Afl. 195 Alles riskeren. Leven zonder overeten

Deze les is anders dan je van mij gewend bent. Ik neem je mee in de veranderingen die in mij gaande zijn en vertel je over de vrijheid die ik voel. Die vrijheid is ontwaakt en bereid om alles te riskeren. So here she goes… Als je stopt met overeten neem je ook risico.

Je laat los wie je was en wat je daarvoor terugkrijgt weet je nog niet. Je kan daar nu intens naar verlangen maar als het daadwerkelijk dichtbij komt voel je ook angst. Wat staat je te wachten en heb je nodig om de stap te zetten? Laten we het daarover hebben.

---

Wat je ontdekt:

• Hoe mijn perfectionisme en ego mij in de weg hebben gezeten.
• Welke vrijheid ik ervoor terugkreeg toen ik die losliet.
• Wat je nodig hebt om te kiezen voor een leven zonder overeten.

---

 

Transcript Afl. 195

Oké, daar gaan we. Hoe is t met je? Ik spring met deze Etensles die geen les is, als het ware uit een vliegtuig. Ik heb echt geen idee. Geen idee waar ik naartoe ga, maar er zijn een aantal dingen die ik met je wil delen die uit mijn hart komen, daar uit willen, gehoord willen worden en specifiek ook door deze microfoon. Dus dat ga ik doen. Wat ga ik doen? Ik geef daar gehoor aan en ik deel met je wat ik wat er in mij leeft. En als daar iets in zit wat voor jou van waarde is, waar je mee resoneert, dan is dat fantastisch. En zo niet, so be it, so be it. Want het wil gezegd worden. Het wil gehoord worden en ik luister daarnaar.

3,5 jaar geleden begon ik deze podcast en dat was omdat ik zag dat een podcast het perfecte platform was voor mij om jou met mijn Etenslessen te kunnen laten kennismaken.

Ik vond het lastig om in een blog in een kort stukje tekst veel van de concepten van Etenslessen aan je uit te leggen. En daarbij had ik het gevoel: wie neemt de tijd om zoveel stof te lezen? En als ik het probeerde flink in te korten dan had ik het idee dat ik jou te kort deed of het concept te kort deed. Ik vond het lastig.

En daarbij zijn de vrouwen die en mannen die zich thuis voelen bij Etenslessen vaak mensen met een mooi en vol leven, die veel op hun bord hebben, veel in hun agenda hebben staan en het fijn vinden om niet stil te hoeven zitten om iets van die Etenslessen mee te kunnen nemen. En als je dan toch de hond uit gaat laten en door t bos wandelt, of de was vouwt of in de auto zit op weg naar je werk, dan is t ontzettend fijn als je ondertussen iets van die Etenslessen mee kan krijgen en daar niet voor hoeft te zitten met je telefoon in je hand en te lezen.

Dus voor mij was die podcast een heel mooi medium waarvan ik dacht ah, dit is precies wat een mooie match kan zijn voor jou en mij.

Jij hebt de ruimte, de tijd om de dingen te doen die je wilt doen en kan ondertussen iets van die Etenslessen meekrijgen. En ik kan de ruimte nemen en dit platform gebruiken om mijn concepten aan je uit te leggen en met je te delen. En in de aanloop naar die podcast vroeg ik me ook af: en wie wil ik dan zijn? Wie wil ik zijn in die podcast? Hoe wil ik dat het voor mij is, die ervaring? En de kans die ik zag in het maken van een podcast is de kans om mezelf een microfoon te geven en te zeggen nu mag je helemaal jezelf zijn. Je hoeft niet in een rolletje te stappen. Dit is jouw platform. Zeg wat je wil. Deel wat je wil. Hier heb je alle vrijheid.

En ik bood mezelf die vrijheid aan als geschenk.

Ik ben nu 55, dus ik was al over de vijftig en ik merkte dat ik dat zo moeilijk vond om aan te nemen. Ik merkte dat ik zo’n last had van commentaar in mijn hoofd. Als ik gewoon alleen maar met je wilde delen, bij je wilde zijn, dan was er een stem in mij die zei: dit hoef je niet te vertellen, want daar zit niemand op te wachten. Dit is veel te persoonlijk. Get to the point, deel je les, get to the point.

