Afl. 190 De Etenslessen van Sadie.

Hoe intelligent je ook bent, als je in een dieetcultuur opgroeit die je vertelt dat je gewoon moet volhouden, geloof je uiteindelijk dat het aan jou ligt als dat niet lukt. Sadie vertelt in afl. 190 De Etenslessen van Sadie’ over de pijn van 30 kilo tijdelijk gewichtsverlies, haar onvervulde kinderwens, depressie en de oordelen van zowel artsen als mensen uit haar omgeving.

Ze vertelt ook hoe ze uit dit alles haar weg wist te vinden naar blijvend gewichtsverlies. De truth bombs die ze in ons gesprek met je deelt maken je dag.

Mis deze aflevering ‘De Etenslessen van Sadie’ niet.

---

Wat je ontdekt: 

• Hoe Sadie haar weg vond naar blijvend gewichtsverlies.
• Hoe zij nu denkt over punten tellen, wegen en menu’s.
• Wat het voor haar betekent om een leerling te zijn.

---

 

Transcript Afl. 190 De Etenslessen van Sadie.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 190. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen!

Het is gebeurd. Etenslessen is een beweging geworden, een groeiende beweging en niet te stoppen omdat er een groeiend vertrouwen is in de methodiek. En ik ben zo dankbaar. Zo blij! Ik was hier vanmorgen over aan het schrijven en ik realiseerde me het is ruim twintig jaar geleden dat ik besloot om tot op de bodem uit te gaan zoeken hoe je nou in een strijd met eten belandt en hoe je daar ook weer uitkomt. En dat is mijn levenswerk geworden. Mijn missie. En die missie is geboren ooit uit mijn eigen geestelijke pijn. Mijn strijd met eten heeft mij bijna mijn leven gekost. Niet omdat ik anorexia had, maar omdat ik zo in gevecht was met mijn verlangen naar eten. En allemaal omdat ik ooit op wilskracht en dieet was gaan volgen.

En iedere keer dat ik me niet aan dat dieet hield, probeerde ik nog meer mijn best te doen en werd mijn verlangen naar eten groter en dat groeide uit tot een gevecht waar ik uiteindelijk knetter depressief van werd en suïcidaal. Omdat ik aldoor dacht dat het aan mij lag. Ik dacht al die tijd dat ik een gebrek had aan discipline, ik een gebrek had aan wilskracht en dus moest er wel iets mis met mij zijn.

De dieetcultuur verkoopt dit idee nog steeds aan ons. Afvallen is een kwestie van wilskracht.

Je combineert een dieet met het gewoon graag genoeg willen en je begint op maandag. En het is de bedoeling dat je vanaf maandag niet meer overeet. Dit kan jouw geestelijke gezondheid schaden zoals het dat van mij heeft gedaan en is de reden waarom ik het gedachtegoed heb gebouwd en de methodiek heb ontwikkeld die ik aanbied in Etenslessen. En ik ben zo blij, zo dankbaar dat de ideeën die ik daarin aanreik resoneren en dat mijn klanten zo succesvol zijn. En als je de afgelopen weken hebt geluisterd naar de gesprekken die ik met een aantal mensen heb gevoerd, dan heb je ook gehoord waarom.

Afvallen op wilskracht geeft tijdelijk succes. Maar wie wil er nou tijdelijk succes? Je wilt dat je nieuwe gewicht, je nieuwe normaal wordt. En wat je ook wilt is een relatie met eten waar je oprecht blij mee bent. Je wilt niet een hoofd te hebben wat voortdurend bijhoudt hoe het met eten gaat, wat verlangen moet onderdrukken, wat eten in goed en fout indeelt en jou vertelt: dit mag je wel en dat mag je niet en je moet opletten en je moet vol houden. Je wilt een fijne, stabiele, ontspannen relatie met eten.

En in Etenslessen creëer je beiden.

En voor minder doe ik het niet. Voor minder ga ik niet.

Mijn laatste gesprek in deze serie is met Sadie, die net als ik geloofde dat het aan haar lag, dat er iets mis met haar was. Ik vind een mooie afsluiter van het aantal gesprekken wat ik nu heb gevoerd en Etenslessen is geopend tot en met dinsdag 13 juni en daarna gaan we weer dicht tot ergens in het najaar. Dus kom erbij, kom erbij als je dit wilt. Blijvend gewichtsverlies in combinatie met een relatie met eten waar je oprecht blij mee bent. Een relatie met eten die goed voelt, ontspannen, betrouwbaar. Die jou ondersteunt. Of je leven nou druk is, hectisch of dat er misschien veel stilte is en eenzaamheid. Wat je daarin ook tegenkomt. Jouw relatie met eten support je daar in en je hebt geen overeten meer nodig. Dat is wat je komt creëren en je bent uitgenodigd. Luister naar Sadie,

Hier zijn De Etenslessen van Sadie. 

