Afl. 89 Body Positivity

Je hoeft het vet op je lichaam niet mooi te vinden. Ik heb dat in het verleden geprobeerd te doen en merkte dat ik mijzelf voor de gek hield. De waarheid was dat ik mijn lichaam slanker mooier vond.

Maar ik ontdekte ook dat mijn lichaam voortdurend afkeuren en bekritiseren niet werkte. Het was respectloos en hield mij in mijn strijd met eten gevangen.

Luister naar deze aflevering en ontdek de eerlijke middenweg waarmee je afvallen gemakkelijker maakt en het afkeuren van je lichaam oplost.

---

Wat je ontdekt:

• De invloed van sprookjes op je lichaamsbeeld.
• Wat het lastig maakt om het afkeuren van je lichaam los te laten.
• De derde weg tussen het afkeuren of negeren van je lichaam.

---

 

Transcript Afl. 89

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 89.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? Wat fijn dat je weer luistert. Met mij gaat het heel erg goed en ik ben blij dat ik, nu het weer mooier wordt en de jassen weer uitgaan en je je eigen blote armen en benen weer ziet, je een les kan aanreiken waarin ik het met je heb over het liefhebben van het huis waarin je woont. En dan heb ik het natuurlijk over je lichaam. Het is zo fijn om te kunnen genieten van je lichaam en het met mooi weer de ruimte te kunnen geven om verkoeling te kunnen ervaren en buiten te kunnen bewegen zonder jezelf te bedekken of te verstoppen. Maar als je daar veel geestelijke pijn bij ervaart omdat je je schaamt voor je lichaam of het lelijk vindt dan mag daar iets in veranderen. En met deze les wil ik je helpen om dat voor elkaar te krijgen.

Er is zoiets als de beweging die body positivity heet en body positivity betekent niets anders dan een oproep aan elkaar, aan de gemeenschap om meer inclusiviteit toe te laten in de diversiteit van onze lichamen en daarmee te zeggen: laten we bij elkaar dat schoonheidsideaal niet door de strot duwen, maar elkaar de ruimte geven om het lichaam te mogen vieren dat we hebben zonder elkaar te vertellen wat je wel of niet mooi zou moeten vinden.

Ik ben daar natuurlijk helemaal voor. Ik ben ervoor omdat niet iedereen die overeet een eetprobleem ervaart. En niet iedereen die overgewicht heeft wil afvallen. En dat is helemaal goed. Helemaal prima. Dit is jouw lichaam. Het huis waarin jij leeft. En het is natuurlijk heerlijk als andere mensen je daarin met rust laten en niet bestoken met wat jij mooi zou moeten vinden. Zou moeten bedekken. Zou moeten afglijden, maar dat jij gewoon mag genieten van het lichaam wat je hebt en anderen daar ook de ruimte voor geeft. Fat shaming, body shaming, voegt niets toe. En ik ben heel erg blij dat deze beweging er is. Ik ben in culturen geweest, zoals je weet ben ik of misschien weet ben ik zelf half Surinaams en toen ik als jong meisje in Suriname kwam kon ik duidelijk zien dat er een verschil was in cultuur in wat mooi gevonden werd. Er was een verschil in het schoonheidsideaal zoals ik dat in Nederland meemaakte. En zoals ik dat daar gewaardeerd zag en ik vond dat heerlijk. Ik vond het prachtig. Een verademing om te zien dat alle lichamen gevierd werden.

Als ik terugkijk naar mijn jeugd, mijn vroegste jeugd, teruggaat naar de jaren waarin mij sprookjes werden voorgelezen, werd mij voortdurend verteld dat mooi zijn belangrijk was. Niet direct, maar indirect. Prinsesjes werden voortdurend omschreven en bewonderd om hun schoonheid. Hun schoonheid was noemenswaardig. Het was het vermelden waard door de sprookjesverteller om eerst uitgebreid te omschrijven hoe prachtig het prinsesje was.

