Afl. 97 18 Kilo kwijt. Gesprek met Inge

In deze speciale aflevering van de podcast luister je naar een gesprek tussen mij en Inge. Zij volgde Etenslessen en verloor 18 kilo. Dit is veel gewicht, maar dat is niet de reden waarom ik blij voor haar ben.

Ik ben blij voor haar omdat ik weet dat dit gewicht er ook niet meer aankomt.

Tijdelijk afvallen is zonde van je energie en zo teleurstellend. In Etenslessen gaan we alleen voor blijvend resultaat. Dit bereik je door je relatie met eten te veranderen en dat is precies wat Inge heeft gedaan.

Luister naar haar ervaring en ons inspirerende gesprek over dit onderwerp.

---

Wat je ontdekt:

• Wat het betekent om je relatie met eten te veranderen
• Hoe mijn klant Inge Etenslessen heeft ervaren
• Hoe het voelt om gewicht te verliezen zonde gevecht op wilskracht.

---

 

Transcript Afl. 97

Marjena: Hallo, allemaal en welkom! Welkom in deze speciale aflevering. Ik ben echt waanzinnig enthousiast, want ik heb iets speciaals voor je. Ik heb een gesprek samen met één van mijn klanten Inge en ik vind het heel waardevol voor jou om naar een gesprek tussen haar en mij te luisteren, waarin we het hebben over afvallen zonder dieet.

Marjena: Want een van de belangrijkste redenen waarom ik deze podcast ben begonnen en als je er al een tijdje naar luistert, dan weet je dat ook is omdat ik niets liever wil voor je dan dat je een helder beeld gaat krijgen van dat alternatief op afvallen op wilskracht. Mijn strijd met eten is echt voor een groot deel ontstaan, omdat ik geen idee had hoe afvallen zonder dieet voor mij kon werken en ik telkens opnieuw probeerde af te vallen op wilskracht. Dieet naar dieet volgde en daar alleen maar een enorme obsessie met eten door ontwikkelde en een gevecht met mijn gewicht. En dat heeft er niet om gelogen. Ik heb er echt jaren over gedaan om daaruit te komen. En toen me dat eenmaal was gelukt en ik begreep hoe afvallen zonder dieet werkte en ik inmiddels als coach aan de slag was, ik niets liever voor diegenen die ook dat gevecht willen komen dat mogelijk maken.

Marjena: En ik wil daar zoveel mogelijk mensen mee kunnen helpen. En ik weet dat als je aan de voorkant staat daarvan en gewoon nog geen beeld hebt van afvallen zonder dieet, het heel mistig is. Je hebt geen idee wat je ervan mag verwachten. Je hebt geen idee hoe dat proces eruitziet en of het voor je kan werken. En door de ervaring van Inge met je te delen en een gesprek met haar met jou te delen, wil ik de kloof dichten tussen de ervaring die je tot nu toe hebt: afvallen op wilskracht, met behulp van een dieet en hoe het eruit ziet, hoe de ervaring eruitziet van afvallen zonder dieet en wat het betekent om je strijd met eten op te lossen met behulp van coaching en hoe het eruitziet om een geweldige relatie met eten te creëren.

Marjena: Door een gesprek te hebben met Inge wil ik je helpen om hier een beeld bij te krijgen. Ik vind het geweldig dat ze ja heeft gezegd en hier met jou haar ervaringen wil delen. Dus welkom Inge. Geniet allemaal van de aflevering. Welkom in de podcast.

Inge: Ja, dank je wel, Marjena.

Marjena: Misschien wil je de luisteraars helpen en iets vertellen over jouw relatie met eten en hoe die eruitzag voordat je Etenslessen vond en voordat je je daarin in mijn programma liet coachen.

Inge: Ja, nou, ik ben het vanaf mijn 14de eigenlijk bezig met diëten. Toen ik met jou in aanraking kwam was ik 48. Dus dat heeft een behoorlijk aantal jaren in beslag genomen mijn dieetverleden. En dat zag eruit door het volgen van honderden diëten. Brooddieet, de weightwatchers, noem ze allemaal maar op. Ik geloof dat ik ze allemaal wel gevolgd heb. En ik was er dag en nacht mee bezig met eten. ‘s Ochtends stond ik ook met wat ga ik vandaag eten? Of ik stond op met: oh mijn hemel, wat heb ik gisteren allemaal gegeten? Eigenlijk stond ik continu aan op eten. Of ik nou aan het diëten was, dan was ik aan het nadenken over wat ik allemaal niet mocht. En als ik niet aan het diëten was, dan voelde ik me slecht of was ik daar gewoon op een negatieve manier met bezig.

Marjena: Ja ja, dat brooddieet…haha…

Inge: Ja, echt vreselijk. Mocht je alleen maar brood en water…haha…

Marjena: Eén dag, één dag alleen maar droog brood en water en de volgende dag wat je maar wilde.

Inge: Ja klopt.

