Afl. 227 Tegenslag, als alles tegelijk komt

Tegenslag hoort bij het leven. Hoe navigeer je daar doorheen zonder overeten? Ik bespreek het in deze les, waarin de tegenslag die ik de afgelopen tijd meemaakte een goed voorbeeld is van een reeks gebeurtenissen die je omschrijft als ‘het kwam ook wel allemaal tegelijk’. Ik vertel je wat ik meemaakte en waarom mijn relatie met eten mij daar goed in kon dragen. Luister naar aflevering 227 Tegenslag, als alles tegelijk komtvoor de inspiratie en een opbouwend perspectief op je menselijkheid als de dingen tegenzitten.

---

Wat je ontdekt:

• Waarom imperfectie in je relatie met eten zo goed werkt.
• Waarom je niet bang hoeft te zijn voor imperfectie.

---

 

Transcript Afl. 227 Tegenslag, als alles tegelijk komt

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 227. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet. En een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen!

Tegenslag. Als alles tegelijk komt.

Laten we het daarover hebben, want we maken het allemaal mee. En ik heb het heel recent meegemaakt. Een stapeling van tegenslag. Ik ga je er alles over vertellen. Ik neem je mee in het hele verhaal, de hele rollercoaster. De achtbaan aan gebeurtenissen. En als ik het heb over tegenslag, dan heb ik het zowel over kleine tegenslag, van die kleine vormen van stress, als de grote. En kleine vormen van stress bedoel ik dat je je sleutels niet kan vinden, dat je in de file belandt, dat je je paspoort kwijt bent, of een bonnetje wat je nodig hebt.

Het zijn die kleine dingen die tegen kunnen zitten, die stress geven. En dan zijn er de grote dingen, de grote tegenslag waar nou de mensen die van je houden jou misschien een bloemetje voor geven. Die tegenslag, de dingen waarvan we het met elkaar eens zijn. Dit zijn omstandigheden die zou je niet voor jezelf uitkiezen. En dat zit hem in die kleine dingen, je sleutels kwijt zijn, in de file belanden en in die grote dingen. Het zijn vormen van tegenslag, groot en klein, die als je dat kan het liefst wilt vermijden en niet voor jezelf zou uitkiezen. Wat was nou mijn tegenslag van de afgelopen maanden?

Het was een stapeling van dingen.

Het begon met de kankerdiagnose van mijn man. Bob en ik zijn al 30 jaar samen. Ik heb al langer met hem geleefd dan zonder hem. Dus we zijn een beetje met elkaar vergroeid. En daarin super complementair. Ik ben echt goed in de dingen waar hij niet goed in is. En andersom, we vullen elkaar fantastisch aan. En toen ik in 2015 Etenslessen online bracht, bouwde hij het digitale product. Hij komt uit de IT en alles wat abstract is, digitaal is, wat met nulletjes en eentjes te maken heeft, daar is hij heel erg goed in.

Hij is echt een specialist. IT Solutions en Bob zijn bijna een en hetzelfde. En zijn interesse en expertise ligt echt altijd in het zoeken naar het stroomlijnen van digitale processen en hij kan dat heel erg goed. Dat is absoluut niet mijn expertise. Ik ben van de coaching. En daarin vullen we elkaar uitstekend aan. Dus toen hij in eind november een kankerdiagnose kreeg, was dat iets wat ons overdonderde. In de eerste plaats omdat hij heel gezond leeft. Ik zorg goed voor mezelf, maar Bob zorgt heel goed voor zichzelf.

In die zin dat de mate waarin hij heel ritmisch sport, daar heel consequent in is. Dat gaat hem beter af dan mij. Bob sport altijd. En het is geen snoeper, geen snacker, geen drinker. Dus toen hij deze diagnose kreeg, waren we allebei compleet overdonderd en verrast. Maar buiten dat ik natuurlijk diep geraakt was, dat mijn beste vriend, mijn geliefde, mijn maatje ziek bleek te zijn, was ik ook zakelijk geraakt. Mijn businesspartner was ziek. En daarmee waren twee belangrijke pijlers in je leven, in mijn leven, ineens aan het wankelen.

Zo voelt dat dan.

