Afl. 275 Zelfcompassie en het moment waarop je het nodig hebt

Ik vertel je het verhaal van mijn weekend in Oslo met mijn vriendin Julia. Wat ik deed was onvergeeflijk. Althans zo voelde het. Wat kan je doen als je dat gevoel tegenkomt? Hoe kom je daaraan voorbij? Het weekend was een les in zelfcompassie. Ik vertel je elk detail en deel de drie elementen van zelfcompassie.

---

Wat je ontdekt:

• De drie elementen van zelfcompassie
• Wat je kan doen als iets onvergeeflijk voelt
• Hoe je people pleasen en overeten niet nodig hebt

---

 

Transcript Afl. 275 Zelfcompassie en het moment waarop je het nodig hebt

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll. En dit is aflevering 275, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 275. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen. Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? Zelfcompassie. Zelfcompassie verwijst naar de manier waarop je jezelf met vriendelijkheid en begrip benadert, vooral in moeilijke situaties of bij tegenslagen. In plaats van jezelf streng te veroordelen, erken je je pijn en tekortkomingen op een milde, niet-oordelende manier. Op een milde, niet oordelende manier.

Ik heb vier dagen gemastermind met een vriendin, met mijn vriendin Julia uit Berlijn in Oslo, in een prachtig saunacomplex.

En ik heb daar zelf compassie nodig gehad. Ik zal je vertellen waarom. Ik heb Julia leren kennen in een mastermind in Amerika. Een mastermind is de bijeenkomst van een groep mensen die elkaar allemaal helpen en gebruik maken van elkaars brein, als het ware, zodat je een meesterbrein vormt met elkaar om elkaar te helpen met vraagstukken. En die mastermind in Amerika waar ik deel van uitmaakte, was bedoeld voor ondernemers, om je bedrijf verder tot bloei te brengen en je ondernemerschap verder te ontwikkelen. En ik was lid geworden van die mastermind in Amerika en ingedeeld in een groepje waar ik en Julia de enige Europeanen waren. We zaten naast elkaar en er ontstond direct een contact van hé, waar kom jij vandaan? Ik uit Amsterdam, zij uit Berlijn.

En we wilden dolgraag van elkaar weten, hoe heb jij deze mastermind gevonden? Hoe ben jij hier terechtgekomen? En daaruit ontstond een vriendschap. En we zagen elkaar elk half jaar opnieuw in die mastermind. Totdat het er een keer naar uitzag dat Julia er misschien niet bij kon zijn omdat haar vader ernstig ziek was en op sterven lag.

En mogelijk net in die periode dat wij weer een mastermind zouden hebben met elkaar. Ze vond het heel erg jammer dat ze er dan niet bij kon zijn. En dus zei ik tegen haar, weet je wat we kunnen doen? Mocht het nou zo zijn dat je er niet bij kan zijn volgende keer, dan spreken we gewoon samen af. Dan neem ik alle notities die ik heb gemaakt van de mastermind neem ik voor je mee. En dan gaan we gewoon drie dagen lang ergens op een leuke locatie met z’n tweetjes werken.

En dan leer ik je alles wat ik in de mastermind heb geleerd.

Dan gaan we samen masterminden. En toen zei ik, weet je wat, we kiezen een leuke plek uit. Laten we elkaar in Parijs ontmoeten, dan spreken we in Parijs af. En gaandeweg vonden we dat zo’n leuk en opwindend idee, dat we op een gegeven moment tegen elkaar zeiden, waarom moet eigenlijk jouw vader daar eerst voor overlijden? Kunnen we niet ook afspreken als je vader dan nog leeft? En dat was vanaf dat moment ons plan. We zouden met z’n tweetjes in Parijs afspreken en dan drie dagen lang gaan masterminden. En eens kijken hoe dat is zonder die hele grote groep mensen erbij. Zou het ook kunnen werken met z’n tweetjes? Daar kwam nog een derde Duitse vriendin bij.

