Afl. 212 Als je niet zonder weegschaal kan

Kan je niet zonder weegschaal, maar ben je ook niet tevreden bent over de manier waarop je daarmee omgaat? Dan is deze aflevering voor jou. Je wilt graag bijhouden hoe het met je gewicht gaat, maar de vraag is of de manier waarop je dat doet behulpzaam is. Als je op zoekt bent naar houvast, laat ik je graag een andere weg zien. De weegschaal wordt vanzelf minder belangrijk en je verliest gewicht dat niet meer terugkomt.

---

Wat je ontdekt:

• Waarom je de weegschaal niet kan loslaten.
• Hoe je blijft reageren op wat je ziet.
• Hoe je de houvast kan vinden die je zoekt en blijvend gewicht verliest.

---

 

Transcript Afl. 212 Afl. 212 Als je niet zonder weegschaal kan

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 212. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? Met mij gaat het echt fantastisch. Het gaat zo goed met Etenslessen. De resultaten van mijn klanten zijn zo waanzinnig goed en de coaching is zo krachtig. Elke week worden er zulke goede vragen gesteld, waardoor de hele groep van elkaars vragen profiteert, van elkaars sessies profiteert.

En het is de belangrijkste reden waarom ik zo verknocht ben aan groepscoaching.

Het werkt zo waanzinnig goed. Juist als observant. Juist als je inkijkt in de coachvraag van iemand anders. En je hoort een vraag waarvan je denkt oh, die had ik zelf kunnen stellen. Dat is helemaal mijn onderwerp. Maar jij zit op dat moment niet in de pijn van dat onderwerp, niet in de verwarring rondom dat onderwerp. Maar je kijkt in. Dan is het zoveel gemakkelijker voor je om de coaching die ik geef te kunnen koppelen aan de theorie die je bestudeert te kunnen relateren aan jouw dagelijkse leven, aan jouw exacte situatie. Het is zo waardevol en daardoor kom je zoveel sneller waar je wilt zijn. Ik vind het echt fantastisch!

Ik heb ook altijd ontzettend veel plezier beleefd aan mijn individuele coaching. Omdat je iemand natuurlijk elke week uitgebreid een vol uur ziet, wat altijd een feestje is, want ik ben dol op mijn klanten. Maar uiteindelijk wil ik natuurlijk dat ze zo snel mogelijk hun resultaat behalen. En ik zag ook in mijn individuele coaching dat wat ik net nog met iemand anders had gedaan, herhaalde het uur daarna. Waardoor ik dacht ja, als jullie bij elkaar hadden gezeten, hadden we zoveel meer kunnen doen in datzelfde uur.

En dat is de reden waarom ik indertijd, toen ik ook helemaal uit mijn voegen barsten omdat er gewoon veel te veel vraag naar mijn coaching was, naar groepscoaching overschakelde, maar zag: oh, wacht even. Individuele coaching heb ik altijd als heel exclusief ervaren. Alle aandacht voor jou. En nu zag ik ja, alle aandacht voor jou voelt natuurlijk heel erg lekker omdat je denkt oké, mijn coach heeft mij onder een vergrootglas liggen. Er kan helemaal niets ontsnappen aan blinde vlekken en valkuilen, want ze kijkt echt naar elk stukje van mij.

Maar als je merkt dat je in groepscoaching eigenlijk veel sneller je resultaten behaalt door die vermenigvuldiging van effectiviteit, ja, dan wil je niks anders meer. Dus voor mij is dat de belangrijkste reden waarom ik groepscoaching geef.

En ik geniet er elke week zo enorm van. Er is gewoon geen week, ik heb Etenslessen nu tien jaar, er is geen week geweest, geen sessie geweest waarin ik dacht ik moet me ergens overheen zetten, ik moet me er toe zetten, Ik moet zin maken. Gewoon niet. En ik denk dat dat het is omdat, niet alleen omdat ik zo enorm van dat vak hou, maar omdat ik me zo nauw verbonden voel met die strijd met eten. Omdat ik het merendeel van mijn jeugd, mijn jongvolwassen jaren, maar ook mijn jaren als jonge moeder daar continu mijn uitweg in moest zien te vinden. En dat lukte steeds maar niet.

