Afl. 91 Als je alles al hebt geprobeerd

Als het om afvallen gaat, denk je misschien dat je alles al hebt geprobeerd. En hoewel je weet dat dit feitelijk niet zo is, kan deze gedachte zich wel aan je opdringen en ontmoedigen.

Laat mij je horizon daarom voor je verbreden zodat je ziet dat er nog zoveel meer voor je mogelijk is. Ik geef je vier toets vragen die dit duidelijk maken.

De vier vragen wijzen de weg uit je strijd met eten.

Dit is wat ik weet: in elk probleem schuilt een groot potentieel aan mogelijkheden. Laten we deze voor je benutten en daarmee jouw geweldige relatie met eten creëren. Ook jij kan slank worden en blijven.

---

Wat je ontdekt:

• Hoe de horizon eruitziet als je verder kijkt dan alle diëten die je hebt gevolgd.
• Vier vragen die weg uit je strijd met eten wijzen.
• Wat je nodig hebt voor het creëren van een geweldige relatie met eten.

---

 

Transcript Afl. 91

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 91.
Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en introduceert je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvallen zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo, hoe is het met je? Ik heb zo iets leuks gedaan. Ik had afgelopen weekend een fotoshoot voor Etenslessen. Ik was door al mijn foto’s heen van social media en het werd hoogtijd dat ik dat ik weer eens op de foto ging. En ik heb het echt heel erg leuk gehad. Ik kan niet anders zeggen en wat het superleuk maakte was dat ik er plezier in had om de kleding te verzamelen die ik wilde dragen. En ik weet niet hoe dat voor jou is. Maar omdat mijn strijd met eten al jong is begonnen, is het mij nooit goed gelukt, in het verleden om mijn eigen kledingsmaak te ontwikkelen. Want kleding ging voor mij al heel erg vroeg over mijn gewicht. Kan ik dit wel aan? Kan ik dit hebben, noemde ik dat dan. Of mijn moeder noemde dat zo? Ja, dat kan jij wel hebben. Of dat kan je met jouw figuur niet hebben. Kleed het me af? Dat was ook een term die veel werd gebruikt. Ja, dit kleed niet af. Met andere woorden: je lichaam daar waar jij te dik bent, waar je overgewicht hebt, dat is te zichtbaar in deze outfit. En dus kan je dat maar beter niet dragen.

En als ik kleding paste in een pashokje, dan ging het altijd daarover, maar niet over wat die stof voor me deed, of ik die zacht vond, fijn vond, mooi vond of het patroon bij me paste. Of de kleur goed bij mijn haar of mijn ogen vond passen. Of bij de tint van mijn huid. Ik kwam daar allemaal niet aan toe. Het ging altijd alleen maar over dat lijf waar ik ontevreden over was. Dat gewicht waar ik niet blij mee was. De kledingmaat waar ik op fixeren. De schaamte die ik voelde als ik om een grotere maat moest vragen. Ik kon wel verdwijnen, mij verstoppen wilde ik het liefst. Ik heb zo vaak pijn gevoeld in een pashokje. Het was zo vaak ellendig om kleding te kopen. En als ik was afgevallen, dan gebruikte ik kleding heel erg om mijn lichaam te etaleren en om op die manier te zoeken naar de bevestiging dat ik eindelijk oké was. En opnieuw was ik dan niet op een positieve manier met die kleding verbonden. Opnieuw zat er een soort van lading op, een spanning op.

