Afl. 224 De Etenslessen van Loretta. 20 kilo afvallen voor mijn bruiloft en daarna ook weer aankomen.

Afvallen kon Loretta goed, maar ze had last van een gebrek aan energie en het verloren gewicht kwam altijd weer terug. Ze vertelt hoe ze daar verandering in bracht door haar Etenslessen in de ogen te kijken. Inmiddels is ze 25 kilo kwijt en weet ze voor het eerst zeker dat dit gewicht ook niet meer terugkomt.

We praten over blijvend gewichtsverlies en het lastig stuk in het midden van dit proces, waarin het lijkt alsof je geen vooruitgang boekt, alles nog moeizaam gaat en je hard moet werken om je relatie met eten (en jezelf) beter te begrijpen. Ze vertelt wat ze daar allemaal in tegenkwam en deelt haar meest waardevolle inzichten. Hier zijn de Etenslessen van Loretta.

---

Wat je ontdekt:

• De meest waardevolle inzichten van Loretta over blijvend gewichtsverlies.
• Wat ze lastig vond aan dit proces.
• Waarom ze zeker weet dat de 25 kilo die ze nu kwijt is niet meer terugkomen.

---

 

Transcript Afl. 224 De Etenslessen van Loretta, 20 kilo afvallen voor mijn bruiloft en daarna ook weer aankomen.

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 224. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet. En een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hey, hoe is het? Hoe gaat het met je? Ik heb een geweldig mooi gesprek voor je met Loretta, die net haar deelname aan Etenslessen heeft afgerond. Zij schreef een compliment aan het programma, aan mij, in de community en pakte uit over de transformatie die ze heeft doorgemaakt.

En die ligt er niet om. Die ligt er niet om. En die was zo indrukwekkend dat ik haar vroeg, hey, zou je het daar over willen hebben met me in de podcast? Want ik wil er heel graag over met je in gesprek en er meer over weten over jouw ervaring. En je gedragsverandering, hoe was dat nou voor jou om jouw relatie met eten te veranderen? En ze zei ja, dus dat heb ik voor je opgenomen. Je hoort dadelijk mijn gesprek met haar. Maar, maar maar maar, ik heb in dat gesprek wat zij in de community had geschreven, voorgelezen. En daarna heb ik daar dagenlang last van gehad, omdat het zo taboe voelde. Het voelde zo fout om een compliment aan mijn eigen adres te hebben voorgelezen.

En ik vroeg me later af, want ik was niet van plan om het hele gesprek nog een keer met haar op te nemen, alleen om dat compliment eruit te halen. Dus ik heb het zo gelaten. Maar ik dacht wel in die dagen daarna, waarom voelt dat toch zo taboe? Waar gaat het eigenlijk in de kern over? En dit is wat mij in de dagen daarna duidelijk werd. En dat leg ik je uit aan de hand van een korte anekdote. Ik was op de fiets drukwerk op gaan halen.

Ik kwam uit de stad en ik was op weg naar huis en ik kwam langs de drukkerij en daar lag drukwerk klaar voor Etenslessen voor de nieuwe groep die van start gaat. En ik dacht, oh perfect, dan neem ik dat meteen even mee naar huis. Ik stond er helemaal niet bij stil dat dat drukwerk veel zwaarder was dan ik zomaar zonder fietsmand of snelbinders mee naar huis zou kunnen nemen.

En ik stond even later buiten met een doos onder mijn arm, een zware doos, waarvan ik niet wist hoe ik dit mee op de fiets kreeg. De drukker had nog tegen mij gezegd: ah, Amsterdammers, die krijgen alles mee op de fiets toch? En ik had lachend gezegd, dat is ook zo. Maar herinnerend dat ik inderdaad altijd alles gewoon op de een of andere manier mee heb gekregen op de fiets. Dus ik dacht dit lukt ook wel met die doos. En ik ben met die doos onder mijn arm op de fiets gaan zitten en ik hield hem eerst tegen mijn buik aan. En dan kon ik heel langzaam trappen. Maar die doos die gleed toch te vaak gevaarlijk naar links of naar rechts en ik wilde niet dat die op straat zou vallen. Of op het fietspad.

Ik zocht naar misschien nog een andere manier om hem mee te krijgen en toen dacht ik oké Ik heb een swapfiets met een bagagedrager boven de voorband, maar daar zitten geen snelbinders op en er hangt geen fietsmand boven. Dus ik dacht nou weet je wat, ik zet die doos daar toch op en dan hang ik over mijn stuur en probeer ik hem ondertussen met één hand in balans te houden. Dus ik hang inderdaad over mijn stuur, voorovergebogen, en fiets soort van platliggend op mijn stuur met één arm om die doos heen, heel langzaam met mijn knieën weg.

Je ziet het voor je. Zo peddelde ik langzaam naar huis. En op een gegeven moment kwam er iemand naast me ineens en ze zegt, Can I help you? En het was een jonge vrouw op zo’n elektrische bakfiets die naast me kwam fietsen en aan me vroeg of ze me kon helpen. Het was zo aardig, zo lief, zo spontaan. We kenden elkaar niet en we stopten en ik zei nou heel graag en ik tilde mijn doos bij haar in de bakfiets en ze vroeg me tot waar ik precies moest zijn en ze kwam daar langs dus ze heeft me bijna helemaal naar huis gebracht en we kletsten gezellig en we raakten met elkaar in gesprek terwijl we zo naast elkaar fietsten.

En het was zo’n mooie goede daad en ik zei tegen haar bij het afscheid, ” I’ll pay it forward ” , ik geef die goede daad die je hebt gedaan, die zal ik doorgeven. Wat ze ontzettend leuk vond. En het was de highlight van mijn dag. Als iemand spontaan, iemand die je niet kent, je helpt. Dat is altijd zo mooi. En ineens viel bij mij het kwartje. Dit, die goede daad, dat was een liefdevolle daad, een onbaatzuchtige liefdevolle daad. Het was liefde die werd uitgewisseld.

Het werd mij aangeboden en ik heb het ontvangen. En wat Loretta in haar spontane bericht in de community deed, was eigenlijk hetzelfde. Het was een betuiging van liefde. Een dankbetuiging van liefde. Omdat Etenslessen zoveel voor haar heeft betekend. En ik heb het ontvangen en dat hier in dit gesprek met jou in de aflevering gedeeld. Wat kan er taboe zijn aan het in het licht zetten van liefde? Van die menselijke connectie waarin we kunnen zien, hé, hier heeft iemand iets voor mij betekend, ik heb hier iets voor iemand anders betekend. Die uitwisseling van liefde is kostbaar en mooi en verdient altijd een plek.

Er is zoveel wat we te zien krijgen en op ons af krijgen aan prikkels die gaan over pijn en ellende en problemen. Hoe kunnen we dan ooit expressie van liefde taboe maken? Dus. En daarmee was voor mij de discussie in mijn hoofd voorbij en opgelost. Luister hier naar de prachtige, waardevolle Etenslessen van Loretta die jou zeker gaan helpen vandaag bij het veranderen van jouw eigen relatie met eten. Enjoy.

Hey Loretta, wat ontzettend leuk dat je hier bent.

Goedemorgen. Ik kreeg van jou zo’n prachtig bericht in de community van Etenslessen, waarin je spontaan had opgeschreven hoe je Etenslessen hebt ervaren en wat het je heeft gebracht. Het kwam enorm bij me binnen en ik dacht oh hier wil ik je over spreken, ik wil alles over weten ook omdat ik denk dat je daarmee andere mensen kan helpen. Dus ik nodigde je uit voor de podcast en je zei ja.

Ik ga met jou goed vinden, want dat heb ik aan je gevraagd, een deel van dat bericht voorlezen. En dan gaan we gewoon daarnaast kijken wat we allemaal kunnen ontdekken over jouw Etenslessen.

Over een paar dagen zit mijn zes maanden traject erop en ik wil je vanuit de grond van mijn hart bedanken voor je geweldige coaching. Door jou is mijn leven veranderd.

