Afl. 248 Wees niet bang voor diep werk

Overeten oplossen brengt meestal diep werk mee. Je krijgt aansluiting met delen van jezelf waar je nu nog niet bij kan, wat je met eten compenseert. Ik was er altijd van overtuigd dat overeten mijn enige probleem was. Als ik daar nou maar mee kon stoppen en gewicht verliezen, zou alles op zijn plaats vallen. Wat ik toen nog niet kon zien was dat het ook een belangrijke functie vervulde.

Overeten was ook mijn eiland, mijn veilige haven en ik had diep werk nodig om mijn eigen veilige haven te worden. Dat werk heb ik gedaan en doe ik nog steeds. Wat ben ik daar dankbaar voor! Vandaag leg ik uit waarom je niet bang hoeft te zijn voor diep werk.

---

Wat je ontdekt:

• Waarom blijvend gewichtsverlies meestal om diep werk vraagt.
• Wat diep werk zo waardevol maakt.
• Waarom je niet bang hoeft te zijn voor diep werk

---

 

Transcript Afl. 248 Wees niet bang voor diep werk

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 248. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet. En een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? Bij mij zitten de tranen hoog. Als ik mijn les voorbereid, als ik een podcast bedenk, ga ik zitten met mijn schrift en wacht ik. En meestal komt er een onderwerp, een gedachte, naar boven borrelen, wat zich als een idee aandient en waarvan de inzichten op papier belanden in een mindmap en die deel ik dan met je.

Vandaag ging ik zitten en het bleef stil, het bleef stil en ik voelde dat er wat zat.

En het was de connectie met de eenzaamheid die ik nu voel, met de leegte die ik voel. En het duurde even voordat ik zag wat de waarde ervan was, want het voelde alleen maar als privé en niet als iets waar ik jou mee kan helpen of in van dienst kan zijn.

Maar toen herinnerde ik me ook weer dat een belangrijk deel van de heling wat het is als je overeten opruimt, als je stopt met overeten. Een belangrijk deel van de heling is juist verbonden raken in het hier en nu met jezelf. Want dat is wat je met overeten bent kwijtgeraakt. Dat is de functie die het voor je heeft. Voor een deel, dat weet ik, als je naar deze podcast luistert en je houdt van deze podcast, je voelt connectie met deze podcast, dan is het omdat je connectie voelt met dit stuk, deze conversatie. Dat in verbinding komen met jou. Daar waar je misschien nog niet weet waar het over gaat. Nog niet weet wat er in jou geheeld wil worden, wat er niet mag zijn, wat je niet kan voelen. Of wat je van jezelf gewoon nog niet begrijpt.

En ik moest denken aan de leegte die ik nu op dit moment zelf ervaar.

Wat gaat over een aantal rollen die ik heb losgelaten. Rollen die ik al vanaf kind af aan, vanaf een jaar of elf heb vervuld binnen mijn familie. En waar ik nu uit ben gestapt, omdat ze niet gezond voor me zijn, en ze laten een leegte achter. Wat heel logisch is natuurlijk, want waar je het een loslaat, ontstaat wel ruimte voor het ander. Maar die ruimte wordt nog niet meteen gevuld. Er is eerst alleen maar dat, de ruimte. De ruimte omdat je het oude hebt losgelaten en het nieuwe is er nog niet.

En dat voelt teer. En het voelt als of een deel in mij zegt en nu ben ik dus alleen. Terwijl ik weet dat het niet zo is. Ik weet dat dat niet zo is. Ik ben geliefd door mij. Geliefd door mijn vrienden. Geliefd door zoveel mensen om me heen. Maar dit stuk, wat alleen ging over het vervullen van die oude rol, dat, daar, daar voelt het alleen. En dat is goed. Het is niet erg. En dat hoeft niet weg. Ik ben er mee.

En dit is iets wat ik vroeger niet had gekund.

Dit is iets wat ik vroeger had gevuld met toast, met kaas, met toast, met hagelslag, met obsessief bezig zijn met lijnen en afvallen en kijken of het al opschiet en twee keer per dag op de weegschaal gaan staan. Ik had dit niet gekund.