Marjena: Hey Sadie.

Sadie: Hoi! 

Marjena: Wat ontzettend fijn om jou te zien en te spreken over jouw relatie met eten. Jouw verhaal is uniek. Wat ik vaker zeg van wat je in dit programma leert aan principes, tools en de vaardigheden die je ontwikkeld zijn voor iedereen gelijk. Maar ons verhaal met eten, onze geschiedenis met eten en wat daarin specifiek voor jou relevant is, is voor iedereen uniek. En ik vind het interessant om dat te onderzoeken en samen naar te kijken. Dus kan jij iets vertellen over wanneer eten voor het eerst in jouw leven een rol begon te spelen en ik geloof dat dat voor jou al als kind was?

Sadie: Ja, mijn moeder is eigenlijk altijd heel erg bezig geweest met gezond eten. Of die vond gezond eten heel belangrijk. We hadden ook nooit zo heel veel snoep in huis als we ooit ergens op visite gingen dan vroegen ze of dat ik cola en chips wilde, dan vroeg ik altijd: is het hier een feestje? Nee, ik was ze gewoon niet zo gewend. En als kindje was ik in de klas wel een van de grotere meisjes qua lengte en ook wel qua bouw. De andere kindjes waren ook van die spinnetjes en ik was toch iets grover gebouwd, wat breder. En ik ben ook wel gepest geweest op de lagere school.

Ik ben altijd heel gevoelig geweest.

Daar kom ik nu steeds meer achter omdat dat vroeger eigenlijk ook al wel een grote rol heeft gespeeld. Ik ging bijvoorbeeld niet zo graag naar verjaardagsfeestjes of buitenspelen. En ik was heel erg op mezelf. Ik ging het liefst zitten tekenen binnen of achter in de tuin. Maar mijn ouders stimuleerden toch eigenlijk altijd wel om die speciale activiteiten wel te doen. Want ja, iedereen doet dat. Je bent uitgenodigd, mensen vinden het leuk als je komt. Dus met tegenzin ging ik daar toch altijd wel naartoe. En dan kwam ik regelmatig met buikpijn terug thuis en dan waren mijn ouders daar eigenlijk altijd wel van overtuigd dat het kwam doordat ik te veel had gesnoept. Nu achteraf denk ik dat het er ook aan heeft gelegen omdat ik gewoon mijn grenzen over ging.

Marjena: Is het als kind hè? Het is iets waar ik later wel over na heb gedacht dat kinderen die een achternaam hebben waar iets geks op rijmt, kinderen met rood haar of de grootste van de klas zijn. Als je zegt die andere meisjes waren allemaal spinnetjes, andere meisjes waren spinnetjes en ik was lang en ik was groot.

Alles waarvan wij als kind op de een of andere manier het gevoel hebben dat we anders zijn in een groep, achteraf dan kan ik herkennen dat het zo bedreigend voelt, onveilig voelt op een bepaalde manier en zeker als dat er ook uit wordt gevist en wordt opgepikt.

Is dat waar dat pesten ook een linkje naar had? Dat je groter was dan de andere kinderen?

Sadie: Nou ik ben enig kind en het jongetje wat mij pest kwam eigenlijk heel vaak bij mij spelen en dan kreeg hij alle ruimte en alle aandacht en thuis kreeg die dat niet. Hmmm. Dus als ik het daar wel eens met mijn moeder over heb, dan zegt ze ook wel eens ik denk dat hij een beetje jaloers was op de gezinssituatie die wij hadden. En de ruimte die ie kreeg. Ik kan me eigenlijk ook niet meer herinneren of dat ik echt om mijn gewicht ben gepest.

Marjena: Je ouders dachten je hebt waarschijnlijk te veel gesnoept, maar nu achteraf kan je zien dat je over je grenzen ging en dat dat het signaal was wat daar gegeven werd en werd je toe gestimuleerd om te gaan opletten met eten? 

Sadie: Ik denk dat dat pas rond mijn 17e, 18e was. Toen kwamen de shakes. Omdat mijn moeder ook wel echt in de gaten had dat ik vastliep en niet gelukkig was met mijn gewicht. En daarom wilde ze me dan toch wel helpen

Zware diëten vond ze sowieso geen goed idee.

