was ik helemaal down, somber. En gewoon niet mezelf.

Marjena: Dat is een van de dingen die mij echt heeft verbaasd toen ik eerst uit die dieetmentaliteit probeerde te stappen. En echt die constante schuldgevoel van ‘ik heb het weer verpest. Ik heb het weer verpest. Ik heb het weer verpest.’ Toen ik dat eraf haalde en echt aan mijn eigen kant kwam staan. Dus ook nadat ik had overeten aan mijn kant kwam staan en zei: ik ga je hier niet op afwijzen. Ik laat je nu niet vallen. Ik wil je oprecht alleen maar helpen. Toen haalde ik heel veel lading eraf en ik merkte dat ik me nog steeds somber voelde, nog steeds neerslachtig voelde. En toen dacht ik: hoe kan dat nou? Ik neem het mezelf niet meer kwalijk. Ik haal mezelf niet meer naar beneden en toch ben ik zo down en neerslachtig. En toen ontdekte ik. Dit is biochemisch. Wat ik nu voel, is het effect van de andere kant van heel veel suikers hebben gegeten, snelle suikers hebben gegeten. Dat kan ook met hartig eten, kan je ook heel veel snelle suikers binnenkrijgen en daar lekt zoveel energie naar weg dat wat er overblijft voelt als somber, duf, neerslachtig, stroperig. Zoals je ook na heel erg doorzakken met alcohol of weet ik het van die geluks-drugs. Dan zijn mensen daarna ook door al die stofjes heen en helemaal rauw en somber of hebben een kater van alcohol. Nou, zo kun je ook echt een suikerkater hebben en duf en neerslachtig zijn van het effect daarvan. En dat heeft dan niets te maken met een schuldgevoel over overeten.

Wilma: Nee, en daar kwam ik dus pas gaandeweg de eerste week van het programma achter dat nou, ga ik van aan? Nou, en dat ga je ook heel erg mee bezig zijn. Wat doet het nou met me eigenlijk? En ik had keer op zondagmiddag waar wij bij de film dacht: ‘ik neem er wat lekkers bij’ en de andere dag voelde ik me rot. Niet normaal. Echt, dat eten denk ik, want ik voelde me niet schuldig, want er mocht van mezelf…haha…En daarnaast heb ik natuurlijk ook nu uitgevonden waar ik van aanga en heel fijn om te weten van: oké, is dit me waard? Ga ik dit eten? Wat, hoe voel ik me daarna? Heb ik dat ervoor? Waarbij ik vroeger gewoon nooit op lette. Ik stopte het maar gewoon naar binnen.

Marjena: Ik vind t heel mooi wat je zegt, want het laat zo helder zien wat er gebeurt op het moment dat als je vanuit die ethiek denkt ‘wat mag ik eten en wat mag ik niet eten?’ Dan kun je in dat smalle straatje belanden van alleen maar daarnaar kijken. Dus of ik heb het goed gedaan. Of ik heb het verpest en je leert daar niks van. En op het moment dat je niet meer zegt je doet het goed of fout maar zegt: wat gebeurt hier nu eigenlijk? Dan ontstaat er een breder perspectief, een breder blikveld. En wat je me nu verteld is: en daardoor kon ik ineens gaan zien dat ik om van alles at, als ik ergens tegenop zag wat at, als iets me dwarszat, wat at. Om dat te compenseren als het ware of weg te duwen. En vervolgens, dat ben je gaan zien. Dus die bewustwording kwam er. En wat je ook ging zien was wat het effect op je lichaam en je brein was, als je uh voedsel at waar het hard voor moest werken en daardoor kon je je ineens afvragen: wil ik me eigenlijk wel zo voelen?

Wilma: Ja, precies, dat was het precies. Ja.

Marjena: Dus dat hele goed/ fout denken. Goed of verpest. Ben ik aan het aankomen of ben ik aan het afvallen? Dat laat je dan los en je komt in dat bredere perspectief waardoor er ineens zoveel bewustwording kan ontstaan.

Wilma: Ja.

Marjena: Nou oké. En vertel wat meer en toen…? Wat heb je nog meer ontdekt daarin? In dat proces?

Wilma: Nou dat ik het perfectionisme ook daarin los moest laten. Het hoeft niet perfect en eigenlijk wilde ik dat met alles. Ik dacht altijd van: als je perfectionistisch bent, dat is een goede eigenschap, want dan kunnen mensen op je rekenen. Maar wat ik nu in zie is dat eigenlijk helemaal niet zo’n goede eigenschap is, want het is ook een valkuil. Je wordt heel verkrampt met alles. En als het niet goed gaat, dan ben je niet te genieten en word je niet leuker van eigenlijk…haha…

Marjena: Sorry, wat zei je?

Wilma: Omdat ik wat milder ben voor mezelf en omgeving.

Marjena: Wat ik altijd zo lastig vond aan perfectionisme, ben benieuwd of jij dit ook herkent. Ik vond dat altijd…als mij werd aangereikt dat ik iets heel perfectionistisch deed of dat ik de lat erg hoog voor mezelf legde, dan dacht ik altijd bij mijzelf ‘ja, maar wat dan? Moet je dan maar gewoon zeggen…Ik dacht altijd dat het alternatief voor perfectionisme onverschilligheid was.

