Afl. 98 Waarom je eet als je geen honger hebt

Waarom eet je als je geen honger hebt? Het heeft jaren geduurd voordat ik mijzelf deze vraag zonder verwijt kon stellen. Ik was zo teleurgesteld in mijn gedrag rond eten, dat ik niet doorhad hoe negatief de relatie met mijzelf op dit vlak was geworden. Als je dit herkent is deze aflevering voor jou belangrijk.

Ik bespreek wat het betekent als je het gevecht met jezelf loslaat en aan je eigen kant komt staan. Je opent daarmee niet alleen de weg naar het creëren van een geweldige relatie met eten, maar ook naar een geweldige relatie met jezelf. Dit is het grootste geschenk dat je aan jezelf kan geven en ik kan niet wachten om te zien wat hiermee voor je verandert.

Mis deze aflevering niet.

---

Wat je ontdekt:

• Redenen waarom je eet zonder honger
• Hoe je aan je eigen kant komt staan in het oplossen van je strijd met eten
• Wat er verandert als je dit doet.

---

 

Transcript Afl. 98

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 98. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceert je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? Ik ben weer thuis na echt een heerlijke vakantie in Duitsland. Ik heb samen met Bob een fietstocht gemaakt. Het aanvankelijke plan was om naar Berlijn te fietsen met onze, we hebben twee honden, met de kleinste die hadden we bij ons en die zat in een mandje aan mijn stuur. En het was echt een verrukkelijke vakantie. Ik was de hele dag buiten, lekker aan het fietsen en prachtige landschappen gezien. Mooi boerenland, velden vol met zonnebloemen, velden waar je doorheen fietste zonder dat je in de verste verte ook maar iets kon horen. Wat in Nederland natuurlijk schaars is. In Nederland kom je dat vrij weinig tegen. Plekken waar het echt helemaal stil is en je ook niet in de verte verkeer kan horen. Dat kom je in Noordrijn-Westfalen veel tegen, die verrukkelijke stilte waarin je ook geen ander verkeer tegenkomt en ik heb genoten en ook heel erg genoten van het observeren hoe mijn hondje zo’n reis beleeft. Hij vindt het geweldig. Zo klein als hij is. Als hij in dat mandje zit, zo hoog, dan lijkt het, en dat kan natuurlijk helemaal mijn projectie zijn, maar dan lijkt het alsof ie zich helemaal de koning voelt. En dan in de wind staan z’n oortjes recht op. En dan lijkt die net een kleine Kremlin. En hij vindt het leuk om zo’n voorpootjes af te zetten tegen de rand van het mandje. Nou ja, ik vind het heerlijk. Ik kan er geen genoeg van krijgen om te observeren hoe hij zo’n fietstocht beleeft en we hebben maar liefst 540 kilometer gefietst.

We zijn van ons plan afgeweken om naar Berlijn te fietsen, omdat we erachter kwamen dat we een vaststaand minimum aantal kilometers moesten gaan fietsen om dat op tijd te kunnen halen. En dan met de trein terug te rijden naar Amsterdam. En dat wilde ik niet. Ik wilde geen doel moeten halen. Ik heb uitdagingen genoeg in mijn werkende leven. En dat wilde ik niet ook in mijn vakantie beleven, dus daar wilde ik me niet aan committeren. Dus toen zijn we afgeweken en zijn we van Münster naar Keulen gefietst en van Keulen naar Düsseldorf en van Düsseldorf naar Nijmegen en zo terug naar Amsterdam. En het was echt een heerlijke tijd. Verrukkelijk.

Gezond eten was soms een uitdaging. Dat kon lang niet overal. Ik ben zo verwend als stadsmens. Hier in Amsterdam zijn er zoveel leuke, hippe, gezellige lunchrooms waar je altijd heel lekker kan eten, maar ook heel gezond kan eten. En dat was op het platteland in die boerendorpjes een heel ander verhaal. En soms waren er situaties waarvan ik wist: oh als mijn klanten nu bij me waren geweest, mijn deelnemers aan de Etenslessen hadden we ze zo gelachen met elkaar, omdat er soms misverstanden zaten in wat ik dacht dat ik bestelde en dan uiteindelijk kreeg. En soms waren er gewoon geen opties. En dan had ik 75 kilometer gefietst en grote honger en kon ik kiezen tussen een gebakje, droog brood of niets…haha…

