Afl. 204 jezelf opnieuw uitvinden

Kan je jezelf opnieuw uitvinden en hoe werkt dat als je wilt afvallen? Ik geef je mijn ideeën daarover samen met een update over mijn eigen recente gewichtsverlies. Ik vertel je waar ik doorheen ging, over de highs en de lows en bespreek hoe dit proces er voor jou uit kan zien. Een ding is zeker: veranderen kan nog steeds. Wat je denkt, wat je voelt en wat je doet. Je mag worden wie je wilt zijn.

---

Wat je ontdekt:

• Veranderen vanuit pijn of nieuwsgierigheid.
• Hoe ik een diepere laag van people pleasen losliet.
• Hoe ik een deel van mezelf opnieuw uitvond.

---

 

Transcript Afl. 204

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 204. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll, Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Jezelf opnieuw uitvinden, dat is wat je doet als je overeten opruimt. En laten we het daarover hebben. En ik begin met het geven van een update over mijn eigen laatste breakthrough, mijn eigen laatste doorbraak. Mijn eigen laatste slangenhuid die ik heb losgelaten. Want is dat niet wat het is, dit leven? Je groeit op in een cultuur, past je aan en je moet wel, om te overleven. Je voegt je naar de boodschappen uit je omgeving als kind en die zitten je dertig jaar later nog in de weg en laat je weer los waar je kan. Om jouw mooiste, meest waarachtige leven te leiden. En ik vind zelf die reis die je daar in maakt de mooiste, de mooiste die ik kan maken in dit leven. Steeds opnieuw ontdekken: wat is mijn pad? Wat is waar voor mij?

En in het loslaten van overeten, laat dat pad zich niet zien omdat je op een dag wakker wordt en denkt: weet je waar ik zin in heb? Om mezelf helemaal opnieuw uit te vinden.

Dat is meestal niet hoe we wakker worden.

We worden wakker en tenzij je die miracle morning voor jezelf creëert en bewuste voor kiest om eerst in het moment te zijn voordat je hoofd naar de todo’s van de dag schiet. Maar als je dan eenmaal naar die todo’s van de dag schiet, dan staat er niet op dat lijstje jezelf opnieuw uitvinden. Meestal niet. Meestal is daar die waan van de dag toch, met al je verantwoordelijkheden. De commitments die je in je leven bent aangegaan en die iets van je nodig hebben, Die iets van je vragen. En je wilt daar ook op antwoorden. Maar daaronder, daaronder zit je heel persoonlijke ontwikkeling, de relatie die jij met jezelf hebt.

En als je bewust leeft, merk je dat die relatie zich wil ontwikkelen. Je merkt dat er een natuurlijke evolutie wil plaatsvinden in je leven. Je wordt meerdere keren een nieuwe versie van jezelf. Als je luistert naar hoe dat aan je trekt, hoe dat je aandacht vraagt. En soms merk je dat omdat een relatie niet meer bij je past. Of omdat je werk, dat werk waarvan je ooit dacht oh dit, als ik deze job krijg als ik deze baan kan krijgen, ben ik de koning te rijk.

Dit is helemaal wat ik wil.

En een aantal jaren later merk je het is niet meer wat ik wil, t Klopt niet meer. Ooit was dit mijn droombaan en wilde ik niets liever dan deze plek. En ik heb deze plek nu en ik geloof dat wat ik hier kwam leren, wat ik hier kwam ontdekken, kwam ontwikkelen, zich nu wel heeft uitgeleefd. Of het is niet wat je ervan had verwacht en dat wat je er niet van had verwacht past gewoon niet bij je.

Dit laat iets zien van jouw natuurlijke evolutie, van jouw groei als mens.