Naast de grote hoeveelheid kilo’s, ruim 22, die ik ben afgevallen, is mijn grootste winst de vrijheid die ik voel in mijn lijf, als ook in mijn hart en hoofd. En ik ben van buiten, maar eigenlijk nog veel belangrijker, van binnen opgeschoond en voel me compleet in control. Ik zou een boek kunnen schrijven alleen al over alle veranderingen die mede dankzij Etenslessen bereikt zijn, maar ik wil me graag ook nog even persoonlijk op jou richten. Ik vind je een fantastische vrouw waar ik diep respect voor heb. Hoe je mij en iedereen coacht vanuit eigen ervaring. En er is werkelijk geen woord geweest in de schriftelijke coaching… Of de live coaching waar ik niet achter stond. Je bent voor mij een voorbeeld en ik ga je oprecht missen…

Omdat ik zo’n diep contact heb gevoeld. En ik krijg al tranen in mijn ogen nu ik dit schrijf. Maar gemis mag geen reden zijn om langer in het programma te blijven. Je hebt me alle vertrouwen en tools gegeven die ik nodig heb om op eigen kracht verder te gaan.

Ik wil natuurlijk… Het is lastig voor me om zo’n groot compliment aan mezelf… hardop uit te spreken. Dat voelt toch heel erg taboe als jezelf op de borst klopt.

En ik doe het toch, ik heb het toch gedaan omdat ik het belangrijk vind om het te hebben over de chemie van coaching ook. Waarom werkt coaching nou en wat is het eigenlijk? Coaching associëren we vaak met iemand die als het gaat om diëtiek langs de zijlijn staat en alleen maar roept doorzetten, volhouden, je kan dit en applaudisseert bij al je overwinningen. Terwijl in werkelijkheid is coaching het stellen van vragen die jou helpen om je eigen antwoorden te vinden.

En in Etenslessen zit daar een methodiek onder. Ik weet welke vaardigheden je nodig hebt om je relatie met eten te veranderen. Ik weet welke principes in Etenslessen zitten die maken dat je greep krijgt op het zien van alle verbanden in jouw relatie met eten. En je kunnen richten op de toekomst die je wilt creëren. Welke relatie met eten wil je bouwen? En hoe krijg je dat dan voor elkaar? En ik ben alleen maar degene die langs die zijlijn steeds jou de juiste vragen stelt, die maken dat je langs die principes kan komen en die vaardigheden kan ontwikkelen.

Daarom ben ik zo onbescheiden om ook die chemie te benoemen… Die er is geweest tussen jou en mij… In de rol die ik voor je heb mogen vervullen. Dus daarom heb ik ook dat stukje voor gelezen, maar ik wil natuurlijk het meest inzoomen op jouw perspectief. En dan is het misschien mooi om te beginnen bij de vraag.

Loretta:

Mag ik hier heel even reageren, Marjena? Want kijk, het is ook gewoon echt jouw programma, die methodiek, omdat je weet waar er over gesproken wordt, omdat je het zelf allemaal hebt meegemaakt, die methodiek die staat zo steengoed in elkaar. Toen ik begon met Etenslessen, zeven maanden geleden, toen dacht ik dit niet hoor, over jou. Want ik had weerstand, uiteraard heel lang je podcast hebben geluisterd, had ik wel toen ik eenmaal begon, weerstand tegen het programma. Want ja, het ging mij niet snel genoeg. En wat nou methodiek? Daar komen we straks allemaal nog wel op. Maar alleen gaandeweg voelde je gewoon dat jij wist in welk proces ik zat. En dat is zo ontzettend prachtig van jouw coaching. Ja, omdat dat stukje weerstand er ook bij hoort.

Loretta:

En je ook afzette tegen het programma. Ja, het gaat toch nog wel afvallen? Ik ga toch niet alles eten? En ik ga er nu voor om af te vallen en dan ga ik niet met jouw methode bedenken van… Ik pak toch wel die appelflap, zeg maar. En voordat al die kwartjes vallen, dat heeft gewoon te maken met coaching. Daarom is het gewoon steengoed, want je houdt je eigen regie, je bent zelf verantwoordelijker voor je proces, je eigenaarschap. Dat is jezelf leren kennen. En dat is super lastig. En dat, daarom duurt je programma ook maanden.

Loretta:

En misschien wel veel langer, want in je leven lang ben je nooit uitgeleerd. Maar dat maakt echt coaching zo ontzettend krachtig. Dus dat wilde ik nog even toevoegen aan je verhaal. Dat het ook niet… Dat het, weet je, dit had ik niet in het begin geschreven.

Marjena:

Nee, nee, ja. Inderdaad, zo waardevol dat je dat zegt. Laten we dan een stukje… De film een stukje terugspoelen naar voor Etenslessen. Hoe zag jouw relatie met eten er toen uit? Waar had je last van?

Loretta:

Ik weet niet beter dan dat ik mijn leven lang op dieet af heb gehad. Maar dat was voor mij heel normaal. En alles of niet denken, oké, dit past gewoon bij mij, dit hoort bij mij. De ene keer ben ik wat slanker, de andere keer ben ik wat steviger. Nou, ja, een beetje zo. Maar op een gegeven moment ben ik eigenlijk niet bewust van hoe het hele proces in elkaar zat. Meer zo. En eigenlijk vond ik dat ook best wel prima, moet ik heel eerlijk zeggen.

Loretta:

Totdat ik op een gegeven moment, ik ben toen veel afgevallen, kort op elkaar kinderen gekregen, eigen onderneming, Ik ging trouwen, dus veel afgevallen. En na mijn bruiloft merkte ik gewoon alle bellen hoog, een beetje de clichés van een beetje op overlevingsstand. Veel lichamelijke klachten, veel hartkloppingen. Ik was gewoon niet blij En ik merkte dat dat niet veranderde door alleen maar dingen uit mijn agenda te schrappen. Dus ik zat niet lekker in mijn energie toen. En in dat jaar ben ik bijna 25 kilo aangekomen.

Marjena:

Dat was na je bruiloft?

Loretta:

Dat was na mijn bruiloft, ja. En je was afgesproken voor

Marjena:

je bruiloft? Ja.

Loretta:

Dus ja, dat gaf wel wat aan. Gewoon in mijn emotieregulatie zat het gewoon niet zo lekker. En dat was zo’n twee jaar geleden, eind van het jaar zeg maar. Ik merkte toen wel van oké, ik moet wel meer aan mijn energie gaan doen. Ik ben toch gestopt met roken en vervolgens wel meer gaan eten en ook drinken. Drinken was voor mij ook wel echt een coping-mechanisme. Toen ben ik een opleiding gestart, holistische therapie, omdat ook mijn lichamelijke klachten… …Ik niet meer kon, vanuit mijn eigen onderneming en de massage die ik deed, kon ik ook niet meer beoefenen.

Loretta:

Dus toen ben ik gestart met mijn opleiding. En dat zorgde al voor een stukje meer bewustzijn over hoe energieën werken… En hoe je iets meer… Dat dat überhaupt een binnenste is, die je ook wat probeert te vertellen. En toen merkte ik gaandeweg dat het leuk was, maar ik zit nu inmiddels met een gewicht dat echt wel fors is. En ik ben gewoon niet fit, ik voel me gewoon niet blij. Ik merkte dat ik daarin moest veranderen, alleen wist ik ook op dat moment uit ervaring dat ook al was ik 25 kilo lichter, met mijn bruiloft bijvoorbeeld, Toen was ik ook niet blij. En toen dacht ik dat ik een dieetboek kon schrijven over alles wat ik weet over voeding.

Loretta:

Ik weet inmiddels wel wat goed eten is en wat fout eten is, alleen het is mijn zelfbeeld die ik moet veranderen. Want ook op mijn bruiloft zag ik alleen maar die dikke armen, terwijl ik hartstikke slank was. En toen viel opeens een kwartje van ik moet gaan veranderen, mijn hoofd moet gaan veranderen, in plaats van dat ik weer gewoon geld gooi tegen een dieet aan. Want ja, afvallen, ik weet dat ik dat kan. Maar ik kom het eigenlijk ook weer aan. Dat was gewoon voor mij. En eigenlijk met dit verhaal zat ik een beetje te spuwen bij mijn nagelstyliste. En die kwam toen vervolgens op jouw podcast.

Loretta:

En die ben ik toen gaan luisteren, maar ook als een bezetene. Ik had alleen nog maar m’n oortjes in om naar jouw podcast te luisteren. Ja, alleen jouw stem al en gewoon zoveel erkenning horen. Ik zei nog tegen mijn moeder dat ik het niet kon afhalen, maar dat ik iets had gevonden en dat ik het allemaal zou veranderen. En het gaat goedkomen. Ik weet nog heel goed dat ik dat voelde. En vanaf dat moment is er wel echt heel veel gebeurd in mijn zelfontwikkeling.