Marjena: Ja, dan moet je gewoon maar niet meer je best te doen…haha…En dacht ik: ja, als ik niet meer mijn best doen, dan denk ik dat anderen niet blij zijn met de kwaliteit van wat ik dan lever. Maar ik denk dat ik er dan zelf ook niets meer aan vind, want ik vind het helemaal niet leuk om onverschillig gewoon maar ergens een gooi naar te doen. Nee, ik vind het leuk als ik iets wil creëren daar mijn best voor te doen. Dus het leek wel alsof ik dan iemand moest worden die ik helemaal niet wilde zijn. Iemand die er niks om gaf van ‘nou, doe maar wat en dan zie ik wel.’ En dat bleek een misverstand te zijn. Dat weet ik nu. Maar vroeger zag ik dat niet. Ik dacht echt van: nou of je doet je best, of je doet niet je best. Heel zwart wit. En ja, niet mijn best doen, dat vind Ik niet leuk.

Wilma: Ja, alles of niks. Dus dan had ik juist de neiging van ‘nou, dan maar niets’. Of ik doet het echt helemaal perfect, of ik doe het gewoon niet. Durf je ook niks nieuws te proberen of fouten te maken dus. Heel erg zonde, want je mist daardoor ook heel hoop.

Marjena: Je leeft heel krampachtig inderdaad. En wat ik zo bijzonder vind, ik weet niet eigenlijk wat je nu laat zien, realiseer ik me nu, ze zeggen vaak: How you do one thing is how you do everything! Hoe je één ding doet, doe je elk ding. En hoe we het dus met eten deden. Alles of niets. Helemaal perfect op de letter dat dieet volgen of je hebt het verpest en laat ook maar dan. Dat zag jij dus ook terug in hoe je met jezelf omging in andere dingen.

Wilma: Als ik mijn huis schoonmaakt, dan moest het perfect of niet. Tot ‘s avonds laat bezig, zeg maar. En ook op m’n werk en alles eigenlijk gewoon.

Marjena: Dus als eten nou de ingang is geweest voor je, om deze ontdekking te doen. Dat is zo bijzonder en waar ik vaak ook over schrijft, de boodschap die ik wil overbrengen is dat eten, los van het gewicht, het afvallen, los van die relatie met eten waar je naar verlangt, eten is ook de ingang om, bijvoorbeeld zoals hier in dit geval, als je zegt van: hoe je één ding doet, doe je elk ding. Je zag dat er perfectionisme zat in hoe je jezelf aanstuurde in je relatie met eten. Toen je het in die relatie met eten ging oplossen, werkte dat door als een olievlek in hoe je het ook in andere gebieden van je leven kon oplossen. Dus waar je mild werd in hoe je keek naar jouw relatie met eten en aan je eigen kant kwam staan, kon je dat ook met andere dingen doen.

Wilma: Ja, ja, klopt helemaal.

Marjena: Het hele systeem verandert mee.

Wilma: Je wordt gewoon heel ander mens bijna, je gaat heel anders met dingen om. Veel rustiger. De ruis is ook uit mijn hoofd en het is goed zoals het is.

Marjena: Wauw! Het maakt je leven zoveel leuker. Misschien was dat dat stralen wat je deed!

Wilma: Ja, dat denk ik ook.

Marjena: Dat het krampachtige waar je al vanaf, nou eigenlijk als jong kind in had gezeten met opletten, opletten opletten, niet goed genoeg zijn, niet voldoen, niet voldoen en aldoor op weg zijn. Dat vond ik zo vermoeiend als tiener met dat eeuwige lijnen. Ik was aldoor op weg om iemand te worden die dan misschien op een gegeven moment zich zelfverzekerd ging voelen, blij ging zijn met haarzelf en echt zou denken…Vanmorgen dacht ik daar nog aan. Ik projecteer zo op een bepaald gewicht. Hoe ik dacht dat het voelde om het te hebben. En ik was altijd alleen maar continu op weg naar dat gewicht. Op de weg naar iemand worden die zich, eenmaal daar op die plek, ineens lekker kon gaan voelen.

Wilma: Dat kon het grote genieten beginnen. Dan was ik er. Ik kwam er dus. En ook al was ik er was er maar heel kort. Dus. En dan nog…het is niet zo dat dan alles ineens om je heen perfect is en dat je leven helemaal perfect is. Helemaal niet. Maar ja, dus eigenlijk valt het dan ook wel tegen. En dan hou je het ook weer niet vol. Want gebeurt er weer wat en je valt weer terug. Het is oké en ik ben ook helemaal niet bezig van ‘ik moet dat gewicht halen. Dat hoeft helemaal niet. Ik doe het gewoon rustig aan en het gaat eigenlijk vanzelf.