En toen ik rond mijn twintigste, ergens even over de twintig, in therapie belandde, werd het overeten aangemerkt als een symptoom van comorbiditeit. En ik dacht, comorbiditeit van wat? Ik heb alleen maar dat eetprobleem. Ik heb geen ander probleem. Ja, ik ben depressief en ik wil dood, maar dat komt door dat eetprobleem. En het is een… het is heel lang de illusie geweest waarin ik leefde, zeker als kind.

Ik dacht gewoon alleen maar als tiener: als ik nou maar kan stoppen met eten. Als ik nou maar gewicht kan verliezen. Dan gaat het allemaal op zijn plek vallen. Dan ga ik gelukkig worden, me zelfverzekerd voelen. En die klik voelen, die klik voelen met het leven waarvan het lijkt alsof al die andere kinderen hem allemaal wel voelen, maar ik niet. Ik weet niet wie ik ben. En ik weet niet wat ik wil. Ik weet niet, ik mis iets in mezelf wat voelt, waarvan ik vermoed dat het moet bestaan, wat er aan de buitenkant uitziet als gelukkig en zelfverzekerd, vol zelfvertrouwen, maar ik mis dat, ik kan mezelf niet voelen. En als ik at, verdween dat naar de achtergrond.

Zolang ik at, was ik op een eiland van even een veiligheid ervaren.

En ik wist toen niet dat mijn overeten en obsessief proberen daarmee te stoppen en af te vallen en fixeren op mijn nieuwe ik en hoe ik er dan uit zou zien en welke kleding ik dan aan zou trekken en hoe happy me dat zou maken. Ik wist inderdaad niet dat dat een symptoom was van iets anders. Maar omdat diëtiek mij al door vertelde, afvallen is een kwestie van wilskracht. Je moet het gewoon graag genoeg willen en dan lukt het je ook. En je moet gewoon het juiste dieet gebruiken. Hier, dit dieet. Dit dieet gaat je leven veranderen.

En in die jaren klonk zelfhulp helemaal als wilskracht. Je kan dit! Uitroepteken, uitroepteken, uitroepteken. Vanaf vandaag, dit is je moment. En nu doorzetten. En dus gooide ik alles van mij in de strijd. Alles van mij. Om dat doel te bereiken en naar mezelf te laten zien dat ik het inderdaad graag genoeg wilde. En mijn obsessie werd gevoed door het idee dat als je het maar graag genoeg wilt, dan lukt het je ook.

Niet wetende dat ik daarmee mijn verlangen naar eten juist aanwakkerde.

Omdat restrictie, vechten tegen je verlangen naar eten, je verlangen alleen maar groter maakt. Die kennis was niet beschikbaar. En dus zat ik in een hamsterwiel van vechten tegen mijn verlangen naar eten. En tegelijkertijd, zonder dat ik me daar bewust van kon zijn, eten zo hard nodig hebben. Zo hard nodig hebben.

En de liefde die ik vandaag voel voor dat meisje wat ik was, wat zo ontregeld was, dat geen connectie met zichzelf had en probeerde om die connectie te creëren via afvallen. Die dacht dat dat haar naar een andere plek ging brengen waarop ze zou weten wie ze was, zich zou voelen zoals ze dacht dat ze zich dan kon voelen en anderen zich voelden, maar die geen idee had dat het hem daar niet in zat. Dat gewichtsverlies haar nooit naar die nooit naar die plek kon brengen.

En… het klinkt nu misschien alsof ik daar om rouw, maar wat ik voel is liefde.

Wat ik voel is liefde voor jou. Liefde voor jouw pad hierin.

Want wat ik nu beschrijf, die heling waar het eigenlijk over ging, dat wat er ontbrak in de relatie met mezelf, overeten was daar inderdaad een symptoom van. Mijn obsessie met afvallen, gewichtsverlies en de weegschaal was daar een symptoom van. En in het werk wat ik in Etenslessen met je doe, kom je dit tegen. Kom je toe aan diep werk. Je komt toe aan de heling, dat wat er ontbreekt in de relatie met jezelf.