Marjena: Ik zeg altijd achteraf. Nu, als ik er nu op terugkijk. Met het brooddieet verloor je niet alleen gewicht, maar ook je verstand…haha…

Inge: Ja, als ik er nu op terugkijk denk ik ook waarom…haha…ook helemaal niet gezond. Nee, echt heel vreemd.

Marjena: Ja! En heb jij ook in de loop der jaren steeds meer kennis opgedaan over gezonde voeding?

Inge: Ja, absoluut. Ik weet eigenlijk alles wel over eten. Op een gegeven moment, ik heb ook zo’n calorieëndieet gedaan, dan moest ik alles optellen, dus ik weet van heel veel producten wel hoeveel calorieën overal inzitten. Ik weet ook wel wat gezonde producten zijn, wat niet gezonde producten zijn, dat ik van suiker niet gelukkig wordt. Bepaalde vetten. Dus ja, mijn kennis over eten is best wel groot geworden in de loop der tijd.

Marjena: Ja ja. En wat ik daarin, ik weet niet hoe dat voor jou was, maar wat ik daarin zo pijnlijk vond was dat hoe groter mijn kennis over gezonde voeding was, des te groter werd ook het verwijt naar mezelf. Van: hé, je weet toch. Je weet toch wat goed voor je is? Waarom doe je het nou niet gewoon? Waarom hou je je niet aan je eigen afspraken? En dat maakte die strijd met eten ook zo pijnlijk. Niet alleen dat het me niet lukte om het gewicht te hebben waar ik zo hard voor werkte, continu en dag en nacht mee bezig was. Maar ook dat ik gewoon dat het me niet lukte om gewoon toe te passen wat ik allemaal wist.

Inge: Ja ja, precies dat. Ja, dat klopt. Je weet alles. Waarom lukt het je dan niet?

Marjena: Die pijn, die pijn. Dus je was er continu mee bezig. Dag en nacht mee bezig met heel veel diëten uitgeprobeerd. En toen? Wat was jouw verwachting van het programma en hoe kwam je het programma tegen? Weet je dat nog?

Inge: Ja, dat weet ik nog. Via een super lieve vriend ben ik bij jou podcasts terechtgekomen. En toen ben ik een aantal afleveringen gaan luisteren. En eigenlijk bij elke aflevering had ik zoiets van: hè, dit is heel herkenbaar en hé, dit is een hele andere manier van kijken en voelde zo vertrouwd voor mij dat ik dacht van ja, dit zijn allemaal dingen die voor mij spelen. Ik wil dit ook. En toen heb ik op een gegeven moment die proefsessie bij jou gedaan. En toen had ik zoiets van: ja. Ik hoop zo dat dit wat wordt. Ik was heel hoopvol en ook wel een beetje terughoudend nog steeds. Maar ik dacht wel: dit is wel de laatste. Het laatste ding waar ik geld tegenaan gooi met hoop op: dit is gewoon het laatste. Als dit niet lukt dan is het maar wat het is.

Marjena: Ja ja, ja, oké. En wat is er vanaf dat moment voor je veranderd? En dan denk ik bijvoorbeeld aan: wat is er voor je veranderd in die strijd met eten en in je relatie met eten? Want vaak, en daarom weet ik dat ik nu misschien best de lastige vraag voor je stel. Als je eenmaal aan de andere kant van die strijd staat, weet je soms bijna niet meer: hoe kreeg ik dit nou voor elkaar? Hoe ben ik nu eigenlijk op die plek beland waar ik nu ben?

Inge: Ja, klopt. Het zijn best wel veel dingetjes eigenlijk geweest. En dat is met name wel in de gesprekken met jou zeg maar omdat jij het best wel snel ziet hoe iemand in mekaar steekt en hoe diegene daarmee iets kan doen om verder te komen. Het zijn echt heel veel verschillende dingen geweest bij mij. Gedachtenwerk over het loslaten van gedachtenpatronen over diëten, het anders kijken naar mezelf in de zin van liever zijn voor mezelf en niet mezelf overal over straffen. Het is een bouwcombinatie pakket eigenlijk geweest van foute dingetjes die steeds in gesprekken, en het klopt wat je zegt, het is best moeilijk om terug te halen: wat is het dan precies geweest? Want er is zoveel veranderd in mijn hoofd.

Marjena: Een van de dingen waarvan, als ik het destilleer weer terug naar de kern dan zeg ik eigenlijk altijd het volgende: een strijd met eten leunt op een paar stukken die niets te maken hebben met kennis over gezonde voeding. En dat gaat over het volgende: in de eerste plaats hebben eigenlijk al mijn klanten met elkaar gemeen dat ze een brein hebben wat gevoelig reageert op voedsel. En ik dacht vroeger altijd: ik moet toch gewoon een koekje kunnen eten zonder dat ik er direct nog een tweede wil? Maar waar ik achterkwam is dat niet iedereen een brein heeft, wat even gevoelig reageert op snelle suikers, zoals ook niet iedereen een brein heeft wat erg aangaat van alcohol. Mijn brein gaat niet zo aan van alcohol. Eigenlijk helemaal niet. En waar iemand die een brein heeft wat heel gevoelig is voor alcohol naar mij kan kijken terwijl ik mijn halve wijntje gewoon vergeet. En dan denkt: oh wat knap, ze laat die halve wijn staan. Voor mij is het niet knap. Het is geen prestatie. Mijn brein gaat gewoon niet aan van alcohol, dus dat wijntje hoeft niet op. Ik vergeet dat ik dat wijntje heb. Met een Bastogne koek…haha…is dat anders, Is dat iets wat jij ook herkent? Dat je een brein hebt wat gevoelig reageert op snelle suikers?

