Afl. 90 Groepscoaching verandert jou en jouw relatie met eten

Als je niet direct warmloopt bij het idee van groepscoaching, heb je duidelijk nog niet ervaren wat hier de grote meerwaarde van is.

De weerstand die je voelt wordt waarschijnlijk veroorzaakt door een van de vijf blokkades die ik in deze aflevering voor je bespreek.

Het zijn blokkades die jou (hoe verrassend) in het dagelijks leven ook in de weg zitten en daar verband houden met je strijd met eten.

Hoe je één ding doet, is hoe je alles doet.

Dit maakt van groepscoaching de perfecte plek om het allemaal op te ruimen. Zodra je deze kans benut verander je niet alleen jezelf maar ook jouw relatie met eten.

---

Wat je ontdekt:

• Waarom je weerstand voelt bij groepscoaching
• De vijf meest voorkomende blokkades op groepscoaching
• De GROTE voordelen van deze werkvorm
• De paralellen met je dagelijks leven en het oplossen van je strijd met eten

---

 

Transcript Afl. 90

 Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 90. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvallen zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hoe gaat het? De negentigste aflevering. Negentig podcast over afvallen zonder dieet en het oplossen van je strijd met eten¬¬¬. Ik vind het fantastisch. Ik vind het zo leuk om dit werk voor je te maken en mijn lessen met je te delen. En als je je nieuw bent welkom. Welkom! Wat ben ik blij dat je hier bent. Ga ze alle negentig luisteren als je een strijd met eten ervaart en wilt afvallen zonder dieet.

Ik ben deze podcast begonnen omdat ik graag dat paradigma op afvallen wil veranderen. Ik wil dat we in Nederland op een andere manier over afvallen gaan denken, omdat dat vechten op wilskracht, een dieet afdwingen op wilskracht tot zoveel geestelijke problemen kan leiden. Tot zo’n gigantische strijd met eten. En het is niet nodig. Het kan helemaal anders. En daar maak ik al deze Etenslessen over. Dus je bent hier op de goede plek als je wilt afvallen zonder dieet en een fijne relatie met eten creëren.

En deze week wil ik het met je hebben over de kracht van groepscoaching. Want wauw, ik heb het zelf net weer mogen meemaken. Ik ben op een tweedaagse training geweest met mijn eigen groep business peers.
De groep waar ik zelf in zit van mijn business coach en echt, ik heb er zoveel aan gehad. En niet alleen op inhoudelijk niveau. Alle inzichten, alles wat ik heb geleerd, maar ook op energetisch niveau. Het was echt geweldig om bij elkaar te komen. Echt zo waardevol. Ik liep nog dagen op wolkjes.

Maar voor heel veel van mijn klanten zit er weerstand op groepscoaching en in deze aflevering wil ik die weerstand met je gaan bekijken en gaan kijken waar gaat die over? Waar zitten alle blokkades? Hoe kan je hier anders naar kijken, zodat we die blokkades kunnen opruimen?

En jij kan er ervaren wat ik nu ook weer zelf heb ervaren. De kracht van groepscoaching is fenomenaal. Dus. Waar gaan die blokkades over? Ik ga ze één voor één bespreken. Ik heb er hier een vijftal voor je verzameld.

De eerste is: ik ga mezelf vergelijken als ik in een groep zit en dat doet pijn.

De tweede is: dan moet ik andere gaan helpen en redden. Krijg ik hun problemen op mijn bord.

De derde is: dan ziet een ander mijn tekortkomingen. Help!

De vierde is: Ik vind andere mensen soms niet leuk. Ik wil niet met ze in een groep.

En de vijfde is: dan moet ik me gaan aanpassen aan de groep.

Nou laten we ze één voor één bekijken.

De eerste gaat over vergelijken, oh wacht even, voordat ik er induikt. Het punt is dat al deze vijf blokkades het ook allemaal kansen zijn, want alle vijf komen ze ook voor in je dagelijkse leven. Jezelf met anderen vergelijken? Denken dat je anderen moet helpen of redde? Je gezien voelen in je tekortkomingen. Daar waar jezelf oordelen op hebt zitten, andere mensen niet leuk vinden of het gevoel hebben dat je je moet aanpassen aan een groep. Dit zijn dingen die je in alles tegenkomt, in je sociale leven, in je werkende leven, in je opleiding als je die volgt. En dus is het een perfecte plek, juist in coaching, om dat tegen te mogen komen waar je ook de tools krijgt om het allemaal op te lossen.

