Afl. 156 Jezelf wegcijferen

Kom je vaak onvoldoende aan jezelf toe? Als je wacht tot iedereen verzorgd is of je werk helemaal af voordat jij aan de beurt komt ben je meestal te laat. Je overeet en weet niet goed waarom. Wat je nodig hebt om dit te veranderen is een ander beeld van jezelf en daar hoef je niet hard voor te werken.

Zodra je ziet wat er nog meer voor je mogelijk is kan een vonk van inspiratie overspingen waarmee je zelfbeeld subtiel verschuift. Je bekijkt jezelf met andere ogen en ontdekt hoe goed dit voelt.

Onder invloed van hormonen hebben vooral vrouwen de neiging zichzelf weg te cijferen. Daarbij wordt meisjes geleerd om lief te zijn en betekent lief de ander eerst.
Maar als man kan je hier ook last van hebben en daarmee profijt van deze les.

---

Wat je ontdekt:

• Het verband tussen jezelf wegcijferen en overeten
• Hoe je jezelf met andere ogen kan zien.
• Hoe leiderschap een rol speelt in je menselijk netwerk, zowel binnen als buiten je werk.

---

 

Transcript Afl. 156

Laten we het hebben over leiderschap en waarom je het moeilijk kan vinden om jezelf als leider te zien. En hoe je dat terugvindt op je bord.

Hoe is het? Hoe gaat het met je? Wat fijn dat je weer luistert. Luister, ik ga even op een zeepkist staan. Stevig, omdat mij de afgelopen week, is opgevallen hoe weinig vrouwen zichzelf als leider zien. En als je een man bent en hiernaar luistert, of je zit ergens op dat gender spectrum waarvan je zegt ik identificeer mij als vrouw, neem mee, want dan heb ik het tegen jou. Neem mee wat ik hier vertel over leiderschap. En als je man bent, herken jij je misschien ook in wat ik nu vertel. Maar wat ik voor mij zie zijn vooral de vrouwen die in mijn programma zitten. Ik coach voornamelijk vrouwen, omdat vrouwen al generaties lang veel meer dan mannen de doelgroep zijn van het schoonheidsideaal in de cosmetica-industrie. Dus meisjes, generaties lang, zijn zich veel jonger en eerder en langer al gaan afvragen voldoet mijn uiterlijk wel? Waardoor ze zijn gaan lijnen, restrictieve diëten hebben gevolgd op jonge leeftijd en daarmee in de problemen zijn geraakt met hun brein.

En in Etenslessen lossen we dat helemaal op. Als je nog niet in Etenslessen zit, waar wacht je op..haha? Want we kunnen dit helemaal voor je oplossen. Zo fijn! In mijn programma zitten meer vrouwen dan mannen. Veel meer vrouwen dan mannen. En dus zie ik vooral ook heel veel het vrouwelijk perspectief van een strijd met eten. En wat ik in dat perspectief zie, wat ik zie in die strijd met eten, is dat meisjes zo is geleerd vanuit het patriarchaat om dienstbaar te zijn. Gedreven te zijn, hard te werken, niemand voor de voeten te lopen en te zorgen dat ze alles afkrijgen. Dat is wat een dienstbaar meisje doet. Ze doet haar taakjes, maakt alles netjes af, zorgt dat ze het foutloos doet en krijgt dan te horen: goed gedaan. En zodra ze het goed heeft gedaan kan ze een goed gevoel hebben over zichzelf en gaat ze weer terug om het allemaal nog een keer te doen. Hard werken. Niemand voor de voeten lopen. Dienstbaar zijn. Niet te veel vragen. Niemand tot last zijn. Geen foutjes maken. Goed je best doen.

