Afl. 223 De Etenslessen van Dagmar, Agnes en Corien.

Als nieuwkomers in Etenslessen, is het perspectief van Dagmar, Agnes en Corien, fris en waardevol. Nog maar een paar maanden onderweg in het veranderen van hun relatie met eten, delen ze wat ze daarin tegenkomen:

Waarom heb je een ontwerp nodig als je wilt stoppen met overeten?

Waarom wil je geen honger voelen?

En wanneer wordt je hongerbalans een regel waar je meer last van hebt dan plezier?

De antwoorden op deze vragen helpen je vandaag verder op jouw eigen pad naar blijvend gewichtsverlies en een fijne relatie met eten.

---

Wat je ontdekt:

• Waarom je een ontwerp nodig hebt als je wilt stoppen met overeten.
• Wat schijnhonger is.
• Waarom je weerstand kan voelen tegen de sensatie van honger.
• De vaardigheid waarmee je uit restrictie blijft.

---

 

Transcript Afl. 223 De Etenslessen van Dagmar, Agnes en Corien

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 223. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet. En een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? Ik heb een prachtig gesprek voor je met Dagmar, Agnes en Corien. Zij zijn nog niet zo lang onderweg in etenslessen, nu een paar maanden, en hun frisse beginnersperspectief is voor jou heel waardevol. Wat komen ze tegen? Wat zijn ze aan het bestuderen om hun relatie met eten te veranderen? En wat kunnen ze merken dat daar nu al in verschuift? Het komt allemaal aan bod. Meerdere onderwerpen, ook hun motief om in etenslessen te stappen verschilt. Daarin speelt voor Dagmar ook een gezondheidsperspectief. Heel waardevol als dat voor jou ook speelt. Kom erbij en ga luisteren en leer van ze. Verder is Etenslessen op dit moment open voor deelname.

En als jij jouw eigen persoonlijke ontwikkeling interessant vindt, en dat eet stuk nu echt wilt aanpakken en voorgoed oplossen, overtuigd bent van de kracht van coaching, maar ook kan zien dat je op dat stuk in jouw zelfleiderschap nog iets kan leren, dan ga je geweldig blij zijn met deelname aan etenslessen. Jouw zelfleiderschap ziet er nu misschien nog uit als, op dat eet stuk, als verwaarlozing. Het steeds tussen je vingers door zien glippen. Er zit geen continuïteit in. Je verliest jezelf steeds uit het oog. Of je zelfleiderschap ziet er meer dictatoriaal uit en haalt niet het beste in je naar boven. Omdat er veel oordelen in zitten. Misschien ook perfectionisme.

Irreëele verwachtingen van jezelf daarin. En daarmee breng je jezelf niet tot bloei en jouw relatie met eten ook niet. Dus als je overtuigd bent van de kracht van coaching, de waarde van coaching… En je persoonlijke ontwikkeling belangrijk vindt… Dan is dit programma het beste programma om dat eet stuk echt voorgoed opgelost te krijgen. Je creëert een fantastische relatie met eten en blijvend gewichtsverlies. Daar doe je het voor, daar kom je voor en dat ga je krijgen. We maken je succes onvermijdelijk.

Dus kom erbij, ik verheug me op je deelname. De invitaties zijn al geschreven, de welkomstgeschenken staan klaar, de aanmeldingen stromen binnen. Kom erbij, je omringt je met een fantastische groep mensen waarvan je er vandaag drie leert kennen. En dat zijn Dagmar, Agnes en Corien. Hier zijn hun etenslessen. Hallo, hallo, hallo. Wat ontzettend leuk dat jullie hier zijn. Agnes, Dagmar en Corien, welkom in de podcast.

Marjena:

Jullie nemen deel aan etenslessen en nog niet zo heel erg lang. Wat een heel interessant perspectief is om met elkaar te praten als ingang naar de transformatie die je wilt doormaken, de relatie met eten die je had, waar je niet tevreden over was en wat nu nog maar net aan het begin van dat hele proces van het veranderen van je relatie met eten wat je daarin tegenkomt en wat de belangrijkste eye-openers voor je zijn. Maar laat me eerst een beetje leren kennen. Corien, mag ik aan jou vragen hoe jouw relatie met eten eruit zag als jij iets vertelt over jouw geschiedenis daarin met eten?

Corien:

Ja nou ik ben voor mijn gevoel mijn hele leven al met eten bezig. Mijn eerste herinnering is dat ik met mijn, ik ben 55 en mijn moeder ging met mij mee naar de jeugdarts op de kleuterschool. En toen kreeg mijn moeder te horen dat ik iets te zwaar was. Dat vond mijn moeder een beetje gek. En die vond het ook een beetje overdreven. Dus dat is de eerste herinnering die ik heb aan… Hé, je kan dus te zwaar zijn in dit leven. Er is dus een bepaalde maat waar je dan niet aan kan voldoen.

Corien:

Nou, dat is voor mijn gevoel wel de start van het beeld wat ik de rest van mijn leven heb meegenomen. Constant de struggle met eten, met overeten. Ik ben op mijn zwaarst nog wel 20 kilo zwaarder geweest dan nu. En dat heb ik er eigenlijk afgekregen afgelopen 20 jaar met, met vooral veel gedragstherapeutisch achtige boeken maar ook via diëten, dieetiek en ja op een gegeven moment ging ik jouw podcast luisteren. En dat vond ik wel heel spannend, omdat ik daarin een heel ander geluid hoorde. Maar er was ook een stemmetje in mij die zei van ja, kun je dat wel vertrouwen? Als je nou dat hele harde werk en dat harde dieet los gaat laten. Ja, wat gebeurt er dan? Dan word je nog zwaarder. Maar toch heb ik wel een aantal jaren jouw podcast geluisterd.

Corien:

En op een gegeven moment dacht ik van nou, volgens mij liet je wel echt een ander perspectief. En heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik dit programma gaan doen vanaf eind november.

Marjena:

Oké. En hoe oud was je toen je bij die jeugdarts belandde?

Corien:

Ja, als kleuter. Ik denk vier, vijf jaar of zoiets. Ja, ja, ja. Het is een lange geschiedenis. En ik weet niet of dat alleen de oorzaak is, maar het is in ieder geval de eerste herinnering die gaat over te zwaar zijn.

Marjena:

Ja, en dus heb je dat ook vanuit een kleuter perspectief in je opgenomen, bijna als een rood stoplicht of zo. Je moet uitkijken of je boven steekt. Je mag ook niet te dik worden. Ja, ja, ja. Oké, ja. En die dieetboeken die je las, of gedragstherapeutische boeken die je las, Kon jij die al vinden in de jaren 90? Ik kwam ze zelf toen nog niet tegen. Ik kwam alleen maar dieetboeken tegen.

Corien:

Ja, eind jaren 90 wel. Dat was er van een Amerikaanse dame. Ik kan natuurlijk net niet op die titel komen, maar ik heb er wel veel aan gehad. Alleen, mijn grootste doel is om eet rust te krijgen. Dus die constante moeite die ik moet doen om me tot eten te verhouden. Ja, dat ben ik zo zat. En Toevallig werk ik vanuit je programma vanmorgen vroeg aan mijn onweerstaanbare doel.

Marjena:

Het is echt die rust

Corien:

om eten te krijgen. Of ik dan maat 44, maat 40 of maat 38 heb, dat zal. Want ik geloof niet dat daar nou echt mijn waarde in zit. Of ik aantrekkelijk ben of niet. Volgens mij is dat ook de energie die je uitstraalt. Hoewel, natuurlijk het is leuker als je kleren leuker staan. Maar dat gedoe met eten, dat ben ik zo zat. Dat wil ik niet meer.

Marjena:

Ja, ja, ja. Oh, heel helder. En hoe is dat voor jou, Agnes? Wat was jouw achtergrond hierin?

Agnes:

Nou, voor mijn gevoel is het begonnen toen ik puber was. Ik kan me niet herinneren dat ik als kind ooit echt bezig was met eten. Ik was nooit te dik. Vroeger was ik heel energiek en ik at gewoon wanneer ik honger had. En ik kan me dus ook niet echt sensaties van heel erg honger of of trek ergens in herinneren. Maar toen ik. Ik hoor mijn kind schreeuwen. Een momentje.

Agnes:

Sorry, ik ben heel erg afgeleid. Een momentje hoor.

Marjena:

Het is wel leuk, we hebben wel meteen een cliffhanger. Ze wacht nog op antwoord. Ik geloof dat ze er even uit moet, even naar beneden moet. Dus oké, ik ga even door naar jou Dagmar, dan heeft Agnes lekker de ruimte.

Dagmar:

Nou bij mij, ik heb eigenlijk nooit issues gehad met mijn gewicht. Altijd slank geweest, ook met al mijn zwangerschappen. Het was toch allemaal zo weer af. Maar wat bij mij fout ging, is bij mijn vierde zwangerschap kreeg ik zwangerschapssuiker en moest ik naar een diëtist. Er werd mij aangeleerd, dit mag je wel, dit mag je niet, dit, dit, dit, dit. Dus moest ik echt op een dag gaan opletten wat ik wel of niet mocht. Dus kind was eruit. Ik tegen de huisarts.

Dagmar:

Oh, ik zeg nou mag ik tenminste weer lekker suiker in mijn koffie, dan hoef ik daar niet meer over na te denken. En toen kreeg ik ook alweer een waarschuwing van de huisarts, van ja, maar toch heb je een grotere kans, of een verhoogde kans op die bepaalde type diabetes. Het is niet zozeer de vraag of, alleen maar wanneer. Dus ja, werd ik eigenlijk toch een beetje bang gemaakt en durfde ik ook niet meer zo goed vertrouwen op mijn gezond boerenverstand, laat ik het zo maar zeggen. En ben ik dus echt heel erg gaan opletten van nou suiker doen we niet meer. Ik moet twee keer per dag fruit, ik moet volkoren eten, Ik moet zorgen dat ik genoeg eiwitten krijg. En daar is het bij mij eigenlijk een beetje mis gegaan. Want ik ben niet te zwaar, ook nooit geweest.

Dagmar:

En los daarvan is het ook wel een stukje, ik denk dat ook wel enigszins meespeelt, het stukje het pleasen, dat zit ook in mij. En controle willen houden over dingen. Wat bedoel je met pleasen?

Marjena:

Wat heeft pleasen hiermee te maken?

Dagmar:

Oh, Ik dacht dat het verhaal wat meespeelt. Of komt dat later pas?

Marjena:

Ja, ja, ja. Nee, nee, nee. Waar ik nu naar vraag is jouw ervaring met… Goh, wat is je achtergrond in je relatie met eten?

Marjena:

Heb je altijd al een fijne relatie met eten gehad?

Dagmar:

Nooit over nagedacht van wat mag wel, wat mag niet. Wat ik wel altijd al had en wat ook altijd wel al geweest is, is dat ik heel snel eet. En vaak ook teveel eet, totdat je bijna ploft. Maar ik ben nooit vroeger bezig geweest met lijnen of dat soort dingen. Dat is echt allemaal pas begonnen met die potentiële ziektes.

Marjena:

Weet je dat eten totdat je bijna ploft ook in die jaren voor de zwangerschap suiker?