Het onderwerp wat ik vandaag voor je wil bespreken is ook zo’n onderwerp waarvan ik zeg: oh ja, laten we het daar over hebben, want ik ken het zo van binnenuit. En die verbondenheid maakt dat ik altijd zin heb om te coachen, altijd geboeid ben door de vragen die worden gesteld. Het verveelt me nooit en ik ben zo blij, dat maakt me zo blij.

Ik weet zo goed hoe je uit overeten komt.

En niet alleen door mijn eigen ervaring. Door de studie die ik heb moeten doen. Door de coaches die ik zelf daarin heb geraadpleegd en de literatuur die ik heb bestudeerd. Maar ook omdat ik meer dan duizend mensen heb begeleid in dat proces in de afgelopen tien jaar. En die senioriteit, die vlieguren, die zitten ook in mijn rugzak. Dat voelt ontzettend lekker. Want er is geen vraag die mij de mist in stuurt. Ik weet precies steeds opnieuw hoe jouw relatie met eten er ook uitziet.

Hoe je daar je weg uit vindt en met welke tools en oefeningen. En met die formule van mij, die modules die ik aanbied, hoe jij specifiek jou op maat gemaakte oplossing vindt.

Deze week wil ik het daarover hebben met je binnen het kader van de weegschaal, de relatie met de weegschaal. En ik dacht eerst ik noem deze aflevering Haat liefde met de weegschaal, maar ik heb nog nooit iemand echt horen zeggen ik hou van mijn weegschaal. Dus ik dacht die titel, die gebruik ik niet voor je. Laat ik het anders noemen.

Als je niet zonder weegschaal kan.

Want dat is meestal wat er aan de hand is en je ziet jezelf in je omgang met de weegschaal dingen doen waarvan je denkt: dit klopt niet, dit is niet wat ik wil. Dit wil ik niet aan anderen vertellen, want het slaat echt helemaal nergens op. Je weegt jezelf en daarna trek je al je kleren uit, hopend dat net dat streepje aan zal raken of van dat streepje af zal komen, net dat verschil zal maken waardoor ineens je dag oké is. En je denkt bij jezelf: waar gaat dit over? Waar slaat dit op? Waarom hang ik hier zo aan?

En laten we dat eens uitpakken in deze aflevering.

Als ik daar het licht voor je op kan laten schijnen op een manier waardoor je jezelf beter gaat begrijpen, kan je daar een stap in zetten die beter voelt dan wat je nu doet.

Een van de uitgangspunten in Etenslessen is dat een probleem zich pas laat oplossen nadat het eerst is begrepen.

Dus als jij van jezelf kan begrijpen waarom je met de weegschaal omgaat zoals je dat doet, waarom je dat ding niet kan loslaten, niet durft los te laten, waarom je eraan hangt, Waarom je hem misschien soms weg zet om hem later toch weer tevoorschijn te trekken. Als je dat goed van jezelf kan begrijpen, kan er iets voor je veranderen. Niet alleen in jouw omgang met de weegschaal, maar ook in de omgang met jezelf. En iets veranderen in jouw relatie met eten en daarmee ook weer met je gewicht. En dat is de reden waarom je op die weegschaal stapt.

Als je op de weegschaal gaat staan, zoek je meestal naar twee dingen.

Je wilt zien hoe erg de schade is.

Je hebt meer gegeten dan je van plan was. Het is je niet gelukt om je aan je plan te houden en nu wil je de schade opmeten. Hoe erg is het? Ben ik aangekomen? En zo ja, hoeveel? Na je vakantie. Of de feestdagen. Na je weekend, Na je avondje uit eten. Hoe erg is het?

