Afl. 196 Zo krijg je de pijn eruit. Balen van overeten

Je wilt graag stoppen met overeten, maar het laat zich nog zien en daar baal je van. Het doet pijn om naar je gedrag te kijken en je veroordeelt jezelf of bedekt alles gauw met de mantel der liefde ‘vandaag was gewoon een moeilijke dag en morgen doe ik dit anders’. Geen van beide werkt. Laten we een nieuw perspectief kiezen, een nieuwe ingang die de pijn eruit haalt.

Je bent precies waar je moet zijn om jezelf te kunnen helpen en de manier waarop je dat doet maakt het verschil. Daarom wil je deze les niet missen als je last hebt van zelfkritiek.

---

Wat je ontdekt:

• De vraag die je een nieuw kompas geeft voor gedragsverandering.
• Hoe je zelfkritiek omzet in nieuwsgierigheid en belangstelling.
• Een simpele oplossing voor restrictie.

---

 

Transcript Afl. 196

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 196. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen!

Welkom bij les:

Hallo, Hoe is het? Hoe gaat het? Ik heb zulke leuke, lieve, spontane reacties gekregen op die podcast van vorige week en ik dacht bij mezelf wat is dat toch? Wat is dat toch dat als je echt, echt, echt, echt jezelf helemaal laat zien op de plek waar je bent, dat dat zo gevoeld wordt en ook zo gewaardeerd wordt. Dus dat waar je zelf last van hebt, al die laagjes die jou zo in het rolletje duwen, die voelt iedereen. En als je voelt van die iemand ach, die laagjes zijn er bij jou af, ik mag je echt kennen, dan raakt dat. Dat maakt ons blij. Wat natuurlijk iets zegt over dat het ook de bedoeling is dat we daar zijn op die plek.

En ik zei van de week tegen Bob: het lijkt wel alsof we de eerste helft van ons leven zijn om van alles aan te leren wat we in de tweede helft van ons leven weer proberen af te leren. Het lijkt ook niet anders dan te kunnen, toch? In die, in die context van onze menselijke ervaring en die socialisatie die plaats vindt.

Ik heb er echt de hele ochtend op gecoacht vanmorgen.

Het ging alleen maar over geïnternaliseerde kritiek en vormen van denken die niet meer passen, die niet werken en die in verbinding staan met overeten.

De Les

Ik wil het in deze les met je hebben over een heel verfrissend perspectief op het veranderen van je relatie met eten, waarmee je de pijn eruit haalt en ook de weerstand om dat te doen. Dus daar wil ik met je naar gaan kijken. Maar voordat ik dat doe wil ik je eerst vertellen over mijn heerlijke middag. Ik had gister echt even een paar uurtjes vrij af nodig en ik weet dat een heleboel van jullie t lastig kunnen vinden om jezelf vrijaf te geven, dat sowieso, zonder dat je werk af is.

Mijn boek is nog niet af, maar ik merkte wel dat ik een paar uurtjes vrijaf nodig had. En dan vervolgens, als je jezelf die uurtjes geeft om dan te bedenken wat vind ik leuk, wat wil ik? En ik ben gisteren naar lingeriewinkel gegaan waar ik al jaren fan van ben en ik kwam daar de ontwerpster tegen van de lingerie en ik vond het zo leuk want ik volg haar al jaren. Ik ben een fan van haar ontwerpen.

Ontmoeting met Marloes Hoedeman

En nu praat ik over de Love Stories en de ontwerpen van Marloes Hoedeman. Zij is het brein, de creator van Love Stories en de onderneemster van Love Stories. En wat ik zo mooi vind, zo leuk vindt aan haar lingerie is dat het voor mij echt heel heel heel…Het voelt als vanuit de vrouw gedacht. Het is geen lingerie die objectiveert, maar die duidelijk bedoeld is om iets in jouzelf aan te zetten. En ik weet niet waarom ik dat…want dat is natuurlijk maar mijn idee erbij, mijn associatie erbij waar dat precies op leunt of vandaan komt. Maar ik vind haar lingerie zo..Het is als een buffet. Er is iets voor je als je houdt van romantiek.

En dan bedoel ik de romantiek van Frankrijk, Italië, brocante kant, dromerig, zomermiddagen, bloemetjes die romantiek. Dus ik bedoel nu niet kaarslicht en fluwelen kussens, maar de romantiek van een bepaalde levensstijl die je misschien als dromerig ervaart en die ik daarbij associeer. Dan heeft ze ook altijd lingerie die speels is en oorspronkelijk of verrassend in kleursamenstelling en vorm.