Dagmar:

Ja, dat had ik ook al. Oké. Dat wel. Maar daarna voelde ik me niet boos of zo hoor. Ik had er ook geen moeite mee. Ik dacht, god, ik zit helemaal vol. En dan was die gedachte weer weg.

Marjena:

En hoefde je daar verder niet over na te denken? Dus eigenlijk, als je daar geen oordeel over hebt, kan je gewoon zeggen, voor die zwangerschapssuiker had ik een hele fijne relatie met eten.

Dagmar:

Eigenlijk wel ja.

Marjena:

Ik dacht er nooit over na. Hoeveel zwangerschappen kwamen daar in die periode?

Dagmar:

Ik heb er vier gehad.

Marjena:

Vier kinderen, dus vier zwangerschappen en je hele leven een fijne relatie met eten. Je kwam aan, je viel daarna weer af. Je dacht er niet over na. Alles ging helemaal vanzelf. Totdat je werd verteld dat je restrictief met eten moest omgaan.

Dagmar:

Ja, ja. Toen ging het mis bij mij.

Marjena:

En dat mag niet. Ja. Oké. Daar kom ik straks op terug, omdat het een van de hele belangrijkste principes van de etenslessen blootlegt, een van de belangrijkste ontdekkingen die ik heb gedaan, en dat is dat dat oerbrein van ons, omdat eten een primaire behoefte is, geen enkele spanning en restrictie verdraagt. Als je omwille van je gezondheid anders wil gaan eten om je lichaam te helpen, dan kan dat alleen vanuit vrijwilligheid en daarvoor heb je de gedachten nodig die die vrijwilligheid ook suggereren. Restrictieve ideeën, dit mag niet, dat mag wel en hier moet je op letten en dit betekent voor jou gevaar en ongezond, creëert spanning en daarmee een averecht effect. Kon je dat ook merken?

Dagmar:

Ja zeker, ik was heel erg bezig en mijn man zei, wat doen we toch moeilijke, Waarom neem je dat wel en dat niet? Ja, ik zei, moet op let op suikers en ik moet dit en ik moet dit. Ik moet zo, ja. Ik was al heel, ik was gewoon alleen maar bezig van wat mag ik vandaag wel, wat mag ik vandaag niet. En dat ging dus na die zwangerschap door. En op en deur was ik er zo klaar mee. Inderdaad, net zoals wat Corien ook zei, een aantal podcasts geluisterd. En ik denk, weet je, Ik heb niks te verliezen. Het kan alleen maar beter worden.

Dagmar:

Dus ik ga dit gewoon doen.

Marjena:

Ja, ja. Agnes je bent weer terug.

Agnes:

Ja, ik ben er weer. Sorry.

Marjena:

We zijn bij je cliffhanger gebleven. Ja.

Agnes:

De pubertijd was het volgens mij.

Marjena:

Ja. Je vertelde dat je tot die tijd nooit ergens last van had. Of niet al in je relatie met eten hoefde na te denken.

Agnes:

Nee, dat klopt. Ik denk dat ik in de tweede of in de derde zat. En toen had ik een aantal vriendinnen die al met diëten bezig waren, die veel met hun uiterlijk bezig waren, zichzelf te dik vonden. Ik kan me nog herinneren dat er een vriendinnetje op zaterdag alleen maar appels at, omdat ze dacht dat ze daar van af ging vallen.Toen ging ik op een gegeven moment eten koppelen aan hoe ik er uitzag en mezelf vergelijken met andere meisjes.

En in die periode ontdekte ik ook dat mijn vader ook best wel gefixeerd was op uiterlijk en ook opmerkingen kon maken over vrouwen die we tegenkwamen waar ik mij aan ging spiegelen en dacht, hé, maar als je die vrouw dik vindt, wat zul je dan van mij wel niet vinden? En ik wilde dat hij mij mooi vond. Dus ik ging mijn lichaamsbeeld en mijn uiterlijk koppelen aan eten. En voor mijn gevoel is daar iets begonnen.

Agnes:

Is er daar iets van spanning begonnen. En ja, van mijn gevoel ging ik toen ook vaker, begon ik toen met overeten. Dus had ik niet één koekje waar ik normaal van een koekje bij de thee kreeg, maar ging ik stiekem koekjes eten, stiekem snoepen en ontdekte ik wat dat met me deed. Maar ik voelde daarin ook al heel snel het gevoel van walging, misselijkheid. Dus ik vond het ook al meteen heel vervelend. En dat werd eigenlijk erger op het moment dat ik op kamers ging en ging studeren. Waarin ik voor mijn gevoel ook emotioneel heel erg instabiel was, zeg maar. Dus mijn relatie met eten werd toen nog verstoord.

Agnes:

En ik heb eigenlijk nooit echt overgewicht gehad, maar wel vanaf die tijd echt een worsteling met eten ervaren. En ook een hogere gevoeligheid voor suiker. Dus als ik dan chocola at, dan wilde ik meer, meer, meer.

Marjena:

Corien en Agnes, jullie herkennen allebei dat je dus leerde van dik is niet oké. En voor Dagmar was het ongezond eten is niet oké. Dus Dat niet oké, dat niet voldoen en op moeten passen, dat hebben we hier met z’n allen gemeen. Ik had dat vriendinnetje op school kunnen zijn met die appels. En ook, ik had ook een vader die erg op uiterlijk was. Vrouwen continu hardop becommentarieerde wat hij zag. En dat sloeg ik allemaal op tussen mijn oren.

Marjena:

En ik wilde net als jij ook voldoen. En dus niet diezelfde afkeuring horen over te dit of te dat zijn en de opmerkingen die ik af en toe van mijn vader kreeg, wat zogenaamd grapjes waren, daarvan kon ik heel duidelijk merken, ja het is een grapje, maar je meent het ook.

Agnes:

Exact.

Marjena:

Je brengt het als een grapje, maar je meent het ook.

Marjena:

Ja, en die ethiek is steeds de oplossing die ons heeft verteld. Je moet gewoon beter opletten. Het is gewoon een kwestie van discipline. Als je het maar graag genoeg wilt, dan lukt het je ook. En daarom vroeg ik aan jou Corien hoe dat zat met die boeken die jij tegenkwam, want het heeft voor mij geduurd tot ergens in de jaren 90 dat ik voor het eerst een boek tegenkwam. Misschien was dat van diezelfde Amerikaans als die jij tegenkwam. In mijn geval was dat een boekje van Janine Roth en dat heette Breaking Free from Compulsive Eating. En ik had nog nooit van die term gehoord, maar ik vertaalde hem naar het Nederlands, compulsief.

Marjena:

Nou het woord compulsief werd in mijn omgeving ook niet gebruikt, maar ik voelde aan wat het betekende. En ik dacht, Dit is waar ik last van heb. Die enorme drang om te eten. En daar gaan al die dieetboeken niet over. Elk boek begint gewoon alleen maar weer met of dit is wat je moet eten. Een protocol. En nog weer wat later in de jaren 2000, nou ook wel in de jaren 90 kwamen die eerste levensstijl diëten die niet zozeer gingen over calorieën tellen en specifiek restrictie maar meer, goh als je het nou goed wil doen, goed voor je lichaam wil zorgen dan zijn dit de dingen die goed voor je zijn

En dit moet je echt absoluut niet doen, want en vooral die Amerikaans vertaalde boeken die hadden vaak heel veel uitroeptekens en moesten ook een soort van shock effect hebben, zowel in negatieve zin als ook in hoe geweldig het kon worden als je het wel deed. Kwamen jullie die boeken ook tegen?

Corien:

Ik had met name boeken van Beck Institute. Kennen jullie die boeken? Ja, Thomas Beck en dan zijn dochter, die twee vrouwen van haar. Ja,

Marjena:

en dat was inderdaad ook de psychologie van eten.

Corien:

Precies, ja.

Marjena:

Dus eet, rust. En wat was voor jou, Agnes het doel? Waar wilde jij van af?

Agnes:

Wat ik heel erg merk is dat overeten mij beperkt in mijn ontwikkeling als mens. Dat ik mezelf kleiner hou met overeten. Maar dat het me ook beperkt in mijn vrijheid. Dat ik zeg maar als ik een avond over eten heb en ik heb bijvoorbeeld de dag erna iets leuks gepland, dat ik me of te neerslachtig voel door al die suikers, want daar heb ik echt enorm last van. Als ik te veel suikers heb gegeten voel ik me echt een soort van depressief ofzo. Dat ik me of te neerslachtig voel of dat ik me dan opgeblazen voel en het gevoel dat andere mensen dat zien. En dan durf ik eigenlijk gewoon niet andere mensen onder ogen te komen. En dat is nu wel echt een stuk minder dan dat het was.

Agnes:

Maar het is er nog steeds. Het houdt me nog steeds gevangen. En ik wil die kooi uit, zeg maar.

Marjena:

Ja, het is interessant wat je zegt. Ik heb nooit overgewicht gehad. Maar, over eten terwijl je het eigenlijk niet wil doet iets met je zelfbeeld. Ook al zie je er aan de buitenkant niks van, jij weet wat er gebeurde gisteren. Jij weet wat er thuis achter de schermen gebeurt. En ik ben benieuwd naar de betekenis die je toen gaf, die jou zo klein maakte. Weet je dat?

Agnes:

Dat moet ik even over nadenken. Ik denk dat het met teleurstelling te maken heeft. Met het niet benutten van mijn volle potentieel. Ik merk ook dat daar ook een angst op zit. Ik heb ook best wel last van faalangst. En overeten houdt me in die angst gegrepen. Dus als ik niet kan er volledig kan zijn, als ik niet mijn volledige potentieel kan benutten, dan kan ik ook niet falen. Dus het houdt me ook op een bepaald soort veilige plek.

Marjena:

Klopt.

Agnes:

En ik ben ook bang voor die groei. En voor dat volledige potentieel, omdat ik dan ook het gevoel heb dat er dingen kunnen tegenvallen, dingen kapot kunnen die eigenlijk heel positief zijn. Dus het is ook een bepaalde vorm van veiligheid voor me. En tegelijkertijd voel ik dus dat het me kleiner houdt dan dat nodig is.

Marjena:

Kunnen jullie helemaal volgen wat ze zeggen. Het gaat heel diep nu, maar het is prachtig, want het is zo essentieel.

Agnes:

Ik herken dat wel.

Marjena:

Herken je dat Corien?

Corien:

Ja, met name ook de vraag, wie ben ik zonder dit eetprobleem? Als je het al zo lang hebt, ik kan me daar gewoon niks bij voorstellen. Het lijkt me aan de ene kant een bevrijding dat je daar niet de hele tijd mee bezig bent, maar wat Agnes zegt, het is ook veilig. En ik merk ook, doordat ik nu begonnen ben met de training, zo noem ik het dan maar, dat ik ook wel dingen voel die ik nog niet eerder heb gevoeld.Dat is denk ik goed, want ja, ik gebruik eten ook vaak om te verdoven, om de uitknop even te hebben. Als je die niet hebt, ga je wel dingen voelen. En dat, ja, ik besef me, Daar ben ik blij mee, want dat is ook het doel van de training voor mij. Maar ik vind het ook eng.