En toen had je nog van die shakes die je ook hoe gebruiken om aan te komen en waar allemaal vitaminen mineralen en zo inzaten. Dus dat voelde dan nog een beetje veilig zeg maar. Daar was denk ik wel mijn eerste dieet poging.

Marjena: En dat was een maaltijdvervanger? En welke effect had dat?

Sadie: Ja, je mocht dan één gewone maaltijd, dan twee shakes per dag. Op korte termijn viel je daar natuurlijk van af, maar op langer termijn was dat gewoon niet vol te houden. Omdat je ook gewoon restrictie creëert en ik nu weet dat je dus alles wat je jezelf ontzegt dat je daar alleen maar meer zin in krijgt en meer van wil. Dus als je dan je je streefgewicht had bereikt of aantal kilo’s die eraf waren en je mocht weer gewoon gaan eten, dan ging toch wel vaak alle remmen los.

Hoe moet ik nu balans dan houden en hoe of hoeveel mag ik dan?

Marjena: Ja, het is als een soort van elastiek wat terugschiet. Er is ineens een soort van schaarste gecreëerd. Dit mag niet, dit mag niet, dit mag niet. Nu mag het weer, maar je moet wel…Wat is dan het plan B nu het weer gewoon mag? Het mag weer gewoon, maar je moet wel opletten…

Sadie: Ja ja vond ik altijd heel lastig.

Marjena: En daarna? Wat gebeurde er daarna?

Sadie: Ja, van het ene dieet in het andere. Nog vaker shakes. Koolhydraatarm. Sonja Bakker. Noem het maar op. Ik heb het allemaal geprobeerd.

Marjena: En hoeveel jaar heeft dat geduurd? Hoe oud ben je nu?

Sadie: 35

Marjena: Dus vanaf je zestiende zo’n beetje tot je 35 is dat wat je bent gaan doen?

Sadie: Ja.

Marjena: En op een gegeven moment ontwikkel je een depressie. Hoe kwam dat naar buiten? Waar merkte je dat aan?

Sadie: Ik was op mijn werk en ik kon eigenlijk alleen nog maar huilen. Het was een hele zware tijd. Ik vond eigenlijk helemaal niets meer leuk. Ik wilde eigenlijk liever niet meer naar buiten. Op dat moment was ik op mijn aller zwaarst. Mensen vonden daar heel veel van, kreeg ik ook altijd terug te horen, wat pijnlijk was. En ik voelde ook dat ik daar niet goed voor mezelf zorgde, dus het raakt me dan ook heel erg.

Marjena: Wat waren de meest geijkte opmerkingen die jij kreeg als het ging om opmerkingen uit je omgeving?

Sadie:

Hoe heb je het zover kunnen laten komen.

En ook ooit iemand die me ergens had gezien en een paar weken later zei jeetje, ik schrok echt van hoe jij eruit zag. Die was ook echt pijnlijk. Of dat ik wel eens ooit van een vriendinnetje hoorde, die had dan iemand gezien die dan haar soort van had gewaarschuwd van niet schrikken, want ze is zoveel aangekomen. Echt super pijnlijk gewoon.

Het is echt ongelofelijk wat mensen zeggen. Toen ik mijn nu inmiddels al dertig jaar mijn man ontmoette dertig jaar geleden en hij mijn vriendje werd, toen had een vriend van hem gewaarschuwd en gezegd Even één ding dat je weet ze kan wel heel dik worden. Zo van, als je vriend.

Sadie: Kijk uit.

Marjena: Wil ik je toch even waarschuwen, ze kan wel heel dik worden want je die had mij gekend in die dikke jaren. En ja, blijkbaar vond ie dat dus wel iets waarvan je als een goede vriend een ander voor waarschuwt. Ik heb ook wel eens, ik weet niet of jij dat ook wel eens hebt meegemaakt, jongens die dan tegen mij zeiden. Zo zonde, want je hebt zo’n mooi gezicht. Of wat ook wel tegen me is gezegd is als je slanker was, zou ik op je vallen. Alsof mij iets wordt geschonken. Evan dat je het weet. Je krijgt een compliment van mij. Ik zou voor je zijn gevallen.

Ik had je echt heel aantrekkelijk gevonden als je slanker was.

Sadie: Ja, ja, super pijnlijk. Ja, dat hoor je inderdaad heel veel.

Marjena: Dus dat soort opmerkingen kreeg je. Hoe heb je het zover kunnen laten komen? En wat dacht jij dan als je dat te horen kreeg? 