Oh, wacht even, ik moet dealen met een nieuwe realiteit. De werkelijkheid zoals die was, bestaat niet meer en ik moet schakelen. En wat ik nodig had, de tijd die ik nodig had om dat te doen, die was kort, omdat zijn behandeling al vrij snel zou starten. Wat aan de ene kant heel fijn was, maar aan de andere kant ook de nodige tijd druk gaf, want ik wilde hem zo goed mogelijk supporten in zijn herstel. En dat betekende dat ik een programma kocht over voeding en kanker. Ik sjeesde naar Ikea om daar een kookeiland te kopen. Ik wilde dat die eeuwige stoelendans tussen mijn keukenapparatuur opgelost werd en mijn juicer en mijn blender al door op het aanrecht te hebben.

Dus ik ging naar Ikea en kocht daar een kookeiland en ik deed dat alleen. En in het sjouwen met dat eiland en het in de achterbak krijgen, blesseerde ik mijn rug. En ik gaf mezelf niet de tijd om dat meteen op te lossen. We gingen ook op vakantie naar Boston, naar Amerika, naar onze zoon die daar studeert voor zijn master. En ik heb die hele vakantie alles met pijn gedaan. En als je een stad bezoekt ga je struinen, ga je wandelen. We hebben zijn universiteit bezocht, natuurlijk door zijn wijk gewandeld. We waren eigenlijk al door buiten en dat deed zeer.

Dat was pijnlijk.

Dus die vakantie die we daar hadden, die werd wat voor mij overschaduwd. Deels door de pijn in mijn rug, maar natuurlijk ook door die diagnose die we echt nog maar net te horen hadden gekregen en we moesten dat een plek geven en vlak na die week in Boston zou zijn behandeling starten. Dus er kwam veel op me af. Ik had veel gevoelens om te verwerken en veel betekenisgeving te doen. Want als je wordt overvallen door dergelijke tegenslag als dit, dan heb je even tijd nodig en ruimte nodig om te beslissen welke betekenis je het geeft. In die turbulentie van mijn zere rug en deze diagnose, Ik ben ooit rugpatiënt geweest, ik ben ooit aan mijn rug geopereerd. Ik weet als mijn rug erg op slot gaat, als ik pijn heb, dat fietsen enorm helpt.

En wat gebeurt er bij puur toeval? Juist als ik wil trainen om mijn rug weer op orde te krijgen toen we terugkwamen uit Boston was dat mijn ketting brak. De ketting van mijn fiets, hoe vaak gebeurt je dat? Mijn ketting brak en net in die periode startte Bob zijn eerste chemo en pendelde ik heen en weer tussen het ziekenhuis met smoothies en juices omdat ik hem mijn support wilde bieden op dat gebied.

En het was een hoop gesjouw. Als je smoothies maakt en juices maakt dan weet je dat je veel verse groenten nodig hebt, je hebt veel producten nodig. En ik was dus ook veel met boodschappen aan het sjouwen en mijn rug had het daar moeilijk mee. Het hangen ook in het ziekenhuis, het samen zijn in het ziekenhuis waar ik niet voor mijn rug kon zorgen zoals ik dat thuis zou doen, was ook belastend.

Dus het stapelde allemaal nogal.

En om het kader nog iets verder uit te breiden, ik had dat jaar nog geen vakantie genomen. Ik had de hele zomer doorgewerkt om te proberen mijn manuscript af te krijgen van mijn boek. Dat was niet gelukt en ik heb daarvan geleerd, wat ik onder andere heb geleerd is, neem vakantie. Het boek is af als het af is.

Maar daardoor had ik des te meer uitgekeken naar die week in Boston. En ja, daar waar je misschien zou zeggen, oké, ik heb geen vakantie gehad, maar nu, nu heb ik een heerlijke week en vier ik kerst in Amerika en zie ik mijn zoon en hoe hij daar leeft met zijn vriendin. Dat werd allemaal even anders omdat ik moest opschakelen. Ik kon niet voor mijn gevoel achteroverleunen en bijkomen van het jaar, wat natuurlijk een verhaal in je hoofd is. Je bent uiteindelijk op elk moment van de dag alleen maar moe of niet.

Maar je hebt daar een verhaal over in je hoofd.

En als je een verhaal in je hoofd hebt, dat je nog geen vakantie hebt gehad en dat dit je vakantie is en je gaat die week, die vakantieweek in met een geblesseerde rug en een kankerdiagnose en het moeten bijschakelen van hé, hoe ga ik dat zakelijk inregelen? Dan heb je veel aan je hoofd en ben je niet aan het terugschakelen, maar juist aan het opschakelen.