Inge: Ja, absoluut. En mijn brein reageert ook direct op een wijntje…haha. Als ik een wijntje heb, dan wil ik nog één wijntje. En dan het liefst nog een wijntje. En dan gaan ook alle remmen los voor mijn gevoel. En dan wil ik er ook bij eten. En bij snacken. Dan gaat er nog veel meer aan. Maar ik heb het inderdaad ook met een koekje of met een snoepje.

Marjena: Ja en mijn belangrijkste inzicht daarover is geweest: als je zo’n brein hebt, vergelijk jezelf dan niet met iemand die zo’n brein niet heeft. Want dat is een van de dingen waarmee we onszelf continu pijn doen. Dat we kijken naar die zus of die collega, of die vader of moeder die je hebt, die met verbazing naar jou kijkt en zegt: ja, maar ik laat het gewoon bij. Ik neem er gewoon één. En dat is het dan. Waardoor je denkt van: wat ben ik dan voor loser dat mij dat niet lukt? Nee, nee, nee, nee dus. Misverstand nummer één. Jouw brein steekt anders in elkaar. Jouw brein gaat ervan aan. En de tweede ontdekking die ik deed is dat als je een brein wat daar zo gevoelig op reageert dan ontdek je vroeg of laat onbewust dat je dat wijntje of, in dit geval praten we dan overeten, eten kan gebruiken als middel om jezelf mee af te leiden, als je even bij jezelf vandaan wilt, als je bijvoorbeeld gevoelens van ongemak hebt, als je opziet tegen een taak of als je frustratie voelt of verveling voelt. En kan jij iets vertellen over jouw ervaring daarmee? Is dat bij jou ook zo gegaan? En is dat iets wat onbewust inderdaad zo ontstond dat je eten begon te gebruiken als je wilde uitchecken van jezelf?

Inge: Ja, absoluut. Ik checkte regelmatig uit, eigenlijk dagelijks. En dat had inderdaad met al die dingen zat daar wel verband in inderdaad, dat ik op het moment dat ik me verveelde, ging ik eten. Als ik me ongemakkelijk voelen, ging ik eten. En wat ik daarin wel heel erg heb geleerd is dat het ongemakkelijk voelen dat dat ook kan zonder eten. En ik denk dat dat wel een hele grote eyeopener voor mij is geweest. Dat als ik me inderdaad even ongelukkig voel of even verdrietig of ook heel blij of welk gevoel dan ook dat daar niet eten per se bij hoort. Dat het ook gewoon dat gevoel mag hebben. En dat heb ik vooral heel erg geleerd dat ik gewoon kan voelen. En zonder de combinatie van eten.

Marjena: En ja, ja en ik denk dat we daarmee eigenlijk meteen ook heel diep komen op een kernpunt waarvan heel veel mensen nu zullen zeggen van: ja, maar hoe dan? Wat al mijn klanten hierin tegenkomen in het weer uit elkaar halen van de combinatie van gaan eten als je door een moeilijke emotie gaat, is dat als die gewoonte zich ooit heeft ontwikkeld, en die ontwikkelde zich voor jou en mij, ik ontwikkelde die gewoonte als tiener al, als ik thuiskwam uit school en tegen mijn huiswerk op zag en wist: oh, ik moet drie vakken leren of ik heb heel veel, weet ik uit aardrijkskunde en ik, nou ja, ik ben rekenblind wat ik toen nog niet wist. Dus al mijn bètavakken waren echt een drama voor me. Dan ging ik eerst als het ware moed ineten. Beloonde ik mezelf eerst met: oké, dan mag je nu gewoon lekker tosti’s maken. Ik had helemaal geen honger op dat moment, maar dan wilde ik van alles gaan eten om mezelf even af te leiden van de weerstand die ik voelde om aan dat vervelende huiswerk te moeten gaan zitten. En dan ging ik dat werk doen. Daardoor ontstond in mijn brein was een neurologische connectie, gewoon een Pavlov conditionering, tussen: hé, als ik weerstand voel komt er voedsel. Komt er eten waardoor mijn brein dopamine aanmaakte. En zodra ik ergens tegenop zag, kreeg ik daarbovenop ook nog een verlangen naar eten. Gewoon omdat mijn brein leerde dat die twee bij elkaar hoorden. En ik kan me herinneren van jou dat dat ook zo was en dat je je bijna niet kon voorstellen dat je daar ook weer vanaf kon komen van dat intense verlangen naar eten op dat soort momenten.