Ze heeft een keer een thema gedaan en dat heette geloof ik Circus, the Circus number of zo en het thema had allemaal te maken met circus en ik wist meteen wat ze bedoelde. En ze had daar ook een prachtige campagne bij met paarden en hoeden en associaties bij alles wat je als kind ooit zag, van die mooie meisjes in de trapeze, die dan die sierlijke bewegingen maken en door de lucht zwieren met pailletten en sterren op hun borsten en pluimen en veren. En nou dat.

Dat vind ik, heeft Marloes helemaal begrepen.

Voor mij sluit ze helemaal aan bij de dingen waar ik van aanga, namelijk dat er iets mag zijn wat verrast, wat fantasievol is en wat aansluit bij een stemming. En dat kan dus een romantische stemming zijn. Het kan een speelse, sprankelende stemming zijn. Het kan ook heel naturel en aards zijn met natuurlijke tinten en heel kalm en zacht. En juist zonder toeters en bellen zal ik maar zeggen.

Ik weet niet hoe vaak ze per jaar nieuwe lingerie lanceert, maar het is iedere keer weer oh, voor mij dan. Oh dit zijn de thema’s waar ze mee is gaan spelen. En ik was daar gisteren en daar stond ze. Daar stond ze en ik keek naar d’r en ik zei Marloes en ze keek naar mij en ik zag d’r zoeken in m’n ogen van oh stik ik misschien moet ik je dus kennen, maar ik kan t even niet plaatsen. Dus ze vroeg: help me even. Ik zeg: nee, je kent me niet, ik ben gewoon een fan van je werk.

En toen hebben we even een klein praatje gemaakt en dat was ontzettend leuk.

En er stond zo’n heerlijke koele zomerbries. Die winkel die heeft aan twee kanten, die zit geloof ik daar op één van de grachten in de Jordaan. Daar waait dan zo’n zwoel zomerwind je doorheen en het is ook nergens te vol. Bij de Hunkemöller heb ik toch altijd een beetje t gevoel alsof ik in de Blokker sta. De belichting doet ook niks voor me, maar bij Love Stories is t allemaal heel gedoseerd. Dus je voelt daar dat je in een open fijn boudoir bent waar je kan gaan spelen en kijken en snuffelen. D’r is gewoon ruimte en alles in die ruimte is voor mij uitnodigend en helpt me verbinden met mezelf.

En boven heeft ze dan hele fijne pashokjes die ruim zijn en die nergens voelen als een hokje maar als een kamertje. Een kamertje waar een poef is. En ik had Ramon bij me en die heb ik in een mandje op de grond gezet. Ik ga ook wat foto’s voor je posten, want ik heb wat leuke foto’s gemaakt van de lingerie die ik had verzameld. En een filmpje gemaakt van het fietsen met Ramon door de stad wat ik altijd zo leuk vind, want dat is voor mij de andere helft van zo’n uitje dat ik die hond dus aan m’n stuur hang en dan over de grachten zwier.

En laatst was een vriend van mij jarig, één van mijn dierbaarste vrienden.

Erik en die was zestig geworden en hij, heette ons allemaal welkom. Hij gaf een prachtig feestelijk diner en hij zei dat leeftijd voor hem een beleving is. Dus je hebt het aantal jaren dat je op aarde bent, je geboortedatum. Maar hij zegt leeftijd is ook een beleving en hij vertelde hoe oud hij zich voelt. Wat iets meer dan de helft was van zijn biologische leeftijd en ik vond dat zo’n inspirerend idee en ik dacht daarover na. Ik dacht hoe oud voel ik me eigenlijk? En ik merkte: ik ken meerdere leeftijden en één van de leeftijden die ik heb is zeventien. Ik voel mij zeventien als ik fiets. Zo bijzonder.

Als ik fiets gaat dat kind in mij weer aan, wat het gevoel heeft dat de wereld van haar is? En in het bijzonder als ik met mijn hond fiets en de stad in ga en ik zwier over de grachten van Amsterdam, zo bruggetje op, bruggetje af. Dat maakt mij zo blij. En als ik dan ook nog muziek op mijn oren heb, dan staat alles in mij aan. Dan sprankelt het weer. Echt verrukkelijk. Dus de helft van mijn uitje was de stad in fietsen met mijn hondje op de fiets over die grachten met mooi weer, ik had alleen een linnen hemd aan en toen kwam ik in een lingeriezaak en toen zag ik daar Marloes en kon ik even met haar connecten en hallo zeggen.