En daarmee heb ik steeds dat stuk in mij wat gek is op psychologie, gek is op coaching wat jou zo graag wil helpen, kunnen uitleven en kunnen delen. En die voelt zich ook ontzettend lekker in die podcast. Het is bijna alsof ik jouw antwoordapparaat inspreek en wij dikke vrienden zijn en ik iedere keer weer antwoord geven op een vraag die jij hebt en daarmee een Etensles met je deel waar jij naar luistert als het jou uitkomt.

Maar dat stuk van mij waarin ik zeg maar wie ben je nog meer Marjena.

Wat wil je nog meer van jezelf laten zien? Dat stuk heeft het al die tijd steeds moeilijk gevonden. Ik mag de coach zijn, ik mag de juf voor de klas zijn, alles netjes voorbereid hebben. De perfectionist. Maar dit. Zo heel dicht bij mijn hart, het deel dat dan geen les deelt, wat niet praat over mijn eigen geschiedenis met eten is onderdeel van wie ik ben als coach.

Dat deel is heel zuiver en één op één en daarin mag je alles van me weten. Maar die real time stukken van wat er speelt in mij buiten, wie ik ben als coach, buiten mijn werk. Dat. Dat stuk kan zich zo moeilijk laten zien. En dat is natuurlijk deels omdat dit inderdaad een antwoordapparaat is als het ware. Van ook een heleboel mensen die ik niet ken, waardoor ik kan denken ja wacht even, dit is wel heel kwetsbaar of heel open of heel dichtbij en daar kan je van alles van vinden. Dus inderdaad hier zit niemand op te wachten. Get to the point.

En dat past me niet meer.

Er is de laatste tijd een vrijheid in mij ontwaakt en die vrijheid eist, en het voelt heel goed als ik zeg eist. Het is een vrijheid die alles optioneel maakt, alles in mijn leven optioneel maakt. En die vrijheid wil dat alles op tafel mag liggen, alles besproken mag worden, alles gezegd mag worden en alles er mag zijn.

Die vrijheid is zo compleet en totaal zo onafhankelijk dat ook dit stukje van mij: Hé, je mag mij kennen achter die microfoon, ook wie ik ben als ik geen coach ben, als ik niet in dat coach stuk zit, ook dat wil geclaimd te worden, in die vrijheid.

En die vrijheid reikt zo ver dat ik zelfs niet weet of ik de rest van mijn leven wil samenwonen. En ik ben al dertig jaar heel gelukkig samen. Maar in de vrijheid die is ontwaakt, wil ik dat ik ook daarnaar mag kijken. Want alles mag. Volledig, volledig, compleet en dus kan alles geriskeerd worden, want dat is dat. Dat hangt met vrijheid samen.

Vrijheid kan niet bestaan als er geen risico mag bestaan.

Dat kan niet, dus ik ben daar nu heel veel mee. En dat betekent dat ik veel alleen ben. Wandel met een kop koffie in de tuin zit, voor me uitkijk. Ik luister veel naar muziek. Mooie muziek. Ik luister naar interviews met kunstenaars, met muzikanten. Omdat ik op dit moment heel erg resoneer met zijn in het niet weten waar het naar toe gaat. En dat is wat je in kunst veel opzoekt. Niet weten waar het naar toe gaat, maar openstaan voor de ervaring daarvan, zodat iets organisch kan ontstaan.

En ik luisterde naar mooie interviews met de bandleden van Pearl Jam, een band die in de jaren negentig opkwam in Seattle en in de crunch cultuur ineens doorbrak en mainstream werd. Er werd naar ze gevraagd hoe kunnen jullie al veertig jaar zoveel mooie albums blijven maken en bij elkaar blijven? En ze zeiden omdat we ons werk steeds opnieuw weer laten ontstaan. We conformeren ons niet aan een geluid wat dan wordt herkend als dat is het geluid waar Pearl Jam groot mee is geworden. En wat goed verkoopt, blijft dat vooral doen. Alles mag losgelaten worden om te zien wat er dan wil ontstaan.

En ik voel dat in die vrijheid die in mij ontwaakt is, dat ik die ruimte wil benoemen.