Marjena:

Ja, dit is zo interessant. Kan je er iets meer over vertellen wat je dan bijvoorbeeld voelt?

Corien:

Nou, ik voelde me laatst echt depressief. Nou vind ik het woord depressiviteit erg lastig te begrijpen. Als het een diagnose is, dan heb je dan. Je zegt al snel ik voel me depressief, maar het was toch echt. Ja, ik, ik, ik, het was het was niet leuk. Ik vond het echt helemaal niet leuk.

Marjena:

Nee, intense somberheid.

Corien:

Ja, intense somberheid. Ja, ja, ja. En zo ken ik mezelf niet. Dus dat was best wel pittig. Ja,

Marjena:

ja. Nou, dat idee van je potentieel willen kunnen verwezenlijken en het gevoel hebben dat over eten je klein houdt. Ken ik ook van binnenuit. Steeds dat zitten wachten op die andere dag, die andere plek, dat groenere gras. En als je dan even een paar dagen niet hebt over eten, dan kan zich ook enorm opbouwen. Hoe geweldig het daar gaat zijn. Zou het nu dan gebeuren? Is dit het dan? Ga ik het dan nu meemaken waarmee er onbedoeld weer een spanning wordt opgebouwd ook, die samen kan hangen met torenhoge verwachtingen die al jaren in de maak zijn. Dus hoe langer dat probleem zich voort blijft slepen, hoe meer die hoge verwachting zich ook opbouwt van dat potentieel waar je dan van van je stoel zal rollen of zo.

Marjena:

En dat op zich creëert alweer een loop die het ook inderdaad eng maakt om er echt uit te komen, om echt succesvol te kunnen zijn, maar ook die een dusdanige spanning kan oproepen die zich dan weer ontlaat in dat wat je het beste kent als spanning eraf moet en dat is overeten. Als die pressure cooker waar dat fluitje van gaat, gaat die stroom eraf. Je overeet, waarmee dan ook al die opgebouwde hoop weer verloren gaat. En het dal weer komt waar je weer uit moet opklimmen. Maar Dat is wel een heel vertrouwd patroon. En inderdaad, de plek van comfort.

Ik ben benieuwd, Dagmar, of bij jou, dat schuldgevoel, als je gezondheid eraan gehangen wordt, van hé, je doet dit voor je gezondheid. En als je je gezondheid belangrijk vindt, want zo plat wordt het dan ook gemaakt, je vindt je gezondheid toch belangrijk, dat veronderstelt dat het daarom dus ook heel gemakkelijk zou moeten zijn om je dan aan het protocol te houden van de arts of de diëtist en het schuldgevoel wat dat oproept kan je ook klein maken.

Marjena:

Als je dan niet van jezelf begrijpt waarom als je je gezondheid wel degelijk heel belangrijk vindt het je niet lukt om je aan dat protocol te houden heb jij dat, kwam je dat tegen daarin? Op zich,

Dagmar:

het lukt me op zich wel prima om eraan vast te houden. Alleen het maakt me ook zo moe. Door continu er maar over te moeten nadenken en ermee bezig te

Marjena:

moeten zijn.

Dagmar:

Ik kon het ook op een deur dat ik dacht dat ik dit gewoon niet meer wilde.

Marjena:

Ja, ook omdat je het merendeel van je leven nooit hebt hoeven doen.

Dagmar:

Nee, ik was altijd gewoon zo onbevangen en vrij met voedsel. En ik was nooit zo bezig met van, is het goed? Mag het wel? Mag het niet? Is het te veel? Is het te weinig? Ik wist het gewoon op een duur niet meer. En ja, dan ben je gewoon helemaal op.

Marjena:

Dus het lukte je wel, maar je zat gevangen in onzekerheid en continu moeten opletten. En de onbevangenheid waar je altijd in had geleefd was terug. En je dacht bij jezelf, ja maar hier wil ik niet oud mee worden. Nee, ik was klaar mee.

Dagmar:

Ik wilde weer gewoon zoals vroeger, gewoon lekker mezelf vrij voelen. Rust in mijn hoofd. Ik was gewoon gespannen. Ik had nekklachten, alles. En ik ben nu bijna drieënhalf maand bezig. De spanningsklachten zijn al weg. Ik heb al veel meer rust in mijn hoofd. En het is niet alleen het eten, maar het werkt door op alle gebieden.

Dagmar:

Ik vind het fantastisch.

Marjena:

Ja, kan je vertellen waar voor jou… Je bent enthousiast omdat je merkt, oh die nekklachten zijn weg. Ja, ook. Ik voel me ontspannen. Waar kwam dat door? Wat ben je aan het ontdekken in het programma? In die korte tijd, wat het nog maar is.

Dagmar:

Nou, ik denk dat de controle los durven laten al een hele goede voor mij is. En ik merk ook, de wereld vergaat niet als ik de controle loslaat. Het komt allemaal goed. En ook heel dicht bij mezelf durven blijven. Dat doe ik nu ook steeds meer. Ik heb bijvoorbeeld ook al ontdekt met een afspraak met twee vriendinnen, die week was me gewoon te druk, ik zag het niet zitten. En vanwege please gedachten dacht ik ja, weet je, afspraak staat, moet ik maar doen. Maar toen heb ik toch in die groep gezet van lieve meiden, zeg ik wil jullie heel graag zien, maar ik kan er nu niet van genieten.

Dagmar:

Ik ben dood op. En het meest bijzondere wat toen dus gebeurde, was dat een van die andere twee dames direct reageerde. Als ik heel eerlijk ben, zou ik het ook liever op een andere data. Dus we houden het met z’n allen in stand omdat we niet eerlijk tegen elkaar en tegen onszelf durven zijn. Je denkt het te doen voor een ander om hen te plezieren, maar ondertussen blijkt dat zij misschien precies hetzelfde gevoel erbij hebben. Maar als niemand het uitspreekt, dus ja kortom, het werkt door.

Marjena:

Wat zo mooi is van wat je zegt is, de wereld vergaat niet als je de controle loslaat, maar als je flink in overeten gevangen zit, dan schrik je van die uitspraak en denk je nou, ik heb de ervaring dat als ik de controle loslaat, dat het direct helemaal mis gaat. Je zei er alleen nog iets anders achteraan en dat is heel essentieel. Ik blijf nu heel dicht bij mezelf. Dus die controle loslaten, daarmee bedoel je eigenlijk dat continu fixeren en opletten op wat ik eet. Maar daar is wel iets voor in de plaats gekomen en dat is de verbinding met jou. Hoe is dat voor jullie? Wat herken je in die, nou eigenlijk de ontdekking van hoe het ook anders kan? Laat ik het wat open gooien.

Agnes:

Ja, Wat ik nu wel aan het ontdekken ben is hoe ik ook liefdevoller naar mezelf kan zijn als ik wel heb over eten, dat ik het zie als een leermoment, In plaats van dat ik mezelf bestraf. En het vervolgens ga analyseren. En ga bekijken wat was hier nou aan de hand? Wat was nou de aanleiding? En waarom, terwijl ik misschien wel weet, naar aanleiding van jouw programma, hoe ik het ook anders zou kunnen doen. Wat zit die gedragsverandering nog in de weg?

Marjena:

Juist.

Agnes:

En dan kom ik erachter dat ik bijvoorbeeld toch echt nog te weinig tijd voor mezelf neem. Dat ik heel goed ben in al jouw audio-opnames luisteren en absorberen, maar dat ik het heel moeilijk vind om aan een tafel te zitten met de opdrachten en tijd te nemen om daar echt goed voor te gaan zitten. Wat heel erg tekenend is ook voor dat ik het gewoon überhaupt heel moeilijk vind om stil te zitten, niks te doen, me time, in alle rust te hebben. Want ik vind afleiding gewoon heel lekker, zeg maar. Gewoon dingen doen en eruit en werk en kinderen. Er zitten zoveel lagen in die op zoveel verschillende niveaus doorwerken, die ik dus herken in mezelf. En die ook echt in relatie staan tot eten en hoe ik daarmee omga. Dus het geeft me gewoon heel veel inzicht.

Marjena:

Het is interessant hoe dat dan, dat potentieel waar we zo naar verlangen, zich in het hier en nu kan laten zien als, oh als ik vertragen bij mezelf ben voel ik direct onrust en wil ik het liefst eigenlijk meteen wat anders gaan doen. Dat dat grootse en meeslepende potentieel, die kunnen we niet beetpakken in het moment. Dat is meer een verhaal in ons hoofd over wie we zijn zonder eetprobleem. En de illusie daarover is vaak dat dat alleen maar een soort van fantastisch is.

Zo was het in mijn hoofd altijd van als ik dat gewicht eenmaal kwijt ben, als ik dat probleem niet meer heb, wat zal ik dan gelukkig zijn en blij zijn en me lekker voelen. Maar wat gebeurt er als ik niet overeet en in mijn eigen gezelschap ben en vertraag? Dan kan ik soms uit mijn vel willen springen omdat ik niet in het hier en nu wil zijn, dan is er helemaal niks heerlijks te voelen op dat moment. Ik zie jou knikken Corien.

Corien:

Ja, dat doet me denken aan de zin die ik al heb opgepakt, het verdraagde van ongemak. Tja, daarbij blijven, dat accepteren en er niet voor weg lopen want het leven is niet alleen maar highs, daar zitten ook lows in, dat is gewoon de realiteit en ik heb wel de neiging om daar van weg te gaan, om in de energie te gaan, in de actie te gaan huppatee door en voel je je rot ga je wandelen. En maar nu juist het stilstaan bij die bij dat ongemak. Dat ben ik wel aan het leren. Ja, en toen ik begon aan je programma dacht ik heb een drukke baan. Moet ik de tijd vandaan halen? En toen heb ik, ik heb ooit het boek gelezen Miracle Morning. Herkennen jullie dat?

Corien:

Dus ik ben eigenlijk vanaf 21 november zit ik te wekken om zes uur en dan ga ik hier een uurtje hier aan werken. Dat maak ik heel gezellig met koffie, want ik heb de hele werkdag, heb ik daar geen tijd voor. Daar zitten twee kanten aan. Het is heel fijn om een uur te beginnen met jezelf. Soms doet mijn man mee in de zin van, dan plakt hij de les op zichzelf op een ander thema. Dus er is heel veel verbinding aan het begin van de dag. Terwijl we elkaar anders s’avonds om 7 uur tegenkwamen, hoi, en dan dat was het dan. Dus dat is heel erg leuk.

Corien:

Het tricky eraan voor mij is, ja je gaat weer hard aan het werk omdat je het allemaal goed wil doen elke letter elke komen elke zin en door maar hard te werken kom ik in die groene hemel waar je het net over had dus dat is dat daar moet ik me wel en daar moet ik wel alert op zijn en wat ik

Marjena:

ook ook coaching opgevraagd je had heel snel van jezelf door. En je schreef ook van, ah, wat is het goed dat je dit zo snel van jezelf ziet en naar haar kijkt. Want zo is het ook natuurlijk hoe het ons geleerd is op school, van nou je moet er hard voor werken, maar dan wordt het ook beloond. Terwijl dat eten, het is een soft skill. Vanwege je oerbrein, het laat zich niet onder druk zetten. Je kan het niet afknijpen, zeg maar, met alleen discipline. Dan heeft dat meteen een averechts effect. En wat je zegt, wil ik even terug naar wat ik je hoorde.