En nou dat voelde als een verrassing, als een feestje.

Toen heb ik even mogen spelen in zo’n kamertje met mooie kleding, met leuke kleding. En waar voor mij vroeger pashokjes echt ellendig waren omdat ik daar alleen maar die confrontatie voelde met alles wat ik lelijk aan mezelf vond, alles wat ik afkeurde, alles wat anders moest en beter moest en niet voldeed, heb ik dat echt helemaal opgelost.

En dat heb ik opgelost voordat ik afviel. Geloof me, je kan dat oplossen, ook met overgewicht.

Je kan het oplossen, ook met een beschadigd lichaam of met een lichaam op wat voor manier dan ook niet aan je esthetische verwachtingen voldoet, zal ik het zo zeggen. En je kan een relatie met je lichaam creëren waarin je echt van je lichaam geniet en er plezier van hebt. Ongeacht de kwaliteit van je lichaam. En dat is iets heel bijzonders. Dat is een mogelijkheid die je hebt, een ruimte die je hebt, een keuze die je kan maken.

Dat is iets wat je voor jezelf kan gaan bouwen en dat is één van de dingen die je in Etenslessen bouwt.

En als je voelt dat je daar, dat dat een cadeau is wat jezelf wilt geven in dit leven, dat dat iets is wat je jezelf enorm gunt, dan kun je in september in het programma stappen. Ik geef aanstaande vrijdag in het programma een workshop over lichaamsbeeld en dan gaan we hier ook weer met elkaar, met de groep stappen in zetten en iets in openen en aanzetten en activeren en tot ontwikkeling brengen waar je de rest van je leven plezier van hebt. En dat is zo fijn eraan. Als je dit eenmaal hebt gebouwd is het zo’n feest om in je lichaam te wonen en het is t huis waarin je woont, toch? Dus dat is natuurlijk iets wat een geschenk voor t leven is. Als t fijn is om in dat huis te wonen.

Dat huis wat jouw lichaam is.

Oké, waar wil ik het over hebben met je. Veel van de pijn die in die relatie met eten zit, gaat over twee dingen. Aan de ene kant dat je misschien niet het gewicht hebt wat je wilt of dat het gewicht wat je nu hebt een afspiegeling is van gedrag wat je niet wilt. Want soms zegt iemand ook dat gewicht maakt me niet eens zo uit. Bij mij gaat die grootste pijn over dat gedrag. Het feit dat ik deels geen controle heb over mijn gedrag en dat ik het ene moment s ochtends als ik wakker word nog heel zeker weet dat ik niet wil overeten om het later die dag toch te doen.

En dat neem ik mezelf zo kwalijk. Dat doet zo’n pijn, dat zit me zo in de weg en daar wil ik het in deze les met je over hebben. Want wat hierin een wereld van verschil voor je kan maken is het kiezen van een verfrissende positie die maakt dat je deze pijn eruit kan krijgen.

Deze pijn krijg je er uit.

En ook je weerstand om je nog met dit onderwerp bezig te willen houden, want dat gaat over deze pijn. Daarom wil je het soms gewoon liever helemaal vermijden en er niet meer naar kijken en niks mee te maken hebben. En word je recalcitrant, dan ga je in de weerstand. Dat gaat over deze pijn. Je krijgt deze pijn eruit. Dus die pijn waarin jij jezelf zo kwalijk neemt dat je niet doet wat je met jezelf afspreekt. Dat je deels geen controle hebt over je eigen gedrag. Die pijn krijg je eruit als je het niet meer zo persoonlijk maakt.

Want dat is wat je doet. Je betrekt het helemaal op jezelf. Je ziet het als jouw persoonlijke tekortkoming, jouw falen, jouw tekortschieten. En dat krijg je opgelost op het moment dat je kijkt naar je brein en zegt: wacht even, wacht even, mijn brein heeft mijn hulp nodig. Dat is iets heel anders dan tegen jezelf zeggen: ik ga steeds de fout in.

Voel je het verschil?

