Afl. 135 Afvallen door aan je eigen kant te staan met Willemieke

Als je gewend bent om continu kritisch naar jezelf te kijken gaat er een wereld voor je open als je leert hoe je aan je eigen kant komt staan, door jezelf onvoorwaardelijk te steunen in alles wat je doet.

Willemieke omschrijft het als de belangrijkste reden waarom ze in Etenslessen zoveel meer heeft gecreëerd dan ze ooit had durven dromen. Afvallen en het oplossen van haar strijd met eten waren pas het begin.

Dit succes is vanzelfsprekend als je beseft waarom je zo van deze vaardigheid profiteert. Je zelfvertrouwen groeit ervan, maar ook je vermogen om lastige gevoelens niet uit de weg te gaan.

Dit is zo’n krachtige combinatie.

Je creëert daarmee niet alleen het gewicht waar je blij mee bent maar ook een sprankelend en vervullend leven.

Willemieke vertelt hoe dit voor haar werkt en helpt je met haar aanstekelijke verhaal op weg helpt om hetzelfde te kunnen doen.

---

Wat je ontdekt:

• Wat aan je eigen kant staan betekent voor Willemieke.
• Hoe deze vaardigheid afvallen en het oplossen van je strijd met eten vergemakkelijkt.
• Haar feministisch perspectief op afvallen en body positivity.

---

 

Transcript Afl. 135

Hallo, hallo. Hoe is het? Hoe gaat het met je? Luister, ik heb opnieuw een heel interessant gesprek voor je. Heel waardevol en ook heel aanstekelijk deze. Deze serie, want dat is het spontaan geworden. Deze serie gesprekken met leerlingen uit Etenslessen is voor mij zo genieten omdat het voor jou zo interessant is om te luisteren naar de ervaringen van de andere. En in het uitzoeken van wie zal ik eens uitnodigen voor je? Kon ik gewoon bijna niet kiezen. Het regent succes in Etenslessen. T Is ongelofelijk, maar de resultaten zijn zo belachelijk goed. Mijn leerlingen doen het zo waanzinnig goed en de kracht ervan is omdat alle coaching in mijn programma jouw coaching is. Alle coaching die jij van andere observeert is jouw coaching. Alle coaching in mijn archief is jouw coaching. En dat dat werkt en waar is, bewijst onder andere mijn gesprek met Willemieke, want ik heb haar nooit gecoacht. Niet rechtstreeks. Zij heeft al haar succes in mijn programma gecreëerd door gebruik te maken van de coaching van anderen en voor haarzelf in te zetten. En in mijn programma leer je ook om jezelf te coachen, want uiteindelijk wil je niet oud worden met Marjena Moll in jouw relatie met eten. Jij wilt jouw fantastische relatie met eten kunnen creëren, onafhankelijk van mij. En dat betekent dat ik jou leer om jezelf heel goed te kunnen coachen.

En daar heb je de rest van je leven plezier van. En hoe goed dat kan werken. Dat liet Willemieke mij zien toen ze me in de community liet weten waarom ze zo blij is met Etenslessen. Zo blij is dat ze dit programma heeft gevolgd en ze schreef dat ze daar zoveel meer uit heeft gehaald dan ze ooit had durven dromen. Ze is afgevallen. Ze heeft nu die geweldige relatie met eten waarvan ze zichzelf af en toe nog steeds even knijpt van ‘ik kan het bijna nog steeds niet geloven, maar ik heb die relatie nu’ en ze zegt dat de bijvangst haar zelfleiderschap is. Die is zo gegroeid. Ze zegt dat ze nu veel meer naar buiten toe leeft. En toen ze schreef ik ben mijn hele leven aan het omgooien. Je wordt bedankt, Marjena, dacht ik. Oké, jou wil ik spreken, want ik wil weten wat je aan t doen bent. Hoe ziet dat er uit? Wat ben je aan het doen en ze vertelt daar heel aanstekelijk over. En wat ik zo waardevol vind voor jou is dat ze zo goed kan uitleggen hoe ze haar succes heeft gecreëerd en dat ze dit heeft gedaan door aan haar eigen kant te komen staan. En dat is één van de vaardigheden die je in mijn programma leert.

Een van de principes van het creëren van een geweldige relatie met eten en in het bouwen van die vaardigheid groeit je zelfvertrouwen enorm en je vermogen om lastige gevoelens niet uit de weg te gaan. Stel je voor, als je die twee combineert, als je die in je handen hebt. Deze combinatie. Heel veel zelfvertrouwen. En je vermogen om lastige gevoelens aan te gaan. Wow. Dan is de wereld echt je oester. En voor Willemieke is dat zo. En zij geniet daar nu van. En ze vertelt daar zo aanstekelijk over dat ik heel veel voorpret voel bij het delen van ons gesprek. Wat ze ook voor je heeft, wat ze geeft is een interessant feministisch perspectief op afvallen en body positivity. En ze vertelt dat in de communities waar zij deel van uitmaakt, body positivity vaak tegenover afvallen wordt gezet. Als iets van het één of het ander en voor haar gaan afvallen en body positivity juist heel goed samen. En ik vond dat interessant voor je om dat feministisch perspectief wat zij daar geeft ook met je te delen. Dus dat zit er ook nog in. Het is een fantastisch waardevol gesprek waar je heel veel uit gaat halen.

Voordat je daarvan gaat genieten en van gaat leren. Volgende week gaan de deuren van Etenslessen voor de laatste keer open, voor de zomer. En als jij die fantastische relatie met eten wilt hebben, daarnaar verlangt. Eten als probleem uit je leven wil hebben, zodat je ruimte krijgt voor andere dingen. Als je dat gewicht wilt creëren waar je blij mee bent en weten wilt dat je dat gewicht ook zal behouden. Dan is het dit je moment. Dan is dit de tijd. Want waarom zou je daarmee wachten? Van 25 tot en met 31 mei zijn de deuren open. Stap in! Meld je aan voor mijn nieuwsbrief via etenslessen.com. Door mijn gratis e-book te downloaden kom je op mijn lijst en van daaruit help ik je verder. Ik nodig je uit voor een gratis training in aanloop naar het programma ter oriëntatie, ik breng je op de hoogte van het programma en wat er allemaal gaat gebeuren. Dus ik pak je van daaruit op en help je. Jij hoeft alleen dat gratis e-book te downloaden en dan gaat de rest vanzelf. Van 25 tot en met 31 mei. We gaan jouw fantastische relatie met eten creëren, dit probleem voor je oplossen en zorgen dat je het gewicht creëert waar je blij mee bent. Kom dat halen en geniet van mijn gesprek met Willemieke.