Marjena:

Je zei iets heel moois over de dag starten met jezelf. Welke vaardigheid keek je nou naar? Je zei iets en daar wil ik op aanhaken. Je had het over je dag beginnen.

Corien:

Ah, nou dat ik dat gezellig maak met koffie en ook met mijn man en verbinding.

Marjena:

En dan die druk er niet op willen zetten, maar we hadden het over een bepaalde vaardigheid. Ik kom er zo alweer op.

Corien:

Misschien bij het ongemak blijven, maar dat weet ik niet.

Marjena:

Ja, daar wilde ik op afmaken. Dank je wel. Bij het ongemak blijven, als je dan zegt ik heb me laatst intens somber gevoeld. Ik zou het echt het labeltje depressief willen geven. Dan moet er dus ook in dit proces iets zijn wat maakt dat je zegt en ik vind dat de moeite waard. Als we dit proces doen alleen maar omdat we dan denken dan zie ik er leuker uit in een skinny jeans. Dan is dit dat punt waarop je afhaakt. Dus er is een andere reden nodig en jij zegt eet rust, maar soms ziet eet rust er dan dus uit als je intens somber voelen.

Corien:

Nou ja, het is natuurlijk ook waar ik ook erg over aan het nadenken ben. Ik heb een drukke baan, dat zei ik al. Mijn agenda zit overvol. En ik merk als ik zo’n week of dag heb gehad, veel meer wat dat met mij doet. En mijn grens komt eraan. Dit doe ik gewoon niet meer. Ik doe dit echt anders. Ik ga niet meer acht gesprekken op een dag doen.

Corien:

Doe ik gewoon niet meer. Ik ga het echt anders inplannen. Dus waar ik achter kom door dit proces is dat ik gewoon beter voor mezelf moet zorgen en dat ik mijn leven leuker wil en lichter en jonger en ja vrouwelijker en in plaats van dat serie ik ben een bestuurder ergens serieus belangrijk dat allemaal vind ik super leuk mooie uitdaging maar het is het niet alleen ja ook nog een andere kant aan Corien. En daar ben ik nieuwsgierig naar. En volgens mij verdient hij het ook om er te zijn.

Marjena:

Ja, fantastisch. En daarmee brengt dat bewust in het hier en nu blijven, dat contact maken en de dag starten met hoe ziet zelf zorg voor mij vandaag uit? Wat is vandaag voor mij belangrijk? Wat wil ik creëren? En hoe kom ik daarvoor opdagen? Houd je ergens gedurende de dag daar ook mee in contact? En het wijst steeds aan.

Kan je merken dat je overdag, ik weet niet of de rol voor je speelt in je werk, of je ook overdag, er zijn eigenlijk twee uitersten op dat spectrum van overeten en dat is of helemaal uitstaand in een soort van verwaarlozing zitten van niet je niet bewustzijn van wat je denkt en voelt of juist erg kritisch jezelf de hele dag in de gaten houden en kan jij in dit proces van bewustwording weer mel merken vanuit welke kant van dat spectrum jij nu naar jezelf toe beweegt?

Corien:

Als ik overeet, dan schakel ik uit. Dus ik voel me daar ook bijna niet schuldig over, omdat het gewoon niet bestaat. Ik heb het niet ge… Ja, snap wat ik bedoel? Ik duw het zo erg weg. Het mag er echt niet zijn. Het is echt taboe. Dat zit in het verleden. Ik heb nu de leiderschap.

Corien:

Dus dat ik vijf minuten geleden een eetbui heb gehad. Het gaat om het nu. Daar zit het voor mij. Dus ik ben daarin denk ik wel kritisch, maar daar wil ik helemaal niet naar luisteren. Dus leg ik er een deken van overheen, want het is er niet.

Marjena:

Ja, uit contact gaan. Het is mij ook opgevallen en ben benieuwd hoe jullie daarover denken. Dat het aangeleerd krijgen dat gevoelens, negatieve gevoelens, dat je die zo snel mogelijk moet wegduwen of moet relativeren. En jezelf vertellen dat je jezelf aanstelt, dat je je aanstelt of dat wat je voelt eigenlijk ondankbaar is, want dat je het toch zo goed hebt of dat je overdrijft. Iets is van de generaties voor ons, emotioneel bewust zijn of het stimuleren van laat je gevoelens toe. We hebben in ieder geval mijn ouders en grootouders absoluut niet meegekregen. Herkennen jullie dat ook? Dat daar in generationeel dat je kan zien, het is je niet meegegeven en dus zoek je naar een andere manier ook om je emotionele leven te begeleiden en als je gevoelig bent voor suikers, ligt overeet al snel op de loer.

Agnes:

Voor mij is wel heel erg geleerd om daar op een soort probleemoplossende of relativerende manier naar te kijken, dus er was wel ruimte voor mijn gevoel. Maar er was altijd een ja maar, zeg maar. Ja maar, ik was bijvoorbeeld als kind echt heel erg bang om dood te gaan.

Dus daar was ik als jong meisje al heel erg mee bezig. Daar ging mijn moeder echt vanuit de goede bedoelingen het gesprek over aan. En dan was het ja maar in de natuur gaat het ook zo en dan ja maar of als ik heimwee had kan ik me ook nog heel goed herinneren als bij mijn oom en tante sliep en dan was het ja maar kinderen waarvan de ouders op zee wonen werken en die dan in de kostschool zo die missen hun ouders pas dus alles was een soort van ja en dat mag er eigenlijk er is het toch geen ruimte voor je echte gevoelens. En die leven er gewoon. Dus ik merk ook dat nu met mijn kinderen, dat ik ook wel eens weer in dat patroon van mijn moeder schiet.

Agnes:

Maar daar wel veel mee bewust in. Oh nee, nu hoor ik mijn moeder praten. Ruimte geven. Gewoon ruimte geven. Maar inderdaad, als je dat niet geleerd hebt, dan zoek je toch naar een manier om het dus op een andere manier te dempen, want het mag er niet zijn. Het is vervelend en je hebt er last van.

Marjena:

Het is zo’n mooi voorbeeld. Heimwee hebben en dan eraan herinnerd worden dat scheepskinderen het moeilijker hebben en als je dan een pienter kind bent dan denk je dan ga je daarover nadenken en dan denk je ook bij jezelf ja ja dat is waar In dat geval heb ik dus eigenlijk niet zoveel om nu heimwee over te voelen ofzo. Want ik ga morgen weer naar huis. En dan leer je dus ergens, oh het kan dus zijn dat wat ik voel gewoon verkeerd is. Dat kan. En dan kan je op dat spoor belanden inderdaad van, oh een gevoel komt op, het is een lastig gevoel. Nou dan moet ik in mijn hoofd gaan zitten en beredeneren waarom het nu niet nodig is om dit te voelen.

Corien:

Ja, ja, het is triest eigenlijk.

Marjena:

Ja, ja, ja. Ik had laatst nog een moment met mijn moeder dat ik vertelde haar iets over wat nu speelt in mijn leven. En terwijl ik het erover had, schoot ik vol. En ze zei, nou, nu moet je niet op de zaken vooruit lopen. Het was echt die toon van dit is niet nodig, wat je nu doet is niet nodig en ik merkte ook dat ik echt die reactie gaf zoals het altijd in de relatie met haar was vroeger. Oh, oké, deksteltje erop. Ik zit ernaast. Het is fout wat nu gebeurt.

Marjena:

Wat ik nu doe is niet nodig. Toen kwam ik erop terug met haar. Ik zeg, oh, mam, dit was nou echt zo’n moment van wat ik, wat het gevoel was er al. En wat ik nodig had was alleen maar compassievolle getuigenis, zodat het kan stromen en ik aan de andere kant van dat gevoel kom. En toen vroeg ze echt aan mij, Maar wat is dan troosten? Dus zij komt nog vanuit dat perspectief van troosten is zorgen dat je er anders over denkt zodat de pijn stopt. En ze zei ja ik snap die vraag heel goed. Want Jij herkent dat troost betekent zorgen dat het pijn nu stopt. En dat is iets anders van de tijdgeest van nu waarin we met elkaar kunnen zien oh wacht even, een gevoel is er al.

Marjena:

En het is juist de bedoeling dat het kan stromen, doorvoeld kan worden en de betekenisgeving die dat gevoel heeft veroorzaakt, daar kan je op een ander moment op bespiegelen. Zijn er In de tools die jullie nu ontdekken, om er weer even boven te hangen, aan het begin van het programma leg ik uit dat die oorzaak van overeten ligt in het beginsel, in het hebben van een brein wat gevoelig op suiker reageert. Voor jou was dat wat anders, Dagmar.

Jij had daar geen last van totdat je met restrictie aan de slag ging. Dus dat hoeft niet altijd zo te zijn. Maar als je een brein hebt wat gevoelig op snelle suikers reageert, dan ontdek je vaak, vroeg of laat, dat je eten kan gebruiken om jezelf af te leiden van gevoelens. Ik zeg altijd, als je niet gevoelig bent voor suikers, dan kan iemand je voor de troost koekjes geven, maar die koekjes komen niet aan, ze doen niks voor je. En dus zal je dat gedrag niet herhalen.

Marjena:

Maar als je, als die koekjes wel wat voor je doen en je daar je gevoelens mee kan manipuleren, dan kan dat een gewoonte worden waar je van aankomt. En als je dan gaat lijnen en die restrictie toepast, dan kom je weer op de plek uit waar jij zat, dagmar.

Marjena:

Dan komt dat oerbrein in verweer en gaat dat een eigen leven leiden. En dan ontstaat dat afvallen en weer aankomen. En de weg daaruit is dus niet met een dieet en een dieetplan, maar opnieuw bereid zijn om te leren voelen wat er te voelen valt. Je weg gaan vinden met die snelle suikers. Wat wil je daar nu mee? Hoe ga je dat een plek geven in je leven, weten dat je daar gevoelig op reageert en de gedachten leren kiezen die dat allemaal in goede banen leiden zodat het gevecht eruit gaat. Ik ben heel benieuwd of jullie, als ik dat zo schets, of je daar iets over kan zeggen in wat je daar nu, waar je nu mee werkt misschien, waar je in het programma zit, in de modules.

Agnes:

Nou, wat ik wel aan het ontdekken ben is, en ik probeer daar dan naar te kijken zonder een oordeel over dat specifieke eten te hebben, maar dat ik meer probeer te voelen welk eten mij voedt welk eten mij voedt en waar ik verzadigd van raak. En waarbij ik… Dus ik… Vandaag bijvoorbeeld bij de lunch ik nam twee boterhammen, één met pindakaas, één met een gekookt eitje. En toen ging ik nadenken over een derde boterham. En toen ging ik me afvragen waarom ik die derde boterham nog zou willen. Dus ik ging luisteren naar mijn hongergevoel, of ik echt nog trek. Maar ik dacht ook, als ik die derde boterham neem, dan weet ik wat ik daar het liefst op zou willen.