Het is heel raar om gebak te eten als je net 75 kilometer hebt gefietst, maar ik heb het allemaal gedaan en met heel veel plezier en met humor gekeken naar mijn eigen geest en hoe ik daar allemaal mijn weg in vond. En ik vind het heerlijk om nu weer thuis te zijn en weer lekker te kunnen werken en lesgeven en coachen en je weer voor jou te zijn en ik hoop dat je een verrukkelijke zomer hebt gehad en net als ik hebt genoten van veel buiten kunnen zijn, veel ruimte kunnen voelen om je geest te kunnen laten dwalen, je lijf lekker te bewegen en in het nu te zijn.

In deze les wil ik het met je hebben over dat handje nootjes of dat handje nacho’s. Of die paar dropjes die je ineens even pakt. En ik kreeg hier een vraag over en die vraag was: hoe stop ik daarmee? En wat doe ik daarmee? Want dit is wat ik steeds doe. En misschien ben jij ook iemand die zegt: ik heb niet echt eetbuien. Ik herken mezelf niet in het hebben van eetbuien, maar ik ben wel iemand die, als ik eenmaal heb geluncht, blijf eten. Ik blijf hier en daar steeds wat pakken. En voor jou is het misschien een koekje of een crackertje, maar dat gaat dan zo door. En je hebt er last van. Je wil het eigenlijk niet en je krijgt het niet voor elkaar om daarmee op te houden. En de vraag is hoe je dat doet.

Dit is wat ik weet. Als je probeert om daar op wilskracht mee te stoppen, dan zien je dagen er meestal uit als een herhaling van zetten. Elke dag zeg je ‘s ochtends opnieuw tegen jezelf: vandaag doe ik dit niet meer. Vandaag stop ik met eten als ik heb geluncht en eet ik pas weer tijdens het avondeten. En het lukt je misschien soms wel en meestal gewoon niet. En dat kan jarenlang zo doorgaan. En het blijft als een soort van ruis op de achtergrond, voortdurend een rol spelen in je leven. En je baalt ervan. Je wilt dat niet meer. En toch lukt het je niet, ondanks dat je zo baalt om te stoppen met dat gedrag.
Dit is wat ik weet. Als je op wilskracht probeert om hier een punt achter te zetten, kom je niet echt verder. Je blijft dan tegenkomen wat je nu al tegenkomt, namelijk dat het je soms wel lukt, en heel vaak ook niet en het blijft een ding. Zo vervelend. Wat ik je leer in Etenslessen is om aan je eigen kant te komen, staan hierin. Nee zeggen op wilskracht is polariserend. Je bevecht je zelf. Je voelt een verlangen om iets te doen en tegelijkertijd onderdruk je dat verlangen en zeg je: nee, dit mag niet. Nee, stop hiermee. Doet dit nou niet. Waarom doe je dit telkens weer? Voel je die spanning, die spanning van dat polariseren? Die spanning van dat gevecht? Jij tegen jezelf. Jij tegen je eigen verlangen. Jij tegen je eigen impuls. Maar als je aan je eigen kant komt staan, je voelt het al, dan wordt je maatjes en in dat aan je eigen kant komen staan doe je onderzoek.
In plaats van jezelf te bevechten word je nieuwsgierig. En waarom doe ik dit, kun je aan jezelf vragen vanuit verwijt. Waarom doe je dit toch telkens weer? Waarom doe je het nou weer? Waarom blijf je dit steeds doen? Dat is niet een oprechte vraag, dat is een verwijt…haha… en dat hoor je aan de toon waarmee je net doet.

De waarom-vraag, vanaf het moment dat je aan je eigen kan bent komen staan, voelt heel anders. Je voelt dan dat je niet wordt bekritiseerd, maar dat er ruimte voor je wordt gecreëerd. De ruimte om erachter te komen waarom je doet wat je doet. En als je deze podcast al wat langer volgt, dan weet je dat een van mijn uitgangspunten, één van mijn ontdekkingen is geweest dat een probleem pas kan worden opgelost nadat het eerst is begrepen. Er zijn heel veel redenen mogelijk waarom je steeds dat handje pakt. Ik kan dat hier niet voor je invullen, maar ik kan er wel een aantal opsommen die heel bekend zijn.