Of je stapt op de weegschaal omdat je je beloning wil ophalen.

Het ging goed met eten. Je hield je wel aan je plan. Je deed precies wat je van jezelf vroeg. Of je hebt fanatiek gesport en nu wil je zien of het je wat heeft opgeleverd en zo ja, hoeveel.

En wat je daarbij voelt als dat inderdaad het geval is, als die weegschaal de goede kant op beweegt, dan krijg je daar vaak ook nog een dopamine hitje van. En die dopamine hit, die onthoud je oerbrein, waardoor je ook vaker dat verlangen voelt om er weer op te gaan staan. Om te kijken of je weer zo’n stootje van genot kan voelen en een beloning kan ophalen. Dat is een heel dierlijk stukje daarvan. Dus check dat voor jezelf of je dat misschien herkent. Dat je dat dopamine hitje wilt voelen.

Dus als dat nou de reden is waarom je op die weegschaal staat.

Of om de schade op te meten om te zien hoe erg het is. Waarom, als je toch al weet dat je hebt overeten, meer hebt gegeten dan je van plan was. Als je weet dat je van het hele weekend een feest hebt gemaakt met eten. Met de tussendoortjes en de borrels. En nog ergens weer na afloop van de voetbalwedstrijd een patatje halen met de kinderen. En en en en en.

Want wat wil je dan eigenlijk nog zien? Wat levert je dat op? Wat er vaak aan de hand is daarmee, met dat opmeten van die schade, is dat je hoopt dat het je motiveert. Dat als het nou maar erg genoeg is of als je bevestiging krijgt van dit is inderdaad uit de hand aan het lopen, dat de schrik je zo motiveert dat je jezelf kan herpakken. En een dosis wilskracht voelt waar je voorlopig op vooruit kan.

Dit doe je niet meer. En dit stopt hier. Dit is nu klaar. Dat gevoel, dat is waar je naar verlangt in dat opmeten van die schade. Je kunnen herpakken, je kunnen vermannen. Je wilskracht voeden.

Als je die beloning kan komen ophalen, dan hoop je ook dat het je motiveert. Hey, dit gaat lekker, Dit gaat goed! Yes, het gaat de goede kant op. Nou volhouden! Nou doorzetten. Misschien kan ik er zelfs nog een schepje bovenop doen. En dit en dat niet meer in huis halen. Of die afspraak afzeggen. Of nog vaker gaan sporten. Nog wat verder hardlopen, nog wat harder trainen.

Dus in beide gevallen zoek je naar motivatie in je gedrag.

Je hoopt dus dat die weegschaal jouw gedragsverandering ondersteunt. En de interessante vraag is hier of dat inderdaad zo is. Ik deed daar zelf een hele belangrijke ontdekking in. Ik kwam erachter dat de weegschaal mij hoe dan ook spanning gaf. Als ik was aangekomen voelde ik spanning omdat ik wilde dat het stopte. En als ik was afgevallen voelde ik in eerste instantie wel blijdschap. Maar daarna raakte ik opnieuw gespannen omdat ik zo bang was om mijn succes ook weer te verliezen.

En als jij dat herkent, is het zo belangrijk dat je je realiseert dat als spanning het resultaat is van die weegschaal, van dat van dat meten: heeft het dan een toegevoegde waarde voor je? In deze fase van jouw relatie met eten. Hoe jouw relatie met eten er op dit moment uitziet, voegt de spanning die dat wegen je oplevert daarin iets toe? Werkt het? Werkt die spanning?

Ik ontdekte voor mezelf dat dat niet zo was. En waarom niet: omdat ik de tools niet had om mijn relatie met eten te veranderen. En daarmee was op de weegschaal gaan staan niks anders dan een uitvergroting van het gebrek aan controle wat ik voelde.

Kan je daar iets bij voorstellen?