Agnes:

Iets zoets. En dan weet ik dat dat een soort van kantelpunt kan zijn, waarin ik dan… Hoe zeg je dat? Waarin ik dus dan dat zoete beleg neem en maar dan ook meteen voel in mijn mond of in mijn, weet ik niet zo goed waar ik het voel, maar ergens in mijn lijf, dat ik daardoor meer wil. En ik vind dat gevoel niet heel prettig. Dat gevoel van craving. Dus ik heb besloten die derde boterham niet te nemen en een kopje koffie te zetten en dat was voldoende. Toen was de onrust ook meteen weg. Maar het voelde niet als restrictie omdat ik niet tegen mezelf zei ik mag die boterham niet nemen, maar het voelde juist als zelfzorg omdat ik op een voor mij liefdevolle manier ging nadenken wat mij op dat moment het meeste zou voeden, zeg maar.

Agnes:

Mijn lichaam en mijn hele welzijn, zeg maar, waar ik het

Agnes:

meest aan zou hebben. Toen kwam ik tot deze conclusie. En die onrust was weg. En het was gewoon wat het was. Het was ook, ja, dat stuk was gewoon afgerond en ik kon weer verder. Dat voelde heel rustig.

Marjena:

Fantastisch. Dat is die switch van ik mag het wel maar ik wil het niet. Blijkbaar lukt het jou nu al om die ruimte te kunnen creëren, om dat gesprek met jezelf daarover te voeren. En is dat bewustzijn over wat je genotzuchtig maakt al aanwezig? En voel je, Nou daar hoef ik het gevecht niet mee aan te gaan. Het gaat erom wil ik die genotzucht nu voelen? Heb ik dat er voor over nu op dit moment? Is dit het moment waarop ik zeg, oh ja, dat pak ik erbij. Dat is helemaal welkom, want dit is echt dit moment, Het moment om dit nu te eten.

Agnes:

Ik dacht inderdaad altijd dat genotzucht geen keuze was. Dat het er was en dat ik er of tegen moest strijden of aan toe moest geven. En nu voelt dat anders. Dus je kunt ook van tevoren inderdaad kiezen of je die genotzucht wilt gaan voelen, omdat je weet wat voor effect bepaald eten of bepaalde manier van eten heeft op je.

Marjena:

Dit is zo’n goudklomp. Alleen al voor wat je nu hebt gezegd, kan dit een verschil voor iemand maken?

Marjena:

Er is een derde weg tussen genotzucht en dan maar toelaten, want het is er toch al en het is sterker dan ik zelf en er is geen kruid tegen gewassen en laat ik het nou maar doen want anders doe ik het straks wel. Of, vol er tegen in het gevecht aangaan en het proberen te onderdrukken alsof je een basketbal onder water probeert te houden. Volhouden, volhouden, volhouden. En nu ontdek je die derde weg waarin je zegt, nou wacht even, ik hoef niet te vechten, ik hoef ook niet toe te geven, ik kan beslissen of ik dit wil laten komen en gaan, dat idee, of ik dit wil activeren, of ik het wil uitnodigen, of niet. Ik zag jou knikken Corien.

Corien:

Ja ik herken dat heel erg dus de keuze voordat je iets ziet wat lekker is wat disco in je mond is zoals jij dat zo mooi noemt Dan is niet alleen meer als ik dat eet, geniet ik daar even van. Maar ik weet nu veel beter ook de consequentie voor de rest van de dag. Want ik blijf de rest van de dag onrustig rondom eten. En dat maakt de keuze anders. Soms kies ik er toch voor om het te doen

Corien:

En dan weet ik weer heel goed daarna waarom ik de volgende keer misschien een andere keuze wil maken. Maar ik ga het niet op het scherp spelen als in van, jeetje, je weet toch als je dit eet dat je de rest van de dag… Nee, het is echt. Ik kijk er naar wat jij ook zegt Agnes. Je hebt die keuze. Soms maak ik dus een keuze die dat als consequenties heeft. En ik ben ervan overtuigd als ik daar zo relaxed mee omga dat die keuzes steeds vaker aan de andere kant zullen gaan vallen. Maar niet onder dwang en drang, want dan gaat het echt mis.

Marjena:

Ja, wat is het over eten opruimen? Het aantal momenten dat je het er nog voor over hebt wordt steeds minder.

Corien:

Ook Het aantal momenten dat

Marjena:

je het er nog voor over hebt, wordt steeds minder. Ook het aantal momenten dat je het nog nodig hebt, omdat je emotioneel nog te weinig draagkracht hebt. Of zoals jij zegt, Ik kom er nu achter, acht afspraken op een dag. Dat overvraagt mij compleet. En nu ik steeds meer dichter bij mijn gevoel kom en bewuster leef, wordt dat heel duidelijk. En dus kan je dan ook met terugwerkende kracht zien, Als je jezelf als een robot of als een pakezel door de dag jaagt vanwege een mooie ideale missie waar je je voor inzet en om daar in de mens te zijn die je wilt zijn voor de samenleving, maar je hebt geen oog voor je energetische huishouding, voor dat wat je dragen kan.

Je gaat daaraan voorbij, dan merk je dat je je zo overprikkeld en oververmoeid kan zijn dat dat intense verlangen naar snelle suikers die je overeind houden, dat je dat overvalt. Je geen idee hebt waar het vandaan komt en je kan dan nog niet zeggen nou maar dat doe ik nu niet.

Marjena:

Dat helpt me niet verder. Die draagkracht is een soort van… Het zijn bijna communicerende vaten in dit proces van de bewustwording die toeneemt. Je bewust worden, hé, wil ik dit gevoel, die genotzucht, kan ik dat nu dragen? Wil ik dat uitnodigen? Maar ook als het al is, hoe heb ik dat gecreëerd? Wat komt daar aan de voorkant bij elkaar waarin jij dan ziet ja dan staan er acht afspraken in een in mijn agenda bijvoorbeeld En dat is eigenlijk helemaal niet passend.

Corien:

Het is niet hoe we

Marjena:

leven. Voor jou Dagmar, dat vind ik interessant, jouw stuk, dat gezondheidsstukje van ik voel me nu vrij, die pijn in mijn nek is weg. Hoe ben jij aan de kant gekomen van eerst vanuit de arts en de diëtist te horen krijgen dit moet je niet meer eten, want dat is voor jou een slechte keuze en gevaarlijk. Hoe kom je dan op de plek van ik mag het wel, maar ik wil het niet meer?

Dagmar:

Nou, bij mij is dat meer begonnen met de honger balans. Daarmee te gaan oefenen.

Marjena:

Ja, vertel.

Dagmar:

Nou, voordat ik aan jouw programma begon nam ik structureel s’ochtends ontbijt met twee stukken fruit en dan vaak met ricotta en nootjes en heel de ram bam allemaal gezond en een tussendoortje en lunch. Ik had echt heel veel eetmomenten op een dag.

Maar ik dacht van nou, ik ga toch eens proberen die die honger balans en toen merkte ik van ja, ik val niet om en om twaalf uur kan ik prima beginnen met eten en dan had ik ook helemaal geen zin in fruit en dat tussendoortjes ochtends dat miste ik niet en ik heb smiddags ook geen zin in fruit. Ik Eet nu gewoon waar ik zin in heb. En ik wil niet denken meer in gezond of ongezond. Ik wil durven vertrouwen op mijn lichaam. En dan moet ik mijn lichaam op de kans geven om dat aan te geven. En daarop te leren vertrouwen.

Dagmar:

Ik zit er nog steeds. Ik heb van de week bloed laten prikken, wat ik elk jaar moet laten doen. Al mijn waardes waren hartstikke prima. Het ijzer, de vitaminen, de mineralen. Dus ik denk, ja, weet je, Dat is ook al een stukje bewijs natuurlijk. Dat ik dat wel prettig vind, maar…

Marjena:

Fantastisch. Gewoon doen. Ongelooflijk, dat is zo mooi.

Dagmar:

Dat is heel bevrijdend.

Marjena:

Ik schrijf daar zo veel over, dat ons lichaam zo wijs is. Toevallig schreef ik daar vanmorgen nog over, die vraag van maar wat moet ik dan eten, wanneer en hoeveel, waarin we echt autoriteit buiten onszelf leggen en zeggen ja, want ik maak er een buin op van, ik creëer overgewicht of ik kan niet stoppen met eten, dus iemand anders moet mij maar vertellen hoe het moet. Terug bewegen uit je hoofd en je lichaam opnieuw de leiding geven en durven achterover te leunen en te gaan ontdekken wat het je dan vertelt. En dan zoals in jouw geval erachter komen. Ik heb geen dieet nodig, maar waardes zijn goed. Ik kom op een natuurlijke manier uit op dat wat het beste bij mij past. Wat ontdekken jullie daarin over die honger balans en de keuzes die je dan met eten maakt.

Marjena:

Ik ben ook heel benieuwd waar je zit in dat proces van het toepassen van die tool. Doe je dat? Past dat bij je? Werkt het voor je?

Agnes:

Nou Ik ben er wel achter gekomen dat ik honger echt een heel vervelende sensatie vind. Ik vind het iets minder vervelend nu, maar ik vond het heel vervelend. Vroeger was het nog erger. Ik was echt zo’n knager. Ik kon echt de hele dag door eten. Vroeger had ik altijd tussendoortjes bij me en ik at misschien wel acht keer op een dag. Niet per se ongezonde dingen, maar wel gewoon de hele dag eten. Waardoor ik ook de hele dag honger had en ook best wel vaak last van mijn darmen en zo had.

Agnes:

Dus ik ben dat al wel wat minder gaan doen. Maar nu merk ik dus dat ik op een soort van speelse manier naar die honger kan kijken. Dus dat ik eigenlijk ook wat ik net ook een beetje schetste met die craving, zeg maar, of je die wel of niet wilt voelen. Dat op het moment dat ik een honger sensatie voel, Dat ik het gewoon een beetje ga onderzoeken en ga kijken of ik het nog een beetje kan uitstellen.

Of het echt voelt alsof het dit moment is om te eten. Ik heb een paar keer geprobeerd, nou wat gebeurt er nou als ik nu het ontbijt oversla? Heb ik het ontbijt echt nodig? En de ene keer voelde dat goed en de andere keer dacht ik nou ik heb toch zin om iets te ontbijten. Dus ik heb de zwaarte een beetje van het hongergevoel af kunnen halen. En ik ben het aan het ontdekken en dat vind ik eigenlijk wel leuk ook.

Marjena:

Geweldig. Ik wil nog een klein stukje terug, want een van de dingen die je mij natuurlijk ook veel hoort vertellen is… Omstandigheden zijn neutraal. Jeuk, zullen de meeste mensen van zeggen, is een vervelend gevoel. Maar honger wisselt. Er zijn ook een heleboel mensen die hebben helemaal geen issue met honger. En als kleinkind hebben we sowieso geen issue met honger. Net zoals als peuters stellen we dat plassen liever uit als we fijn aan het spelen zijn en je ziet dan zo’n peuter zo wiebelen op het stoeltje, weet je, we hebben geen zin om te plassen want ze zijn zo lekker aan het spelen.

