Afl. 124 Ziek zijn zonder overeten

Overeet je als je ziek bent? Dan is deze les voor jou. Als je ziek bent heeft je lichaam rust en ruimte nodig voor herstel. Dit betekent meestal dat je geen honger hebt. Maar tenzij je te ziek bent om te eten, kan je daar juist wel naar verlangen.

In deze les schijn ik hier het licht op en bespreek ik zowel tijdelijk als chronisch ziek zijn. Deze twee verschillen van elkaar en brengen elk hun eigen uitdagingen mee. Zowel fysiek, mentaal als emotioneel.

Ziek zijn zonder overeten kan je leren. Je komt daarmee opdagen voor ware zelfzorg ook als je intussen verlangt naar troost en afleiding in eten. Het begint allemaal bij bewustwording en deze les helpt je daarmee op weg.

---

Wat je ontdekt:

• Hoe emotie-eten zich laat zien als je ziek bent.
• Welke uitdagingen chronisch en tijdelijk ziek zijn met zich meebrengen.

---

 

Transcript Afl. 124

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 124. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten, maar naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo is het? Hoe gaat het met je? Ik weet niet of je het aan een stem kan horen, maar Corona kwam voorbij en zei: “En nu ben jij aan de beurt.” Haha. Ik was aan de beurt. Ik was aan de beurt! Ik heb het gehad en ik ben ontzettend blij dat ik lekker aan het opknappen ben en weer aan het werk kan. En hoe toepasselijk om daarin voor jou een aflevering te maken die gaat over ziek zijn zonder overeten. 

Echt. Ik heb vroeger om alles gegeten. Een van de lessen die ik gaf, één van de laatste lessen die ik gaf voordat ik ziek werd, was een les waarin we een diep dive deden in het omgaan met het voelen van een verlangen naar overeten, die hele sterke compulsie die aan je kan trekken en waarin je nog maar één ding wil. En dat is gewoon eten. En hoe je jezelf daarin opvangt. En één van mijn leerlingen die zei: “Hoe weet jij dit allemaal?” Ze stond zo aan. Ze zoog alles als een spons op in die les en ik zei tegen: “Omdat ik dit echt tot op de millimeter allemaal heb moeten uitzoeken. Want ik at om alles. Ik at echt om alles.” En hier nu in deze les, hoe toepasselijk om met je te delen hoe je kan omgaan met ziek zijn zonder overeten.

Als jij iemand bent die daarin dat overeten ook tegenkomt zoals ik dat vroeger tegenkwam en ik zal daarin een onderscheid maken tussen tijdelijk ziek zijn, zoals ik dat nu was, en chronisch ziek zijn, chronische pijn hebben. En daar heb ik ook veel ervaring mee. Dus ik kan uit beide voor je putten in deze les en laten we dat doen.

Ik zal voor je beginnen met chronische pijn. Een van de dingen die ik daarin heel duidelijk kon zien in het bestuderen van chronische pijn en mijn voorbeeld hierin is geweest dat ik na elke bevalling, ik heb twee kinderen, en na elke bevalling, na elk kind krijg ik een rughernia. En een van de dingen die het herstel van een hernia lastig maken is als je gaat tillen. En als er iets is wat je doet als je een baby hebt, een pasgeboren baby, dan is het tillen. Je tilt continu je baby. En zodra die baby ietsje groter wordt en gaat kruipen of gaat lopen, dan valt de baby veel en moet je de baby veel van de grond rapen. En als je niet je baby van de grond raapt, dan raap je wel die gevallen speen. Of dat speeltje wat ze vasthielden. Die bos, die sleutelbos en jonge moeders nu met kleintjes weten precies waar ik het over heb. Je baby zit op je heup, zit altijd te knabbelen aan je sleutelbos. Speelt met je sleutel sleutelbos. Pats, sleutelbos valt op de grond en de baby kan nog maar één ding, nog maar één ding denken en dat is: eh, ik wil die sleutels terug! En dus automatisch, terwijl je op je ene heup die baby vast blijft houden, buig je in een ergonomisch niet verantwoorde houding om met je andere hand die sleutelbos van de vloer te rapen. En zeker in de zorg voor een kleintje ben je de hele dag bezig met flesjes steriliseren, vaatwasser inruimen, vaatwasser uitruimen, babykleertjes, spuug doekjes. De was gaat heel snel…haha…als je een baby hebt. Er is continu heel veel was te draaien en veel af te wassen.