En in mijn eigen laatste breakthrough, wat ik zo bijzonder daarin vind, is dat ik een stuk people pleasen in mezelf ontdekte waarvan ik niet kon zien dat het er zat. Ik dacht dat ik daar al heel veel in had opgeruimd en toch heb ik daar nog een nieuwe laag in gevonden. En ik ben er ontzettend blij mee, omdat in die laag geautomatiseerd schuldgevoel zat waar ik zo vertrouwd mee was dat ik het niet kon waarnemen. Het is zo bijzonder dat negatieve gevoelens zo habitueel kunnen zijn.

Een gewoonte kunnen zijn dat je ze niet opmerkt.

Maar ik ontdekte een laagje people pleasen in mijn relaties, in mijn meest nabije relaties, in familie en vriendschap waarvan ik zag oh oké, wacht even, ik geloof dat ik me hier niet vrij voel. Ik ben hier niet vrij en ik ben hier niet volledig mezelf en ik voel me hier schuldig zonder dat dat bij mij hoort. Ik mag vrijer worden.

En dat was ongelooflijk lastig om in de ogen te kijken. Juist bij de mensen waar je het meest van houdt, is het ongelooflijk lastig om dat risico te nemen en een stukje op te schuiven, een verschuiving te laten plaatsvinden waarvan je niet weet: word ik daarop afgewezen? Word ik begrepen?

En juist natuurlijk, bij people pleasen ben je meer bezig met hoe het voor de ander zal zijn en wat de gevoelens van de ander daarbij zullen zijn dan die van jezelf. Omdat dat zo ontregelend voelt ben je geneigd om te denken doe maar niet, want het is voor de ander naar. En sinds ik hier mee bezig ben, voel ik me alleen maar ongerust, voel ik me alleen maar ontregeld.

Bang voor afwijzing.

En toch laat je kompas hier zien: hey hier, deze kant op. Hier zit je vrijheid. Hier klopt het als je deze verschuiving maakt. Als je hier naartoe beweegt, klopt het. En als je dan moedig genoeg bent om door de angst voor afwijzing heen te stappen, ik heb het gedaan en het was lastig. Ik heb veel gehuild, vond dat heel moeilijk en ik voelde een stuk rouw ook en ook rouw voor mezelf van: hey, wat ongelooflijk pijnlijk dat ik dit al die tijd niet heb herkend, niet heb gezien. Naar voor mij dat ik zo makkelijk met schuldgevoel rond liep zonder dat ik zag dat dat helemaal niet bij mij hoorde en niet nodig was.

Ik heb het allemaal in de ogen gekeken, allemaal gevoeld. En wat zo bijzonder is, als je dan aan je eigen kant komt staan he, en dus bereid bent om die afwijzing te ontvangen. Je riskeert dus alles. Alles. Wat ik zo bijzonder vond daar in, in de beweging die ik daar in maakte, was dat ik nog meer gewicht verloor.

Nog meer gewicht verloor.

Zo bijzonder. Mijn verlangen naar eten nam af in het loslaten van dat stuk people pleasen waarvan ik niet wist dat het er zat. En voor mij is deze symboliek, dat je gevoelens bij je draagt die helemaal niet van jou zijn. Verantwoordelijkheid voor de gevoelens van anderen in people pleasen, wat ik dus deed. Ik droeg verantwoordelijkheid bij me voor de gevoelens van anderen die niet bij mij hoorde, wat niet van mij was. En ik droeg dat dus letterlijk en figuurlijk op mijn lichaam. In de vorm van gewicht.

En toen ik het people pleasen losliet, verloor ik ook dat gewicht.

En er is meer lichtheid gekomen in mijn leven met het loslaten van die verantwoordelijkheid voor de gevoelens van andere mensen. Ik vind dat echt zo betekenisvol, zo mooi en het was zo pijnlijk, zo beangstigend omdat dat stuk, dat stuk people pleasen dat ooit is gaan doen omdat dat deel van mij dacht: ik kan het niet verdragen als de ander pijn heeft. Ik moet de ander helpen. De ander is hulpeloos als ik het niet oplos. Het zijn irrationele ideeën waar people pleasen zich ooit op ontwikkelt. En bij mij komt dat heel duidelijk uit mijn chaotische jeugd. Omdat ik dat al zo jong ben gaan doen was het zo een deel van mezelf dat ik het niet eens meer zag.