Marjena:

Wat een bijzonder verhaal. Ik zou zeggen dat ieder verhaal uniek is, zoals ieder lichaam uniek is. Zo is ook iedere relatie met eten uniek. En wat ik je hoorde vertellen, ik vond het eigenlijk wel prima dat alles of niets gedrag. Ik kon ook goed eten, maar ik schoot wel steeds heen en weer. Totdat dat met die bruiloft heel veel eraf en daarna heel veel erbij was. En je merkte dat je energie niet goed zat. En dat er daarmee eigenlijk een dieper verlangen ontstond dan alleen maar dat uiterlijk.

Marjena:

Ook omdat je zag, als al dat gewicht eraf was, was er eigenlijk nog steeds geen harmonie met hé, ik ben blij als ik mezelf zie, ik voel me goed in mijn lichaam. Dus er was een gebrek aan energie, maar je lichaamsbeeld was ook niet zoals je het hebben wilde, ongeacht wat je gewicht op dat moment dan ook was. En toen zocht je naar een aanpak die dat allemaal mee zou nemen en waarin het dan in je hoofd zou beginnen. Want weten wat gezond of ongezond eten is, dat wist je al lang en daar zat het hem niet in.

Loretta:

Ja, nee. Oké, super. Ja, nee.

Marjena:

Oké, super. En wat heb je daarna over jezelf geleerd toen je naar binnen ging met je aandacht en in het programma die tools aangereikt kreeg?

Loretta:

Nou, Ik vond het heel pittig. Ik kwam er eigenlijk achter dat ik mezelf heel slecht kende. Jij kwam vaak met dingen van… Etenslessen is ook iets dat je gaat ontdekken wat bij jou past en wat voor jou werkt. Maar dat kwam zo binnen bij mij omdat ik dacht dat ik helemaal niet weet wat er bij mij past. Ik weet niet wat voor mij werkt. En jouw programma zit natuurlijk super mooi in elkaar, dat laagje voor laagje , als een soort ui pelt. En je zit met zoveel laagjes bedekt eigenlijk.

Loretta:

En voordat ik die gedachten, echt helemaal diep van binnen, en die belemmerende overtuigingen, die gedachten die ik had, waar het vandaan kwam, mijn patronen, voordat ik daar was en daar kwam, dat deed mij ook heel veel verdriet. Want dan dacht ik, jeetje, Ik heb nooit geweten dat ik hoogsensitief ben. Ik heb nooit geweten dat al mijn energie gewoon weg wordt gekaakt van me. En ik wist niet hoe ik bij mezelf kon blijven. Ik wist niet wie ik was zonder alcohol. Ik dronk altijd alcohol, want dat kwam er ook dus achter. Dat was gewoon mijn coping. Ik wist niet anders, ik wist niet beter.

Loretta:

En dat klinkt heel dramatisch, zo wil ik dat niet zeggen, maar het was wel een manier van mij om iets te vieren, maar ook de andere kant op, om ergens mee om te kunnen gaan. Dus ik dacht jeetje, ik doe het met alles, maar hoe gaat dit nou veranderen? Ja, en dan kom je wel eigenlijk eerst even, voor mijn gevoel, in een diepe put. Want alles kwam op me af. Al mijn gedachten en gevoelens vlogen me aan. Dat ik zo vol met oordelen zat, ik schrok me rot. Ik denk altijd wel dat ik een hele open persoonlijkheid ben… En dat ik heel erg mensen in hun waarde laat. Maar dat hoofd van mij, die kon er wat van.

Loretta:

En die kritische, boze stem die ik naar mezelf had, constant zeggen wat ik niet goed deed. Ik kon altijd beter van mezelf. Die weegschaal, ik kon het erop staan en het nooit goed vinden wat het getal ook was. Afgevallen, aangekomen, gelijkgebleven. Het was gewoon nooit goed. En op het moment dat je nog niet de tools hebt om dat op te kunnen vangen, maar er wel in te zitten, Ja, dat vond ik ontzettend lastig. Dus daar heb ik ook persoonlijke coaching extra bij aangevraagd. Een coach aangenomen, omdat ik wilde naar die diepere gevoelens toe, naar die diepe gedachten.

Loretta:

Ja, wist ik veel dat er een innerlijk kind bestaat in iedereen. Ja. Maar ja, die had ook wat te vertellen blijkbaar. Ja, dus ik moest wel echt even ergens doorheen. Ja. En ja, jouw… En gaandeweg, als je daar bent, is het niet altijd fijn, maar jouw programma stuurt je natuurlijk ook, het zit zo positief in elkaar, dat het je altijd dat bouwsteentje geeft. Ik wist dus daardoor wel sneller mijn emoties met het eten te koppelen.

Loretta:

Ik ben al snel gestopt met… Nou ja, alcohol drinken was natuurlijk ook wel een proces, maar van toch wel iedere gelegenheid aan te pakken om wat te drinken. Maar een bijzondere gelegenheid zit ik nu op. Ik mag wat drinken, ik mag altijd drinken als ik wil, maar ik doe het nu alleen nog maar op gelegenheden waarbij het mij uitkomt. En dan wel maximaal twee glazen, zodat ik in verbinding blijf met mezelf. Ja. En doordat ik meer grip op mezelf had, kon ik ook veel meer voelen rondom het hele eten. Wat voor emoties ik daar aan koppel?

Marjena:

Dus je ontdekte, toen je in dit proces stapte, de relatie met jezelf. En in die relatie werd gedomineerd door een hele kritische kant in jezelf, waarin het nooit goed genoeg was wat je deed. Dat was heel confronterend om te zien waarbij je er ook achter kwam dat je in reactie op die innerlijke criticus veel verdoofde en uitcheckte met eten, met alcohol en dat allemaal in de ogen kijken, dat was even heel confronterend en maakte ook wat verdriet los. Ja, oké. Ja, en van daaruit heb je een andere relatie met jezelf ontwikkeld, een ander contact.

Kan je daar iets over vertellen, over de kwaliteit van die relatie en hoe je die omwenteling hebt gemaakt? Want waar je mij natuurlijk veel in het programma les in hebt zien geven en in de workshops, leg ik uit dat het veranderen van gedachten wordt geautomatiseerd net zoals gedrag wordt geautomatiseerd. Dat is wat ons brein doet om energie te besparen. Dus ook als we eenmaal een patroon hebben ontwikkeld waar we pijn van hebben, wat ons niet helpt, maar in de weg zit, laat het brein het liever zo.

Marjena:

Dus een patroon van de hele tijd jezelf vertellen dat je niet genoeg hebt gedaan, de foutjes die je hebt gemaakt uitvergroten, hyperkritisch met jezelf omgaan, is een patroon wat je niet zodra je het ziet, meteen kan laten vallen en zeggen oh, oké, nou hier heb ik niet zoveel aan, daar stop ik mee. Dat is een vaardigheid die je ontwikkelt… Waarin je brein er niet zo’n boodschap aan heeft om je daarbij te helpen… Om dat efficiënt blijven doen wat het altijd al deed, het meest energiebesparend is.

Ons brein is het orgaan in ons lichaam wat de meeste energie verbruikt en het wil altijd zo energiezuinig mogelijk functioneren en daarmee ook geautomatiseerde gedachten lekker op een snoestand laten. Een beetje zo sluimerend, half onder de waterlijn van je bewustzijn en dan lekker blijven doen wat het altijd deed. En vanaf het moment dat jij die ui begon af te pellen en dit allemaal aankeek en voelde wat je daarbij voelde, toen begon het werk van oké, en nu dus, elke dag opnieuw, iets nieuws voor mezelf gaan bouwen, iets anders gaan bouwen. Kan je daar wat over vertellen, hoe je dat hebt ervaren?

Loretta:

Ja, absoluut.

Marjena:

En gedaan?

Loretta:

Ik vind, en dat komt weer met je programma, maar het mooie is gewoon die hele combinatie met inderdaad voelen wat er te voelen valt en die gedachten weten te vangen, maar ook het hele praktische van Etenslessen. Dus dat stuk waarin jij uitgeeft, ik moet het altijd snappen om ermee aan de slag te kunnen. Ik vond het heel fijn om praktisch te horen inderdaad wat je net ook benoemt over het brein, hoe je brein werkt. Hoe werkt zoiets nou? Waarom is er daar die stem? En om dat in combinatie te doen met al die praktische dingen die je aangeeft, als je iets voelt, daar naartoe te ademhalen.

En ja, om het vervolgens, ja, vooral, en dat is echt zo verschrikkelijk belangrijk, schrijven. Zonder schrijven, zonder alles op papier te krijgen, kan je je gedachten niet vangen. Want dat blijft in cirkeltjes in je hoofd zitten. En dat is super confronterend.