En toen hebben we inderdaad in Parijs afgesproken en we hebben het zo ontzettend leuk gehad. We logeerden in de Hoxton, kan ik je echt aanraden als je een weekend naar Parijs wil en je zegt een beetje een leuk hotel, de Hoxton. Het heeft een prachtig atrium in het midden van het hotel waar je heerlijk kunt zitten. En we hebben daar drie dagen lang gewerkt en ontzettend veel plezier gehad. Vanaf dat moment werd dat ook een traditie. En we hebben sindsdien elkaar gezien op Ibiza en in Rome en nog een keer op Ibiza. En nu gingen we dan naar Oslo. Het was een idee van Julia en ze zei ik wil heel graag naar een balletvoorstelling daar.

En ik heb eigenlijk niet zo’n zin om af te spreken in de zon. Waarom doen we niet iets wat heel erg knus is, iets met een haardvuur?

En toen kwam ze aanzetten met dit idee om af te spreken in hotel The Well, de bron.

En ze zei het is het grootste saunacomplex van heel Scandinavië en Scandinavië heeft een saunatraditie dat weet je vast wel dus als het het grootste saunacomplex is van heel Scandinavië nou dan zal het wat zijn en het was het ook het was daar prachtig ben je sauna fan en wil je een keer iets speciaals gaan doen, iets bijzonders gaan doen? Ga naar Wellness hotel The Well in Oslo, een kwartiertje buiten Oslo, het hele hotel kijkt overal uit boven een zee van dennentoppen. Dus je hebt een prachtig bos om je heen. En het saunacomplex is echt prachtig. Elke etage heeft zijn eigen thema. Ik vond de derde etage het allermooist. Die had een Japans thema.

En we hebben daar een soundbath gedaan. In de meditatieruimte, dat was een hele grote meditatieruimte, eigenlijk meer een zaal. En die was heerlijk warm. Echt zo warm alsof je op het strand ligt in de zon. Met uitzicht op een mooie Japanse tuin en daarachter weer al die Noorse dennentoppen. En er waren van die lichtbedden, zoals een, ja, het zag er eigenlijk uit als de lattenbodem van een aupingbed. Je kon die ook inderdaad opklappen en wat hoger gaan zitten of plat liggen. En er waren bankjes waarmee je ook uit kon kijken op een aantal mooie beelden en dan daarachter de Japanse tuin.

En daar werd een sound journey georganiseerd met mooie gongen, grote gongen, en kristallen en belletjes. Het idee is dat je dan heerlijk met je ogen dicht gaat liggen en de trillingen van zo’n grote zware gong helemaal door je lichaam laat gaan.

Wat dan een healing journey is, zo’n sound journey.

Nou dat was het zeker. Ik kwam in een hele diepe ontspanning. Ik was nog steeds wakker, maar ik wilde niet meer bewegen. Zo ontspannen was mijn lichaam. Het was echt verrukkelijk.

Daar hebben we dagenlang gewerkt. En tussendoor heb ik even contact gehad op mijn telefoon met een vriend van mij, bij wie Bob en ik te eten waren uitgenodigd. Die wilde alvast weten van mij wat we nou precies drinken, of we alcohol dronken of niet, wat hij voor ons misschien wel of niet in huis moest halen, of we nou vegetarisch aten of niet. En ik heb hem dat allemaal verteld en later die avond kwam ik even op mijn hotelkamer en zag ik in mijn telefoon een berichtje van hem waarin hij vroeg, zijn jullie al onderweg? Want het is hier betaald parkeren maar ik heb zo’n bezoekerspas en ik ga door de grond.

Ik was verstrooid en het was die avond dat etentje. En ik had die afspraak met hem en zijn man al een paar keer verzet. En ik weet niet hoe jij dat ervaart, maar als jij degene bent die een afspraak verzet omdat het niet past en er moet een nieuwe datum gevonden worden, dan ik onthoud dat dan. Als dat ik degene was die de afspraak heeft verzet en als dat dan een paar keer gebeurt, dan voel ik me daar bezwaard over.

En nu had ik niet alleen die afspraak een paar keer verzet, maar was ik hem dus ook nog vergeten.