En daarbij, pas als je echt echt knetter veel pijn in je rug hebt, dan kom je erachter hoeveel je je rug gebruikt. Bij alles.

Het aantrekken van je schoenen is dan al een uitdaging en ik had echt continu pijn. Hele intense pijn. En in die chronische pijn zijn er weken geweest waarin ik zwaar onder de opiaten alleen nog maar kon liggen. Helemaal niets meer kon en echt van de wereld moest zijn om een helse pijn die heel acuut voelde alsof er echt net iemand met volle kracht een honkbalknuppel op mijn been had losgelaten. Die eerste pijn die je dan voelt van iemand die met alle macht keihard op je been slaat met een honkbalknuppel. Die voelde ik continu in mijn been. En die pijn was zo intens dat ik bij momenten dacht: ‘Haal dat been eraf, haal het eraf, ik kan niet meer.’ Dat is geen helpende gedachten…haha…Maar daar zijn gelukkig dan die opiaten weer voor. En lang leve Friends! Ik weet nog dat mijn schoonzus mij in die tijd, de hele dvd-serie van Friends cadeau had gedaan of te lenen had gegeven. En als ik niet helemaal out was van die opiaten, dan keek ik met dat beetje energie wat ik had naar de Friends afleveringen. En zo heb ik mijn eerste hernia geleefd.

Afijn, lang verhaal. Kort bij die eerste hernia ben ik geopereerd en daarna knapte ik snel op. Bij de tweede hernia kon ik niet geopereerd worden en moest ik een andere route bewandelen. Maar waar ik het nu over heb, gaat niet over die fase van gedrogeerd, acute pijn opvangen. Ik heb het nu over de fase waarin je wel weer functioneert en je dingen doet, maar aldoor pijn hebt. Bij alles. En als dit jouw realiteit is, dan heb ik een aantal inzichten voor je die je hierbij kunnen helpen.

Het eerste wat ik je wil meegeven is dat het opvangen van pijn, energie kost. Je lichaam is hard aan het werk voor je en er gaat dus veel energie naar het opvangen van die pijn. Dat kost je niet alleen fysiek energie, maar ook mentaal en emotioneel. Dus op al deze niveaus, alle drie deze niveaus, mis je energie. Je bent niet alleen fysiek minder weerbaar, maar je bent ook mentaal minder weerbaar. En dat kun je merken aan het feit dat je wat prikkelbaar bent. Je hebt meer last van negatieve gedachten dan wanneer je pijnvrij bent. Het opvangen van pijn drukt mentaal op je en daardoor heb je meer last van negatieve gedachten. Negatieve gedachten veroorzaken natuurlijk negatieve gevoelens. Dus je bent niet op je best. Je bent emotioneel niet op je best. En daar komt nog iets anders bij. Chronische pijn isoleert. Als je net door je rug bent gegaan bij wijze van spreken, dan kun je dat vertellen in jouw sociale netwerk. En dan zullen de mensen om je heen willen luisteren naar je verhaal en zeggen: “Wat vervelend voor je, vertel, wat gebeurde er dan? Hoe komt dat zo?” Maar bij chronische pijn is dat nieuwtje er natuurlijk op een gegeven moment allang af. En je blijft niet benoemen dat het zo’n pijn doet om je schoenen aan te trekken, dat het zo’n pijn doet om de vaatwas uit te ruimen. Dat het elke keer dat je, ik weet het niet, moet bukken om op de wc bril te gaan zitten. Dat het zeer doet en dat het zeer doet om weer overeind te komen en hoe dat op je drukt. Ik weet natuurlijk niet welke pijn jij voelt en waar jij doorheen gaat, maar als die chronisch is, dan blijf je dat niet de hele tijd aan je omgeving vertellen. Want op een gegeven moment is hun reservoir van belangstelling daarop uitgeput en jouw eigen reservoir ook.