Marjena: Je zegt ik kom net terug. Je hebt het hele programma eigenlijk vanuit Kaapstad gevolgd.

Willemieke: Ik zat tweeënhalve maand in Kaapstad en ik ben dus echt net terug. En ik ben nog een beetje high, want ik moest afscheid nemen van mijn vriend. En ik maakte me dan ook wel een beetje zorgen, die oude gedachtes van oh dadelijk, in Amsterdam gaat het weer mis. Oké, het ging daar goed, maar hier gaat het weer mis. Maar dat is helemaal niet zo. En ik heb mezelf ook gewoon verteld van echt no way, you can do this. Ik doe bijvoorbeeld minder gedachtenwerk de afgelopen dagen en het is allemaal misschien wat slordiger en chaotischer. Maar binnen dat heb ik gewoon mijn weg kunnen volgen en ben aan mijn eigen kant blijven staan. En ik heb gewoon niet die stress, die paniek, die obsessieve gedachtes ervaren. Gewoon niet.

Marjena: Zo mooi, zo goed. Want dat is ook wat je schreef. Dat zelfleiderschap er nu echt is en dat eigenlijk je hele leven is veranderd.

Willemieke: Ik zei: bedankt! Mijn hele leven is veranderd. Ja, alsof het ook weer stroomt. Ik heb gewoon nieuwe ideeën. Ik heb voor mijn toekomst, van mijn carrière. Voor waar ik mezelf zie in de toekomst, waar ik eigenlijk het allerliefst wil wonen. Gewoon echt in alle facetten. En zat er een soort van mega? Ja, bijna een korst op een wond die maar niet de heelde. Ik weet niet hoe ik het anders kan uitleggen. En die wond die is geheeld, die is dicht. Het zat gewoon in de weg. In alles.

Marjena: Ongelooflijk. Laten we bij het begin beginnen, want als we teruggaan naar voor Etenslessen. Je wist heel veel over gezonde voeding en dat zat je eigenlijk ook in de weg. Klopt dat? Je had veel ervaring met heel weinig eten en dat lukt op een gegeven moment niet meer.

Willemieke: Nou ja, ik denk vroeger, vanaf mijn vijftiende heb ik gewoon echt een eetprobleem gehad. Ik ben er nooit voor opgenomen geweest, maar ik at echt bijna niks. En echt ja, ik denk echt mijn lichaam kent echt niets anders dan schaarste en dat heb ik ook wel geleerd. Ik zat altijd in een soort van overleving en ik denk op een gegeven moment, er is best wel afgelopen twee jaar zo echt veel in mijn leven gebeurd. Het lukte me niet meer en het was gewoon alsof mijn lichaam zei: nu is het klaar en ik kwam aan. Eigenlijk voor het eerst in mijn leven kwam ik gewoon aan.

Marjena: En hoe oud was je toen?

Willemieke: Ik ben nu 32, dus ik was toen 30. Mijn zus is diëtist. Ik ben ook geïnteresseerd in goed voor jezelf zorgen. Dit is niet het probleem, zeg maar. Een extra broccoli per dag gaat mij niet beter maken. Het zit in mijn hoofd, maar ik wist niet meer hoe dit zelf op te lossen. Ik wist het niet. Ik denk er wel eens op terug. En ik heb ook mijn aantekeningen zitten teruglezen. Want het is zo gek om nu drie maanden terug in de tijd te gaan en me te realiseren van waar stond ik toen? Alsof ik het bijna ben vergeten. Het is een soort van weggevaagd. En ik las die eerste bladzijdes. Ik heb echt boeken vol notities geschreven vanuit dit programma. Dit is echt gewoon intens. Hoe veel zelfhaat daar zat en sabotage. Ik vond het echt pijnlijk om terug te lezen. Ik kon mezelf niet meer helpen. Het was alsof mijn lichaam zei: en nu kappen. Dit gaat m niet meer worden. Als ik aankwam door die sabotage en ik weet helemaal niet of daar een theorie achter zit hoor. Maar het was bij mij op een gegeven moment niet meer het eten. Als je gewoon niet met jezelf overweg kan, dat creëert echt problemen.

Marjena: Dus je had jarenlang, vanaf je tienertijd, vanaf je veertiende in een heel restrictief patroon gezeten. Je lichaam kende alleen maar schaarste en dat was een soort van…moet ik het voor me zien als een spoor wat je in zat? Dat deed je gewoon elke dag automatisch. Zo min mogelijk eten. En toen op een gegeven moment kwam er een omslagpunt waarop je voelde dat je lichaam zei: en nu is het klaar. Nu is het genoeg en toen lukte je dat ook niet meer. Moet ik het zo voor me zien?

Willemieke: Ja, honderd procent. Ik heb wel betere periodes gehad tussendoor dat ik meer at. Ik heb mezelf daar ook al een soort van uitgetrokken uit die eetstoornis. Ik heb gewoon met mezelf afgesproken. Drie keer per dag ga je eten. No matter what? En weet je wel, maar is, dat waren altijd maar een beetje om die wond te stoppen laten bloeden. Maar dat was gewoon niet voldoen en op een gegeven moment is dat gewoon misgegaan. En dat is een jaar geleden.

Marjena: En toen begon je ook aan te komen?

Willemieke: Ja, voor het eerst. Ik kende mezelf echt alleen maar dun. Ik kwam gewoon aan. Ik paste gewoon mijn kleren niet meer. Ik wist ook niet meer wat ik er aan moest doen.

Marjena: Ja. Veroorzaakte dat paniek?

Willemieke: Oh, ik heb mezelf op een gegeven moment wel verteld: dit is nu de situatie en ik dacht oké, dit is een andere ervaring. Mijn lichaam voelt anders, maar ik vond het echt heel erg. Ja, ik herkende mezelf gewoon niet daar in terug. Dus een goede les is geweest. Maar dat is niet iets waar ik naar terug wil.

Marjena: Je zit zo te stralen. Heerlijk om te zien. En toen? Wat was voor jou reden om in Etenslessen te stappen? Wat hoorde je of las je waarvan je dacht: oh dit is misschien wel wat ik zoek. Kan je dat nog terughalen?

Willemieke: Ja, ik heb afgelopen jaar wel echt meerdere dingen gedaan, dus ik ben bij een psycholoog geweest wat echt één groot fiasco was. Zij heeft mij echt de ene na de andere stempel gegeven. En toen dacht ik ook: oké, dit is het ook niet. Gelukkig kon ik dat wel zien. Dit kwam helemaal niet in mij op dat dit bestond, dat hier iets voor was en dat diegene in Nederland woonde, dat wist ik niet.