Loretta:

En dat gaat ook niet altijd gelijk zoals je wilt. En dat verandert ook niet altijd gelijk. Maar dat schrijven is zo ontzettend belangrijk om ook die gedachten te vangen die je nou eenmaal in je hoofd zitten. Maar ook om daar in die switch dan te maken, en daar heb je ook een stukje mooie werkboeken in, om een gedachte erin te zetten die je gelooft en waar je wel mee kan werken.

En om dat te herhalen en om jezelf daarin iedere dag op te vangen. Ik merk nu ook dat ik wakker word. Ik ga eerst even bij mezelf inchecken voordat alle dagelijkse dingen gebeuren. Hoe voel ik me? Wat moet ik vandaag gaan doen? En hoe kan ik mezelf daarin opvangen? Dat zijn zulke belangrijke dingen en om aan het eind van de dag ook op terug te kunnen vallen, dan is het wel of niet geluk, niet in een goed of een fout, maar hoe ben ik er voor mezelf geweest op dat moment? Ja, precies.

Loretta:

Ja, en dat zijn gewoon zulke mooie processen en dan merk ik gewoon, ja, dan krijg je steeds meer grip erop. Omdat je ook kan herkennen, oh daar is die stem weer, ik laat hem weer gaan. Het woord

Marjena:

dat je het spam noemt, ongewenste reclame.

Loretta:

Ja, dus die kan je ook dan weer sneller laten gaan. Ja, en zonder ook, ik weet nog wel dat ik daar ook op gecoacht ben met jou. Ik vond het ontzettend lastig op het moment dat ik steeds meer grip kreeg en dacht dat het zo in elkaar zit, dat het iedere dag goed moest gaan. Dus als ik een keer een dag zat te zitten waarin ik me gewoon niet fijn voelde, ja, dan was er die boze stem, die kritische stem. Jeetje, Mina, nou, ik doe toch zo mijn best en zie je wel, het lukt toch niet. Maar daar ben ik toen ook op gecoacht door jou. Het mag er ook allemaal zijn.

Loretta:

Dat wat je voelt, zoveel je en onzeker voelde en angstig, maar ook vertrouwen hebben. Dat is ook een heel proces geweest in die emoties.

Marjena:

En het naast elkaar laten bestaan. Dit is zo waardevol wat je nu vertelt. In onze maatschappij wordt zoveel, gewoon in de cultuur, het staat nergens echt daadwerkelijk op een bordje geschreven, maar in de consumptiecultuur zit verpakt dat gevoelens maakbaar zijn. Dat geluk maakbaar is. En gelukkig leven we nu ook in een tijdgeest waarin er heel duidelijk een ander geluid op komst is en we steeds meer zien, oh wacht even, dat is een enorme valkuil. Dat is helemaal niet hoe onze menselijke ervaring bedoeld is te zijn. Van hard werken en als je maar alles goed doet, dan voel je je al door gelukkig en vervuld en blij. Zo steekt het niet in elkaar.

Marjena:

Maar als het om gedragsverandering gaat, als je last hebt van overeten, als je last hebt van overgewicht, als je last hebt van een innerlijke kritische stem en je wil dat allemaal veranderen, dan kan het niet anders dan dat je die twee dingen naast elkaar moet laten bestaan, namelijk al die dingen waar je zo graag vanaf wil, ze tegenkomen, voelen wat je daarbij voelt. Soms teleurstelling, soms een moment van moedeloosheid, soms een moment van, wat is die weg toch lang.

Dat lastige stuk daarin, waarin je midden in dat proces zit, maar je nog niet zoveel successen kan tellen die jou al door bewijzen het gaat goed, het gaat goed, het gaat goed. Waar je in diëtiek, wat jij zo goed kon, gewoon op discipline van A tot Z afvallen en elke dag dat menuplan volgen wat je dan hebt, of calorie hoeveelheid, wat dan ook, waarin je uitstaat als het ware. Je jaagt alleen maar op die kilo’s, je kijkt naar die weegschaal en je bent uit contact en alleen maar bezig met je buitenkant.

En dit wat je in Etenslessen doet, in contact zijn, die twee dingen naast elkaar laten bestaan van het zien van de gedachte waar je graag vanaf wil. Maar die komen nog reflexmatig op, automatisch op. Het eten wat je niet als een streep kan forceren om eruit te zien zoals je uiteindelijk het liefst wilt dat het eruit ziet als je helemaal onthecht bent van overeten en dat al helemaal hebt opgeruimd.

Marjena:

En dat tegenkomen en tegelijkertijd je opbouwende pad kiezen van vertrouwen en liefdevol begeleiden van jezelf daarin, dat is de vaardigheid die het heel anders maakt dan het volgen van een dieet. Ik zie jullie knikken bij het woord liefde.

Loretta:

Ja, heel erg. Want dat wilde ik ook echt wel graag zeggen. Het is allemaal ook begonnen met dat stukje zelfliefde. Dat is zo verschrikkelijk belangrijk om inderdaad je eigen beste vriendin te zijn. Dat hoor je vaker, maar om echt even goed te laten resoneren, ja, dat heb ik voor dit programma nooit echt gedaan, omdat je inderdaad vaak die stem had. Maar om jezelf, Ja, en helemaal in het proces dat je nog niet bent daar waar je zit, maar wel waar je naartoe verlangt en daarin jezelf inderdaad mag ondersteunen en die arm voor jezelf kan zijn. Ja, dat is zo verschrikkelijk mooi. Om gewoon thuis bij jezelf te zijn.

Marjena:

Ja, dat is denk ik ook waar die 22 kilo verschil voor jou nu mee zijn gebouwd?

Loretta:

Ja kijk het is inmiddels 25 kilo en het gaat automatisch er in die zin tussen haakjes eraf. En ik heb het er vaak ook met mensen over die vraag, jeetje hoe is je dat gelukt? Ik zeg nou, ik ben gecoacht op gedragsverandering. En door zelf te veranderen in echt, want ik ben ook gewoon een andere Laurette geworden daarin. Even denken hoor, ja door zelf daarin te veranderen. Sorry hoor, ik ben hem heel even…

Marjena:

We hebben het over liefde en over het… Ik zei, inmiddels zijn het dus 25 kilo. Die 25 kilo zijn 25 kilo vaardigheid van jezelf kunnen opvangen in alles wat je voelt. En jezelf kunnen begeleiden in alles wat je denkt. Daar heb je dat mee gebouwd. En het heeft alcohol en over eten overbodig gemaakt.

Loretta:

Ja, absoluut. En daardoor ben ik veel gaan hardlopen, maar ook om mezelf op te vangen, ook dat stukje aarding te krijgen, dat ik dacht, oké, meer in mijn lijf komen. Maar met al die kilo’s die ik er nog aan had, dat ging natuurlijk voor geen meter. En dan kwam weer die stem. Je kan dit helemaal niet. En je tong hangt onder aan je kin. Maar in dat stuk dus ook weer mezelf opvangen. Ja, dat kan ik wel.

Loretta:

Het was heel druk in mijn hoofd. En inmiddels ga ik zondag mijn eerste run na 10 kilometer lopen. Wat? Ja, twee keer in de week 10 kilometer. Wel op mijn eigen gemakje, maar maakt het niet uit. Maar dat zijn allemaal processen geweest. Voor het eerst van mijn leven kan ik, nou ja, sport ik met plezier. Ja, om mezelf daarin op te vangen. Mij goed voelen staat nu voorop en het afvallen is gewoon zo’n bijzaak.

Loretta:

En ja, mensen die kunnen ook zeggen van, nou je bent nu toch wel klaar, genoeg afvallen. Ik zeg, joh, ik kijk tegenwoordig niet meer op een weegschaal en het gaat bij mij om het goed voelen. En dat ik daarbij af mag vallen, ja dat is een dikke bonus. Ja,

Marjena:

het is niet een kledingmaat of een getal waar je op stuurt en maar een relatie met jezelf die een vorm heeft gekregen waarin eten om te verdoven of alcohol drinken om te verdoven of om jezelf te belonen niet meer nodig is. En in dat bouwen van die onvoorwaardelijke liefde, want dat is dat ik hoe ik het voor mezelf en Etenslessen op een gegeven moment kon definiëren. De meeste mensen weten wel iets van liefde naar zichzelf, maar vaak is dat een voorwaardelijke liefde. Ik maak je complimenten. Je mag zeggen dat je trots op jezelf bent als je aan al je eigen verwachtingen hebt voldaan. Huis aan kant, je werk helemaal af. Je bent in je ouderschap komen opdagen zoals je vindt dat dat er idealiter uit moet zien. Je kan alles afvinken.