Je wil jezelf niet iedere keer weer opnieuw horen vertellen waar je allemaal last van hebt en dus hou je het voor jezelf. En dat is het. Dat is de eenzaamheid ervan. De eenzaamheid van de pijn die je opvangt waar het nieuwtje vanaf is, wat je een ander niet blijft vertellen. Maar wat wel jouw aandacht vraagt, dus het is aanwezig in je leven. Het staat op de voorgrond, op het podium, maar je benoemt het niet meer. Je houdt het voor jezelf. Je kan jezelf daar ook niet meer over horen, want je verlangt enorm naar het moment van pijnvrij zijn. En de eenzaamheid daarvan, ook die werkt door op het mentale en emotionele niveau. Het isolement van het dragen van die pijn en verwerken van die pijn in eenzaamheid, drukt mentaal op je. Want je verzwijgt een stuk van jezelf en dat doet zeer. Het doet zeer en de eenzaamheid daarvan is lastig te dragen. Dus je hebt pijn. En je draagt eenzaamheid. En je kan je eigen verhaal zo onderhand niet meer horen over waar je allemaal last van hebt. En in reactie daarop pak je misschien iets te eten om het even te vergeten allemaal. In het overeten, in de afleiding die je zoekt, in het jezelf iets lekkers geven, vergeet je even die plek waar je bent, die fysieke plek, mentale plek en emotionele plek waar je bent.

De eerste stap om je te leren verhouden tot chronische pijn zonder overeten, is jezelf hier allemaal erkenning voor te geven. Het allemaal te zien. Vanuit compassie. Compassie voor jezelf en compassie voor je omgeving, die iedere keer dat jij iets doet wat jou pijn doet, daarin zich niet bewust van zijn en niet continu kunnen inspringen. Ze hebben hun eigen dingen. En dat is ook oké. Maar wel dat zien voor jezelf. En toevallig, was mijn vorige aflevering die ging over onvoorwaardelijke zelfliefde hierin, knetter veel van jou houden. 

“Hé, wat naar voor je. Ik zie het. Ik zie hierin. Ik zie hoe je deze pijn alleen draagt en ik zie hoe dit mentaal op je drukt. Ik zie dat je niet je complete mentale capaciteit en weerbaarheid tot je beschikking hebt, omdat je energie verliest aan het opvangen van pijn. Ik zie het en ik zie wat dat met je doet emotioneel. Hoe moeilijk het voor je is om vrolijk te zijn, hoe moeilijk het voor je is om te genieten van je dag. Naast de pijn.” Die erkenning gaat je enorm helpen. 

En dan is het volgens stuk daarin: kiezen voor jouw helden-weg. De kans hierin zien, want het overeten wat je doet is troost-eten, het is afleiding zoeken en het vervelende ervan, vanuit dat zelfmedelijden is dat je daarna natuurlijk alleen maar nog verder afglijdt. Ik neem aan, dat is even mijn aanname, maar dat je niet kan sporten door de pijn die je voelt. Je kan geen positieve dingen doen. En daarbij overeet je, en het soort eten waar je dan voor kiest is meestal niet het eten wat je energie geeft, maar het is eten wat je energie kost. Het is geen voeding, het is voedsel, maar het voed je niet. Het heeft alleen de kracht van disco in je mond, waardoor je even helemaal lekker afgeleid bent van jezelf, maar daarna beland je in een nog zwaarder stuk. En daarmee bedoel ik, omdat het je energie kost, staat je gemoed nog verder onder druk. Je emoties nog verder onder druk en je voelt je hier niet lekker bij. Het kan je niet optillen. En als je niet vanuit compassie naar jezelf kijkt hierin, dan kan je daarbovenop ook nog weer een verwijt leggen. “Moet jij vooral doen!” En dat is één van de dingen waar mijn leerlingen, mijn klanten met chronische pijn zichzelf vaak enorm mee bestraffen. “Jij hebt… en vul die ziekte maar in. Endometriose, MS, wat voor ziekte dan ook. Juist jij kan het je niet veroorloven. Kan het je niet permitteren om ongezond te eten. Waarom stop je die troep nou in je lijf? Moet je vooral doen. Bij jou weegt de twee keer zo zwaar hoe je met jezelf omgaat. Je kan je dit niet veroorloven”.