Sadie: Dat raakte me heel erg. Daar werd ik altijd heel verdrietig van. Ik ben altijd wel heel erg met zelfontwikkeling bezig geweest en bewustzijn. Dus op een gegeven moment kreeg ik wel door van okay, dit raakt mij dus omdat ik ergens het hetzelfde idee over mezelf heb en omdat ik ergens vind dat ik nu niet goed voor mezelf zorg. Dus gelukkig kreeg ik op een gegeven moment wel dat inzicht. Ehm. En daar ben ik dan ook naar op zoek gegaan hoe ik dat op kon gaan lossen. Maar ja, dat is super pijnlijk om te horen. Dan wil je eigenlijk helemaal nergens meer naar toe. Ik heb echt tijden gehad dat ik gewoon niet meer buiten kwam, dat ik eigenlijk niet meer wil dat mensen mij zagen.

Marjena: Ja echt, dat isoleren, dat isolement opzoeken. Die pijn.

Sadie: Niet meer met mensen af willen spreken.

Marjena: Niemand willen zien of spreken. En wat is er toen gebeurd?

Sadie: Toen heb ik therapie gehad. Ook gedachtewerk, een soort van anders als dat je bij Etenslessen doet.

Maar daar ben ik ook mijn gedachten gaan onderzoeken.

En omdat ik al best wel lang met zelfontwikkeling bezig was dacht ik het valt allemaal wel mee wat ik denk. Nou ja, daar kwam ik er dus achter dat het niet zo meeviel, dus daar heb ik heel veel van geleerd. Toen wilde ik eigenlijk toch wel heel graag af gaan vallen, want ik merkte van ja, ik denk dat als ik wat lichter ben dat ik wel weer meer naar buiten kan en dat ik weer in beweging kom. En ik wist bewegen is voor mijn hoofd gewoon echt super belangrijk. Lekker in de natuur zijn, buiten zijn.

Ja dus toen ben ik een dieet gaan doen met punt tellen en daar had je ook zo’n community en daar had iemand jouw podcast geadviseerd. En nog van een ander online coachingsprogramma dus toen ben ik eigenlijk ook jouw podcast gaan luisteren en van de andere coach programma en toen ben ik de andere coach programma daarnaast gaan doen. Wat echt super interessant was. Heel veel van geleerd ook. Ik ben daar ook in die tijd dertig kilo afgevallen in een jaar tijd. Zoiets Super veel. Alleen toen stopte beide programma’s en in een jaar tijd zat er eigenlijk weer tien kilo aan en toen heb ik geprobeerd om dat programma op te pakken zelf. Maar ik merkte dus eigenlijk toch dat het veel over restrictie ging.

Je eten tellen, iedere week wegen, menu’s maken, schema’s, wat mag ik wel, wat mag ik niet En het lukt me gewoon echt niet meer. Ik kon het gewoon niet meer bedenken.

Ik wist het gewoon echt niet meer, was echt paniek.

Marjena: Oké, oke, dus je was heel veel kilo’s afgevallen, dertig kilo afgevallen. Maar doordat je steeds gestimuleerd werd om bij te houden, te tellen, menu’s te maken.

Sadie: Compenseren. 

Marjena: Compenseren ook. Wat moet ik me voorstellen bij compenseren? Is dat compenseren met eten van als je dit vandaag hebt gegeten, dan moet je morgen dat eten.

Sadie: Ja, als je bijvoorbeeld had overeten wat niet in de planning zat, dan at je gewoon de volgende dag wat minder. Of als je wist dat je feestje had, dan at je van tevoren maar wat minder, dan kon het niet zo kwaad. 

Marjena: Als je probeert de vinger er op te leggen wat dat voor effect heeft? In mijn programma leer je over schaarste en hoe je voorkomt dat dat oerbrein de spanning van schaarste ervaart en dat dat samenhangt met restrictie en suggestie van schaarste. Dat signaal van schaarste wordt opgevangen doordat oerbrein zodra er sprake is van restrictie. Kon je dat verband herkennen daarin? Van zolang ik met menu’s en met compenseren bezig ben, blijf ik dit in stand houden, dit effect?

Sadie: Jazeker. En het werd ook alleen maar erger. Als je dan een keer wel iets ging eten wat eigenlijk tussen twee haakjes niet mocht, dat je daar ook niet van verzadigd en dat het eigenlijk nooit genoeg was, want dan had je zoiets van o, nu mag het.

Marjena: Ja, ja, en dat en het is nu toch al verpest.

Restrictie maakt de dingen heel zwart wit voor ons.