En doordat mijn gewicht en mijn lichaam voortdurend zo verbonden was aan mijn eigenwaarde en wat andere mensen van dat lichaam zouden vinden, kon ik niet echt iets ontwikkelen met kleding wat echt van mij was. Kleding is natuurlijk, althans zo kijk ik er nu naar, een vorm van zelfexpressie. Je kunt met kleding de stemming die je hebt aanzette, benadrukken, ondersteunen of een stemming die je graag wilt creëren opzoeken. Kleding kan een vorm van expressie zijn waarin je laat zien: dit is hoe ik naar de wereld kijk. Ik wil mezelf blij maken met bloemen. Felle kleuren, laten zien hoe uitbundig ik me voel of hoe ik van het leven een feest wil maken. En dat doe ik met deze kleuren of met deze pailletten of met deze glitters. Je kan met je kleding ook laten zien dat je van de natuur houdt, van natuurlijke materialen en natuurlijke stoffen. Dat je een liefde voelt voor, wat ze in het Engels zo mooi noemen mutant colors. Gedempte kleuren, zachte kleuren, nevelachtige kleuren, mistige kleuren, aardetinten. Je kan gaan voor elegantie, rijke stoffen, mooie zijde, mooie wol. Je kan er natuurlijk alle kanten mee op. Je kan je zakelijke kant benadrukken, je zakelijke kracht aanzetten. Je kan ze zo veel met kleding en ik heb het altijd allemaal gemist. Het kon niet tot ontwikkeling komen. En dat dat zat hem in dat gewicht stuk. Maar het zat hem ook in een gebrek aan verbinding met mij. Ik wist zo lang niet wie ik was. Wat mijn persoonlijke stijl nou was en dat is echt pas heel laat op gang gekomen. Maar nu, nu is het er, nu heeft het echt z’n plek gevonden.

En als ik nu winkel, ik hou niet heel erg van winkelen, want het is vaak druk. Er zijn veel prikkels…haha…Veel mensen, veel kleding, veel prikkels. In een pashokje ben ik het op een gegeven moment ook echt zat. Steeds dat aankleden, uitkleden, die stof die steeds zo langs mijn huid gaat, langs mijn lijf gaat. Het wordt snel benauwd in zo’n pashokje, dus ik ben niet heel erg gek op winkelen.
Maar ik weet inmiddels wel echt als ik in een winkel sta: oh, deze kleur hoef ik niet naar te kijken. Dit zijn mijn kleuren. Deze stoffen, ik weet het kan nog zo mooi zijn, maar ik vind het niet lekker voelen op mijn huid. Ik trek dat één keer aan en daarna eigenlijk nooit meer. Of: ja, dit lijkt op het eerste gezicht heel erg leuk, maar ik weet dat dit nu, mijn stemming is een heel uitgesproken, maar deze stemming heb ik niet snel dit. Dit ben ik niet echt en nu weet ik het en kan ik echt vanuit mijn innerlijke kompas heel gemakkelijk de kleding samenstellen, de set samenstellen waarvan ik weet: ja dit. Hier word ik blij van Dit ga ik met veel plezier dragen. Zo leuk, zo leuk en ik ben best veelzijdig van aard in mijn eigen stemmingen. Dus het klopt ook wel dat ook mijn kledingkast of wat daar hangt veelzijdig is. Ik kan net zo genieten van een jeans met een T-shirtje en een paar gympen als een super elegante klassieke outfit. En het is zo leuk om nu echt te weten wat bij mij past en in het verzamelen van de kleding voor die shoot had ik daarmee ook echt veel plezier.

En het was heerlijk om daar in de zo mijn eigen spoor te kunnen volgen. Expressie te kunnen geven aan mijzelf. Heel fijn, ontzettend leuk. En als je eenmaal voorbij bent aan het gewichtstuk en het gewichtstuk, er niet meer inzit en je dan ook je eigen persoonlijke smaak kunt voelen. Jouw toon, jouw kleur, jouw ritme, jouw aard en daar expressie aan kan geven in de kleding die je kiest, is dat echt een feest.

En wat daarna, nadat ik de kleding had verzameld wat de shoot ontzettend leuk maakte, was dat ik ook echt kon ontspannen voor de camera. En dat is iets wat ik vroeger wel heel goed kon als het ging om filmcamera. Ik heb toneelschool gedaan. Ik heb jarenlang als actrice gewerkt, maar voor een fotocamera had ik dat niet. Daar voelde ik altijd een soort van bevriezen en vond het heel erg moeilijk om ondanks dat je stilstaat toch een beweging te voelen. En nu, in deze fotoshoot lukte me dat en het ging helemaal vanzelf. En het was zo leuk. Ik had een prachtige locatie gekozen bij het Rijksmuseum in Amsterdam, de stad waar ik zo van hou en dat museum heeft een prachtige tuin waar je gratis naar binnen kan. En die tuin is ook dagelijks geopend. En daar hadden we allemaal mooie hoekjes en plekjes uitgekozen om foto’s te nemen.