En nu aan de andere kant ervan is het nog veiliger geworden om in mijn lichaam te zijn.

En dat betekent dat ik niet hoef te eten. Ik heb geen houvast nodig. Ik heb niets nodig om de gevoelens in mijn lichaam te bufferen, om iets te dempen. Om mezelf houvast te geven en een dekentje over me heen te kunnen trekken met eten. Zo bijzonder dat daar dus nog een laagje in zat. Indertijd was mijn reden om te willen stoppen met overeten dat ik zo graag wilde weten wie ik was zonder eetprobleem. Ik had dit probleem al vanaf m’n veertiende. Vanaf mijn veertiende had ik mezelf aangeleerd om continu bij te houden wat ik at, hoeveel ik at, hoeveel ik had moeten eten, niet had moeten eten, dat niet volhouden, doorslaan, eetbui, morgen weer proberen, enzovoort, enzovoort, enzovoort.

Dat hamsterwiel zat ik al vanaf mijn veertiende in. Toen ik begin twintig was wilde ik dat dat stopte en ik kon ook niet verder door. Ik kon zo niet door. Het was geestelijk te pijnlijk, emotioneel te pijnlijk. Maar ik had ook die vraag aldoor in mijn achterhoofd.

Ik wil zo graag weten wie ik ben zonder dit probleem.

Ik ken mezelf niet zonder dit probleem. En wat komt er dan? Dit patroon van verlangen, verlangen onderdrukken, niet meer volhouden, eraan toegeven, met spijt naar mijn bed. Het is zo uitgekauwd, zo voorspelbaar, zo monotoon. En wat gebeurt er als dit wegvalt en er nieuwe ruimte ontstaat? Wie ben ik dan? Die vraag.

Die vraag was indertijd mijn motief om die verkenning aan te gaan. En op dat moeilijkste moment, in dat moment van intens verlangen naar eten, mezelf naar die horizon te laten kijken en te zeggen: dit is je moment om er achter te komen. Dit is je moment. Je kan nu eten of in dat onbekende stappen.

En waar je stappen zet wordt het grond.

Dat onbekende gaat vaste grond onder je voeten worden, maar je moet eerst stappen. Je moet in dat onbekende stappen. En voor jou is het natuurlijk niet anders.

Ik wil het met je hebben in over jezelf opnieuw uitvinden hoe dat werkt, dat concept. En als jij een nieuwe versie van jezelf wilt worden, een volgende versie van jezelf, dan denk ik dat het interessant is om je te realiseren dat bij uitvinden, denk ik altijd aan de klassieke uitvinder. Die verstrooide professor die een vraagstuk in z’n hoofd heeft, een heel complex wiskundig idee of een astronomisch vraagstuk en geobsedeerd is met het vinden van het antwoord van een andere uitvinding op een heel ander vlak. Misschien een industrieel vraagstuk, maar in ieder geval die geobsedeerd is met het vinden van een antwoord en daar ongelooflijk blij van wordt.

In het oplossen van overeten is de drijfveer geen blijde obsessie, maar een pijn, een pijn die je motiveert, de pijn van overeten, de pijn van overgewicht.

Dus je begint niet met een sprankelende visie, maar je begint met een status quo die onhoudbaar voor je voelt. In die status quo kan een kan een kleine frustratie zijn, een dagelijkse frustratie van elke dag weer meer eten dan eigenlijk goed voelt en denken ach, ik wou dat ik dit toch eens een keertje anders kon doen. Dan is het gewoon een frustratie die je in de weg zit. Of Het is echt een schrijnend pijnlijk probleem in je leven. En elke dag heb je zo’n last van verlangen naar overeten dat je daar gek van wordt.