Marjena:

En alleen dan, en je hebt helemaal gegeten zoals je het liefst jezelf ziet doen. En dan kan je zeggen, oh, dit was een goede dag. Oh, ik ben trots op mezelf. Oh ja, Ik kijk in de spiegel en ik ben blij. Maar dat verdwijnt vaak van het een op het andere moment, zodra we niet aan die verwachtingen kunnen voldoen. En dan komt die kritische stem waar jij jezelf zo mee geconfronteerd zag van wow, wat ben ik dan hard voor mezelf. En cynisch, of als je dan zegt van ja, vind je het gek dat het hardlopen, weet je, dat het niet lekker gaat. Dat, al dat, dat soort gedachten waarvan je dan ziet die liefde is helemaal niet onvoorwaardelijk.

Marjena:

En op het moment dat we hem onvoorwaardelijk maken en dat doen met overeten, juist, wat je me wel vaak hebt horen zeggen, als die chipskruimels nog op je trui zitten of die poedersuiker, Dat moment waarvan je zegt ik wil niet dat iemand mij nu ziet. Dit is echt mijn donkerste moment. Juist dan jezelf liefdevol, onvoorwaardelijk liefdevol opvangen en weer opnieuw bevestigen. Ik wil je altijd alleen maar supporten. Ik wil je altijd alleen maar helpen. Het maakt me niet uit hoe vaak dit nog voorkomt. Ik wil alle geduld van de wereld voor je hebben en er altijd voor je zijn. Dan geef je die onvoorwaardelijke rugdekking en support en liefde.

Marjena:

En vervolgens de belangstelling om erachter te komen. Hé, waarom had je dit nodig? Waarom koos je hiervoor? Ik wil dat niet afwijzen. En ik wil dat niet afkeuren. Ik wil het begrijpen. Laten we daar naar kijken en dan kan die schaamte eraf. Dan kun je daar naar kijken omdat je er geen oordeel meer over hebt en er meer over te weten komen. Kan jij, als je kijkt naar die oorzaken, je zag dat je daarin een hele kritische stem had die je niet support gaf. Zijn er nog meer dingen die je ontdekte waarvan je kan zien, oh, dit zijn thema’s voor mij, dit is wat vaak een reden, een aanleiding is voor overeten? Misschien een lastige vraag, hoorde ik nu stel.

Marjena:

Maar misschien kwam je bepaalde thema’s tegen in je gedachtenwerk die iedere keer weer opkwamen?

Loretta:

Nou, sowieso mijn innerlijke kind, dat was wel echt een ding. Daar moest ik echt wel even aan werken. Want ik wist ook gewoon niet waar die gevoelens vandaan kwamen. Ja, daar moet je wel even achteraan. Ik merk wel dat die patronen natuurlijk hardnekkig zijn, want je weet niet beter. Je denkt dat is wie ik ben, maar wie je bent is natuurlijk helemaal niet eigenlijk afhankelijk van je gedrag. Dat kan heel anders zijn, maar dan moet je eerst natuurlijk goed naartoe. Ja, ik denk gewoon echt wel…

Loretta:

Ja, in die zin… Ik vind het inderdaad wel een lastige vraag.

Marjena:

Ik denk dat waar je naar verwijst, maar dan moet jij me maar zeggen of ik ernaast zit. Als je in dat gedachten werk en in die onvoorwaardelijke liefde heel ontvankelijk en open wordt en aandachtig, dan ontdek je dat er volwassen stukken in jezelf zitten die als ze niet gestrest zijn of misschien als er bepaalde omstandigheden zich voordoen heel capabel zijn. Je weet precies wat er moet gebeuren, hoe je de dingen oplost, hoe je ze aanpakt. Je bent op je best. Maar je komt er ook achter, als je het ruimte geeft en aandachtig kijkt, dat er delen in onszelf zijn die vaak ergens een beetje bevroren zijn in de tijd en kinderlijk reageren.

Loretta:

Hoe is

Marjena:

dat innerlijk kindstuk wat zich hulpeloos kan voelen, van slag kan voelen, of het gevoel kan hebben ik doe het nooit goed genoeg. En in gedachten werk, in het aansluiten bij jezelf vanuit onvoorwaardelijke liefde, ga je dat stuk bemoederen in plaats van veroordelen, wegzetten, Zeggen ja, kom op, hoe oud ben je nou? Wees gewoon assertief. Je hebt nu geen reden om je hier onzeker over te voelen. Of ja, maar hier, Dit helpt niet. En dat is dat afwijzen van een onvolwassen stuk in jezelf.

En in Etenslessen, in onvoorwaardelijke Liefde, zeg je Ha, ik wil dit niet afwijzen. Ik wil het horen. En wat ik zo mooi vind van een stroming in de psychotherapie die heel recent is, die van nu is, internal family systems, zegt die theorie, als je dat stuk onvolwassenheid juist ontvangt en hoort en ‘bemoedert’ of ‘bevaderd’ of ‘beouderd’ hoe je het wilt omschrijven voor jezelf vanuit je eigen identificatie.

Marjena:

Als je dat doet komt het alsnog tot wasdom.

Loretta:

Ja, mooi.

Marjena:

En zal je merken dat het steeds minder vaak nog zo in hulpeloosheid of een kinderlijk perspectief schiet, waardoor je dus ook merkt, hé, dit patroon komt steeds minder vaak voor. Maar je krijgt daar alleen contact mee als je echt oordeelvrij, liefdevol, Alles er mag zijn wat je eng vindt, moeilijk vindt, van jezelf nu misschien nog raar vindt, of onnodig vindt, elk oordeel wat daar ooit op heeft gelegen, wat er afhaalt en zegt, hé, vertel me er eens wat meer over. En dat is denk ik dat stuk wat jij zegt van oeh, nou dat had ik zo gauw niet zien aankomen, maar toen ik hier dieper in ging, kwam ik dat tegen.

Loretta:

Ja, en op een moment dat alles op je af komt, omdat je er bewust van wordt, ja, ik vond dat heel intens want ik was helemaal overspoeld door alles. Maar ik kan je ook wel zeggen dat dat stukje verandering is… En je hoofd eigenlijk meer tot rust krijgen, want ik had altijd gedachtes. Ik wist ook niet hoe ik kon mediteren of allemaal dat soort dingen. Ja, dat is leuk om wat aan te zetten, maar geren en hartkleppen, dat ging gewoon… Dat was onvermijdelijk voor mij. En nu, gaandeweg komt die rust. Dat kan ik echt zeggen.

Loretta:

Je hoofd wordt rustiger en die gevoelens worden minder omdat je het ook gaat snappen en omdat het er mag zijn. Het is niet iets dat je blokkeert, dat het constant weer terugkomt en dat je overvallen wordt. Ik voel hem al aankomen en het mag allemaal zijn. Het gaat er niet om elke dag gelukkig wakker te worden en uit je bed te springen. Heel het leven is altijd top. Dat is helemaal niet. Maar waar ik vroeger heel hard aan touwtjes probeerde te trekken om een situatie te beïnvloeden, of andermans gedrag, of heel leuk gevonden te worden, weet ik nu dat daar helemaal niet om gaat. Dat kunnen we helemaal niet beïnvloeden.

Loretta:

We hebben daar nooit controle op. Het enige waar wij controle op hebben is op onze eigen gedachtestroom. Als we die weten te vangen komt vervolgens een ander gevoel erbij en daar gedragen we ons naar. Dat geeft gewoon zoveel, ja, zo’n kracht omdat je het gevoel hebt dat je dan dus altijd wel controle hebt.

Marjena:

Juist, en dat is het stukje wat ik beslist.

Loretta:

Dat je voet van baan kan worden gesproken.

Marjena:

Dat is wat je bedoelde met wat je schreef in dat bericht aan mij, van ik voel me in control. En in control bedoel je mee, Ik heb nu een gesloten systeem met mezelf. Ik ben niet meer afhankelijk van mijn omstandigheden. Dat de dingen moeten gaan zoals ik denk dat dat goed is voor iedereen. De wereld hoeft er niet uit te zien zoals ik dat het liefst zou willen.

Dingen kunnen komen en gaan, problemen kunnen komen en gaan. Ik heb altijd de keuzevrijheid om er de betekenis aan te geven die ik wil en ik kan altijd een betekenis kiezen die het beste in mij naar boven haalt en daarbij wat er te voelen valt En dat is de vrijheid die je nu gevonden hebt. En wat ik zo mooi vind van wat je omschrijft, is dat je zegt, althans dat is hoe ik het interpreteer, wees niet bang voor deze confrontatie met jezelf.