En als je nog een stapje verder gaat, gebruik je het ook nog weer tegen jezelf om jezelf nog meer een isolement te zetten.

Als jij niet goed voor jezelf zorgt. Als jij deze rotzooi eet, mag je ook niet klagen. Mag je ook niet om aandacht vragen voor de pijn waar je mee zit. Ga eerst maar eens goed voor jezelf zorgen.

Kan je dit zien?

Zodra je hierin aan je eigen kant komt staan en jezelf erkenning gaat geven voor wat jij hier draagt, in dat isolement, de fysieke pijn, de mentale pijn, de druk op je gemoed, op je emoties. Dan kun je kiezen voor je heldenwerk. Dan kun je kiezen voor je helden-weg, want hierin heb je echt echt echt jouw kameraadschap nodig. Niemand anders kan je dat geven. En het is je werk om tegen jezelf te zeggen: “Hé, dit hè, dit wat zo op je drukt, wat jij hier draagt nu in deze fase van je leven, ik ga dat niet verder voor je verzwaren met voedsel wat je naar beneden haalt.” Want die tien minuten verlichting die een zak chips je geeft of wat het ook is wat je daar eet, die komt daarna als een boemerang bij je terug, met nog minder geestelijke energie, nog minder fysieke energie omdat dit eten het je moeilijk maakt. Dit soort voedsel dat je moeilijk maakt. En de kans die ik voor je zie, de opening die ik voor je zie is om iemand de worden die chronische pijn kan dragen en opvangen zonder zichzelf daarin te saboteren.

Zonder het zichzelf daarin nog moeilijker te maken. En dat kan alleen als jij jezelf daarin als held kan zien. Dit is je heldenwerk. Dit is je heldenwerk. Het is je heldenwerk om iemand te woorden die chronische pijn kan dragen en daarin met de energie die je hebt, geestelijk het beste in jezelf naar boven te halen. Dat is je weg, dat is je pad. Dat is het werk wat hier voor je ligt. En het is je heldenwerk omdat, als je het hierin kan, binnen deze container, dit kader van chronische pijn, als je daarin kan stoppen met overeten, dan kan je alles. Dan kan je alles!

En ik moedig je daarin aan. Ik ga leren hoe dit voor je werkt. Ik ga ontdekken hoe dit voor je werkt en ik help je daarbij en ik moedig je aan. En ik erken je in elk moment van eenzaamheid. En niet vanuit een slachtoffer positie, maar vanuit een bekrachtiging. Een aanmoediging. Kijk jou hier! En dat is wat ik deed met mijn baby toen, alleen, thuis, in de chronische pijn van dat been, wat continu zei alarm, alarm, alarm.  En dan die baby dragen en toch die huishoudelijke taken moeten doen. En daarin alleen zijn en later, toen ik mijn tweede kind, die oudste van dat kinderdagverblijf gaan halen en man…het deed zo’n pijn om die hoesjes op m’n schoenen te moeten doen. Die plastic hoesjes, weet je wel, die zwemhoesjes. En daarna de schoentjes van m’n peutertje aantrekken. En dan die baby terug weer in die kinderwagen. Man, echt alles deed zo’n pijn. En opnieuw, en dat is zo mooi van mijn werk, kan ik die eenzame periode gebruiken om jou te helpen met jouw chronische pijn, omdat ik alles daarin ook moest uitzoeken. Hoe overeet ik niet in chronische pijn?

En het is zo gemakkelijk om jezelf zielig te vinden…haha…Echt. Het ligt zo op de loer. Al dat werk doen, vetertjes strikken, je hoesjes om mijn voeten, baby tillen aldoor. Zware dranger van de deur, van de flat waar ik toen in woonde. Die deur opendoen, kinderwagen erdoor. Alles deed pijn. En het was zo vermoeiend om de kracht op te brengen, om die pijn te dragen en toch al dat werk gedaan te krijgen. Al die kleine handelingen, grote handelingen. Nou ja, grote handelingen, die gingen toen niet. Die moesten gewoon blijven liggen totdat iemand anders ze kon doen.