Marjena: Dus je kende eigenlijk alleen of diëtiek, voedingsleer of diëten die je helpen afvallen. Of kennis over gezonde voeding of klinische hulp. Therapie. En je wist niet dat daar nog iets tussenin bestond.

Willemieke: Honderd procent. Of die regels, restricties weer iets nieuws proberen, nog gezonder eten of zo? Of inderdaad naar die psycholoog. En toen hoorde ik jou in de podcast van Janneke van der Meulen, die ik sowieso ook te gek vind. Bij alles wat je zei was: oké, dit ben ik! Dit gaat gewoon over mij. Ik heb mij drie dagen later gewoon ingeschreven.

Marjena: Ok. Ja, dat checken, die obsessie. Er continu mee bezig zijn. Die gedachten van continu opletten, kijken hoe het gaat, daar uit willen komen en gewoon niet weten wat ben je toe gaan leren? Want toen ik las dat je schreef van: oké, bedankt, mijn hele leven is veranderd. Daar heb je natuurlijk tools voor ingezet. Daar heb je stappen ingezet en soms, precies wat je zegt. Je kijkt nu naar wat is er drie, vier maanden later en je herkent jezelf bijna niet meer terug. Het is eigenlijk al aan het vervagen hoe het was, wat het soms ook bijna ongrijpbaar kan maken. Hoe heb ik dit nou eigenlijk voor elkaar gekregen?

Willemieke: Ja. Daarom heb ik even echt vanochtend die notities terug gaan lezen omdat ik dacht van: wat was het nou precies? Ik denk echt op nr. 1 staat: geestelijk misbruik. Ik ben echt een schoolvoorbeeld van dat ik gewoon zo streng met mezelf ben omgegaan. Er zat echt gewoon geen lol meer in. Echt niks leuks meer. De manier waarop ik tegen mezelf praatte.

Marjena: Was je je daar bewust van dat je dat deed? Dat je zo streng en negatief was tegen jezelf?

Willemieke: Ik wist wel dat ik perfectionistisch was, dat wel. Maar ik dacht soms ook wel dat dat iets goeds was. Weet je wel, hup, schouders eronder en knallen. Ik ben wel iemand die echt kan knallen, ook in mijn werk. Dat stuurde wel met van: niet te veel piepen en gewoon gaan. Maar ik heb dus geleerd dat dat eigenlijk helemaal niet per se de beste manier is om met jezelf om te gaan.

Marjena: Om het beste in jezelf naar boven te halen? Absoluut.

Willemieke: Dit en daar parallel aan, aan je eigen kant komen samen.

Marjena: Vertel. Wat betekent dat voor jou? Want ik weet natuurlijk precies waar je het dan over hebt. Maar voor iedereen die hiernaar luistert, die denkt wat bedoelt ze? Wat is aan je eigen kant komen staan voor jou?

Willemieke: Voor mij betekent dat ik je in elke mogelijke situatie, of het goed gaat of misgaat, volgens jouw opgelegd normen, dat je gewoon nog steeds jezelf blijft vertellen: het is okay. Je bent goed bezig. Het maakt niet uit. Elk moment is het moment om te leren. Want eigenlijk gewoon nooit misgaan. Gewoon leerling worden van je eigen proces en dat omarmen en daar niet tegen vechten.

Marjena: Absoluut en ik vind het zo knap dat je dat is gelukt. Dat is de reden dat je nu ook hebt wat je hebt. Het kan alleen maar op die manier. Dat aansluiten bij jezelf en zeggen: ik kan nu kiezen, nu wat er nu net is gebeurd dat overeten wat je nu net hebt gedaan. Je staat nu op een tweesprong. Ik kan er nu voor kiezen om boos te worden, je af te wijzen, teleurgesteld te zijn, tegen je te keer te gaan en te zeggen: en dit kan niet meer gebeuren! Of waarom deed je dat nou weer? Weet je wel, die kant of zeggen: ik kies nog steeds voor jou. Ik kies nog steeds voor jou. Kan me niet schelen hoe vaak je nog overeet. Kan me niet schelen hoe vaak het je nog niet lukt. Ik sta aan jouw kant en ik geef je support.

Marjena: En dan wordt het veilig om te kunnen leren, want dan wordt het veilig om te kunnen falen en daarvan terug te veren en te leren en die Etenslessen eruit te halen.

Willemieke: Op nr. 2: het oordeel over mezelf. Ook super belangrijk dat ik niet meer oordeel, die kritische vinger dat er weer dat er weer ruimte is voor fouten. Sluit natuurlijk ook wel aan bij één. En daarna honderd procent de hongerbalans volgen. Want ik wou dat altijd meer intuïtief eten, meer gewoon luisteren naar je lichaam. Hoe doe je dat? Dat ik wist dat niet. Op school leer je dit niet. We verpesten gewoon massaal allemaal ons lichaam door gewoon niet meer te begrijpen hoe we ons lichaam kunnen voelen. Wat heeft het nodig? Dan krijg je gewoon het lichaam dat bij je past, dat bij je hoort.

Marjena: Ja, prachtig, prachtig. En als je ooit een dieetmentaliteit hebt gehad en heel erg gewend bent om te denken in dit is wat ik mag eten. Dit is wat ik niet mag eten of nu mag ik eten. Dan ontstaat er ook snel voernijd van: nou maar dat wat ik dan mag hebben, daar komt ook niemand aan. En dat gaat helemaal op. En dat weer loslaten en teruggaan en vertrouwen op de samenwerking met je lichaam. Dat is nogal wat uit je hoofd. Terug je lijf in. Was dat iets wat je? Heb je daar een tijd over gedaan om die ontspanning te creëren? In die samenwerking met jezelf? Had je. Was het in het begin heel erg een wilskracht ding van ‘ik mag pas eten als ik honger heb en ik moet stoppen als ik verzadigd ben, want anders heb ik het weer verpest.’ Weet je wel dat ze dat perfectionisme dan ook daar weer heel erg opduikt?

Willemieke: Nee. Dat kwartje viel best wel snel dat ik dacht van: ik moet gewoon luisteren naar mijn lichaam. En ik vond het toen wel lastig, want ik kwam er eigenlijk dus achter dat ik veel minder eten nodig heb dan ik eigenlijk zou willen…haha…

Marjena: Teleurstellend weinig…haha…

Willemieke: Wat, zit ik nu al vol. Misschien herken je dat, we hebben gewoon helemaal niet zo veel nodig…haha…

Marjena: Absoluut.