Zo doe je het goed, zo doe je het fout. Nu gaat het nog goed, nu heb je het verpest. En verpest, zeker op dit vlak waarin dan je dat soort boodschappen hebt gekregen van goh, ik schrok toen ik jou zag. Hoe heb je het zo ver kunnen laten komen? En dan is er zo’n moment op een gewone dinsdagmiddag waarop je iets hebt gegeten wat je eigenlijk van tevoren niet van plan was. En dan zit deze hele pijn, dat hele falen waarin het zo persoonlijk wordt gemaakt. Jij, jij schiet tekort. 

Sadie: Ja, zie je wel, het lukt me niet.

Marjena: Zie je wel. Het lukte jou niet. Hoe heb je het zover kunnen laten komen? Wat is er toch mis met jou?

Sadie: Ja, die. Ja, ja, ja.

Marjena: En dat snijdt zo diep. Hing dat samen met je depressie? Of ging die depressie over iets heel anders?

Sadie: Het hing wel samen met mijn depressie, maar mijn depressie is eigenlijk wel echter uitgekomen…Mijn man en ik hebben een onvervulde kinderwens. Wij wilde eigenlijk heel graag kinderen en toen kregen we te horen dat het natuurlijk nooit zou lukken. Dus toen kwamen we in de mallemolen terecht bij het ziekenhuis. Nou ja, ook daar werd meteen op mijn gewicht weer gewezen. Het zou eigenlijk beter zijn als je paar kilo afvalt, want we weten dat mensen dan makkelijker zwanger worden. En dus ook daar speelt het weer een rol.

Marjena: Van de mensen die ik heb gesproken over onvervulde kinderwens, hoor ik altijd dat er ergens een gevoel van falen onder zit.

Alsof je lichaam het laat afweten.

En het ego maakt dat heel persoonlijk. Alsof er iets mis is met jou. Alsof jouw lichaam defect is, jij tekort schiet. Waarvan ik me kan voorstellen dat als je al een relatie met je lichaam hebt of een relatie met jezelf hebt in relatie tot eten, in relatie tot je gewicht, waarvan je steeds de boodschap krijgt en jezelf steeds de boodschap geeft ik doe het niet goed, ik schiet tekort, ik faal dat dat als daar zo’n onvervulde kinderwens bij komt, het irrationele stuk daarvan wat het persoonlijk maakt en zegt ik schiet tekort, ik faal dat dat zich stapelt.

Sadie: Ja.

Marjena: En als je dan verteld wordt door de arts het zou beter zijn dat je gewicht verliest, word je bijna in een soort van onmogelijke positie geplaatst van verwijt, schuld en schaamte wat ons dan zou moeten leiden tot kunnen stoppen met overeten.

Sadie: Ja.

Marjena: Wat elkaar bijt als olie en water. Onmogelijk.

Sadie: En zo’n ziekenhuis proces is ook echt mentaal en lichamelijk zo superzwaar. Wij zijn op gegeven moment ook echt gestopt. Ik trok het gewoon echt niet meer. Wat je hebt verschillende rondes. Op een gegeven heb ik tegen mijn man gezegd: lichamelijk hou ik dit gewoon niet vol en geestelijk ook niet. Die hormonen spuiten en die puncties.

Ik vond het echt hel.

Marjena: Die hormonen die beïnvloeden je emoties natuurlijk enorm he? En dan nog een iedere keer gaat het lukken, lukt het niet, lukt het wel, lukt het niet, al dat verlangen wat eronder zit. Is gigantisch watje daar allemaal bij voelt.

Sadie: En ik zat mentaal ook al niet lekker. Dus het was wel heel heftig.

Marjena: Het is heel groot en ik kan me voorstellen dat je daar, maar dat weet ik niet, dat vraag ik nu aan je: dit soort pijn ervaren we vaak als heel alleen, toch, ergens.

Sadie: Ja zeker. Ja, ja, ik heb eigenlijk niemand echt in mijn directe omgeving nu. Toentertijd had ik gelukkige collega alleen ja, die had wel vier kinderen gekregen in het ziekenhuis. Dus bij haar lukt het allemaal wel. Maar verder heb ik eigenlijk niet echt iemand in mijn omgeving gehad die precies hetzelfde meemaakt. Die echt wist waar je dan doorheen gaat zeg maar. Vooral omdat het ook onvervuld is. Heel veel mensen gaan dan in zo’n traject en worden toch zwanger. En dan in ieder geval dat is dan wat je hoort. Natuurlijk zijn er ook heel veel mensen waarbij het niet lukt of die net zoals wij ervoor hebben gekozen om het proces stop te zetten omdat het gewoon te zwaar was. Die mensen spreek je ook gewoon niet zoveel. Dus ja, het is best wel alleen. 