Bijvoorbeeld het weg eten van onrust. Je hebt al geluncht, eigenlijk hoef je niet meer te eten, maar je voelt onrust en er is een patroon ontstaan van dan even die onrust onderbreken. Die onrust willen weg managen met dat handje nootjes. Met die paar koekjes, met die crackertjes. Het weg eten van vermoeidheid is ook een veel voorkomende oorzaak. Of het weg eten van leegte. Het weg eten van stress.

Wat ik ook veel zie, is het compenseren van een dieetmentaliteit. Je hebt nu geluncht en met jezelf afgesproken: nu mag ik niets meer eten en als ik nu straks toch nog weer wat ga eten, dan verpest ik het. En ik wil het vandaag gewoon echt niet verpesten. Ik mag het vandaag niet verpesten. En daarmee creëer je mega veel spanning waardoor je juist voortdurend je bewust bent van die crackers die daar liggen of die nootjes of wat het ook is. En je juist doet, zodra je maar moe genoeg wordt en die spanning zich voldoende heeft opgebouwd, dan gaat de druk van de ketel doordat je eet. Je zoekt eigenlijk naar een ontlading van de spanning die je zelf hebt gecreëerd. En je eet en vanaf dat moment, en dat is heel…het is bijna fascinerend ook, is er de opluchting dat die spanning ontlading vindt en tegelijkertijd komt er een andere pijn voor terug, namelijk de pijn van je verwijt en de pijn van het weer verpest hebben. En meestal doet dat zo’n zeer dat je die pijn op dat moment verzacht door dan maar te blijven eten. Een andere voorkomende reden is dat je eet in reactie op wat er gaande is in je biochemie. In je hormonen.

En alleen al dit rijtje. Het weg eten van je onrust, het weg eten van vermoeidheid, het weg eten van leegte of stress, het compenseren van een dieetmentaliteit, een reactie op je biochemie. Allemaal verwijzen ze naar je relatie met eten en de relatie met jezelf.

En het belangrijke punt wat ik hier over wil maken voor je is dat pas als je aan je eigen kant komt staan en nieuwsgierig wordt, in plaats van boos, kan er iets gebeuren wat je op wilskracht gewoon niet voor elkaar krijgt. Niet. En wat is dat? Ontwikkeling.
Je relatie met eten kan pas in ontwikkeling komen als je aan je eigen kant komt staan. Als je nieuwsgierig wordt in plaats van boos.

Die polariserende positie van jezelf iets gewoon alleen maar verbieden en op wilskracht proberen te voldoen aan de afspraken met jezelf, stagneert je relatie met eten.

Je blijft daardoor in een herhaling van zetten belanden. En daarom vind ik het zo belangrijk voor je dat je daaraan voorbij kan komen. Want zodra je stagneert in de relatie die je met jezelf hebt, want die relatie met eten maakt onderdeel uit van de relatie met jezelf, houd je dat klein. Kan je dat zien? Dat als je dagelijks iets doet wat je eigenlijk niet wil en je bent dagelijks teleurgesteld in jezelf, dagelijks boos op jezelf, dagelijks in onbegrip. Welk effect heeft dat op je? Welk effect heeft dat op je zelfbeeld? Welk effect heeft dat op je persoonlijke kracht? Welk effect heeft dat op je ambities en het vertrouwen, het geloof in jouw potentieel? Het is zo zonde om voortdurend de spaak in dat wiel te laten van je grootsheid, de spaak in dat wiel te laten van je zelfbeeld. En ik weet, ik weet wat het voor je doet zodra je aan je eigen krant komt staan. En die spaak eruit haalt om te kunnen gaan ontdekken waarom je steeds dat handje pakt. Waarom kies je voor die nootjes? Waarom kies je voor die crackertjes? Wat vertelt dat over de relatie met jezelf? Wat laat het je zien over je emotionele management? Wat laat het je zien over je mentale management en welke ontwikkeling heb je daarin nodig? Wat mag daarin gaan groeien en gaan stromen en in beweging komen? En ik wil niets liever voor dan dat die relatie die je met eten hebt voor jou de springplank wordt naar je grootsheid.