Als je niet weet hoe je je gedrag controleert, behalve dan dat je alleen maar opnieuw je schouders eronder kan zetten, opnieuw vanuit frustratie je proberen te vermannen of afkloppen en hopen dat dat wat er nu goed gaat zo blijft. Maar dat weet je niet want je hebt niet echt controle omdat je niet weet waar dat overeten wat je doet nou precies vandaan komt en hoe je dat oplost. Als je dat niet weet, dan overkomt het aankomen en afvallen je meer dan dat je het doelbewust vanuit een positieve intentie gestalte geeft.

En dus is het ook heel voorstelbaar dat je naar houvast zoekt op de weegschaal.

Alsof je naar het weer kijkt. Gaat het goed of gaat het slecht? Was dit een goede dag of een slechte dag? Als ik nu vanmorgen op de weegschaal gaan staan, wat betekent dat dan voor vandaag? Waar moet ik daarna nadat ik heb gezien wat er op te zien valt, wat moet ik dan met mezelf afspreken? En als je iets met jezelf moet afspreken op basis van wat je op de weegschaal ziet, ben je eigenlijk stuurloos.

Je bent aan het reageren, niet vanuit een bewuste intentie aan het creëren.

En waarom ben je niet vanuit een bewuste intentie aan het creëren? Omdat je niet weet hoe je dat doet. Het enige wat je hebt is kennis over voeding. Dit moet ik wel eten en dat niet. Dit is goed voor me, dat is slecht voor me. En het enige wat je dus kan doen met die beperkte informatie, alleen maar kennis over voeding, is puur op wilskracht die kennis toepassen. Beter je best doen. Meer controle laten zien. Nee zeggen tegen de slechte dingen. Ja zeggen tegen de goede dingen. En elke dag is een nieuwe poging omdat foutloos te presteren. En dus is het ook niet zo verbazingwekkend dat je er gespannen van raakt. Want je bent aan het reageren, niet aan het creëren. Hoe kan dit nou anders?

Hoe kan je uit dit patroon stappen en hoe kan je de omschakeling van reageren naar creëren.

Als je gaat kijken naar waar overgewicht nou vandaan komt, dan is dat overeten. Je krijgt meer energie binnen dan je lichaam nodig heeft en daardoor kom je aan. Het wordt opgeslagen en voor je bewaard voor het geval je het nog nodig zou hebben.

En waarom overeet je? Dat is natuurlijk de volgende vraag. Dan stap je weer nog iets dichter naar de oorzaak toe. Dus overgewicht wordt veroorzaakt door overeten. En waarom overeet je?

Je overeet omdat je overmatig naar eten verlangt. Je verlangen naar eten is uit proportie en dat is de reden waarom je zo angstvallig die weegschaal in de gaten houdt. Dat is de reden waarom je naar houvast zoekt. Maar je zoekt die houvast op een plek waar je hem niet vinden kan. Dus de oplossing hier om van reageren naar creëren te kunnen stappen is het veranderen van je verlangen naar eten. Dat verlangen is uit proportie.

En als je dat verlangen kan verkleinen, terug in proportie kan brengen, dan verlies je gewicht.

Je eet minder. Je schept niet meer twee keer op. Er hoeft geen koekje bij je thee. Je denkt er niet aan, komt niet in je op. Je loopt over de markt om boodschappen te doen of spulletjes te bekijken voor je plezier en je ruikt stroopwafels of je ruikt versgebakken patat en het ruikt lekker. Maar daar blijft het bij. Het is gezellig op de markt, je geniet van jouw uurtje daar, maar je hoeft niet te eten omdat je eten ruikt.

En als je op bezoek gaat kan je wel of niet van de hapjes nemen die op de salontafel staan voor de gezelligheid. Je hoeft daar niet van te eten, je laat ze gaan omdat je weet: ik wil zo meteen lekker met trek aan tafel. Er is lekker voor me gekookt. Ik ga van het eten genieten en deze hapjes. Super lief bedoeld, maar ik laat ze gaan. Het hoeft niet.