Oké, al mijn plannen voor 2024 zoals ik die had gemaakt, laat ik los. En ik maak een nieuw plan, Want onderdeel van dat plan is het supporten van Bob in zijn herstel. En dat is voor mij heel belangrijk. Die geef ik een belangrijke plek. Dus je zou, als je met me meedenkt, meekijken, kan je je voorstellen dat ik veel had om over na te denken, veel had om te voelen. En dan was er ook nog die rug die aan het zeuren was en pijn deed.

Nou, eenmaal weer in Nederland heb ik dat gelukkig na zes weken wel op orde gekregen en ben ik naar mijn beschermheilige gegaan, zoals ik haar noem. Dat is voor mij dokter van Delft die na een heel medisch circuit van het zoeken naar oplossingen voor mijn rug voor mij de behandelaar was die me weer helemaal gezond kreeg. Zij is orthomanueel arts en echt waanzinnig goed in wat ze doet. Dus terzijde, als je rugpatiënt bent en niemand heeft jou tot nu toe kunnen helpen en je bent nog steeds zoekende naar een oplossing. Ga langs Dokter van Delft in Amsterdam. Ortho Manuel Arts, briljante vrouw. Mijn beschermheilige. Een aanbeveling.

Oké, dus daar was deze tegenslag en het is me gelukt om de oplossingen te vinden binnen Etenslessen, om Bob er uit te kunnen halen en te zorgen dat hij ziek kan zijn en daar ook alle tijd voor heeft.

Dat hebben we helemaal op orde gekregen in een hele korte tijd. En dat is fantastisch. Dat is ons gelukt. Alles is geregeld, alles stroomt, alles loopt, alles is stabiel. En daarmee hadden we dat stuk op orde. En waren we vervolgens aan het leren hoe werkt kanker en chemo en bestraling en wat vraagt dat van de thuissituatie. Hoe support ik hem daar zo goed mogelijk in? En voor ons was daarin alles nieuw.

Een van de aanbevelingen die we kregen was als je meerdere toiletten in huis hebt, splitsen dan in de week na de chemokuur, zodat het toilet wat gebruikt wordt door iemand die net chemo heeft gehad, niet door andere mensen wordt gebruikt. Als je bang bent voor toxische stoffen en ooit hebt geleerd dat je daarbij uit de buurt moet blijven, dan is dat natuurlijk een alarmerende aanbeveling. Iedereen is als het goed is bang voor toxische stoffen toch? Dus oké, dat zijn we toen gaan doen. We hebben onze toiletten gesplitst. Een andere aanbeveling die we kregen was: Zorg dat er geen zieke mensen over de vloer komen, want als je chemo krijgt, daalt het aantal rode bloedlichaampjes in je lichaam. Daar gaat dus minder zuurstof door je lichaam. En het aantal witte bloedlichaampjes dat je aanmaakt daalt ook. En dat maakt dat daardoor is je immuunsysteem zwakker.

Dus je verzwakt, je wordt wat kwetsbaar. Dus nodig geen zieke mensen uit over de vloer. En omdat je natuurlijk nooit weet of iemand op dat moment in een incubatiefase zit, haal je maar liever helemaal geen bezoek over de vloer. Dus dat is wat we deden. We splitsen onze toiletten en we zorgden dat er geen bezoek kwam.

Maar… mijn dochter werd ziek. En dat wisten we niet meteen.

Zij had een feestje gehad en dacht dat ze net iets te veel had gedronken en daarvan moest overgeven. En ze had iets gegeten waarvan ze dacht, volgens mij is dat verkeerd gevallen, dus haar darmen waren van slag. Ze was niet lekker. Vlak daarvoor werd mijn hond ziek. Ik heb twee honden en een van die twee werd ziek en die begon te braken en dat heeft zes uur geduurd. Dit was ooit een straathondje, kerngezond. Ik heb altijd in mijn hoofd dat vuilnisbakrasjes zoals het dat heet super sterk zijn omdat ze altijd alleen maar slootwater hebben gedronken. En eten van de Straat, Ramon zoals hij heet, is nog nooit ziek geweest, maar die werd nu ziek en die begon te braken en dat heeft zes uur lang geduurd.