Oh, en dat doet me hieraan denken, de afhankelijkheid. Dat is ook een lastige. Dus je hebt je isolement. En dan heb je nog dat stuk van je onafhankelijkheid niet hebben. Al die dingen waar je hulp om moet vragen omdat het gewoon niet gaat, omdat het niet kan. En het zo lastig vinden omdat je voelt dat het een ander niet uitkomt en dat vaak al voor ze invullen natuurlijk. Maar t komt ook heel vaak inderdaad niet uit. Mensen hebben allemaal hun eigen plannen en agenda’s. En dan vragen: “Zou je dit voor me willen doen? Zou je dat voor me willen doen? Oh, ik vind het heel lastig om aan je te vragen, maar ik heb dit en dat nodig. Kan jij dat voor mij doen?” En in je gebrek aan weerbaarheid en omdat je zoveel energie kwijt bent aan het opvangen van je pijn, lijkt het ook wel, en dat is wat ik bedoel met dat mentale en emotionele stuk, alsof het volume van je kwetsbaarheid is opgedraaid. Dus de signalen die je oppikt van irritatie bij de ander van ach, geen zin om dit te moeten doen? Ach, waarom vraagt ze dit nu? Komt mij niet uit, maar ik zeg ja. 

Je voelt het alsof er geen huid op je lichaam zit. Herken je dit? Iedereen die chronische pijn heeft, weet ik precies wat ik nu bedoel. Ik ken niemand die het niet moeilijk vindt om hulp te vragen als ze zelf geïmmobiliseerd zijn.

Je bent extra gevoelig voor de toon van die ja of die nee of “kan het ook straks”. En je zou het liefst willen zeggen: “Ik heb je niet nodig! Ik heb niemand nodig!” Het is zo menselijk allemaal. Jij. Jij bent mens en die ander is mens. En het is allemaal oké en het hoort er allemaal bij. En ook hierin wil je dus jouw heldenwerk zien. Die frustratie die je voelt omdat je zo graag je onafhankelijkheid terug wilt. Zeker als je net hebt gevoeld dat die ander er geen zin in heeft en dat je denkt, weet je, ik zou nu uit mijn lijf willen springen en zeggen: “Ik heb je niet nodig. Doet zelf!” Ik wil die afhankelijkheid niet voelen, deze kwetsbaarheid niet voelen. Ook dat is dus je heldenwerk om jezelf daarin te zien en het te pakken. Ja, dit is je kwetsbaarheid. En ja, hier voelde je wat irritatie van die ander. En ja, hier voelde je ongeduld van die ander. En het kwam zo bij je binnen en je overeet niet. Je bent er mee. Je bent met alles hierin. De complete ervaring hiervan, kies je voor. En dat is dat pad van de held. Zo ziet het eruit. Jezelf daarin aanmoedigen en ervoor opkomen dagen en erbij willen zijn, het willen ervaren. En dat is wat ik deed. Dat is wat ik deed hierin. Zo heb ik die chronische pijn gedragen en die heeft echt jaren geduurd, eigenlijk totdat mijn jongste kind vier jaar oud was en overal zelf op kon klimmen. Toen stopte het. Toen kon mijn rug echt helemaal herstellen en verdween dit issue volledig uit mijn leven. En dat is dus alles bij elkaar is het er zo’n jaar of acht geweest in mijn leven. Niet die hele acute pijn, maar de fases daaromheen. Dus denk hier over na en als je zegt: “Weet je, ik lig hier toch of ik zit hier toch, en ik overeet en ik wil mij leren verhouden tot ziek zijn zonder overeten. Leer mij hoe ik dat doe, dan ben je zo aan het goede adres bij mij!