Dus laten we bij die eerste beginnen. Ik wil niet in een groep, want zodra ik in een groep zit, ga ik mezelf met andere mensen vergelijken en dat doet pijn. Dan zie ik andere mensen alleen maar grote stappen maken, terwijl ik er zelf van overtuigd ben dat ik die strijd met eten nooit zal kunnen oplossen en dat ik ga zien dat het voor andere mensen allemaal wel blijkt te werken, behalve voor mij. Ik zeg: mooi, laten we dat in de ogen gaan kijken. Want deze overtuiging zal je namelijk altijd overal terugzien. Niet alleen dan in die groepscoaching, maar ook in de manier waarop je jezelf met andere vrouwen of mannen vergelijkt. En dat is iets wat je opgeruimd wil krijgen omdat het jouw relatie met eten ondermijnt. Ik weet nog dat ik vroeger altijd het eerste wat ik deed als ik andere vrouwen zag als direct hun figuur checken, direct checken. Is zij dunner of dikker dan ik? Vind ik haar lichaam mooier of minder mooi dan dat van mij? En als ik haar mooier vond en als zij slanker was dan ik, dan ging ik ook nog kijken naar wat ik haar met eten zag doen, in de hoop dat ik misschien iets kon oppikken van haar geheim…haha…De gouden formule. Hoe doet zij het dan?

Het deed natuurlijk alleen maar heel erg pijn. En deze les zag ik gewoon bij mezelf terugkomen als ondernemer. Alleen nu kon ik hem natuurlijk direct herkennen omdat ik dit werk heb gedaan. Omdat ik weet dat vanuit schaarste, als we in angst zitten om niet genoeg te hebben. Als we geloven dat we iets niet kunnen krijgen of bang zijn dat we iets misschien niet kunnen krijgen, dan heeft dat brein de neiging om te kijken naar wie het dan wel heeft. En dan wil je ontdekken waarom die ander het wel heeft en jij niet. En zodra ik deze les zag kon ik zien: oh ja, dat is dit stuk. En het enige wat ik hierin te doen heb, is mijn eigen angst voor schaarste oplossen. Mijn eigen pijnlijke overtuigingen dat ik niet kan krijgen wat ik hebben wil onder de loep nemen, evalueren en bekritiseren. Want dat iets maar in het verleden nog niet is gelukt wordt al gauw in je hoofd een verhaal. Het wordt dan een verhaal in mijn hoofd, want het brein probeert altijd de toekomst te voorspellen op basis van eerdere ervaringen. Dus als het me eerder niet is gelukt om onder een bepaald gewicht te komen, of het is me eerder niet gelukt om na het afvallen ook slank te blijven, dan wil mijn brein daar een verhaal van maken en voorspellen dat het me ook niet gaat lukken in de toekomst. Dat ik altijd weer opnieuw zal aankomen. Of dat zodra ik bij dat ene getal in de buurt kom, ik juist weer meer ga eten.

En dat roept natuurlijk spanning op. En de eerste de beste keer dat ik overeet zegt: dat brein: zie je wel, daar gebeurt het alweer. En dan ben ik geneigd om opnieuw dat verhaal te geloven en daar nog meer bewijs voor te verzamelen, wat dan op elkaar stapelt. Bewijs op bewijs, op bewijs, op bewijs, waardoor ik nog dieper vastgeroest raakt in die overtuiging dat ik nooit uit mijn strijdt met eten kan komen. En dat is wat dat vergelijken, als je in een groep zit met andere mensen en zij laten weten dat ze zo profiteren van een bepaald inzicht wat ze hebben of dat ze succes hebben met een bepaalde huiswerkopdracht die ze hebben gedaan en ze delen die goudklompjes dan werpt mij dat op mijzelf terug. Ga ik dit gebruiken om te denken: oh zij wel maar ik niet? Of ga ik het gebruiken om te kunnen leren en ontwikkelen? Laat ik me inspireren. En dat is natuurlijk de confrontatie die ik tegenkom op het moment dat ik mij laat coachen met andere mensen en zie wat zij aan het creëren en ontwikkelen zijn. En ik wil juist graag voor jou dat je dat tegen kan komen. Dat je kan zien dat je dat doet. Dat dat is wat je doet. Want dat succes waar je naar verlangt kan je alleen maar creëren door alle Etenslessen die je daarin tegenkomt naar je toe te halen. In de ogen te kijken en werkbaar te maken. Niet door ze te vermijden. Ik wil juist dat je tegenkomt dat je jezelf met een ander vergelijkt en dat je ziet wat je daarmee creëert, zodat je het werk kan gaan doen om het anders op te pakken.