Over haar intellect werd meestal niet veel gezegd, maar haar uiterlijk werd uitgebreid omschreven. En zo klein als ik was, heb ik, denk ik toen al de boodschap opgepikt: mooi zijn doet ertoe. Mooi zijn is belangrijk. Mooi zijn is noemenswaardig. En later op de middelbare school kan ik mij nog herinneren dat in de puberteit er zoiets door de klas scheen als het verhaal over de potloodtest.

En de potlood test. Als jij je het nog kan herinneren of ook ooit bij jou voorbij is gekomen, was een test waarbij meisjes tegen elkaar zeiden als je een potlood onder je borsten houdt, dan moet dat potlood als het goed is daaronder vandaan vallen. Als ze door je borst wordt vastgeklemd en daar blijft zitten, dan heb je hangtieten.

En op mijn veertiende leerde ik dus al: het is niet de bedoeling dat je borsten hangen. Dat potlood. Dat moet eronder vandaan vallen. En anders zijn je borsten blijkbaar niet mooi genoeg. Of is er iets mis mee. Kortom, er zijn zo veel boodschappen die je als jong meisje oppikt over je uiterlijk. En in de jaren tachtig was er een meidenblad. Dat heette De Club en ik kan me nog herinneren dat ik in die club voor het eerst, ik was daar lid van, het was een maandblad dat ik daar een artikel in las wat ging over het verliezen van je vetrolletjes voor de zomer en het was echt een tienerblad. En ik kan me nog herinneren dat ik foto’s zag van verschillende oefeningen die je dan aan het strand kon doen in je bikini. En er waren pijltjes bij getekend naar vetrolletjes en hoe die oefeningen je zouden helpen om te zorgen dat die vetrolletjes ervan af gingen. Boodschappen, boodschappen, boodschappen, boodschappen en wat body positivity die benadrukt is: luister, niet iedereen die overeet ervaart een eetprobleem. En niet iedereen met overgewicht wil afvallen. Duw bij elkaar het schoonheidsideaal niet door de strot, maar geef elkaar de ruimte om het lichaam te mogen vieren dat je hebt. En ik vind dat een prachtige boodschap en een hele belangrijke boodschap. Zeker ook als je wel wilt afvallen.

Positief over je lichaam zijn, je positief verhouden tot het overgewicht wat je nu hebt, is heel belangrijk om af te kunnen vallen. Het maakt het afvallen veel gemakkelijker.

Alleen, je komt daarbij in dat modderige stuk waarvan je zegt: ja, maar ik vind het gewoon oprecht niet mooi. Hoe kan ik mijn lichaam nou mooi vinden als ik het gewoon echt niet mooi vind? Als ik dat vet niet mooi vind, als ik die putjes in mijn dijbenen niet mooi vind? En daar kan ik je mee helpen.

Een van de dingen die mij pijn deed in de jaren dat ik overat en overgewicht had was dat ik wist hoe dat overgewicht eraan was gekomen. En dat was één van de redenen waarom ik het zo moeilijk vind om dat gewicht te zien. Ik vond het vet op mijn lichaam zo moeilijk om te zien, omdat ik wist dat het eraan was gekomen met zoveel weerstand, omdat ik niet in staat was om niet te overeten. Elke ochtend opnieuw stond ik op met een verlangen om niet te overeten en een plan van hoe ik dat voor elkaar ging krijgen. En elke dag opnieuw deed ik het toch. En dat nam ik mezelf zo kwalijk. Het deed zo’n pijn om geen controle te hebben over mijn eigen gedrag. Dat het resultaat van dat gebrek aan controle, dat kunnen zien. Elke dag in de spiegel en moeite hebben om mijn broek dicht te krijgen. Dat deed zoveel pijn geestelijk. En daar had ik grote moeite mee en dat was een van de redenen waarom ik heel veel moeite had met het zien van mijn overgewicht.