Dat was waar ik meestal zat als het ging om t spectrum van last van overeten.

Soms was het ook iets meer op de achtergrond en was het niet meer dan een frustratie, maar meestal zat ik in de diepe pijn daarvan. Dus als dat de drijfveer is, dan komt het idee van jezelf opnieuw uitvinden vanuit een pijn die maakt dat waar je nu bent onhoudbaar is. Maar ik denk dat waar je ook zit, of je op een pijnlijke plek bent die onhoudbaar voelt of alleen een lichte frustratie. Je kunt in beide gevallen kiezen voor een blijde visie. Kiezen voor een: Hey, wat als de manier waarop ik de dingen nu doe, hoe ik nu denk, hoe ik nu in mijn leven sta, niet helemaal klopt. En overeten mij dat komt vertellen.

Het feit dat ik overeet, kom mij vertellen dat ik er ergens naast zit.

Something is off in de manier waarop ik denk, in hoe ik mezelf gecommitteerd heb. Hoe ik mezelf gepositioneerd heb. Wie ik denk dat ik moet zijn. Ergens klopt het niet helemaal. En overeten trekt aan mijn mouw en kom me dat steeds vertellen. Het attendeert me daarop. Het zegt: je bent niet helemaal in sync met wie je bedoeld bent te zijn.

En als je daarvoor openstelt, dan kan jezelf opnieuw uitvinden natuurlijk ook gebeuren vanuit een nieuwsgierigheid, vanuit een heel opwindend, wild en avontuurlijk idee. Oké dan. Als dat zo is, wie ben ik dan bedoeld te zijn? Hoe kan het eruitzien? Welk gewicht ga ik loslaten als ik wel waarachtig leef en in sync met wie ik bedoeld ben te zijn? Wat als ik dat ga halen? Als ik degene, de vrouw, de man die ik bedoeld ben te zijn, als ik die ga halen? Als ik zeg: ik kom je halen, ik kom je halen, ik wil je leren kennen. Ik wil weten wanneer het voor jou klopt.

Ik geloof, en dat heb ik hier keer op keer in ontdekt, en dat lees je ook als je de reviews op mijn website leest. Dat wat je ervoor terugkrijgt wat er gebeurt als je dit pad opgaat van jouw mooiste, meest waarachtige leven leiden waarin je gaat zoeken naar wanneer klopt het dan dus.

En verdwijnt overeten.

Je leven leuker wordt. Lichter wordt. Je laat stukken los van jezelf, zoals ik nu net heb gedaan. Je laat gewicht los omdat je dingen bij je draagt die niet bij jou horen. Het hoeft geen people pleasen te zijn, het kunnen ook ideeën zijn. Ideeën over hoe je leven er uit moet zien. En ideeën over je verantwoordelijkheden. Ideeën over wanneer je een goede zus, dochter, zoon, vriendin bent. Ideeën over wat je denkt dat je gelukkig maakt. Je draagt ideeën bij je die niet helemaal kloppen. Misschien klopte ze ooit en nu niet meer.

En elke keer als iemand in mijn programma dit pad bewandelt en ze zetten die dappere stappen die ik nu zelf ook weer opnieuw heb moeten zetten. Van mijn oude zelf loslaten en dan niet weten waar ik op uit ga komen. Dus ik moet die dappere stappen zetten in het onbekende. En ook zij moet er dan tegen zichzelf zeggen: waar je stappen zet, wordt dat grond. En als ze het dan doen, dan zeggen ze: ah, dit had ik niet voorzien. Wat voelt dit waanzinnig goed! Mag het echt zo leuk zijn? Mag ik me zo vrij voelen, zo mezelf, zo wie ik niet wist dat ik eigenlijk was?

Ja, dat mag.

We zijn zo doordrenkt door cultuur dat we het niet doorhebben. Er zitten zoveel laagjes in onszelf, in onze denken, omdat we dit inademen aldoor. Die boodschappen die we uit onze omgeving krijgen, over wie je denkt dat je moet zijn, wat je gelukkig maakt, hoe je leven er uit zou moeten zien.