Marjena: Wauw…Voordat we naar dat iedereen wil weten is de afgevallen? Hahaha…Is ze afgevallen. Hoeveel is ze afgevallen? Maar voordat we daarnaartoe gaan vind ik het interessant ook om precies wat je nu zegt is zo’n belangrijk punt. Als het onze lukte, met dat worstelen en dat vechten met diëten. Opletten. Opletten, opletten. Jezelf onder druk zetten. Als je dan eenmaal dat gewicht had en je tikte dat streefgewicht aan. Wat mij dan achteraf altijd weer zo verwonderde was: waarom heb ik me dat door de vingers laten glippen? Waarom lukte het me niet om dat vast te houden? Ik moet gek zijn geweest. Ik had het! Ik had het! Ik was daar. Waarom wist ik dat nou niet vast te houden? En dat was dan zo’n mysterie voor me. Nu, achteraf begrijp ik het heel erg goed en dat ging over waar we het nu net over hadden. Dat eenmaal op die plek kwam er helemaal niet dat ‘en nu ben ik een ander mens en ben ik ineens zelfverzekerd en voel ik me heerlijk’, die krampachtigheid, dat al door op weg zijn naar een bepaalde plek, dat was het enige wat mijn brein kende. Dus eenmaal op die plek vertoonde het nog steeds datzelfde patroon. En dus voelde het helemaal niet fantastisch om daar te zijn. Hoe was dat voor jou? Als het je lukte, de keren dat het je lukte om veel af te vallen?

Wilma: Nou, bijna het tegendeel. Want dan zat ik zo in een kramp van ‘ik moet het vasthouden.’ Ik moet het vasthouden dat ik al helemaal nergens meer van kon genieten. En elke keer als het dan maar een beetje uit mijn vingers glipt dacht ik: oh nee, dan gaan we weer. Daar gaan we weer. En werd daar echt heel chagrijnig van. Echt, ik kon het ook gewoon niet vasthouden, want mijn gedrag was niet veranderd. Ik was nog steeds dezelfde persoon. Ik viel altijd weer terug. Want je kan het niet van op wilskracht. Altijd wel iets waardoor je toch weer in jouw patroon terugschiet.

Marjena: Ik ben er wel benieuwd naar welke vaardigheden heb je geleerd als je zegt: nou, ik at eigenlijk om alles en als ik ergens tegenop zag ging ik eerst wat eten. Hoe doe je dat nu? Wat heb je geleerd in Etenslessen? Welke vaardigheden heb je geleerd of welke ontwikkeling heb je doorgemaakt waardoor je daar nu geen eten meer voor nodig hebt? Hoe begeleid je jezelf?

Wilma: Op een gegeven moment ga je natuurlijk veel schrijven over hoe je je voelt en nadenken over waarom wil ik eigenlijk nu eten. Ik heb helemaal geen honger en waar komt dat dan vandaan? En je gaat dus doorvoelen wat er eigenlijk aan de hand is. En ik heb gemerkt doordat steeds vaker te doen dat het daardoor ook gewoon sneller weer verdwijnt. Dus ik niet, maar het komt daarna toch weer terug bij je. En nu niet, nu ga ik het gewoon doorheen en ik voel het ongemak wel, maar daarna gaat het vanzelf beter en heb ik dan helemaal geen eten bij nodig gehad.

Marjena: Ik denk dat dit hè, waar we het nu over hebben, de essentie is van het verschil tussen denken… dus je voelde voorheen jij en ik. We hebben dat allebei gevoeld. Je voelde ineens een verlangen om te eten. En de enige gedachte die je had, waar het enige gesprek wat je dan nog met jezelf voerde was zal ik wel, zal ik niet? Nee, ik moet het niet doen. Het gaat nou net zo goed. Ik moet het niet verpesten. Ik moet het niet doen. Moet het niet doen. En ondertussen in dat tegen duwen, dat terugduwen, tegen dat verlangen naar eten groeit dat verlangen juist. Een verlangen wat je probeert te onderdrukken neemt toe aan kracht. Dus dat gevecht van voelen dat je wilt eten en alleen maar denken ‘oh nee, o nee, o nee. Weet je wel, ik moet het niet doen. Moet het niet doen.’ Dat verlies je vroeg of laat.

Wilma: Het wordt alleen maar groter.

Marjena: Precies, het wordt alleen maar groter, dus doe je het niet op dat moment, dan doe je het wel drie dagen later. En dan komt een soort van inhaalslag alsnog of zo. En nu wat je in Etenslessen hebt geleerd is om niet te duwen tegen dat verlangen maar het gesprek breder te maken dan ‘zal ik wel of zal ik niet’ en in verbinding te gaan met: hé, interessant.

Wilma: Ja, wat is nou eigenlijk aan de hand?

Marjena: Wat voel ik?

Wilma: En wat je zeg maar voorheen deed als je dan gaat eten heb je eigenlijk nog een probleem bij daarnaast. Je probleem waarom ging eten en voelt je nog eens rot omdat je ging eten. Ja, da’s dubbelop

Marjena: Ja. En nu kan je ze naast elkaar laten bestaan als dat verlangen er is. Je zal het ongetwijfeld minder vaak voelen dan voorheen.