Dat is geen leiderschap. Dat is volgzaamheid en dienstbaarheid. En hormonaal worden we daar, door onze biologie in gestimuleerd. Oestrogenen stimuleren je om zorgzaam te zijn, om oog te hebben voor de omgeving. Heeft iedereen het naar z’n zin? Heeft hier iemand nog iets nodig? Wil er iemand iets te drinken? Is het hier niet te warm? Is het hier niet te koud? Moeten we eerder stoppen? Wat is hier nodig? Wat zijn de behoeften van anderen? Dat is wat dat zorghormoon in ons aanzet. En dat is maar goed ook, want anders zouden we onze baby’s na twee weken op Marktplaats zetten..haha..Er is zoveel energie voor nodig om voor een baby te zorgen. Daar moet je echt waanzinnig veel liefde bij voelen en zorgzaamheid bij voelen. Anders check je uit. Anders stop je daarmee. Dus het is ook goed. Het is ook goed dat we daar zo’n enorme krachtige driver voor hebben. Maar het ondersteunt je niet in je leiderschap. Je hebt dat zorghormoon en daarnaast dat patriarchaat wat je heeft geleerd dat een goed meisje is een lief meisje en een lief meisje is niemand tot last. Een lief meisje neemt niet te veel ruimte in en een lief meisje geeft ruimte.

En dat, als je dat niet kan herkennen als je de leider in jezelf geen ruimte geeft, als je jezelf niet als leider ziet, is van invloed op je relatie met eten en je compenseert het met eten.

En ik heb vorige week meerdere mensen toevallig allemaal op leiderschap gecoacht en dat was voor mij reden om te denken ok, ik wil het hier met jou over hebben. Ik wil dat je je hier bewust van bent en ik wil dat je hier naar kijkt en checkt. Doe ik dit ook? Zie ik mezelf dit ook doen? Want dat gaat je zoveel schelen in overeten, je gaat zoveel minder overeten. Je gaat zo’n fijne relatie met eten krijgen, kunnen krijgen en afvallen als je je leiderschap ontwikkelt.

En wat betekent dat? Ik geef je een paar voorbeelden. Ik coachte iemand op het hebben van haar nieuwe baan en ze merkte dat ze er niet zo goed in zat. Ze was niet aan het overeten, maar het voelde niet goed. En toen ik aan haar vroeg wat ze daar vanuit leiderschap mee deed, zag ik dat ze dat nog niet had gedaan en omdat ze zichzelf niet als een leider, vanuit leiderschap had aangestuurd hierin, liep ze rond met de gedachte kan ik deze baan wel aan? Doe ik het wel goed? Voldoe ik wel? En toen ik haar coachte en hielp om in een andere rol te stappen en vanuit leiderschap naar zichzelf te kijken, toen kon ze ineens zien oh, wacht even, er komt nu gewoon ontzettend veel op mij af. Mijn brein is zich aan het aanpassen daaraan. Het is ontzettend hard aan het werken. Daardoor voel ik een enorme prikkeling. En wat doe ik met die prikkeling? Ik heb die geïnterpreteerd als kan ik dit wel aan? Voldoe ik wel? Ze was zich daar niet van bewust, maar nu kon ze dat zien.

En toen ik aan haar vroeg: hoe voelt het als je je afvraagt of je wel voldoet? Ja, dan voel ik me onzeker. En wat doe je vanuit die onzekerheid? Ja, ga ik als een malle studeren, als een gek voortdurend lezen, studeren, studeren, studeren, waardoor mijn brein nog meer geprikkeld raakt, overprikkeld raakt. En van daaruit doe ik ineens helemaal niks meer. Ga ik uitstellen. Ik maak andere dingen niet af. Ik loop ervoor weg.

En wat gebeurt er dan? Dat bevestigt de gedachte: ik weet niet of ik dit wel kan.

Maar dit was allemaal aan haar aandacht ontsnapt omdat ze niet vanuit leiderschap naar zichzelf keek. Vanuit leiderschap naar zichzelf kijken betekende zichzelf zien als een capabele vrouw. Capabel in haar nieuwe baan. En vanuit het idee dat je capabel bent een hele andere betekenis geven aan die prikkeling die je in je geest voelt. Natuurlijk is die prikkeling er. Mijn brein is nu gewoon heel hard aan het werken. Het enige wat er is, is prikkeling. Maar die prikkeling is neutraal. Ik bepaal vanuit leiderschap welke betekenis ik die geef. En de betekenis waar ik voor kies is: ik ben capabel. En het is volkomen logisch dat mijn brein nu zo hard aan het werk is dat ik soms de dingen nog niet overzie. En ik bepaal welke betekenis ik dat geef. En als ik uitga van de overtuiging dat ik capabel ben, dan kom ik heel anders opdagen.