Je ziet het zoveel om je heen dat je niet eens kan voelen waar je dat hebt overgenomen en bij je draagt zonder dat het bij je past. Maar als je je daarvan losmaakt, verlicht je. Je lichaam wordt lichter.

En je verlangen naar overeten verdwijnt.

Je hoeft je plezier niet meer alleen maar in eten te vinden. Eten wordt veel onbelangrijker omdat je leven zoveel leuker wordt. Je voelt je meer geïnspireerd, meer wakker, meer aan, vrijer, onafhankelijk, meer jou, zonder dat je wist dat je jou niet was. In Nu voel je dat je in jou bent. En het is zo fijn om bij jou te zijn, dat het je vervult. En je voelt je dus zo vervuld, gevuld door jou, dat je geen eten nodig hebt. Hoe fantastisch als je dat pad bewandeld en meemaakt.

Als je deze ontdekking doet en dat kan groot zijn, maar het kan ook heel klein zijn, die verschuivingen die dan plaatsvinden. Het gaat om de kwaliteit die het aan je leven geeft en dat hoeft niet je hele leven overhoop te trekken. Dat kunnen kleine tweaks zijn. Kleine verschuiving waarvan je zegt ha, oké, kleine verandering, maar groot verschil. En nu overeet ik s avonds niet meer. Nu eet ik om 4.00u niet meer. Ik merk dat ik gewicht verlies. Ineens klopt het. Klik, Klik. Je bent in het spoor gekomen.

Maar om me te kunnen zien, om het los te kunnen laten, moest je evengoed risico nemen.

Evengoed dat onbekende opstappen, je huidige ideeën onderzoeken. En bedenken: hmmm wat komt het overeten mij hier vertellen? Wat wijst het aan? Wie ben ik bedoel te zijn? Waar gaat dit over en wat zou dit moment als ik nu niet eet, bijzonder maken?

Ik gaf daar gisteren een workshop over in het programma. We zijn er diep ingestapt en er vielen zoveel kwartjes. Er werd zoveel duidelijk en ik denk dat dat bedenken, het je afvragen wat het moment bijzonder zou maken als je op dat moment niet eet. Dat dat het spoorzoeken is. Dat dat is wat je helpt om dat goud te vinden, die goudklompjes te vinden die je laten zien wie je bedoeld bent te zijn. En wat ook de suggestie wekt, hè, door dat wordt bijzonder daaraan te hangen. De suggestie wekt dat je er iets heel moois voor terugkrijgt. En dat maakt je creatief.

Als je last hebt van dieetmentaliteit, dan zie je niet eten alleen maar als iets inleveren.

En dus heb je niets. Je mag het niet hebben hè. Toen je op dieet was, mocht je het niet hebben. Daardoor kreeg je die schaarste spanning in je brein en voelt het als je niet eet alsof je iets wordt afgenomen. En daar kan je vijftig jaar last van houden als je dat niet weet op te ruimen.

In Etenslessen ruimen we dat op.

Maar dat moment waarop je kan zeggen: ik voel dat ik nu geen honger heb. Dat ik nu wil eten gaat eigenlijk over iets anders. Het komt me iets vertellen. En wat zou dit moment bijzonder maken als ik nu niet eet?

Dat onderzochten we in die workshop met elkaar. En daar kwamen zulke mooie inzichten uit die dan direct aantrekkingskracht creëren. Als je een dieet volgt en je doet dat op wilskracht en je pakt jezelf eten af, dan voel je alleen maar schaarste. Dan zit je op dat volhouden, jezelf afknijpen en onder druk zetten. Maar als je eten loslaat omdat je voor iets kiest wat bijzonder voelt. Wat aantrekkingskracht op je uitoefent, omdat je voelt dat je dan jouw mooiste, meest waarachtige leven leidt. Dan leef er je helemaal niks in. Dan haal je iets naar je toe. Iets wat je vervult, iets wat je blij maakt.