Ook hier achter deze microfoon. Ik weet niet waar de podcast heen gaat. Ik weet niet wat ik met de podcast wil en ik ben dus in niet weten.

In de maand augustus geef ik geen les en maak ik ook geen afleveringen omdat ik mijn boek voor je wil afmaken, mijn manuscript wil afmaken en daar volledig alleen maar mee bezig zijn. En ik weet nog niet, ik ga misschien wat stukjes daaruit voorlezen voor je. Dat kan. Of het kan zijn dat ik m’n beste afleveringen voor je herhaal in de maand augustus. Maar dit benoemen en zeggen ik weet nog niet wat ik ga doen, dat is voor mij nieuw. Om het niet weten zo te delen. En ik heb het nodig en het kan niet meer anders. Dit is waar ik ben. Dit is wie ik wil zijn. En het wil gezegd worden.

Mmm, dat boek, heeft dit proces, dat ontwaken van die vrijheid, ook voor me versnelt.

Want het schrijven van het boek heeft het stuk perfectionisme in mij wat er nog zat of wat misschien er altijd zal zijn, maar ik meestal niet meer nodig heb, niet zo veel gebruik van maken of niet zo op leun. Dat werd heel wakker en actief in de aanloop naar het schrijven van dat boek. En het was zo beklemmend, zo benauwend en het zat me zo in de weg dat ik ernaar keek en me op liet coachen. En toen zag ik, ik krijg zulke goeie coaching. Het was zo’n warm bad, het was zo fijn. En wat ik zag was: oh, het moet een meesterwerk worden. Ja, dan is het verstikkend. Dan is het niet leuk. En dat in de ogen kunnen kijken van ik moet een meesterwerk schrijven.

En activeert natuurlijk zoveel perfectionisme dat je compleet blokkeert.

Want op alles kun je commentaar hebben wat je schrijft. En er zijn zoveel wegen naar Rome. En hoe wetenschappelijk word je dan in je boek? Hoe inspirerend moet het zijn? Het in de ogen kijken van mijn perfectionisme, het in de ogen kijken van mijn ego en de verstikking van het moet een meesterwerk worden en daarvan loskomen en zien: oké, als ik dat loslaat en alles riskeer en alleen maar het boek ga schrijven wat ik nu kan schrijven met wat ik nu weet, op de manier die voor mij fijn voelt, intiem voelt als een mooi gesprek met jou waarin wij tegenover elkaar zitten met een kop koffie en jij tegen mij hebt gezegd: kan je mij helpen?

Die relatie die ik met eten heb, die die voelt gewoon niet goed en ik heb niet het gewicht wat ik wil. Hoe verander ik dit? Dat gesprek. En als ikzelf een boek digitaal lees, dan staat daar onder hoeveel lesuren dat zijn. Da’s een gesprek van 6.00u gemiddeld. En als ik mij daar mee verbind ben ik los van mijn ego. Ben ik los van dat idee van een meesterwerk. Dan ben ik alleen maar in verbinding met jou. En om daar te komen moest ik dit stuk van mezelf eerst in de ogen zien.

Oh mijn hemel, ik hang een meesterwerk om mijn schouders en mijn perfectionisme is helemaal aangezwengeld en opgelierd.

En dat loslaten betekende dat ik moest riskeren dat ik een middelmatig boek schrijf. Een onbeduidend boek, een onbeduidend boek waar niemand in geïnteresseerd is. En wat als het iets ontvangt, misschien alleen kritiek ontvangt. Mehw, niks aan. Het hielp me aandacht niet vast. Er stonden dingen in waar ik het niet mee eens ben. Dingen die niet kloppen, wat het ook is. Dat. Dat moeten riskeren in mezelf.

Onbeduidend zijn. Iets schrijven wat waardeloos is.

En daarin kon ik natuurlijk zien: wacht even Marjena, je kan alleen maar opkomen dagen in die liefdevolle verbinding van willen helpen en dienstbaar zijn. En dan zal je merken dat daarin de ontvanger het natuurlijk altijd anders zal ervaren. Voor de één wordt dat een mewh boek, een middelmatig boek, een boek wat je aandacht niet vasthoudt en een ander zegt ik las het in één adem uit en het heeft mijn leven veranderd. En alles daartussenin. Maar dat betekent aan mijn eigen kant komen staan en het allemaal riskeren. En dat is natuurlijk de dood voor het ego. Wat denkt dat het alleen kan bestaan als het een meesterwerk is.

