Afl. 64 De jacht op afvallen

Wil je graag afvallen maar heb je de neiging om daarin door te slaan? Doorslaan voelt alsof je het afvallen en de kilo’s najaagt.

Dit kan aanvankelijk een kick geven, maar door te jagen creëer je ook spanning. Een spanning die op den duur omslaat in een verlangen naar eten.

Intens verlangen naar een betere plek dan de plek waar je nu bent, kan je leven tot een kwelling maken. Een kwelling waar je aan ontsnapt door te eten.

Niet jagen en toch sturen op wat je wilt creëren is een kunst en een vaardigheid.

Laat mij je helpen om je zodanig te positioneren dat je daadwerkelijk kan creëren waar je naar verlangt. Dit fascinerende onderwerp omvat een levensles van onschatbare waarde en maakt afvallen gemakkelijker en duurzaam.

---

Wat je ontdekt:

• e vaardigheid van sturen op afvallen zonder door te slaan in jagen
• Wat ik leerde van het rennen van de Dam tot Dam loop
• Waar je de focus op kan leggen als je de valkuil van jagen wilt vermijden

---

 

Transcript Afl. 64

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll. En dit is aflevering vierenzestig.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik doe niets liever dan al mijn Etenslessen met je delen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een vrouw wordt met een fantastische relatie met eten.

Laten we beginnen.

Hallo, hallo, welkom in 2021. Ik wens je een heel gelukkig nieuwjaar. En natuurlijk een fantastische relatie met eten. En ik blijf je daar heel erg graag in ondersteunen. Ik hoop dat je jaarwisseling fijn was. Die van mij was dat zeker en ik kreeg vlak voor de jaarwisseling een hele mooie vraag in mijn Facebook Live. En die was zo mooi dat ik dacht: daar ga ik een aparte podcast voor opnemen.

Ik kreeg de vraag: hoe kan ik het jagen op afvallen stoppen?

Want ik ben bijna bij mijn streefgewicht en ik merk dat nu ik er bijna ben, ik begin te jagen op die laatste kilo’s. En door dat jagen op die laatste kilo’s merk ik dat ik weer meer naar eten verlang en ook weer spanning voel met eten. Hoe krijg ik dat eruit?

Prachtige vraag. Ik heb er zelf heel veel ervaring mee en ik kan jou er ook goed mee helpen als het iets is wat jij herkent.

En misschien ben je helemaal niet bij je laatste kilo’s, maar heb je nog heel veel kilo’s te gaan en roept ook dat juist een energie op van jagen in jou. En die energie is heel vervelend, want je zet een verlangen naar eten aan en maakt het eigenlijk tot een lange grote vervelende worsteling. En daar wil je natuurlijk vanaf.

Dit is wat ik weet. Zolang jij jaagt op afvallen, creëer je spanning. En niet jagen en toch sturen op wat je wilt creëren is een vaardigheid. En daar gaat deze les over.

Het korte antwoord om dat jagen op te kunnen lossen is: focus niet op de weegschaal en je gewicht, maar op je relatie met eten. Hoe onbelangrijker je het afvallen maakt, des te gemakkelijker het gaat.

En met onbelangrijk maken bedoel ik niet overeten, maar bedoel ik dat je een aantal pijlers hebt waarop je jouw geweldige relatie met eten creëert. En die geef je de focus. En binnen mijn programma zijn dat meestal het volgen van je hongerbalans, de plek die je ongezond eten hebt gegeven, het voelen van al je emoties en het zorgen voor je gedachten. Dat zijn de pijlers waarmee je een fantastische relatie met eten creëert en het afvallen is alleen maar het effect daarvan.

Het resultaat van die pijlers en dat gaat verder helemaal vanzelf. Jij creëert een geweldige relatie met eten en je lichaam volgt je in die relatie. Daar hoef je verder niet op te jagen.

Jaren geleden, toen ik dit zelf nog aan het ontdekken was, merkte ik dat het najagen van afvallen en mijn spanning met eten echt één op één met elkaar verbonden waren. Ze gingen voortdurend samen op. Zodra ik mij verheugde op het afvallen, brandde ik opnieuw mijn handen.