Wilma: Ja.

Marjena: Maar dan in verbinding gaan met wat de aanleiding was en voelen wat er te voelen valt over die aanleiding.

Wilma: Ja, het gekke is zelfs dat laatste weken is helemaal de behoefte niet meer om te gaan eten en helemaal niet meer mee bezig in mijn hoofd.

Marjena: Wat waren voor jou de meest voorkomende momenten van overeten? Waren er bepaalde situaties waarvan je altijd wist dat waren echt de momenten voor mij?

Wilma: Ik ben best wel een gevoelig persoon. Dat zijn wel veel mensen die jouw programma volgen volgens mij. Ik trok elke emotie van andere mensen ook. Nam ik ook mee. Vooral van mijn kinderen ook. Dus als die verdriet hadden of boosheid, dan nam ik dat helemaal mee. En dan moest ik dan kwijt. Ik ging onbewust dan toch weer eten. Of als ik onrustig was en niet wist wat ik met mezelf aan moest. Of heel verdrietig of boos. Dat soort dingen meer. Ik kon ook blij zijn en kon dan ook eten trouwens…haha…

Marjena: Haha…ik ook. Vooral als ik heel enthousiast was, ergens over, bijna hyper, dan was eten echt mijn manier om mezelf weer een beetje te laten landen en die hoge energie eraf te halen. Ik vind het heel mooi wat je zegt, want bij emotie-eten stellen we ons vaak die grote gevoelens voor. Dat cliché plaatje van Bridget Jones die haar liefdesverdriet weg eet met een bak ijs. Althans, zo wordt het vaak in films geportretteerd. Emotie-eten wordt vaak geportretteerd als je super down voelen en dan gaan zitten troost-eten met bijvoorbeeld een hele grote bak ijs. Maar wat jij nu zegt: als mijn kind geraakt was en van slag om iets, dan voelde ik daar veel bij. Dat raakt mij. En ik denk dat elke ouder die hier naar luistert herkent dat als je kind van slag is, pijn heeft, het moeilijk heeft, dat voel je, dat voelt. Je houdt zoveel van ze. Daar beleef je wat bij.

Wilma: Je probeert het weg te nemen, maar je kan het niet helemaal, dus je weet niet zo goed wat je met je gevoelens aan moet. Vaak zijn het niet eens hele grote gevoelens. Ik had ook niet eens door. Pas door te gaan schrijven, kwam ik achter ‘oh, maar daar zit iets’ en daar moet ik iets mee. Dat hoeven niet eens grote dingen te zijn.

Marjena: Nee, precies. Het meeste emotie-eten is heel subtiel. Gaat precies over wat je net zei. Even niet weten waar je zelf laten moet. Je onrustig voelen. Moe zijn komt veel voor. Of inderdaad iemand waar je van houdt, zoals je kind voelt iets, is ergens een beetje over van slag of gefrustreerd. En dan dat dat verwerken van wat je daar zelf bij voelt en welke plekje dat geeft, dat werd dan allemaal gemanaged via eten. Wat is het ontzettend fijn dat je dat nu niet meer op die manier hoeft te begeleiden voor jezelf!

Wilma: Ja, heerlijk! De onrust is gewoon ook weg. En ja, je gaat dan natuurlijk vanzelf afvallen als je niet meer om alles eet. Dit is gewoon een hele grote bonus. Want wat er eigenlijk bijkomt. Ik vind het gewoon heel fijn dat ik me zo opgeruimd voel. Opgeruimd.

Marjena: Absoluut. Die belasting, die continue belasting van een strijd met eten en het piekeren. Als je mij dit zo vertelt, dat je al zo jong, zo jong als je je kan herinneren je nooit oké hebt gevoeld over je gewicht. En de boodschap hebt gekregen dat je lichaam niet oké was en dat je moest opletten hoe je met eten omging en in restrictie zat. En wat dat doet met een brein. Eten is zo primair. Zodra we tegen onszelf zeggen ‘dit mag jij niet hebben’, geeft dat een enorme spanning. Als ik mij voorstel hoe dat voor jou geweest moet zijn om vanaf kinds af aan tot aan de overgang aan toe altijd dit probleem te hebben gehad in je leven. En het nu voor het eerst niet meer te hebben. Je zei daarstraks ‘dit is het laatste wat ik ga doen.’

Wilma: Ja.

Marjena: Had je ooit durven denken dat dit haalbaar voor je was?

Wilma: Nee, absoluut niet. Nee. Ik heb altijd wel gedacht er moet toch iets zijn? Er zijn tuurlijk heel veel mensen die strijden met diëten en dat ze eenzelfde verhaal hebben meegemaakt. Maar er zijn ook heel veel mensen die gewoon normaal door het leven gaan en er helemaal geen moeite mee hebben…haha…Hoe kan dat dan? Waar zit dat dan weer in? En daar ben ik nu dus helemaal achter gekomen. Ik weet niet waar ik van aangaan en waarom ik at. Omdat ik heel veel emotie-eten deed. Dat wist ik eigenlijk ook wel, maar ik wist niet hoe ik het op moest lossen. Maar nee, ik dacht dit is echt tot de rest van mijn leven blijf ik hiermee strijden. Ik kan het ook nooit loslaten. Dan dacht ik: nou, als ik eenmaal oud en bejaard ben. Dan kan ik me gewoon helemaal niks meer schelen. Dan laat ik gewoon alles gewoon lekker gaan.