Inge: Ja klopt, daar geloofde ik inderdaad niet zo in…haha…toen jij dat zei.

Marjena: Precies! En nu, en dat is dus ook eigenlijk waarom ik zei van als je er eenmaal uit bent, kan je bijna niet meer herinneren hoe het was dat die twee zo met elkaar als klittenband aan elkaar zaten. Je rot voelen betekent ook automatisch verlangen naar eten. En daarmee is het dus bijna een soort van dubbele sandwich van lastige gevoelens. En je hebt bijvoorbeeld die weerstand die ik dan voelde op zo’n moment. Of in jouw geval misschien verveling of niet weten welke keuze je wil maken in iets, in een vraagstuk waar je mee zit. En daarbovenop heb je dan ook nog die enorme, dat eten wat zo aan je trekt op dat moment. En je weet gewoon bijna niet waar je jezelf later moet.

Inge: En de honderden keren dat ik naar de keuken ben gelopen. En dan dacht ik een goede keus te maken door het keukenkastje open te doen en weer dicht te doen. En oh, ik heb niks gepakt, dat ben ik goed bezig. Maar alleen al de gang naar een keukenkastje, dat doe ik gewoon nu nooit meer. Dus het is wel heel bijzonder hoe dat veranderd is inderdaad.

Marjena: Ja, ja en zeg je daarmee dat je nu ook niet meer, als je je dus, ja ons rot voelen. Dat hoort er gewoon helemaal bij, dat je op dat hoort bij onze menselijke ervaringen. Komt bijna dagelijks wel voorbij, zeker als je een sensitief persoon bent. Voel je daar nu nog wel dan dat zeurende gevoel? Dat verlangen naar eten bij? OF heeft zich dat voor je opgelost?

Inge: Nee, dat is totaal niet meer in combinatie met eten. Dat is het grappige. Nee, ik maal daar er nu helemaal niet meer om. Het is echt klaar! En dan had ik zelf echt nooit verwacht. Echt niet.

Marjena: Wauw, dat is echt bijzonder. Dus als je je nu rot voelt dan is dat een opzichzelfstaande ervaring zonder dat daar ook automatisch dat verlangen naar eten bij komt. Dat is ervan af.

Inge: Ja, ik merk wel dat ik dan. Dan ga ik wel vaak iets anders doen. Dan ga ik bedenken, wat ik dan kan gaan doen. Dus ik ga misschien wandelen met de hond of ik ga…nou ja, wat dan ook. Ik ga in ieder geval niet naar een denken over eten. En nee, ik ga zoeken naar alternatieven.

Marjena: Ja ja, dus je vangt jezelf daarin op en je bent dus nu iemand geworden die zichzelf kan begeleiden in zich rot voelen zonder dat je daar eten bij nodig hebt. En zonder dat je een verlangen naar eten voelt. Super.

Inge: Ja, dat is het inderdaad.

Marjena: En ik weet nog dat we het daarin gehad hebben over, en dat is denk ik ook de magie van coaching. In coaching kijken we niet naar…wat je doet met een dieet is op dat soort momenten gewoon tegen jezelf zeggen: kom op, doorzetten, doe het niet, doe het niet, doe het niet. Je vecht tegen dat verlangen naar eten. Je onderdrukte het, je spartelt en je probeert het de baas te blijven. En daarvan is mijn ervaring dat het niet werkt omdat, ook als je er misschien op dat moment niet aan toegeeft, komt er wel een ander moment waarop je ineens moe bent of boos op jezelf of iemand anders is boos op je…haha. Kortom, je bent mentaal op een kwetsbare plek. En dan alsnog ga je in de eens overstag en eet je alsnog. Heb je alsnog die eetbui of dat overeten en wat in de magie van coaching gebeurt is dat we werken aan de gedachte die het aantrekkelijk voor je maken om dat moment van verlangen naar eten in je rot voelen, stel er is wat er aan de hand, je verveelt je of er zit je iets dwars, er speelt iets waardoor je je niet prettig voelt. Dat verlangen naar eten is er, want daar sta je nog op dat punt aan het begin van die coaching. Alleen door de sessies die je hebt gehad, door het gedachtenwerk wat je hebt gedaan, door de tools die je hebt gekregen, weet je een verlangen naar jezelf aan te zetten, wat je nieuwsgierig maakt naar de ervaring van hierbij blijven zonder naar eten te grijpen en te ontdekken wat er dan voor je kan ontstaan, wie je wordt in dat proces. Kan je dat nog herinneren?