Je zal ze nog wel zien, als je mij volgt op social media en op een gegeven moment had er zich een gigantisch lange rij toeristen gevormd, naast de ingang van het museum, bij de poort waar ik op dat moment foto’s aan het nemen was en ik had er helemaal geen last van. Ik was niet verlegen, ik voelde me niet bekeken. Ik had gewoon echt alleen maar plezier in wat ik aan het doen was en iedereen was welkom. Welkom om ernaar te kijken of om er wat van te vinden, om het leuk te vinden of niet leuk te vinden of boeiend of niet. Ik voelde me echt compleet vrij, ontspannen en blij.

En ik had een hele leuke klik met de fotograaf. Het was echt een hele leuke ervaring. Superfijn om op deze plek te kunnen zijn, met mezelf, met kleding en met contact maken en mezelf laten zien voor het oog van een camera.

Wat ik in deze les met je wil delen is een viertal vragen die jou helpen als je last hebt van de gedachte dat je alles al geprobeerd hebt. Ik weet hoe ontmoedigend het kan zijn als je al heel veel diëten hebt gevolgd. Als je al jaren in een strijd met eten gevangen zit en voor je gevoel alles al hebt geprobeerd. En de waarheid is natuurlijk dat dat alleen maar een gevoel is, want je hebt niet daadwerkelijk alles al geprobeerd. Dat is onmogelijk. Er is zoveel mogelijk. Er zijn zoveel opties, maar ik weet wel waar je het over hebt als je last hebt van die gedachten. Het is hetzelfde als wanneer je lang aan het solliciteren bent en op zoek bent naar een baan en je hebt al heel veel gesolliciteerd, dan kun je ook op een gegeven moment last krijgen van de gedachte: ik heb overal gesolliciteerd. Dat is natuurlijk niet waar. Je kan onmogelijk overal gesolliciteerd hebben. Daar heb je de tijd niet voor, maar je kan wel last krijgen van die gedachten en het gevoel wat zo’n gedachte oproept is natuurlijk heel ontmoedigend. Het ondermijnt je. Het bezwaart je.

En als je last hebt van de gedachte dat je alles al geprobeerd hebt als het gaat om het oplossen van je strijd met eten en afvallen, dan wil ik je helpen door een viertal toetsvragen met je te delen die jou ineens laten zien van: oh ja. Natuurlijk. Er is nog genoeg wat ik niet heb gedaan. Er is nog genoeg wat ik kan oppakken om te creëren waar ik naar verlang. En met deze 4 toetsvragen wil ik dat perspectief daarop voor je verbreden. Die horizon voor je verbreden en je de mogelijkheden daarvan laten zien.
De eerste vraag is de volgende: Weet je dat je gevoelig bent voor snelle suikers en ben je daar ooit goed mee geholpen? Weet je dat je een brein hebt wat gevoelig is voor snelle suikers en ben je ooit goed geholpen om daar je weg in te vinden? Wat is het antwoord: ja of nee?

Ik wist op een gegeven moment wel, voor mezelf, dat mijn brein erg gevoelig reageerde op voedsel. Er waren gewoon dingen waar ik erg van aan ging, waar ik moeilijk maar een beetje van kon eten zonder dat ik direct een verlangen naar meer voelde. Maar ik was daar nooit goed mee geholpen. Ik herkende het ook niet als iets wat specifiek bij mijn brein hoorde. Kortom, met andere woorden, ik verwachtte gewoon dat ik net zoals de mensen naar wie ik keek en waarmee ik mezelf mee vergeleek, ik met gemak maat moest kunnen houden met dat soort eten. Waarom kon ik er nou niet gewoon één van nemen? Dat was een verwijt wat ik bij mezelf neerlegde.