Ik moest er echt met mijn vingers van afblijven. Dat najagen, mij verheugen, mij verlekkeren aan gedachten over afvallen en dun zijn. Als jij regelmatig ook die fantasieën hebt of hebt gehad, dan weet je precies waar ik het nu over heb. Zodra je daar in gaat zitten. Zodra ik daar in ging zitten, kwam automatisch mijn spanningsveld met eten bij me terug en werd het weer een gevecht. Die actie-reactie was echt opvallend.

En de vraag is natuurlijk: wat is hier de les? Dat zei ik ook tijdens die Facebook Live tegen diegene die me die vraag had gesteld: wat vertelt dat jagen jou? Dat is zo’n waardevolle vraag. Het is zo’n mooie les, want wat zegt het? Waarom denk je dat je dat najagen wil doen? Wat vertelt het je dat je dat wilt doen?

Dit is het antwoord: het suggereert dat het daar en dan anders en beter is dan waar je nu bent. Fascinerend. Daar en dan zou beter zijn dan waar je nu bent.

Alsof dat getal op de weegschaal, dat merkje in je broek of in je hals, jou iets gaat brengen wat er nu niet is. Dat is een illusie, een complete illusie en het is echt een van de grootste valkuilen van onze menselijke ervaring. We zijn geneigd om voortdurend idealen te projecteren op omstandigheden die deze idealen helemaal niet kunnen realiseren.

Ik noem er een paar: Geld. Geld maakt niet gelukkig. Een groter huis hebben. Een groter huis maakt niet gelukkig en nu noem ik een gevoelige. Het hebben van kinderen. Het hebben van kinderen maakt niet gelukkig. Je kan kinderen hebben en heel ongelukkig zijn. Je kan in een prachtig paleis wonen en je heel ongelukkig voelen.

Je omstandigheden bepalen niet hoe je je voelt, maar je gedachten. Je gedachten bepalen hoe je je voelt en dan meer specifiek: de kwaliteit van je gedachten bepaalt hoe je je voelt.

En de kwaliteit van gedachten van najagen is gewoon vrij laag. Want dat brengt jou in een spanningsveld. Van daar en dan is het beter. Dus hoe sneller ik daar ben, des te beter ik me voel. Dat is de logica erachter.

Maar wat creëer je daarmee in het hier en nu? Spanning! Ik wil hier weg en ik wil daar zijn. Dat is het enige wat je daarmee realiseert.

En overgewicht krijg je er natuurlijk niet met een knip van je vingers af, dus het is heel pijnlijk om dat te voelen. Ik wil hier nu niet zijn, daar en dan is het beter. Ik wil hier weg, maar je kan hier nu niet weg. Zo waardevol om te zien.

En het is één van de Etenslessen die je te leren hebt. Oké? Het daar en dan is maar een idee in je hoofd en het hier en nu is het enige wat reëel is.

En als ik in het hier en nu een energie van najagen creëer en de suggestie dat daar en dan beter is, dan kan ik dus ook pas als ik daar en dan ben trots zijn op mezelf. Dan zeg ik tegen mezelf: het is me gelukt. Ik ga pas iets creëren wat goed voelt als ik daar en dan ben. En voor jou is het van waarde om te weten hoe jij denkt dat daar en dan voelt. Mijn suggestie is dat je dat opschrijft. Wat denk je dat je gaat denken als je daar bent? Wat ga je denken als je dat streefgewicht hebt? En hoe voelen de gedachten die je dan kiest? Schrijft ze eens allemaal op een test voor jezelf wat je dan voelt.

Dus je hebt dat getal in je broekmaat. Je hebt dat getal in je hals en je ziet het op de weegschaal en denkt daar dan ook nog even de complimenten bij uit je omgeving. Dus die fantasie. Fantaseer die erbij. Schrijf ze allemaal op en kijk wat je dan voelt.

En realiseer je dat dat gevoel iets is wat je in het hier en nu op dit moment niet creëert met gedachten van najagen. Dat gevoel word je dan dus denkt te hebben creëer je met wat je in het hier en nu kan besluiten om te denken. Zie je dat?

Daar en dan wordt niet veroorzaakt door het goede gevoel doordat lichaam wat je dan hebt, maar door de gedachten die je dan kiest. En welke gedachte zou je nu kunnen kiezen? Nu je dat overgewicht nog hebt?