Maar los daarvan. Als je nou wilt afvallen, als je uit het overeten wilt komen, zal je ruimte moeten creëren om te kunnen veranderen. En een van de ontdekkingen die ik deed in het oplossen van mijn strijd met eten was dat ik mezelf niet dun kon haten. Dat lukte gewoon niet. Dat werkte gewoon niet. En eigenlijk in mijn worsteling. In de pijn van die jaren kende ik maar twee standen. Of ik probeerde mezelf dun te haten. Ik vocht tegen mijn lijf en het liefste had ik een mes kunnen zetten in mijn dijbenen om het vet af te snijden. Zoveel weerstand voelde ik erbij. Of, in een poging om mijn eigen geestelijke gezondheid, dat beetje wat ik nog had, om dat af te schermen en te bewaken, schoot ik door naar de andere kant en wilde ik het helemaal loslaten. Wilde ik gewoon mijn lichaam eigenlijk niet zien. Niet weten dat het er is. Mijn overgewicht niet zien. Het verhullen onder grote sweaters en zwarte legging. Het zoveel mogelijk verbergen en negeren. Mijn lichaam gewoon negeren, want ik was zo machteloos over dat overeten dat het enige wat ik kon doen was proberen dan gewoon het effect van dat overeten maar niet te zien om daarmee de pijn van de pijnlijke gedachten die ik had bij het zien van mijn vet om die te vermijden.

Dus of ik vocht op wilskracht om het eraf te krijgen en stortte me op dieet naar dieet, naar dieet en probeerde op wilskracht af te vallen en haatte dat vet wat ik zag en obsedeerde over dat vet en stond continu op de weegschaal. Of ik negeerde mijn lichaam compleet. Uit geestelijk zelfbehoud.

Geen van beiden brachten mij de oplossing waar ik naar zocht. Geen van beide hielpen mij echt verder. En toen ik dat heel duidelijk kon zien. Besloot ik om een derde weg te zoeken. Mijn lichaam niet negeren, maar mijn lichaam ook niet haten. Er moest een derde weg bestaan tussen die twee in en toen ik daarnaar op zoek ging en me realiseerde: Marjena, hoe zou het voor je kunnen zijn als je zou proberen om je lichaam te gaan waarderen? Toen voelde ik direct een enorme angst opkomen. Mijn grote angst was dat als ik mijn lichaam zou gaan waarderen en het niet langer zou haatte, ik daarmee mijn motivatie om af te vallen zou kunnen verliezen. Sterker nog, ik was bang dat mijn overeten dan compleet uit de hand zou lopen. Mijn overtuiging was dat zolang ik in ieder geval dat overgewicht maar hekelde mij dat in elk geval nog enigszins motiveerde om elke dag opnieuw bij dat opstaan weer mij voor te nemen om niet overeten. Ik dacht dat het mijn mentale stok achter de deur was.

Ik was ervan overtuigd dat het dat was, omdat die drang om de overeten zo groot was. Mijn verlangen naar overeten was zo intens dat ik echt dacht dat het enige wat nog een beetje dat enigszins binnen de perken hield, dat overeten, mijn afwijzing van mijn lichaam was. En mijn grote angst was dat ik met het loslaten van de afwijzing van mijn lichaam als een tsunami dat overeten helemaal nog verder uit de klauwen zou lopen. Alleen dat ik dat dan niet meer erg zou vinden. En dus was ik bang dat ik echt zwaar obese zou worden als ik mijn lichaam niet langer afwees. Ik was bang dat ik dan zou zeggen: Oké, maar dan laat ik het ook maar helemaal gaan. En dus ga ik nu naar de supermarkt. Gooi ik daar mijn mandje vol, ga ik naar huis, ga ik op de bank liggen en eten en hou ik daar nooit meer mee op. Dat was mijn schrikbeeld. Dat was mijn angst. En die angst werd ingegeven doordat mijn cravings zo intens konden zijn. Maar verlangen naar overeten kon mij zo overvallen. En dan zo krachtig zijn dat het me echt intimideerde. De kracht ervan intimideerde mij. Het maakte me bang. Het voelde bijna als een storm die door mij heen kon razen. En als ik mijn lichaam niet langer zou afwijzen, waar zou dat dan eindigen? Wat zou er met mijn lichaam gebeuren? Wat zou er met mij gebeuren? Wie werd ik als ik niet meer dagelijks zo keihard terugvocht? Daar ging dit over.