Marjena:

Hetzelfde doen ze vaak met honger. Ze stellen dat uit en negeren het totdat ze echt voelen van, ah nou moet ik eten. Dus ik ben nieuwsgierig als jij honger een vervelende sensatie vond en soms nog steeds vindt. Welke betekenis heb je het ooit gegeven of welke gedachten belanden daar ooit bovenop die het zo tot een vervelende sensatie maakte?

Agnes:

Ik denk als iets wat opgelost moet worden, als iets wat vervuld moet worden, Een sensatie die… Nou weet ik dus eigenlijk ook niet eens of ik die sensatie in mijn maag nou heel onprettig vind. Het is ook niet dat ik heel licht in mijn hoofd ofzo word. Het zit ook wel een beetje een soort van angst aangekoppeld. Dat ik dan bijvoorbeeld als ik denk ik heb s’avonds honger om 9 uur, dan denk ik oeh, maar dan heb ik nog de hele nacht en kan ik dan wel slapen. En als ik dan moet slapen met zo’n beetje een vervelend gevoel, Is dat dan wel lekker? Is dat dan wel aangenaam? Nou, dan kan ik beter gewoon een beetje eten. Dan is die maag een beetje rustig, zeg maar. En dan zal ik wel beter slapen.

Marjena:

Ik doe een aanname. Moet jij zeggen of ik ernaast zit. Honger werd een vervelende sensatie voor je, omdat het het hoofdstuk, oh en nu ga ik het verpesten of goed doen. Daar is het probleem weer. Ik moet dus nu een beslissing gaan nemen. Ken je dat of zeg je nee je zit ernaast. Ik heb geen issue mee om ernaast te zitten.

Agnes:

Nee, ik ben benieuwd. Wil je nog iets specificeren wat je niet helemaal begrijpt?

Marjena:

Je vertelde dat je als tiener begon met lijnen en dat je waarde versmolten raakte met je uiterlijk en daarmee werd eten beladen. En als eten beladen wordt, dan betekent honger hebben. Oh, ik heb honger. Ik moet nu een beslissing gaan nemen over wat ik eet. Als ik te veel eet heb ik het verpest. Als ik het gezonde kies heb ik het goed gedaan. Bij een ongezonde keuze heb ik het fout gedaan. 0000, dit is al dag 2 dat het niet goed gaat.

Marjena:

Of dit is, jee, dit is dag 2 dat het goed gaat en ik wil dat volhouden. Dus dat voelen van honger als je in zo’n relatie met eten belandt waarin je gewicht, je uiterlijk en je eigen waarde allemaal met elkaar versmolten raken, dan wordt eten beladen en daarmee honger ook.

Agnes:

Ja, dat snap ik. Dat snap ik heel goed wat je zegt en dat zou best wel eens kunnen. Ja, dat zou best wel eens kunnen. Daarmee wordt die honger een beladen, een beladen sensatie. Precies. Inderdaad, omdat het gaat over die beslissing, doe ik er iets mee of niet?

Marjena:

En wat betekent het als ik er niks mee doe? Oeh, dan ben ik het misschien wel beter aan het doen dan wanneer ik er nu wat mee doe en iets ga eten ofzo. Weet je wel, het goed willen doen. Het goed willen doen. Het heel graag goed willen doen. Ik zag jou knikken Corien. Herken jij dat ook?

Corien:

Ja, ik vind de honger balans best lastig. Bij mij triggert het echt nog wel eens een eetbui. En dan denk ik, oeh, durf ik het wel? Soms is het praktisch, ik moet naar mijn werk, een uur met de trein, eet ik in de trein, eet ik ervoor, eet ik erna. Terwijl als ik thuis ben, dan kan ik best ook tot 11 uur, 12 uur gewoon denken, nou, het is oké. Maar ik merk ook dat die honger balans iets doet. Denk ik vanuit mijn dieetverleden, vanuit herinneringen dat ik met vrienden weg was in een of ander idioot dieet deed en ik in Amsterdam liep te tollen van de honger en het was zo gezellig. En wat heb ik mezelf toen aangedaan? Dat wil ik ook niet meer. Dus hij is voor mij wel heel beladen nog.

Marjena:

Ja, precies. En daarmee zit die sensatie van honger dan dus gelinkt aan die nare ervaring van niet mogen eten, honger hebben en niet mogen eten. Precies, ja. Ja, ja. En dat heeft wat tijd nodig voordat dat een nieuwe context krijgt waarin je voelt oh nee, ik mag altijd eten. Dat is nooit meer nooit meer de vraag of het mag. Het opnieuw gaan ontspannen in die natuurlijke sensatie die we als kind, waar we als kind niet eens over nadachten, maar waar ergens op een gegeven moment, Ja, in jouw geval was daar ook dus die arts die zei mevrouw, uw kind wordt te zwaar. Dit kind is te dik.

Marjena:

Ouders word je dan als kleuter. En je dus ergens iets bent gaan leren ook over al Honger. Honger betekent niet altijd per se, het is veilig, ik kan gewoon die honger beantwoorden en iets eten. Ik had niet ergens verstoord geraakt. En in het repareren van die relatie met eten en het creëren van een relatie met eten waarvan we zeggen, oh, ik hoef er eigenlijk niet meer zo over na te denken. Het heeft zich echt gerepareerd, geheeld. Ik heb een hele fijne, ontspannen samenwerking met mijn lichaam, waarin honger kan komen en gaan. Dat heeft wat tijd nodig om terug te komen op die onbeladen plek, die onbelaste relatie met je lichaam waarin je lichaam prima de leiding kan krijgen.

Marjena:

Maar er zijn soms ook situaties waarin je zegt, ik volg meestal mijn honger balans, Maar niet altijd. Er zijn ook situaties waarin ik weet, ik heb nu nog geen honger, maar ik kies er wel voor om iets te eten. En de redenen waarom ik dat doe, die kloppen voor mij als een bus. Helemaal goed. Het is geen regel. En het is geen de enige manier waarop je een fijne relatie met eten kan creëren is als je die honger balans volgt en hem altijd volledig volgt. Nee.

Agnes:

Mag ik jou daar nog iets over vragen Marjeen?

Marjena:

Ja graag.

Agnes:

Want ik heb, ik ben bezig met mijn ontwerp. Die is nog niet klaar, maar daar ben ik me bezig mee over na aan het denken. En een van de dingen die ik daarin wilde was dat ik na de avondmaaltijd niet meer zou eten. Dus totdat ik naar bed ga. Omdat ik dus heel erg geneigd ben om s’avonds, omdat ik dat hongergevoel vervelend vind, nog iets te eten. En ik dus wil ontdekken wat het me brengt als ik daar niet meer aan toe geef. Maar tegelijkertijd merk ik ook dat er een soort angst op zit. Dat ik bang ben dat het toch als een soort van restrictie voelt waardoor ik uiteindelijk het beltje erbij neergooi.

Agnes:

Omdat ik dan denk het voelt te restrictief, dan kan ik me niet aanhouden, dan word ik ook een soort van, want ik word altijd heel opstandig van regels en zo, dus dieet werken dus voor mij ook helemaal niet. Ik heb misschien een dieet ooit twee dagen volgehouden en dan ik kan daar gewoon niet tegen zeg maar. Dus hoe zorg ik voor die balans?

Agnes:

Snap je wat ik bedoel?

Marjena:

Ja, absoluut. Ik begrijp het volledig. En om voor de mensen die hiernaar luisteren en niet weten wat een ontwerp is, zal ik eerst even dat begrip uitleggen. Een van de modules in het programma is de module ontwerpen en waarom ontdekken we in het hebben, creëren van een fijne relatie met eten, dat een ontwerp behulpzaam is, omdat ons brein soms verlangen activeert, verlangen naar eten activeert, wat een schijn verlangen is. op dat moment, denk je: ‘ oh, Ik wil nu wat eten. ‘ En ik weet zeker dat ik wat wil eten, want ik verlang er echt naar. Ik heb ook echt gedachten erbij die mij ervan overtuigen dat dit nu echt is wat ik wil. En dus eet je, om daarna te merken, oh dit wilde ik eigenlijk toch niet.

Marjena:

Ik was gewoon moe. Of ik was eigenlijk gespannen en gestrest. En ik ging iets eten om de lading daar af te halen. En Dat stamt nog uit de tijd dat dat was hoe ik mijn emoties reguleerde. Met eten, maar dat wil ik helemaal niet meer. Dus het verlangen wat ik voelde, dat was er. Maar ik was me niet bewust van mijn stress. Ik was me niet bewust dat het een schijn verlangen is en emotie eten is.

Marjena:

En ik had ook eigenlijk geen honger. En dat los je op door het hebben van een ontwerp waarin ik je begeleid om erachter te komen wat het verschil is tussen je ware verlangen en je schijn verlangen zodat je dat brein van ons wat soms impulsen kan opwekken, goed kan begeleiden en daarmee je heel zeker te kunnen voelen in de keuzes die je maakt. Nou jij komt er nu achter dat je zegt van, ha, s’avonds na de avondmaaltijd wil ik eigenlijk niet meer eten. En wat zei je ook weer wat je motief is om dat niet meer te willen doen?

Agnes:

Omdat ik dat dus ook vanuit een soort van automatisme gewoon gewend ben. Op het moment dat ik dan op de bank zit is het ook een soort van pavlov effect, zeg maar. Het helpt me ontspannen. Maar ook omdat ik… Nou, ik wil ontdekken hoe de avond verloopt… Als ik het niet meer doe.

Marjena:

En waar ik dan uit moet toegeven. Prachtige reden. Dus je zegt… Ik wil ontdekken hoe mijn avonden… Want je zei eten ontspan me. Hoe ik in de avond tot ontspanning kom zonder dat hulpmiddel van eten. Dat is dat is je wens. Ik noemde dat zelf mijn avonden terugkrijgen.

Marjena:

Ik wilde weer avonden kunnen beleven zonder als een oase van rust, waarin eten dan niet aan me trok. Die gewoonte van Het is avond, ze zit op de bank. Pats! Daar komt je verlangen naar eten op. Daar wilde ik vanaf. Ik wilde van die genotzucht af die echt habitueel was, echt een gewoonte was. Dat hoor ik jou ook zeggen. Het is een gewoonte. En ik wil van de gewoonte zelf af.

Marjena:

Ik wil ontdekken hoe ik tot ontspanning kom zaterdagavond zonder dat ik daar eten bij nodig heb. Maar ook hoe mijn avonden er dan eigenlijk uitkomen. Als het niet over eten gaat, zal ik wel, zal ik niet, nog wat pakken, niet wat pakken. Het is lekkerder met iets lekkers erbij of gezelliger met iets lekkers erbij. Als dat er allemaal niet is, wat is dan een avond voor mij? Wat is dan een fijne avond voor mij? En dat is een hele mooie reden om dus die gewoonte te kunnen gaan herkennen als een schijn verlangen, want je ware verlangen is fijne avonden kunnen creëren voor jezelf zonder dat je daar eten bij nodig hebt. Of er misschien achter komen, zonder eten ga ik wat vroeger naar mijn bed. Dan word ik bewuster van het feit dat ik gewoon moe ben.

