Afl. 43 Onnatuurlijk voedsel maakt je hongerig

Emotie-eten uit de weg ruimen is meestal niet genoeg voor het creëren van een fantastische relatie met eten. Een andere belangrijke component bestaat uit de kwaliteit van je voeding. Onnatuurlijk voedsel maakt je hongerig en verhindert het verbranden van je eigen lichaamsvet. Ik noem de intensiteit van dit soort voedsel vaak een disco in je mond. Het effect van de smaak is groot maar de nadelen zijn dat ook. Zonder deze disco krijgt al het andere plezier in je leven meer kleur en de smaak van onbewerkt eten ook.

Soms voelt dit idee als een teleurstelling. Als je dit herkent is deze aflevering het luisteren waard.

---

Wat je ontdekt:

• Waarom bewerkt eten een stoorzender is in het creëren van een fantastische relatie met eten.
• Hoe je anders naar dit soort eten kan kijken.

---

 

Transcript Afl. 43

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 43.

Je luistert naar Etenslessen de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, ik ben je coach en ik doe niets liever dan al mijn Etenslessen met je delen, waardoor je ontdekt hoe je afvallen zonder dieet en vrouw wordt met een fantastische relatie met eten. Laten we beginnen

INTRODUCTIE

Hallo, hoe is het met je? Is het bij jou ook zo heet? Hier is het echt heel heet. De hele week al in de dertig graden en vandaag zei mijn zoon terwijl hij de trap afkwam: ik begin de Spaanse siësta wel te begrijpen. We beginnen ons steeds meer in te stellen op je koest houden overdag en s’ avonds, als het is afgekoeld, naar buiten gaan en erop uitgaan en leuke dingen doen. En dat is wat ik doe, zal ik straks wat meer over vertellen.

Deze aflevering neem ik voor je op om met je te hebben over onnatuurlijk eten en je daar wat mee te helpen. Ik heb zelf mijn strijd met eten ontwikkeld in de jaren 80, toen vetarm eten het advies was. Mijn moeder probeerde zo min mogelijk vet te eten. En als ik een boterham smeerde, dan zei ze: niet te veel boter. Pas op met de boter. Ik leerde al heel jong. Vet is slecht en daar moet je bij uit de buurt blijven.

En het is een van de redenen waarom ik een strijd met eten ontwikkelde. Zeker in de tijd toen ik probeerde af te vallen en mijn eerste dieet volgde, at ik vetvrij, maar als je bijvoorbeeld zoiets deed als het brooddieet, dan at je dus de hele dag droog brood. En dat brood, dat wordt in je bloed gewoon heel snel omgezet in glucose in snelle suikers. En aan dat maakt je heel hongerig.

Onnatuurlijk eten maakt het heel erg lastig om een fijne relatie met eten te creëren. Want als je hormonen eenmaal erg door de war zijn van wat je eet, kun je je de hele dag hongerig voelen. Ongeacht het feit dat je maag wel gevuld is. En dit was één van de dingen die ik van mezelf niet begreep als tiener. Ik had toch net al die boterhammen op. En toch liep ik tien minuten later alweer te zoeken in de kastjes van: wat hebben we nog in huis? Terwijl ik wist dat er niks was, want ik had tien minuten geleden nog in die kastjes gekregen gekeken en dus klopte er iets niet. En ik dacht dat het aan mij lag. Ik dacht dat ik gewoon niet normaal met eten om kon gaan en mezelf niet in de hand had. En het feit dat ik ook zwaarder werd en zo ongecontroleerd kon eten, dat bevestigde dat voor mij ook, dat idee over mezelf. Er is gewoon iets mis met mij en ik kan niet normaal met eten omgaan.

Nu achteraf kan ik heel goed zien dat de dingen die ik at het heel moeilijk voor mij maakte om rust te kunnen voelen in mijn lichaam. Mijn insuline stuiterde alle kanten op van de dingen die ik at. Om maar een klein voorbeeld te noemen: mijn vader maakte altijd ons ontbijt klaar en daar gaf hij ons een kopje thee bij waar zoveel suiker in zat dat de lepel er vrijwel vanzelf rechtop in bleef staan…haha…ik had het er laatst nog over met mijn zus en zij herinnerde mij daaraan. Mijn vader was een enorme zoete zoetekauw. Soms in Suriname, als een soort van traktatie, maakte ze suikerwater en dat betekende gewoon dat je een schep kristalsuiker nam en die in een glas water deed en net zo lang roerde totdat die suiker zich had opgelost. En dat dronk je dan op: suikerwater.