Dat was mijn angst. En dat maakte het zo lastig om die derde weg te vinden. Ik dacht: het enige wat ik kon doen was mijn lichaam lelijk blijven vinden en daaruit de motivatie putten om elke dag opnieuw toch te proberen dat overeten binnen de perken te houden. Maar ik zag dat het niet werkte en ik doe de aanname dat het ook voor jou niet werkt. En die derde weg, die bestaat gelukkig wel.

En dit is hoe die eruitziet. Om af te kunnen vallen en je strijdt met eten op te kunnen lossen, helpt het enorm als je ontspant. Stress over het overeten en stress over je lichaam geeft blikvernauwing en vanuit die blikvernauwing word je heel makkelijk getriggerd in dat wat je nou juist niet meer wil. En dat is dat overeten. Stress over je lichaam, je lichaam haten, je van je lichaam walgen of je lichaam negeren uit zelfbehoud maakt dat je niet vanuit een opbouwende, positieve houding kan gaan veranderen. Want in het ene geval roep je zoveel spanning op tussen jou en je spiegelbeeld dat het eten en de beslissingen die je overdag met eten moet nemen allemaal beladen voor je zijn. Dat lelijk vinden van je lichaam, dat is niet iets wat alleen maar even voorbijkomt als je onder de douche staat. Of je aan- of uitkleden of langs een spiegel loopt. Dat gevoel, die gedachte die je daar hebt over dat walgen van wat je ziet. Dat zit in je. Het is een afwijzing die je jezelf daar geeft en die afwijzing in je doet pijn en die pijn maakt dat je het wilt veranderen en dat je ook een urgentie voelt om het te veranderen. Het voelt zo afschuwelijk om in jouw lichaam te zijn. Je wilt er bijna uit kunnen springen. En die urgentie om het te kunnen veranderen, die is nog bij je op het moment dat je gedurende de dag jouw keuzes maakt met eten. En hoe groter die pijn en urgentie is, hoe meer beladen de keuzes die je met eten maakt zijn. En dat geeft spanning. En die spanning wordt door je brein geïnterpreteerd als een gebrek aan voedsel of een dreigend gebrek aan voedsel. Er hangt een spanning rondom voedsel en het primitieve deel van je brein kan dat maar op één manier interpreteren. En dat is dat er schaarste is of schaarste dreigt. En dus voel je juist een verlangen naar eten. Het maakt dopamine voor je aan om jou te manipuleren en aan te sporen juist te eten. En daar ga je weer. Je voelt dat verlangen opkomen en je denkt: oh nee, ik wil dit niet, maar ik wil het ook weer wel. Wat ga ik nou doen? Zal ik wel? Zal ik niet? En je eet, waarna je waarschijnlijk weer die gedachte hebt van: oké, het is nu toch al verpest. Laat maar, het lukt me toch niet.