Marjena:

Het is inderdaad in het begin veel. Als je gaat bewust worden van wat je allemaal denkt, bewust wordt welke gevoelens dat allemaal triggert, dan is het in het begin heel confronterend en veel en heb je het gevoel dat je een inderdaad, nou misschien zeggen sommige mensen, ik noem het een beerput die open gaat. Andere mensen zeggen ik heb het idee dat het nu alleen maar slechter gaat. Het is zo hard werken. Ik denk zoveel. Ik heb zoveel tools. Het programma is veel. Wat ik denk is veel.

Marjena:

Wat ik voel is veel. Gaat dit wel de goede kant op? En wat ik je hoor zeggen is, wijs gerust, dat wordt minder. Dat gaat landen en zijn plek vinden.

Loretta:

Ja, 100 procent. En jij noemt het inderdaad een beerput. Dat heb ik heel even ook zo bedacht, maar daar voelde ik me super schuldig over want ik heb alleen maar dingen om dankbaar voor te zijn in mijn leven. En ik dacht dat ik me niet mag zo voelen. En toen dacht ik me dat dat niet afhankelijk is van hoe het een en ander is ingericht. Ik mag gewoon dicht bij mezelf blijven waar het ook vandaan komt, in een cirkelaar tevoren leven. Maar het mag er gewoon zijn. Dat was gewoon echt een hele ontdekking voor mij.

Marjena:

Dat is een hele belangrijke ontdekking. Dat we in ons gedachten werk kunnen zien dat we gevoelens zo vaak disqualificeren. Je hebt zoveel dankbaar voor te zijn. Waarom voel je dit nou? Waarom denk je dit nou? Dit mag je niet voelen of je overdrijft of je stelt je aan. Het is onnodig wat je nu voelt. Het is een irreële gedachte die je nu denkt. Dus je mag je zo niet voelen. En in onvoorwaardelijke liefde ontvangen we alles van onszelf.

Marjena:

Ook de irreële gedachte. En kan die dankbaarheid voor een leven van privilege, waarin je zegt, hey, er is geen oorlog bij mij in de straat, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb gezonde kinderen, ik ben gezond, ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn. Klopt. Ben ik ook. En, Ik kan ook vandaag pijn tegenkomen. En die pijn kan ook geactiveerd zijn door een irrationele gedachte. Het is nooit een reden om mezelf af te wijzen.

Loretta:

Nee, absoluut niet.

Marjena:

Niet te ontvangen wat ik voel. En dan ontstaat er die veilige relatie met onszelf, waarin dat gedachteloos naar de keuken lopen en ineens crackers eten of een glas wijn inschenken niet meer nodig is. Het is het disqualificeren van wat je voelt of het afkeuren van wat je voelt of afkeuren van wat je denkt. Wat maakt dat je dus dan geen ruimte krijgt, niet ontvangen wordt door jezelf en hup, weg ben je.

Loretta:

Ja, en Dat vond ik ook super mooi vanuit het hele programma. En dat snap ik nu, toen nog niet goed toen ik in het programma zat, maar nu achteraf wel, dat je daar dus ook eten voor nodig hebt om daarachter te komen. Ik denk nog wel dat mijn allereerste coachvraag naar jou toe was… We eten woensdagmiddag lekkere broodjes van de bakker met mijn kinderen bij mijn oma. Maar moet ik nou de kaastingel eten of niet? Ik heb er spanning op staan. Doe ik het nou niet vanuit dieet-mentaliteit? Nou, dat doe ik gewoon niet want ik wil toch afvallen. Maar ja, de kaasstengel ligt toch gewoon aan mij. Dus ik had jou gevraagd of ik het nou moet nemen of niet.

Loretta:

Nou, Dat heb ik een paar keer niet gedaan. Ik dacht dat ik het niet wist. Marjena zegt dat ik het wel moest doen en dat ik voelde wat er te voelen was, hahahahaha Marjena: Heb ik dat gezegd? hahahaha Loretta (vervolgd): Nou ja, misschien niet in die woorden, maar dat was een beetje wat ik er in mijn hoofd van maakte. En ik snapte er allemaal niet zo veel van en je liet het een beetje bij mij. En zo werkte het natuurlijk ook. Ja, dan gaan die radertjes.

Loretta:

Uiteindelijk had ik het wel genomen. Door het te nemen en goed bij dat lijstje te blijven, van wat brengt het me nu, dus daar ook veel over te schrijven, gaf het me eigenlijk zo’n misselijk gevoel achteraf. En inderdaad, de kerstboomverlichting ging aan en ik wilde meer. Dus ook dat hele stuk rondom het eten zelf.

Marjena:

Genoeg zucht, dopamine, snelle suiker? Ja,

Loretta:

precies. Maar je komt er pas achter om het aan te gaan. Dat was ook voor mij zo’n ‘eye-opener’. Door het juist wel te eten, maar wel bij jezelf te blijven. Maar wat doet het dan met me?

Marjena:

Dit is het.

Loretta:

Ik ben zo blij

Marjena:

dat je dit zegt, omdat het zo’n belangrijke laag in het proces is. Het is het leren voelen wat er te voelen valt. Kijken naar wat je denkt. Zijn het helpende gedachten? Het allemaal met onvoorwaardelijke liefde bekijken. En dan is er het stuk genotzucht. Waarin In het moeilijkste gedeelte van het programma, waarin je dus al die gevoelens dan tegenkomt, al die gedachten onder de loep neemt, is er ook nog een coach die tegen je zegt, eet eens keuzevrij om eraf te komen wat eten met je doet en wat je daarmee wil.

En als je geschiedenis hebt van afvallen is een kwestie van wilskracht en gewoon de juiste dingen eten en de dingen waar je van aan komt weglaten, dan is dat een hele rare aanbeveling waarvan je denkt, ja maar wacht even, ik wil inderdaad blijvend gewichtsverlies, maar ziet dat er dan uit als keuzevrije eten? Hoe komen die twee bij elkaar? Hoe vinden die elkaar? En wat je merkt in het programma wat je nu omschrijft, is dat als je ook daar oordeelvrij in gaat observeren. Hé, wat voel ik als ik dit eet? Wat doet het met mijn hoofd? En wat doet het met mijn gedachten? Wat doet het met mijn lichaam? En wat wil ik daarmee? Wat even heel…

Marjena:

Net als die andere dingen, het bekijken van je gedachten, het onderzoeken van je gevoelens. Is dat veel… Het is mistig, het is een modderig stuk waarin je denkt… Ja, de weegschaal beweegt nu ook niet de kant op die ik wil. Gaat dit wel richting blijvend gewichtsverlies? En in de methodiek en in de coaching die je daarin krijgt, waarin ik je inbed in, dit gaat zeker richting blijvend gewichtsverlies. Blijf die stappen zetten, blijf dat onderzoek doen, blijf nieuwsgierig, blijf een leerling van jouw Etenslessen, dan kom je daar in een ontwikkeling en aan een andere kant waarin je merkt, Ik mag dit nog steeds, maar ik wil

Loretta:

het niet meer.

Marjena:

En de redenen waarom je het niet meer wilt, die kloppen en worden gedragen door diepere verlangens dan alleen, want ik wil een skinny jeans aan of

Loretta:

ik wil van de zomer

Marjena:

een platte buik in mijn bikini. Die andere redenen zijn de duurzame redenen.

Loretta:

Ja, en dat is heel je drijfveer. Ik weet ook dat ik heel lang een emotionele waarde op tosti’s

Marjena:

had.

Loretta:

En dan hadden mijn kinderen een tosti en dan at ik niet op de wilskracht. En dan lieten zij dat korstje staan en ik at toch echt het koude korstje

Marjena:

op.

Loretta:

Ja! En toen dacht ik dat ik het gewoon zou doen als hij me heel lang bleef aanstaren. Om daarna ook te ervaren dat hij er hartstikke een bolle buik van krijgt. Fantastisch! Dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo lekker. Dus heel super waardevol. Om daar juist achter te komen… Ik heb hier in de kast een hele grote snoepbak en chipsbak voor de kinderen. Maar er staat wel een papiertje opgeplakt van vragen van jou. Eén, wat wil je dat ik het eten van me ga doen.

Loretta:

Twee, wat zou ik voelen als ik het eten niet zou eten. En drie, hou altijd van jezelf, ongeacht wat je keuze is. En op het derde puntje, dat is zo belangrijk, want het hele overeten heb je nodig om daarachter te komen. Dat is ook gewoon een hele andere manier dan ik ooit gewend ben, want anders zonder het overeten weet je ook niet waarom je het eigenlijk doet.

