Afl. 277 Als je wilt opgeven

Als je een doel opgeeft kan dat gepaard gaan met gevoelens van zelfkritiek en falen, maar het kan ook een grote opluchting zijn. Wanneer kan je een doel zoals gewichtsverlies beter loslaten? Wanneer is dat onnodig of juist een goede vorm van zelfzorg? In deze les “Als je wilt opgeven” help ik je om het antwoord te vinden. Ik deel wat ik hier zelf over ontdekte en geef een waardevol inzicht over het nastreven van een doel waar je soms meer tijd voor nodig hebt. Laten we kijken naar de opties die voor je liggen.

---

Wat je ontdekt:

• Wanneer opgeven een vorm van zelfzorg is
• Wanneer opgeven onnodig is
• Het inzicht dat je helpt bij het maken van je keuze
• Reserveer hier jouw exemplaar van het boek Etenslessen 👉

---

 

Transcript Afl. 277 Als je wilt opgeven

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll. En dit is aflevering 277, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Laten we beginnen.

Wanneer geef je nou te vroeg op? Wanneer is dat moment waarop je zegt dit gaat me toch nooit lukken. Ik laat het los. Dat blijvende gewichtsverlies, dat oplossen van overeten, het zit er voor mij gewoon niet in.

Wanneer is het nou echt een goed moment om te zeggen dit is voor mij de beste keuze, deze conclusie is voor mij de beste keuze? En wanneer is het dat niet? Hallo, hoe is het met je?

Ik loop vandaag op wolkjes, want ik heb de allerlaatste kopie, schrijfsels aangeleverd voor het afronden van mijn boek.

Daar moesten nog steeds stappen ingezet worden. Die zijn nu echt allemaal gezet, bij mijn weten.Dat maakt dit een hele feestelijke dag.

Een aantal maanden geleden gaf ik een workshop over falen. We waren een deep dive aan het doen in mijn programma over de verschillende vormen van falen. Als je van het voorjaar in het programma stapt, dan ga je die workshop ook bestuderen en daarvan alles uithalen. En iemand vroeg aan mij, hoe doe jij dat nou? Ik deelde in die les dat ik al drie jaar bezig was met het schrijven van een boek en al drie jaar in falen zat. Al drie jaar daar faalmomenten in tegenkwam. Want voor mij was de grootste uitdaging: de nieuwe vaardigheid van het schrijven van een boek, dat had ik nog nooit gedaan. En dat combineren met het hebben van een bedrijf waarin ik heel veel creatief werk doe. Elke maand maak ik kakelverse workshops die ik helemaal afstem op wat de mensen in mijn programma nodig hebben.

Ik maak een podcast, ik coach, ik schrijf al mijn eigen kopie.

Ik lever heel veel creatief werk en daarnaast dan ook een boek schrijven. Dat was een vaardigheid die ik nog niet beheerste. En ik ben daar drie jaar mee onderweg geweest. En iemand vroeg aan mij, maar wanneer is het dan voor jou het punt? Wat ga je nou doen op het moment dat je besluit: ik geloof dat ik hier beter mee kan stoppen. Ik ben iets aan het doen wat gewoon niet haalbaar is. En ik zei, dan zorg ik dat ik een heel goed gevoel heb over die beslissing. Daar helemaal achter sta en het boek dan ook echt kan sluiten.

Dat doel echt met een heel goed gevoel kan loslaten. Tot het zover is, overweeg ik dat niet, ben ik daar niet mee bezig. En entertain ik ook de gedachten niet om op te geven, omdat ik daar energie aan verlies. Daar wil ik het met je over hebben, omdat daar iets heel dubbels in zit. En in deze les wil ik voor je duidelijk maken wanneer is het opgeven, echt zeggen dat blijvende gewichtsverlies, het oplossen van overeten, het veranderen van mijn relatie met eten. Het is beter voor mij om dat los te laten. En wanneer is het dat niet? Het eerste wat ik daarover wil duidelijk maken, is dat we hierbij naar twee verschillende dingen gaan kijken.

In de eerste plaats is opgeven vaak een moment een mix van frustratie en teleurstelling, maar soms juist ook opluchting.