Deze spanning heb je voor een deel al gecreëerd bij het opstaan toen je je lichaam keurde, bekritiseerde en afwees. Het negeren van je lichaam, de andere kant van het spectrum, in verwaarlozing gaan, niet willen weten hoe je lichaam eruitziet. Je lichaam niet willen vieren, er geen contact mee willen hebben helpt je ook niet verder, want dat maakt dat je gewoon wilt uitschakelen, niet wilt weten, niet bewust wilt eten. Je wil het hele hoofdstukken eten vermijden en dus eten je wat er zoal voorbijkomt zonder daar nog een verlangen aan te koppelen of iets in te willen ontwikkelen met jezelf. Je hebt het als het ware weggezet. Dus in het ene geval heb je last van verwaarlozing en het negeren van jezelf waar je niet verder mee komt, en in het andere geval heb je last van spanning en stress die jezelf oproept met het actief afkeuren, afwijzen en walgen van je lichaam.
Die derde weg. Je lichaam omarmen, ervaren en waarderen roept de angst op dat je dan je motivatie zal verliezen om nog verzet te bieden aan dat verlangen naar overeten wat je voelt.

En gelukkig blijkt dat niet waar te zijn. Het is niet zo. Ik heb die sprong in het diepe gemaakt, want ik zag dat ik noch met het verwaarlozen en negeren mezelf kon veranderen en die strijd met eten oplossen en ook met het walgen van mijn lichaam en strijd met eten niet oplosten. Beide deden pijn en beide brachten me niet wat ik wilde. Ik had moeite met mijn overgewicht omdat ik wist waar het vandaan kwam. Het zat daar niet omdat ik het mooi vond en het zat er niet omdat ik dat overeten niet als een probleem ervoer. En dat is het ding. In body Positivity zeg je: ik ga voor inclusiviteit. Elk lichaam mag gevierd worden en ik wil over iemand met overgewicht niet automatisch de aanname doen dat ze dat als een probleem ervaren of dat ze dat overgewicht lelijk vinden. Elk lichaam mag er zijn en elk lichaam mag gevierd worden en daarmee aangekleed worden zoals jij daar zelf plezier in hebt. Maar voor de meeste mensen die naar deze podcast luisteren is er geen plezier, is er geen genieten van dat overgewicht.

En dit is hier in mijn standpunt. Jouw esthetische voorkeur is van jou. Jij mag beslissen wat jij voor jezelf mooi wilt vinden en je hoeft het overgewicht dat je hebt, het vet op je lichaam niet mooi te vinden om wel een relatie met je lichaam te kunnen creëren waarin je jezelf geen pijn doet over dat overgewicht, want dit is het ding. Je hebt rust en ruimte nodig. Een stressvrije ruimte om je strijd met eten op te kunnen lossen. Je hebt ook bewustzijn nodig om je strijd met eten op te kunnen lossen. En dat betekent dat je het beste kan functioneren als je in je lichaam aanwezig bent. Als je présent bent.

En dit is daarin de derde weg, de oplossing waar je voor kan kiezen. Je hoeft het vet op je lichaam niet mooi te vinden om je brein wel te kunnen leren dat het jou niet continu hoeft te helpen herinneren dat je het niet mooi vindt. En DAAR zit je opening. Daar zit je ruimte.

Je kan je brein leren om hierover op te houden. Om niet continu al bij het opstaan, bij het douchen, het aankleden, langs een spiegel lopen jou te vertellen wat je ook alweer zo lelijk vindt aan jezelf. Het is respectloos. Het is pijnlijk. En het helpt je niet uit je strijd met eten. Het voegt niets toe.

Want vanuit een negatieve motivatie kan je nooit een positief resultaat creëren. Dat gaat gewoon niet. En dat verwijt wat eronder zit. Waar ik zo’n last van had, weten hoe dat verder aan is gekomen. En mezelf zo zo kwalijk nemen dat ik geen controle had over dat overeten wat ik deed. Dat voegt ook niks toe. Dat helpt niet.

Je wilt jezelf niets verwijten. Je wilt jezelf leren begrijpen.

Dus je wilt een ruimte kunnen creëren waarin het voor jou veilig wordt om je aan en uit te kunnen kleden zonder negatief commentaar naar je hoofd te krijgen. Je wilt iets leuks aan kunnen trekken om naar een feestje te gaan zonder te zuchten en te zeggen: ja, maar als je nou 5 kilo minder had gewogen of 10 kilo of hoeveel dan ook, had dit je leuker gestaan. Dat is niet liefdevol. Dat is niet kameraadschappelijk. Je zou het nooit tegen je beste vriendin zeggen: ja, ‘t is een leuke top, maar jammer van dat overgewicht, dat had je leuker gestaan als je minder had gewogen. Zou je nooit doen. Nooit.