En in die coaching die ik daarop kreeg en die ik daarvoor nodig had, en ik heb me ook een keer laten hypnotiseren, wat fantastisch was. Ik heb zulke leuke mensen in m’n netwerk die zoveel van mij houden en waar ik zo dankbaar voor ben. En toen ik aan de andere kant daarvan kwam en zag oké, ik laat alles gaan, ik riskeer het allemaal. Ik ben weer, ik ben weer bij mij. Het meesterwerk is weg. Ik kom opdagen in dienstbaarheid en ik geef mijn Etenslessen. Ik deel mijn Etenslessen en ik schrijf het boek wat ik nu kan schrijven op de manier die nu goed voelt en die nu klopt. En daarmee verdween dat perfectionisme en verdween de last van een meesterwerk.

Maar het heeft ook voor een ontwaken gezorgd.

Alles riskeren. Mijn eigen middelmatigheid riskeren. Dat heeft me ontwaakt. En het heeft me zo op mezelf teruggeworpen. Want het betekent hè, in de worst case scenario als je echt dan naar die fantasie gaat waarin je werk middelmatig is, onbeduidend is, waardeloos, niet van waarde voor anderen en iedereen het zou kunnen zien. Want het is altijd die exposure dat iedereen t van je weet en iedereen dat van je vindt. Wat blijft er dan over? De relatie met jezelf. En als je in onvoorwaardelijke liefde kan zeggen: ik waardeer jou, want je kwam opdagen voor het schrijven van dit boek en de uitkomst is niet van jou. Die is voor de ander. Ik, mijn enige opdracht is om van jou te houden. In deze relatie, waar je bent, wie je bent en wat je ook doet. Of je meesterwerk schrijft of iets onbeduidend wat iedereen de rug toekeert.

Ik hou van jou. Ik hou van jou. Onvoorwaardelijk. Maakt me niet uit wat je schrijft, maakt me niet uit wat de uitkomst is. Jij komt opdagen en jij spant je in om goed werk te leveren. En ik hou van je in dat proces. Dat! En die onvoorwaardelijke liefde, met onvoorwaardelijke liefde kijken naar dat perfectionisme, kijken naar dat ego, kijken naar Oh my God, ik schaam me dood. Weet je wat er in me opkomt? Het moet een meesterwerk worden. Ook dat bloot geven, ook dat laten zien. Ook dat delen met mijn collega’s die mij daarop coachte en mezelf zo laten zien daarin.

Nou ja, dat ego wat denkt dat t alleen maar kan bestaan en leven als een bijzonder indrukwekkende prestatie levert en laat zien dat je de beste bent?

Zoiets. En dat is natuurlijk ook een soort van taboe hè, daar open over zijn. Dus daar krimpt het ego al van als je dat in het licht zet en open over bent. Maar ik denk dat in het loslaten van het perfectionisme. Loslaten van dat stuk van mezelf er iets is opengegaan en een vrijheid ontstond die maakt dat ik nu ook dit deel van de microfoon waarin ik dan geen les geef, maar jij mij mag kennen, ik ook echt mezelf aan jou wil laten zien. Iets anders is niet meer acceptabel.

En ik heb vroeger communicatietraining gegeven en dan werd er altijd gezegd: er moet eerst een ijsbreekertje zijn, een voorstelrondje, een praatje pot werd dat ook wel genoemd van: we doen een rondje en dan zeggen we even allemaal wie we zijn. En ik had daar altijd zo veel moeite mee. Zeker als ik niet de communicatietrainer was, maar de rollenspel actrice die daar naast zat omdat ik zelf niet van die liflafjes ben. Ik heb niet veel vrienden, maar de vriendin die ik heb, die kan ik bij wijze van spreken maandenlang niet spreken of elke dag spreken. Als we elkaar spreken, is het altijd meteen de diepte in.

Er is nooit een aanloopje, het is altijd direct.