En ik weet nog dat we het hadden over de datum 1 maart en dat ik nog aan Bob had gevraagd kan jij 1 maart? Ik had later bevestigd, ja ik kan 1 maart. En waar was ik 1 maart? In Oslo. En die twee van de mastermind en het plannen van mijn mastermind en Julia en deze afspraak is helemaal langs elkaar heen gegaan in mijn hoofd.

En wat ik daar voel op zo’n moment is een diep gevoel van falen, een diep gevoel van tekortschieten, maar ook een onvergeeflijkheid.

Onvergeeflijkheid. Ken je dat? Het zijn er momenten dat jij iets doet, iets hebt gedaan, niet hebt gedaan, wat je voor jezelf ooit bestempeld hebt als onvergeeflijk. Had niet mogen gebeuren. Had me niet mogen gebeuren.

Dat is een ontzettende pijnlijke plek om te zijn met jezelf. En dus ik stond daar op de gang. Ik ging Julia ophalen. We zouden weer verder gaan met werken en terug gaan naar het saunacomplex. En ze ziet me het eerste wat ze zegt is wat is er? Want ze ziet duidelijk aan me dat er wat is. Dus ik vertel haar wat er is gebeurd. En die vriend van mij had een voorgerecht gemaakt en een hoofdgerecht gemaakt en een dessert gemaakt. Hij had champagne in huis gehaald om te vieren dat mijn boek af is.

En ik vond het zo pijnlijk. Maar wat het onvergeeflijk maakte, is wat ik ooit als kind had geleerd over vergeetachtigheid. Ik groeide op in een tijd dat er geen diagnose was zoals ADD of ADHD. Ik groeide ook op in een tijd dat er geen diagnose was voor rekenblindheid en tijdblindheid. Dat zag er voor mij uit als vergeetachtig zijn. Zo kwam dat naar buiten. Mijn moeder kwam regelmatig mijn kamer in als kind en zei tegen me, ben je er nog thuis? En die verbazing van haar, daar voelde ik dan altijd direct een scheut adrenaline bij door mijn lijf schieten. Van wat, waar had ik moeten zijn dan? En dat kon zijn bij de tandarts, maar ook gewoon bij mijn wiskundebijles, bij mijn pianoles of bij mijn hockeytraining. En ik had elke week hockeytraining op donderdagmiddag om 4 uur.

Maar ik kon die routine daarvan niet in mijn systeem krijgen.

En dus was ik vaak ergens niet of te laat of net te laat en ik leerde toen dat dat onvergeeflijk was. En mijn moeder kon daarin ook hardvochtig zijn. Misschien omdat ze dat zelf zo had geleerd. Dat je onvergeeflijkheid moet communiceren. Of dat onvergeeflijkheid communiceren iemand helpt om het niet nog een keer te laten gebeuren. En helaas werkt dat niet zo.

Niet alleen omdat dat bij mijn neurologische profiel lastig is, maar ook omdat de stress die dat produceert het alleen maar erger maakt. Je wordt vergeetachtiger als je een issue hebt met vergeetachtigheid. Wist ik toen ook allemaal nog niet, dat heb ik later geleerd, maar in mijn geheugen, mijn fysieke geheugen, zit die koppeling nog opgeslagen. Dus als ik zoiets, als dat etentje, vergeet, wat er dan gebeurt in mijn lichaam is dat mijn lichaam de sensatie van een onvergeeflijkheid daad activeert. Wat ik daar deed had niet mogen gebeuren. Het is heel erg. Ik heb iemand laten zitten en het is onvergefelijk. Dat is pijnlijk.

En vroeger Dat is pijnlijk. Dat is pijnlijk. En vroeger zou ik daar zeker om gegeten hebben. Ik heb heel veel gegeten om mijn vergeetachtigheid, om de stress, maar ook de ervaring van onvergeeflijkheid te verdoven. De pijn van onvergeeflijkheid te verdoven. Ik weet zeker dat jij ergens in jouw eigen beloning- en bestraffingssysteem de ervaring kent van jezelf iets niet kunnen vergeven. En wat daarvoor je in de plaats mag komen is zelfcompassie. En wat zijn de drie kenmerken van zelfcompassie? In de eerste plaats vriendelijkheid voor jezelf.