Het is het moment waarop je erkent dat iets niet werkt, geen energie geeft en je ook echt geen mogelijkheden ziet om door te gaan. En dat kan gepaard gaan met gevoelens van falen en van zelfkritiek. Vooral als je jezelf had voorgenomen om door te gaan totdat je je doel had behaald. Maar opgeven is niet altijd negatief. Soms betekent het loslaten van iets dat niet goed voor je is. En dan kun je zien, de prijs van dit doel is te hoog. En in dat geval kan opgeven een vorm van zelfzorg zijn en daarmee een hele goede beslissing. Dus laten we die twee eens splitsen.

Wanneer is het nou een hele goede beslissing in een vorm van zelfzorg? En wanneer ben je iets aan het doen, een idee aan het entertainen waar je alleen maar energie aan verliest? En waarom doe je dat? Waarom entertain je het idee van opgeven? Ik kon zien dat in het creëren van deze les, dat de momenten waarop ik een doel in mijn leven echt heb losgelaten, en dat heel duidelijk een vorm van zelfzorg was, het altijd ging om doelen die eigenlijk niet goed bij me pasten.

Ik heb er hier nu een aantal voor je verzonnen die je misschien herkent.

Dit zijn niet mijn doelen die ik heb losgelaten, maar waar je misschien aan kan relateren. Je kan zien dat de prijs te hoog is als je bijvoorbeeld hebt gekozen voor een opleiding, een beroep, wat niet bij je blijkt te passen. In je fantasie was die match er wel. En soms gebeurt dat als je ouders bijvoorbeeld heel enthousiast zijn over een bepaald beroep en dat beroep misschien ook in de familie wordt beoefend. En jij van jongs af aan leerde, ah, als ik dit ga doen dan oogst ik bewondering, als ik dit ga doen dan gaat dat mij ontzettend blij maken, want het maakt mijn ouders zo blij. Dus waarschijnlijk past dit bij mij.

Waarschijnlijk wordt dit fantastisch. En dan kun je erachter komen, als de fantasie naar de realiteit gaat, dat je iets doet wat eigenlijk geen match is. De eigenschappen die dat vak met zich meebrengt zijn eigenschappen die eigenlijk niet in jouw natuur zitten, in je natuurlijke pakket van eigenschappen. Ze staan misschien te ver van je af, passen niet bij wie jij werkelijk bent, bij jouw authentieke zelf. En daarmee probeer jezelf in een malletje te duwen, maar wringt het continu. Eigenlijk ben je iets aan het doen wat niet voor jou is weggelegd in de zin dat je dan continu jezelf moet forceren en je daar veel energie aan verliest, omdat het gewoon niet lekker zit. Het is geen match. En dat kunnen zien, kunnen onderkennen en daarin dan natuurlijk de droom loslaten en alle ideeën die je daarop projecteerde loslaten, is pijnlijk.

Maar de keuze die je maakt is een vorm van zelfzorg.

Omdat je kan voelen ik ben nu iets aan het doen wat eigenlijk niet goed bij mij past. Er is iets anders beter voor mij weggelegd. Er is iets anders waar ik echt mee zou kunnen resoneren en waarin ik helemaal mezelf zou kunnen zijn en de talenten die ik heb helemaal kan uitleven. De talenten die ik heb worden hier niet gevraagd en wat ik niet heb is nodig. En daarmee probeer ik iets te forceren. Het kan bijvoorbeeld ook zijn dat je je in een cultuur begeeft die niet bij je past in de context die je kiest.

Dit zijn drie willekeurige voorbeelden.

Zo kan Frankrijk misschien een fantastisch vakantieland voor je zijn waarvan je denkt, joh je zal hier maar elke dag wakker worden tussen deze druivenranken in dit klimaat en met deze streekproducten en deze sfeer en deze energie.

Om er later achter te komen als je daar woont, dat de context van wonen en werken compleet anders is en voor jou daarmee een compleet andere ervaring van de cultuur die misschien binnen die context niet matcht. Wel in de context van vakantievieren, niets hoeven, ook niks nodig hebben van de lokale bevolking, niet echt.

Maar op het moment dat je daar woont en werkt is er een contrast wat niet goed voelt en wat eigenlijk helemaal niet bij je past, bij hoe jij graag woont en werkt. En dan kun je zien dat de prijs die je betaalt om iets te forceren te groot is en het loslaten van de droom die je had, het opgeven van de droom om aan te sluiten bij de realiteit zoals je jezelf nu leert kennen in wat jouw woon- en werkwensen zijn en noden zijn. Wat heb jij nodig om je goed te voelen in een gemeenschap, dat die match er niet is.