Dus boven had ik een zieke, dat was Bob, en beneden had ik mijn zieke hond. En natuurlijk gebeurde dat op een zondagavond. Dus waar ga je heen met die hond? Ik heb een paar keer gebeld met zo’n 24-7-kliniek. En die, ja, die konden hem eigenlijk alleen maagzuurremmers geven. Iets tegen de misselijkheid. En ik dacht nou, als er wat in zijn lijf zit wat er uit moet dan kan hij maar beter braken. Dus ik kijk het nog even aan. Na zes uur van drinken en braken, drinken en braken hield dat op.

Maar daarna waren zijn darmen een volle week van slag en zodanig dat hij ‘s nachts steeds even de tuin in moest. Je kan je voorstellen dat we daar niet goed door konden slapen en dus besloten dat ik beter op de bank kon gaan liggen, zodat ik de achterdeur steeds open kon doen en Bob goed kon slapen, die toch door de chemo al minder goed kan slapen.

Dus dat was de situatie.

Ik lag beneden op de bank bij de hond. Hij lag boven. Het heeft een week geduurd. Nou, voor alle jonge ouders die hier naar luisteren, je weet dat als je meerdere keren per nacht je bed uit moet, dan ben je na een tijdje wel enigszins brak en moe. Dus dat kwam erbij.

Oké, meer tegenslag. Zieke hond. Vervolgens werd mijn dochter dus ziek en dat hadden we niet meteen in de gaten. Zij dacht dat ze iets te veel had gedronken en dat haar darmen daarna van slag waren. Ze was eerst bij haar vriendje geweest en toen kwamen ze samen naar ons huis toe. Nadat ze eenmaal hier waren en ik duidelijk aan haar zag dat ze inderdaad niet lekker was, vind ik ineens haar vriend beneden op de bank met opgetrokken knieën aan het huilen. En ik vraag wat er aan de hand is en hij huilt en hij zegt dat hij nog nooit zoveel buikpijn heeft gehad. Het waren niet gewoon steken, het was een continue steek, zei hij.

En ik schrik en ik realiseer me ineens, ze zijn gewoon alle twee ziek. Hij moet braken, ineens, en zijn darmen zeggen, alles moet eruit. Ze waren net een uur in huis. Ze kwamen binnen. Hallo, hi. Wat helemaal oké leek, was binnen een uur ineens heftige pijn en ziek. Dus het leek een soort van wildvuur, dat virus wat ze het huis in brachten. En ik schrok daar enorm van. Dus Bob had zich al teruggetrokken in zijn werkkamer. En ik heb die twee in de auto gezet en weggebracht.

En toen ik thuis kwam, ben ik meteen het huis gaan soppen.

De trapleuningen, het aanrecht, de koelkast, alles waar de deur klinkt, alles waarvan ik dacht dat dat virus misschien zou kunnen kleven, plakken, neerdwarrelen. Ik probeerde het schoon te maken en ik heb de voor- en de achterdeur tegen elkaar open gezet om ook even goed te luchten. Maar ik had wel bij ze in de auto gezeten. En nadat ik naar mijn bed ben gegaan, Bob en ik besloten om gescheiden te gaan slapen. Hij heeft een luchtbed opgepompt, ik ben uit zijn buurt gebleven, hij heeft zelf een luchtbed opgepompt in zijn werkkamer is daar gaan liggen.

En ik lag in ons bed en toen ik eenmaal in mijn bed lag, stijf van de stress en de schrik, voelde ik buikpijn. En even dacht ik nog, zou het van de stress kunnen zijn, maar ik wist wel beter, want stress gaat bij sommige mensen inderdaad op hun buik zitten, daar krijgen ze buikpijn van. Ik heb dat niet, ik heb dat nooit herkend. Dus, maar ik hoopte het even, dat het zo was. Zou het van de stress zijn? Maar een uur later werd ik ook inderdaad hartstikke ziek. Ik vloog naar de badkamer, liet me op mijn knieën vallen en braakte in de badkuip. En dat gebeurde nog een paar keer die nacht. En daarna kreeg ik er koorts bij en ook mijn darmen waren van slag.

Het was een shitshow.

Dus mijn dochter en haar vriendje waren ziek, ik was ziek en Bob zat in quarantaine in de werkkamer en ik hoorde hem, die schat, een paar keer die nacht opnieuw dat luchtbed oppompen, want het was poreus. Er zat misschien ergens een lekkage op een naad, ik weet het niet, maar hij heeft meerdere keren die nacht zijn bed opnieuw moeten oppompen. En het was echt een dieptepunt. Na alles wat ze had afgespeeld, voelde dit echt als een dieptepunt. Die ene aanbeveling van haal geen zieke mensen over de vloer ja, zag er nu uit als allemaal zieke mensen over de vloer, alleen maar zieke mensen over de vloer. En ik voelde me heel machteloos. Ik kon niks voor hem doen.