Willemieke: aar heb ik even over moeten rouwen, geloof ik.

Marjena: Ja, ja, ja ja…haha…

Willemieke: En ook wel van: hoe ga ik, zeg maar, want ik vind het nog steeds wel belangrijk om onbewerkt te eten, om biologisch te eten, omdat hij gewoon dingen die ik echt dat ja, om mezelf gewoon echt te voeden en niet te vullen, zeg maar. Hoe moet ik dat combineren op een gezonde manier? Zonder dat dit weer een soort van dieet restricties, obsessief gedrag. Hoe ga ik dat aanpakken? Daar was ik in het begin wel huiverig voor. Omdat je leert luisteren naar je lichaam is dat ook gewoon waar mijn lichaam om vroeg. Dat is gewoon wat past en waardoor ik me het beste ga voelen. Dus het was super logisch. Een andere, gezonde invalshoek. Een invalshoek die uitging van een veel prettige relatie met jezelf.

Marjena: Dus dat kwartje, dat viel best wel snel en je kon voelen van ‘oh, dit voelt eigenlijk ongelofelijk fijn deze samenwerking. Kon je daardoor ook merken dat eten een beetje naar de achtergrond verdween op de momenten dat je ook voelde ‘ik heb gewoon nog geen honger, dus ik hoef daar ook niet over na te denken.?’

Willemieke: Ja, het is veel rustiger in mijn hoofd. Ik ben gewoon veel minder bezig met eten. Meer tijd over. Het beheerste echt op alle vlakken mijn leven. Nu misschien dat ik er heel makkelijk over praten, maar het zat echt in alles verweven. Dat is bijna zo goed als weg.

Marjena: Fantastisch, fantastisch. Ja, die rust, die ontstaat. Ik weet niet hoe dat voor jou was, maar ik heb jarenlang gedacht, want dat was wat steeds mijn ervaring was. Het lijkt wel alsof ik moet kiezen of ik ben dun, maar continu in obsessie en in opletten en vechten tegen een verlangen naar eten. Of ik ben uit obsessie, maar dan eet ik ook gewoon bij elke impuls die ik voel om dat te doen en word ik steeds zwaarder. Dus of ik ben obsessie vrij. Ik heb rust in mijn hoofd, maar ik overeet voortdurend. Of ik ben dun, maar continu in dat gevecht. De combinatie van en rust in mijn hoofd en slank zijn, niet overeten, maar inderdaad dat natuurlijke gewicht hebben wat heel mooi aansluit bij hoe mijn lichaam het liefst wil functioneren en dus onbelast wil zijn. En die geestelijke rust, die twee, dat leek een utopie. Dat leek een droom. Dat leek niet haalbaar. Hoe was dat voor jou?

Willemieke: Ja, ik zit even te denken hoe dat voor mij was. Ik heb nooit heel erg last gehad van eetbuien. Die restricties zaten er zo erg in dat ik dat niet deed. Ik had mezelf wel onder controle. Ik ben hier compleet open ingegaan. Ik heb hier van tevoren ook natuurlijk niet op die manier over nagedacht, want ik begreep niet dat het zo werkte. Ik wist vooral dit moet anders en ik wil dit gewoon echt niet meer. De beide versies die jij schetst wil ik allebei niet. Wat ik wil, dat wist ik ook nog niet precies, want ik wist niet eens dat dat mogelijk was.

Marjena: Ja, omdat het eigenlijk al zo jong ook was begonnen.

Willemieke: Ja, ik denk het grootste deel van mijn volwassen leven. Vanaf mijn tienerjaren ben ik hier al mee bezig.

Marjena: Ongelooflijk.

Willemieke: Ja doodvermoeiend. Zo zonde. Zoveel ook door gemist en mezelf ontnomen. En dat heb ik wel, denk ik, aardig wat opgebouwd in mijn leven. Dus daarom ben ik extra excited dat ik denk van okay, nu dit ook nog wegvalt.

Marjena: Juist ja dat, dat voelen van die rem is er af. Dat wat me continu klein hield en waar zoveel energie naar weglekt, dat is nu weg.

Willemieke: Wat je zegt, het houd je echt klein. En dat gevoel is echt niet oké.

Marjena: Dus je staat nu aan je eigen kant, in je eigen leven en niet alleen in je relatie met eten, maar op elk gebied. Wat is er voor je aan het veranderen in hoe je keuzes maakt of met jezelf omgaat?

Willemieke: Sowieso veel liefdevoller. Ik oordeel minder. Het is eigenlijk al geïntegreerd in mijn dagelijkse. Ik sta bijvoorbeeld, oké, als ik een dag schets, ik sta op en ik bedenk of ik wel of geen honger heb. Het is oké als ik laat lunch of zo. Soms heb je wel al meteen honger. Wat ook heel erg belangrijk is, is het onderdeel sporten. Ik sportte altijd ook vanuit een hele negatieve gedachten alsof je iets moest verliezen. En ik heb het dus ook geleerd van: oké, hoe kan je dit omdraaien? Dat je gaat sporten vanuit een juiste mindset om je lichaam te eren, eigenlijk te behouden wat je hebt. Een sterk gezond lichaam. En ik sport meer dan ooit en ik vind het leuker dan ooit.

Marjena: Fantastisch.

Willemieke: Ja, het zicht gewoon in zoveel dingen die me hiervoor heel veel strijd en energie kosten. Moest mezelf echt douchen en nu begin ik gewoon mijn dag met sporten.

Marjena: Ik denk dat je eigenlijk daarmee heel mooi de kern weergeeft van als we onze relatie met eten gebruiken als ingang om onszelf beter te leren kennen en te zien hoe we functioneren en wat jij daarin tegenkwam en wat je heeft verrast is dat je zag: mijn perfectionisme en goed zijn in knallen, daarmee, nou, als ik me er iets bij voorstel, daar krijg ik veel mee voor elkaar, want ik stap op dingen af en ik duw mezelf door dingen heen waar ik anders misschien niet aan zou beginnen. Ik kan mezelf goed disciplineren en kracht tonen, lef tonen. Maar ik ondermijn mezelf ook, want er staat continu spanning op de relatie met mezelf. Ik ben continu mezelf aan het monitoren, bekritiseren en ik dacht ooit dat ik daarmee het beste in mezelf naar boven haalde. Maar in dat proces van het veranderen van die relatie met eten, zag ik dat de relatie met mezelf daar in mee moest veranderen, want die haalde absoluut niet het beste in mij naar boven. En als je dan ziet hoe het voelt, wat voor ontspanning er komt als je aan je eigen kant komt staan, dat begint dan bij het kijken naar hoe sta ik aan mijn eigen kant als het gaat om overeten? Maar vervolgens gaat dat als een olievlek in alles zitten aan je eigen kant staan, zoals bijvoorbeeld je nu ook schetst hoe dat dan met sport is gebeurd en waarschijnlijk ook hoe je dat doet als je kijkt naar de relatie die je hebt, die lange afstand is en hoe je kijkt naar je werk. Want jij bent zelfstandige toch ook?