En toen we dat onderzochten zag ze duidelijk ja, dan neem ik juist de tijd om lekker buiten te wandelen. Mijn brein rust te geven, ruimte te geven om al die nieuwe indrukken te verwerken. Dan temporiseren ik met die studie. Ik maak keuzes. Welke dingen ga ik nu oppakken? Welke dingen komen wel op een ander moment? Ik kan nu nog niet direct nu ik hier nieuw binnen ben op een tien presteren en van mijn brein vragen om op een tien te presteren. Ik doceer wat ik mijn brein laat presteren. Ik doseer wat ik mijn brein laat opnemen en verwerken en dat betekent dat ik het nu op een zes doe, op een zeven doe, sommige dagen op een vijf. Maar uitgaand van het idee ik ben capabel is dat geen enkel probleem omdat je vanuit leiderschap ziet: zo werkt dat. Dit heeft ruimte en tijd nodig en ik scherm die af. Ik overvraag mezelf niet. Ik heb niks te bewijzen. Want ik heb het al voor mezelf besloten. Ik voldoe. En van daaruit schroef ik het langzaam op, gaat mijn brein op tempo komen worden. Sommige dingen raken steeds meer vertrouwd en bekend en daar bouw ik op door.

En de verlichting die ze voelde was precies waar ze voor kwam. Precies wat ze nodig had. Ah, oké, vanuit leiderschap kon ze zien: ik kan die prikkeling begeleiden, Juist pauzes nemen, niet overcompenseren met studie, de tijd nemen. En dat wat ik dan ook oppak, kan ik me veel beter op concentreren. Vanuit die rust, vanuit dat vertrouwen, van mijn eigen vertrouwen in mijn eigen capaciteiten.

Een andere coaching ging over een thuissituatie van s ochtends niet schrijven, want als ik opsta en ga schrijven, dan komen de kinderen me opzoeken en dan wordt ineens het hele gezin wakker. En dan moet ik eigenlijk al aan de slag met ze.

Is dat zo? Is dat zo vanuit leiderschap? Vanuit dienstbaarheid? Ja. Vanuit dienstbaarheid en voegen en zorgzaamheid ja. Zodra die kuikentjes piepen ga ik ze voeden, ga ik voor ze zorgen. Maar niet vanuit leiderschap. Vanuit leiderschap maak je andere keuzes. Vanuit leiderschap zie je: mijn welbevinden komt op de eerste plaats. Want als het met mij goed gaat, profiteert mijn hele netwerk daarvan. En dat betekent dat ik die afscherm. Ik scherm mijn welbevinden af. Iedereen om me heen moet wachten zodat ik voor mijn welbevinden kan zorgen. En daarmee heb ik meer te geven. En dat kan betekenen dat iemand anders misschien, voor die wakker wordende kinderen zorgt. Of dat die wakker geworden kinderen moeten wachten. En zichzelf vermaken.

Voor alles is een oplossing. Je brein kan werkelijk voor alles een oplossing bedenken, zodra die hobbel genomen is, zodra je dat perspectief hebt gepakt en echt bent ingekocht en overtuigd van je eigen leiderschap. En de noodzaak, de verantwoordelijkheid om daar ruimte voor te claimen.

Als je je brein niet aanstuurt, als je niet de tijd neemt om stil te staan, de dag te beginnen bij de vraag: wat wil ik vandaag creëren? Wat is vandaag voor mij belangrijk? Als je daar de dag niet mee start, overkomt de dag je. En stap je in het rolletje wat je ooit is toebedeeld. Wees dienstbaar, loop niemand voor de voeten. En zorg dat je vandaag alles afkrijgt. En ik zie zoveel vrouwen in Etenslessen hiermee worstelen en hun weg in zoeken.

Ja maar, als ik nee zeg voel ik me schuldig. Als ik niet ga voel ik me schuldig. Ze nemen de tijd niet omdat eerst met zichzelf vanuit leiderschap om daar op te reflecteren en te kijken: waar baseer ik mijn keuzes op? Wanneer is het goed voor mij om ja te zeggen en wanneer is het goed voor mij om nee te zeggen? En als je daar zuiver in wordt vanuit leiderschap en weet waarom je doet wat je doet, wordt het zo fijn voor jouw omgeving om met je om te gaan. Ze weten precies wat ze aan je hebben. Het ontzorgt ze. Ze hoeven nooit te denken ze zegt nu wel ja, maar vervolgens gaat ze het zo chagrijnig doen. Wil ze het wel? Had ik het niet moeten vragen? Ik merk dat ik me nu bezwaard begin te voelen. Die ruis veroorzaak jij. Om dan als je merkt dat ze zich bezwaard voelen, voel jij ineens bevestiging en word je teerhartig. Want je wilt niet dat ze zich rot voelen. En dan is t ineens weer allemaal oké.