Inge: Ja, absoluut. Dat vond ik ook heel fijn. In de beginsessies word je best al aan het werk gezet en dat gaat ook best wel even wat tijd in zitten. Maar die tijd die je erin stopt is zo waardevol, want je leert je zelf zo erg kennen. Ook in wie je zelf bent. En dat was denk ik ook wel een grote zoektocht die ik altijd gehad heb en waar ik dankzij de sessies bij jou gewoon heel erg achter ben gekomen van: oké, voor mij werd het beeld wie ben ik steeds duidelijker en dat maakte ook dat wie ben ik had ik geen eten in nodig. Daarin had ik het niet nodig om het aan te vullen met eten. Want ik was al genoeg. Ik ben al genoeg nu wie ik ben. Het was gewoon fijn. Die hele zoektocht die wij tijdens de sessies daarin hebben gedaan en waarin je ook hele fijne huiswerkopdrachten geeft. Dat is gewoon zo mooi. Ik heb al drie schriften volgeschreven en ik schrijf nog steeds…haha…

Marjena: Ik ben zo blij dat je dat zegt. Want soms kunnen we denken en dat is ook vaak wat dieetboeken suggereren is dat er zoiets is als een soort van quick fix. Dat als je nou maar eenmaal deze zeven sleutels of drie stappen of deze methodiek toepast en snapt. Dan valt er een kwartje en dan is het klaar. Zo van als je nou maar de theorie begrijpt, dan is het klaar, terwijl wat jij hier nu vertelde, ik ben zo blij dat je dit zegt. Je maakt een beweging naar jezelf toe en je gaat kijken naar je brein. Je gaat kijken naar wat je allemaal denkt, je gaat kijken naar wat je allemaal gelooft en door te zeggen: drie schriften volgeschreven en ik schrijf nog steeds. Daarmee laat je zien dat een fantastische relatie met eten het resultaat is van een fantastische relatie met jezelf. En bewustwording van die relatie met jezelf. En dat is één van de dingen waar ik zo gepassioneerd over ben en voor sta dat zolang je gelooft dat gewicht en slank zijn alleen maar een kwestie is van kennis over gezonde voeding, sla je die hele relatie met jezelf over. En dat is de allerbelangrijkste reden waarom je een leven lang kan blijven vechten met je gewicht en je kan blijven afvragen waarom het je nou niet lukt. En jij hebt dat perspectief voor jezelf verbreed. Jij hebt je relatie met eten binnen de context van de relatie met jezelf geplaatst, waarin al je gevoelens een rol spelen, waarin al je gedachten een rol spelen en de relatie met jezelf centraal staat. En vanaf het moment dat je dat bredere perspectief kiest en daarin investeert, valt het op z’n plaats en komt er iets tot ontwikkeling. Nou, geweldig, geweldig en wat iedereen natuurlijk wil weten nu: ben je ook afgevallen, is ze afgevallen? haha…

Inge: Ik zag toevallig vanochtend een foto van precies één jaar geleden. En die krijg je dan via je google, dan komt het tevoorschijn. En ja, ik ben zeker afgevallen. Ik ben 18 kilo afgevallen in jaar tijd.

Marjena: Wauw!

Inge: Nou ja dus. En het leuke is, als ik kijk naar. Vanaf mijn 14e begonnen ben ik al honderden kilo’s afgevallen, maar die zijn er allemaal weer bijgekomen. En bij mij ging het elke keer 5 kilo eraf. En dan had ik iets waar ik naar uitkeek van dat feestje. Dan wil ik echt nog een paar kilo eraf. Nou dan lukte mij dan 5 of 10 kilo. Allemaal prima. En al was het feestje geweest en dan? Nou, dan was voor mij het doel er weer af en dan ging ik weer terug op de oude toer en kwam het er allemaal dubbel en dwars weer bij op. Maar deze 18 kilo, daarvan weet ik gewoon. Die komen ook echt niet met terug. Daar ben ik echt van overtuigd. Ik weet nog dat jij dat in het begin zei, in de sessies van: deze kilo’s gaan niet meer terugkomen. Nou ik geloof het niet…haha…Maar nu weet ik het. Ja, deze blijven weg.

Marjena: Ja. En dat is omdat je relatie met eten is veranderd.

Inge: Ja.

Marjena: En dat afvallen op wilskracht voor een feestje. En dan is het feestje geweest. Dat gaat zo over dat externe idee van het doen om je goed genoeg over jezelf te kunnen voelen via je lichaam, via je gewicht. En nu komt het van binnenuit. Is dat iets waar je nog iets, het is een lastige vraag hoor, die ik nu aan je stel. Kan jij dat verschil uitleggen of worden aangeven van afvallen vanwege dat uiterlijke plaatje of dat doel, dat feestje of nu slank zijn van binnenuit? Waar doe je dat voor? Waar gaat dat over? Kan je daar iets over zeggen?

Inge: Ja, dat is denk ik ook wel het stukje dat ik net aangaf. Erachter komen wie je bent en dat je dus ook voldoende hebt aan wie je bent. Het is een soort gevoel van ja wat een ander daarvan vindt, daar gaat het helemaal niet mee over. Het gaat ook over wat ik er zelf van vind en dat ik liefdevol met mezelf kan omgaan. En dat stukje, ja dat voelt nu heel anders.

Marjena: Ja, jezelf eten geven als je je rot voelt is niet liefdevol.

Inge: Nee.