Dat eten wat daar staat trekt niet zo aan je.

Dat eten wat je op de markt ruikt of ziet trekt niet zo aan je. Die droppot of snoeppot die bij je op het werk staat, op kantoor of op de balie trekt niet zo aan je. Als je verlangen naar eten is verkleind overeet je niet meer en verlies je gewicht en hoef je dus ook niet op een weegschaal te gaan staan. Want je bent het hele jaar door slank. Je piekert niet op overeten. En je stapt niet meer aldoor op de weegschaal, want je ziet toch altijd hetzelfde. Dat was wat ik toen meemaakte. Dat is het. Ik ben rekenblind en ik vergeet het altijd. Ik was 36 en ik word 56. Het is lang geleden, twintig jaar geleden.

Toen ik dat voor het eerst meemaakte was dat ongekend. O, het is toch altijd hetzelfde. Ik begon echt gerustgesteld te raken. En ik merkte dat ik in de winter ietsje meer woog dan in de zomer. Omdat ik van nature in de winter meer behoefte had aan zwaardere kost. Maar ook in de winter iets passiever was. Meer binnen zitten, meer cocoonen en in de zomer ging ik allemaal leuke dingen doen en was het warm en had ik daardoor meer behoefte aan fruit en frisse salades.

En dat was elk jaar hetzelfde.

Dus mijn gewicht fluctueerde enigszins tussen die maanden in die seizoenen van het jaar. Maar dat was het. Er was geen overmatig verlangen meer naar eten en dus had ik ook niet meer dat gevoel van uit controle zijn en mezelf in de gaten moeten houden. En dat, die vrijheid voelt zo fantastisch. Je kan gedachteloos kleding uit je kast trekken, want alles past altijd. Er hoeven geen drie maten te hangen. Je hoeft die ene dikke broek niet te bewaren voor het geval dat.

En die vrijheid maakt dat die weegschaal ineens naar stof staat te happen en je vergeet het. Er is toch geen verrassing. Er valt geen verrassing te halen. Geen dopamine hitje, maar ook geen angst en spanning dat er ingegrepen moet worden. En je voelt toch aan je kleding hoe het gaat.

Dat nieuwe gewicht wat je hebt is je nieuwe normaal geworden.

Ik weet nog zo goed dat in die jaren waarin mijn gewicht zo op en neer schoot en zo uit controle was omdat mijn verlangen naar eten zo uit controle was dat ik alleen al als mijn broek uit de was kwam en daardoor wat strakker zat, niet omdat ik was aangekomen, maar puur omdat hij uit de was kwam, voelde ik al, ‘dit gaat niet goed.’

En als jij geen strijd met eten hebt, dan denk je waar heb je het nu over? Je broek komt uit de was en je raakt gespannen omdat hij strak zit?

Ja, geloof me, als je geen controle hebt over je verlangen naar eten, is het heel bedreigend om jezelf steeds zwaarder te zien worden. Door de cultuur waarin we leven met het schoonheidsideaal, maar ook omdat je binnen jouw eigen relatie met eten ontspanning wilt voelen. Je wilt een natuurlijk ritme voelen in je honger en je verzadiging en je geen slaaf voelen van je impulsen. Los van hoe je lichaam er dan uitziet, hoe het voelt om steeds zwaarder te worden. Los van je gezondheid is dat ook een bedreigend gevoel.

Om een slaaf te zijn van je impulsen.

Omdat je het ziet, omdat je het ruikt, omdat je het hoort of omdat mensen om je heen ineens over afvallen praten. Of omdat je iemand ziet die heel erg is afgevallen. Al dat soort dingen kunnen je allemaal triggeren. Omdat je niet weet hoe je dat verlangen naar overeten verkleint, hoe je dat terug in proportie brengt.