En toen ik op een gegeven moment merkte: oké linksom of rechtsom, het lukt me gewoon niet om hier maat mee te houden. Toen zei ik soms tegen mezelf: weet je, dan moet je dat gewoon maar niet meer eten. Want blijkbaar kan jij daar niet normaal mee omgaan. Eet het allemaal gewoon helemaal niet meer, blijf er dan maar van af. En als ik maar voldoende pijn had. En flink aan het overeten was geweest, dan was dat de keuze die ik op dat moment maakte. Maar het was niet wat ik echt wilde. Ik kwam er dan ook altijd vroeg of laat weer van terug. En dan probeerde ik toch weer daar mijn weg in te vinden. En is dat iets wat jij herkent? Probeer jij hier je weg in te vinden zonder dat je hier ooit goed in geholpen bent, meegeholpen bent? Als dat niet zo is, dan is dit iets waar nog heel veel in voor je mogelijk is. Echt gaan begrijpen hoe jouw brein reageert op snelle suikers, want daar heb ik het nu over. Dus de pasta, de witte rijst, de crackers, brood, maar ook gewoon snoep en snacks. Als jij een brein hebt wat daar snel van aangaat, wat als snel meer daarvan wil, dan wordt het hoog tijd dat je jezelf eens heel goed laat helpen om te ontdekken wat je daarmee kan. Wat het voor je betekent en hoe je daar je weg in vindt in jouw relatie met eten. Dat is de eerste vraag die je zelf mag stellen als toetsvraag als jij nu nog denkt dat je alles al hebt geprobeerd. Als je hier nog niet goed mee geholpen bent, dan ligt hier zeker een enorme kans voor je.

De tweede vraag. Is je ooit geleerd hoe je, als het om afvallen gaat, echt aan je eigen kant kon staan en vanuit kameraadschap het beste in jezelf naar boven haalt in dit proces? Is je ooit geleerd hoe je aan je eigen kant komt staan en vanuit kameraadschap het beste in jezelf naar boven haalt? Als het om afvallen gaat aan het veranderen van jouw relatie met eten? Dit is iets waar heel veel in te winnen valt, want wat er gebeurt als je veel diëten hebt gevolgd en je hebt altijd alleen maar tijdelijk succes behaalt dan raakt de relatie met jezelf op een gegeven moment gewoon onder spanning. Je wordt boos op jezelf, je maakt jezelf verwijten. Of je gaat helemaal uit contact en wil het hele hoofdstuk afvallen helemaal niet meer bekijken. Je wilt niet weten wat je erover denkt, wat je erover voelt. Je distantieert je jezelf ervan uit geestelijk zelfbehoud, wil er niet meer over nadenken. Het wordt ook een soort van taboe. Heb het er niet over. Ik wil het niet meer weten. En dan ben je gewoon aan het vermijden.
Dus of je vermijdt het onderwerp of je pakt het op, maar komt direct weer met jezelf in die gespannen relatie. Van zelfverwijt van zelfkritiek. Waarom kan je nou niet gewoon normaal doen? Waarom kan je hier nou niet aan je plan houden? Vanmorgen zei je nog dat je dit niet ging doen. Kijk nou wat je doet. Vind je het gek dat je je broek niet goed dicht krijgt! Vind je het gek dat die knelt. Dat.

Dus is je ooit geleerd hoe je aan je eigen kant komt te staan in dit proces en vanuit kameraadschap jezelf begeleidt en het beste in jezelf naar boven haalt en daarmee jouw dieetmentaliteit loslaat. Het zwart wit denken loslaten: de dag is nu toch al verpest. Kan net zo goed dooreten. Ik heb het weer verknald. Dat. Als je dat nog niet goed is geleerd, als je nog niet goed weet hoe je aan je eigen kant komt staan, dan heb je nog niet alles geprobeerd en valt er nog heel veel voor je te winnen. Daar kan heel veel spanning die er nu nog zit in die relatie met eten eruit en zodra die eruit komt kan je weer leren. Gaat die blikvernauwing, die tunnelvisie waar je nu nog last van hebt, die gaat eraf en er ontstaat ruimte voor verandering. En dat voelt zo anders. Ja, dus dit is een hele belangrijke vraag, kameraadschap en onvoorwaardelijke liefde maakt het veel gemakkelijker voor je om te veranderen en jezelf beter te gaan begrijpen.