Is een totaal andere beleving. Als je tegen jezelf zegt: ik ga steeds de fout in. Dan is dat pijnlijk. Vat je het persoonlijk op wat je doet. Maar je voelt iets heel anders als je kan zeggen: mijn brein heeft mijn hulp nodig. En dat is namelijk ook zo. Ons brein heeft de oertijd kunnen overleven door pijn te vermijden. Plezier na te jagen en dat zo efficiënt mogelijk. Dat is de motivatie triade. En daarin speelt dopamine een rol. En het zorgt ervoor dat je verlangen voelt naar de dingen die jou helpen overleven op de korte termijn. Op de meest laagdrempelige, makkelijke manier.

En het heeft je geholpen. Het heeft je absoluut geholpen als je hier zonder oordeel naar kan kijken, zoals we dat in Etenslessen doen.

Dan ga je zien hoe je daar gebruik van hebt gemaakt en wat een goed idee dat ook is geweest. Het heeft je geholpen toen je t hard nodig had. En daarmee heeft jouw brein iets geleerd waarvan het niet weet hoe het dat ook weer loslaat. Dat overeten ook weer loslaat. En daar heeft het jouw hulp bij nodig.

Dus ik ga steeds de fout in, dan voel je afwijzing, dan voel je falen, dan voel je kritiek. Dan heb je het gevoel dat je het fout doet.

Maar als je zegt mijn brein neemt steeds een afslag die niet handig is, die niet voor me werkt en het heeft nu mijn hulp nodig.

Als je dit beleeft zoals ik dat beleef, dan voel ik direct compassie. Dan voel ik direct ook interesse om mijn brein te willen gaan begrijpen, om die afslag te willen gaan begrijpen, om dat patroon te willen bestuderen. Terwijl zolang ik denk dat ik het fout doe, dat ik tekortschiet wil ik er soms liever niet naar kijken omdat het zo pijnlijk is om er naar te kijken. Omdat ik dan zo kritisch naar mezelf word en me schaam. En schaamte willen we niet naar kijken, willen we liever vermijden en verbergen.

Maar als je hoort hé, jouw brein heeft je hulp nodig. Het heeft een afslag genomen, een verkeerde afslag en het kan zonder jouw begeleiding niet in het juiste spoor komen. Dan zeg je toch oké, dan wil ik dat gaan begrijpen. Dan wil ik weten hoe ik dat kan leren, hoe ik m’n brein kan leren om in het juiste spoor te komen. En dan wordt alles zacht en open. En dat haakt aan een vraag die ik voor je heb. Hoe wil jij dat de relatie met jezelf voelt? Hoe wil je dat de relatie met jezelf voelt?

Mijn eigen antwoord daarop is: ondersteund.

Ik wil mij door mezelf ondersteund voelen. Gezien voelen. Geliefd. Ik wil me in de relatie met mezelf veilig voelen. En ik wil dat die relatie open is en geïnspireerd. Als ik alleen maar iemand mag zijn die elke dag haar to do’s aftikt, dan vind ik mijn leven niet leuk meer en voelt de relatie met mezelf ook niet geïnspireerd. Dan ben ik alleen maar een middel, een middel om dingen gedaan te krijgen, dingen voor elkaar te krijgen.

En ook al is de intentie daarachter positief, omdat ik verantwoordelijkheid wil nemen, hè, voor de doelen die ik mezelf heb gesteld en de kinderen waar ik voor zorg en de klanten die ik heb. Ik heb voeding nodig, de relatie met mezelf en voeding nodig, dus ik wil me in de relatie met mezelf ondersteund voelen, gezien, geliefd. Ik wil dat die relatie veilig is, dat daar geen agressie in zit, afwijzing in zit, verwaarlozing in zit en dat die open en geïnspireerd is.

Dit is één van de redenen waarom ik zag, ik wilde iets open breken in mijn podcast.

Ik zit in een keurslijf. Er zijn dingen die ik van mezelf niet zeggen mag, die ik niet zijn mag. En dat wil ik niet meer. Dat aangepaste kind in mij, dat zit me in de weg. Ik heb t hard nodig gehad, maar t zit me nu in de weg. En ik begrijp de intentie van dat aangepaste kind. Maar t is echt veilig om onaangepast te zijn.

Want jij hebt de vrijheid om niet naar de podcast te luisteren. Zo simpel is het. Dus dit is hoe ik dat die relatie met mezelf voelt. En hoe wil jij dat de relatie met jou voelt? Vind daar jouw eigen antwoorden op.

En als je daar je antwoorden op hebt gevonden, dan heb je dus een kompas in handen.