En ja, ik moest dit uitzieken. Wat we in elk geval deden, was Bob het huis uit krijgen. Zijn zus en haar man zijn ergens anders gaan logeren. En hij is naar haar huis gegaan en daar in quarantaine. En net toen ik dacht, dit kan niet erger, ik geloof dat we nou wel alles hebben gehad, belde hij mij op in paniek omdat zijn maagsonde was afgebroken. Die lag er af. Een maagsonde is een slangetje dat op je maag wordt gezet van de buitenkant af, operatief. Althans, het wordt van binnenuit aangebracht, maar dan hangt het slangetje aan de buitenkant, omdat tijdens deze behandeling je op een gegeven moment misschien niet meer kan slikken en dat het pijnlijk wordt.

Je verliest je eetlust.

En omdat je niet te veel gewicht mag verliezen, adviseren ze preventief zo’n maagsonde, zodat je ook van buitenaf via je maag vloeibare voeding kan toedienen en op gewicht blijven. En waar in november die kankerdiagnose kwam en we zo snel moesten schakelen en na onze vakantie in Boston hij meteen onder narcose moest om die maagsonde te krijgen. Dat was voor ons dus allemaal nieuw. Chemoprotocol, hoe ga je daarmee om? Hoe support je iemand die kanker heeft met voeding? En hoe gebruik je die maagsonde en onderhoud je die? Het was allemaal nieuw voor ons. Nu belde hij mij dus op in paniek dat dat ding was afgebroken. En ik lag daar in bed hartstikke ziek met koorts, kon niks voor hem doen. En het enige wat we konden bedenken was dat hij gewoon zo snel mogelijk naar een ziekenhuis moest.

Dat deed hij en bij het dichtstbijzijnde ziekenhuis wilde ze hem onder narcose brengen om opnieuw van binnenuit een nieuwe maagsonde aan te brengen en alles in hem zei nee, nee die procedure is niet nodig. Volgens mij moet dat ook anders kunnen. En hij wilde niet onder narcose, nu hij al zo kwetsbaar was midden in zijn chemokuren. Dus hij is op de scooter gestapt, hij is weggelopen uit het ziekenhuis, op de scooter gestapt en met dat gaatje in zijn buik naar zijn eigen ziekenhuis gereden. En daar was gelukkig zijn behandelend arts aanwezig en er waren nog een paar andere vertrouwde gezichten en ze gaven hem een compliment dat hij zo assertief was geweest, want het was inderdaad niet nodig om onder narcose te gaan en van binnenuit een nieuwe maagsonde aan te leggen.

Dat kon van buitenaf en het liep gelukkig allemaal goed af.

Inmiddels was een collega van mij, een collega en vriendin, mijn vriendin Julia, die in Berlijn woont, overgekomen naar Amsterdam, want wij hadden een aantal studiedagen ingepland. Zij zat nu in een hotel in Amsterdam en ik lag ziek in bed.

En voor de people pleasers die hiernaar luisteren, je weet dan dat ondanks dat je hier niks aan kan doen, er toch een deel in je is wat zich bezwaard voelt. Bezwaard om de situatie. Dat er iemand uit Duitsland, een vriendin, een collega voor je uit Duitsland naar Nederland is gekomen, natuurlijk ook voor haarzelf, omdat je samen zou gaan werken en nu zit ze daar en het gaat niet door.

En ik ben dol op Julia, maar ik ken haar nog niet zo heel erg lang en ik wist dus ook niet hoe ze hiermee om zou gaan. Het was als het ware een eerste test van onze vriendschap waarin ik haar beter zou leren kennen. Dus dat speelde langs de zijlijn ook nog een beetje en het was echt, echt, echt een dieptepunt van tegenslag. Een stapeling van tegenslag. Het is helemaal goed gekomen toen ik eenmaal dit virus, het kwam eigenlijk net zo snel als dat het ook weer ging.

Het was inderdaad als wildvuur.