En dan een derde vraag. Ben je bewust van de gedachte die je denkt? De negatieve overtuigingen waar je last van hebt als het gaat om eten en je gewicht, maar ook de negatieve overtuigingen waar je last van hebt in de andere gebieden van je leven. En weet je hoe je die overtuigingen vervangt? Doe je dat dagelijks? Doe je dagelijks gedachtenwerk met jezelf? Als het antwoord daarop nee is. Dan weet ik precies wat je nodig hebt om uit je strijd met eten te komen, want dit, het managen van je gedachten, het bewustzijn van wat je allemaal denkt en wat je allemaal gelooft, is één van de pijlers waarop je een fantastische relatie met eten creëert. Het maakt onderdeel uit van het fundament van het oplossen van je strijd met eten en van het fundament van een fantastische relatie met jezelf. Die relatie die je met eten hebt, is voor een heel groot deel een afspiegeling van de relatie die je met jezelf hebt. Dat biochemische stuk, die gevoeligheid voor snelle suikers. Dat staat er los van. Maar alles daaromheen is echt een afspiegeling van de relatie met jezelf.

En als jou nu nog niet goed geleerd is hoe je gedachtenwerk doet, hoe je bewust wordt van wat je allemaal denkt, wat je allemaal gelooft. Over eten, over afvallen, over jezelf, jouw zelfbeeld. Je zelfbeeld is een constructie van gedachten die je ooit aangereikt zijn waar jij een verhaal van maakte, vaak al op heel jonge leeftijd. Als tiener. Nou, ga maar kijken naar wat je allemaal over jezelf gelooft. Gedachte zoals: ik doe het niet goed genoeg of ik voldoe niet. Dat zijn typische puberale gedachten die je in die levensfase ooit hebt opgepikt en die allemaal op de automatische piloot zijn beland, geautomatiseerd zijn en die als je dertig bent, veertig bent, vijftig bent, zestig bent nog steeds bij je zijn als je niet hebt geleerd hoe je dagelijks gedachtenwerk doet en dit soort overtuigingen uit je gedachtenpatronen krijgt, uit je cognitie krijgt en vandaaruit een heel nieuw zelfbeeld creëert. Of nieuwe overtuigingen over jouw vermogen om een fantastische relatie met eten te creëren.

Dus als je dit werk nu nog niet doet en nog niet eerder hebt gedaan of misschien een keer incidenteel maar niet structureel hebt verweven met je dagelijkse leven, met jezelf zorg, dan heb je nog niet alles geprobeerd en dan weet ik wat je nodig hebt om uit je strijd met eten te komen.

En de vierde en laatste vraag. Heb je ooit een goed realistisch ontwerp gemaakt van zelfzorg? Wat niet uitgaat van je ideaal, maar uitgaat van je ontwikkeling. Heb je ooit een goed en realistisch ontwerp van zelfzorg gemaakt, wat niet uitgaat van je ideaal, maar uitgaat van je ontwikkeling.

Heb je dat ontwerp nu? Oké. I rest my case…haha. Want wat heb je nodig? Je hebt dat nodig in het aansturen van onszelf. Joh, het brein van ons, het heeft het zo druk en prio 1 van je brein is waken over je veiligheid. Je brein is niet bezig met je geluk. Je brein is niet bezig met je relatie met eten, hoeveel pijn je ook hebt van je huidige gewicht, hoeveel pijn je misschien ook hebt van de obsessie of de verwaarlozing waar je in zit. Je brein kan dat wat jij voor jezelf wilt creëren niet de hele dag voor je vast te houden. Op het netvlies houden, als jij dat niet op een structurele manier weet te begeleiden. En daar heb je een goed ontwerp bij nodig. En als je dat nog niet hebt gemaakt, maar alleen maar steeds van dieet naar dieet hopt of, wat ik op een gegeven moment deed aan was geen dieet meer bedenken, maar gewoon alleen maar tegen alles waar je van aankwam tegen mezelf zeggen: oh, dit moet ik nu eigenlijk niet eten. Ook dit mag ik niet hebben. Het mocht eigenlijk nooit.