Nou, die kop thee die ik bij mijn ontbijt kreeg ‘s ochtends was suikerwater met thee en melk erbij. Zo kan je het zien. Echt. En daarbij had ik dan mijn boterhammetje. En beiden zorgden er natuurlijk voor dat mijn bloedsuikerspiegel omhoog zwiepte en daarna dipte. En als je dan ook nog een lichaam hebt wat in de groei is, dan voel je je heel erg hongerig. En dus leefde ik naar mijn volgende eetmoment toe, waarop ik dan weer boterhammen mocht eten. Waarmee dan weer hetzelfde gebeurde. En ondertussen probeerde ik maar angstvallig bij de boter uit de buurt te blijven. Dat als jam op mijn brood ging, dat maakte dan weer niet uit. En zo ben ik door mijn tienerjaren heen gestuiterd met eten. En tot ik zo’n beetje midden twintig was zeker. Ook nog ging het ook nog allemaal over proberen minder calorieën te eten, minder vet te eten. En man, ik was zo verslaafd. Ik had zo’n last van gravings, zo’n last van genotzucht dat als ik het dan niet meer hield, dan ging ik naar de supermarkt en kocht ik zo’n hele rol lichte Bruintjes. Ik weet niet of je die koekjes kent. Daar zitten dus echt suiker kruimels op vastgeplakt op een laagje melkchocolade. En ik kon die echt op eten. Ik kan er nu nog om lachen. Ik kon voor mijn gevoel echt iedereen onder tafel eten, die ervaring heb ik van vroeger. Ik kan zoveel eten als ik die poort als het ware van onverzadigbaar zijn helemaal openzet. En dat doe ik nu inmiddels al jaren niet meer. Maar zo was het ooit wel. En een van de dingen die ik probeerde mijn strijd met eten op te lossen waar ik de hele tijd tegen aanbotste was mijn relatie met suiker. Ik was zo op suiker ingesteld. Ik hing zo aan suiker dat ik continu het gevoel had…ik noemde het soms ook gekscherend koning Suiker. Ik probeer koning Suiker weer te verslaan. Ik probeer te minderen met suiker.

Ik probeer van de suiker af te blijven en dat lukte mij altijd, maar tijdelijk, omdat de afkickverschijnselen van suiker echt heel erg heftig zijn. Je brein schreeuwt erom en je lichaam voelt hongerig, ook al is je maag gevuld. En alles wat zich snel omzet in je bloed tot suiker, neem witmeel, heeft datzelfde effect. Dus als je crackertjes eet met ook nog weer iets van suiker erop. Ja dan heb je het totaalpakket zeg maar te pakken.

En in het oplossen van mijn strijd met eten heb ik er nooit voor gekozen om te zeggen ik mag dit niet meer eten van mezelf, want dan ging het juist alleen maar harder die kant op. Harder de schaarste ha die ik dan ervoer. Dat gevoel van ik moet ervan afblijven. Dat riep zo een waanzinnige spanning in, maar op dat ontplofte. Vroeg of laat ontplofte dat. En in het repareren van mijn relatie met eten ben ik eerst begonnen met proberen terug te komen bij mezelf. Door mijn hongerbalans te volgen. En dat betekent eten als je honger hebt en stoppen als je verzadigd bent. En als je eet alles te mogen eten. Ik had die keuzevrijheid 100 procent nodig om niet onmiddellijk gekatapulteerd te worden in mijn spanningsveld met eten. Mag het niet, dan gaan juist alle remmen eraf. Ga ik helemaal los. In een flow komen met eten en gaan vertrouwen op mezelf en voelen dat er echt geen daadwerkelijk nooit meer een dieet ging komen, maar ik echt mocht eten wat ik wilde. Is er een fase geweest waarin ik als het ware herstel zocht in alles wat ik ooit tot een verboden vrucht had bestempeld. En dat betekent dat ik heel vaak dingen ging eten die ik daarvoor nooit mocht. En je kan daarbij denken. Dit is heel lang geleden geweest toen de Amerikaanse chocolate chipkoekjes net in Nederland ook op de markt kwamen. En ik vond ze verrukkelijk. Dat hele zoete, dikke, kleffe, die dikke, kleffe koek weet je wel, die niet afbreekt maar die je buigen kan. Dat. Dat was mijn ding. Dat was mijn ding. Dat was mijn lekkernij en dat was euh, waanzinnig zoet en vet tegelijk. Dat vond ik echt zo lekker om te eten.