Misschien was het het norovirus, dat denken we. En dat komt heel snel en het gaat ook weer heel snel. En toen ik eenmaal 48 uur symptoomvrij was, ben ik naar Amsterdam gegaan en met Julia gaan werken. Bob kon lekker weer naar huis en hier in zijn eigen huis zijn. Ik kon weer shotjes voor hem maken. Ik maakte van die shortjes voor hem van gember en kurkuma en komkommer en een klein beetje appel. Dat zet ik elke dag voor hem in de koelkast.

En ik maakte mijn power smoothie weer voor hem. En, nou, kortom, hij was weer fijn op zijn eigen plek. Kon ook weer in zijn eigen bed slapen. Ik kon weer voor hem zorgen. En Julia en ik hebben alsnog een paar fantastische dagen gehad samen. Na het morele dieptepunt van tegenslag op tegenslag op tegenslag hebben we het ontzettend leuk gehad en kon ik weer helemaal opladen. En waar ik in een dieptepunt was beland voelde het nu als weer volledig geïnspireerd zijn en aan staan en blij zijn en vol met plannen en met plezier schrijven aan mijn boek en alles zat weer in de lift. En waarom bespreek ik dit nu met je?

Waarom vertel ik je dit hele verhaal? Tegenslag hoort erbij.

Tegenslag gaat komen en soms komt alles tegelijk. Zoals ik dit nu ervaren heb in de afgelopen paar maanden. Zieke hond, kapotte fiets, rugpijn, een kankerdiagnose een plek geven, wennen aan een nieuwe werkelijkheid, een nieuwe realiteit, schakelen daar op, twee pijlers in mijn leven hebben die ineens geraakt zijn, zowel privé als zakelijk, daar mijn weg in vinden, me toe verhouden. Hoe doe ik dat binnen mijn relatie met eten? Hoe kan het dat ik dit allemaal meemaak en niet overeet?

Dit is wat ik daarover kan vertellen. Mijn relatie met eten is als een jas die heerlijk zit. Niet te strak en niet te ruim. En met te strak bedoel ik perfectie. Als mijn relatie met eten er perfect uit zou moeten zien, dan komt er nooit een kruimel over mijn lippen die niet gegeten wordt in reactie op behoefte aan brandstof in mijn lichaam, dan is die samenwerking tussen mijn lichaam, alleen eten als mijn lichaam om brandstof vraagt, loepzuiver en compleet, 100% altijd spot on.

En dan zou ik ook alleen voeding eten die altijd puur is, onbewerkt en van de allerhoogste kwaliteit. Dat, als mijn relatie met eten er zo uit zou zien, dat ontwikkelde ik in de loop der tijd, dan voelt dat als een jas die te strak moet zitten. Dan voelt die jas meer als een keurslijf dan een jas. En daarvan merkte ik dat is niet houdbaar, niet leefbaar. Dan ben ik niet gelukkig in die jas. Dan zit die te krap, te strak. Ik kan mijn armen niet uitstrekken. Ik kan er niet lekker in bewegen.

Deze jas past me niet.

Als die jas te ruim zit, en dat noem ik dan verwaarlozing, en ik laat mijn armen naar beneden hangen en je zou mijn handen niet meer kunnen zien. En ik beweeg in die jas en die jas die is zo wijd dat die eigenlijk al door gecorrigeerd moet worden om ergens bij te kunnen, om op een fiets te kunnen stappen of een tas te kunnen dragen en om te kunnen doen. Als die jas te wijd zit, zit die me ook in de weg. Is het ook niet fijn? En dat ziet er voor mij uit als impulsen om te eten altijd belonen. Dus eten omdat een deel van mijn brein het een goed idee vindt. En ik heb ontdekt dat een deel van je brein eten altijd een goed idee vindt. Zeker als je gevoelig bent voor snelle suikers.

Laat dit deel van je brein graag van zich horen en is makkelijk te prikkelen in het voelen van verlangen. En als ik dat deel van mijn brein niet goed kan begeleiden, dan ervaar ik dat als een jas die te ruim zit. En dan eet ik om niet te hoeven voelen, eet ik om te vieren, eten, eten, eten, eten. Dan eet ik te veel, te vaak en ben ik een slaaf van mijn eigen impulsen en dan zit die jas veel te ruim. Niet fijn. Dus als die jas te strak zit, is het niet lekker. En als die jas te ruim zit, is het ook niet lekker. De jas die ik draag, als verbeelding van mijn relatie met eten, is mijn lievelingsjas.

Een jas die altijd lekker zit.