Dit is hoe ik me nu voel en wat mij bezighoudt en is wat mij boeit en zijn mijn vraagstukken. Dit is waar ik me onzeker over voel en dit is de vermoeidheid waar ik nu in zit of het niet weten waar ik nu in zit. En ik waardeer dat zo in die vriendschappen. Ze betekenen zoveel vorm me. En het is zo vanzelfsprekend dat we dit doen. En één van mijn vriendinnen, ik moest laats zo lachen met elkaar. Wij zeiden: wat is dat toch met ons? We zitten met echt binnen 2 minuten, en dan kunnen we bellen terwijl ik misschien op dat moment mijn make up aan het doen ben en mijn haar en de dag nog gaat beginnen.

En dan zitten we met elkaar te praten en we praten alweer over de vraag achter de vraag. We zijn zo gek op analyseren. Mijn andere vriendin heeft dat ook en het is zo leuk, We zijn zo close daardoor. Maar we kunnen dit dus ook helemaal bij elkaar uitleven en hebben daar heel veel plezier in. En soms mis ik dat ook. Het zou zo leuk zijn om dit ook in m’n podcast te kunnen doen. En ik doe het elke week alleen al 3,5 jaar.

En soms kan ik dit missen.

Weet je dat je elkaar voedt en dat dus dat gesprek gewoon kan ontstaan omdat je ergens over praat en omdat ik dat alleen doe kan ik soms last hebben van het idee van oké, wees creatief op commando, want hé, dit is het enige dagdeel dat t nog past om een podcast te maken. Terwijl ik misschien in m’n energie heel ergens anders zit en behoefte heb aan stil zijn en me terugtrekken en alleen zijn met m’n gedachten en wat dingen voor mezelf uitwerken.

En ook dat past mij niet meer. Dus in die vrijheid die is ontwaakt, ligt nu alles open. Alles. Misschien wil ik een paar maanden alleen op Ibiza gaan wonen en wil ik me terugtrekken met een stapel boeken. Misschien wil ik deze podcast gaan delen met andere mensen. Ik heb geen idee, maar wat ik voel is dat t gezegd wil worden. En ik luister daarnaar. Dus dit is waar ik nu ben en het is deels denk ik ook een onderdeel van mijn levensfase van ouder worden en voelen dat dit mijn rondje op de mallemolen is.

En als ik honderd mag worden dan heb ik dus nog een kleine vijftig jaar. En wat wil ik daarmee? Wat wil ik daarmee?

Nu ik zo op mezelf ben teruggeworpen in het loslaten van mijn ego en dat perfectionisme in het proces van het schrijven van dat boek en ondertussen ook mijn m’n klanten heb. De mensen die ik coach en deze podcast maken alles wat ik daarin draag, dat vraagt nu alleen van mij dat ik volledig zuiver leef, zuiver, onafhankelijk, volledige verantwoordelijkheid neem voor wat ik wil, wat ik nodig heb, waar ik blij van word, wat me boeit en loslaten wat dat niet doet.

En in rolletjes stappen. Dat aangepaste kind wat binnen de lijntjes kleurt, wat bang is voor afwijzing. Wat schouderklopjes wil, wat zich aanpast, anderen alleen altijd voor wil laten gaan uit angst voor afwijzing. Dat stuk, dat past mij niet meer, past niet meer. En ik denk dat dat ook met deze fase van m’n leven samenhangt. De vrijheid, de bevrijding van al die aangepaste stukken, los komen van al die aangepaste stukken en echt in onvoorwaardelijke liefde verder voorwaarts bewegen, authentiek voorwaarts bewegen, integer voorwaarts bewegen met wie ik voel dat ik moet zijn en daarin alles riskeren, alles riskeren.

Het kan niet anders in vrijheid.

Ik heb vanmorgen iemand gecoacht, dat was dan schriftelijke coaching. Er zit ook schriftelijke coaching in mijn programma en zij zei: ik heb zo lang geleund op dat deel in mij wat alles voor elkaar kreeg. Maar onder andere door te leunen op eten. Zij kon zich verhouden tot de uitdagingen in haar leven, de moeilijkheden waar ze mee te maken had. Maar dit was hoe ze dat deed. Dit was hoe ze zich staande hield. En nu wil ik dat stuk van mezelf loslaten en ontdekken dat ik alles kan dragen zonder dat ik daar eten bij nodig heb en dit gedrag ook niet meer nodig heb. Maar ik vind dat lastig. Ik vind dat moeilijk.