Willemieke: Ja, ik ben fotograaf. Alles is opengebroken, dus het zijn 100%. Het is veel meer dan de Etenslessen. Het gaat gewoon om hoe je je leven op een andere manier kan inrichten. Althans voor mij. En dat ga je dan ook doen. Je kan niet anders. Om ineens vrijheid en lichtheid ervaart. Daarvoor was alles veel zwaarder en donkerder, al helemaal geen energie voor. Dat is echt veranderd. Ik blijf mezelf ook gewoon vertellen van het is nooit te laat. Je bent nooit te oud om dit soort dingen aan te pakken en en te veranderen. Ik vond het belachelijk. Ik ben 32 en ik loop met zo’n probleem. Er zat wel echt schaamte op en er waren wel mensen in mijn omgeving die dit wisten. Maar ik realiseerde me ook al hoe mensen naar mij kijken en dit hadden ze denk ik niet verwacht. Dus ik kon vanuit meta niveau een soort van bekijken hoe mensen dan mij zagen. En ik denk: dit hoorde gewoon bij mij en daar ben ik gewoon aan gaan werken. Het is nu beter dan ooit. Ik ben daar echt super dankbaar voor. En blij mee dat ik dit dat ik dit heb gedaan. Dat ik dit programma heb gevolgd.

Marjena: Zo fijn ik. Ze zeggen How we do one thing is how we do everything.

Marjena: Dat gaat op voor in negatieve zin, maar ook in positieve zin. Dus als je niet aan je eigen kant staat in je relatie met eten, dan sta je waarschijnlijk in meerdere gebieden van je leven niet aan je eigen kant. Maar als je dan leert hoe je aan je eigen kant komt staan in je relatie met eten, dan maak je die omschakeling ook in meerdere gebieden van je leven. En daarmee verandert de hele kwaliteit van je leven mee in het oppakken van dat eetstuk. En als je dan ondertussen ook gewicht verliest en merk ‘gelukkig, het is niet te laat. Ik kan wel degelijk met mijn lichaam samenwerken en helemaal creëren waar ik naar verlang.’ Ja, dan is dat natuurlijk fantastisch, maar dan is dat langzaam meer een kers op de taart. Waarmee ik ook benieuwd ben of je inderdaad ook bent afgevallen.

Willemieke: Ja, ik heb geen weegschaal. Daar doe ik al heel lang niet meer aan. Maar ik ben sowieso afgevallen. En ik zeker een ruime kledingmaat. Want ik kom natuurlijk terug en dacht: misschien pas ik weer dingen. En ik pas gewoon weer heel veel dingen. Als ik mijn oude kleding, die ik eigenlijk gewoon niet meer droeg omdat het gewoon niet meer mooi stond. Dan hang je een beetje in een hoekje zodat je er ook niet mee geconfronteerd wordt. Maar ik had bijvoorbeeld ook twee nieuwe jurkjes gekocht voordat ik naar Kaapstad ging, hier in Amsterdam. En die waren anderhalve maand al een soort van soepig geworden…haha… Oh shit man. Het waren echt dure. Dit waren echt. Deze dingen kosten een fortuin. Dus die moet ik honderd procent gaan innemen.

Marjena: Ja ja…haha…zonde om weg te doen. Voel je daarmee ook dat vertrouwen dat dit resultaat blijvend is.

Willemieke: Ja, ik ben dus ook helemaal niet bezig met hoe kan ik dit vasthouden of zo? Dat is gewoon weg. Ik ga gewoon door zoals ik doorga. Ik ben nu ook al heel blij, maar ik weet dat er nog meer gaat komen. Ik groei door en ik ontwikkel. Ik ben er gewoon niet mee bezig. Dat is echt uit mijn systeem.

Marjena: Ja. En wat zo mooi is daarin, als je op dieet bent en in restricties zit maar zelf niet verandert, dan blijft je resultaat alleen maar bestaan zo lang als het je lukt om vol te houden. Om je eigen regels te blijven volgen. En daarmee voelt het altijd heel onveilig, want het is elke dag opnieuw een herhaling van zetten van vasthouden wat je hebt. Maar als je die focus verlegd naar het creëren van een fijne relatie met eten en je weet op een gegeven moment wat de bouwstenen zijn van die fijne relatie en je hebt daar je vaardigheden in ontwikkeld, dan ben je helemaal niet bezig met volhouden of vasthouden. Je bent alleen maar die fijne relatie aan het onderhouden en daar investeer je liefdevol in. Maar dat voelt niet als volhouden of obsessie. Dat voelt gewoon als een natuurlijke vorm van zelfzorg. Contact met jezelf.

Willemieke: Ja, honderd procent. Omdat je er helemaal uit bent. Dat gezegd is dus dat hele. Die hele dieetmentaliteit, regels, restricties, obsessief gedrag, dat is er gewoon eigenlijk niet meer. Ik had toch verteld van de road trip die ik had gemaakt. En dat is altijd wel ook typisch voor mij. Dat ik bijvoorbeeld, als ik reis, dat vind ik heel stressvol, want ik moet hier in Amsterdam of als ik op een plek langer zit in het buitenland, dan kan ik gewoon zelf mijn eten kopen en bedenken hoe ik dat organiseer. Maar als ik bijvoorbeeld naar een nieuw land ga of met vrienden de bush in ga, dan ben ik toch een beetje overgeleverd aan de rest. Dan kan ik niet met m’n voorbereide eten aan komen zetten.

Marjena: Met je nutribullet op batterijen…haha…Met de powerbank. Dus ik zit te backpacken door de jungle. Ik ga helemaal back to nature, alleen…met mijn nutribullet…haha.