Marjena:

Het heeft een signaalfunctie waar je niet blij mee bent. Achteraf als je eenmaal echt aan de andere kant bent zoals jij nu kan je zeggen, oh het heeft me zoveel gebracht dat over eten. En het was eigenlijk een geschenk. Als je nog aan de voorkant bent en het idee hebt dat eten sterker is dan jezelf en je het gevoel hebt dat aankomen een soort van vrije val is waar je geen greep op hebt dan is het heel pijnlijk en beangstigend ook. Zeker als je veel bent afgevallen en je krijgt complimenten uit je omgeving… En je merkt daarna dat je weer aankomt en je kan het niet stoppen… Dan is dat echt heel bedreigend. We zijn sociale wezens en er zit een stigma op overgewicht.

Marjena:

Dus angst voor overgewicht is heel reëel in deze maatschappij. Dus als je die Etenslessen nog niet hebt, dan kan je ook echt denken, hoe kan ik in de hemelsnaam dan blij zijn met overeten? Of nu geloof het, kom me iets brengen, omarm het, sta ervoor open. Je hebt geen idee waar je heen gaat. Ik, nee, ik voel het voelt heel bedreigend en dat doet me heel veel verdriet. En ik heb hier, ik leef echt in een gevecht met eten, maar in het proces van de Etenslessen eruit halen. En die les, het over eten kunnen gebruiken in je voordeel… Om jezelf beter te leren kennen en dan de tools toe te passen… Waarmee je al die oorzaken die eronder zitten opruimt, dan kan je achteraf zeggen het heeft me inderdaad iets gebracht.

Marjena:

Het kwam me al die tijd iets vertellen. Het was de rook maar niet het vuur.

Loretta:

Ja en ik denk ook Marjanne dat het iedere keer, is er weer iets anders dat je kunt aankijken. Als je, zeg maar, nou ja, ik dat ik nu mijn emotionele waarde uit popcorn heb gehaald. Dat was ook echt iets voor mij. Maar in het begin van Etenslessen was dat een struggle, van… Ja, maar ik ben ook wel een lekkerbek. Ik wil ook wel die oliebol bij Oud & Nieuw. En ja, die bak popcorn bij een bios, dat hoort er toch bij? Hoe kan ik dat dan niet doen? Ja, en dat was ook gewoon een heel proces ernaartoe. Er is inderdaad even bij Etenslessen een periode geweest dat ik het wel nam om te ervaren wat doe ik nu met me? Vervolgens heb ik het even een tijd niet genomen bij de bios, omdat ik merkte dat de neven- en bij-effecten me zo niet waard waren.

Loretta:

Ik heb echt dagenlang negatieve gevolgen van die popcorn. Maar dat was ook gewoon omdat ik het in die zin mezelf daarin nog slecht kon opvangen. En mijn lijf daarin heel erg op reageerde. Terwijl ik nu in een fase zit, ik kan gerust mijn popcorn halen, maar waarschijnlijk eet ik er drie, vier handjes aan en dan merk ik in mijn lijf dat het genoeg is. En klaar! Je wordt niet dik van popcorn in een bioscoop, maar het is gewoon altijd de mate waarin je dingen eet of doet. En het is niet dat ik die popcorn dan wegschuif van… Nou, nu is het wel genoeg, want anders kom ik aan die gedachten, dus die heb ik gewoon niet meer. Dat gaat gewoon weg, en je krijgt steeds meer zelfvertrouwen.

Loretta:

En ik kan ook oprecht zeggen dat mijn lijf nu zegt dat het genoeg is, Het was lekker, maar ik hoef niet meer. Ik kan nu echt oprecht bij een lekkere borrelplank op een verjaardag… Ja, ik vind het lekker om daar wat van te eten. Maar ik kan nu wel van dat chippie of borreltje genieten, om ook daarna te kunnen zeggen, maar niet stop ik, want anders komt het moment dat ik me niet meer prettig ga voelen. Ik heb altijd gedacht, voordat ik begon met Etenslessen, dat ik dat stukje niet wil kwijtraken, want dat hoort ook bij mij. Maar ik kan echt wel zeggen dat je steeds meer tools krijgt, dat je meer vaardig wordt, dat je daarin je eigen keuzes kunt maken. Ik heb nog nooit van mijn leven zo lekker gekookt als dat ik nu doe. Ik maakte echt van iedere maaltijd een feestje.

Loretta:

Alleen ik merk wel dat mijn lijf eigenlijk pas echt later op de dag iets vraagt. Maar nu vertrouw ik mijn lijf. Ik heb niet meer die gedachten waarbij ik vanmorgen wakker word, die dan zegt van even lekker wat eten of als je op vakantie bent aan het buffet, nou, dat is normaal, Het is nu ontbijt tijd, dus we gaan eten.

Ja, voorheen zei mijn hoofd dat en daar reageerde mijn lijf op. Omdat ik achter die gedachten en gevoelens ben gekomen en mijn lijf durf te vertrouwen, zegt nu mijn lijf dat ik helemaal nog geen trek en dat ik maar gewoon wat later moet eten. En om daarmee te spelen, ja, dat is gewoon fantastisch. En ja, daarom weet ik ook dat als ik wil, als ik ooit op zo’n plafond ga zitten van… Oké, nu val ik niet meer af, maar ik zou nog wel dit of dat af willen vallen, dan weet ik ook…

Loretta:

Dat zit hem bij mij in mijn keuzevrij eten zit. Dat vind ik super belangrijk. Ik weet niet beter dan dat ik altijd anders voor mezelf kookte. Als ik in de fase zat van niks. Als ik in de fase zat van alles had ik drie woorden als ik een trekje had, want het was zo lekker. En nu heb ik zoiets van… Ik eet wat ik wil, ik eet ook carbohydraten. Als ik trek heb in bami met satésaus, ik eet het.

Loretta:

Maar ik ben nu nog heel erg gehecht aan de portie dat ik opschep. Dat is voor mij. Ja, ja! Stoppen met opwarming vind ik nog een stukje lastig, dat weet ik ook. Maar voor nu val ik af en gaat het eigenlijk nog automatisch. Maar als ik op zo’n plafond zit, dan weet ik dat ik toch in dat stukje de passie heb… Of echt nog meer naar die verzadiging van mijn lijf kunnen luisteren. Dus er is ook gewoon nog… Ik kan nog zoveel meer daarin.

Loretta:

Maar het is ook helemaal perfect hoe het nu is.

Marjena:

Ja. Dus… En wat je daarmee omschrijft, is precies wat ik altijd die verworvenheden noem. Door je te concentreren, door de focus te leggen… Op het creëren van een fijne relatie met eten… En die bestaat onder andere uit het kunnen verwerken van emoties zonder eten.

Jezelf kunnen waarderen en belonen en gezien en geliefd voelen zonder dat je daar eten bij nodig hebt om het te vieren, om jezelf te belonen, je gedachten processen kunnen begeleiden, jezelf op kunnen vangen in elke emotie, maar ook die samenwerking met je lichaam en langs keuzevrij eten krijgt die samenwerking vorm omdat er eerst onderzocht kan worden wat is dopamine, wat is van mijn brein, wat zegt mijn lichaam over wat ik eet, hoe voelt mijn honger en verzadiging, Wanneer heb ik last van mijn dieet verleden en krijg ik last van ‘voernijd’. Zoals ik het vaak noem van dit is mijn portie, kom niet aan mijn portie.

Marjena:

En als iemand aan mij vraagt wat jij hebt in een restaurant, daar had ik zo lang nog last van. Als ik in een restaurant zat met iemand en ze zeiden oh wat jij hebt, ziet er ook wel lekker uit. Mag ik eens proeven? Dan klopte mijn portie niet meer hahahaha.

Marjena:

En dat was echt een staartje van dat dieet verleden, dat lag zo gevoelig. En dan zei ik heel keurig, ja tuurlijk nemen, dan schoof ik m’n bord, weet je wel van hier neem lekker. Maar dan kon ik daarna op weg naar huis in zo’n mindfuck belanden… Waarmee ik dan soms bij de avondwinkel eindigde… En ineens een enorme eetbui kreeg… Omdat ik die schaarste trigger nog niet wist te begeleiden… Of kon opvangen. En dus luisterde dat toen nog heel nauw.