Marjena: Op welk punt besloot je om in Etenslessen te stappen? En wat was voor jou de reden om dat te doen?

Sadie: Ik ben nu in half februari begonnen en eind vorig jaar zat ik er dus zo mee dat ik zo graag af wilde vallen en dat niet meer wist eigenlijk hoe.

Dat eigenlijk Etenslessen mijn enige optie was, want ik wist wel echt ik wil gewoon nooit meer diëten.

Want dat werkt gewoon voor mij niet. Ik luister al vanaf 2021 jouw podcasts. En toen heb ik zo’n driedaagse met jou gevolgd en ook de podcast geluisterd met de deelnemers. En toen dacht ik ja, weet je, het is best wel een flinke investering, maar ik waag het er toch op. Dit is nog maar enige redding en als dit niet lukt dan laat ik het gewoon. Dan houdt het op.

Marjena: En toen?

Toen ging er een wereld voor me open. Op het moment eigenlijk al dat ik de beslissing had gemaakt om het te gaan doen, kwam er al eigenlijk meer ruimte. Vind ik altijd zo mooi met zo’n energetische processen eigenlijk. Dus het zet meteen al veel in werking. En. En toen ben ik alle modules gaan kijken waar ik onwijs veel nieuwe informatie uit haalde. Het belangrijkste voor mij in het begin wat echt binnenkwam was dat er niets mis met mij was.

Marjena: Ja!

Sadie: Dat het afvallen niet lukte. Dat het niet aan mijn wilskracht lag of aan mijn doorzettingsvermogen. Want ik weet van mezelf ik ben echt wel een doorzetter. Ik was ook heel perfectionistisch. En ik had de lat onwijs hoog liggen. Ik had heel veel regels voor mezelf, dus het voelde echt als falen dat ik niet meer af kon vallen zeg maar. Dat het me gewoon niet meer lukte.

Jouw programma heeft eigenlijk alles doen veranderen.

Marjena: Dat uitgangspunt van er is niets mis met je. Dat het je tot nu toe nog niet is gelukt, lag niet aan jou. Het ligt aan dat wilskrachtmodel en het wilskrachtmodel dat is waar onze dieetcultuur op is gebaseerd. Het wilskrachtmodel zegt: afvallen is niets anders dan een kwestie van een goed dieet, combineren met het graag genoeg willen. Als je het maar graag genoeg wilt, dan lukt het ook. En dat dieet, dat volg je op wilskracht en je volgt het protocol van dat dieet. En dat is een vorm van restrictie wat heel duidelijk voor je afbakent. Dit zijn je leefregels en dit is wat je wel eet, dit is wat je niet eet. Dit is goed voor je, dat is niet goed voor je.

En dat kan eruit zien als een restrictief dieet wat gebaseerd is op calorieën. Of wat zegt geen koolhydraten. Niet dit, wel dat of wat zegt dit zijn de tijdstippen waarop je mag eten, want dit zijn de hoeveelheden die je mag eten. En zodra er een autoriteit van buitenaf komt die ons voorschotelt en we doen dat altijd, we zegden daar ja tegen omdat we zo het gevoel hebben: mij lukt het niet. Dus vertel jij me dan maar wat ik moet doen, want ik maak er een puinhoop van. Ik kan mijn eigen verlangen naar eten niet bedwingen. Zeg jij noem maar wat ik moet doen.

En die dieetcultuur cultiveert continu dat idee.

Het is een wilskracht kwestie, wilskracht kwestie. Gewoon volhouden. En mensen die niet weten hoe genotzucht werkt en zelf geen brein hebben wat aangaat van snelle suikers, die geloven dat natuurlijk. En die kijken naar jou en zeggen God, ik schrok toen ik je zag.

Sadie: Ja, hoe heb je t zover kunnen laten komen?

Marjena: Ja, ja, hoe heb je het zo ver kunnen laten komen? Een van mijn beste vriendinnen, die had een oma en die zei altijd: de helft van de helft. Ik eet van alles altijd de helft van de helft…haha..En die is daar gewoon oud mee geworden. Was altijd slank die oma, maar die had geen last van genotzucht. Die had een ontwerp voor haarzelf gevonden wat voor haar werkte en wat voor haar niet de suggestie van restrictie wekte. En dat is wat zo persoonlijk is en individueel bepaald.

Afvallen, blijvend gewichtsverlies is geen one size fits all.

Het is daarin ontdekken wat voor jou werkt. En als we kijken naar jouw proces. Heb je een ontwerp? Zijn er bepaalde dingen die voor je werken of niet werken? Zijn er dingen die je nog heel erg aan het uitzoeken bent waarvan je zegt dit is ongeveer waar ik nu sta.