En je laat gewicht los als bagage die je alleen maar belasten.

Wat je achter je aan het sjouwen was, maar wat er helemaal niet van jou is, wat niet bij je hoort. Gedrag wat niet meer bij je past. Ideeën die niet meer bij je passen. Gevoelens die je niet meer hoeft op te zoeken. Geautomatiseerde schuldgevoel bij me droeg wat ik niet door had. In het loslaten daarvan, het gewicht wat je daarmee loslaat, dat is blijvend. Dat is blijvend. Die volgende versie van jezelf. Je kan niet meer terug naar je oude zelf.

En dat past je niet meer. Omdat als je eenmaal het idee niet meer geloofd, herhaal je dat niet meer voor jezelf. Je kan jezelf daarin niks wijsmaken. En je ziet het nu echt anders. Je beleeft het nu echt anders. Je hebt de nieuwe waarheid gevonden. En ik praat nu natuurlijk een beetje abstract in algemeenheden, omdat ik niet weet wat jouw verhaal hier in zal zijn, wat jouw pad hierin zal zijn. Mijn laatste pad hierin ging over people pleasen, Het laatste pad van iemand die gister in die workshop onderzocht, ging over hoe ze altijd zo haar best deed om beter te worden in plannen. Nog efficiënter met haar tijd omgaan. Nog harder werken om de taken die ze zichzelf allemaal opdroeg allemaal te kunnen volbrengen. En ze dacht dat ze daarin gewoon een betere planner moest worden en beter presteren.

En nu ontdekte ze een nieuwe waarheid over haar energie en harmoniëren met haar energie.

Haar lichaam veel meer de leidinggeven in hoe ze geeft aan zichzelf en van daaruit aan de wereld. En ze kon het oude idee dat ze gewoon efficiënter moest worden loslaten omdat ze zag: daar gaat het helemaal niet over. Dat is mijn waarheid helemaal niet. En al die literatuur of boeken en podcasts die ze daar over had bestudeerd om zichzelf nog beter in een efficiënt spoor te krijgen van geven, geven, geven, produceren, produceren, produceren. Daarvan ziet ze nu. Dat was een misverstand. Dat past helemaal niet. T Klopt helemaal niet. Het is niet wie ik bedoel ben te zijn.

Dus wat is het voor jou?

Welk gewicht draag jij met je mee wat niet meer bij jou hoort, wat ballast is. Waar gaat dat over? Over welke ideeën? Welke gevoelens? Welk gedrag? Op 13 september volgende week geef ik een gratis les in jezelf opnieuw uitvinden via jouw relatie met eten. Ik geef een les, stop overeten in drie simpele stappen en daarin vertel ik het hoe en hoe je dat dan aanpakt. Hoe je die volgende versie van jezelf wordt in Etenslessen. Hoe ik je daar dan in begeleid. En ik geef je mijn formule zodat je het hoe weet.

Ik ga de 13e ook open voor deelname. En als jij voelt: die volgende versie van mezelf, die trekt ook aan mij. Ik merk het aan, dat overeten wat ik doe. En ik merk het aan mijn dieetmentaliteit. Ik merk het aan de mate waarin ik m’n plezier steeds in eten zoek, omdat ik daarbuiten vooral een slaaf ben van wie ik denk dat ik moet zijn omdat ik niet weet hoe het anders zou kunnen. Maar overeten laat het me zien. Het klopt niet helemaal. Ik ben niet in sync met wie ik bedoeld ben te zijn.

Maar ik weet alleen niet hoe ik die volgende versie van mezelf word. Ik weet niet hoe ik dat doe en dan zeg ik stap in programma, kom erbij, want ik begeleid je stap voor stap door dat proces.

Je doet het niet alleen, je doet t met mij. Onder mijn begeleiding, met mijn formule.