En Etenslessen is zo in elkaar gezet dat er twee dingen gebeuren die deze ontwikkeling onvermijdelijk maken en het heel veilig voor je maken om alles wat je hierin tegenkomt aan te kijken. Want dit is wat ik hierover heb geleerd, over diep werk. Aan de ene kant wil je het liefst een quick fix, zo snel mogelijk slank zijn, omdat je denkt dat daarmee al die fijne gevoelens kunnen komen waar je naar verlangt, zoals ik dat ook deed. En dat is niet zo.

De signaalfunctie die dat overeten heeft, gaat over de relatie met jezelf. Maar in het aankijken van die relatie met jezelf gaat het nergens harder of sneller of zo geforceerd dat wat jij daarin te ontwikkelen hebt niet gedragen kan worden, door jou. Je volgt daarin jouw tempo. En tegelijkertijd in het opruimen van overeten heb ik het programma zo ingericht dat jouw brein, je oerbrein, niet wordt gefrustreerd en getriggerd in schaarste.

Dat gevecht met eten zoals je dat tot nu toe hebt gevoerd, verdwijnt. Het wordt niet aangemoedigd, niet gestimuleerd en het wordt opgelost. De spanning die er al is tussen jou en eten wordt opgelost.

En dit maakt dat er in Etenslessen een wonder met jou gebeurt.

Er vindt heling plaats in de relatie met jezelf, waarin de functie die overeten voor je heeft wordt opgelost, maar op zo’n manier dat dat tapijt van overeten niet onder je vandaan wordt getrokken en jij ontregeld raakt en gaat disfunctioneren en niet meer je copingmechanisme, dat overeten, de rol die het voor je heeft vervuld, niet kan vervangen voordat je dat ook kan dragen.

Dus het overeten wordt niet onder je vandaan getrokken, er wordt alleen gebouwd aan dat waar het je aan ontbreekt, zodat je het los kan laten en het overbodig wordt gemaakt. En in dat proces leer jij jezelf zo diep en intiem kennen. Wat je gaat ervaren aan liefde met jezelf, in jezelf, is zo warm, zo vervullend en zo speciaal, dat het een thuiskomen is.

En je gaat zien, dit was waar het eigenlijk over ging. Dit was waar het eigenlijk al die tijd over ging. En eten, overeten, het opruimen van overeten, het opruimen van obsederen overeten, het opruimen van mijn OCD-achtige regels omtrent eten, heeft het me allemaal laten zien, heeft het aan me onthuld. Het opruimen van mijn verwaarlozing met eten, aldoor gedachteloos eten, niet bij mezelf aanwezig zijn, heeft het aan me onthuld.

En het is het mooiste werk. Ja, dat is diep werk.

En het gaat niet harder dan je dragen kan. Het is niet intenser dan je dragen kan. En het is de weg naar die spijkerbroek waarvan je zegt: dit was wat ik wilde. Ooit. En tegen die tijd, als dat truitje zit zoals je wilt, of die broek zit zoals je wilt, zeg je dat is de kers op de taart. Het is leuk voor erbij. Maar het was niet waar het over ging. Ik ben zo dankbaar dat ik dit werk doe in mijn eigen relatie met mezelf. En nu deze leegte, deze eenzaamheid van dit moment, deze fase, kan voelen, daarmee kan zijn, voelen wat daarin te voelen valt, zonder dat het weg hoeft, zonder dat het gefixt hoeft te worden. En ik denk nu aan de mensen in mijn programma die iets soortgelijks tegenkomen om andere redenen, die ook door grote gevoelens gaan.

Soms door de omstandigheden in hun leven die ze daartoe dwingen, maar soms ook omdat er een rol is die ze zien in zichzelf waarvan ze in het opruimen van overeten ontdekken, dit past niet meer bij mij. Dit was ook nooit van mij. Dit is van mij gevraagd, of dit is wat zich heeft gevormd in mijn jeugd, gedrag wat zich heeft gevormd in mijn jeugd, waardoor ik een bepaald type mensen uitzoek om me heen.

En nu zie ik dat het niet meer bij me past.