Marjena: Dat was ook altijd mijn droom! Hahaha…

Wilma: Ik denk niet dat ik dat gedaan had Marjena. Het zit zou in mijn systeem. Mijn vader is oud en is nog steeds bezig. Ik ga het hem ook maar niet meer leren. Zo zonde.

Marjena: Hoe was dat voor je toen je merkte dat je begon af te vallen? Waar mensen die bij mij komen er vaak bang voor zijn is niet alleen dat het programma misschien niet voor ze zou kunnen werken, want dat is vaak de grootste angst waar iemand mee komt van ‘nou ja, het heeft voor Marjena gewerkt en het heeft voor als ik haar reviews lees en luister naar podcast met z’n andere klanten.’ Of ze zien andere mensen om zich heen dat ze denken van ‘nou, het zal misschien voor hun werken, maar ik ben ze bang dat het voor mij niet werkt.’ En dan merk je dat het ook voor jou werkt. En je begint af te vallen. Is er toen een angst of een zorg gekomen van ‘ oh jee, maar ik ben zo bang dat ik t nou ook weer zou kunnen verliezen?’

Wilma: Ik was heel bang in het begin dat het toch weer wilskracht was. Het kan gewoon niet. Hoe kan het nou dat het dat het nu ineens wel werkt? Ik heb een paar weken coach calls gehad en ineens werkt het! Dat is toch raar? Volgens mij doe ik het gewoon op wilskracht. Het is niet zo, want ik ben gewoon veel veerkrachtiger en ik mag nu gewoon van mezelf echt wat lekkers eten. Maar daarna ga ik gewoon weer verder tot de orde van de dag en blijft het niet in mijn hoofd hangen, zoals het eerst ook deed van ‘maar nu wil ik nog wel wat, nu wil ik eigenlijk nog wel iets’, maar dat heb ik gewoon helemaal niet meer. Als ik op station komt, dan word ik niet meer getrokken naar de Albert Heijn to Go om wat lekkers te halen voor mezelf. Als ik bij de kassa sta en daar heb je al van die reepjes en zo natuurlijk, doet me helemaal niks. Het lijkt of je gehypnotiseerd hebt…haha…!

Marjena: Hahaha…, maar dit is zo mooi! Daarom ben ik zo blij voor je. Jij hebt dit gecreëerd. Ik heb je de tools gegeven. Ik heb je de formule gegeven, het proces gegeven, maar dit is jouw creatie en je kan het dus ook niet meer verliezen. Het zijn jouw verworvenheden.

Wilma: Ik denk ook niet meer dat ik het kwijtraakt. Ik ben daarvan overtuigt inmiddels, dus ja, dat geeft zoveel rust. Normaal zou ik nu alweer bezig zijn van: oh, ik ga over zoveel weken op vakantie. Ik heb nog zoveel weken om af te vallen. Alles moest dan in het teken staan daarvan. Ieder dingetje wat dan in de weg stond, daar kon ik zo van balen. Hoe ga ik dat nou weer doen? Heb ik allemaal niet meer!

Marjena: Iedereen die in de overgang is die hier naar luistert, die denkt nu van: en? Lukte het dan wel? Je kan dus als je in de overgang bent, want wat je zei was: het lukte me wel om niet aan te komen, maar ik kon niet afvallen.

Wilma: Met heel veel moeite lukte me dat. Ja, ik ben afgevallen. Ik ben nu ruim een kledingmaat minder. 5/6 kilo in een paar weken eigenlijk al dus. Ik dacht echt dat het niet meer kon. En ik heb meer collega’s en vriendinnen die al in de overgang zijn. Ja, nu houdt het gewoon op. We kunnen niet meer afvallen, daar moeten we ons bij neerleggen. En ik zeg: nee! Dat is niet zo. Je kan afvallen…haha…

Marjena: Wat mij het meeste opviel aan de overgang is dat, ik heb nu zo’n jaar of vijf geen cyclus meer, is mijn honger kelderde, mijn honger nam af. Mijn lichaam heeft zonder cyclus gewoon veel minder brandstof nodig.

Wilma: Ja, dat is het. Ik volg ook altijd mijn hongerbalans en kan na een middag zijn dat ik denk van: oh, ik lust nu wel iets. Ik houd heel veel tijd over…haha…

Marjena: Ja. Ja, en ik denk dat heel veel van ons eetgedrag geautomatiseerd is. Ons brein wil graag automatiseren. En dus eten we, als we er niet bij stilstaan, blijven we een leven lang de porties eten zoals we ze vanaf onze 18e of zo zijn gaan eten. Dus je volgt je routine en je automatisme en je neemt het aantal, ik weet niet, als je boterhammen eet, altijd dezelfde hoeveelheid boterhammen en je schept dezelfde hoeveelheid avondeten op. En dat blijf je dan doen. En je hebt niet door dat je lichaam je inmiddels iets heel anders vertelt. Dat mis je dan en dan kun je heel gemakkelijk gaan denken: in de overgang kom je aan. In de overgang word je steeds zwaarder. Nee je luistert niet naar wat je lichaam je vertelt over de behoefte die het wel of niet heeft aan brandstof.