En ik coach je. Een half jaar, zes maanden. Zes maanden is veel tijd om door dit proces heen te stappen. Je leert mijn principes, de principes waarmee je overeten opruimt en je ontwikkelde vaardigheden waarmee je overeten opruimt. En daaronder maak je die evolutie door. In dat proces maak je die evolutie door en dat kunnen voor jou misschien die kleine tweaks zijn, die kliks waarvan je denkt oh ja, nu klopte het. Nu merk ik dat overeten niet meer aan me trekt. Ik verlies gewicht, ik ontspan. Mijn leven wordt lichter, Mijn leven wordt leuker.

Het is leuker om mij te zijn.

Nu klopt het. En het kan zijn dat je diepere stukken van jezelf in de ogen kijkt waarvan je misschien niet eens wist dat ze er zaten. Maar waar je stappen zet, wordt het grond en je leeft jouw mooiste, meest waarachtige leven. Als je zo dapper bent om die stappen te zetten en te ontdekken dat die grond er dan inderdaad is. Je verdwijnt niet of je disfunctioneert niet. Je valt niet uit elkaar.

Dat is waar we zo vaak bang voor zijn. Ik vond t zo indertijd, hè, toen ik voor t eerst dat overeten echt ging opruimen. En ik was zo bang dat ik niet kon voelen wat er te voelen viel. Ik was zo bang dat ik het niet kon dragen als ik wilde overeten en het dan niet deed en me overgaf aan wat ik dan ging voelen. Daar zat zoveel spanning op.

Maar je zal ontdekken dat daar iets nieuws voor in de plaats komt. Iets ongelooflijk moois voor in de plaats komt. Wat je leven leuker maakt, lichter maakt. En je zal zeggen inderdaad, ik heb maar relatie met eten veranderd en daarin de relatie met mezelf veranderd. Ik ben iemand geworden zonder strijd met eten en wat daarvoor in de plaats is gekomen voelt zoveel beter. Nu klopt het.

Ik ben onafhankelijk geworden van overeten en ik ben daarin door groeipijn gegaan.

Ik heb die stappen gezet, dingen in de ogen gekeken die ik lastig vonden en mijn oude zelf losgelaten. Maar man, wat was dat het waard. Wat was dat het waard. Dit is mijn mooiste, meest waarachtige leven. En ik ga het aan. Ik ben er ingestapt. Ik heb het nu. En het voelt zo goed. Ik ben er zo blij mee. En ik heb gewicht losgelaten. Ik heb die stukken van mezelf losgelaten die ik bij me droeg, die niet bij me hoorden, die niet meer bij me paste, niet van mij zijn. En nu klopt het weer.

Als je daar klaar voor bent, zeg ik stap in Etenslessen, je bent zo welkom.

Ik kijk er zo naar uit om dit samen met je te doen. En ik weet precies wat je daar in tegenkomt. Ik weet precies welke obstakels je tegenkomt. En ik kan je daar dagelijks bij helpen. En als je zegt ik weet het nog niet, kom naar die les, kom naar die gratis les de dertiende. Meld je aan via mijn website. Het kan ook via Instagram, via mijn Linktree. En uhm, ik ben er volgende week weer.

En oh wacht even. Ik realiseer me nu deze podcast komt online als ik al open ben…hahaha. Hier komt mijn dyscalculie weer de hoek om kijken. Mijn brein kan helemaal niks met getallen, met data, en ik weet dat als ik dat blijf herhalen dat ik het ook als waar blijf aanwijzen en dat ik die waarheid continueer.

Maar hey, ik kan niks anders doen gewoon knetter veel van mezelf houden met dyscalculie en al. Volgens mij komt deze aflevering online als ik dus open ben.

Dus kom in mijn programma en dan gaan we dit samen doen.

Je wordt die volgende versie van jou, die nieuwe versie van jou. Je vindt jezelf opnieuw uit. En ik kan niet wachten om te zien wat je dat brengt.