Marjena: Is eigenlijk, ontdekte ik later, ik ben benieuwd hoe dat voor jou was. Toen ik nog heel erg op dat lijnen zat was eten voor mij op de dagen dat ik zondigde of dat ik vond dat ik hard genoeg mijn best had gedaan, was eten een beloning. En dan mocht ik mezelf iets geven wat inmiddels natuurlijk op de verboden lijst stond. Wat slecht was, waar je van aankomt. Wat een verboden vrucht was, maar wat ik wel lekker vond. En daardoor was eten heel erg een vorm van beloning van mij geworden. En toen ik eenmaal wist: ik wil nooit meer op dieet. Toen was mijn vorm van zelfliefde en voor mezelf opkomen heel erg het tegenovergestelde. Ik ga nooit meer op dieet. Ik laat me nooit meer vertellen wat ik wel of niet mag eten. Ik eet gewoon precies waar ik zin in heb. En omdat ik nou eenmaal een brein heb wat erg gevoelig is voor snelle suikers en eten voor mij een vorm van beloning was geworden, was overeten voor mij een verkapte vorm van liefde geworden. Hier, je hebt het verdiend. Hier, je hebt een moeilijke dag gehad. Hier, je mag nu jezelf even troosten met eten. Is helemaal prima. En pas veel later zag ik: dit is eigenlijk een vorm van verwaarlozing. Want door mezelf de mond te snoeren, letterlijk en figuurlijk met voedsel, kan ik niet bij mijn gevoel. Stagneert mijn emotionele ontwikkeling. Kan ik mezelf niet te zelfzorg bieden waar ik daadwerkelijk op kan groeien, waar ik mezelf beter door leer kennen. En volgens mij sluit dat aan op wat jij zegt: over jezelf beter hebben leren kennen. Is dat iets wat inderdaad ook samenhangt met stoppen met overeten? Pas als je stopt met overeten kan je intiem worden met jezelf.

Inge: Ja, dat denk ik. Ja, dat denk ik zeker. Want ik had altijd het gevoel dat ik een leegte in mij had en daar heb ik een hongergevoel van gemaakt, denk ik.

Marjena: Wauw, ja!

Inge: En dus leegte was honger en de honger was vullen met eten. En nu heb ik de leegte gevuld met liefde en is de honger dus inderdaad weg. Dus is dat eten niet meer nodig.

Marjena: Ja! En ik denk dat de grootste pijn daarin, ik weet niet hoe jij dat hebt ervaren, is dat als eten nog liefde is, hoe pijnlijk dat je dan die leegte vult met eten, om vervolgens daarna spijt te hebben. Dus het is een soort van dubbele pijn. Eerst is er pijn en leegte. Dan is er hier: alsjeblieft, ik troost je, hier heb je eten en daarna is het waarom deed je dit nou?

Inge: Geef jezelf weer de schuld overal van.

Marjena: Ja! Dan gaat die plaat van spijt en schuld op en is er een soort van dubbele pijn. Er was al pijn. Het einde van verveling of frustratie of verlorenheid. Of even niet weten waar je jezelf laten moet. Dan is er eten en daarna is er daarbovenop nog weer: waarom deed je dat nou? Waarom kan je dan niet normaal doen met eten? Waarom heb je dit nou toch weer gepakt? Je zou dit niet meer doen. En dit is niet het lijf wat ik wil.

Inge: Ja, hoe stom ben je dan? Ja, ja, ja.

Marjena: Dat verwijt. Wat ik vaak heb ervaren eigenlijk nu als een trap na. Je hebt pijn. Je geeft jezelf het enige wat je kent en daarna geef je jezelf een schop na over dat wat je jezelf gegeven hebt, wat het enige is wat je kent. Zo pijnlijk, zo eenzaam ook, want het is bijna niet uit te leggen aan mensen die dat niet kennen.

Inge: Nee, dat klopt. Nee, nee, dat klopt. Dat is niet uit te leggen.

Marjena: En nu sta jij aan de andere kant ervan. Je bent die achttien kilo kwijt. Je weet dat ze er ook niet meer aan gaan komen. Hoe zaligmakend is het om zo slank te zijn? Wat is er? Laat ik het anders zeggen: wat is er fijn? Wat is er fijn aan slank zijn? En ook daar denk ik mogen we heel eerlijk over zijn? Is het fijn?

Inge: Het is heel fijn…haha…Ja, het is heel fijn. Maar het is ook inderdaad wel de combinatie met wat we net bespraken. Mijn grootste gevoel wat ik nu heb is vrijheid in mijn lichaam en vrijheid in mijn hoofd. En dat is echt, die combinatie maakt dat je ook. Ik ben constant nieuwe dingen weer aan het doen, omdat ik me gewoon zo fraai voel om te bewegen, om los te voelen. En ik ben nog niet eens begonnen met sporten…haha…Het volgende doel…haha…Dus het voelt heel prettig. En je je bent in een soort van goede relatie met jezelf op allerlei alle gebieden. Nu helemaal lichamelijk. Ik voel me weer een kind. Ik kan me weer bewegen zoals zoals vroeger.