Marjena:

Maar de andere kant daarvan is dat je zegt, zodra ik dat in mijn ontwerp zet, word ik ook een beetje bang dat het dan dus vanaf dat moment niet meer mag. Ik zag je beeld even bevriezen, Kon je me nog wel horen?

Agnes:

Nee, ik heb net echt het laatste stukje inderdaad niet gehoord. Ik had denk ik een probleem met mijn verbinding.

Marjena:

Ja, ik zal hem herhalen. Dus wat je heel duidelijk kon merken was, of wat ik aangaf is, je waarom voelt heel goed. Je weet heel goed waarom je dit wil, alleen zodra je het in je ontwerp zet voelt het alsof het nu ineens een harde afspraak is en je dus na het avondeten niet meer eten mag. En je zegt wat als ik dan om 9 uur s’avonds honger krijg? En dit is het leiderschap, het zelfleiderschap, waar je mij veel over hoort praten in het programma, waarin je jezelf toevertrouwt. Die honger balans, dat ontwerp, het zijn allemaal tools. Ik kom er uiteindelijk achter en ontdek wat daarin voor mij werkt en wat niet.

Marjena:

Als ik om 9 uur s’avonds honger krijg, eten mag altijd, als ik om 9 uur s’avonds honger krijg en ik herken dit is geen schijn verlangen, dit is niet, ik weet niet waar ik mezelf later moet savonds op de bank en dus verlang ik naar eten. Het is niet de gewoonte die hier speelt, het is niet de pavlov effect wat hier speelt, Dit is daadwerkelijk mijn maag die zegt, ik heb nog wat van je nodig. En dan kan je afwassen, oké, ben ik nu zo hongerig dat als ik niet eet, Ben ik nu zo hongerig dat als ik niet eet, dat als ik straks in mijn bed lig, dat ik niet kan slapen van mijn honger? Of is dit zo’n lichte trek die ik voel? En zijn het

Marjena:

meer mijn gedachten daarover?

Corien:

O jee , heb nu honger, moet ik nu niet iets eten, maar het staat niet in mijn ontwerp en dat is een probleem. Als je geen last hebt van die gedachten, kan je dan voelen, dit is zo’n lichte sensatie, of ik lig zo meteen in mijn bed, volgens mij slaap ik daar prima doorheen, ik laat hem even gaan.

Marjena:

En jezelf daarin leren vertrouwen, en alle aanbevelingen in etenslessen, zien voor wat ze zijn, aanbevelingen en geen regels. En daar steeds mee blijven experimenteren. Maak dat je uitkomt bij jouw fantastische relatie met eten, waarin je precies weet wat daarin voor jou werkt en wat niet. Jouw beeld is zo bevroren dat ik denk dat je het niet hebt meegekregen. Maar ik ben wel benieuwd Corien of jij en Dagmar, of jullie dat herkennen. Zijn jullie al bij dat ontwerp? Want iedereen…

Corien:

Ik ga daar volgende week volgens mij mee beginnen. Ik zit nu bij die onweerstaanbare reden, dus volgens mij komt het er nu bijna aan.

Marjena:

Ja, fantastisch. Jij bent op die plek. Daarnet, die daar aan vooraf gaat. En jij, zeg maar?

Corien:

Ja, ik heb al meerdere ontwerpen gehad. Oh, fantastisch. Ik zit nu al op zeven, geloof ik. Dan denk ik nou, dit is hem voor nu.

Marjena:

Ja, ja, ja. Ja, want ook dat is belangrijk. Dat ontwerp is niet dit heb je nu gekozen en dus is dit het voor het leven till death do you part. Het is een relatie die in ontwikkeling blijft. En wat voor je werkt als je nog maar net uit die dietiek komt, nog maar net uit de restrictie komt. Is vaak iets anders dan wat iets verderop in dat proces goed bij je past en goed voelt. Kan je ons daar iets over vertellen? Ik ben nieuwsgierig. Zeven ontwerpen.

Marjena:

Waar liep je tegen aan?

Dagmar:

Ik was in het begin nog heel erg bezig met gezond. Dit is gezond, dat is ongezond. Mag ik staand drinken en eten? Of mag ik dat juist niet van mezelf? Ja, ga ik nog wel of niet eten na het avondeten op de bank, omdat ik het altijd deed of wil ik dat niet meer? En daar ben ik gewoon mee gaan oefenen en mee aan de gang gegaan. En uiteindelijk ontdek je dan gewoon wat jij prettig vindt op het moment zelf, maar ook wat je achteraf nog prettig vindt. Juist. En wat ook belangrijk is, voor mij in ieder geval, is ook niet bang zijn om die honger balans te volgen.

Want ja, omdat ik natuurlijk gewend was om ochtends te ontbijten, tussendoortje ochtends, lunchen, s’middags een tussendoortje, s’avonds. Ik dacht ja, Maar toen ik jou in het begin hoorde, Marjena, over nou ik eet in principe twee keer per dag, maar soms ook wel eens één keer, toen dacht ik, hoe doe je dat? Maar bij mij is het nu ook twee keer op een dag.

Dagmar:

En het enige moment wanneer ik meer eet, is omdat ik misschien extra fysieke inspanning heb gedaan, omdat ik echt voel van ik heb het nu nodig. Of, en dan heb ik het een klein beetje over overeten, als ik bijvoorbeeld een wijntje drink, dan wordt mijn gevoel minder. En dan kan ik ook niet zo heel goed aanvoelen wat ik werkelijk nodig heb.

Dagmar:

Of als ik inderdaad, als de dag nog langer is en mijn batterij is al leeg. Dat zijn ook van die momenten dat ik denk, shit, ik moet nog zoveel en dat trek ik niet. En dan zijn ook van die momenten dat ik denk, ja, nu zou ik eigenlijk wel iets willen eten omdat mijn batterij leeg is. Maar daar merk ik ook steeds vaker in dat ik zeg van, nou Dagmar, mijn batterij is leeg, je gaat gewoon naar bed of je gaat maar even op de bank lichten en het is gewoon even klaar voor vandaag. En dan is mijn lijstje manier afgewerkt en morgen weer een nieuwe dag. Dus ja, Het blijft ontwikkelen gewoon.

Marjena:

Het blijft ontwikkelen. In het begin ging het heel erg over dat gezonde eten. En daarna steeds meer over wat is wat. Wat is nou eigenlijk vermoeidheid of daadwerkelijk behoefte hebben aan brandstof.

Marjena:

En hoe ziet jouw ontwerp er nu uit? Dus je volgt je honger balans? Nou, de grove pennenstreek. Ja, grofweg.

Corien:

Ja, grofweg. Je volgt

Marjena:

je honger balans en Dat komt dan neer op twee maaltijden per dag.

Dagmar:

En ik heb gezegd van nou ik ga wijn niet uithalen als ik er zin in heb. Maar het van mezelf. Maar dan weet ik ook dat ik daardoor gewoon zin krijg om iets te snacken. En dan moet ik op dat moment gewoon voor mezelf beslissen, wil ik dat of wil ik dat niet? Want ik weet dat als ik aan de wijn begin, dan gaat er iets te snacken bij komen. Punt. En als ik denk nou, ik heb er geen zin in, dan neem ik ook geen wijn.

Dagmar:

En ja,

Dagmar:

zo een beetje. En ja, voorheen moest ik natuurlijk van mezelf per se al het fruit eten. En dat heb ik gewoon helemaal uitgelaten. Ik heb gewoon gezegd van joh, ik wil gewoon zoveel mogelijk mijn lichaam de leiding geven. Als me dat dan een keer niet, dan spreek ik met mezelf af dat ik lief voor mezelf ben. En dat ik heel goed mijn best doe om daar niet over te oordelen, want ik ben gewoon in een ontwikkeling en ik ben aan het leren en ik ga heel mijn leven lang blijven leren daarin denk ik. En wat voor mij ook heel erg in mijn ontwerp een heel belangrijke basis is, is twee keer per dag gedag te werken. Vertel.

Dagmar:

Ja, ochtends voordat ik naar beneden ga, begin ik al met schrijven. En s’avonds doe ik het ook altijd voordat ik ga slapen.

Marjena:

Waarom is het zo waardevol?

Dagmar:

Omdat ik daardoor heel dicht bij mezelf kom. En ook gesprekken met me aan durf te gaan als er overdag iets is voorgevallen waar ik me achteraf toch niet lekker bij voelde. Dan ga ik dat onderzoeken en dan vind ik antwoorden die ik anders niet had kunnen vinden in de loop van de dag. Ja, en dat doet gewoon heel erg goed. En daardoor voel ik me sterker bij mezelf, met mezelf. Ik voel me veiliger met mezelf. Ik merk ook dat ik veel minder behoefte heb aan Complimenten van andere mensen.

Dagmar:

Ik heb het niet nodig. Ik ben nu meer met mezelf bezig dan met wat de buitenwereld vindt. En dat blijft wel oefenen. Want tuurlijk, iedereen is gevuld met complimenten. Iedereen voelt zich grottig als je een negatieve opmerking naar je hoofd krijgt, maar het blijft niet meer zo lang hangen. Ik neem het waar en daarna laat ik het los. Ik heb veel meer rust en ik pieker veel minder en ik kan dingen veel makkelijker loslaten nu.

Marjena:

Ja, waarmee over eten steeds meer overbodig wordt. Dat er iets anders voor in de plaats is gekomen. Want die draagkracht, dus de hoeveelheid stress die je ervaart of de hoeveel, nou de noodzaak die we kunnen voelen soms om aan onszelf te ontsnappen. Die neemt af door dat gedachtewerk.

Marjena:

Ja, omdat die relatie met zichzelf zo intiem wordt en zo veel basis geeft. Ik zie jullie ook knikken. Wil je daar nog iets over zeggen?

Corien:

Ja, ik vind dat Ik doe het één keer per dag. Maar ik denk nu jij dit zegt Dagmar, ja inderdaad, er gebeuren in de loop van de dag ook nog wel dingen dat ik denk van, oh, dat deed best zeer. Misschien goed om dat ook eens dan ook nog s’avonds te doen. Ja, ik vind het echt heel bijzonder, want ja, het komt uit jezelf. Maar ik vind het hartstikke slim eigenlijk. Ja, je kunt er ook… De situatie beschrijf je eerst waar al die primitieve gedachten op zitten. En dan ga je de tweede keer die situatie beschrijven.

Corien:

Dan ga je eens… Ik begin dan altijd met wat rot voor je. Maar dat maakt het al totaal anders. Of ik snap dat je dat moeilijk vindt, of ik leef met je mee. Ja. En dan komen er gewoon andere zinnen en andere woorden uit. Ja, Een taal stuurt je denken. Dus ik vind het een heel krachtig instrument.

Marjena:

En jij Agnes?

Agnes:

Nee, ik knikte vooral omdat ik dacht, ja, dat moet je meer gaan doen Agnes.

Agnes:

Dat moet je echt meer gaan doen haha!

Agnes:

Want ik doe dat dus echt veel te weinig. En er gebeuren wel, in mijn hoofd gebeurt er natuurlijk wel van alles. Ik doe in mijn hoofd wel gedachtenwerk, maar dat is wel anders dan op papier. Ehm… Dus ik zou daar…

Marjena:

Heb je dat al, is je dat al opgevallen? De kwaliteit van het in je hoofd doen of daadwerkelijk gaan zitten en het op papier zetten?