Een zelfde voorbeeld kan natuurlijk een liefdesrelatie zijn waarvan je merkt dat in de verliefde fase alles klopte en paste en er prachtige verwachtingen waren, maar dat op een dieper niveau, op de diepere lagen van verbinding en commitment je misschien van waardes verschilt. Onverenigbare waardes. En dat daarmee je op een punt uitkomt, zeker als die relatie al wat langer duurt, dat je zegt, ach, ok, het is niet goed voor mij om dit te blijven forceren. De prijs die ik betaal is te hoog.

En dan is het loslaten en het opgeven van dat waar je ooit in hebt geïnvesteerd en waar je verwachtingen van had, een hele gezonde keuze.

En als ik hiernaar kijk en dan kijk naar de keren dat ik mijn verlangen naar het oplossen van overeten en het oplossen van mijn overgewicht wilde loslaten, er sprake was van iets anders. Er was geen sprake van zelfzorg, er was alleen een behoefte aan een time-out. Ik had een behoefte aan verlichting van continu iets proberen wat ik nog niet kon. En mijn tolerantie om al door iets te proberen wat ik nog niet kon, was laag. En mijn emoties daarover liepen soms op. De frustratie, de teleurstelling, de pijn.

Maar als ik ging kijken naar de balans die ik wilde opmaken, of dan probeerde op te maken over dat overeten en mijn overgewicht, dan kon ik niet onderaan de streep concluderen dat het opgeven een vorm van zelfzorg was.

Omdat het probleem nog steeds meer pijn deed en mijn verlangen om het probleem dan maar te laten bestaan en misschien niet langer te problematiseren, maar te zeggen oké, ik overeet, ik heb eetbuien, mijn impulsieve verlangens gaan steeds met me aan de haal en dan eet ik dingen die ook niet gezond zijn, die niet goed voor me zijn. Maar dat is dan maar zo en ik besluit om iemand te worden die daar geen issue mee heeft.

En wat dat dan betekent voor het gewicht wat ik met me meedraag en hoe dat voelt voor mijn gewrichten en in mijn darmen, dat ook dat accepteer ik als iets wat dan bij mij hoort. Dan haal ik alle geestelijke pijn eruit en zeg ik dit is hoe ik mijn leven leid, dit is waar ik ben en hier wil ik volledig op intekenen en achterstaan. En daarmee kan ik dan het doel wat ik ooit had om dat overeten op te ruimen en om dat gewicht te verliezen, loslaten met een heel goed gevoel. Ik kon dat niet. En ik kon niet voor mezelf onderbouwen waarom dat voor mij een hele goede keuze was om te maken.

Als ik er goed naar keek, kon ik zien dat het enige wat er werkelijk aan de hand was, was dat ik nog steeds daadwerkelijk van dit probleem af wilde. Last had van overeten, last had van eetbuien, last had van een brein wat continu met impulsieve verlangens aan kwam zetten, last had van emotie-eten, last had van hoe dat in mijn lichaam voelde als ik daar de volgende ochtend mee wakker werd, die eetkater in mijn lichaam, en hoe hard mijn lichaam moest werken om dat voor mij op te lossen en te verwerken, die prijs was nog steeds hoog.

En waar ik naar zocht, als ik keek naar wat zou nou het voordeel zijn om dit doel los te laten, echt los te laten, afscheid van te nemen, dan kon ik zien dat ik gewoon behoefte had aan een time-out.

Het continu falen, het continu zoeken naar mijn oplossing, het continu proberen om mezelf mijn eetgedrag te kunnen aansturen en beheersen en daar mijn weg in vinden, daar werd ik soms echt heel, heel erg moe van. Dan voelde ik me moegestreden. En dan was ik teleurgesteld in mezelf. Ik zat op een punt van ik wil dit even niet meer. Nou, haal het even er maar uit.

Ik wil dit niet meer, kan dit niet meer. Ik heb de draagkracht niet voor het dragen van dit doel. En ondertussen aldoor overeten. En ondertussen te maken hebben met genotzucht, met die cravings, met dat continu overvallen worden door een verlangen naar eten. De pijn daarvan. De pijn van mezelf steeds zwaarder zien worden en niet weten waar dat stopt. Ik vond dat soms heel zwaar om te dragen.

Emotioneel en fysiek en mentaal. En waar ik dan naar zocht op zo’n moment dat ik dan tegen mezelf zei, oké misschien moet je dit gewoon niet willen. Vergeet het. Laat het onderwerp los. Zet het uit je hoofd. Wees wie je bent en accepteer dat dit voor jou gewoon niet gaat lukken in dit leven. En op die momenten, als ik echt zo in die ontmoediging zat en in de vermoeidheid ervan, dan voelde ik in deze gedachte verlossing.