Na heel veel diëten steeds weer iets nieuws proberen, oppakken, gleed ik op een gegeven moment gewoon mentaal helemaal af in een continuüm van dingen niet mogen. Allemaal verboden vruchten die in die relatie met eten zaten. En dus voelde ik altijd spanning als ik iets at waarvan ik wist: ja, daar kom je van aan of dat is ongezond. En ik wist veel over gezonde voeding. En al die kennis zat me continu in de weg bij de keuzes die ik maakte. En dat was geen goed ontwerp. Dat was alleen maar een uit de hand gelopen patroon van restrictie waar ik last van had en van gedachten van negativiteit. Daar zat helemaal niets opbouwend in.
Dus hoe voelt dat voor jou? Hoe levenslustig, opbouwend, positief is jouw plan van de dag van zelfzorg? Heb je dat plan? En hoe blij ben je daarmee? Net als waar ik, die kleding waar ik het eerder over had. Voelt het als een afspiegeling van jouw liefde voor jezelf en van de mate waarin je jezelf belangrijk weet te maken in jouw dagelijkse leven? Of ben je alleen maar die pakezel die continu van taak naar taak moet en aldoor klaarstaan voor anderen? En hard werken om je werk af te krijgen. En is die zelfzorg iets wat aan je aandacht ontsnapt of er ergens achteraankomt, of continu een bron van zelfkritiek? Dat. Als je dat goeie, realistische, opbouwende ontwerp van zelfzorg niet hebt, dan weet ik wat je nodig hebt om die fijne relatie met eten te kunnen creëren. En jou strijdt met eten op te lossen.

Dit waren vier vragen voor je. En als je tegen één van die vragen of meerdere van die vragen nee zegt. Het is je nog niet geleerd. Je hebt het niet. Je bent er niet mee geholpen. Je past het niet dagelijks toe. Dan heb je nog niet alles geprobeerd en dat is goed nieuws. Ja, dus als die gedachte nog in je opkomt, dan weet je dat je die aan je voorbij mag laten gaan en kun je hem herkennen als gewoon niet waar, feitelijk niet waar. Je hebt nog niet alles geprobeerd en weet: er is nog zelf voor je mogelijk. Echt. Dat het je tot nu toe nog niet is gelukt is omdat je tot nu toe steeds een eenzijdige aanpak hebt gehanteerd. Of deze waardevolle elementen die ik nu net voor je besproken nog onvoldoende hebt toegepast en kennis meegemaakt en ik kan je daarmee helpen.

Ik weet precies hoe ik je via mijn formule daar de stappen in laat zetten en hier mag je over gaan nadenken. Ja, oké. Ik vond fijn om hier weer voor je te zijn. Je hebt nog niet alles geprobeerd, dat is goed nieuws. En ik zou zeggen: trek morgen of vandaag iets aan wat als een verlengstuk voelt van jou zelf, van jouw zelfexpressie. Want ik ben blij dat je hier bent. Ik ben blij dat jij onderdeel uitmaakt van deze prachtige, wondere wereld waarin iedereen gezien mag worden en een plek mag innemen. En geef jezelf dit geschenk. Gebruik je kleding als een vorm van zelfexpressie. En als je dat niet lukt, help ik je graag om te leren hoe je afvalt zonder dieet, jouw fijne relatie met eten creëert en je dan net zo vrij kan voelen in het uiten van wie jij bent en wat je bent met kleding die draagt. Ik ben er volgende week weer. Tot dan.