Wilma: Nee, je hebt het gewoon niet meer zo nodig. Je hebt minder nodig. Ik had het ook niet zo door dat het daar aan lag. En ja, ik ging wel minder eten, maar dan zat die restrictie er dan weer zo op.

Marjena: Precies. Maar toen ik in die fase kwam en artikelen begon te lezen over ‘wat is het en waar merk je het aan?’ En dat waren allemaal zulke negatieve boodschappen. Het was echt treurig om te lezen. Nou, het wordt allemaal minder…haha…

Wilma: Ik durfde er niet voor uit te komen dat ik in de overgang, ik vond het zo sneu allemaal en daar wil ik niet bij horen…haha…

Marjena: En als je daar een negatieve mindset op krijgt. En dan ook nog zo te horen krijg van: nou ja, en je komt aan. En dat is een soort van gelopen race. Daar is geen kruid tegen gewassen.

Marjena: Welke ruimte geef je jezelf dan nog om iets, misschien iets heel moois en positiefs te kunnen ontdekken?

Wilma: Je kan gaan zeggen van nou, dat was het dan. Ja. Dat ik broeken met grote zakken gaat dragen…haha…maar dat is helemaal niet zo. Ik voel, ja tuurlijk dingen zoals opvliegers. Ja die horen nog steeds bij. Die heb ik nog steeds. En het ongemak is er maar dat eten, dat is helemaal geen issue. En ik zit gewoon voor de rest lekker in mijn vel. Veel positiever.

Marjena: En ik denk ook dat doordat je de tools hebt om jezelf mentaal te kunnen begeleiden daar waar je inderdaad merkt dat je lichaam minder behoefte aan voedsel heeft, zolang je nog in restrictie zit, wil je dat niet opgeven. Door al die diëten die ik had gevolgd, als ik dan mocht eten dan was mijn portie ook mijn portie en daar kwam niemand aan. Ik had echt last van wat ik later voernijd ben gaan noemen. Weet je wel, zo’n hond die begint te grommen als je in de buurt van z’n bak komt als hij aan het eten is. Dat was echt waar ik door al die diëten, door al die restrictie last van had. Het eten wat ik dan hebben mocht, daar at ik ook elke kruimel van op. Daar kwam niemand aan. En dan kun je natuurlijk nooit je hongerbalans volgen als je in die spanning zit.

Wilma: Ik wilde ook niet lastig gevallen worden dan, zeg maar. Dat was mijn moment. Er moet niemand nu ook naar me toe komen. Dit is eventjes van mij. En ook zeggen dat ik nooit heel veel dan ging eten wat ik lekker vond. Er zat voor mij zo een restrictie op. Ik had dat gevoel dat ik heel veel miste daardoor.

Marjena: Ik zie vaak in die ontwikkeling van die relatie met eten dat daar waar iemand uit heel veel restrictie komt, borrels, feestjes, barbecues of verjaardagen of een weekendje weg vaak spanning met zich meebracht omdat je denkt van: oh jee, ik ben zo bang dat het daar dan misschien misgaat. En dat als het misgaat, dat ik daar dan ook nog weer heel lang in blijven hangen. Dat voordat ik dan weer een beetje in mijn routine terug ben. Dat wordt een heel gevecht. Was dat voor jou ook zo? En hoe is dat nu als je zo’n soort sociale activiteit hebt?

Wilma: Ja, dat was zeker zo. Zolang ik me, zeg maar, ook niets voor mezelf over de schreef ging en me aan het dieet hield, ging het wel goed. En dan kon ik dat best lang volhouden. Maar op het moment dat ik dan iets geproefd had, wat dan weer zoet was, dan was de beer los, dan ging dat een paar weken achter elkaar zo door. Tot ik mezelf weer bij elkaar had gepakt. En dan ging ik weer strak d’rin. En nu heb ik dat dus gewoon helemaal niet. Ik denk sowieso nu bij alles wat ik eet van ‘nou wat gaat dit voor mij doen? Wil ik het wel? Hoe ga ik me voelen hierna? Heb ik dat ervoor over? Maar ik merk dat ik het er niet eens voor over heb want ik denk van: nou ja, het is nu even lekker in mijn mond, maar het is dus geen tien minuten en dan is het gebakje weg. En dan? Ja, dan voel ik me de rest van de dag suf, moe en rot. En soms doe ik ook wel gewoon mee. Maar dan is het ook oké. En dan ga ik daarna gewoon weer gewoon door.

Marjena: Heeft dat geen nasleep?

Wilma: Echt, totaal niet!

Marjena: Fantastisch.

Wilma: Dat het geen wilskracht was.