Willemieke: Hahaha…ik overweeg het. Ik hou van mijn blender. Ik heb me daardoor nooit laten tegenhouden. Ik heb altijd heel veel gereisd en ik ben veel weg geweest, maar dit was echt altijd heel stressvol. Ik was dus in Kaapstad en we gingen met Pasen weg met vrienden, de bush in, wandelen, hiken, kampvuurtje maken. Ik kon dus maar heel weinig meenemen. Maar ik heb gewoon van tevoren met mezelf afgesproken van: okay, hoe ga ik dit aanpakken? Ik heb wel wat dingen meegenomen waarvan ik dacht oh, daar kan ik dat ontbijten en dat lunchen en dan de avond zie ik wel. We gaan gewoon geen stress over hebben en we gaan gewoon echt een supermooie tijd van maken. Dat staat op nummer één en dat en dat ging gewoon goed. Ik ben er niet mee bezig geweest. Ik heb gewoon gegeten als ik honger had, ben gaan stoppen met eten wanneer ik vol zat. Super veel gehicked, dus ik kom er ook achter dat mijn lichaam daar heel blij van wordt, van veel bewegen. Ik ben gewoon niet gemaakt om te zitten. Ik moet gewoon veel bewegen. Het was gewoon te gek. Dus ik heb niet lopen evalueren van wat heb ik gegeten? Waar ging het mis? Waar gingen niet goed? Waar kon ik het morgen beter doen? Het is echt verschrikkelijk. En dan sta je ook op met die vibe. En dat is eigenlijk gewoon de dag al verpest. Laten we eerlijk zijn, dat is gewoon niet relaxed om daarmee op te staan.

Marjena: Nee, ik noemde het vaak een 1-0 achterstand. Je begint de dag met een 1-0 achterstand als je zodra je wakker wordt, nog voordat je je ogen open hebt, al aan het aan het evalueren bent van: oh ja, hoe ging het gister ook ging het gisteren? O ja, toen heb ik dat gegeten en daar oké, dus wat ga ik dan vandaag doen? Hoe ga ik het vandaag beter doen of zorgen dat dat niet weer gebeurt? Of hoe ga ik het compenseren. Dat je denkt: waar ben ik mee bezig? De dag moet nog beginnen. Waar gaat dit over?

Willemieke: Ja is zo vermoeiend.

Marjena: Ik vind dit een van de mooiste dingen, als je zegt: ik hou van bewegen, ik hou van reizen, ik hou van de natuur en als ik me dan voorstel dat als je, en ik heb het zelf gekend, als je in obsessies zit, dan ben je ook altijd bang dat het mis kan gaan. Dus dan wil je het liefst controle hebben van okay, hoe ga ik dat dan daar doen als we daar zijn of in dat hotel? Of hoe doen we dat langs de snelweg of hoe kan ik zoveel mogelijk bij me hebben? En hoe zorg ik dat dat houdbaar blijft? Die kramp waar we dan in zitten, waardoor het natuurlijk ook juist mis, tussen aanhalingstekens, gaat. Want we creëren zo veel spanning voor onszelf nog voordat we vertrokken zijn. En omdat je ergens voelt ook, ik weet niet of jij dat ook herkent van: okay wat er nu in mijn hoofd allemaal omgaat, terwijl andere misschien gewoon lekker voorpret voelen van: hey, weet je, we gaan die leuke trip maken met elkaar, zit ik helemaal in een kramp met mezelf over hoe het dan met eten goed moet kunnen gaan en de dingen waar ik dan tegen op zie. Wetend van: oh, en op de laatste avond is er een barbecue, een feest en een buffet. En dat ik dan al helemaal daar gewoon tegenop zag. Hoe ga ik dat doen zonder overeten? En dat jij nu dus kunt reizen, met jezelf kan zijn, met je lichaam kan zijn. Je kan verbinden met het moment zelf zonder die dubbele bodem en die zorg.

Willemieke: Ja, dat geeft gewoon weer je leven een stukje terug. Ik ben dus gewoon niet meer bezig met minder wat anderen van mij denken. En wat ik nog even wou zeggen over wat jij zei is over gewoon flexibeler zijn, gewoon flexibel zijn in het algemeen, mee stromen, en dat je vertrouwt dat het wel goed komt. Dus ook het hele spontane was er compleet vanaf. De lol, de fun. En dat is ook weer terug daardoor.

Marjena: En wat ik interessant vind om aan je te vragen daarover is als ik naar je zou luisteren en ik zou echt totaal niet weten waar dit over gaat, dan zou ik kunnen denken vanuit mijn perfectionisme, of misschien gewoon omdat ik er niet bekend mee ben, dat als je eenmaal niet meer overeet dat het betekent dat je je dan dus aldoor lekker voelt, dat je gewoon in een heerlijke flow zit. En nu jij dit zegt over flexibiliteit, denk ik dat het goed is om van je te kunnen horen: betekent het inderdaad dat je je aldoor lekker voelt? Of betekent het iets anders, die flexibiliteit?

Willemieke: Neen, neen, neen, neen, je gaat heel erg alle highs en alle lows voelen, maar je gaat er doorheen op een hele zachte manier voor jezelf. Je begeleidt jezelf daarin. En ik heb honderd procent liever dat dan mezelf de hele tijd vlak te voelen. Want dat was eigenlijk mijn versie. Dat ik mezelf afgevlakt zag, zeg maar grijs. Nu is het gewoon één groot kleurenpallet. En dat kan soms nog steeds duister en zwaar zijn. Maar dan neem je gewoon de tijd om daardoorheen te gaan en jezelf daarin te begeleiden. Maar er staat ook tegenover dat het heel veel leuker gaat worden. En dat is ook gewoon wat het leven is, toch? We hebben beide nodig.

Marjena: Je zegt het zou mooi. Echt, je zegt het zo mooi. Ik. Ik dacht vroeger altijd dat als ik dun zou zijn, dat ik dan een soort van gefikst was. Ik projecteer op dat lichaam wat ik wilde hebben, continu het idee: als ik dat nou maar heb, dan ben ik zelfverzekerd. Dan straal ik. Dan voel ik me heerlijk. Voel ik me sensueel, dan ben ik in een fijne flow. En wat ik jou nu hoor zeggen is je krijgt alle kleuren. Het wordt kleurrijk. Maar dat betekent dat je veel voelt, de highs en de lows. Alleen je begeleidt jezelf daar veel zachter in en liefdevol in. En het doel is niet meer om niet te hoeven voelen.