En laat ik dit los. Maar man, wat vind ik dat moeilijk. Wat vind ik het moeilijk. Eerst in de eerste plaats om dit te gaan zien in mezelf. En daar eerlijk over te zijn. En dan te voelen hoe bedreigend het is. We zijn als mens zo’n enorm sociale soort. We zijn sociale wezens. Overleven en je groepsstructuur zit met elkaar vervlochten in je systeem. En het voelt heel beangstigend om daarin mensen los te laten. Of rollen los te laten, dingen anders te doen. In je gezin, in je vriendschappen, in je familierelaties. Maar ook intercollegiaal in je werk.

Als leidinggevende, als collega, als medewerker, als teamlid. Je rol veranderen, loslaten wat niet meer bij je past, omdat overeten aan je laat zien dat je daar niet in integriteit bent met jezelf, dat wat je jezelf daar hebt toebedeeld, de rol die je jezelf hebt toebedeeld, die past niet, is niet gezond voor je, is niet goed voor je. Dat aankijken, aanvaarden en dan het werk doen wat er voor nodig is om de rol te veranderen en los te laten en aan je eigen kant te staan daarin. En dan te voelen wat er bij te voelen valt, zonder overeten. Man, het is zo knap. En het is zo vervullend als je het doet. Er vindt zoveel heling plaats als je dat doet. En wat er dan voor terugkomt.

Wie erop staat in jou, die is gegroeid.

Man, het is zo goed. Zo’n mooi gevoel. Een prachtige ervaring. Zo’n rijkdom. En in mijn programma heb je dan een community van mensen om je heen die je daarin aanmoedigen, die applaudisseren, die zeggen: ik zie je, ik zie je, ik vind het fantastisch om hier getuige van te zijn. Man, Bedankt voor het delen, bedankt voor het schrijven, bedankt voor je openheid, bedankt voor je kwetsbaarheid. Dit helpt mij ook weer. Dit, deze moed die jij nu laat zien, die voedt mij, die stookt mijn vuur op. Om ook mijn moeilijke dingen in de ogen te kijken en alles wat het over eet, mij laat zien, aan te kijken, de waarheid daarin te zien, mijn diepe werk te doen en dan te veranderen, te transformeren. En dat is waar blijvend gewichtsverlies over gaat.

Het is het mooiste werk, het mooiste werk en ik begrijp het als je denkt dat je lichaam het voor je kan fixen.

Dat als je nou maar die 5 kilo kwijt bent, die 10 kilo kwijt bent, die 20 kilo kwijt bent, dat dan alles op zijn plaats zal vallen. Maar in Etenslessen zijn het die lessen, die levenslessen, die je daarin tegenkomt in dat proces die het ware geschenk zijn en die de transformatie voor je creëren. En dat is inderdaad diep werk. Maar het gaat niet sneller dan je kan. Niet harder dan je kan. Het gaat je niet laten disfunctioneren of zodanig ontregelen dat je zegt, dit kost me meer dan dat het me oplevert. Niets van dat alles.

Omdat je de tools krijgt, de middelen krijgt om jezelf te kunnen begeleiden hierin. En ik heb dat nog nooit mis zien gaan. Ik heb dat nog nooit zo zien verlopen dat ik zeg dit had iemand niet moeten doen. Niet moeten doen. Dus vanuit het veld, mijn eigen veld van woording en dingen aankijken en dingen voelen en zijn met wat is, kan ik tegen je zeggen, daar kom je niets in tegen wat je niet kan dragen. En het is het mooiste werk, het beste gevoel. Die heling is het beste gevoel. Dit is waar ik nu ben.

En ik kom wat eenzaamheid tegen. En ik ben er mee. Ik wandel er mee. En zoals nu vanmorgen huil ik er mee. En het is goed. Het is veilig. Bij mij. In mij.

Ik heb daar de draagkracht voor. En zo gaat jouw pad er ook uit zien, hierin. Ik hou van jou. Ik denk aan je. En als je er klaar voor bent, meld je aan voor mijn wachtlijst en dan doen we dit samen. Tot volgende week.