Er is niet zoiets als verder zijn dan een ander. Dat is een illusie. Of dat het idee dat een ander verder zou kunnen zijn dan jij. Er is altijd alleen maar in werkelijkheid het hier en nu. Alleen het hier en nu bestaat, de rest is een verhaal in je hoofd en om die fijne relatie met eten te kunnen creëren, kan je alleen maar jouw eigen lessen leren. De lessen leren die jij daarvoor nodig hebt, dus jezelf met een ander vergelijken heeft geen enkele zin omdat de lessen van een ander mogelijk niet jouw lessen zijn. Behalve dan wanneer je die les kan herkennen en dus daarmee in groepscoaching kan profiteren van de coaching waar een ander doorheen gaat. Het is dus juist een kans als je het wel herkent. Als je wel kan zien: kijk, dat inzicht uit het huiswerkopdracht waar ze hier zo enthousiast over, schrijft. Wauw. Wat een inzicht. Die kan ik goed gebruiken. Daar had ik een blinde vlek op zitten. Zo goed. Zo waardevol. Ik wil je dat niet laten mislopen. Dus de pijn van vergelijken laat je zien. Brengt je de les, er bestaat eigenlijk alleen maar het hier en nu. En de enige manier voor mij om verder te kunnen komen in mijn ontwikkeling en die fijne relatie met eten te kunnen creëren, is de les oppakken die nu voor me ligt.

Soms hoor ik mensen ook zeggen: ik loop achter. Ik heb een week geen huiswerk kunnen maken. Ik heb de module nog niet bekeken, ik loop achter. Ook dat is een illusie. Je kan niet achterlopen. De plek waar jij nu bent is namelijk de enige plek waar je kan ontwikkelen. Dus je bent precies op de goede plek. Je bent precies waar je moet zijn. Het is het verhaal in je hoofd over achterlopen, het vergelijken opnieuw, waardoor je iets negatiefs over jezelf gelooft. En dat doorzien is precies de Etensles die op je wacht. Ja, dus een ander licht niet voor. Een ander is niet verder. Jij loopt niet achter, er is alleen maar het hier en nu en wat je daar nu mee doet. De gedachten die je nu kiest beïnvloeden wat je nu gaat voelen en het gedrag wat je vanuit dat gevoel laat zien. Als je nu ondermijnende gedachten kiest, pijnlijke gedachten kiest en daardoor verstart, passief wordt of wegloopt voor het werk wat voor je ligt, dan is het dat wat je met die gedachten creëert. Het lukt hun wel en mij niet, is een gedachte die je dus hierin nooit kan helpen. Ik zie dat ik mezelf met een ander vergelijk. Ik zie dat wat ik daarmee creëer mij niet helpt. Ik zie dat alles wat ik nodig heb om te kunnen creëren waar ik naar verlang, precies hier nu voor me ligt. Ik besef dat ik deze gedachte heb gekozen, zien dat deze gedachte mij niet helpt. Wat een inzicht. Wat geweldig.

Met andere woorden, al mijn mogelijkheden om die fantastische relatie met eten te kunnen creëren ligt hier nu voor mij. Het is precies het perfecte moment, precies de perfecte plek om een positieve stap te kunnen zetten in de richting van het creëren van die fijne relatie met eten en hier met het zien van dat kijken en vergelijken en het kunnen herkennen dat me dat niet helpt. Niet als ik het gebruik om mezelf mee pijn te doen. Pats, daar heb je je geschenk. Daar heb je je goudklompje. Daar heb je je krachtige stap voorwaarts. Ja? En als je dat niet had kunnen tegenkomen, dat kijken en negatief vergelijken had je deze les niet op kunnen pakken. En ik ben juist blij dat ik je dat in die groepscoaching kan aanreiken.

Dan het tweede punt. Ik wil niet in een groep, want als ik dan zie je dat een ander het moeilijk heeft of pijn heeft en daar iets over post. Dan voel ik me verplicht om te helpen en voel ik me schuldig als ik dat niet doe.

Mooi! Ook die les wil je in de ogen kunnen kijken natuurlijk, want als je dat hier doet in mijn groepscoaching doe je het ook daarbuiten. En het is waarschijnlijk een van de oorzaken van je strijd met eten.

Je voelt je niet vrij, je voelt je niet vrij om je op jezelf te mogen richten, om jezelf op de eerste plaats te mogen zetten, om te kunnen zorgen dat jij mag komen halen wat jij nodig hebt en dat wat je over hebt, als je dat wilt, kan je weggeven. Maar het kan alleen maar op deze manier voor je werken. Jezelf wegcijferen omdat je je anders schuldig voelt, laat je zien dat je een intolerantie hebt voor schuldgevoel. Het laat je zien dat je een verhaal in je hoofd hebt wat gebaseerd is op een misverstand. En dat is dat je altijd eerst moet zorgen dat iedereen om jou heen blij is. Tevreden is, zich geholpen voelt, uit hun pijn is en dan mag jij je pas op jezelf richten. En dat is een misverstand. Dat kan nooit voor je werken. Nooit. En ik wil dat je die les tegenkomt. Ik wil dat je jezelf daarmee kan confronteren en kan zien: Oh, ik zie hem. Ik zie de parallel. Ik zie wat ik hier in deze groepscoaching doe en ik zie hoe ik het ook daarbuiten doe. En door de omstandigheden te creëren, door in een bubbel te gaan zitten waarin je dit kan vermijden, kom je het niet tegen. Kom je die confrontatie met dat schuldgevoel niet tegen. Dat loyaliteitsconflict in jezelf. Als ik zie dat een ander het moeilijk heeft, moet ik ook helpen.