De springplank voort naar het laten groeien, toenemen van je zelfbeeld. De expansie in je zelfbeeld. De expansie in je mogelijkheden gaan zien. Want je kunt altijd blijven leren en ontwikkelen en groeien. En ik weet wat het je brengt om dat ook te doen. Ik weet wat het je brengt als je uit dat kringetje kan stappen van die herhaling van zetten, die sluimerende onvrede voortdurend over jezelf en maar niet verder komen met wat je wilt en waar je last van hebt en hoe je dat klein houdt. Hoe dat je klein houdt in de andere gebieden van je leven. En dat gaat zoveel verder dan je kledingmaat. En dat getal op de weegschaal. Dat getal op de weegschaal zegt helemaal geen ene mallemoer. Het gaat erom welke betekenis jij het geeft om daar geen invloed op te hebben en elke dag opnieuw ontevreden te zijn over je eigen gedrag. Dat zit als een olievlek in alles. In alles. En het maakt dat je je makkelijker schuldig voelt of te kort voelt schieten in je werk of in je ouderschap of de dromen die je hebt, de projecten waar je je voor inspant. En ik wil dat dat voor je kan stoppen. En dat begint met aan je eigen kant komen staan en nieuwsgierig worden in plaats van boos.

Al die redenen die ik nu voor je heb opgesomd, verwijzen naar de relatie met jezelf. En die emotionele stagnatie in de relatie met jezelf die plaatsvindt zolang je blijft vechten op wilskracht is zo zonde van je energie. Kan je dat zien hoe dat in alles gaat zitten?
En daarmee is het gebruik, het benutten van je relatie met eten om de relatie met jezelf te kunnen laten groeien zo’n prachtige opening, want je krijgt daarmee niet alleen het gewicht dat je hebben wilt. Het lichaam waar je je lekkerder in voelt. Wat meer voelt als kloppend, passend bij wie je wilt zijn en hoe je wilt leven en hoe je voor jezelf wilt zorgen. Maar het sluit ook veel beter aan bij die natuurlijke ontwikkeling, die natuurlijke evolutie van jezelf, waarvan ik echt overtuigd ben dat dat intrinsiek aanwezig is in je. Ieder mens wil graag tot bloei kunnen komen. Ik geloof niet in passiviteit. Ik geloof niet in luiheid. Ik geloof wel in geblokkeerd zijn.

Elke baby, elke peuter heeft een intrinsiek verlangen, een aangeboren verlangen om te ontdekken. Om te exploreren. Om dingen aan te raken. Ik weet nog zo goed hoe het was om te zien hoe allebei mijn kindjes toen ze nog zo klein waren dat ze eindelijk zichzelf ergens aan op konden trekken, voortdurend alles in hun mond wilden stoppen omdat het proeven van materialen ze hielp om materialen te verkennen, om hun wereld te verkennen. En allebei mijn baby’s toen ze eenmaal konden staan, hebben dat moment gehad waarop ze proefden hoe het metaal van de kraan, van de badkamerkraan, hoe dat proeft. Sleutels, een pollepel, alles wat ze in hun handjes krijgen, proeven ze. Dat zintuigelijke, dat zintuiglijke onderzoek wat ze doen. Ze willen aanraken, voelen, proeven hoe de wereld om hun heen in elkaar steekt. Elke baby wil zichzelf omrollen. En dat doen ze net zolang totdat het ze lukt. En ik geloof dat dit aangeboren verlangen om de wereld om je heen te verkennen en uit te breiden, je horizon te verbreden, dat die van nature aanwezig is en daar waar je die niet meer voelt, daar waar je jezelf als lusteloos ziet, als uitgeblust, als passief. En je sprankeling weg is, dat zegt niet iets over jouw aard en je karakter. Jij bent niet van nature lui. Je bent ergens geblokkeerd. En die natuurlijke verbinding met je levenslust, met je verlangen om uit te breiden, in welke vorm dan ook, ik zeg niet dat dat per se eruit moet zien als carrière maken. Het kan elke vorm hebben. Het kan ook zijn in de dingen die je graag doet in je vrije tijd. Of in de relaties die je hebt, het kan allerlei vormen aannemen, maar die stroming, die levenslust, dat levensplezier. Ik geloof dat dat aangeboren is in je. En in die levenslust, in dat levensplezier kun je voelen dat er dromen zijn, ideeën zijn, die je graag naar je toe wilt halen en waarvan het primitieve deel van je brein altijd zal zeggen: nee, dat kan je niet. Of je weet niet hoe of doe nou maar niet. Laat alles bij het oude, want dat is de taak van dat deel van je brein.