Sadie: Nou ja, wat me heel erg ruimte heeft gegeven in het proces als leerling mogen zijn en experimenteren. Dus kijken wat voor mij werkt, dingen mogen uitproberen, daarin mogen falen, wat falen dan ook inhoudt. Ook het overeten kunnen gebruiken om daar lessen uit te halen. Dat vind ik ook echt zo mooi en daar heb ik wel echt wel moeite mee gehad om dat te accepteren. En wat voor mij ook wel heel belangrijk is geweest ik ging toch het programma in met ik wil afvallen. Daar lag echt mijn focus en mijn focus ligt nu op de relatie met mezelf. Dus meer de onvoorwaardelijke zelfliefde, het aan mijn eigen kant staan. Ehm, geduld hebben. Met compassie naar jezelf kijken. Daar zijn echt wel flinke stappen die ik heb gemaakt en nog steeds aan het zetten ben.

Marjena: Het zijn zulke dingen die altijd soft genoemd worden. Kom aan je eigen kant staan, Compassie, hou van jezelf.

Het klinkt zo soft, maar het is a: een waarheid als een koe.

Het werkt. En b: het is een superpower.

Sadie: Ja, ja, ik vond het in het begin ook heel lastig hoor, want ja, zelfliefde. Ik dacht ook altijd wel, ik had zoveel gelezen en al best wel veel dingen mee gedaan. Dus ik dacht zit ik wel goed. En dan ga je dingen opschrijven die je denkt en dan met compassie daar naar kijken. Ik kom wel altijd wel heel goed naar die kleine Sadie of die puber, maar de Sadie van nu, had ik best wel veel oordelen over, want die mocht het toch eigenlijk niet zo voelen…en..

Marjena: Oh, dit is zo krachtig wat je nu zegt. Dit is zo’n valkuil of blinde vlek voor veel mensen. Mijn kleine zelf, mijn vijf jarige zelf, daar voel ik direct liefde voor. Compassie. Maar mijn huidige zelf.

Sadie: Die moest toch wel weten…haha 

Marjena: Die moet niet zo zeuren. Die zou het gewoon beter moeten weten. Die had toch allang verder moeten zijn? Ja oeh ja, al dit is zo waardevol dat je dit hebt ontdekt.

Sadie: Ja, zeker.

Marjena: En je zegt: mijn doel was afvallen. Nu is mijn doel die relatie met mezelf. Maar wat je dan dus juist merkt is dat je dan afvalt.

Sadie: Ja, zeker.

Marjena: Ja, oh Sadie, die echt Dit zijn Silke, wat ze in het engels zo mooi noemen: truth bombs. Het zijn zulke waardevolle inzichten. Het is zo belangrijk. Ik vroeg het laatst aan iemand.

Als je een cijfer zou geven aan de relatie met eten die je had tussen de nul en de tien en het cijfer wat je die relatie nu zou geven.

En ik vraag het altijd aan een perfectionist. Perfectionisten, voordat die er iets een tien geven. Die gaan heel hard nadenken, maar dat maakt niet uit, dat maakt niet uit. Het gaat mij om de gevoelens. Het gevoel er achter. Van welk cijfer gaf je aan je relatie met eten voor Etenslessen en welk cijfer geef je er nu aan?

Sadie: Ja wat was mijn cijfer? Wel echt heel slecht hoor. Nou, ik denk wel echt een 2. Ik was er continu mee bezig, dag in dag uit. Als ik opstond, als ik naar bed ging. Het was nooit goed genoeg. En nu ja, ik ben zoveel meer relaxed. Ik zou echt nog wel stappen willen zetten. Maar ik denk dat ik echt wel rond de 7,5 zo zit nu.

Marjena: Ja, weet je wat nou interessant is om nog even te vragen aan je? Het cijfer wat je aan je relatie met eten gaf. Die 2 en 7,5 nu. Zijn dat dezelfde cijfers voor de relatie met jezelf?

Sadie: Ja.

Marjena: Zie je, het is één van de dingen die ik steeds zeg in het creëren van een geweldige relatie met eten, ontwikkel je ook een geweldige relatie met jezelf. 

Sadie: Ja, ik denk dat het misschien zelfs wel andersom is. Voor mij in ieder geval.

Marjena: Ja, vertel eens.

Sadie: Nou ja, ik merk niet verschil alleen in mijn relatie met eten, maar echt op alle gebieden in mijn leven.