Hoe weet ik dit? Omdat ik het heb gedaan..haha..

Ik was dat meisje wat alleen maar dienstbaar mocht zijn. Niemand voor de voeten lopen, alles afkrijgen en wat dan te horen kreeg goed gedaan. Goed zo. Volgende taakje. Nu niet meer. M’n dochter zegt zo vaak tegen mij hoe fijn ze het vindt: Mamma, jou ja is echt een ja en jou nee is echt een vrolijke nee. Jij kan zo vrolijk nee zeggen. Het verrast haar hoe gemakkelijk en met hoeveel vrolijkheid ik haar teleur kan stellen. En waarom? Omdat ik ze mij zo bewust ben dat het haar ten goede komt. Dus het voelt voor mij niet als slecht nieuws om te brengen. Zo fijn voor haar ook. Ze weet altijd precies waar ze aan toe is met me. Ze hoeft nooit af te tasten of echt wel oké is, mijn ja is een ja en mijn nee is een nee.

En ik wil voor jou dat je jezelf gaat zien als een leider. En het oude idee dat je dan bitchy bent, dominant bent, een kreng bent of zelfzuchtig en egoïstisch overboord gooit. Je bent juist verantwoordelijk. Het is je verantwoordelijkheid. Jouw welbevinden is je verantwoordelijkheid.

Je geestelijk fysieke emotionele welbevinden is jouw verantwoordelijkheid. En relaties waarin jij steeds tegen de ander moet zeggen: wil je niet liever lekker naar je bed? Zullen we de afspraak anders doorschuiven? Weet je zeker dat je dit wel wilt? Zijn vaak relaties waarin jij dat terugverwacht. Je wilt dat de ander dat ook voor jou doet. En als ik jouw people please dan people please jij mij, dan hoeven we nooit in leiderschap te stappen. Want we nemen dat dan van elkaar over en dan kunnen we nog steeds dat lieve meisje blijven wat niemand tot last wil zijn, binnen de lijntjes kleurt en altijd haar taakjes af heeft. En daar waar ze moe is en het moeilijk heeft, is er iemand anders die zegt: nu hoeft het even niet. Toch? Voel je t ook? Weg daarmee. Stop daarmee. Het is geen leiderschap. En jij bent ook een leider. Jij bent ook een leider. Jij bent de leider in je eigen leven. En iedereen om je heen profiteert ervan als je jezelf zo gaat zien en die ruimte claimt, die ruimte inneemt, die verantwoordelijkheid naar je toe haalt.

En je merkt het. Je merkt het aan het eten als je het niet doet. Als je probeert gezeglijk te blijven omdat je je anders zelfzuchtig voelt of een egoïst en daardoor over je grenzen gaat, merk je dat aan je gewicht. Je ziet het op de weegschaal, je voelt het aan je kleding en je ziet het aan het eten wat je eet terwijl je geen honger hebt.

Omdat je het wegcijferen van jezelf compenseert met eten. Omdat het ergens voelt als of je dan inderdaad keurig doet wat je is geleerd. Niemand tot last willen zijn, maar je bent juist iedereen tot last en vooral jezelf tot last. Je kan je welbevinden op deze manier niet bewaken. Niemand heeft er wat aan. Het is een misverstand geweest. Je bent een leider en die zorghormonen die je hebt, die je biologisch zo stimuleren om meer bezig te zijn met de behoeftes en het welbevinden van de ander, daar wil je leiding aan geven. Die wil je kunnen herkennen als je natuur en jij begeleidt die natuur. En jij ziet: hé, ja, natuurlijk, ik zie het, ze zijn nu moe en ik zie ze willen nu misschien dit. Of ze willen nu misschien dat. Maar ik zorg nu eerst voor mijzelf. Want ik voel dat ik nu rust nodig heb, ruimte nodig heb. En ik ben ervan overtuigd dat een goed leider dagelijks ruimte nodig heeft om van een afstand naar de dingen te kijken, te onderzoeken. Welke keuzes maak ik? Welke overtuigingen heb ik? Waarom doe ik wat ik doe, wat willen creëren en dus reflecteert op eigen functioneren. En dat is niet een luxe. Hier bestaat nog zo vaak een misverstand over Ja, maar nu moet ik het gewoon kunnen.