Dus in plaats van zelfkritiek, toon je zorg en begrip.

Voor mij gebeurt dat in eerste instantie omdat dat lichamelijke geheugen van die koppeling bij de schrik van Oh! Vergeten! Mij al voor is. Dus de sensatie, de emotie van onvergeeflijkheid is er al. Maar de zelfkritiek die geactiveerd wordt daarna, daar heb ik een keuze in. En dus is vriendelijkheid een optie. De tweede kenmerk van zelfcompassie is gemeenschappelijke menselijkheid. Het besef dat iedereen fouten maakt en iedereen worstelt en je niet alleen bent in je ervaringen. Dat heb ik als kind niet zo ervaren, omdat ik steeds dacht dat ik de enige was die altijd zo verloren was in de tijd.

Verloren met de klok en verloren met data. Maar nu weet ik natuurlijk dat dat niet zo is. Er zijn meer mensen die moeite hebben met een beleving van tijd en met de beleving het tot leven krijgen en houden van hun agenda, wat typisch is voor mensen met een neurodivers profiel. En het derde aspect, en dat vind ik het meest interessante voor je, is die van mindfulness. Je erkent je pijn en emoties zonder erin verstrikt te raken, dus er helemaal mee aan de haal te gaan, of ze te onderdrukken. Proberen dat niet te voelen. En dat onderdrukken deed ik natuurlijk vroeger met eten. Ik deed het ook door te gaan people pleasen.

Als ik de ander nou maar direct ertoe kon bewegen om mij te begrijpen, om te laten merken dat ze het niet zo erg vinden, om direct met een compensatieplan te komen, dan kan ik langs die ander misschien compassie voelen.

En beide heb ik losgelaten.

Het overeten liet ik los, maar ook proberen de situatie te fixen door de ander direct daarin te betrekken en iets van die ander nodig te hebben. En waarom doe ik dat laatste niet meer? Omdat het niet respectvol is in de zin dat het de ander geen ruimte geeft om even teleurgesteld te mogen zijn. Om te mogen balen. En om het jammer te vinden. Om zich te hebben verheugd op de avond en dan te moeten schakelen. En ik vind het belangrijk dat de ander mag voelen wat hij voelt.

En zeker als het vooral is vanwege mijn eigen agenda, namelijk omdat ik het ondraaglijk vind om te zijn op die plek van onvergeeflijkheid, dan gaat het dus eigenlijk al voor mezelf. Wat ik van de ander wil is bedoeld voor mezelf en niet voor de ander. En dat heb ik opgeruimd. Dus wat dan overblijft is vriendelijkheid voor jezelf, een herinnering aan je gemeenschappelijke menselijkheid en dan in de derde plaats mindfulness. Zijn met dat wat er is. Zijn met het gevoel wat er is. Het gevoel wat daar was, was de aangeleerde sensatie, gekoppeld aan de emotie van onvergeeflijkheid. En die hardvochtigheid van mijn moeder, van me laten voelen dat wat ik deed onvergeeflijk was, dat zit daar nog.

En dit gaat voor mij niet over mijn moeder.

Dit gaat over wat ik daar nu, hoe ik dat nu nog in mezelf tegen kan komen. En dus, in mijn badjas, met Julia, zijn we teruggegaan naar het saunacomplex. Ik vertelde haar wat er was gebeurd en ik was met de ervaring van die hele verbeeldingskracht die ik heb over dat uitgebreide eten. Silvan is een hele dierbare vriend van mij. Hij en zijn man zijn zo ontzettend lief. Als je daar een avond bent, dan word je ook echt in de watten gelegd. En alles is met zoveel zorg en aandacht en liefde voorbereid.