Marjena:

Ook een weekendje weggaan of op vakantie zijn of op een plek zijn waar je niet kan bepalen dan wat je eet of krijgt. Of ergens te gast zijn. Dat lag in het begin allemaal nog heel gevoelig, maar dat mooie van die verworvenheden en die tools is, het blijft zich steeds verder ontwikkelen. Dus wat nu misschien nog gevoelig ligt, ligt dat op den duur niet meer zo. En dan merk je ook dat je je ontwerp daar steeds verder op kan aanpassen.

Loretta:

Ja en dat ik ook heel erg bij jou merkte met het programma, nogmaals ik kan het niet benadrukken, maar het is gewoon veel in het begin. Maar wij zijn ook, tenminste ik ben heel erg gewend om ongelofelijk snelle sprinten te trekken naar een einddoel. En zolang we daar zitten, dan gaat het allemaal goed. Zo werkt het gewoon niet. En daar ben jij ook een goede coach in die dan ook kan zeggen, maar het draait allemaal om het nu. Om het nu weet je wel, adem in, adem uit en neem gewoon kleine stapjes. En vooral val jezelf niet af op het moment dat er iets naar jouw hoofd zijn niet is gelukt. Want er is geen goed en een fout.

Loretta:

Het is gewoon nare dag. De ene dag gaat het beter dan de andere dag. En er is ook niet zo snel mogelijk naar een einddoel. Want ik zie nu helemaal geen doel meer. Ik hoop dat ik iedere dag er voor mezelf kan zijn. En daar doe ik mijn best voor. En waar dat uiteindelijk eindigt, dat weet ik niet. Dus dat vind ik ook wel heel belangrijk, zo’n jouw coaching daarin.

Marjena:

Absoluut, absoluut. En misschien is dit wel een mooi moment om aan je te vragen. Als iemand je zou vragen van, Loretta, heb je een paar tips of inzichten die je kan delen voor mij als iemand die hier naar luistert en nog aan de voorkant staat van die ontwikkeling die jij nu hebt doorgemaakt. Wat zijn jouw beste aanbevelingen of inzichten?

Loretta:

Nou ik zou vooral willen zeggen je bent niet alleen. Ik heb heel vaak ook in jouw podcast ook geluisterd naar vrouwen die al bijvoorbeeld zijn waar ik nu ben. Maar dat is gewoon een proces en het is gewoon geduld hebben. Ik denk dat wij, helemaal ook door jouw community, wat echt een warm bad is, maar daarin merk je dus ook, inderdaad, je bent niet alleen. Iedereen heeft zijn of haar eigen manier, loopt tegen dingen aan in het leven. En als we iets meer met elkaar in gesprek mogen gaan over hoe we ons voelen en wat ons drijft, dan laten we de armen ineens sluiten en gewoon ook meer er voor elkaar zijn. De kracht van het geheel. Ja, want we weten, dat heb ik ook bij mezelf gemerkt, dat we oordelen gewoon heel veel.

Loretta:

En van de buitenkant weet je helemaal niet wat iemand drijft. Je weet helemaal niet hoe iemand in elkaar zit en waar gedrag vandaan komt. Ja, weet je, het is zo waard om jezelf te onderzoeken daarin. En dan blijft er vaak gewoon zoiets duurs over. Ja, vol met liefde eigenlijk. Het kan heel vaak klinken. Maar nu ik ben afgevallen merk ik ook de keerzijde daar weer van. Ja, mensen kunnen daar ook wat van vinden.

Loretta:

Het is toch wel een keer goed te gooien, een mager bekkie of dit of dat. Dan denk ik, hé, wat ligt daar nou achter? Maar zonder dat ik heel erg bezig ben met Waar dat bij een ander vandaan komt, dat is zijn of haar eigen proces, dan kan ik mezelf daarin dan opvangen van oké, ik weet niet… Zo’n opmerking kan pijn doen of geen pijn doen, maar wat zegt dat dan over mij? En het is dan aan mij om dingen te delen. Ik denk dat dat gewoon heel erg belangrijk is. Maar vooral wat minder oordelen en… Ja, gewoon de vergiffenis naar jezelf is zo ontzettend.

Marjena:

Die herkenbaarheid, dat is inderdaad wel, ben ik met je eens, één van de krachten van de community. Dat op het moment dat mensen hun gedachten werk met elkaar delen, dan is er zoveel herkenbaarheid op thematiek. Of op de coaching. Ik zeg altijd alle coaching is jouw coaching, omdat er zo vaak ook in de community wordt gepost. Hé, dank je wel voor die coach vraag. Jouw sessie was helemaal mijn sessie. Ik had het kunnen zijn. Ik heb er zoveel aan gehad.

Marjena:

Bedankt voor het stellen van de vraag. Dat iedere keer je proces weer een stapje verder helpt. En de herkenbaarheid maakt dat die stap in acceptatie… En daarmee sneller die onvoorwaardelijke zelfliefde kunnen ontwikkelen… Gemakkelijker gaat. Omdat je ziet bij de ander, oh dat herken ik ook, oh dit vind ik ook zo lastig om in de

Loretta:

ogen te houden. We zijn allemaal hetzelfde Marjena. Ja, indirect of een beetje direct indirect, een andere vorm gegoten, maar we zijn gewoon allemaal hetzelfde. Dat is wel echt ook iets wat ik geleerd heb.

Marjena:

Heb je nu, als je het vertrouwen in een cijfer tussen de 1 en de 10, in jouw relatie met eten en blijvend gewichtsverlies, als je dat vertrouwen een cijfer zou moeten geven? En een 1 is ik heb er nog helemaal geen vertrouwen in en een 10 is nou het beter kan niet. Waar sta je dan nu ongeveer in die ontwikkeling?

Loretta:

Nou ja, ik zou zeggen een 10. En dat meen ik echt, want ik weet dat ik voor mijn leven lang slank blijf. Dat had ik anders echt nooit hardop durven zeggen, want dan zou iedereen op me gaan letten als ik wel wat dat soepje eet. Maar het gaat ook niet om altijd te moeten afvallen. Maar ik heb er gewoon vertrouwen in dat ik mezelf kan opvangen. En dat ik daar geen eten meer bij nodig heb. En daarin is mijn relatie niet perfect, dat ik het daarom een 10 geef. Maar ik geef het juist een 10, omdat ik er ook iedere keer open voor sta, om van mijn eten te leren.

Marjena:

En dat is juist een van de sleutels van blijvend gewichtsverlies. Dat is juist de reden waarom je dit succes niet meer kwijtraakt, omdat imperfectie onderdeel uitmaakt van dat succes.

Loretta:

Ja, daarom wil ik het ook een 10 geven. Ik kwam laatst terug uit het vliegtuig en heb 28 uur niet geslapen. En ik was gewoon zo moe. Ik ben bij mijn oma en ik stopte twee snickers in mijn mond. Hahahahaha. Ja. Ja, maar het ging natuurlijk helemaal niet om die snickers. Maar ik kon het wel eten, met daarna de gedachte, oké, nou, dit is even voor de rest ook niet meer.

Loretta:

Weet je wel, daar waar ik de volgende keer het doorsloeg, het doorslaan, heb ik nu, Nou, dat was echt lekker. Ja,

Marjena:

en dat is het plezier van vertrouwen. Als je dan iets eet in zo’n moment van complete overprikkeling en oververmoeidheid, En dan zo’n lieve oma liefde nog met een koektrommel geeft. Dan is er een ontspannen reactie van binnen.

Marjena:

Er is geen paniek. Er is geen gedachte van ‘ is er een terugval.’ Dit gaat helemaal mis. Zie je nou wel? Etcetera. Dat is er allemaal niet. En daardoor is dat succes zo blijvend en zo stabiel. En die fijne relatie met eten echt van jou. Dank je wel, Loretta. Is er iets meer te leren? Wat je in je hoofd had… Nee hè?

Loretta:

Nou, nee. Ik geloof het niet.

Marjena:

Nee, ik geloof het niet.

Loretta:

Nee, Ik wil gewoon tegen iedereen zeggen, weet je, heb geduld met jezelf. Wees lief voor jezelf. Ik hoop gewoon echt als mensen twijfelen over Etenslessen, ook dat is een proces, hoort er allemaal bij. Maar het is het zo waard. Het is echt waard. Jij super bedankt, lieve Marjena, echt.

Marjena:

Nou, het voelt een prachtig gesprek en je hebt hele mooie inzichten gedeeld en ik ben zo blij voor jou.

Loretta:

Dank je wel.

Marjena:

Het voelt heerlijk om je te spreken.

Loretta:

Ja, is fijn. Dank je wel. Doeg. Doeg.