In Etenslessen geef ik je precies de tools die je nodig hebt zonder dat jouw lichaam dus hoeft te herstellen. Je kan ziek zijn, chronisch ziek zijn, chronische pijn hebben en toch stoppen met overeten. En ik kan je daar alles voor geven en jou dit heldenpad leren te bewandelen, daarin met jezelf. Emotioneel, mentaal en op dat stuk met eten. Zo mooi. Dus weet dat dat er voor je is.

En dan tijdelijk ziek zijn, wat ik nu net heb meegemaakt. 

Maandagavond zat ik nog op de fiets bij Rocycle, dat is de sport die ik nu buiten de deur doe op dit moment. Wat ik zo leuk vind. Het is een soort van spinning class, spinles op muziek. En wat ik het allerleukste vind, dat zijn de thema-lessen waarbij ze één type muziek uitkiezen en ik vind dat leuk omdat veel van de dance wat verder van mij afstaat. Ik voel er te weinig bij. Ik hou heel erg zelf van liedjes, melodie en een nummer wat ik mee kan zingen, dat vind ik zelf het allerleukste.

En maandagavond was ik nog naar een les en het thema was disco. En het leuke bij Rocycle is dat de docent je altijd wil meenemen in een soort van team sfeer zodat je dieper gaat, harder gaat en jezelf goed durft uit te dagen in de klim of de sprint, wat het ook is. En dat iedere keer als zij riep: “Team are you with me?” Dan is het eigenlijk de bedoeling dat iedereen op z’n fiets dan roept: “Yeah!” En ik weet niet waar het vandaan kwam, maar uit mijn tenen kwam iedere keer keihard: “Disco!” Ik schreeuwde door die zaal: “Discooo!” als ze dat zei. En daar moest zij zo hard om lachen dat ze een beetje uit haar rol floepte als lerares daar op die fiets en ik dacht natuurlijk: ‘oké, wat vindt iedereen nu van mij, die rare vrouw daar op die fiets die keihard disco roept? Echt, kon me niet schelen he. Moest er gewoon uit. Ik had te veel pret met mezelf. 

Dus maandagavond nog helemaal door dollen op die fiets gezeten en heerlijk gesport. En dinsdag voelde ik ineens dat ik zo slap werd, zwak werd en ik heb echt heel veel werk ingericht voor de maand maart. En ik zat op een heerlijke flow daarmee. En toen ik voelde dat ik niet lekker werd, dacht ik: ‘Oh nee, nee, nee, ik wil niet. Ik wil niet, ik wil niet.’ En dinsdag kreeg ik koorts en op woensdag heb ik m’n Facebook live nog gegeven. Als je denkt nu Facebook Live? Ja, op woensdagochtend geef ik een open coachcall, om 9uur en kan je mij al je vragen stellen over afvallen zonder dieet en jouw relatie met eten. En de opnames van die lessen staan ook allemaal op mijn Facebookprofiel. Dus check mij, Marjena Moll in Facebook en dan zie je daar mijn life les opnames staan, in de menubalk of je kan er live bij zijn. En ik heb woensdagochtend nog met koorts die les gegeven en ik voelde op een gegeven moment: dit gaat gewoon niet. Ik moet naar m’n bed. Dit waait niet over. Ik was er eigenlijk net iets te laat bij. Ik had de les beter niet door kunnen laten gaan en toen heb ik alles dus uit mijn handen moeten laten vallen en ben naar mijn bed gegaan. En dit is bij tijdelijk ziek zijn de grootste uitdaging: het loslaten van je agenda. Al die plannen die je in je hoofd had, al die tijdlijnen, laat ze los. En dat is die les in overgave en geestelijke flexibiliteit. Daar heb je, daar gaan we weer, mentaal en emotioneel minder tolerantie voor. Omdat je lichaam zo druk bezig is met het bestrijden, in dit geval bij mij van dat coronavirus, ben je mentaal verzwakt. En interessant was voor mij, afgelopen week, omdat ik er laat bij was voordat ik eigenlijk mezelf als het waren kon bemoederen en zeggen: “Hey stop, je gaat nu naar je bed.” Kreeg ik een enorm verlangen naar eten. En ik kon mezelf, ik was te kwetsbaar om mezelf goed te kunnen coachen, het enige wat ik wist is: iets heeft mij getriggerd. Ik heb last van een gedachte en die gedachte veroorzaakt een gevoel waar ik mijn antwoord niet op hebt. En dat vertaalt zich nu naar een verlangen naar eten. En ik denk achteraf dat het te maken had met die overgave die nodig was, die ik onvoldoende bijtijds zag. 