En ik weet dat wat je in het hier en nu kan kiezen, is diezelfde trots. Diezelfde gedachte van trots die jij hebt dan over het gewicht wat je hebt bereikt. Die kun je nu kiezen over het proces waar je in zit. Gedachten van waardering om het proces waar je in zit.

Ik heb ooit de Dam tot Damloop gerend en dat was een fantastische ervaring en echt een prachtige metafoor. En dat gaat precies over dit onderwerp.

De Dam tot Damloop is een loop die van Amsterdam naar Zaandam gaat. En ik had er een zomer lang voor getraind, want het is een loop van 16 kilometer. Ik was max. 5 kilometer gewend te rennen. Dus ik moest daar echt een flink aantal weken voor gaan trainen. En 16 kilometer, daar doe je behoorlijk lang over om die te rennen. Dus de aanloop naar die wedstrijd toe, daar gaat behoorlijk wat tijd inzitten, flink wat uren in zitten. En dat geldt natuurlijk voor alle lopers die eraan meedoen, dus er hangt een behoorlijke broeierige sfeer op de dag van die loop.

En bij de start krijg je natuurlijk dat rugnummer wat je opspeldt. Er komt een startschot. Je ziet die startplaats. Al die duizenden mensen die samenstromen met hun familie, met hun vrienden, met hun supporters. Er zijn bloemen en er is muziek. Er is versiering en natuurlijk de omroeper die aldoor laat weten waar je naartoe moet en waar je moet gaan staan. De sfeer is een sfeer, echt van opwinding. Dus je wordt bij de start echt gedragen door de opwinding van het evenement.

Helemaal aan het einde gebeurt hetzelfde. Want je eindigt in een woonwijk en daar zijn de straten allemaal versierd. Er zijn allemaal stalletjes met natte sponzen die je kunt pakken en jezelf mee afkoelen en afspoelen. Er worden je glaasjes water aangereikt. Er is natuurlijk applaus. Mensen zijn aan het juichen: kom op! Keihard voor iedereen aan het klappen. En dat tilt je op, dat draagt je opnieuw. Er is een band geloof ik, een fanfare dacht ik dat er ook was. En hoe moe je ook bent, op dat laatste stuk voel je je eigen lichaam niet eens meer, omdat je zo wordt opgetild door de energie van het publiek.

Maar dan dat middenstuk.

Het middenstuk tussen Amsterdam en Zaandam is snelweg en daar is geen bebouwing, dus er is ook geen publiek. Ze kunnen nergens staan. En op dat stuk ben je het merendeel van de lopers om je heen allemaal kwijt.

Want de snelle marathon renners, die zijn al over de finish. En mensen die minder conditie hebben dan jij, die zijn allemaal naar achteren teruggevallen.

En jij rent ergens alleen over de snelweg en je kan je niet oriënteren. Je weet niet hoe lang je nog moet rennen, althans ik. Ik was niet van de stopwatch. Ik rende gewoon de route en ik had geen idee hoe lang ik nog moest rennen. Maar het was daar stil en koud en tochtig. Ik had nog een lange weg te gaan, maar ik wist niet hoe lang. En dus werd ik daar op dat stuk helemaal op mezelf teruggeworpen. Het waaide er ook echt hard omdat er geen bebouwing was, dus over dat vlakke land kon de wind flink toenemen. En t was echt het zwaarste stuk van de loop.

Dus aan het begin van die loop word je gedragen. Die opwinding van de start. Aan het einde word je gedragen. De opwinding van bijna bij de finish is zijn en daar is het makkelijk. Maar op dat middenstuk, daar heb je gedachten nodig die jou enorm waarderen.

En ik noem dat je werk in de schaduw. Jij bent de enige die dat werk ziet. Er is geen applaus. Je moet het helemaal uit jezelf halen.

En als je het vergelijkt met afvallen, dan zou je kunnen zeggen er is nog geen feedback van je kledingmaat, niet van je jeans, geen feedback uit je omgeving, geen feedback van je weegschaal. Je moet het helemaal uit jezelf halen, uit de relatie met jezelf.

En ik beweer dat dit moment waar je nu bent waardevoller is en je meer brengt dan het punt van dat streefgewicht hebben. Wat je gaat denken als je dat streefgewicht hebt bereikt, die gedachte heb je al jaren op de plank liggen. Je weet precies wat je dan tegen jezelf gaat zeggen.