Een goeie toets is over de dingen die je tegen jezelf in gedachten over je lichaam zegt of je die tegen een klein kind zou zeggen. Zou je een kleinkind bij je kunnen roepen, een klein kind met overgewicht en tegen dat kind kunnen zeggen: hé, laat je blote buikje eens zien. En dan de dingen zeggen die jij tegen jezelf zegt over jouw eigen blote buik. Ondenkbaar! Ondenkbaar, zou je nooit doen. Omdat je richting dat kind of je beste vriendin direct voelt dat dat grensoverschrijdend gedrag is. Dat dat misbruik is. Geestelijk misbruik en niet oké. En voor jezelf geldt hetzelfde. Dat die gedachte in je hoofd voorbijkomen en niet hardop worden uitgesproken, neemt niet weg dat ze er zijn en dat jij ze hoort.

En dus is het net zo goed misbruik. En die angst dat als je dat misbruik niet op jezelf loslaat, je strijdt met eten en het overeten helemaal nog verder uit de klauwen loopt, is ongegrond. Maar daar kom je alleen achter door het risico te nemen en het te gaan ondervinden. Het scheelt je namelijk alleen maar heel veel negatieve energie en daarmee stress en het haalt de spanning van je relatie met eten eraf. Dit lichaam waar je in woont is jouw huis en je wilt respectvol met je huis omgaan. En je hoeft het vet op je lichaam niet mooi te vinden om er wel over op te kunnen houden. Zoals je ook bij iemand bij wie je op bezoek komt, waar jij misschien de inrichting niet mooi vindt, dat niet hoeft te benoemen. Dat doe je niet en omdat je je eigen gedachten kan horen, is het niet hardop uitspreken niet genoeg. Je wilt je brein gaan trainen om die gedachten niet steeds voor je te herhalen, om die gedachten niet steeds op te roepen. En daar heb je een interventie voor nodig. Daar heeft je brein wat training voor nodig.
En het komt simpelweg op een paar stappen neer. Op het moment dat er in negatieve gedachten over je lichaam in je opkomt, is het eerste wat je nodig hebt het herkennen van die negatieve gedachten, het kunnen labelen en kunnen vangen als het ware. Hé, ik zie je. Hé, negatieve gedachte. Ik zie je!

En je kan negatieve gedachten niet voorkomen dat die in je opkomt, omdat dat de reflexmatig gebeurt. Je brein draait patronen voor je af en deze gedachten staan al heel lang op de automatische piloot. Dus die gedachte, die plopt gewoon op en het eerste wat je dan doet is het herkennen, kunnen labelen. O ja, o ja, natuurlijk denk ik dit nu, want dit denk ik al jaren op deze manier. O ja, natuurlijk denk ik dit nu. En dan, nadat je die gedachte hebt gevangen kun je twee dingen doen. Je kan je brein een ander klusje geven. Op het moment dat je meegaat in die gedachte, komen er nog meer gedachten achteraan over hoeveel je weegt, of je aan het aankomen bent of aan het afvallen bent. Hoe lang di nu al is. Waarom je het zo lelijk vindt. Er komt een hele gedachtestroom achteraan en die wil je niet toelaten. Dus vanaf het moment dat je die eerste gedachte van het patroon hebt gevangen, wil je brein een ander klusje geven om daarmee te laten merken, ik beloon dit gedrag niet langer. En dat andere klusje kan iets heel neutraal zijn. Je kan benoemen wat voor weer het vandaag is. Of als je onder de douche staat, de achterkant van de shampoofles gaan lezen. Iets neutraals opzoeken waardoor je brein leert: oh, wacht even, dit doen we niet meer. En dit is gewoon iets wat je telkens als het gebeurt herhaalt.