Willemieke: Juist meer te voelen. Het doel is om meer te voelen, en daar tolerant in te zijn naar jezelf. Dat je ook mag voelen, want ik weet 100 procent dat zoveel mensen dit herkennen dat je het niet toelaat om jezelf schaamte te ervaren of om soms gewoon kut te voelen, toch? Soms sta je gewoon met een rotgevoel. Er zijn zoveel gevoelens die komen en gaan. En natuurlijk sommige geef je meer prioriteit. En soms is het ook niet het moment om iets te voelen. Oké, ik ga hier gewoon vanavond even naar kijken. Als ik op de set sta en er gebeurt iets, dan is dat niet het moment om uitgebreid te gaan voelen. Maar ik kan wel mezelf vertellen van: oké, luister, we gaan hier later gewoon even naar kijken. Het zijn allemaal relevante gevoelens. Gewoon dat alles relevant is. Het is niet voor niets. Je lichaam vertelt gewoon waar er een krasje zit. En als je daar niet serieus mee omgaat, dan bouwt zich dat op. En dat is nooit een goed idee.

Marjena: Zo mooi wat je zegt, want hiermee, vertel je mij echt dat je die vaardigheid hebt ontwikkeld van aan de buitenkant bezig kunnen zijn met je werk, op de set zijn, met je klanten, terwijl je aan de binnenkant ondertussen nog steeds connectie met jezelf hebt en dan kan voelen dat iets je misschien heeft geraakt of dat er ergens een zorg zit of dat je iets in de weg zit. En dan, terwijl je ondertussen aan de buitenkant communiceert en je werk doet aan de binnenkant ook een gesprek met jezelf hebt. En zegt: ik kom later bij je en we gaan hier tijd en ruimte voor maken. Het is okay.

Willemieke: Ja, dat kan gewoon naast elkaar bestaan.

Marjena: Ja, en wat jij omschrijft als gewoon niet willen voelen, we eigenlijk proberen om dit hele stuk een soort van weg te managen? Van ik wil gefikst zijn. Ik wil klaar zijn met mij door gewoon te zorgen dat ik dingen perfect doe. Dat ik het perfecte lijf heb, want dan hoeft er geen pijn te zijn. En dus wordt er iedere keer heel veel spanning opgebouwd zodra we niet aan onze eigen verwachtingen voldoen. Dan proberen we weer terug te klauteren naar perfectie. Het allemaal perfect doen. Zorgen dat we het helemaal goed doen op de letter met eten. Helemaal goed doen met ons werk. Helemaal goed doen in hoe we met andere mensen omgaan. En dat alleen maakt dat je continu op je tenen loopt in je eigen leven.

Willemieke: Ja. 100 %. En jij vroeg me aan het begin van wat heeft jou echt het meest geholpen? En eigenlijk vergat ik te zeggen dat dat is leren voelen. Mmm. Die hoort er heel erg nog tussen, want dat is voor mij denk ik een van de grootste turning points geweest dat ik weer mocht voelen. Ik denk dat me dat sowieso ook nooit op die manier is geleerd. Zo’n basic skill. En ik zie het nu ook gewoon bij mijn vrienden en mensen om me heen die eigenlijk hetzelfde gedrag vertonen wat ik altijd deed. Ik weet gewoon hoe pijnlijk dat is. Maar als je gewoon leert er doorheen te gaan. Gewoon weet dat het nooit heel lang duurt. Dat je daarmee gewoon erger voorkomt.

Marjena: En t is prachtig wat je zegt, want als je aan je eigen kant staat wordt het ook veilig om te voelen. Want het wordt veilig om te falen. Dingen kunnen niet lukken. En daar kun je misschien dan teleurstelling bij voelen, want je zag het zo mooi voor je. Maar omdat je aan je eigen kant staat en jezelf daarin niet afwijst, kan je die teleurstelling zuiver toelaten. Door je heen laten gaan en voelen: ah, dit is dat moment waarop ik merkt dat ik teleurgesteld ben omdat ik een gedachte van teleurstelling heb. Ah, ik had het graag anders gezien of anders gewild of dit was niet de verwachting die ik had. Wat naar voor je. Wat vervelend voor je. Dat is aan je eigen kant staan. Wat vervelend voor je. In plaats van: maar dan had je ook beter dit…dat… dit..of zo weet je wel. Nee. Aan jouw kant staan. Wat vervelend voor je. En ik voel dat je teleurgesteld bent en daar dan een zachte plek voor creëren in jezelf. Het is zo mooi. Je hebt het zo helemaal begrepen en daarom weet ik ook dat je dit nooit meer verliezen kan, want je hebt vaardigheden ontwikkeld.

Willemieke: Ja, echt met jezelf omgaan als jij zelf je beste vriendin bent. Je haalt je beste vriendin ook niet naar beneden. We gaan echt zo vreselijk met onszelf om. Echt misdadig hoe we onszelf elke dag weer de grond inpraten, het ravijn intrappen. Niet vinden dat we ook maar iets verdienen. Dat uit zich dan in onze relatie met eten. Maar in nog heel veel andere pijlers. Ja, echt superblij dat ik dit heb weten te tackelen. En mee hebt leren omgaan. Ik heb ook alle vertrouwen in. Dit is anders dan ooit. Ik ben stabieler dan ooit. Ik weet gewoon het is okay nu. Ik hoef nergens bang voor te zijn. Het komt niet terug. Ik blijf gewoon zacht voor mezelf en ik sta m’n eigen kant en ik voel alles wat er te voelen valt. En ja, daarin ook gewoon no mercy. Ik zet mezelf gewoon op de eerste plek.

Marjena: Kan je daar een voorbeeld van noemen. Van iets waarvan jij nu merkt dat je jezelf op de eerste plek zet waar je dat vroeger niet zou doen?

Willemieke: Afspraken afzeggen als ik hem gewoon niet voel. Ik heb best wel een goed sociaal leven. Maar soms, soms wil ik gewoon vroeg naar bed of met mijzelf bezig zijn met een boek lezen, in de tuin zitten. Gewoon veel meer mijn energie balanceren. Ik denk ook wel dat ik heel veel, bijvoorbeeld naar Kaapstad verhuizen. Dat ik denk van: ah ja, maar dan laat ik die achter. Die kan niet zonder mij. Dat is allemaal onzin. Weet je, dat is ook helemaal niet goed om dat in te vullen voor een ander. Je bent er nog steeds, maar op een andere manier en ik probeer mezelf daarin nu te zijn.

Marjena: Dus heb je die beslissing genomen? Ga je verhuizen?

Willemieke: Ik ben bezig met een visum aan te vragen!

Marjena: Wow, wow!

Willemieke: Het is wel al een aardig goede stap.