En dus wil ik tegen je zeggen: die weegschaal onderzoeken of die jou hier helpt. Als dat niet zo is, kijk dan naar de oorzaak van je onzekerheid en je spanning en het zoeken naar houvast. En die gaat over je verlangen naar eten. En dus hoeft de conversatie eigenlijk alleen nog te gaan over het verkleinen van dat verlangen. Hoe krijg je dat terug in proportie? Want als je dat weet, heb je houvast.

Als je weet hoe je je verlangen naar eten verkleint, heb je houvast. Dan loop je over die markt en ruik je die patat en is dat geen probleem, dan staat die droppot op de balie en het is geen probleem. Dan kan je op bezoek zijn en een salontafel vol met hapjes voor je hebben staan. En het duurt nog 1,5 uur voordat je aan tafel gaat. Maar omdat je er voor kiest om lekker met trek te gaan eten, zijn die hapjes geen verleiding.

De oplossing waarmee je dat creëert en je verlangen naar eten verkleint komt bij je gedachten vandaan.

Verlangen komt bij je gedachten vandaan.

En als je een brein hebt wat erg gevoelig op snelle suikers reageert, dan is het een plus plus. Want je denkt dit is lekker, het ruikt lekker, het smaakt lekker en je gaat er van aan als een kerstboom zoals ik dat altijd noem. Oeh, zegt je brein doe maar hier wat meer van. Maar dan nog steeds kan jij besluiten dat je het heel onprettig vindt om een slaaf te zijn van je impulsen. Dan kun je nog steeds de gedachten kiezen die dat soort eten voor jou minder aantrekkelijk maken. Waardoor het ook minder aantrekkelijk voelt. En die impuls die zegt. Doe, pak lekker, doe mee, is niet meer dan een prikkel die je voelt, maar je gelooft niet meer in die prikkel. Je kan er aan voorbij kijken. Omdat jouw focus is komen te liggen op het creëren van een fijne, ontspannen relatie met eten.

Waarin je inderdaad die kleding uit de kast kan trekken en zo slank bent als je wilt. Weegt wat je wilt, vitaliteit hebt die je wilt. Maar ook de relatie met eten die je wilt.

Ik vond het een oase van rust toen mijn verlangen naar eten terug in proportie kwam.

Ik hoefde niet meer aldoor de dag te beginnen met op de weegschaal staan, dat plan maken, proberen mijn wilskracht er weer onder te krijgen. Mijn schouders er weer onder te zetten. Mij vermannen, opnieuw proberen, nieuwe poging, daar lekte zoveel energie naar weg. Het is zo zonde, zo zonde van je dag, zo zonde van je breincapaciteit. Zo zonde ook van je zelfvertrouwen wat continu wordt ondermijnd door het idee dat er iets mis is met jou en jij jezelf niet in de hand hebt en iedereen dat ook nog aan je kan zien.

Ik heb zo vaak moeten managen hoe vaak ik weer iets uit een bakje kon graaien als ik ergens op bezoek was. En er waren allemaal bakjes neergezet voor de gezelligheid met lekkere hapjes voordat we aan tafel gingen en ik daar zo van aanging dat ik moest verbloemen dat ik aldoor wilde pakken en dus moest verbloemen, moest timen wanneer ik weer met goed fatsoen, als je dit herkent, dan weet je precies waar ik het nu over heb, moest timen wanneer je weer met goed fatsoen een handje van iets kon nemen omdat je wilde voorkomen dat het opviel dat je eigenlijk aan het snaaien was.

En dat je het liefst dat bakje op schoot trok en zei: hé jongens, gaan jullie maar even allemaal de kamer uit. Laat mij maar even alleen hier met deze schaal. Laat mij maar even alleen hier met deze nootjes. Dat! Dat moest ik dan zien te verbloemen. En dat was een schaamte die daar zat. En die schaamte die had effect op mijn zelfbeeld en mijn zelfvertrouwen.