Marjena: Dat is voor jou het bewijs.

Wilma: Ja, klopt. Ja. Ja. Ik ben echt veranderd!

Marjena: Ik ben zo blij voor je! Echt fantastisch. Waar ik ook nog even benieuwd naar was, je zei net iets waarvan ik dacht: daar wil ik nog even op ingaan voor je. Nu ben ik het kwijt. Misschien schiet het me zo weer te binnen. We hadden het over sociale situaties en weten van als ik daar dan eenmaal iets doe wat over de schreef gaat, dan blijf ik daar in hangen en dat heb je nu niet. Daar is die ontspanning. Oh, ik weet het niet meer. Het gaat me zo weer te binnen schieten. O ja, dit was het. Als je zo’n geschiedenis hebt zoals jij. Met zoveel pijn op dit probleem en jezelf eigenlijk niet eens hebben gekend zonder dit probleem. Toen je op dat punt was dat je merkte: wow, het is gewoon weg. Het is gewoon geen probleem meer. Daar waar je gewend was elke dag met een probleem te leven. Is er een periode geweest waarin je daar eventjes, nou misschien iets van rouw over hebt gevoeld of zo. Want je bent altijd blijven geloven er moet toch een oplossing bestaan? Maar daar, daar heb je wel vijftig jaar over gedaan, bij wijze van spreken. Om die dan te vinden. En toen vond je hem en toen was het probleem weg. Ben je even door een loslaten, een verdriet heen gegaan. Of een moment van leegte of een periode van leegte?

Wilma: Ja, wel. Zo’n gevoel van, en nu? Want je hebt altijd iets waar je lekker over kan piekeren en zo. Maar er zijn altijd wel andere dingen weer waar je je druk om kan maken. Ik kan eigenlijk niet stellen dat ik dat heel erg bewust heb gehad. Misschien wat ik wel heel erg opmerkte was: maar oh, ik ga afvallen. Dat ik meteen al mijn kleding ging kopen weer. Want voordat het weer weg is en nu de laatste week denk ik daaraan: nou, dat hoeft helemaal niet, want het gaat niet meer veranderen, dus het blijft wel. Sterker nog, ik denk dat ik nog meer afgevallen. Daar ben ik nu ook vanaf. Ik ben er eigenlijk alleen maar steeds meer in de psyche gaan duiken en mezelf gaan observeren en veel meer over mezelf te weten gekomen. Dus daar heb ik me vooral mee bezighouden. Dus dat is niet zo, wat dat betreft.

Marjena: Mooi. Geweldig.

Wilma: Dat was het.

Marjena: Ja het is fantastisch. Het is prachtig wat je vertelt en het is precies wat ook mijn opzet is. Als je mijn programma volgt dat de redenen waarom je over eet, dat je die kan oplossen met behulp van de stappen en de tools die je leert, zodat je niet meer afhankelijk bent van overeten en eten optioneel wordt en niet iets wat groter is dan jezelf en waarin je vertrouwen ontwikkelt in ‘hé, dit gewicht wat er nu af is, komt er ook nooit meer aan.’ Want ik heb dit niet gecreëerd op volhouden en wilskracht. Ik ben veranderd en mijn relatie met eten is veranderd. En dat gewicht wat er nu afsmelt, dat blijft gewoon zo doorgaan. Ik hoef dus ook niet snel nu die foto te nemen of snel nu die kleding te kopen van, want nu kan het, nog maar zien hoelang dat zo blijft. Je voelt echt vertrouwen omdat je veranderd bent. Een andere relatie met eten hebt en een andere relatie met jezelf.

Wilma: Ja, en wat ook heel anders is. Want normaal als ik op dieet was, nou, dan ging ik wel drie keer op de dag op een weegschaal staan. Mmm. En als ik op het toilet was geweest, weer even kijken of er weer een paar ons af was. Ik doe dit helemaal niet meer. Ik heb gewoon vertrouwen in dat het goed gaat en na één keer in de zoveel weken kijk ik. Oh denk ik, er is weer wat af. Wat fijn. En als hetzelfde is is het ook oké, want ik voel me gewoon beter. Dus ja, ik heb echt vertrouwen dat dit alleen nog maar minder wordt eigenlijk nu.

Marjena: Fantastisch. Ik zeg altijd een onbelast lichaam is heerlijk om in te wonen. Het voelt fijn. Ik ben zelf ooit zwaar geweest. Ik weet hoe het voelt als je echt meer gewicht bij je draagt dan prettig is om in te rennen bij wijze van spreken. Om in te rennen en om in te bukken en om trappen mee te klimmen. Ik vind het heel fijn in een lichter lichaam te wonen. Maar mijn diepste voldoening is die fijne relatie met mezelf. En als jij me vertelt: ik was altijd zo krampachtig. Ik was zo perfectionistisch. Er stond zoveel spanning op de relatie met mezelf in de dingen die ik deed. En nu is mijn hoofd zoveel lichter. Ik ga niet meer zo gebukt onder mijn eigen krampachtige denken. Ja, dat, dat gaat over die onvoorwaardelijke zelfliefde, over dat zelfleiderschap. En dat is voor mij het allergrootste geschenk van dit werk wat jij nu hebt gedaan.