Agnes:

Ja, dat wel. Ik heb het wel gedaan op papier. En ik ging het dan typen omdat ik dan denk, ja, papier gaat niet snel genoeg. Ik weet

Agnes:

niet zo goed

Agnes:

wat het was. Vroeger schreef ik bijna iedere avond in een dagboek. En tegenwoordig vind ik het gewoon vervelend. Dus daar zit dan ook iets wat ik dan irritant vind ofzo. Zit daarop. Dus die lading is nog op of eraf hahaha.

Marjena:

Kunnen we opcoachen! Gaan we niet nu doen, maar dat is het eerste wat ik zou zeggen in de sessie. Oeh, interessant. Dus als je weerstand voelt om te schrijven, waar gaat dat dan over? En ik weet een beetje de veel voorkomende redenen waarom het is als we schrijven, gaan we meer voelen, komen we in contact met wat we voelen, maar komen ook in contact met de gedachten die er al sluimerden. Het kan soms ook zijn dat we onszelf overvragen, de dag te vol proppen. En dan wordt dat, oh ja, nu moet ik eigenlijk ook nog schrijven.

Agnes:

Dan is het bij mij ook heel erg.

Marjena:

Kijk, en dan is het een overbelasting. Dan wordt het een moetje. En dan wordt het een moetje. En vanaf dat moment dus net zoals met oh, ik heb iets gegeten wat niet mocht. Ik had moeten schrijven en ik heb het niet gedaan. En Dan wordt het een pijnpunt en een irritatiepunt waarmee je jezelf alleen maar in de weg zit zeg maar en dan wordt het helemaal niet uitnodigend om te doen. Dus wat het je hier laat zien is, hé je plant je dagen te vol en ik wil zo graag bij je zijn en weten wat je denkt en wat je voelt en voor je kunnen zorgen en met name die te volle agenda

Marjena:

is goed onderzoeken. Waarom doe je dat? Welke gedachten breidt dat gedrag? Wie denk je dat je voor je omgeving moet zijn, voor jezelf moet zijn? Dat kan dan allemaal aan het licht komen en vandaar uit veranderen.

Agnes:

Ja, ik hoorde ook jou heen, jouw 5 essentials, volgens mij staat planning daar ook in. Ja. Daar ben ik dus heel slecht in. Ik doe altijd alles door elkaar en voel daar ook een bepaalde aversie tegen, omdat ik dat saai vind. Het is allemaal heel interessant voor gedachtenwerk. Maar goed, ik denk dat als ik al anders ga plannen, dat dat ook al voor mij kan schelen en bepaalde rust kan geven, waardoor ik misschien ook mijn dag minder vol voel en ik makkelijker die tijd vrij kan maken.

Marjena:

Ja, het is absoluut een game changer om daar naar te kijken. Mijn vorm van plannen was vroeger altijd gewoon, nou, dan kijk je naar je lijst. Wat moet er nog gedaan worden? En dat zet je allemaal in je agenda. In plaats van heel zorgvuldig vanuit zelfzorg prioriteiten stellen en dan twee dingen uitkiezen. En je beste denkwerk doe je in de ochtend. De to-do’s waar je wat minder concentratievermogen voor nodig hebt, die komen ergens voor in een stukje van de middag. That’s it. En daarna komen andere dingen aan de beurt.

Marjena:

En daarin leren goed voor jezelf te zorgen. Als, hé, ik wil fijne dagen voor Agnes creëren. Ik wil dat haar leven van alle dag heel fijn is. Dat ze zegt, oh, is deze dag voor mij gepland? Dit voelt luxe, weet je wel. En niet die werkbij, die pakezel, die zo, oké, nou, Als je je goed concentreert, kan je dit allemaal vandaag gedaan. Ik leg nu een beetje mijn eigen ervaringen mee erover heen. Ik zou echt nog uren met jullie kunnen praten.

Marjena:

Maar misschien is Een mooie vraag om mij af te ronden. Op basis van wat je nu meemaakt en wat er op dit moment voor je verandert, is er een tip of een advies of een eye-opener die je zou willen delen Waar jij zelf tot nu toe het meest aan hebt gehad.

Corien:

Ja, voor mij is het echt Ga aan je eigen kant staan. Support jezelf. Wees lief voor jezelf. Even uit zelfleiderschap. Geef jezelf niet een trap na door al dat overeten. Dat zijn echt wel zinnen die voor mij wel verschil maken en me uit het verwijt hebben gehaald van lukt het je nou nog niet met 55? Kom op. Ja, dat is echt voor mij wel een game changer. Ja,

Marjena:

ja, ja, ja. En het lijkt bijna een open deur, van nou geef jezelf support. Maar op een moment dat je gedachtenwerk gaat doen, kom je er ineens achter hoe vaak je voorwaardelijk met jezelf omgaat. Ik ben alleen trots op je als je alles afkrijgt.

Corien:

Precies!

Marjena:

‘ Ik ben alleen trots op je als je vandaag niet hebt overeten.’

Marjena:

‘ Ik ben alleen trots op je als je alles afkrijgt.’ ‘Ik ben alleen trots op je als je vandaag niet hebt overeten.’ ‘ Ik ben alleen trots op je als je huis aan kant is.’ En dan merk je, oh, wacht even, wat staat die relatie met mezelf eigenlijk onder spanning. Dus aan je eigen kant komen staan is zeker iets wat we heel hard nodig hebben als we hebben over eten en dat doet al pijn op zich. En daar dan bovenop ook nog kritiek gieten. Maar we komen dat niet alleen tegen in die relatie met eten, maar eigenlijk in de hele relatie met onszelf. En Jij zegt voor mij is dat echt een game changer aan mijn eigen kant komen staan.

Marjena:

Wat betekent onvoorwaardelijk support geven en opbouwen met Corien omgaan? Ja, ja, fantastisch. Weet jij wat voor jou is, Agnes?

Agnes:

Nou, Ik denk dat het proces voor mij heel belangrijk is. Dus die ontwikkeling in die relatie met eten en dat proces wat er aan gekoppeld zit, dat dat heel belangrijk is. Dus het ontdekken, het onderzoeken, het spelen ermee in plaats van, wat Corien ook zegt, jezelf afwijzen van wat je nu weer verkeerd hebt gedaan. Maar iedere dag is nieuw, Iedere dag is weer een lege pagina. En die kan je weer zelf schrijven zoals je dat wilt. Het enige wat je kan doen is lering trekken uit wat er de dag ervoor is gebeurd, of het moment ervoor. En juist nog een beetje extra meer liefde geven aan jezelf. Dus dat kan ik dan ook doen.

Agnes:

Dat ik dan in bed ga liggen en dan mezelf gewoon toespreek. En dat werkt voor mij ook heel goed. Op een positieve manier tegen mezelf praten en gewoon alsof ik tegen mijn kind praat. Liever het wat vervelend dat het vandaag niet voor je gelukt is en in plaats van ben je te stom.

Marjena:

Ja, honderd procent En het is de belangrijkste reden waarom dit programma etenslessen heet. Omdat als we in die polarisatie zitten van je doet het vandaar goed of je hebt het verpest, Komen we gewoon niet verder. Dan leren we niks van het overeten. Terwijl wat jij, vind ik zo mooi, omschrijft als speels en licht en nieuwsgierig onderzoekend. Dat is echt goud in je handen als het gaat om iets tot bloei en ontwikkeling brengen. En het drama eruit krijgen, de spanning eraf halen en dan merken van hey als ik het lichter maak, speelser maak, nieuwsgierig word en zeg oké, vervelend dat dit gebeurde, Maar ik ga het nu niet toedekken met ja maar het was gewoon even een moeilijke dag.

Agnes:

Nee nee nee nee nee.

Marjena:

Ik wil nieuwsgierig worden en er juist naar gaan kijken want er zit een etensles in en als ik die ga opzoeken Komt niet alleen mijn relatie met eten verder tot ontwikkeling, maar ook de relatie met mezelf. En dat doen vanuit een liefdevolle toon. Ja man, liefde is een super power.

Agnes:

Ja, absoluut.

Marjena:

Echt, daar komen we zo van tot bloei. Die is zo helend, die is zo effectief, het is zo’n leiderschapskwaliteit. Ik denk er vaak, je hebt leiderschap en dan ben je krachtig en van staal, of je hebt liefde en dan is het soft. Maar het is juist liefde en leiderschap wat maakt dat je elk doel bereikt.

Agnes:

Je zacht de dacht in te zetten.

Marjena:

Zo, zo. Ja, en juist daar waar we veel mislukte diëten achter de rug hebben en onszelf enorm in negativiteit zijn verloren. Je hebt te weinig discipline en je bent een slappeling. En oh, je bent in de vijftig en ben je hier nou nog steeds mee bezig? Dan hebben we daar juist zoveel van nodig, van die liefde om te repareren. Jij Dagmar? Heb jij een tip of een inzicht waarvan je zegt ja, dat heeft echt het meest voor mij gedaan.

Dagmar:

Ja, voor mij was gedachtenwerk gewoon heel erg belangrijk en nog steeds. En dat is voor mij echt een me-time moment ook. Als ik het heb over zelfzorg, voor mij is het gedachtenwerk alleen al zelfzorg. En daar heb ik geen eten voor nodig, alleen mezelf en pen en papier. Ik kom tot hele nieuwe ontdekkingen zolang ik maar de moeite neem om het te willen zien en te willen ontdekken. En oordeelvrij ook en nieuwsgierig zijn. Ja, dat is het voor mij wat heel belangrijk is.

Marjena:

Fantastisch. Ja, het is ook echt, het verandert je leven. En daar waar dan dat rookgordijn van over eten en de hele tijd alleen maar bezig zijn met wat heb ik gegeten nog niet gegeten wat had ik niet moeten eten optrekt en daar die relatie met jezelf voor in de plaats komt alles wat je daarin ontdekt over je gevoelsleven maar ook over je gedachten wereld en je overtuigingen ja dat is een pad waar je nooit meer vanaf wil. Dus ik ga jullie bedanken. Dit was zo’n mooi gesprek. En ik zou nog uren door kunnen gaan en ik zou zo in de coaching kunnen rollen. Maar ik denk dat dit een mooie plek is om af te ronden. En wij gaan nog een tijd met elkaar door in het programma.

Marjena:

Jullie zijn nog maar net onderweg, dus het is ontzettend leuk om te zien waar je over een aantal maanden dan weer staat. En ja, Dank jullie wel voor je deelname. Fantastisch, ik heb er wat genoten van. We zien elkaar weer in de coaching. Tot dan!

Agnes:

Doei!

Marjena:

Hey vond je deze aflevering waardevol? Dan is het downloaden van mijn gratis ebook de volgende stap in jouw strijd met eten. Ik geef je in dit boek een aantal onmisbare inzichten, maar ook een aantal praktische stappen waarmee je afvalt zonder dieet. Dus als je meer wilt dan alleen theoretische kennis opdoen, gaat mijn boekje daar zeker bij helpen. Ga naar mijn website en vraag daar jouw gratis e-boek aan. Je vindt deze via etenslessen.com. Etenslessen.com