En om daar doorheen te kunnen stappen heb je moed nodig. Heb je lef nodig. Heb je een blind vertrouwen nodig dat je gaandeweg er wel achter komt hoe het voor je werkt.

En daar waar die spaak in het wiel van de relatie met jezelf steekt, veroorzaakt door die spaak in het wiel van je relatie met eten, ontnemen je jezelf die ruimte om net dat lef wat je nodig hebt om je vervolgstappen te zetten om die ook te kunnen voelen. En daar doorheen te bewegen. Want die 1-0 achterstand die het veroorzaakt om elke dag ontevreden te zijn over jezelf en teleurgesteld te zijn over de manier waarop je met eten omgaat dat altijd bij je terugkomt, want eten doe je elke dag. Dus als je elke dag een herhaling van zetten ervaart in gedrag wat je gewoon niet wilt, waar je ontevreden over bent, dan ondermijnt je dat in alles. En dus ook in je levenslust en in je levensplezier.

En dit is jouw leven. Dit is de ruimte die van jou is, zoals het in die Hollandse smartlap wordt gezongen. Jouw rondje op de mallemolen, de mallemolen van het leven. Dit is jouw rondje. En ik wil voor je dat je alle ruimte voelt om daarin de dingen te doen die je horizon verbreden, die jou helemaal aanzetten in je levenslust. Je lust om te onderzoeken, net als die baby die zich optrekt en proeft van de badkamerkraan. Dat exploreren, dat verkennen. Ik wil dat je alles kan verkennen in dit leven wat jou boeit en dat je dus ook kan voelen wat je boeit en het lef kan voelen om erop af te stappen.

Wat het ook voor je is, in welke vorm dat ook voor je is. In je liefdesleven, om te kunnen daten, om nieuwe kennis op te doen, om naar plaatsen toe te gaan die nieuw voor je zijn. Om te breken met oud gedrag in je communicatie. Of het nou op microniveau of in jezelf, in je denken of in de dingen die je doet. Ik wil dat het allemaal voor je mogelijk is.

En daar waar je alleen maar op wilskracht jezelf iets blijft verbieden om het vervolgens wel of niet toch te doen en daar teleurgesteld over te zijn, dat vind ik zonde. En het is niet nodig, dus begin met aan je eigen kant te komen staan. En al die laagjes die je daarin gaat tegenkomen op het moment dat je nieuwsgierig wordt in plaats van boos, ik wil dat je die kunt gaan onderzoeken. Het is de kern eigenlijk van m’n programma. Ik begeleid je daarin en ik geef je daar alle tools en technieken voor. En de stappen en formule waarmee je niet alleen de strijd die je met eten ervaart kan opruimen en de dieetmentaliteit waar je last van hebt kan opruimen, maar ook van daaruit een fantastische relatie met eten kan creëren. En al die grootsheid naar je toe kan halen die jou in verbinding brengt met die levenslust. Dat levensplezier en het lef wat je nodig hebt om ondanks de remming, die natuurlijke remming in dat primitieve deel van je brein, op alle dromen af te stappen die je hebt en die dan ook geactiveerd kunnen worden omdat je voelt dat het in jou stroomt en je daar dus ook open voor staat waardoor die ideeën ook makkelijker in je opkomen van waar je naar verlangt.

En dat vind ik het allemaal zo waard maken. Die fantastische relatie met eten creëren gaat over zoveel meer dan alleen dat afvallen zonder dieet. En dat oplossen van die strijd met eten.

Op 4 september geef ik een workshop, dat is aanstaande zaterdag, als je wilt weten hoe die formule van het creëren van die fijne relatie met eten eruitziet, meld je daar dan voor aan via mijn website. Ik ben er volgende week weer. Ik wens je een prachtige dag. Tot dan.