Er is geen grote denker, leider, die tegen zichzelf zegt: reflectie heb ik nou niet meer nodig. Nu moet ik het gewoon kunnen. Natuurlijk. Niet, dat brein van ons. Dat brein van ons heeft sturing nodig. Het is een navigatiesysteem dat ingesteld moet worden. Als dat niet gebeurt, gaat het brein altijd zoeken naar de meest efficiënte, lees: energiebesparende keuze. En vermijdt de pijn en zoekt het naar genot op de meeste efficiënte manier en daarmee kan je heel goed overleven. Maar niet tot bloei komen en evolueren. Het beste in jezelf naar boven halen. En dat patriarchaat wat misschien helemaal in je kinderbrein ooit geslopen is, kunnen herkennen en zien als iets wat niet dienstbaar is aan jou en jouw welbevinden en het beste in jou naar boven halen. Dan ben je alleen maar dat meisje wat zich aanpast, wat aangepast gedrag laat zien, niemand tot last wil zijn, niemand voor de voeten wil lopen en altijd heel keurig haar best doet om alles af te krijgen. Om daaraan te kunnen ontgroeien wil je kijken naar wat is mij ooit geleerd over egoïsme en zelfzucht? Waar zit het misverstand? Wat klopt hier niet? Hoe ben ik een leider in mijn eigen leven?

En ik beloof het je. Het scheelt je gewicht. Het scheelt je overeten. En het gaat je leven zoveel leuker maken en je relaties zo zuiver maken. Zo fijn. Al die ruis die er nu misschien nog in zit, gaat er helemaal uit.

Je komt vanuit leiderschap. Want wat ik ook zie is dat sommige van mijn klanten zeggen het gaat nu even niet, want er is iemand ziek in mijn familie. Ik zit nu in een verbouwing. Er is iets gaande op het werk. Dat is geen leiderschap. Dan ben je dat dienstbare meisje wat alleen maar zegt: dat gaat nu allemaal even voor.

Nee, jij gaat voor altijd. Altijd. Je wil een vrouw zijn. Je wil een man zijn. Je wil iemand zijn die juist als er een verbouwing gaande is, als er iemand chronisch ziek is in de familie, als er iets ernstigs aan de hand is in je leven, die juist dan die zelfzorg bewaakt, afschermt, prioriteit geeft. Want juist nu wordt daar een groter appèl op gedaan. En dus is het juist nu zo belangrijk dat jij daarover waakt. En niet in het oude rolletje stapt van de ander eerst, de ander eerst, want dan ben ik goed.

Denk hier over na. Ik voelde hier heel veel bij omdat ik me zo bewust ben van de prijs die je ervoor betaalt als je jezelf niet toestaat om in leiderschap te stappen en de kans die er voor je ligt als je het wel doet.

Het heeft mijn leven zo veranderd. Er is echt een Marjena voor en een Marjena na. En ik ben dol op de leider in mij, want ze zorgt zo goed voor mij. En daar mee zo goed voor haar omgeving. Ik kan zo goed sturen op mijn leven en er kunnen zich dingen voordoen in mijn leven waarvan een ander zou zeggen: oh wow, dat is pittig zeg! Ja, maar mijn zelfzorg lijdt er niet onder. Nooit niet. Zo goed, zo fijn, zo stabiel en betrouwbaar voor mijzelf en voor mijn omgeving. En dan hoef je niet te overeten.

I love it. Voel je de kans? Voel je de liefde? De kracht waarmee ik dit zeg? Laat het bezinken. Laat het op je inwerken en doe er iets mee. En als je het lastig vindt om dit te ontwikkelen, kom in Etenslessen, want hier doen we het met elkaar. We doen het samen en het is zo boeiend en zo opwindend. Iedereen voelt het, zo voelt, zou die veranderingen en observeert die bij elkaar en raakt daardoor geïnspireerd. Het is fantastisch. Ja, kom dat halen. Ik ben er volgende week weer bij. Fijne dag. Tot dan!