En ik durf te betwijfelen. En dat leg ik hier als coach bij je neer dat je een ander daar niet bij helpt. Dat het zo snel mogelijk willen wegnemen van de pijn van een ander, iets is waar je ze tekort mee doet. Want als je al langer naar deze podcast luistert, dan weet je dat ik alle pijn als groeipijn zie. En je wil iemands groeipijn niet van ze afpakken. Ze hebben die pijn nodig om te kunnen ontdekken wat die groeipijn ze komt vertellen, welke les daar geleerd mag worden, wat ze in de ogen aan het kijken zijn en hoe meer we elkaar de boodschap geven: oh jee, je voelt je rot, dat moeten we dat zo snel mogelijk fixen. Wat zeggen we daarmee? Dat pijn vermeden moet worden. Dat pijn niet oké is. En daarmee houd je emotie-eten in stand. Want als pijn er dan toch al is. En het kan niet gefikst worden of je wil het niet voelen. Dan duw je het weg en ga je eten.

Dus de Etensles die je hier wilt kunnen leren is om je eigen pijn te kunnen voelen en er te laten zijn en een ander ruimte geven voor hun eigen pijn en dat er kunnen laten zijn en elkaar niet langer gaan vertellen: O jee, wat er nu gebeurt is heel erg. Moet gefikst worden. Pijn is een ongemak die hoort bij je menselijke ervaring. Het maakt onderdeel uit van wat je hier komt doen. Het zijn je levenslessen. Het is je groeipijn. En groeien doet pijn. En dat is nodig omdat je anders niet kan zien wat er wil veranderen in jou, wat er anders mag gaan. Wat je niet langer over jezelf of over je leven of over je relatie met eten wilt geloven.

De ideeën die losgelaten mogen worden, die komen via pijn en pijn trekt je aandacht. Gelukkig maar, want anders vanuit comfort kan je niet leren. Dan blijft alles bij het oude. Dus om te kunnen veranderen hebben we pijn nodig en ik ben blij dat je dat in groepscoaching kan tegenkomen. Ik ben blij dat je dat kan zien en dat ik je daar ook op kan attenderen. Dat ik je kan laten voelen. Laten zien in de groep van: hé, hier hoeft niets gefikst te worden. Daar gaat hier niks mis. Sterker nog, het gaat er helemaal zoals het moet gaan. Het gaat hier helemaal volgens plan. Ze heeft pijn. Mooi, ze ligt op schema. Ze is iets in de ogen aan het kijken wat ze lastig vindt. En daar gaat ze uitkomen. Want dat is weer de gedachte die jij zal moeten kiezen. Hier gaat niets mis. Dit is precies wat nodig is. En ze leert nu om zich hiertoe te verhouden. En als ik het ongemakkelijk vind om daar getuige van te zijn, dan is het dat mijn pijn en die is weer voor mij. Dus de ander direct willen helpen zodat zij geen pijn meer hebben, doe je ook omdat jij het lastig vindt wat jij daarbij voelt. Het ongemak wat jij voelt om een ander in pijn te zien, probeer je te fixen door hen uit hun pijn te trekken.

Zie je wat hier dus allemaal opgeruimd mag worden? Welke prachtige kansen zich hier laten zien? Je overtuiging over pijn, het emotie-eten wat je daarmee opruimt door dit te gaan veranderen. De ander het geschenk kunnen geven van hun eigen groeipijn mogen voelen en leren hoe je daar zelf getuige van kunt zijn en dat toelaten in jouw lichaam. Daarbij zijn. Als moeder is het één van de lessen die ik heb moeten leren. Als jonge moeder kon ik dat nog niet. Als mijn kind pijn had, als ze ergens meezaten. Als ze ergens verdriet over hadden, wilde ik het direct bij ze wegnemen, direct voor ze opruimen.

Nu doe ik dat helemaal niet meer.