Het zijn niet alleen de hapjes. Het is ook de hele aankleding eromheen. En dat zie ik dan dus ook helemaal voor me in zo’n moment, in de pijn van onvergeeflijkheid. En ik ben daar dan dus mee. Ik ben er mee. Het hoeft niet weg. Ik ben mindful en zoals ik het noem, in bodyfulness. En ik ervaar wat er te voelen valt, zonder dat dat gevoel weg hoeft.

Ik ben ermee. En die vaardigheid heb je nodig als je wilt stoppen met overeten. Bodyfulness. Zijn met wat is. En elke emotie van je menselijke ervaring hoort daarbij. Er is geen emotie waarvan je kan zeggen, ja maar die wil ik niet voelen. Die mag daar niet bij horen.

Want dan blijf je overeten.

En wat ik zo interessant vind aan de emotie die ik dan nu onvergeeflijkheid noem, is dat die, als je die ooit hebt ontwikkeld, als je die ooit hebt ervaren, hoort die er dus ook bij. Het is een van de toetsen op de piano van elke menselijke emotie die er bestaat. En dit is die toon van onvergeeflijkheid die als die wordt aangeraakt, resoneert in je lichaam en pijn doet. Maar als je daarmee kan zijn. Met dat hoofd wat dan nadenkt over hoe hij zijn best heeft gedaan. Met dat gevoel van onvergeeflijkheid. De gedachte dat dat niet had mogen gebeuren, niet had kunnen gebeuren, hoe kan je dat nou gebeuren. Het misverstand dat als je echt van iemand houdt, dat je hun belangrijke data, gebeurtenissen niet vergeet.

Wat niet waar is. Met mijn neurologische profiel, kan je ongelooflijk veel van iedereen houden en toch kunnen ze uit de periferie van je bewustzijn vallen. Dus dat allemaal tegen kunnen komen en liefdevol omarmen. Zeggen hé, oh ja, daar is dit, dit stuk in jezelf. Je beleving van onvergeeflijkheid. Oké. Ik wil nog steeds vriendelijk tegen je zijn. En ik wil je herinneren aan je menselijkheid.

En dan gaat dit ook weer over. Dit gaat wegebben. Dit ebt vanzelf weg. Geef het even tijd. Dit heeft tijd nodig. Tijd om door je heen te gaan. En tijd om te bezinken. Tijd om weg te hebben.

En dan kan het allemaal naast elkaar bestaan.

Ik kon nog steeds werken met Julia, fijne tijd hebben, tegelijkertijd in contact zijn met mijn beleving van onvergeeflijkheid. Natuurlijk heb ik ook aan mijn vriend laten weten dat het me spijt en hem een berichtje gestuurd, maar zonder agenda. Zonder dat hij mij dan moet laten voelen dat het oké is. Ik kon hem de ruimte geven om te voelen wat hij voelt en een gebaar maken vanuit mezelf, gewoon omdat ik dat wil maken, maar zonder dat ik daar iets voor terug wil. En dit, zo zuiver, maakt dat je niet hoeft te eten. Maakt dat je niet hoeft te eten. Zo waardevol.

Denk hierover na. Zelfcompassie. En welke emotie vind jij het lastigst om tegen te komen? En herken je de emotie van onvergeeflijkheid? De ervaring van onvergeeflijkheid? Misschien natuurlijk over praat kan je die zelfs al lokaliseren in je lichaam. Ik vind het zo bevrijdend dat dit er allemaal kan zijn. En dat er thema’s in je leven kunnen zijn die nooit helemaal opgelost hoeven worden. Maar door de manier waarop je je ertoe leert verhouden het geen aanleiding is voor overeten. Ik ben er volgende week weer. Wens je een mooie dag.

Hey, vond je deze aflevering waardevol? Dan is het downloaden van mijn gratis e-boek Etenslessen de volgende stap in het oplossen van je strijd met eten. Ik geef je in het boek een aantal onmisbare inzichten, maar ook een aantal praktische stappen waarmee je afvalt zonder dieet. Dus als je meer wilt dan alleen theoretische kennis opdoen, gaat mijn boekje daar zeker bij helpen. Ga naar mijn website en vraag daar jouw gratis e-book aan. Je vindt deze via Etenslessen.com