Een kompas waarmee je de relatie die je met eten wilt creëren, begeleidt en vormgeeft. En een van de dingen die je daarbij helpt is door je brein te leren begrijpen en het overeten niet meer zo persoonlijk op te vatten. Het helpt je overigens ook om jouw ontwerp te maken zoals je dat in mijn programma doet, waarin je weet: hey, als ik, mezelf om 8.00u s avonds een traktatie geef en ik doe dat drie avonden achter elkaar en ik heb een brein wat erg gevoelig op suiker reageert, dan mag ik verwachten dat mijn brein op de vierde avond zegt: pakken we wat lekkers? Komt er wat lekkers? Waar blijft m’n lekkers?

En als je op die vierde avond geen zin hebt om te eten, dan is het dus ook de vraag of je je brein wilt leren dat er s avonds om 8.00u traktatie komt. Als je die onrust niet in je leven wilt, dan is dit misschien iets wat je je brein niet wilt leren. Wat weer heel anders voelt dan tegen jezelf zeggen: ik mag s avonds niks meer hebben. Ik mag s avonds niks meer eten na de maaltijd.

Voel je het verschil?

Van mij mag je alles. Ik mag altijd alles eten. Er zit geen restrictie in mijn relatie met eten. Ik mag altijd alles eten. Maar ik wil niet altijd alles eten. Om deze reden. Als ik met mijn brein wat zo gevoelig reageert op voedsel, als ik op elke impuls om te eten inga, leert mijn brein heel snel om daar vervolgens om te blijven vragen en heb ik geen zin in.

Ik weet niet of je ooit zelf een huisdier hebt gehad. Als je een hond hebt gehad of iemand kent met een hond en het is een bedel hond, dan weet je hoe vervelend het is. Tenzij jij dat juist adorable vindt en ontzettend leuk. Maar als je het niet leuk vindt dat zodra jij iets te eten pakt of in de keuken bezig bent met eten, d’r een hond achter je aan komt lopen die om eten vraagt en naar je eten staart en wacht totdat die ook wat krijgt of zij ook wat krijgt.

Dan weet je dat in de training van die pup je dat niet wil doen. Niet een stukje van je toast geven. Niet het kliekje van je avondeten geven, want t wordt een ding. Dat breintje van die hond leert heel snel. Oké dan, als er in de keuken wordt gescharreld, maak ik kans.

En zo is het ook met je eigen brein.

Dus door het niet persoonlijk te maken kan je de pijn daaruit halen en wordt het gemakkelijker voor je om de keuzes te maken die de relatie die jij met jezelf wilt hebben, voed op de manier die voor jou goed voelt. Je brein heeft een afslag genomen en nu jouw hulp nodig om in het spoor te komen wat voor jou goed voelt. De resultaten geef die je wilt. De relatie met eten die je wilt, het gewicht waar je blij mee bent.

En je hoeft jezelf nooit te vertellen dat je iets niet mag. De vraag is alleen wat je je brein wilt leren en waarom je je brein wel of niet iets wilt leren. Wat doet het voor jou met de beleving van jouw relatie met eten? En dit wat ik je hier nu heb verteld kon zo’n groot verschil maken. Zo’n groot verschil voor je maken in je relatie met eten.

Denk hier over na. Sta er bij stil. Wat wil ik mijn brein leren als ik alles mag? Als er nooit sprake van restrictie is. Wat zou me dan blij maken? Wat zou goed voelen? Wil ik dat mijn avonden als een oase van rust zijn, waarin ik geen last heb van een brein wat nog om voedsel bedelt.

Dan is de vraag niet of ik s avonds nog iets mag eten of niet maar de vraag is wat ik mijn brein wil leren.

En de manier waarop je dat oppakt. Als je de pijn naar eruit haalt en zegt: joh, dit is allemaal niet mijn tekortkoming, ik faal niet. Mijn brein heeft iets aangeleerd waar ik nu last van heb en het heeft mijn hulp nodig om weer in het juiste spoor te komen. That’s it. That’s it. En als je dat als kompas gebruikt om de relatie die je met je zelf wilt hebben vorm te geven, zal je merken dat het elkaar positief beïnvloedt. Want hoe je omgaat met eten is ook hoe je omgaat met jezelf. Die twee liggen in elkaars verlengde.

Dus pak je het één aan, beweegt het ander mee en dat maakt je leven leuker. Je creëert het gewicht wat je hebben wilt. De relatie met eten waar je blij mee bent. En je dagen zijn leuker. De moeite waard toch! Ik ben er volgende week weer. En ik wens je mooie dag. Bye.