Nu, als mijn kind pijn heeft voel ik wat dat in mijn lichaam losmaakt, want dat moederinstinct, die betrokkenheid. Die gevoeligheid die is er en ik waardeer die. Ik laat die er zijn. Dat is ook van iets van het DNA. Zo zijn we in elkaar gestoken. Als de ander pijn heeft, voelen we daar wat bij. Ja, dan gaat die alarmbel af. Alert, alert. Iemand van wie je houdt heeft pijn. Maar het is niet omdat er een tijger uit de bosjes gesprongen komt en ik mijn kind moet redden. Het is omdat ze door een groeipijn gaan, dus die dat alarm wat ik voel is een misverstand. Het is oké, maar het voelt. Het gaat nog steeds af in mijn lichaam. Sowieso steekt ons brein in elkaar en het betekent alleen dus niet dat er iets gefikst hoeft te worden. En dus laat ik het ongemak wat ik voel bij die getuigenis, laat ik er zijn. En dat lieverd, scheelt bakken met eten. Dus in groepscoaching kom je dit tegen, mag je deze les in de ogen kijken.

De derde: dan ziet een ander mijn tekortkomingen. Jouw tekortkomingen doen geen pijn als jij er zelf geen oordeel meer over hebt. Dan zie je ze ook niet meer als tekortkomingen. Iedereen is naakt. Net als in de sauna…haha…We weten het al van je. Je bent niet perfect en in groepscoaching leer je omdat ook niet langer te hoeven verbloemen.

Sterker nog, en dat is vaak ook de paradox ervan. Iemand anders stelt zich kwetsbaar op. Laat een ontwikkeld punt zien en zegt: dit is waar ik tegen aanloopt. Hier gaat mijn groeipijn op dit moment over. Dit is wat ik in de ogen aan het kijken bent en wat ik lastig vind. En wat voel jij daarbij? Altijd alleen maar bewondering. Wat inspirerend! Wat fijn dat je dit deelt. Dank je wel. Dit helpt mij ook. Ik herkende dit zo, bij mij ziet het er net even anders uit, want bij mij gaat het meer over x, y, z, maar het is precies hetzelfde principe. Dank je wel, wat een inzicht. En wat doet die ander daar die laat zien dit is wat ik nog met mezelf aan het uitzoeken ben. En altijd als we schaamte voelen, is het omdat je zelf een oordeel hebt wat gebaseerd is op een misverstand. Je gelooft nog iets over jezelf. Wat jou pijn doet en je niet helpt. En door de schaamte te voelen. Merken dat je iets liever niet wil delen in de groep omdat je bang bent voor het oordeel van een ander, laat altijd zien, is altijd de richtingaanwijzer die wijst. En dus heb je er zelf een oordeel over.

Want wat je in jezelf hebt opgeruimd, mag een ander van je weten. Doet geen pijn meer. Een ander kan je er dan niet op betrappen zal ik maar zeggen. En hoe meer je voelt: oeh, dit wil ik liever niet delen, want ik ben bang dat ze dan dit of dat van mij vinden. Ha! Mooi! Cadeautje. Dat is directe verklikker die laat zien: jij hebt hier nog een oordeel en daarom wil je liever niet delen. Wat goed dat je dat kan herkennen. Wat goed dat je dit in de ogen ziet. Want dat betekent dus dat je hier wat werk op mag doen. Zo fijn! In groepscoaching krijg je dat cadeau. Is allemaal bijvangst. Ja, dus dat dat dat voelen van die remming van: oeh, maar dan zien ze dit van mij. Mooi! Mooi. Dan weet je dat je daar mee aan de slag mag.

En dan die vierde, ik vind ze niet leuk…haha…Ik vind niet iedereen leuk. Natuurlijk niet. Niet iedereen is je smaak. En dat is ook helemaal niet de bedoeling. En het is niet nodig om je succes te kunnen creëren. Jij valt ook niet bij iedereen in de smaak. Mooi. Hetzelfde zie je terug in de rest van je leven, in je schoonfamilie of op je werk of je opleiding. Of soms kan je zelfs binnen je eigen gezin vinden. Dat wat je eerst zo leuk vond aan je man vind je nu misschien niet meer zo leuk. Of je kind gaat ergens doorheen en laat continu gedrag zien wat je als zo triggert. Je houdt onvoorwaardelijk van dat kind, maar je wordt ook continu getriggerd. Dat kan je niet omzeilen. Dat kan je niet eruit knippen. Dat is dus iets waar je toe wilt leren verhouden. Mooi zeg ik: perfect dat je dat ook in je groepscoaching tegenkomt. Dat is precies het werk wat voor je ligt. Hoe verhoud ik me tot getriggerd raken in gedrag wat een ander laat zien en waar ik op dat moment niet aan ontsnappen kan? Wat kan ik daarmee? Ik zeg: opnieuw dat is je geschenk. Het is een cadeautje wat je krijgt. Mooi! Je wordt getriggerd. Waar gaat het oordeel over? Wat triggert je hier? Want net als die oordelen over jezelf, daar waar je schaamte op hebt zitten. Daar voel je bij een ander irritatie over. Of je voelt dat je er energie bij verliest, of je voelt dat die ander iets laat zien waarvan je denkt: ja, maar dat is taboe. Stel dat iemand onverbloemd laat zien dat zij of hij heel, heel erg trots is op wat hij aan het creëren is en dat gewoon mag zeggen van zichzelf. Wow, kijk mij nou, dit lukt maar mij zo goed. Ik ben hier zo blij mee. En dat jou ooit is geleerd. Nee, maar dat mag niet. Je mag wel in de etalage zetten waar je slecht in bent, wat je niet kan je. Je mag wel je kleine zelf in de etalage zetten, maar met je voeten stevig op de grond gaan staan en je handen in je zij.