Maar…Het mooie, en daarom ben ik zo enthousiast over het creëren van een fantastische relatie met eten, is dat je dit soort momenten, zo’n verlangen naar eten terwijl je weet dat je geen honger hebt, kunt herkennen als een signaalfunctie. Het is een signaal, het komt je iets vertellen. Ergens ben je uit integriteit. En met integriteit heb ik het nu niet over je normen, maar heb ik het over de verwachtingen van je zelf. En dat wat jij nu werkelijk nodig hebt. Je bent niet in verbinding met je ware verlangen. En hier liet zich dat zien via een verlangen naar eten. En als je veel hebt overeten in het verleden, dan liggen die neurale paden daarin je brein en heeft dat verlangen naar eten die signaalfunctie.

En het is zo mooi, want dat laat je dus altijd weten: hè, je bent uit verbinding. Ergens komen de binnenkant en de buitenkant nu niet met elkaar overeen. En in mijn ziek zijn daar die dag was ik veel te moe en te koortsig om mezelf te kunnen coachen daarop en het uit te kunnen werken. Ik kon me echt totaal niet meer concentreren, dus het was wat ik daar opving, was het ongemak van verlangen naar eten, terwijl ik wist dat ik geen honger had en me ellendig voelen. Echt ziek zijn, niet lekker. Pijn in mijn rug. En nou ja, noem al die al die symptomen maar op die je erbij hebt bij Corona. Dus er was een griepsituatie en een verlangen naar eten. Dus ik had echt die sandwich van beiden. En dat was heel vervelend om te dragen. Heel vervelend om bij te zijn. 

Maar ik hoef er niet om te eten. Ik hoef niet te eten om het op te lossen. Ik kan dat dragen. Ik kan daarvoor opdagen. Ik kan daarbij zijn. En waarom? Omdat ik in de eerste plaats mezelf erin erken, vanuit compassie, zoals ik net ook bij chronische pijn aangaf. Jezelf erkenning geven is altijd de eerste stap die het makkelijker voor je maakt. En in de tweede plaats weet ik natuurlijk dat eten me alleen maar verder verzwakt. Alleen maar alles in me naar beneden haalt. En dat wil ik mezelf niet geven.

En wat veroorzaakt het, die overgave? Dat idee van: ik kan nu niet ziek zijn. Alsof je daarin iets te willen hebt, hé. Maar goed, dat is denk ik ook onze menselijke aard. Oh nee, dit komt nu niet uit…haha…Hier is geen ruimte voor. Er moeten dingen af. Ik wil dingen doen! En dan toch in overgave moeten gaan en loslaten en jezelf daarin opvangen en begeleiden en geruststellen, dat is het werk wat voor je ligt. En als je erg verzwakt bent en koortsig bent. Nogmaals, dan heb je daar weinig mentale energie voor. Je draagvlak is verzwakt je. Je geestelijke draagvlak is verzwakt en je emotionele draagvlak is daardoor dat wat je voelt wordt uitvergroot. Je ellendig voelen daarin. En je bent er aldoor bij.

En ik zeg altijd: lang leven Netflix. Lang leve YouTube. Alles wat een klein beetje dan wat verlichting kan bieden omdat je een beetje bij jezelf weg kan gaan daarin die momenten. Ik zeg altijd: “Afleiding waar je geen spijt van hoeft te hebben. Afleiding die jou geen pijn doet is heel oké.” Ik persoonlijk wil niet continu in mindfulness leven. Ik wil niet continu altijd helemaal bij mij zijn. Ik wil wel bij mij zijn op de momenten die er toe doen. Ik wil wel bij mij zijn om steeds het beste in mezelf naar boven te kunnen halen. En daar een stukje escapisme, afleiding zoeken, onschuldige afleiding zoeken hoort daar voor mij helemaal bij. En de aandacht die het van me vroeg zou vragen om een goed boek te lezen of iets dergelijks, het zat er echt niet in en mediteren…haha…is echt helemaal niet op zijn plaats daar.