Ik merkte alleen ook dat het volgen van mijn natuurlijke hongerbalans met voedsel waar ik genot zuchtend van werd, veel moeilijker was. En dat het eten, wat niet die hij echt disco in je mond is, niet die hele intense smaak heeft, vrij vlak smaakt als je zo waanzinnig veel suiker gewend bent. Dus hoe onnatuurlijker mijn eten was, des te moeilijker was het om dan nog mijn honger en verzadiging waar te nemen omdat mijn brein die verzadiging overschreeuwde door te zeggen: meer meer. Ik wil nog een keer, ik wil nog een keer. En ik ontdekte dat ondanks dat ik het van mezelf mocht hebben, ik het ook heel onrustig eten vond. Het is heel vervelend om iets te eten wat zo je aandacht begint te vragen dat er eigenlijk voor iets anders geen ruimte meer is. En naarmate mijn relatie met eten verder veranderde en ik steeds beter werd in het voelen van mijn eigen emoties en het toelaten van mijn eigen emoties, had ik die enorme disco in mijn mond ook niet meer zo nodig om afgeleid te raken van mezelf. En dat is een heel belangrijk punt.

Eten, buiten dat ik last had van genotzucht omdat mijn hormonen van slag raakte van het type eten wat ik at, had ook de functie voor mij van afgeleid kunnen raken van mezelf.

Ik had geen idee hoe ik lastige gevoelens kon doorvoelen, er bijblijven, erdoorheen ademen en ze er te laten zijn zolang als nodig is terwijl ik mezelf intussen mentaal begeleiden met de gedachte die gevoelens vaak had veroorzaakt. En dit was absoluut werk wat op mij lag te wachten. In het oplossen van mijn strijd met eten, moest ik een vrouw worden die in staat is om al haar gevoelens te doorvoelde en een vrouw worden die zich bewust is van de gedachten die ze denkt en deze kan adresseren door gedachten te kiezen die haar beter helpen. Dat had alles te maken met de relatie die ik met mezelf had, waar heel veel negativiteit in zat. Heel veel oordelen, oordelen over mezelf en waarin ik mezelf vooral vaak te kort zag schieten in de dingen die ik deed. En om dat op te lossen moest ik dit stuk op gaan pakken en mijn tolerantie voor pijnlijke gevoelens leren vergroten. Ik moest heel goed worden in het voelen gevoelens die je bestempelt als ze haar vervelend of moeilijk of pijnlijk. Het andere stuk alleen, dat onnatuurlijke eten. Ik noem het meestal de biochemische component. Die is net zo belangrijk.

Je kan heel goed worden in het voelen van moeilijke emoties en in het managen van je gedachten. Maar als je voedsel eet, overwegend voedsel eet wat je van slag maakt hormonaal, dan blijft eten aan je trekken.

En dat is heel vervelend. Zodra je dan door de supermarkt loopt en je komt langs het gangpad waar al dat snoep ligt en waar de koekjes liggen en de chocola ligt. Dan gaat je brein al aan. Op weg naar de supermarkt gaat je brein al aan. Mijn brein ging al aan als ik die gele schelp van de Shell zag als ik over de snelweg reed, dan werd die dopamine al aangezet in mijn brein. En naarmate ik steeds beter werd in het voelen van mijn gevoelens en het adresseren van mijn gedachten en het mannetje van mijn gedachte, bleef dit stuk over. En kon ik steeds vaker zien dat ik een verlangen voelde naar overeten, wat niets te maken had met mijn emoties. Ik wilde helemaal niet ontsnappen aan mezelf en er was ook niet net een situatie gebeurd die me geraakt had en waar ik nog geen aandacht aan had besteed. Ik kon op dagen waarop ik me heerlijk voelde helemaal prima, lekker in mijn vel, niets aan de hand, blij met mijn dag, blij met mezelf, toch een enorme last van gravings hebben, dat genotzuchtige gevoel dat je ineens kan overvallen, waarin je denkt: Ik wil nu dit. Ik wil nu Shanghai nootjes of drop of weet ik wat het is. En dat had te maken met die biochemische component. Als je veel onnatuurlijk eten eet, is de kans groot dat je hier last van hebt. En ik heb mezelf dat onnatuurlijke eten ooit willen ontzeggen, omdat ik daarmee direct dat spanningsveld met eten weer ervoer. Ik heb alleen door te zien: he Marjena, als je dit nu gaat eten, je mag dit eten. Natuurlijk mag je dit eten, maar je weet ook hoe je gaat voelen als je dit gaat doen. En heb je dat ervoor over? Is het je dat waard? Dan was mijn antwoord steeds vaker: nee. Nee, dat wil ik niet.