Een jas waar ik oud mee wil worden. Het is de jas die ik nooit meer kwijt wil. Die perfect bij me past en waar ik me altijd in gekoesterd voel. Helemaal thuis voel. Die jas is een jas die onder dit soort omstandigheden mij precies weet te beschermen en koesteren, zoals Japanners hun seismische bouwkunde hebben afgestemd op de aardbevingen die daar veel voorkomen. De gebouwen in Japan zoals ze die nu bouwen, ik geloof sinds 1995 na de laatste grote aardbeving daar in Kobe, zijn gebouwen met grote hydraulische systemen die de seismische aardschokken kunnen opvangen, waardoor er wat speling in die gebouwen zit. En die speling zit ook in mijn relatie met eten.

En dat betekent dat ik onder dit soort omstandigheden, when the shit hits the fan, letterlijk en figuurlijk, Als er tegenslag komt, grote tegenslag en een stapeling van kleine tegenslag, met een hond die ziek is en een ketting of fiets die breekt en een geblesseerde rug en al die kleine dingen bij elkaar.

Als dat allemaal komt, heb ik precies genoeg ruimte in die jas om geen perfecte relatie met eten te hoeven hebben. En juist door dat beetje speling in die jas, word ik niet zwaarder. Ik kom niet aan. Ik glij niet af in overeten. Juist omdat het reguleren van mijn zenuwstelsel, wat in de turbulentie van al deze gebeurtenissen soms echt zo van slag was, dat ik zelf als het ware ruimte nodig had om te kunnen kalmeren en landen, daarin had ik precies voldoende speling in die jas om eten niet als een probleem te ervaren.

Mijn definitie van overeten is het eten waar je achteraf spijt van hebt en je lichaam niet om heeft gevraagd. En dat kan eruitzien als eten zonder dat je honger hebt.

Soms ziet dat er voor mij zo uit. En binnen die fantastische relatie die ik nu met eten heb, die zo al meer dan 15 jaar, 20 jaar misschien inmiddels, ja ik geloof het wel, zo stabiel is, dat komt hierdoor. Door die ruimte, doordat hydraulische systeem. En ik wil daarover tegen jou zeggen dat als je bezig bent nu in het vormgeven van jouw fijne relatie met eten en daarin definieert wat jij belangrijk vindt en hoe jij wilt dat dat eruit ziet, Ik je deze ruimte in die relatie kan aanbevelen.

Diëtetiek leert je wat het ideaal is. Diëtetiek leert je precies wat je moet eten, wanneer en hoeveel om op je streefgewicht te komen, als we het hebben over calorie-restrictie en energie-inname. En levensstijldiëten leren je precies hoe optimale gezondheid en vitaliteit eruit ziet en wat je dan moet eten en wat je niet moet eten en wanneer en hoeveel. Waar ik het nu over heb, is de kwaliteit van jouw relatie met eten en hoe jij een relatie met eten kan creëren die de rest van je leven meegaat en jou kan ondersteunen onder alle omstandigheden van je leven.

Ook in tegenslag.

Grote tegenslag en kleine tegenslag. Want ik weet, ik coach nu sinds 2012 geloof ik. In 2006 deed ik mijn eerste coachopleiding en in 2012 geloof ik, begon ik mijn praktijk. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die een verandering zoekt in zijn of haar relatie met eten, die niet ergens zoekende is in het reguleren van zichzelf. Die seismische beweging, die aardschokken, die maken onderdeel uit van je menselijke ervaring. Ook in jou. Ik doe nu de aanname dat dat ook in jou gebeurt.

Je bent soms ontregeld. Hoe fijn is het als je een relatie met eten creëert waarin die relatie voor jou ook precies voelt als een jas die verrukkelijk zit, die geen perfectie van je vraagt en jou ook niet in verwaarlozing zet. En misschien zeg je, oh Marjena, I wish, ik ben daar nog lang niet, ik overeet elke dag. En misschien heb je regelmatig heftige eetbuien. Of eet je de hele dag door, een beetje hier en een beetje daar, en is een dag zonder overeten nog een droom? Wat ik dan tegen je zeg is, zet dit idee van een jas die heerlijk zit, als een stip aan de horizon voor jezelf.

Gebruik het kompas waarmee je stuurt op het creëren van jouw fijne relatie met eten.

Op dat idee, Neem het mee, hou het tegen het licht. Vraag je af hoe dat er voor jou uit zou kunnen zien.