Of je kan dat moment gebruiken om heel actief andere gedachten te gaan kiezen. Jezelf eraan te helpen herinneren dat je dit gedachtepatroon van het negatief becommentariëren van je lichaam wilt leren loslaten. Dat je dat nu wilt oefenen. Dat je ervoor openstaat om te ontdekken dat je dit patroon kan loslaten. Dat je jezelf de vrijheid geeft om je lichaam van binnenuit te leren beleven in plaats van het voortdurend van buitenaf te bekijken, zoals in die sprookjes. Is mijn lichaam schoon of niet..haha..de schoonste van het land. Is mijn lichaam de schoonste van het land? Ja, onder de douche misschien wel…haha…als je goed gewassen, want ik weet nog dat als klein meisje verwarrend vond. Ze was de schoonste van het land. Betekende dat dat prinsesje haar handen heel vaak waste?

Dus je geeft je brein of een ander klusje of je gaat gedachten oefenen die jou helpen te bevestigen dat je dit aan het loslaten bent en dat je je lichaam op een andere manier wilt leren ervaren van binnenuit, en dat je je lichaam wilt gaan respecteren en liefde wilt geven, met liefde wilt omringen. En dat betekent niet dat je de putjes in je benen mooi hoeft te vinden. Maar als het stil wordt, ben je daar al.

Kan je dat begrijpen? Dus je hoeft het niet mooi te vinden. Je hoeft het niet lelijk te vinden. Het kan neutraal voor je worden. Dit is jouw lijf met alles erop en eraan en er zijn dingen die je misschien heel erg mooi vindt aan jouw lichaam en dingen die je niet mooi vindt aan je lichaam. Maar je kan een brein creëren voor jezelf, wat daar niet mee bezighoudt. Wat het daar niet voortdurend over wil hebben en dat is heerlijk, is verrukkelijk. Want het punt is natuurlijk uiteindelijk dat je in dit sterfelijke lichaam de schoonheid die je hebt verliest.

Uiteindelijk ga je dit lichaam verliezen. Alles is vergankelijk aan je. En hoe fijn is het als je tot op hoogbejaarde leeftijd, ik hoop dat je heel oud mag worden kan genieten van het hebben van dit huis. En dat het vergankelijk kan zijn, dat het beschadigd kan raken, dat het kan gaan verkleuren en verkneukelen en krimpen zonder dat jij daar geestelijke pijn van hebt. En dat is een geschenk wat tot je beschikking staat. Dat kan je jezelf geven. Het is zo fijn als je zwangerschappen en het terugveren van je zwangerschappen niet gepaard gaat met he lelijk vinden van je lichaam en zo snel mogelijk weer dat lichaam terug willen hebben wat je had voor dat je ooit zwanger werd en je dan bezighouden met je huid. En hoe je lichaam veranderd is na een zwangerschap. Je hebt een kindje in je leven gekregen. Je bent moeder geworden. Wat zo bijzonder is. En het is zo zonde en zo pijnlijk als daar, onder die ervaring ineens ook nog die dubbele bodem zit van een heel verhaal in je hoofd, over je lichaam en hoe je het wilt veranderen.

Ik denk echt dat na die sprookjes en wat je daar misschien ook over oppikte ooit als kind, net als ik het zo fijn is als je je lichaam weer voor jezelf claimt en besluit dat jouw menselijke ervaring hier op deze aarde helemaal los mag staan van de oordelen en de labels zoals je die ooit misschien opgeplakt hebt gekregen en jezelf daarna hebt opgeplakt. Jezelf bevrijden van die labels is zo fijn en het oplossen van je strijd met eten wordt er gemakkelijker door.