Ik zou het ook echt iedereen aanraden, ook als je niet het idee hebt dat je een probleem hebt met je relatie met eten, maar gewoon puur om aan die relatie met jezelf te werken.

We leggen allemaal die lat vaak hoog. En misschien uit het zich niet in een eetprobleem, misschien in een andere verslaving of in perfectionisme of controle. Je ziet het in heel veel dingen eigenlijk terug, omdat we allemaal zo hard voor onszelf zijn.

Marjena: Ik ben het helemaal met je eens. Ik zie daarin altijd twee uitersten op een lijn. Of we hijgen onszelf continu in de nek, in die relatie met onszelf, met voortdurend becommentariëren hoe we vinden dat we het zouden moeten doen en waar we vinden dat we tekortschieten en hoe het allemaal beter moet. Waarbij er aldoor spanning op die relatie staat of helemaal aan het andere uiterste van die relatie zit. Compleet uit contact zijn, niet weten wat je denkt, niet weten wat je voelt, volledig voorbij gaan aan die relatie met jezelf en alleen maar kijken naar hoe jij ten dienste van je werk of je omgeving als een werkpaard komt opdagen en geeft, geeft, geeft, geeft, geeft maar met je zelf, wat je nou echt met jezelf hebt. Meestal is daar alleen maar een soort van uitputting, vermoeidheid, niet weet hoe het met je gaat.

Sadie: Ja.

Marjena: Ik ben zo blij voor je. Het is zo mooi waar je nu staat en wat je aan het bouwen bent en wat er voor je is veranderd. Oef, een bijzonder verhaal ook.

Bijzonder verhaal ook als ik hoor hoe zich dat allemaal heeft opgestapeld.

Dat gevoel van tekortschieten. En ja, natuurlijk ook in die onvervulde kinderwens. Wat daar dan nog weer bijkomt van een falend lichaam, falende relatie met eten en het feit dat dit je is gelukt om die draai te maken naar er is niets mis met mij.

Sadie: Ja.

Marjena: En ik ben een leerling en ik ga ontdekken hoe ik een fijne relatie met eten creëer.

Sadie: Ja. 

Marjena: Die relatie is nu een 7,5. 

Sadie: Ja, nu al. 

Marjena: Nu al ja.

Sadie: Ja. Nooit verwacht ook. Maar echt zo fijn.

Marjena: Oke, dus de er zijn nu een aantal kilo’s af. Vier kilo geloof ik. Het zijn net kilo’s waarvan jij weet okay die kilo’s bestaan. Een beetje een open deur. Het is eigenlijk een ja, een gesloten vraag. Ik hoor me aankomen. Geloof je dat die kilo’s ook niet meer terug komen? Maar ik vind het zo belangrijk om het daarover te hebben omdat nou ja, je hebt het meegemaakt, dertig kilo verliezen en dat gewicht dan weer terug zien komen, Dat is zo pijnlijk, zo schaamtevol vaak ook naar de omgeving. Als je al te horen hebt gekregen van mensen hoe heb je het zover kunnen laten komen. En ze zien dan dat je enorm bent afgevallen en die complimenten komen en het gewicht komt daarna weer terug. Ik kan mij voorstellen dat je de gordijnen dicht wil doen en je niet meer wil laten zien.

Sadie: Ja zeker. 

Marjena: En jij hebt nu echt gezegd het gaat mij om die relatie met mezelf. En dat betekent dat er nu vier kilo af is. En voel je vertrouwen in die vier kilo?

Sadie: Ja, ik weet zeker dat het er veel meer gaan worden.

En die vier kilo voelen als vijftien kilo.

Dat vind ik ook wel echt heel bijzonder. Ik voel me zoveel lichter en zoveel meer ruimte. Ja, ik kan het gewoon eigenlijk haast niet in woorden uitdrukken.

Marjena: Fantastisch. Oh, dat raakt me altijd als ik dat hoor. Als het gaat om alles wat eronder zit. En natuurlijk, het is heerlijk om een lichaam te hebben dat soepel is en vitaal en sprankelt, wat lekker veel energie heeft. Want dat is natuurlijk dat huis waarin we leven. Maar alles wat daaronder zit in die relatie met onszelf en het loskomen van al die verwijten en het idee van blijkbaar doe ik iets niet goed, blijkbaar ben ik een slappeling, heb ik te weinig wilskracht of discipline. Als dat allemaal wordt opgelost, dat voelt inderdaad stukken lichter. Dank je wel Sadie. Ik ben zo blij voor jou. Wat een mooi gesprek ook. We zien elkaar weer in de coaching.

Sadie: Ja leuk! Jij ook bedankt. Tot gauw!