En wat ik schreef is dat je dat deel van jezelf wat nog gehecht is aan overeten niet wilt afwijzen.

En nu laat ik een deel van onze conversatie daarover weg. Maar dat deel laten ze zien dat er zoveel moois voor in de plaats komt. En als dat niet wordt ingevuld, als je dat niet voorspelt en voorspiegelt waar dat over gaat en hoe mooi dat wordt, hoe rijk dat wordt, hoe betekenisvol dat is, dan voelt het alleen maar alsof je iets wordt ontnomen.

En omdat suiker zoveel dopamine in je losmaakt, is de tegenhanger daarvan een tekort aan dopamine. Heel rauw en grauw en somber en moeizaam. Dus in de ontwenning van suiker ga je door een donker stuk. En heb je het daarom ook zo nodig om te weten dat daar zoveel moois voor in de plaats komt wat niks met je ideale gewicht te maken heeft of met je uiterlijk. Dat stuk is er ook, maar dat is die kers op de taart. En je gezondheid, je vitaliteit is natuurlijk heel belangrijk, maar vanuit het idee van ja, want het is ongezond als ik zo eet.

Dat motiveert echt helemaal niks. Het enige wat dat creëert is spanning. Schuldgevoel als je het toch doet.

En dat houdt overeten juist in stand omdat spanning rond voedsel je verlangen naar voedsel groter maakt. Dus je kan alleen dat nieuwe stuk creëren via de verleiding willen bewegen naar dat waar je meer van wilt, dat waar je naar toe wilt in plaats van restrictie en zeggen dit is slecht voor je, dit mag niet meer. Je wordt er dik van. Dit is niet oké.

Hoe meer je tegen duwt, hoe groter dat verlangen wordt.

Maar vanuit aantrekkingskracht naar wat er dan op je wacht, wat er aan de andere kant van die suikerverslaving, aan de andere kant van afhankelijkheid van overeten, wat er aan de andere kant op je wacht. Hoe mooi dat wordt, Hoe rijk dat wordt. Hoe betekenisvol dat wordt. Dat is je werk. Dat is wat dat stuk nodig heeft om door die ontwenning te kunnen gaan.

En ik denk dat ik hier in deze vrije val, met de Etenslessen die geen les is en waarin ik uit dat vliegtuig spring en zeg: oké, er wil iets in mij gezegd worden, zich laten kennen. Ik wil dit stuk achter de microfoon waarin ik niet de coach ben, maar jij mij mag kennen, wil ik nu claimen. Ik ben daaraan toe, maar ik weet niet hoe precies, hoe zich dat verhouden tot loslaten, het loslaten van oud gedrag. Denk dat daar dus die link zit.

Wie ik was kan ik niet meer zijn.

En dat aangepaste kind heb ik heel hard nodig gehad. Het was ook dat aangepaste kind wat overat. Een meisje wat binnen de lijntjes kleurt, Dat meisje wat op de tenen loopt, Dat meisje wat heel perfectionistisch is. Die moest ook heel veel eten. Dat had ze nodig om de spanning te kunnen laten ontsnappen die ze daar in opbouwde.

Bang voor conflict. Bang om niet goed genoeg te zijn. En nu hier, was dit deel van mij bang om geen meesterwerk te schrijven. En nu, nu ik me helemaal heb verzoend met middelmatigheid of onbeduidend zijn? Of misschien iets schrijven wat jij waardeloos zal vinden, en mezelf heb kunnen opvangen daarin. In enorme liefde. Nu is dat stuk in mij achter de microfoon, dat rolletje van daar zit niemand op te wachten get to the point, dat is weg. Dat is weg. Ik ben bevrijd. En het heeft 3,5 jaar geduurd achter die microfoon. Maar nu is ze hier. Ze is hier en ik ben benieuwd hoe dat voor jou is. Wat in jou kan er voor in de plaats komen als het deel wat op eten leunt, dat niet meer nodig heeft.

Wie word je dan? Welke rijkdom wacht daar op je? Hoe betekenisvol is dat? Denk daarover na. Ben er volgende week weer. Tot dan!