Dan voelde ik in deze gedachte verlichting. En dat was dan precies waar ik naar verlangde. Alleen wat er daarna gebeurde, was dat ik weer op dat idee terugkwam. Ik kwam er altijd weer op terug. Dus nadat ik mezelf in wanhoop en teleurstelling en moedeloosheid en zwaarmoedigheid had laten zakken en het niet meer zag zitten en dan zei, doe het ook maar niet meer. Laat het los, geef het op.

Accepteer dat dit is wie jij bent en hoe je bent. En deal daarmee.

Die opluchting duurde maar heel kort. En daarna, als ik een beetje weer op krachten kwam, zou ik maar zeggen, door het idee van hé, ik verwacht even niks meer van je, ik heb even geen verwachtingen meer van je, je mag dit echt los gaan laten. Dan kwam ik weer op adem. En waar werd ik dan weer mee wakker? Kom op. Dit kan het toch niet zijn? Hier moet toch een oplossing voor bestaan. Ik moet toch iemand kunnen worden die niet overeet? Er moet toch een manier zijn om te kunnen stoppen met overeten en dit gewicht los te laten.

Er moet toch een manier zijn om die continue gedachtestroom over wat ik al gegeten heb en nog ga eten en niet had moet eten, om die uit mijn hoofd te krijgen. Het kan toch niet zijn dat dit het is. En dan was ik dus weer wat op krachten gekomen en het eerste wat ik deed was toch dit doel weer naar me toe halen. En toen ik dat van een afstand eens goed bekeek, toen zag ik misschien moet ik deze loop maar niet meer maken.

Mezelf weer eerst helemaal in wanhoop en teleurstelling laten afdalen en dan op de bodem van mijn vermoeidheid in dit probleem zeggen, ik geef het op, ik laat het los, om dan een aantal dagen later, een week later, misschien twee weken later, het is al zo lang geleden, ik weet niet meer hoe lang dat soort periodes duurden, toch weer te zeggen nee dit kan het toch niet zijn. Want wat ik zag was dat ik daarmee eigenlijk alleen maar energie verloor.

En mijn ware verlangen, mijn werkelijke verlangen, was niet het loslaten van het doel. Mijn werkelijke verlangen ging over verlichting.

En hoe kon ik iemand worden? En dat is nu ook mijn vraag aan jou. Het inzicht uit deze les. Hoe kan je iemand worden die iets heel erg graag wil, maar dat nog niet kan? En jezelf daar zo goed in ondersteunen dat je daar niet op leeg loopt.

Dat, dat is één van de stappen uit overeten.

Dat is één van de stappen van je leren verhouden tot de complexiteit van je mens zijn. Met jou zijn, met jou leven. Jij leeft met jou, jij bent in een relatie met jou. En dit is één van de pijnpunten in je leven. En hoe kun je zijn met een pijnpunt zonder dat dat iets is waar je zo op leeg loopt. Waar je zoveel kwelling bij voelt. Zoveel wanhoop, moedeloosheid, frustratie, zelfkritiek en onvrede. Hoe kan je dat eruit halen?

Zodat je je kan verhouden tot een doel waarvan je je stappen aan het zetten bent, je weg aan het vinden bent zonder dat het je zoveel kost, dat je helemaal op een punt komt waarop je zegt ik moet dit gewoon niet meer willen, omdat je snakt naar verlichting. Want dat is eigenlijk het enige probleem wat hier gaande is. Het is niet iets wat je daadwerkelijk, tenzij jij tot een andere conclusie komt. Maar ik kon die conclusie in vergelijking met die voorbeelden die ik hier gaf.

Een beroep wat eigenlijk niet bij je past.

En een relatie die eigenlijk niet bij je past.

Een plek waar je probeert te aarden die eigenlijk niet bij je past.

Voor mij ging dat oplossen van overeten niet over iets wat eigenlijk niet bij me past.

Het probleem zat me in de weg. Ik wilde goed voor mijn lichaam kunnen zorgen. Ik wilde mijn lichaam niet continu overbelasten. Met overeten. Onwenselijk eten.

Daarover piekeren. Eindeloos analyseren. Op leeglopen. In zelfkritiek. En teleurgesteld zijn in mezelf. Maar het oplossen van het issue wilde ik heel erg graag. Daar kon ik absoluut op intekenen. 100%.