En zeggen: wauw, wat ben ik trots. Wat lukt maar dit goed. Wat ben ik hier blij mee. Taboe. Taboe. Fout. Fout en daardoor een oordeel bij voelen. Ik zeg: opnieuw, dit is direct een lijntje naar jouw strijd met eten. Het laat je zien wie jij van jezelf niet mag zijn. Hoe jij jezelf klein moet houden, voortdurend alleen maar jezelf mag zien als iemand die zichzelf moet verbeteren, anders moet worden. En dat doet zo’n pijn omdat je niet mag genieten van wie je bent en wat je kan, dat je overeet. Dus ook hier zie je dus in dat groepsverband een afspiegeling van hoe je je leven leidt. Hoe je verhoudt tot andere mensen. Ik zeg: mooi, welkom. Juist omdat je van mij de tools krijgt waarmee je dat allemaal werkbaar kan gaan maken. Zo mooi. Het is een geschenk wat je niet wil mislopen. De mensen in mijn leven die ik niet kan uitkiezen en die mij raken waar ik last van heb, op een manier waar ik ongemak bij voel. Bestempel ik allemaal als mijn leermeesters. Zo kan ik het werkbaar maken en ben ik nooit het slachtoffer van deze relaties in mijn leven. Zo waardevol.

En dan de laatste: dan moet ik me aanpassen aan de groep. Ik wil niet in een groep, want dan ga ik me aanpassen, dan ga ik gewenst wenselijk gedrag laten zien. Dan test ik heel snel. Ik voel heel snel: wat is de groepscultuur hier? En dan stap ik in een rolletje. Dan word ik die kameleon. Ik opnieuw weet zeker dat je dat dan ook in de rest van je leven doet. En opnieuw zeg: ik dat houd verband met je strijd met eten. Wie mag jij niet zijn? Waar ben je bang voor? En dit is het. Dit verwijst direct: nou ja, ik ben bang, want als ik boven het maaiveld uitsteekt gaat mijn kop eraf. Als ze mij als ziek, zwak en misselijk zien. Dan gaat mijn kop eraf. Word ik verstoten. Ik moet ergens onder de radar zien te vliegen en zorgen dat ik niet aan de bovenkant opvalt en niet aan de onderkant opvalt.

En dat is iets van ons primitieve brein. Dat is die apenrots waarop we nog steeds met elkaar leven als het op het primitieve deel van ons brein aankomt, wat niet kan leren en evolueren. Wat blijft zoals het nu is. En dit deel van ons brein ziet een sociale structuur als een apenrots.

Ik weet niet of je ooit in de dierentuin zo’n apenrots hebt gezien. Ik hoop dat ze gaan verdwijnen, maar dat is een ander onderwerp. Zo’n apenrots met zo’n klein slootje eromheen en een groep apen waarbij boven in de hiërarchie sta je op de punt van de apenrots en maak je de dienst uit en helemaal onderaan de groep zitten de apen die ziek zijn of zich misdragen, verstoten worden. En ergens in dat midden ben je veilig…haha…en dus wil dit deel van je brein je aansporen: wees niet te dominant opvallend aanwezig en zorg dat je niet aan die onderkant belandt waar je de paria wordt, waar je verstoten wordt. Want in beide gevallen gaat je kop er misschien af. En in dat midden ben je veilig en dus censureer je jezelf. En zelfcensuur is heel vermoeiend. Continu een rolletje spelen is heel vermoeiend. En die vermoeidheid, dat dat afwijzen van jezelf, dat moeten onderdrukken van je authentieke impulsen daar waar je juist iets gezegd zou hebben, daar waar je expressie zou hebben gegeven aan een gevoel daar waar je juist niets gezegd zou hebben. Dat kost je veel energie en dat wordt dan gecompenseerd met overeten. Ik heb het heel veel gedaan in het verleden en ik vond het spannend om dat rolletje los te laten om steeds meer dichterbij mezelf te blijven en mezelf leidend te laten zijn. Dit is hoe ik klink. Dit is wat ik zeg. Dit is wanneer ik even niets zeg. Dit is wanneer ik heel hard lach, terwijl iedereen stil is…haha…en wel eens opvalt. Dat! Daarbij roept dat primitieve brein: oh stop. Dit gaat niet goed. Dit kan je niet doen. Dit mag je niet zijn. Dit is gevaarlijk. En opnieuw om niet te hoeven overeten, wil je dus leren om dat los te kunnen laten. Omdat ongemak wat daarbij zit om dat te kunnen voelen. Toe te laten in je lichaam het hoort een leven lang bij je. En opnieuw zeg: ik, is het vermijden van groepen niet de manier om dat opgelost te kunnen krijgen. Tenzij jouw authentieke zelf helemaal geïsoleerd wil leveren. Dan is het natuurlijk helemaal oké. Je hoeft je hoeft dat niet af te dwingen bij jezelf, maar dan doe je het dus om redenen die kloppen. En niet omdat je het ongemak van een sociale structuur niet wil toelaten in je lichaam, maar wilt vermijden. Als de redenen goed voelen waarom je dit doet. Tuurlijk, dan hoef je dit niet op te zoeken.