Want ik voel me nu zo heerlijk kalm, ik voel me nu zo heerlijk. Ik ben nu niet met eten bezig en ik wil dat dat zo blijft.

En dat betekent dat als je die disco in je mond, als je daar steeds minder vaak voor kiest, dan wordt eten steeds meer functioneel voor jou. En ik vind het absoluut belangrijk dat mijn maaltijden me lekker smaken. Maar dit is wat er gebeurt: op het moment dat je steeds minder vaak voor die disco in je mond kiest, hé, het eten waar je echt van aan kan gaan. Denk maar aan al jouw trigger eten. Al het eten waarvan jij zegt: oh daar kan ik niet van afblijven. Als ik daar eenmaal aan beginnen, ga ik door.

Hoe minder vaak je dat eet, hoe meer het natuurlijke, onbewerkte eten je beter gaat smaken. En dan wordt het steeds makkelijker.

Dan is het aantal momenten dat je nog kiest voor eten waarvan je weet: wow, dat gaat me en triggeren om ervan te blijven eten. En als ik het dan heb gegeten, als ik het dan eet, vind ik het moeilijk om te voelen: wanneer ben ik nou eigenlijk verzadigd? Want er komt bijna geen verzadiging. En het leidt ook vaak tot meer verlangen naar meer van hetzelfde of meer verlangen, naar groter verlangen, naar eten uit die voedselgroep, zal ik maar zeggen.

En als dat niet is wat je wil. Omdat je verlangt naar rust, omdat je eigenlijk gewoon helemaal niet zo met eten bezig wilt zijn, maar tijd wilt overhouden om je leven te vullen met plezier waar je geen spijt van hebt achteraf. Dan zal je merken dat puur en onbewerkt eten de weg daar naartoe is, wat in ieder geval zorgt dat je die die emotionele component en de mentale component daar heb je dan nog lessen in te leren. Maar die biochemische component die valt dan weg.

Dit zijn de drie poten onder de kruk van een fantastische relatie met eten. Als je zo in harmonie eet met het voedsel wat heel goed bij je lichaam past en waar je lichaam hormonaal helemaal van in balans komt, ja, dan denk je bijna niet meer aan eten. Dan denk je pas aan eten op het moment dat je een hele duidelijke hongerprikkel voelt. En die hongerprikkel wordt niet veroorzaakt omdat je insuline daalt en omdat je je daardoor ook ontwent van snelle suikers en genotzucht voelt. Maar gewoon puur omdat je daadwerkelijk weer behoefte hebt aan brandstof.

En de honger die dan opkomt is ook niet acuut en niet specifiek. Bij suikerontwenning voel je heel duidelijk als die genotzucht opkomt. Iets specifieks wat je wil eten en je wil het nu. En je loopt te zoeken in de keukenkastjes en al het onbewerkte, pure eten wat je tegenkomt, daar heb je geen behoefte aan. En als je wilt overeten omdat je een emotie niet wil voelen, kan dat er ook op die manier uitzien want dan wil je dus ook die disco in je mond vanwege de impact die het op je heeft, waardoor je kan uitchecken en jezelf kan vergeten. Maar als die emotie er niet zit, als je niet wilt ontsnappen aan jezelf en je voelt wel dat acute verlangen van: en nu wil ik dit eten. Dan ga je door ontwenning, ontwenning van die snelle suikers. En hoe minder vaak je dat soort eten eet, hoe rustiger het wordt. En honger, als je hormonen goed in balans zijn, komt op als een hele trager kalme, subtiele golf. En je hoeft niet acuut te eten, want op het moment dat je dat niet doet omdat je gewoon nog aan het werk bent of onderweg bent. Wat er dan gebeurt is dat je lichaam gewoon het eten van binnen haalt en je vetcellen opent. En je gaat gewoon je eigen vetreserves opsouperen. En dat is natuurlijk het hele idee van Afvallen zonder dieet is dat je wilt dat je je eigen reserves kan consumeren. En daardoor slank zijn en dat is ook hoe de natuur het bedoeld heeft. Die reserves worden opgeslagen voor later. En het is natuurlijk fijn als dat later er ook kan komen op een prettige manier.