Dus ik ben er een groot voorstander van en slapen natuurlijk. Lekker rusten. En het er laten zijn, dat zeurende gevoel van ‘ik zou nu willen eten’ er laten zijn en het meenemen in de maalstroom van die hele ervaring. Loslaten, in overgave gaan en jezelf daarin erkennen. Ach, wat vervelend voor je. Wat vervelend dat dat verlangen naar eten daar ook nog bijkomt. Ik ben er. Je kan dit. Je kan dit dragen.

Oké! Wat ik voor je wil is dat je weet dat al die facetten waar in het overeten zich nu nog in jouw leven laten zien, die kunnen we allemaal opruimen, zodat je niet alleen een leven kan leiden waarin je geen last meer het van overeten en het gewicht kan creëren wat jij wil, maar waarin je ook nog eens een dijk van een relatie met jezelf creëert. Want dat is wat mij zo optilt, dat is wat mij zo voedt. Ik heb een fantastische relatie met mezelf en het opruimen van die strijd met eten, die heeft me dat gebracht. Dat is de ingang daarnaar geweest. En het is fantastisch! Het blijft maar geven. Het blijft bouwen. Want wat je daarin aanzet met jezelf, het werk wat je daarin doet, dat neemt daarna andere vormen aan. Dus ook nadat je dat overeten al hebt opgeruimd en nadat je nieuwe gewicht al je nieuwe normaal is geworden, blijft via andere vormen het werk met jezelf waarop je groeit, zich aandienen. En daarmee is dit het grootst mogelijke geschenk wat je jezelf kan geven. 

Het is heerlijk om slank te zijn. Het is heerlijk om altijd de kleding aan te kunnen trekken die jij helemaal vindt passen bij het lijf wat jij mooi vindt. Het is heerlijk als de binnenkant en de buitenkant met elkaar overeenkomen. Het is heerlijk om je vitaal te voelen en gezond te voelen. En het eerste wat ik weer ging doen toen ik merkte dat mijn kracht weer terugkwam, was verbinden met mijn lichaam en bewegen. Zachte oefeningen doen om weer kracht in connectie met mezelf op te kunnen bouwen. Fantastisch. Onbelast door overeten is een heerlijk gevoel. Je haalt daarmee het beste in jezelf naar boven, maar ook het beste in de relatie met jezelf naar boven. En het is het zo waard. Het gaat zoveel verder dan iets wat we het schoonheidsideaal noemen. Daar gaat dit niet over. Het opruimen van overeten is een groot geschenk in je leven op alle niveaus. Fysiek, mentaal, emotioneel, spiritueel.

En als je zegt: “Doe mij daar wat van. Ik zie daar de waarde van in.” Dan is coaching de manier om het je allemaal eigen te kunnen maken op de meest effectieve manier met iemand die je daarin is voorgegaan, die een formule daarvoor heeft ontwikkeld waarin het allemaal voor je wordt uitgerold en je niet zelf het wiel hoeft uit te vinden.

30 maart gaat mijn programma weer open. 30 maart ben ik daar helemaal klaar voor! Ben ik klaar voor jou. Ben ik klaar voor het creëren van jouw fantastische relatie met eten. Klaar voor het opruimen van alles wat nu nog tussen jou en die relatie instaat. Het is dan ook voorjaar. Een fantastische, heerlijke tijd om af te vallen als die winterkou eruit is en je jas weer uit kan en het raam open kan en je weer op een terras kan zitten. Dan is vaak ook die innerlijke behoefte aan eten wat flink massa heeft in je verwarmt, die wordt minder. Je fysieke voorkeur verandert. Het is een ideale tijd om dit werk te doen en ik verheug me erop. Dus noteerde de datum. Kom op mijn wachtlijst. Je kan je aanmelden via etenslessen.com/wachtlijst. Ik ben er volgende week weer en dan klink ik ook weer als de oude. Ik wens je een mooie dag. Tot dan.