Want het normaliseren van het humaniseren van soms ontregeld zijn, helpt je hierbij. Als dat mag, als daar ruimte voor is, Als dat kan. En ik beloof je dat als je dat doet, als je dat humaniseert en jezelf dus niet meer als een project ziet wat aan een ideaal moet zien te voldoen, dan veer je juist zoveel gemakkelijker terug uit de ontregeling. Dat is de magie daarvan. En natuurlijk heb je daar tools bij nodig, vaardigheden bij nodig.

In aflevering 218 had ik het over de moeilijkheidsgraad. En dat als je leert hoe je overeten opruimt en daarin gebruik maakt van de principes zoals ik je die leer in Etenslessen, waar ik er ook genoeg van deel hier in de podcast en de vaardigheden ontwikkelt zoals ik je die leer, dan heb je overeten steeds minder nodig en kunnen jouw omstandigheden steeds meer hebben, omdat je emotionele draagkracht toeneemt en je vaardigheid in het kiezen van de betekenis die je aan zaken geeft, die neemt toe. Dus je wordt heel vaardig in je zelfleiderschap en je zelfzorg en je bouwt onvoorwaardelijke zelfliefde.

Die vaardigheden maken dat de moeilijkheidsgraad van je omstandigheden steeds verder kan toenemen en extremer kan zijn, zonder dat jij overeten nodig hebt of eten nodig hebt, laat ik het zo zeggen, om jezelf te kunnen reguleren.

Want nogmaals, overeten is voor mij het eten waar je achteraf spijt van hebt en die ruimte, zoals de Japanners die seismische ruimte in die gebouwen nodig hebben. Die ruimte die ik nodig heb in de jas van mij, die is klein, maar die is er wel. Die is er wel. En dat maakt nou juist dat die relatie met eten zo stabiel is, zo fijn is, zo thuis voelt, mij zo koestert en draagt. Dus natuurlijk heb je hebt vaardigheden nodig, die maken dat je draagkracht hebt. Dat gebouw dat moet er staan. Dus een leven creëren waarin je overeten niet nodig hebt, dat vraagt om bepaalde vaardigheden.

Die zal je moeten ontwikkelen. Maar eenmaal ontwikkeld, ben ik er een groot voorstander van dat je niet naar perfectie streeft. En dat er ruimte is voor regulatie en het kunnen bijsturen op het moment dat je ontregeld bent en jou dat al voor is, wat je dan ook terugziet in hoe je met eten omgaat en als je daar oké mee kan zijn, dan krijgt dat geen spin off en glij je niet af in overeten. Maar kan je zien dat wat er gebeurt onderdeel is van je menselijke ervaring en hoef je nergens spijt van te hebben. En problematiseer je het niet. Je humaniseert het. En in contrast met wat dietiek je leert, wat zo zwart-wit is, goed of fout, goeie dag of verpeste dag, wil ik je een heel nieuw model aanreiken waarin ik zeg… hey, tast eens af.

Hoe zou jouw relatie met eten zo kunnen voelen dat je zegt… Oh, maar dit?

Dit raak ik niet meer kwijt, want hier wil ik oud mee worden. Het steunt mij, dit support mij. Dit is mijn springplank. Mijn relatie met eten geeft me energie, geeft me vitaliteit, haalt het beste in mij naar boven. Mijn lichaam straalt, bruist van de energie. Ik voel me fantastisch. En er is geen sprake van perfectie en geen noodzaak voor perfectie.

Imperfectie is de weg die werkt. Imperfectie is de jas die fantastisch zit. En dat vraagt natuurlijk ook om het vertrouwen in jezelf. Dat je weet dat dat verlangen naar die vitaliteit jouw intrinsieke verlangen is. Je hoeft dat niet af te dwingen met strenge regels. Jij wil van nature, van nature, ik zou willen zeggen natuurlijk, je vitaal voelen. En lekker voelen. En verdoven met eten niet nodig hebben.

Natuurlijk wil je dat niet. Dus, tegenslag lieve vrienden. Het komt voor ons allemaal. En soms komt het allemaal tegelijk. En als je een fantastische relatie met eten hebt, dan kan die relatie je daardoor heen dragen. Op een manier die geliefd voelt, gekoesterd voelt, niet problematisch voelt en je komt niet aan. Je hoeft niet zwaarder te worden en af te glijden in overeten. Ik ben er volgende week weer. Ik wens je een hele mooie dag.

Tot dan.