Toen ik de switch maakte en besloot om deze derde weg te gaan bewandelen, ben ik ook de kleding gaan dragen die ik wilde dragen, waarvan ik steeds tegen mezelf had gezegd. Die draag ik pas als ik ben afgevallen. Die draag ik pas als ik dun ben. Ik droeg geen sieraden. Ik kocht nooit nieuwe kleding. Ik verstopte mezelf. Alles was als soort van op de plank gelegd, voor dan, als ik dat punt had bereikt. En ik kwam nooit op dat punt. En ik heb het allemaal van de plank gehaald. En ik ben mezelf gaan aankleden zoals ik me wilde kleden als ik dat ideale gewicht had. Ik heb mezelf sierraden omgehangen. Ik weet nog dat ik de hele goedkope armbandjes kocht die heel vrolijk rinkelde. En iedere keer als ik ze zo vrolijk om mijn pols voelde rinkelen, herinnerde mij dat aan: je hebt toestemming, je hebt toestemming. Ik heb ervoor gekozen om nu, nu van je te genieten, nu te vieren dat je hier bent, nu je lichaam te vieren en dat wat je niet mooi vindt aan jezelf, dat mag er zijn. Maar we gaan er niet meer over hebben. En iedere keer als ik mezelf in die leuke, frisse jeans zag en die armbandjes hoorde rinkelen, voelde ik ineens dat er een soort van nieuwe beleving was van mijn dagen.

Ik mocht er zijn. Ik had mezelf toestemming gegeven. Ik mocht er zijn en het maakte me zo blij. Het maakte mijn leven zoveel lichter en daarin werd afvallen ook gemakkelijker. Ik werd dus ook lichter, want ineens was er de rust en ruimte om te gaan ontdekken hoe mijn strijd met eten oploste. Hoe een fantastische relatie met eten kon creëren. Hoe ik die cravings, waar ik zo’n last van had, hoe ik die kon gaan oplossen en ze steeds minder vaak tegenkwam.

Dit is een geschenk wat jij jezelf nu al kan gaan geven. Ongeacht je huidige gewicht, ongeacht hoe je lichaam eruitziet. En ik denk dat het fantastisch is als je een relatie met je lichaam kan creëren waarin je weet: niets wat mijn lichaam kan overkomen, staat mij in de weg om mijn lichaam te kunnen waarderen en ervan te genieten. Om erin te kunnen dansen om het te kunnen laten stralen. Om de levenslust ende levensenergie die ik voel om die uit te kunnen leven op de manier die vandaag goed voelt, die vandaag bij mij past.

En het betekende voor mij ook dat ik in de zomer ging hardlopen met blote benen en dat ik niet langer die intense schaamte en pijn voelde, waarbij ik het idee had zoals ik dat vroeger had, dat iedereen die naar mij keek mijn benen lelijk vond en zou denken: jee, die durft. Gadver. En dat is natuurlijk weer body positivity, die inclusiviteit. Elkaar de ruimte geven. Asjeblieft.

Ik hoop dat ik hiermee heb geïnspireerd en een paar mooie stappen heb gegeven. Ik heb je een paar mooie stappen gegeven om dit patroon in jezelf te kunnen veranderen en het op te kunnen lossen. En body positivity begint in je hoofd, begint bij jezelf, begint bij jouw lichaam en het is een geschenk wat je ook aan anderen kan geven. En ik vind dat een prachtige, mooie positieve ontwikkeling. Jij mag mooi vinden daarbij wat jij mooi vindt en je hoeft je esthetische voorkeuren niet aan te passen. Je hoeft je ook niet gedwongen te voelen om overgewicht mooi te kunnen vinden. En juist die vrijheid, die absolute vrijheid voor iedereen om mooi te mogen vinden wat je mooi vindt en elkaar de ruimte te geven om mooi te mogen vinden wat je mooi vindt.

Dat is denk ik het geschenk wat we elkaar hier mogen geven. Ik ben er volgende week weer. En ik wens je een prachtige week. Tot dan. Bye!