Ik zocht alleen naar een time-out en daarna kwam ik er gewoon weer bij terug. En ik wil het hier niet bij laten.

Ik wil die oplossing.

Dus denk hierover na voor jezelf. Wanneer is het voor jou zelfzorg om echt te zeggen, ik ga dit loslaten en dan kom ik er daarna ook niet meer op terug. En dat weet ik zo zeker, omdat de redenen die ik kan vinden om dit doel los te laten, heel erg goed voelen. Als je die redenen niet kan vinden en blijft bij de conclusie dat dit een onwenselijk probleem in je leven is, dat je dit gedrag eruit wil hebben, dit issue wil oplossen, je zal de rest van je leven moeten blijven eten, dat kun je niet uit je leven schrappen, dus je zal je daartoe moeten verhouden. En de vraag is of je echt redenen kan zien, nog steeds, waar je op intekent en waarvan je zegt ik wil dit op orde krijgen.

En als dat zo is, als je dezelfde conclusie trekt als ik, dan is mijn aanbeveling en mijn uitnodiging voor je is dat je zegt, dan laat ik mezelf dit ronde dansje ook niet meer maken. Van gedachten van drama, entertainen, van misschien kan ik dit maar beter opgeven, misschien moet ik dit niet willen. En dan helemaal naar de bodem zakken in wanhoop en moedeloosheid en uitputting om dan later toch weer terug te keren naar dat doel. Want eigenlijk zoek je alleen maar naar verlichting.

In Etenslessen leer ik je hoe je dit aan jezelf biedt.

In Etenslessen omring je jezelf met mensen die precies hetzelfde doen als jij, namelijk iemand worden die ruimte kan vasthouden voor zichzelf om een ontwikkeling door te maken, om vaardigheden te leren, want dat is hoe blijvend gewichtsverlies werkt. Stoppen met overeten, het oplossen van overeten, is geen quick fix. Is geen over zes weken ben je de nieuwe jij.

Dat is het niet. Je hebt een verandering nodig die van binnen uitkomt en jezelf gaat aankijken. Je functioneren aankijken. En je gaat veranderingen aanbrengen in hoe je denkt. Hoe je omstandigheden interpreteert. Je gaat je brein leren kennen als het gaat om het functioneren in relatie tot eten en je gedachten overeten. Je gaat je emotionele draagvlak vergroten, Zodat je emotioneel flexibel wordt en jezelf kan opvangen in elk gevoel.

Dat is een niet geringe transformatie waar je waanzinnig trots op kan zijn en waar je heel veel energie uit kan halen als je iemand wordt die zegt ik sta daarin aan mijn eigen kant. Ik moedig mezelf daarin aan en ik hou ruimte vast voor het niet kunnen totdat ik het kan. Totdat ik alles wat ik hierin te leren heb, heb geleerd. En dan verlies je die energie niet. Dan krijg je niet die grote hoogte en diepe dalen. Dan heb je niet dat weglekken van je energie en wegzakken in Wanhoop en teleurstelling en zelfkritiek en dan weer denken dat je misschien maar beter kan opgeven. Het is zo waardevol als je dit ziet.

En als je wilt leren hoe je dat doet, kan ik je dat leren.

En dit is wat ik je hierover wilde laten zien. Dat verschil. Dus een goed besluit nemen waarmee je een boek kan sluiten en iets achter je laten en dat een vorm van zelfzorg is. Of zien dat je jezelf alleen maar aan het entertainen bent in wanhoop en teleurstelling en dan behoefte hebt aan een time-out daarvan. Zo bevrijdend, zo opbouwend als je dat kan. En ik beloof je nog iets. Als je dit leert binnen die context van jouw relatie met eten, dan kan je het in elke context. Ik heb er drie jaar over gedaan om een boek te schrijven.

En niet omdat ik drie jaar lang onafgebroken aan het schrijven was, omdat het me drie jaar lang niet lukte om het hebben van een bedrijf waarin ik heel creatief ben, maandelijks nieuwe workshops maak, from scratch, nieuw materiaal, aansluitend op wat ik zie wat de mensen in mijn programma nodig hebben, een podcast maak, mijn eigen kopie schrijf, coach, dagelijk schriftelijk coach.