Maar ik zeg: doe het. Doe het, want de rijkdom die er tegenover staat, die is fenomenaal. Je leert in het kwadraat. Wat zijn die voordelen? In de eerste plaats hoor je mensen vragen stellen waar je zelf niet op was gekomen. Jouw brein heeft zijn eigen kaders gebaseerd op al die overtuigingen, waarvan er een aantal zijn waar je nog helemaal niet bewust van bent. Ik ontdek nog steeds overtuigingen in mezelf waarvan ik denk: oh wauw, maar dit is natuurlijk ook mijn overtuiging. Dit is niet een feitelijke omstandigheid. Dit is geen absolute waarheid. Het is een idee in mijn hoofd.

Nog steeds! Terwijl het mijn vak is. Kan je nagaan als het niet je vak is. Dus je begeven tussen een groep mensen die hele andere overtuigingen hebben, daardoor andere kaders en een andere werkelijkheid ervaren is een waanzinnige rijkdom. Je verbreedt je eigen blikveld, je eigen horizon gigantisch door andere mensen toe te laten. En dan ben je ook nog allemaal naar eenzelfde issue aan het kijken naar eenzelfde probleem. Jij kan het alleen bekijken vanuit jouw kaders, maar doe je dat nog met een groep andere mensen? Ik zeg: vijfentwintig, krijg je door vijfentwintig perspectieven bij, vijfentwintig andere ervaringen. Andere achtergronden, andere overtuigingen, andere ideeën. Vijfentwintig creatieve ingangen. Fantastisch. Dus dat! De briljante vragen waarvan jij denkt: daar was ik nog niet opgekomen. En dan natuurlijk aan de lippen hangen van degene die daar antwoord op geeft. Aan hoe iedereen zich over dat issue buigt. En wat de haar allemaal aan ideeën uitkomt. Dus door de andere filters, de andere blik krijg je een veel breder perspectief.

Dan het tweede voordeel. Je kan observeren hoe een ander gecoacht wordt. Luister, op het moment dat je zelf pijn hebt, zit je altijd in je verhaal. Je gelooft wat je allemaal denkt, met inbegrip van de gevoelens die dat in je triggert. Als je flink geraakt bent in een verhaal is het lastig om creatief te denken. Als er nu iemand naar kijkt en luistert die niet in dat verhaal zit maar het verhaal wel herkend, maar op dat moment dit niet getriggerd is, kan die ander zo waanzinnig leren van jouw coaching, als toehoorder. Als observant. Het is goud. Ik heb zo vaak gekeken naar de coaching van een ander, waarbij ik het verhaal wel kon herkennen, maar op dat moment niet in dat verhaal zat, niet getriggerd was, waardoor ik zo goed kon leren door te observeren. Het is een cadeau en soms zeggen mensen: ja, maar ik ben nu wel al lang aan de beurt en ik vind dat vervelend voor de rest van de groep. Ik hou ze daarmee op. En dan zeg: nee, ze zijn zo blij dat jij nu op deze stoel zit. Die zitten allemaal hun notities te maken. Die zijn allemaal waanzinnig aan het leren. Je geeft ze een cadeau, met wat je nu doet, door je nu te laten coachen. Iedereen profiteert. Degene die gecoacht wordt profiteert en degene die ernaar luistert en kijkt profiteert. Iedereen en degene die ernaar kijkt en luistert profiteert soms nog meer. En degene die gecoacht wordt gaat later nog een keer naar de opname luisteren als ze niet in de trigger zit. Als ze niet in het verhaal zitten en kunnen dan alsnog ook als observant die coaching evalueren en daar alle goudklompjes ze uithalen en niet meenemen.