Marjena: Ja ja, die flexibiliteit hebben, die lichtheid in je lijf. Die souplesse. En ook denk ik, dat hele hoofdstuk van. Kan ik dit aan? Staat me dit wel? Kan ik dit hebben? Kleed het voldoende af? Die hele splinter is als het ware uit je voet. Dat hoofdstuk is gewoon klaar.

Inge: Ja klopt. Ik heb nu ook inderdaad kleding gekocht, dat ik denk: nou, dit kan ik denk ik volgend jaar gewoon weer en ook ik koop ook veel leuker kleding. Het staat ook leuker. Misschien is dat het ook. Ik weet het niet…haha…

Marjena: Ik wil het schoonheidsideaal absoluut niet op gewicht plakken. Ik denk dat met elk gewicht en ik gaf mezelf toestemming om leuke kleding te gaan dragen, ook toen ik mijn overgewicht nog had omdat ik echt zag: zolang ik mezelf mijn lichaam blijf afwijzen en het lelijk blijf vinden, het actief lelijk blijf vinden en mijn brein continu negatieve praat laat uitbraken over mijn lijf. Iedere keer dat ik langs een etalageruit loop of mezelf in een flits in de badkamerspiegel zie of in een passpiegel ergens of onder de douche m’n lichaam zie, blijft eten beladen en blijft het een spanning. Dus dat idee dat ik pas mezelf oké mag vinden als ik een bepaald gewicht heb, dat liet ik echt los. Dat had heel veel te maken met het schoonheidsideaal en met hoe ik was opgevoed en al mijn ideeën over wat mooi was en wat lelijk was. Ik leerde als heel jong meisje al: overgewicht is niet de bedoeling. Is taboe. Het is lelijk, dat is slecht. Dat is vet. En dikke mensen zijn niet aantrekkelijk. Dat! Dat pikte ik overal tussen de regels door duidelijk op. Dus dat zat al heel jong bij mij tussen de oren. En ik denk echt dat iedereen toestemming heeft om zichzelf, met welk gewicht, welk lichaam dan ook helemaal te mogen vieren, dat lichaam te belichamen en ervan te genieten. Maar mijn pijn zat op het feit dat ik zelf wilde kunnen beslissen of ik overgewicht had of niet. En mijn eerlijke esthetische voorkeur, los van het schoonheidsideaal was een slank lichaam oprecht. En het voelde ook lekker om het te hebben. En ik kon die twee op een gegeven moment ook echt duidelijk uit elkaar halen. Wat was dat stuk in mij wat dacht ik moet aan een bepaald plaatje voldoen om er te mogen zijn? En wat is het stuk in mij wat daadwerkelijk zich lekker voelt bij een slank lichaam? Kan je die twee ook nu goed uit elkaar halen?

Inge: Ja zeker? Zeker! haha…

Marjena: Het is een lastig onderwerp. Wat is van de media. Wat is je ooit verteld?

Inge: Klopt.

Marjena: En los van jezelf. En ik denk dat je het nog het beste zei op het moment dat je zei van: het voelt op de een of andere manier jong. Het heeft iets te maken met vitale ervaringen als je die bagage niet bij je draagt.

Inge: Ja, dat klopt. En ik denk vooral dat mijn zelfbeeld gewoon veranderd is. En dat heeft niet eens zozeer met gewicht te maken, maar wel met hoe ik naar mezelf kijk. Wat ik net ook al eerder zei ik kijk veel meer met liefde naar mezelf in plaats van met mezelf te straffen. En dus dat zelfbeeld en dat toont zich dan in alles in wat ik nu uitstralen is gewoon anders dan wat ik uitstraalde toen ik dat nog niet had.

Marjena: Ja ja, ja en mensen kunnen jou niet zien, maar ik weet hoe je veranderd bent. En de grootste verandering zit voor mij in de sprankeling en de kracht, de connectie met jezelf die ik heb zien ontwikkelen. Want jij kwam echt heel standaard bij mij binnen. Bijna in elke intake zit er iemand tegenover mij of in het kennismakingsgesprek op die gratis sessie, iemand die er nog gewoon niet in gelooft omdat je zo lang met een gebroken systeem hebt geprobeerd om je gewicht te beïnvloeden en om uit je strijd met eten te komen. En dus weet ik het wel interessant te brengen. En durf je op een gegeven moment wel te vertrouwen op mij of op de methodiek en de dingen die ik je uitleggen. Maar het vertrouwen in jezelf is nog zo wankel en een van de belangrijkste redenen waarom ik mijn werk doe is niet omdat ik iedereen zo graag slank wil hebben, maar omdat ik het wil dat het jezelf pijn doen met een gebroken systeem. Ik wil dat dat stopt, het voortdurend mensen zien fietsen zonder stuur of kettingkast, die dan vervolgens gaan denken het ligt aan mij dat het me niet lukt. Dat. Dat is zo pijnlijk en daarom wil ik dat paradigma op afvallen in Nederland verandert en wil ik dat we op een andere manier leren denken over afvallen. Gezonde voeding. Kennis over voeding is een bron van informatie, maar maakt daarmee maar een klein deel uit van de relatie die je met eten hebt. De rest van die relatie gaat over: wanneer gebruik je eten op momenten dat je geen honger hebt? En waarom doe je dat? Wat speelt zich daaraf op die momenten? En zodra je nieuwsgierig wordt en ontdekt hoe je een verlangen ontwikkelt naar bij die momenten blijven en jezelf daarin kunnen ondersteunen. Met het gedachtenwerk wat je doet. Met de emotionele ontwikkeling die je doormaakt. Vanaf dat moment ontstaat er een ontwikkeling in jezelf die weergaloos is. En dat is de transformatie die ik tegenover me zie, als ik naar je kijk. Je bent zo krachtig geworden. Zoveel. Je hebt zoveel zelfvertrouwen ontwikkeld. En een overgave ook in de manier waarop je je leven leidt. Want kan je ook zien dat die coaching niet alleen effect heeft gehad op je relatie met eten, maar ook op de andere gebieden van je leven?