Ik creëer ongelooflijk veel in mijn bedrijf en daarbij bouw ik mijn vaardigheden als ondernemer uit. Ik ben degene, ik ben de beslismajoor in alles. Ja, dus ik ben een CEO, ik ben een ondernemer, ik heb een bedrijf, ik ben een coach, ik doe heel veel creatief werk, scheppend werk en daarnaast wilde ik een boek schrijven, want ik zag, en dat zag ik jaren geleden al, dat een boek een heel belangrijk element is in de missie die ik uitdraag, maar ook bij jou op dat nachtkastje waarbij je op een andere manier langs een andere ingang met mij in conversatie kan zijn, met je zelf in conversatie kan zijn.

Ik deel dingen in dat boek die ik nog nooit hier in de podcast heb gedeeld, die ik ook niet in de podcast ga delen, omdat ik ze binnen de context van een boek juist zo doeltreffend vond.

Precies vond raken, precies de bijdrage zag leveren waarvan ik zag binnen de context van een boek tussen die twee kaften en die bladzijden en jij die dat leest op de bank of in je bed of in de tram, doet dat precies wat het moet doen voor je. Die visie die had ik. Maar het is me drie jaar lang, ik heb er drie jaar over gedaan om de vaardigheid van het leren schrijven van een boek wat ik nog nooit had gedaan en het hebben van een bedrijf met elkaar te combineren.

En er was een keer iemand die aan me vroeg, maar wanneer kom je dan op dat punt dat je misschien besluit dit gaat mij dus niet lukken, ik kan beter stoppen. En ik zei, dat weet ik dan precies. Omdat ik dan kan zien dat het een vorm van zelfzorg is om te zeggen, ik laat dit doel los en ik heb hele goede redenen om dat te doen. Maar tot het zover is, kan ik heel duidelijk zien dat wat ik hier nu doe, is de vaardigheid beoefenen van iemand zijn die zichzelf heel goed kan ondersteunen in iets nog niet kunnen. En dat heeft het oplossen van overeten mij geleerd en nu ben ik daar een auteur mee geworden.

En zo zal ik nog meer doelen in mijn leven tegenkomen.

Ik weet nog niet welke het zijn, maar ik ben altijd nieuwsgierig en leergierig, dus er komen vast nog weer nieuwe dromen en doelen. En dan zal ik weer weten hoe ik iemand ben die iets nog niet kan en zorgt dat ze daar niet op leeg loopt. Hoe lastig het soms ook is. Dat. Het is een levensvaardigheid. En het is er eentje die je straks in je zak kan steken, als je dit gaat leren doen. Oké.

Bestel dat boek in de pre-order.

Zorg dat je het hebt, omdat het precies als ik net zei op een andere manier weer ideeën bij je gaat laten landen, langs verhalen die ik vertel, inzichten die ik geef waarvan je zegt, oh oké, hier schiet ik mee op. Dit landt, dit komt binnen, nu nu valt dit kwartje, deze, ik heb het je wel vaker misschien horen zeggen op een andere manier, maar nu ik lees op deze manier, in deze vorm of langs dit verhaal, ja nu valt het gewoon meteen op zijn plek. Oké?

Dus als je een fan bent van de podcast of regelmatig echt iets haalt uit de lessen die ik deel, dan zijn deze Etenslessen op papier fantastisch. En echt een andere ingang die je ook weer gaat helpen. Ik zal een link delen naar het boek. Als je op mijn lijst staat, zorg ik natuurlijk ook dat je een link ontvangt via mijn blogs. En bestel dat boek voor de zichtbaarheid en de vindbaarheid van het boek is het fantastisch als je hem alvast in de pre-order aankoopt. Dus als je toch al weet dat je dat boek wil hebben doe het dan nu want dat maakt voor de ranking van het boek en de vindbaarheid van het boek en het zichtbaarheid.

De zichtbaarheid van het boek een heel groot verschil.

Ik wist dat ook allemaal nog niet. Dit is ook nieuw terrein voor mij. Maar het is een big deal als je boek in een pre-order wordt besteld. En hoe leuk als het boek uitkomt in april dat het dan ineens spontaan bij jou in de brievenbus ligt. Dus bestel dat boek, bestel jouw Etenslessen, jouw hardcopy van Etenslessen en ik ben er volgende week weer. Wens je een heerlijke dag. Inzichten maar ook een aantal praktische stappen waarmee je afvalt zonder dieet. Dus als je meer wilt dan alleen theoretische kennis opdoen, gaat mijn boekje daar zeker bij helpen.

Ga naar mijn website en vraag daar jouw gratis e-book aan. Je vindt deze via Etenslessen.com. Etenslessen.com