Onnatuurlijk eten houd je in een strijd met eten gevangen omdat het je hormonaal in de war maakt. En zorg dat je basale insuline niveau te hoog is, waardoor je niet kan afvallen.

Zolang insuline actief is, kan je niet je vetreserves consumeren. En door natuurlijk te eten en onbewerkt te eten valt dat helemaal op z’n plek en komt er een hele prettige samenwerking tussen energieopslag en energieconsumptie. De energie die is opgeslagen.

En daarmee wordt het stukken makkelijker voor je om slank te zijn en te blijven en niet zo met eten bezig te zijn. En als eten nu nog een highlight van je dag is en heel belangrijk voor je is. En je merkt in je vakantie dat je eigenlijk aldoor wil nadenken van: oh wat zullen we eens gaan eten? Waar zullen we gaan eten? Waar kunnen we naartoe? Waar hebben ze het lekkerste eten? Dan weet je dat je nu nog eten een plek geeft in je leven die het lastig voor je maakt om niet zo met eten bezig te zijn, dus het houdt zichzelf als het ware in stand. En als ik nu kijk naar de afgelopen dagen doordat het nu zo warm is, is het buiten wat lastiger om je buiten te vermaken, want je krijgt het snel echt heel erg heet. Daarbij zit er een soort van tweede golf van Covid aan te komen en dat wil je ook niet oplopen. Dus wat kan je dan doen met je dag als die niet om eten heen draait? En net als met die disco in je mond, als je die disco in je mond, hoe minder vaak je daarvoor kiest, des te lekkerder wordt puur en onbewerkt eten. Die bosbes, die smaakt verrukkelijk. Dat stuk watermeloen is goddelijk. Die salade die je maakt is fantastisch. Die geroosterde pompoen uit de oven met geschaafde amandel erover is de bom.

Allemaal puur en onbewerkt eten, wat je dan echt waanzinnig lekker gaat smaken. Nou, als je eten niet meer als highlight van je dag inzet, dan worden de alternatieven voor eten, die worden ook die spreekwoordelijke bosbes zal ik maar zeggen. Die gaan je lekkerder smaken. De kleine, subtiele, fijne dingen om te doen worden dan weer bijzonder en speciaal. Omdat je dopaminelevels zich ook aanpassen. Als ik kijk nu naar wat ik doe in mijn vakantie nu, buiten niet zo heel veel kan doen omdat het vaak nog te heet is, dan zie ik: oké, ik ga ‘s avonds laat speel ik badminton met mijn dochter. Ik ben een middag naar het Van Goghmuseum geweest, waar het nu heerlijk rustig is. Ik

Ik bewonder de moestuin van mijn man. En vindt het zo leuk om zo’n klein komkommertje te zien hangen aan iets wat hij gepland heeft. Ik kijk naar een oude film op bed, met de ventilator erbij. Ik laat de hond op bed slapen, dat ik ook echt zo leuk vind. Als je naast je hond ligt en je kijkt elkaar zo aan en je ziet hem zo enorm in overgave van: waarom heb ik geen dekbed? Wat is dit fantastisch. Ik ben in het bos gaan zwemmen in natuurwater met mijn dochter, wat heel erg leuk was. En ik ben helemaal geen held met zwemmen in de natuur, zowel in de zee niet als in een meer niet. Maar ik wilde het opzoeken. Ik wilde die kick van iets overwinnen in mezelf, iets doen wat ik eigenlijk eng vind. En dan maar hopen dat je de bodem niet voelt. We zijn langs een paar eenden gezwommen die we nu ineens dus echt op ooghoogte tegenkwamen, terwijl meestal kijk je als je langs de kant loopt op eenden neer. Maar nu is zwommen ze op ooghoogte, vlak bij ons. En toen verdwenen ze ineens onder water. En ook dat vond ik spannend. Maar dat was wel de highlight van de dag. Dat was de lol.

Dat was de kick, die eenden zo dichtbij ons zien passeren. En ineens doken ze onder water. En ik was als de dood dat ze me zouden aanraken onder water. Dat doen ze natuurlijk niet. Maar dat dat meemaken met mezelf, dat was leuk. En dat was de highlight.