En geloof me, de enige reden dat het bereiken van dat punt goed gaat voelen is om wat je dan denkt.

Hier en nu. Lieverd, dit is het mooiste moment. Dit is de waardevolste plek wat je nu tegen jezelf gaat zeggen. Hoe jij jezelf weet te bekrachtigen in dit moment.

En dat is wat ik leerde tijdens die Dam tot Damloop. Ik rende daarover die tochtige snelweg. Het was koud. Het was stil. Ik was alleen. Ik wist niet hoe lang ik nog moest rennen en ik werd helemaal op mezelf teruggeworpen. En ik realiseerde me dat het er nu op aankwam. Op wat ik nu tegen mezelf ging zeggen.

Het succes en de glorie zijn een punt wat je bereikt. Meer niet.

Maar die reis, die duurt het langst. En het was zo’n waardevol en intiem moment. Het kwam er zo op aan wat ik toen tegen mezelf ging zeggen. En de reis in alles wat we in ons leven realiseren duurt het langst. De loop die ik rende is natuurlijk een afspiegeling van wat je voortdurend in je leven tegenkomt. En daar vindt dus ook de meeste ontwikkeling plaats.

Jouw persoonlijke ontwikkeling. Wie je wordt in dit proces. Dus waardeer waar je nu bent, want dat is de vaardigheid die jou gaat brengen waar je wilt zijn.

Het is het stuk dat het langst duurt. Het is één van de redenen waarom mijn programma zo goed werkt, omdat je dat proces zo op waarde leert schatten en jezelf daarin leert waarderen. Daarin is mijn programma echt onderscheidend. We leggen de focus op de ontwikkeling die je doormaakt en je raakt gefascineerd door jezelf en alles wat jou in de relatie met jezelf bindt en hierin tot ontwikkeling wordt gebracht. In dat proces van afvallen, dat afvallen is alleen maar die kapstok.

Ik kreeg laatst een vraag van iemand die zei dat ze er tegenop zag om voor een groepsprogramma te kiezen. Want ze zei: ik ben zo bang dat ik dan alleen maar allemaal posts ga lezen van mensen die mij die die schrijven hoeveel kilo’s er al zijn afgevallen en dan voel ik zo die onrust van mee kunnen komen, mee willen kunnen komen en daar ook aan moeten voldoen.

Ik moest lachen en ik zei: dat heb ik nog nooit zien staan. Dat soort posts. Daar leggen we de focus helemaal niet op. Wat je in mijn groepsprogramma in de posts ziet staan, zijn gefascineerde verslagen van wat iedereen aan het leren is over die relatie met eten en hoe geboeid ze zijn en hoe geïnspireerd ze zijn door de ontdekkingen die ze daarin doen. Door al die deurtjes die opengaan naar de relatie met hunzelf en naar hun relatie met eten. En dat voelt zo goed voor ze. Dat houdt juist dat proces zo enorm in ontwikkeling voor de lange adem die daarvoor nodig is.

Want je raakt die kilo’s niet met de knip van je vingers kwijt. Dus juist dat hier en nu kunnen waarderen en ontdekken wat daarin te leren valt. Wie jij wordt in dat proces, dat is waar mijn leerlingen zo op aangaan. Dat is wat maakt dat ze die Etenslessen zo beginnen te waarderen. En niet alleen maar indelen in goed en fout en falen of succes en vertalen naar kilo’s.

Dat heeft gewoon geen vlees aan bot.

Oké, ik hoop dat je voelt waar dit werkelijk over gaat. En wat het zo woest aantrekkelijk maakt. De vrouw die jij bent op dat donkere stuk langs de weg, over de snelweg, alleen, waar het waait, waar het tochtige is. Die vrouw.

Als je haar weet op te vangen en haar weet te waarderen in het werk dat zij in de schaduw doet, dan word jij die volgende versie van jezelf. Je overstijgt jezelf. Je wordt een onafhankelijke, krachtige vrouw met een fantastische relatie met eten en je lichaam volgt je in die relatie en daarin hoeft er niets nagejaagd te worden.

Want het hier en nu vervult je op een manier die de weegschaal of de kledingmaat jou nooit kan brengen. Dat is vluchtig. Dat is een momentopname. Dit. Dit is waar het werkelijk om gaat en waar het altijd al om te doen was.