Marjena: Ja ja ja, ik vind het zo mooi. Misschien is dat wel mooi om mee af te sluiten dat je zegt ik ben stabieler dan ooit. Maar je bent juist zo stabiel omdat je zo flexibel bent.

Willemieke: Ja.

Marjena: Dit is toch mind blowing. Als je voorstelt voor iemand die in de kramp van obsessies zit is dit de belangrijkste ontwikkeling die je doormaakt. Dat je merkt dat vanuit obsessie, fixatie en controle er continu een spanning wordt gecreëerd waarin je totaal niet flexibel bent en waardoor het steeds niet gaat, juist niet gaat zoals je wilt en je juist niet kan krijgen wat je hebben wilt. En daar waar je aan je eigen kant komt staan. Flexibel wordt, bereid wordt om te voelen wat er te voelen valt en altijd jezelf daarin support word je juist stabieler dan ooit?

Willemieke: Ja ja, mega.

Marjena: Fantastisch. Is er nog iets wat je zou willen zeggen tegen iemand die misschien…wat ik mooi vind is dat je zei: ik had dit al vanaf mijn veertiende en het is nooit te laat. Heb je misschien ook een ander advies of iets waarvan je denkt? Dit zou ik tegen iemand willen zeggen die denkt: ik weet niet of ik wel kan krijgen wat zij heeft.

Willemieke: Ja, niet genoegen nemen met een zesje ofzo. Met een soort van magere voldoende over jezelf, over je eigen leven. Ik denk we moeten echt gewoon gaan voor die 10. Dus als het jou in de weg zit, als je denkt van oh maar hier, dit programma. Ik zou echt honderd procent hier voor tekenen.

Marjena: Mooi, mooi. Ga niet voor een zesje. En daarmee bedoel je. Neem geen genoegen met minder als het gaat om je relatie met eten van: nou blijkbaar, meer zit er niet in voor mij.

Willemieke: Ja, of ik blijf altijd wat aan de zware kant. Of dat hoort nu eenmaal bij mij. Of terwijl ik denk dat er heel veel vrouwen zijn met dat soort gedachtes. Ik denk ook dat er een enorm taboe zit op afvallen. Toch dat superveel schaamte omheen. Ik zit best wel in een soort van feministisch netwerk en daar gaat heel erg over body positiviteit, je lichaam omarmen. Terwijl ik nu juist honderd procent leer om mijn lichaam te omarmen.

Marjena: BOEM! Ja!

Willemieke: Elk lichaam mag er zijn, dat staat echt zo bovenaan. Alles! Als jij daar happy mee bent, dan is dat oké. Maar ik was dat niet. En dan wil ik dat dat ook oké is.

Marjena: Ja, om te mogen willen wat je wilt. Ik ben het hier zo mee eens. Het lijkt als we praten over afvallen, alsof we ons dan scharen achter het schoonheidsideaal. En de relatie met onszelf voorwaardelijk maken en zeggen: mijn lichaam is pas oké als het voldoet aan het schoonheidsideaal, en zeker vanuit zelfliefde of vanuit het feministisch oogpunt, zeggen we natuurlijk: ga eens even gauw weg met dat schoonheidsideaal! Ik ben okay zoals ik ben en wie ik ben en mijn waarden en mijn gewicht hebben niets met elkaar te maken en dat is helemaal waar. Wat er alleen soms in kan worden overgeslagen is dat als je overgewicht hebt omdat je overeet en dat eigenlijk niet wilt en daar wil mee wil kunnen stoppen. Dat dat bestaansrecht heeft en dat als je overgewicht hebt en je voelt je in je lichaam daardoor ook overbelast. Het voelt overbelast om in te leven. Dan is het feit dat je positief naar je lichaam kijkt, absoluut de weg om daar iets überhaupt in te kunnen veranderen. Maar dan mag je willen dat dat stopt. Dan mag je willen dat je in een onbelast lichaam leeft als dat fijn voor je voelt. En kan je daar nog wat meer over zeggen als je zegt in dat feministische netwerk lijkt het taboe, dat afvallen. En wat betekent het voor jou dan, binnen dat feministisch kader, wat maakt dat je juist toestemming voelt om dit te mogen veranderen voor jezelf? Je hebt het al gezegd hoor, eigenlijk, maar ik denk dat het goed is om het in het licht te zetten.

Willemieke: Ik hoop gewoon heel erg dat iedereen in tuned met zichzelf, want je weet gewoon wat voor lichaam bij je past. Ik weet honderd procent dat elke vrouw dat weet, voelt en ervaart, dat een lichaam wel of niet klopt. Daarom vind ik het prettig om geen weegschaal te hebben, want ik zie het toch. Ik voel het. Het huis waarin je woont, daar voelt dat huis lekker of niet. En dat zijn de wezenlijke vragen die we aan onszelf moeten stellen. Los van al die huidige trends. En inderdaad dat huidige schoonheidsideaal waar ik zelf ook helemaal gek van wordt. Ik bedoel dus het is iets wat zo toxic is, maar dat echt los van voor de versie gaan die bij jou hoort die jij graag wilt zijn. Dat is echt iets anders. En dat je je gewoon daar niet door moet tegen laten houden.

Marjena: Zo mooi.

Willemieke: Vrouwen inspireren dat ze durven te dromen. Whatever die trends en body positiviteit. Ik vind het allemaal prachtig, maar als jij voelt iets klopt niet dan mag je daar ook naar luisteren en dan moet je daar voor openstaan. Anders cijfer jezelf nog weg. Dan sta je in dienst van een soort van tijdsgeest. Dat is ook. Dat slaat ook nergens op.

Marjena: Absoluut. Je zegt het zo mooi. Eten is iets tussen jezelf in je lichaam en je lichaam is van jou en de rest zijn mentale constructies daaromheen. Ideeën. Prachtig. Prachtig! Dank je wel, dank je wel voor het delen van je verhaal. Ik ben ontzettend blij voor je! En ontzettend blij dat je er zo open in bent gegaan. En dat het je waanzinnig veel heeft opgeleverd. Zoveel vrijheid. En in zo’n korte tijd!

Willemieke: Ja, in minder dan drie maanden. Ik wil jou echt heel erg bedanken. Maar echt, je hebt me echt hierin zo goed begeleid. Je stapt echt in een warm bad van vrouwen die met van alles en nog wat dealen en daardoor voel je je enorm gesterkt. Ik ben echt super blij dat ik dit heb gedaan.

Marjena: Dank je wel. Oké. Tot gauw. Geniet van je dag en dank je wel voor dit gesprek.