Ik ben een keer een avond, luisterend naar een rockconcert, liveconcert van INXS langs de Amstel gaan fietsen en ik heb de Ronde Hoep helemaal gefietst via Ouderkerk aan de Amstel kan je een prachtige rit maken en een paar uur lang zo helemaal het donker zien worden. En daar is bijna geen straatverlichting, dus je leeft echt met de natuur als je daar dan fietst en het schemert, dan zie je echt een knalrode bal zo langzaam wegzakken achter die weilanden. En het wordt steeds donkerder en donkerder en donkerder. En uiteindelijk, tegen de tijd dat ik thuiskwam was het helemaal donker. Ja, dat was ook een fantastische belevenis. De muziek, de zonsondergang, mijn benen zo voelen gaan. En ik zat in zo’n fijne, fijne vaart. En mijn lichaam was zo in kracht. Het voelde alsof ik door kon fietsen naar Parijs in datzelfde tempo en dat vind ik ook een fantastisch gevoel in mijn lichaam.

Dat valt allemaal in het niet op het moment dat je heel vaak bewerkt eten eet. Dan word je zo uit je natuurlijke dopaminelevels gehaald dat alleen die kick, die heftige kick zo bij je binnenkomt als iets fantastisch. En nu haal ik dat wat fantastisch is uit de subtiliteiten, uit het zien van dat komkommertje in de moestuin, uit het kijken naar mijn hond, kijkend naar mijn hond op dat dekbed. Uit dat fietsen in die in die avond, in die schemer en het en het voelen afkoelen om mijn benen heen, terwijl ik zelf hard aan het fietsen ben.

Dat contact met mijzelf, voelen hoe bang ik ben…haha…omdat die eend ineens onder water duikt en merken dat ik niet heel erg kapot ben van Van Gogh…haha…dat ook oké is. Maar ik vond het leuk om daar met mijn dochter te zijn, die heel erg van schilderen houdt en echt kijkt naar welke schildertechnieken hij heeft gebruikt. En ben ik zo trots op haar om te zien dat ze een passie heeft die echt helemaal van haar is. Ik heb een avond met haar in het donker nog in de speeltuin zitten kletsen, het werd op een gegeven moment zo donker dat we geen badminton meer konden spelen. En toen zijn we op het randje van zo’n betonnen voetbalveldje gaan zitten en werd het ook donker. Terwijl we zaten te kletsen in het donker en we speelden nepgitaar, air gitaar op onze badmintonrackets.

Dat..dat zijn de highlights van de dag en daar heb ik geen eten bij nodig en ik heb er niet heel veel dopamine voor nodig. Het is helemaal goed zo, het is helemaal genoeg. Hoe krijg je dat bewerkte eten nou uit je leven zonder dat je dat doet vanuit: en het mag niet meer. Dat doe je door je te gaan verbinden met het verlangen wat eronder zit

En dit is het verlangen wat er voor mij onder zat. Ik wil niet een leven leiden waarin ik voortdurend moet vechten tegen een verlangen naar eten. Ik wil niet een leven leiden waarin ik voortdurend bang ben dat ik niet meer in mijn kleren pas. Ik wil toekomen aan al die fijne dingen die ik je nu net heb omschreven. En eten is dat wat mij daarin ondersteund en ik wil pas eten als mijn lichaam daadwerkelijk opnieuw brandstof nodig heeft. Van het goeie soort, het soort dat mij niet in de war maakt en hormonaal niet in de war maakt, maar mij kalm en stabiel door mijn dagen heen helpt zodat eten op de achtergrond is. En alleen tijdens mijn maaltijd, dan vind ik het fijn dat het mij heerlijk smaakt. Maar ik wil niet aldoor lopen zoeken naar eten en denken aan mijn volgende meetmoment en eten verheerlijken als de highlight van de dag.

Dus onnatuurlijk eten betaal je een prijs voor. En die prijs bestaat uit onrust, uit overgewicht en uit een onnatuurlijk verlangen naar eten, want je zit de hele tijd in pieken en ontwenning. En dat is heel onrustig en naar. En dat verdien je niet.

Dus denk je erover na en vraag je af: oké, hoe vaak is eten voor mij de highlight van de dag? Hoe vaak eet ik bewerkt eten wat mijn hormonaal zo in de war maakt dat ik constant een honger voel ondanks dat ik voel dat mijn buik gevuld is? En als je ziet dat je erg aan dat soort eten hangt, dan weet je dat dat één van de dingen is die jou gevangen houdt in je strijd met eten.

Oké. Ik wens je koele avonden toe, heerlijk een verfrissende douches en ik spreek je gauw weer. Fijne dag. Bye.