Het komt allemaal bij je gedachten vandaan en onvoldoende begrip van jouw relatie met eten.

Onvoldoende begrip van hoe jouw brein reageert op snelle suikers en hoe je jezelf daar zodanig in kan gaan begeleiden dat het niet zo’n invloed meer op je heeft, niet meer zo heftig aan je trekt.

En wat ik je leer in mijn programma is hoe je dat verlangen verkleint.

En dat heeft aandacht nodig. Dat is niet iets wat je alleen je realiseert, maar waar je ook echt wat mee doet, bij stilstaat. Omdat anders de waan van de dag je altijd voor is. En je opnieuw hebt gedaan wat je altijd deed. Echt je gedrag veranderen vraagt om een volgehouden aandacht over een langere periode waarin je jezelf beter leert kennen, jouw relatie met eten beter leert kennen. En dan dat verlangen wat je voelt anders in kleedt. Want dat verlangen wat je nu nog voelt, dat heb je ooit zelf opgebouwd. Met de gedachten die eten verheerlijken.

Met de gedachten die bijvoorbeeld zeggen: ja, maar het is nu even te groot en te heftig en ik heb nu een beloning verdiend. Ja, maar nu, vandaag loopt dat allemaal even anders. Ik heb dit nu gewoon nodig. Ja, maar ik wil wel gewoon gezellig meedoen, anders ben ik op dieet. Dat zijn allemaal geautomatiseerde gedachten die jouw verlangen naar eten activeren zoals het er nu uitziet voor je. Maar je kan het veranderen.

Je kan die gedachten veranderen.

Je kan nieuwe gedachten kiezen die een andere verleiding voor je creëren.

Een verleiding die je waardevoller vindt. Die je dierbaarder is, die je meer inspireert. En die niet alleen op de korte termijn goed voelt, maar ook op de lange termijn goed voelt. Die jouw zelfvertrouwen ondersteunt.

En daarmee jou bevrijd. Bevrijd uit overeten en bevrijd van overgewicht. Bevrijd van die impulsen die je nu nog continu plagen.

En daarmee creëer je iets voor jezelf waar je op elk gebied van je leven plezier van hebt. Als eten de hele tijd je aandacht vraagt, de weegschaal steeds je aandacht vraagt, als je houvast mist, dan lekt daar energie naar weg. En het kan zoveel leuker. Het kan zoveel vrijer. Het kan zoveel beter. Verlangen kun je verkleinen.

Woensdag 15 november geef ik een gratis les over blijvend gewichtsverlies en vrijheid van overeten. Kom naar die les! Meld je daarvoor aan. Doe dat via mijn social media of via mijn website etenslessen.com.

Deze les wil je niet missen.

Ik ga je precies vertellen hoe je verlangen naar overeten verkleind, dit hele stuk oplost voor jezelf. Blijvend gewichtsverlies creëert en slank wordt voor het leven. Als dat is wat je wilt. Loskomen van die weegschaal? Meld je dan aan voor die les. Het wordt fantastisch. Ik ga je mijn beste materiaal geven. Je gaat me zien. Ik verheug me erop en kom er bij. Blijvend gewichtsverlies en vrijheid van overeten op woensdag 15 november.

Meld je aan via mijn website en dan vertel ik je precies hoe je dat creëert.

Op woensdag 15 november gaat ook mijn programma open voor deelname. Als jij nu al weet: dit is wat ik wil, dan kan je instappen. Op 15 november gaan we dit doen. Blijvend gewichtsverlies creëren. Jouw verlangen naar overeten verkleinen. En als je je aanmeldt voor die training, vertel ik je natuurlijk ook precies wat je daarvan kan verwachten. Hoe we met elkaar gaan samenwerken, Hoe we jouw succes creëren. Dus kom erbij op 15 november en dan zie ik je in de les.