Een derde groot voordeel is dat je gedwongen wordt om jezelf te leren redden. En ja, in groepscoaching word je gedwongen om jezelf te leren redden. Soms kies je voor individuele coaching, omdat je zegt, omdat je onbewust gelooft dat je jezelf niet redden kan. Dat alleen een ander dat kan. En door één op één te werken met een coach kan je tegen jezelf zeggen, dat is wat je dan gelooft op dat moment: hier heb je mij. Ik bak er zelf helemaal niks van. Ik kan helemaal niks. Fix me, red me, help me, want ik ben echt een hopeloos geval. Ik heb totaal geen vertrouwen in mijn zelfredzaamheid en mijn lerend vermogen als het op dit probleem in mijn leven aankomt. En door individuele coaching te kopen ga je als ware op de behandeltafel liggen. En ik zeg dat niet dat iedereen die voor individuele coaching kiest dat doet. Dit is alleen iets wat ik regelmatig zie. Het is alsof je op de behandeltafel gaat liggen, zegt: Oké. Hier heb je mij. Ik ben komen opdagen, zet het mens er maar in. En ik begrijp dat helemaal. Alleen, ook opnieuw hier, in groepscoaching wat je dan natuurlijk cadeau krijgt is dat je ziet dat je op een behandeltafel gaat liggen en dat er niemand komt. Ik weet niet hoe jij doet, maar ik denk altijd heel erg in beelden. En ik zie dat dat ook meteen voor me. Dat je op een behandeltafel ligt te wachten totdat er iemand komt een mes in je te zetten dat je op een gegeven moment op je horloge kijkt…hallo! Haha…!

Je gaat op de behandeltafel liggen en je wacht dus totdat iemand je komt redden. Je komt fiksen, komt helpen en het gebeurt niet. En dat moment waarop je op je horloge gaat kijken en doorkrijgt: ik word hier niet gefikst, gebeurt er natuurlijk precies wat nodig is.

Jij moet in beweging komen. Jij moet het huiswerk gaan maken. Jij moet tegen jezelf zeggen: oké, module 1. Ik ga de video bekijken terwijl ondertussen je brein zegt: word toch niks. Gaat je toch niet lukken. Hoe vaak heb je al niet geprobeerd om dit opgelost te krijgen? Je zal zien dat dit ook weer een mislukking wordt. En dat is het eerste waar ik met je mee werken in mijn programma. Wie zit er naast je? Als dit programma een roadtrip zou zijn en jij nog niet weet hoe je op de plek van bestemming komt en nog niet weten hoe de navigatie werkt, maar de motor start en je voet op het gaspedaal zet. Wie zit er dan naast je commentaar te geven? Dat deel van jou wat er geen fiducie in heeft, wat er niet in gelooft. Wat zegt dat stuk in jou? Dat! Dat stuk, dat hebben we nodig om het werkbaar te kunnen maken en ik wil niet dat dat vermeden wordt, ik wil dat je ermee geconfronteerd wordt.

Dus de tools voor zelfcoaching die ik je hierin aanreikt, want ik weet natuurlijk dat je dit tegen kan komen, die helpen je daarmee. Ik heb daar natuurlijk allang aan gedacht. Ik weet dat iedereen die bij mij komt, door dat gebroken systeem van diëten op wilskracht en belabberde mindset heeft. Totaal niet geloofd in hun eigen kunnen. Heel veel bewijs van onvermogen hebben verzameld. Dus natuurlijk is dat het eerste waar ik mij ga werken met. En ik wil dat je het in de ogen kan kijken en ermee geconfronteerd kan worden.
Dus, dit waren de blokkades. Het goud waarom ik wil dat je die blokkades tegen kan komen zodat je ze kan opruimen, helpt je met alles. Met andere gebieden van je leven en met het oplossen van je strijd met eten en het creëren van een fantastische relatie met eten en met jezelf, zodat je kan afvallen en ook nooit meer aankomt. Ik sta in vuur en vlam voor groepscoaching. Na deze tweedaagse met mijn maatjes, met mijn groep nog meer. Ik heb ook weer gevoeld dat het niet alleen de inzichten zijn, maar ook de energie die je met elkaar kan creëren, die zo waardevol is, waar je zo van kan opladen, waar je zoveel kracht uit haalt. En dat is een bonus die natuurlijk ook doorwerkt in de andere gebieden van je leven. Het lachen met elkaar. De herkenbaarheid, de dankbaarheid dat een ander zich kwetsbaar op heeft gesteld. Die energie. Onbetaalbaar. Dus dit was mijn pleidooi voor groepscoaching.

Ik ben er volgende week weer.