Inge: Ja zeker. Ik heb in het begin bij jou al aangegeven dat mijn ding was een beetje mijn werk dat ik dacht van: goh, zit ik hier op de goede plek? En ik werk hier al best al lang en moet ik niet eens een keer wat anders gaan doen? En ook daarin hebben we samen gekeken. En nu heb ik sinds vorige week, twee weken geleden een nieuwe baan gevonden. Dus ik ben helemaal happy…haha…

Marjena: Super!

Inge: Dus ook daarin heb ik een hele slag gemaakt om ook met middels gedachtenwerk te kijken van: goh, wat wil ik nu precies? En wat heb ik nu? En hoe kan ik dit alles aanvliegen? Dus ja, dat is al een stukje en ook thuis naar de kinderen toe. Alles gaat mij daarin. Dus ja, ja.

Marjena: Er is een hele mooie uitspraak die ik. Nou, ik denk wel, ja Dat was volgens mij eind 2000 zo ongeveer dat ik die voor het eerst hoorde. How you do one thing is how you do everything. Met andere woorden: hoe je met eten omgaat is een afspiegeling van hoe je met alles omgaat. En voor mij was dat toen nog een hele mysterieuze uitspraak die ik heel slecht kon plaatsen, maar later toen ik coach werd, mijn coaching ontwikkelde en uit mijn strijd met eten kwam, begon ik vanaf dat moment ineens te zien: inderdaad, het is waar, het is waar. Iemand die bijvoorbeeld snel vindt dat ze niet goed genoeg doet, een hele kritische, gespannen relatie met zichzelf heeft. In ieder geval met eten heeft. Die heeft dat ook met zichzelf en daarmee vaak ook met haar werk of zijn werk, met haar ouderschap, zijn ouderschap. Het zit in alles hoe je met jezelf omgaat of hoe je met eten omgaat, is hoe je met alles omgaat. En dat is ook een van de redenen waarom ik ontzettend blij voor je ben. Die achttien kilo is fijn voor je lijf. Het is fijn voor jou dat je ze nu kwijt bent en ook dat je echt je rust voelt van: dit is klaar. Dit komt er nooit meer aan, want ik heb mijn relatie met eten veranderd. Ik ben veranderd, maar hoe je met jezelf hebt leren omgaan zit niet alleen in hoe je met eten omgaat, maar in hoe je met alles omgaat. Ja…super. Ik ben zo blij voor je en ook zo ontzettend blij dat je dit hebt willen delen.

Marjena: Dat je hier te gast wilde zijn in de podcast en het daarover wilde hebben met mij, zodat andere mensen er een beeld van kunnen krijgen. Dus dank je wel daarvoor. Super.

Inge: Graag gedaan.

Marjena: Nou, ik hoop dat iedereen hier heel veel aan heeft gehad. En is er nog iets wat je als laatste zou willen zeggen tegen mensen die zelf nu nog heel erg zitten op: ja, dat is misschien leuk voor jou geweest en voor jou heeft het blijkbaar gewerkt. Maar hoe weet ik dat dit ook voor mij gaat werken? Wat zou je tegen iemand willen zeggen die heel erg twijfelt van is dit wat voor mij?

Inge: Ja, dat is moeilijk. Ik hoop dat iedereen het doet. Het is zo waardevol en ik begrijp de twijfel. Ik heb die ook gehad en ik heb me ook overal ingestort, in elk dieet weer. En die zijn allemaal grandioos gefaald. Dus ik zou zeggen: ja, het werkt gewoon om met jezelf aan de slag te gaan en om echt naar binnen te gaan bij jezelf en de diepte in te gaan kijken bij jezelf. Dus doe het alsjeblieft, doe het alsjeblieft.

Marjena: Oké, Oké. Inge, super bedankt! Ik vond het heel erg leuk om het hier over te hebben met je en ik wens je een heerlijke dag allemaal. Dank jullie wel allemaal voor het luisteren. Ik ben er volgende week weer. Tot dan.