Wilma: Ja, maar voor mij ook. Dat is echt het grootste resultaat voor mij. En het afvallen, dat is top, want daar kwam ik voor natuurlijk. Dat is hartstikke fijn. Maar gewoon al die strijd kwijt zijn en de ruis in mijn hoofd en gewoon niet meer hoeven piekeren. En ‘ss avonds naar bed gaan van ‘oh, weer een rotdag. Ik heb dit verkeerd gedaan. Morgen moet het weer beter. Morgen moet het goed.’ Dat heb ik allemaal niet meer.

Marjena: Is er iets wat je zou willen zeggen tegen iemand die zich misschien nu in jou herkent en twijfelt over Etenslessen of twijfelt ‘is er wel een oplossing voor mij?’ Wat zou je willen dat iemand tegen jou had gezegd misschien?

Wilma: Nou, als iemand mij jaren geleden jouw programma had aangeraden, daar was ik heel blij mee geweest. Wat ik wil zeggen van ik weet wat het is. Ik weet niet beter dat ik het altijd op dieet gezeten. Een soort hopeloos geval. Het wordt nooit wat. Het blijft gewoon één grote strijd. Dus ik weet wat diegene voelt. En ik zou ook gewoon zeggen: doe het gewoon, gun het jezelf. Marjena is echt fantastische coach. Ze sleept je er helemaal doorheen. Ook de groepscoaching waar ik een beetje tegenop zag eigenlijk. Ik dacht van…maar je haalt daar zoveel uit. Juist de verhalen van anderen. Daar heb ik eigenlijk misschien nog het meeste van opgepikt. Dan ging ik aantekeningen maken. O ja, dat heb ik ook, zo zit het ook bij mij. En dan gewoon ook het gevoel dat dat je niet de enige bent die hiermee strijdt. Dat is al fijn. Ik voelde mij een soort vreemde eend in de bijt. En ja, ik heb daar heel veel aan gehad en nog steeds en ik neem me de rest van mijn leven mee. Dus ja, heel blij mee.

Marjena: Fantastisch. Ik zeg altijd alle coaching is jouw coaching. Als ik iemand anders coach is het ook jouw coaching. Juist omdat je als observant van de casus van een ander, het verhaal van een ander. En de omstandigheden kunnen verschillen. En die strijd met eten van de ander kan er iets anders uitzien. Maar de essentie, de dynamiek ervan, is exact hetzelfde. En als je dan kan observeren welke tools worden aangereikt, welke inzichten worden aangereikt. En wat iemand daar in kan ontdekken terwijl je dat alleen maar observeert en zelf niet op dat moment in dat verhaal zit. Iemand die gecoacht wordt, zit vaak op dat moment in zijn eigen verhaal en kan veel moeilijker observeren van bovenaf: wat ben ik nu aan het leren? Maar als je inkijkt in die coaching, terwijl het herkenbaar is wat die ander aan het ontdekken of aan het leren is. En je observeert dan de coach en die ander kun je zoveel gemakkelijker eruit filteren, wacht even, dit zijn die stappen. Ah, dit is die sleutel. Dit is die opening en boem boem boem. Goudklompje op goudklompje. Nou ja, je hebt het gedaan. Je bent het gaan noteren. Je oogst van de coaching van een ander. Enorm!

Wilma: Ja, juist ja. Je ziet het vaak zelf niet. Dus had ik misschien ook helemaal het zelf nooit met die vraag gekomen, maar omdat iemand anders em stelt denk ik: wacht even, dat zit ook bij mij zo. Je haalt er heel veel uit.

Marjena: Ik ben ontzettend blij voor je, Wilma. En ik vond het ontzettend leuk dat we het hier over hebben gehad en dat je jouw verhaal wilde delen met anderen. En ik denk dat je er heel heel veel mensen mee helpt die misschien nu nog denken ja, maar ik ben al zo jong op dieet gezet. Ik heb dit al te lang. Ik kan hier niet meer uitkomen. Ik heb dit al te lang. Of iemand die denkt ja, maar ik ben in de overgang. Dus mijn toekomst is al voorspeld wat dit betreft. En ik denk dat voor beide mensen je hier een hele positieve boodschap hebt gedeeld. En ik ben ontzettend blij voor je, dus ik vier het helemaal met je mee. En ik weet inderdaad dat wat je nu aan het doen bent heeft niets te maken met wilskracht en volhouden. Andere mensen kunnen jou niet zien, maar ik kan zien hoe jij straalt. Je bent echt eigenaar van deze relatie met eten die je nu hebt en die kan je niet meer verliezen en dat is fantastisch. Ook dus als je al op je derde op dieet bent gezet.

Wilma: Ook dan! Het is nooit te laat.

Marjena: Nooit te laat. Is nooit te laat. En ik denk dat dat een hele mooie boodschap is om mee af te sluiten dus wauw. Dank je wel. Dank je wel.

Wilma: Jij bedankt!